"Εκεί που οικοδομούνταν ο Σοσιαλισμός". ..

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Εκεί που "οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός" -ή μια μελέτη πάνω στα αποτελέσματα άσκησης της απόλυτης εξουσίας πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό 

Nikolai Yezhov ( Νικολάι Γιεζόφ 1895-1940) , Ρώσος, εργατικής καταγωγής, μεταλλεργάτης από 15 ετών, κάποιο διάστημα και στο περίφημο Πουτίλοφ της Πετρούπολης,   Μπολσεβίκος από το 1914 . Από το 1930 και μετά Υπουργός Γεωργίας  και αργότερα  μέλος της Γραμματείας των Μπολσεβίκων και ιδίως (σημαντικότερο)  διευθυντής του Τμήματος διορισμού και αρχείου κομματικών στελεχών της Κεντρικής Επιτροπής, δηλαδή του Μηχανισμού και της κομματικής  νομενκλατούρα. 

 Ευφυής και επινοητικός, ασυνήθιστα  εργατικός άνθρωπος του μηχανισμού, ευγενής και προσηνής στους γνωστούς του, ακόμη και κατά τον Μπουχάριν. . Όχι άσχημος, αλλά πολύ κοντός, 1.51 ανάστημα, με ασθενική φύση λόγω των κακουχιών της νεότητάς του (φυματίωση και άλλα). . . Ψευδώνυμο "Ο Νάνος".  Άνθρωπος με λογοτεχνικά ενδιαφέροντα, με μεγάλο ενδιαφέρον για το γυναικείο φύλο και τον ερωτισμό, εξαιρετικά ευφυής και επινοητικός. . Η γυναίκα του, εβραϊκής καταγωγής,  ήταν διάσημη  και γοητευτική ποιήτρια και οργανώτρια φιλολογικών σαλονιών στην Μόσχα.  

Προ του Μεγάλου Τρόμου, ελέγχει, στα πλαίσια της Γραμματείας του κόμματος,  την ηθική και το επίπεδο των κομματικών οργανώσεων  μέσα από την μη βίαιη  " οργανωτική εκκαθάριση"  (chistka)  των γραμμών του το 1933 και ξανά το 1935-1936. Θεωρείται και κάπως "αντιγραφειοκράτης" καθώς καλεί τα κομματικά μέλη να καταγγέλουν  τις αυθαιρεσίες των τοπικών γραμματέων του κόμματος, που συχνά λειτουργούν   ως "σατράπες". Ζητά το ανέβασμα του πολιτικού  και μορφωτικού επιπέδου των μελών. 

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι συγκριτικά μιλώντας, ο Γιεζόφ δεν είναι ούτε από τους  αυταρχικότερους  ούτε από  τους βιαιότερους ηγέτες του κόμματος προ του Μεγάλου Τρόμου.     

Πώς ένας ευγενής και προσηνής γραφειοκράτης καταφέρνει να   γίνει  "αποτρόπαιο τέρας";

Από την αρχή του 1936 και μετά, εμπλέκεται με εντολή του Στάλιν  ενεργά στον Μεγάλο Τρόμο, που μόλις έχει ξεκινήσει, ανακρίνει προσωπικά τους Ζηνόβιεφ και Κάμενεφ,   και από τον Σεπτέμβριο του 1936 αναλαμβάνει ο ίδιος την ηγεσία του Υπουργείου Εσωτερικών και Κρατικής Ασφάλειας ( NKVD) . Διεκπεραιώνει επιτυχώς την Πρώτη Δίκη της Μόσχας (Αύγουστος 1936), αυτός ουσιαστικά και όχι ο  Γκενρίκ Γιάγκοντα που είναι ακόμη  τυπικά διευθυντής της NKVD, μετά   την  Δεύτερη Δίκη της Μόσχας  (Γενάρης 1937) και τέλος  την Τρίτη  Δίκη ( Μάρτιος 1938 ) που αφορούσε κυρίως τον Νικολάι Μπουχάριν αλλά και τον Γιάγκοντα, προκάτοχο του Γιεζόφ στην ηγεσία της NKVD. Πριν από την εκτέλεση του Γιάγκοντα τον Μάρτιο 1938, ζητά από τα όργανα να ρίξουν στον μελλοθάνατο  Γιάγκοντα και ένα χέρι ξύλο !! 

Η Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Στάλιν & η Ελλάδα (Α΄ μέρος)

Άγγελος ή διάβολος;

«Δεν το αρνούμαι πως όταν θέλω γίνομαι άγγελος
και όταν θέλω διάβολος»
Γεώργιος Καραϊσκάκης

του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην τ. 109

Παρότι, ως προς την επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης και του σταλινισμού στην Ελλάδα, οι αρνητικές συνέπειες είναι πάρα πολλές, θα αρχίσουμε παραθέτοντας τις θετικές όψεις.

