Ο Ν.Τραμπ έκλεισε την USAID – Ποιοι οργανισμοί και φορείς χρηματοδοτούνταν στην Ελλάδα

Διαχειρίζονταν 42 δισ. δολάρια

Έπειτα από σχεδόν έξι δεκαετίες δράσης, ο αμερικανικός Οργανισμός Βοήθειας για τη Διεθνή Ανάπτυξη (USAID) παύει από σήμερα να υπάρχει, ότι μεταξύ άλλων εξυπηρετούσε συμφέροντα και στην Ελλάδα και χρηματοδοτούσε παράνομα διάφορες δραστηριότητες.

Σύμφωνα με ένα από τα ενημερωτικά δελτία της USAID, που έκτοτε τέθηκε εκτός σύνδεσης, το 2023 ο οργανισμός χρηματοδότησε την εκπαίδευση και την υποστήριξη 6.200 δημοσιογράφων, βοήθησε 707 μη κρατικά ειδησεογραφικά πρακτορεία και υποστήριξε 279 ΜΚΟ του τομέα των μέσων ενημέρωσης που ασχολούνται με την ενίσχυση των ανεξάρτητων μέσων.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία, η USAID φαίνεται να διαδραματίζει έναν αρκετά περίεργο ρόλο και στα δικά μας σύνορα, εμφανιζόμενη να έχει χρηματοδοτήσει -μεταξύ άλλων- την προώθηση της woke ατζέντας στα Βαλκάνια, σε συνεργασία με την Open Society Initiative for Europe (OSIFE-Soros), η οποία επίσης ανέλαβε τη χαρτογράφηση των ελληνικών ΜΜΕ σχετικά με την Ουκρανία, αλλά και τη ΜΚΟ «Κέντρο για τη δημοκρατία και τη συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη» του Νίμιτς, που διαμεσολάβησε για τη Συμφωνία των Πρεσπών και τα Κοινά Ιστορικά Βιβλία.

Σε άλλο έγγραφο αποκαλύπτεται πως η Open Society Initiative for Europe δήλωνε ρητά πως είχε αποφασίσει την ανάθεση του έργου με τίτλο «Χαρτογραφώντας τον ουκρανικό διάλογο στην Ελλάδα» στον «Iannis Karras» (Γιάννης Καρράς).

Ντοκουμέντο: Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στοχοποιεί 12 ελληνικούς φορείς και Ιδρύματα με την κατηγορία ότι δρούν κατά των Αμερικανικών συμφερόντων

Έκθεση του Μεσογειακού Παραρτήματος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος των ΗΠΑ καταγράφει τους ελληνικούς θεσμούς, τις επιχειρηματικές ενώσεις και τα Ιδρύματα που, όπως αναφέρει, προωθούν στην Ελλάδα τη WOKE* ατζέντα.

 Θεωρεί ότι η Αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα έχει στενή συνεργασία και αποφασιστικό ρόλο στη χρηματοδότηση τους , σε ευθυγράμμιση με την ελληνική κυβέρνηση, κάτι «που πρέπει να σταματήσει αμέσως».

 Και μέμφεται τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη γιατί , όπως σημειώνει, υπέκυψε στις πιέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (επί υπουργίας Άντονι Μπλίνκεν) να περάσει τον γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Η έκθεση αυτή (των περιφερειακών στελεχών) προφανώς έχει ταξιδέψει στα “κεντρικά” του Κόμματος για να τεθεί υπόψιν των κυβερνητικών αρμοδίων.

Σκοπός της έκθεσης (που έχει στη διάθεσή του το economico) είναι «να αποτυπώσει την πραγματικότητα στην Ελλάδα (ΣΣ: σε ό,τι αφορά τη WOKE ατζέντα) και να αποδείξει ότι, για όλους τους θεσμούς που καταγράφει, θα πρέπει άμεσα να σταματήσει η χρηματοδότηση από Αμερικανικούς πόρους και όσοι λειτουργούν ως «παραρτήματα» της αμερικανικής κυβέρνησης θα πρέπει άμεσα να καταργηθούν, καθώς αποτελούν άμεση απειλή για τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών».

