Γιάννης Φέρτης

Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι απλοί.

Είχαν βγάλει μόνο το Δημοτικό. 

Ήθελαν να σπουδάσω όπως ο 

αδερφός μου που μπήκε στην Ιατρική.

Ήμουν δεκατεσσάρων ετών

και ο μεγαλύτερος αδερφός μου,

που με περνάει τέσσερα χρόνια, 

με πήρε μαζί του σε μία παράσταση 

του Εθνικού Θεάτρου.

Ήταν μια γαλλική κωμωδία 

με την Άννα Συνοδινού 

και τον Ντίνο Ηλιόπουλο.  

Εντυπωσιάστηκα, και μετά

δεν άφηνα παράσταση για παράσταση 

του Εθνικού και του Κουν.

Γυρνώντας σπίτι, το βράδυ, έπεφτα να 

κοιμηθώ κι έκανε τρεις ώρες να με πάρει 

ο ύπνος - σκεφτόμουν όσα είχα δει.

Με τον ''Άμλετ'', δε, είχα πάθος. 

Το πατρικό μου σπίτι ήταν 

στους πρόποδες του Λυκαβηττού

και ανέβαινα πάνω στο λόφο, 

μέσα στα δέντρα, 

το μεσημέρι που δεν είχε πολύ κόσμο, 

κι έκανα απαγγελίες. 

Όταν τελείωσα το σχολείο

έδωσα εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης.

Πέρασα εύκολα μπορώ να πω, 

με έναν μονόλογο του Άμλετ.

Την πρώτη φορά που έπαιξα 

στην Επίδαυρο είχα φοβερό τρακ.

Είχα βγάλει έρπη από την αγωνία.

Δεν είχα ποτέ υπερεγώ, 

ούτε βαυκαλιζόμουν επιβραβεύοντας 

τον εαυτό μου. 

Έρχονταν και μου έλεγαν ''Είστε πάρα 

πολύ καλός'' αλλά δεν ένιωθα άνετα και 

απαντούσα ''όχι, δεν είμαι και τόσο καλός.''

Δεν το έλεγα για να τους τη σπάσω.

Έτσι ένιωθα. 

Καταρχάς πάρα πολύ καλός 

δεν έχω αισθανθεί ποτέ. Καλός, ναι. 

Δεν αισθάνομαι για τον εαυτό μου 

ότι σε κάποιο έργο ήμουν ιδιαίτερα καλός.

Ήμουν καλός μέχρι ένα σημείο,

όχι ο σπουδαίος ηθοποιός.

Δε θεωρώ ότι είμαι πλήρης εμπειριών 

στο Θέατρο, πιστεύω πως υπάρχουν 

πράγματα που δεν τα ξέρω.

Σίγουρα έχω κάποια εμπειρία 

αλλά όχι πληρότητα.

Άλλοι μπορεί να την έχουν κατακτήσει.

Βλέπω άλλους συναδέλφους που είναι 

πιο μέσα στον τρόπο παιξίματος, 

ψάχνονται πιο πολύ.

Όλα αυτά, εννοείται, 

χωρίς να υποτιμώ τον εαυτό μου. 

Είμαι ένας ηθοποιός 

που έζησα ωραία πράγματα,

και τα ζω όσο ακόμα δουλεύω.

Τρέφω μεγάλη συμπάθεια 

για τους νέους ηθοποιούς. 

Ενίοτε αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα 

να παίξω σαν κι αυτούς. 

Είναι μορφωμένα παιδιά, 

έχουν ψαχτεί στο Θέατρο, 

έχουν άποψη.

Πολλοί από τους νέους ηθοποιούς 

είναι πιο άξιοι από μένα 

που έχω κάνει Θέατρο εξήντα χρόνια.

Όταν βλέπω 

ένα νέο παιδί να παίζει και μου αρέσει, 

πηγαίνω κατευθείαν και του το λέω:

''Είσαι πολύ καλός 

αλλά πρόσεχε μην ψωνιστείς.''