Αναμφίβολα, το κομμουνιστικό κίνημα, με όλες τις στρεβλώσεις του, ταυτίστηκε ή εξέφρασε προνομιακά τους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση και την ανισότητα^[1], η δε Σοβιετική Ένωση αποτελούσε το παράδειγμα και το υπόδειγμα της δυνατότητας των απλών και φτωχών ανθρώπων να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες τους. Επί πλέον, η «κομμουνιστική απειλή» είχε μια ουσιώδη επίδραση στην προώθηση του κοινωνικού κράτους, από την πλευρά των κυβερνήσεων, ώστε να αντιμετωπιστεί η πρόκληση του κομουνιστικού κινήματος. Ακόμα και η εργατική νομοθεσία της κυβέρνησης Μεταξά οφείλει πάρα πολλά στην αποτροπή του «κομμουνιστικού κινδύνου».

Ιδιαίτερης σημασίας υπήρξε η αναβάθμιση της αυτοπεποίθησης και της υπερηφάνειας των λαϊκών τάξεων, η υποχώρηση της μοιρολατρίας και η αυτοσυνείδησή τους ως των αυθεντικών φορέων του μέλλοντος. Υπερηφάνεια που λειτουργούσε ως ένας μηχανισμός κοινωνικής αναβάθμισης των λαϊκών τάξεων και ενίσχυε τον εγγραμματισμό και τη συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα ανθρώπων αποκλεισμένων από την πολιτική και κοινωνική ζωή.

Το γεγονός ότι λαϊκοί άνθρωποι και προλετάριοι μπορούσαν να φθάσουν ακόμα και στην ηγεσία των χωρών τους (ο Τίτο ξεκίνησε ως εργάτης χαλυβουργίας) αποτελούσε ένα ισχυρότατο κίνητρο κοινωνικής επιβεβαίωσης. Ιδιαίτερο ρόλο δε διαδραμάτισε στην αναβάθμιση του ρόλου των γυναικών και της νεολαίας. Η επονίτισσα που πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις της Αθήνας, και η αντάρτισσα του Ε.Λ.Α.Σ., αποτέλεσαν ένα πανίσχυρο σύμβολο, ανοίγοντας ουσιαστικά ένα νέο δρόμο για τις Ελληνίδες γυναίκες.^[2] Όσο για τον ρόλο της νεολαίας, και εδώ η συμβολή του υπήρξε καθοριστική, η ΕΠΟΝ έφτασε τα 600.000 μέλη, η δε συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών και στρατιωτικών στελεχών της Αντίστασης αποτελούνταν από νέους κάτω των είκοσι πέντε ή τριάντα χρόνων^[3].

Αποφασιστική ήταν η συμβολή του για την εμψύχωση του ελληνικού λαού ενάντια στους ξένους κατακτητές και την ενεργή συμμετοχή στην Αντίσταση. Οι τεράστιες θυσίες, το αγωνιστικό φρόνημα και η άφοβη αντιμετώπιση των κατακτητών έτειναν να διαμορφώσουν ένα νέο πρότυπο αγωνιστικότητας^[4].

«Εχθροί ή κρυφοί φίλοι του αντικομμουνισμού;»/ Θοδωρής Μακράκης

Εχθροί ή κρυφοί φίλοι του αντικομμουνισμού;» είναι ο τίτλος σε άρθρο του «Ριζοσπάστη» δημοσιευμένο στις 3/9/2017. Το εν λόγω άρθρο στηλιτεύει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο Εσθονικό αντικομμουνιστικό συνέδριο και τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να αιτιολογήσει την άρνησή του να συμμετάσχει σ’ αυτό.

Αντιγράφουμε από τον «Ριζοσπάστη» ο οποίος καταγγέλλει όλους όσους κάνουν κριτική στο Σταλινισμό:

«Ο κομμουνισμός [σημ: λένε οι διαφωνούντες με το ΚΚΕ] δεν είναι ίδιος με το φασισμό, αλλά και το σοσιαλιστικό καθεστώς έκανε εγκλήματα»… «Απαράδεκτη η ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό, αλλά δεν υπερασπιζόμαστε και τον ”υπαρκτό σοσιαλισμό”»… «Κανείς δεν αμφισβητεί τα εγκλήματα του “Σταλινισμού”, όμως αποτέλεσαν παρέκκλιση από τον κομμουνισμό».