“Δαντέλα” τα ιδρύματα της χώρας – το έλλειμμα εθνικής στρατηγικής οφείλεται στην διάβρωση των θεσμών

Οι αποκαλύψεις των WikiLeaks σχετικά με τα “τιτιβίσματα” του Θάνου Ντόκου προς την τουρκική πρεσβεία –και από εκεί απευθείας στο καθεστώς Ερντογάν– την στιγμή που μάλιστα ήταν Γενικός Διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ το 2010, αναδεικνύουν με τον πιο παραστατικό τρόπο το μείζον γεωστρατηγικό πρόβλημα της χώρας: Οι θεσμοί εκείνοι που καλούνται για να καταρτίσουν την εθνική μας στρατηγική αποδεικνύονται εντελώς διαβρωμένοι από μηχανισμούς, νοοτροπίες και συμπεριφορές οι οποίες αντανακλούν μια πραγματικότητα φινλανδοποίησης του ελληνικού κράτους, και ευρύτερα των ιθυνουσών τάξεών του.

Πραγματικά, δεν ξέρουμε τι είναι περισσότερο σκανδαλώδες στην εν λόγω ιστορία: Ο Θάνος Ντόκος που σπεύδει να ενημερώσει την τουρκική πλευρά για μια ανάλυση του ΕΛΙΑΜΕΠ, ενώ αυτή θα δημοσιοποιούνταν τις επόμενες ημέρες, ή τα όσα ισχυριζόταν η ίδια η ανάλυση η οποία περιλαμβάνει «κατευθύνσεις για το πως μπορούν να συνυπάρξουν οι απόψεις Νταβούτογλου, οι περιφερειακές φιλοδοξίες της Άγκυρας και η ένταξη στην ΕΕ».

Προφανώς και τα δύο, ενώ φυσικά εξίσου σκανδαλώδες είναι ότι ο Θάνος Ντόκος θα συνεχίσει μετέπειτα την σταδιοδρομία του και σε πιο νευραλγικά πόστα, όπως εκείνου του Συμβούλου Ασφαλείας του Πρωθυπουργού.

2005-2010: Η ενίσχυση του φιλο-νεοθωμανισμού στην Ελλάδα
Να υπενθυμίσουμε ότι στις αρχές του 2010, ήταν η περίοδος όπου η κυβέρνηση Ομπάμα στις ΗΠΑ αποθέωνε το καθεστώς Ερντογάν ως υπόδειγμα «ισλαμικού δημοκρατικού και φιλελεύθερου δρόμου» -o ίδιος θα τιμηθεί ως ένα από τα “πρόσωπα της χρονιάς” από το αμερικάνικο Time το 2010- και εφάρμοζε κάθε διαθέσιμη διπλωματική πίεση προς την Ε.Ε., χρησιμοποιώντας πολύ συχνά ως αιχμή της την Ελλάδα του Γιώργου Παπανδρέου, υπέρ της ένταξης της Τουρκίας σε αυτήν. Να θυμίσουμε, ακόμα, ότι εκείνα τα χρόνια υπήρξαν χρόνια μείζονας επεμβάσεως των Αμερικάνων στα εσωτερικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Στα τέλη της δεκαετίας του 2000 μια χιονοστιβάδα αποκαλύψεων φέρουν τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ να παρακολουθούν τους πάντες και τα πάντα στην Ευρώπη, από την ίδια την Μέρκελ, μέχρι τον προκάτοχο του Γιώργου Παπανδρέου, Κώστα Καραμανλή.  