Μόνο αυτό μπορεί να σταθεί εμπόδιο 

στο ταλέντο. 

Ούτε έχω διδάξει, ούτε θέλω, 

ούτε να σκηνοθετήσω επιθύμησα.

Δε θα τα κατάφερνα να κάνω 

κάτι σημαντικό στους τομείς αυτούς, 

έχω και το φόβο ότι θα τύχω 

σε κάποιον πανέξυπνο μαθητή 

και δε θα μπορώ να του πω 

''Κάν' το όπως εγώ.''

Θα ήθελα να μπορώ 

να ανταποκριθώ και να βοηθήσω,

όχι να πάω να ''παίζω''

τον καθηγητή και την αυθεντία.

Εγώ ηθοποιός ήθελα να γίνω,

και ηθοποιός έγινα. 

Μου γίνονταν προτάσεις για σπικάζ,

για διαφήμιση, αλλά δεν δεχόμουν. 

Κάποια στιγμή,

μείναμε χωρίς χρήματα με την Ξένια. 

Τότε είπα ''ναι'' 

και άρχιζα να βγάζω τρελά λεφτά για 

είκοσι λεπτά που έμπαινα στο στούντιο.

Όταν έβγαλα όλα μου τα χρέη 

από τη διαφήμιση, με θυμάμαι 

να φεύγω από το στούντιο και να λέω:

''Βρε παιδί μου, τι τυχερός που είσαι!''

Δεν το έλεγα ψωνισμένος, χαιρόμουν 

που μου έτυχε να έχω μια ωραία φωνή.

Πώς έκανα το σπίτι στο χωριό;

Από το Θέατρο;

Και το διαμέρισμα 

όπου μένουμε εγώ και η γυναίκα μου,

δικό μου πια, από τη διαφήμιση έγινε.

Δεν τραγουδώ 

στην προσωπική μου ζωή.

Όταν όμως ο Γιάννης Σπανός 

με παρακάλεσε να πω δύο τραγούδια, 

τον συμπαθούσα τόσο που δεν αρνήθηκα. 

Ήταν ενθουσιασμένος, 

εστιασμένος να τα τραγουδήσω εγώ,

και ενώ πηγαίναμε στο στούντιο

σκεφτόμουν ότι ο κόσμος τώρα θα πει:

''Μα τι ψώνιο καινούριο απέκτησε 

αυτός ο Φέρτης!''

Η ζωή μού έφερε πολλά όμορφα πράγματα 

και τώρα,

είμαι με μια γυναίκα που με αγαπάει, 

με φροντίζει, όπως κι εγώ τη φροντίζω. 

Δεν περιμένω τίποτα από τη ζωή.

Περιμένω όμως κάτι. Τι είναι αυτό; 

Ο θάνατος.

Ο θάνατος είναι η κοινή μας μοίρα. 

Για τα πάντα υπάρχει ένα τέλος, αλλά 

δε γνωρίζω σε τι κατάσταση θα είμαι

όταν φτάσει εκείνη η στιγμή.

Την αρρώστια δε θέλω! 

Όχι να πεθάνω στον ύπνο μου, όπως 

ο πατέρας μου, αλλά να μη βασανιστώ. 

Ίσως τα λέω όλα ήρεμα τώρα, 

να τα αντιμετωπίζω στωικά, 

αλλά όταν φτάσει η ώρα μου 

να είμαι χάλια και να τρομάξω.

Όμως 

δεν μπορείς να αποφύγεις τη φυσική 

ροή της ζωής και των πραγμάτων...

Γιάννης Φέρτης

.........................................................................

Πηγές:

andro. gr 

Απόσπασμα από συνέντευξη

στη Μία Κόλλια. 

lifo. gr

Απόσπασμα από συνέντευξη

στον Αντώνη Μποσκοΐτη. 

athensvoice. gr 

Απόσπασμα από συνέντευξη 

στην Πηνελόπη Μασούρη.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/BNxy3rBxasbrmdt3/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com