Του
Ηλία Παπαναστασίου
«Είναι πασιφανές ότι οι σημερινοί τραπεζίτες, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, που ορκίζεται στο σύστημα της παγκοσμιοποίησης, επιδιώκουν την πλήρη ψηφιοποίηση των συναλλαγών, ει δυνατόν και την κατάργηση της διακίνησης μετρητών.
Ταυτόχρονα έχουν παραχωρήσει τη βρόμικη δουλειά του «κυνηγητού» ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων στους servicers με αδιαφανείς συμφωνίες, χειρότερες και από αυτές που έκαναν κάποιοι παλαιότεροι με τους ντόπιους ολιγάρχες.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι σημερινές τράπεζες ληστεύουν απροκάλυπτα τους μικροαποταμιευτές, αλλά και τους απλούς εργαζομένους, διατηρώντας χαώδεις διαφορές στα επιτόκια χορηγήσεων και καταθέσεων. Αγνοούν επιδεικτικά την πληθωριστική πραγματικότητα με την πλήρη ανοχή της Πολιτείας, παρότι μία τέτοια συμπεριφορά σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα θα επέσυρε κυρώσεις… τουλάχιστον από την Κεντρική Τράπεζα. Για να μη μιλήσουμε για τις σκανδαλώδεις προμήθειες, κρυφές και φανερές, σε όλων των ειδών τις συναλλαγές.
Το τελευταίο… κερασάκι στην τούρτα είναι ότι οι τράπεζες (με πρώτη την… ινδοκαναδική) έχουν αρχίσει τώρα να επιβάλλουν πάγια χρέωση 0,50 ευρώ ανά μήνα σε όλες τις καταθέσεις φυσικών προσώπων, ως προϋπόθεση για να παραμείνουν «λειτουργικές». Να διατηρήσουν τη δυνατότητα, δηλαδή, συμβατικής ή ηλεκτρονικής μεταφοράς χρημάτων, να μπορούν οι κάτοχοί τους να διατηρούν χρεωστικές ή πιστωτικές κάρτες κ.λπ. Τα αυτονόητα, δηλαδή!
Πρόκειται για ένα απαράδεκτο και αισχρό εφεύρημα, το οποίο η Πολιτεία με την ευρύτερη έννοια (κυβέρνηση, Τράπεζα της Ελλάδος, ανεξάρτητες ελεγκτικές Αρχές, Δικαιοσύνη) οφείλουν να μπλοκάρουν» ( Γιώργος Χαρβαλιάς – Antinews –11/2/2024).
Όλα όσα αναφέρει ο εξαιρετικός Γιώργος Χαρβαλιάς είναι όχι απλώς «ορθότατα» αλλά αποτελούν την επιτομή της «νεοελληνικής λογικής» στον Τραπεζικό Τομέα (και όχι μόνο...).
Εκατοντάδες δανειολήπτες όχι απλώς «ενοχλούνται» και «παρενοχλούνται» αλλά κυριολεκτικά απειλούνται για δάνεια που οι τραγικές οικονομικές καταστάσεις πολλών συμπατριωτών μας τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια δεν τους επέτρεψαν να τα ξεπληρώσουν. Έχοντας ένα ή παραπάνω δάνεια στην πλάτη τους, ζώντας με την απειλή της διαταγής πληρωμής και του πλειστηριασμού της πρώτης κατοικίας ή της επαγγελματικής στέγης και έχοντας μετατρέψει το άγχος της αστεγίας σε καθημερινό βίωμα, χιλιάδες χιλιάδων συμπατριωτών μας έχουν μετατραπεί σε «απόμαχους της ζωής», όντας εργαζόμενοι... Γιατί «απόμαχος της ζωής» θεωρείται αυτός που ενώ εργάζεται, βαδίζει φορτωμένος ένα υπέρογκο δάνειο ή μια πιστωτική κάρτα που έχει καταγγελθεί από το ευαγές ίδρυμα που ονομάζεται Τράπεζα, κατ’ όνομα «εργαζόμενος» ή «ελεύθερος επαγγελματίας» όμως στην πραγματικότητα «απόμαχος» γιατί ενώ εργάζεται έχει παραιτηθεί από την ζωή, θεωρώντας τον εαυτό του «απόμαχο», «αποτυχημένο» και «οικονομικό μελλοθάνατο»... Το χρέος που τον πνίγει, έχει μετατρέψει την ζωή του σε κόλαση και διαρκή δυστοπία, την αυτοχειρία σε πιθανότητα, την δυστυχία σε δεύτερη φύση και καθημερινότητα. Είναι ένας ζωντανός νεκρός, ένας νεκρός που δεν πέθανε αλλά υφίσταται τον «διαρκή, ζωντανό θάνατο» της καθημερινότητας, ένας νεκρός «υπό συζήτηση» και «δυνητική διαβούλευση», ένας ενοχοποιημένος από την τραπεζική διόπτρα του σκοπευτή που σήμερα ονομάζεται Fund, ίσως και servicer… Πολιτισμένα πράγματα, επίπεδου.