Eνας Φιλισταίος γράφει για την «τέχνη»

εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 26.07.2020

ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΡΥΜΙΩΤΗΣ

Το έργο, διάρκειας 13 εμετικών λεπτών και 21 δευτερολέπτων, δείχνει συνεχώς την Κ-υφάκι να καπνίζει αρειμανίως, να πυροβολεί με την καραμπίνα επανειλημμένα στον αέρα και στα ενδιάμεσα να τρώει μαζί με τον Ινδιάνο ωμά ψάρια και ωμά εντόσθια από το ζαρκάδι που οι δυο τους σφάζουν.

Σύμφωνα με τη Wikipedia, Φιλισταίος (επίθετο) είναι το άτομο το οποίο είναι αδιάφορο ή εχθρικό προς την πνευματική καλλιέργεια και τις τέχνες. Τώρα στα γεράματα, ανακάλυψα ότι μπορεί να ανήκω και εγώ στην κατηγορία αυτή. Προκαταβολικά θέλω να δηλώσω ότι δεν καταλαβαίνω πολλά από την τέχνη, έστω και αν στη ζωή μου πέρασα από τα περισσότερα γνωστά μουσεία του κόσμου, προκειμένου να καλλιεργήσω την αισθητική μου. Φαίνεται όμως ότι παρέμεινα «ξύλο απελέκητο», διότι δεν νιώθω τα σκιρτήματα της σύγχρονης τέχνης και παρακαλώ να με κρίνετε με επιείκεια. Δεν μου αρέσουν ορισμένα σύγχρονα έργα μεταξύ των οποίων και η περίφημη κονσέρβα με «το σκατό του καλλιτέχνη (Merda d’ artista), το οποίο περιέχει ακριβώς 30 γραμμάρια (σημ. αλήθεια πώς τα ζύγισε;), καλά διατηρημένο, χεσμένο και συσκευασμένο τον Μάιο του 1961». Την πληροφορία ότι ορισμένες κονσέρβες έχουν σκουριάσει και το πολύτιμο περιεχόμενό τους κινδυνεύει να χαθεί, δεν μπόρεσα να την επιβεβαιώσω. Δυστυχώς ο καλλιτέχνης πέθανε στα 29 του χρόνια το 1963 και έτσι δεν είναι σε θέση να αντικαταστήσει στους συλλέκτες τα έργα τέχνης του με φρέσκα!

Αυτά τα ολίγα για antipasto. Πάμε τώρα στο ψητό που είναι μάλλον ωμό. Ομολογώ ότι δεν θυμάμαι πού πρωτοείδα την είδηση, για ένα έργο τέχνης που ξεσήκωσε τους φιλόζωους της χώρας. Τυχαίνει να αγαπώ και εγώ τα ζώα, να φροντίζω τα δικά μου αλλά και πολλά ξένα. Ετσι, όταν διάβασα την ιστορία είπα να τη διερευνήσω. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ένα τόσο σκληρό κομμάτι θα τύγχανε της αποδοχής και της χορηγίας της «Στέγης Γραμμάτων Ωνάση». Μη σας κρατώ σε αγωνία. Πρόκειται για το εμπνευσμένο έργο της «Κυρίας με το υφάκι» (Κ-υφάκι) – έτσι θα την αποκαλώ γιατί αρνούμαι να γράψω το όνομά της, με τίτλο: «Λάλκα»!

Παραδοθείτε στη γλαφυρή αφήγηση της Κ-υφάκι: «Στον οικισμό Λάλκα, σε υψόμετρο 1.400 μ., συνειδητοποιώ πόσο πολύ έχει αδρανήσει η δύναμη του ανθρώπου για την επιβίωση μέσα στο παγκόσμιο, φασιστικό οικονομικό σύστημα, το οποίο ονομάζεται καπιταλισμός και στο οποίο όλοι μας έχουμε υποδουλωθεί, νομίζοντας ότι η ποιότητα της ζωής μας προοδεύει μαζί με την επιστήμη και την τεχνολογία, ενώ πεθαίνουμε πλέον, όχι από τον Covid-19, αλλά από καρκίνους, εγκεφαλικά, αυτοάνοσα, καταθλίψεις και πίεση. Η επίθεση και ο σκοτωμός, όταν θες να φας, δεν είναι κακιά, είναι μια βία της φύσης με την οποία οφείλουμε να είμαστε συμφιλιωμένοι. Κάποιος που επιλέγει να φάει το καλύτερο κρέας για τον οργανισμό του σίγουρα δεν είναι χειρότερος από τον οικολόγο που έχει ένα σκυλί στο μπαλκόνι του στην Αθήνα. Με το πρότζεκτ αυτό θέλω να μιλήσω για το δικαίωμα του ανθρώπου να αφήνει τον χρόνο να κυλάει χωρίς την έπαρση του να πράττει όλη την ώρα καλοσύνες και σπουδαία έργα. Η ζωή δεν είναι φόβος και πανικός, ούτε ένα μηνιάτικο που χωρίς αυτό πεθαίνεις. Η ζωή είναι αέρας που πρέπει να τον αφήνεις να σε πηγαίνει και όχι να τον υποτιμάς. Το πρότζεκτ αυτό προτείνει να αγαπήσουμε τα ένστικτά μας, να τα γιορτάσουμε, τουλάχιστον να μην τα καταπιέζουμε άλλο στον βωμό μιας δήθεν πολιτισμένης και ανελεύθερης ζωής.

Για τον κυρ-Σταύρο και τους άλλους «Ευεργέτες»,,, Γνωρίζετε ;;;

Του Στέλιου Κανάκη

Πολλές οι συζητήσεις και οι δημοσιεύσεις που κυμαίνονται μεταξύ άκρατου θαυμασμού για το έργο και δέους για το ύψος της «δωρεάς».

 Κάτι σαν «το αφεντικό τρελάθηκε»! 

Αλλά και προβληματισμοί για το πρέπον σε εποχή κρίσης, ακόμη και επιφυλάξεις για την επιλογή της τοποθεσίας και την προσβασιμότητα προς αυτήν.

 Κάτι ακούστηκε και για… νοσοκομεία, ανέργους κλπ, αλλά θεωρήθηκαν υποβολιμαία, ίσως και κακόβουλα.

Να ‘ναι καλά ο «ευεργέτης»! 

Η ΕΛΣ1 και η Εθνική Βιβλιοθήκη απόκτησαν (υπό όρους) σύγχρονη στέγαση, 

οι περίοικοι και οι επισκέπτες ένα πάρκο για να κόβουν τις βόλτες τους και να «τσιμπάνε» κάτι στα εστιατόρια του χώρου. 

Από την άλλη, οι επίγονοι του κυρ-Σταύρου και το ομώνυμο Ίδρυμα, έναν αξιοπρεπέστατο και επικερδέστατο τρόπο για να βάλουν χέρι στον πολιτισμό και επί πλέον, να μνημονεύονται οι ίδιοι και ο μακαρίτης.

Θα μου πείτε γιατί το «Ίδρυμα» και τι του ‘ρθε ξαφνικά να ασχοληθεί με τον πολιτισμό  και όχι το κράτος,  που, έτσι κι αλλιώς, έχει υποχρέωση να εκπολιτίζει τους υπηκόους του.

 Πάω στοίχημα πως εσείς, είστε από τους… ανόητους που θέλουν δημόσια θεάματα. Για να μην πω και δημόσια Υγεία και Παιδεία…

Το έργο όμως ολοκληρώθηκε κι είναι μεγαλοπρεπές. Παραχωρήθηκαν στο ΙΣΝ2, με έδρα τις Βερμούδες, 238 στρέμματα. 

Και θα εισπράττει ενοίκιο από την ΕΛΣ μόνο (!!!) 48,5 εκατομμύρια ανά έτος. 

Αυτό σημαίνει πως σε 10 έως 13 χρόνια το κόστος του έργου θα έχει αποσβεστεί από τα έσοδα κι υπολείπεται σχεδόν ένας αιώνας κερδοφόρας προίκας για τον Οργανισμό που θα διαχειρίζεται το Χώρο. 

Αυτός ο Οργανισμός (ΑΕ) που θα διαχειρίζεται το «Κέντρο Πολιτισμού», 

άρα και την Εθνική Βιβλιοθήκη και την Εθνική Λυρική Σκηνή,

θα είναι ιδιωτικού δικαίου, όπως αναφέρεται στο σχετικό νόμο (3785/09). Θα έχει, δε, λόγο και μάλιστα τελικό το ΙΣΝ, έστω κι αν δεν εκπροσωπείται στο ΔΣ.

Ξέχασα να σας γράψω πως το ΙΣΝ θα έχει  τη γενική εμπορική εκμετάλλευση του χώρου,  και εμμέσως πλην σαφώς  θα ελέγχει  τη λειτουργία της Εθνικής Βιβλιοθήκης, της ΕΛΣ,  θα αποφαίνεται, τελεσιδίκως, για οποιαδήποτε μεταβολή των χρήσεων, των όρων δόμησης, των υποδομών και λειτουργιών της ευρύτερης περιοχής του Φαλήρου, του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου Καλλιθέας, ακόμη και των οδικών αξόνων και τεχνικών έργων που περιβάλλουν το «Κέντρο Πολιτισμού». 

Αλλά είναι το Δημόσιο που δεσμεύεται για την εξασφάλιση χρηματοδότησης, η οποία, σύμφωνα με τη σύμβαση, θα είναι «αντάξια της ποιότητας και της διεθνούς ακτινοβολίας του Κέντρου Πολιτισμού» 3.

Παραδόξως, ο Δήμαρχος θα συνεχίσει να εκλέγεται από τους δημότες Καλλιθέας. 

Μεταξύ μας, αλλά τέτοια σύμβαση δεν υπέγραψαν ούτε οι αυτόχθονες της Αμερικανικής Ηπείρου, πριν εξαφανιστούν από τους Κονκισταδόρες.

Η απεδαφικοποίηση του πολιτιστικού προϊόντος

 Α μια απλή περιήγηση στους χορηγούς, αποκλειστικούς ή όχι, των πολιτιστικών δραστηριοτήτων της πρωτεύουσας για να δει κανείς ότι το μεγαλύτερο μέρος τους, ακόμη και αυτό το οποίο δεν παράγεται με μηχανισμούς των ιδρυμάτων, χρηματοδοτείται έστω από τα ιδρύματα ή από φορείς που σχετίζονται μαζί τους.

Δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι αυτές οι χρηματοδοτήσεις συμβαίνουν σε συνθήκες απεδαφικοποίησης του πολιτιστικού προϊόντος. Η απεδαφικοποίηση αυτή έχει πολλές όψεις. Τη διαπιστώνει κανείς στην μεταβολή σημαντικών παραμέτρων του καλλιτεχνικού έργου: έτσι, ενώ οι θεατρικές παραγωγές έτειναν να ξεδιπλώνονται στο χρόνο, δοκιμάζοντας τους συντελεστές τους και επιτρέποντάς τους να ωριμάσουν στη σχέση τους με το κοινό τους, πλέον διαρκούν λίγες μόνο ημέρες, προσδίδοντας στις μεγάλες θεατρικές σκηνές των Ιδρυμάτων τον χαρακτήρα ενός διαρκούς φεστιβάλ. Το ίδιο ισχύει και τις σκηνικές προδιαγραφές οι οποίες ανέκαθεν σχετίζονταν οργανικά με αισθητικές ή ακόμη και ιδεολογικές επιλογές των σκηνοθετών, π.χ. τα μικρά θέατρα του Κουν ή το Θησείο του Μιχαήλ Μαρμαρινού που είχε σχεδιάσει ο σπουδαίος Χρήστος Παπούλιας, σε αντίθεση βέβαια με τις μεγάλες ιδρυματικές σκηνές που αμβλύνουν τις σκηνικές διακρίσεις. Με την απεδαφικοποίηση σχετίζεται φυσικά και η ολοένα και μεγαλύτερη συσχέτιση του εικαστικού έργου με χρονικές παραμέτρους, όπως στις περιπτώσεις των performance ή των συμμετοχικών έργων.

Πολύ σημαντικότερα όμως, και με βαθύτερες επιπτώσεις, είναι τα διαρκή προγράμματα υποτροφιών και residencies, όπως το Onassis Air ή το Artworks του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Τα προγράμματα αυτά, που φυσικά δεν είναι μόνο ελληνικά, όχι μόνο καλλιεργούν τη συστηματική αποσύνδεση του έργου τέχνης από τις οργανικές σχέσεις που αναπτύσσονται εντός ενός χώρου, χρηματοδοτώντας όλο και περισσότερο μετακινούμενους δημιουργούς που μόνον περιστασιακή σύνδεση έχουν με το περιβάλλον δημιουργίας, αλλά, ακόμη περισσότερο, βάζουν τους καλλιτέχνες σε συνθήκη πρωτοφανούς συναισθηματικού μόχθου, καθώς συχνά οι χρηματοδοτήσεις εξαρτώνται από τον άμεσο ανταγωνισμό των υποψηφίων. […]

Νιάρχος: Μια δωρεά υπέρ δημοσίου;

Η εταιρεία «Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος Α.Ε» και το ελληνικό Δημόσιο

Του Κώστα Σαμάντη από την Ρήξη φ. 131

Ο θεσμός των εθνικών ευεργετών υπήρξε τις προηγούμενες δεκαετίες ωφέλιμος όσο και αρκετά σωτήριος, κάποιες φορές, κυρίως την περίοδο της επανασύστασης του ελληνικού κράτους. Σύμφωνα με αυτόν, Έλληνες οι οποίοι, στην πλειονότητά τους, είχαν κτίσει οικονομικές αυτοκρατορίες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, επέστρεφαν στη γη που τους γέννησε, κτίζοντας σχολεία, νοσοκομεία και ιδρύματα, σε μια κίνηση ηθικής υποχρέωσης, κατά την οποία ευεργετούσαν τα πατρώα εδάφη από τη μία, αλλά εξασφάλιζαν και την αιώνια μνημόνευση από την άλλη. Κάποιες φορές βέβαια η όλη κίνηση γινόταν σε επίπεδο εξιλασμού για οικονομικά σκάνδαλα που είχαν αφήσει βαθιά το στίγμα τους στον ελλαδικό χώρο (βλέπε Συγγρός και Λαυρεωτικά). Σε γενικό βαθμό πάντως, η Ελλάδα όντως έχει ευεργετηθεί από τον συγκεκριμένο θεσμό, μιας και οι δωρεές είχαν γίνει σε κρίσιμες για τη χώρα μας περιόδους.

Σ τις 9 Αυγούστου του 2009, δημοσιεύεται η σύμβαση την οποία συνήψε το ελληνικό δημόσιο από τη μία και το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος από την άλλη, που αφορούσε στην ίδρυση του «Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος». Στη σύμβαση το κράτος παραχωρούσε έκταση 280 στρεμμάτων στο ίδρυμα, το οποίο αναλάμβανε ιδίοις εξόδοις να κατασκευάσει τις αναγκαίες υποδομές και να αναπλάσει τον περιβάλλοντα χώρο. Παρ’ ότι η εντύπωση των τελευταίων ημερών είναι ότι το νέο κέντρο πολιτισμού θα ανήκει στο ελληνικό κράτος, στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι επακριβώς αληθές.