Με αυτό τον τρόπο ο Ριζοσπάστης επιχειρεί έμμεσα να κατατάξει στους κρυφούς φίλους του αντικομμουνισμού όλη την Αριστερά που εναντιώνεται στην ταύτιση του Σοσιαλισμού – Κομμουνισμού με τον Σταλινισμό και τα εγκλήματά του!!

Στο άρθρο επισημαίνεται:

«Δεν είναι τυχαίο ότι όσο και να ψάξει κανείς, δεν θα βρει δήλωση η δημόσια τοποθέτηση στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, άρθρο ή σχόλιο στο φιλοκυβερνητικό τύπο που να μην κατακεραυνώνει (με “φιλοκομμουνιστική” ρητορεία) τον “σταλινισμό”… Άλλωστε, είναι γνωστό ότι ο “αντισταλινισμός” από τον αντικομμουνισμό απέχει …μισό τσιγάρο δρόμο..»

Ο υπότιτλος του άρθρου είναι χαρακτηριστικός: «Σταλινολογία: Η καρδιά του αντικομμουνισμού» .

Ζώντας και πεθαίνοντας στην ΕΣΣΔ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ*

• 
  

Οικογένεια νοσταλγών του Στάλιν στη Γεωργία. Στο βιβλίο της η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς δίνει χώρο και σε όσους δηλώνουν απογοητευμένοι με όσα έφερε η νέα εποχή του καπιταλισμού των ολιγαρχών και της ρωσικής μαφίας, και για τούτο συνεχίζουν να εξυμνούν το μεγαλείο της κομμουνιστικής αυτοκρατορίας.

ΣΒΕΤΛΑΝΑ ΑΛΕΞΙΕΒΙΤΣ
«Το τέλος του κόκκινου ανθρώπου»
μτφρ.: Αλ. Δ. Ιωαννίδου  εκδ. Πατάκης 2015, σελ. 682

Σε ένα κοινόβιο κάπου στην ΕΣΣΔ ζούσαν πέντε οικογένειες. Κάποια μέρα του 1937, μια μητέρα εκτοπίστηκε ξαφνικά στα γκουλάγκ – η ίδια αγνοούσε επί δεκαετίες γιατί. Είχε μια πεντάχρονη κόρη. Την ώρα που την έπαιρναν οι μυστικές υπηρεσίες, ζήτησε από τη γειτόνισσά της να αναλάβει το παιδί. Εκείνη όντως το έκανε, το μεγάλωσε σαν δικό της. Η εκτοπισθείσα επέζησε και επέστρεψε ύστερα από 17 χρόνια ξαναβρίσκοντας την κόρη της. Στη διάρκεια της περεστρόικα, όταν άνοιξαν οι φάκελοι των εγκλημάτων, αναζήτησε τους λόγους της εκτόπισής της. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Την είχε καταγγείλει η γειτόνισσά της για να πάρει ένα δωμάτιο παραπάνω στο κοινόβιο. Γύρισε στο σπίτι της και κρεμάστηκε.

Σοβιετική προπαγάνδα κατά των θρησκειών μέσα από σκίτσα

από Ερανιστής

Σοβιετική προπαγάνδα κατά των θρησκειών μέσα από σκίτσα

Οι παρακάτω εικόνες προέρχονται από το αντιθρησκευτικό περιοδικό Bezbozhnik, που σημαίνει Άθεος. Κυκλοφορούσε από το 1922 μέχρι το 1941, και η καθημερινή του έκδοση, Ο άθεος στον χώρο εργασίας, από το 1923 μέχρι το 1931. Ιδρύθηκε από τον Όμιλο Μαχητικών Άθεων, έναν οργανισμό μελών του κομμουνιστικού κόμματος, της νεολαίας του κόμματος, εργατών και βετεράνων. Αν και ήταν οργανωμένο από το κόμμα, δεν ήταν επίσημα κρατικό.

Το ΚΚΕ και οι «δίκες της Μόσχας»

Παναγιώτης Μαυροειδής 

Σημείωση ΡΕΣΑΛΤΟ: 

Στο χθεσινό μας κείμενο («Οι αντικομουνιστικές παραχαράξεις της φαιάς προπαγάνδας…»)επισημαίναμε: 

«Στην αρχή ταύτιζαν τα εγκλήματα του σταλινισμού με τον κομμουνισμό και κατ’ επέκταση το ΦΑΣΙΣΜΟ με τον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ: Αυτό ήταν το ιστορικό δώρο που παρείχε ο σταλινισμός στην καπιταλιστική κακουργία…». 

Το παρακάτω κείμενο του Παναγιώτη Μαυροειδή συγκεκριμενοποιεί αυτό το «ιστορικό δώρο»: 

Ο Ριζοσπάστης επιχείρησε να απαντήσει*, ως όφειλε, στην γελοία κατηγορία ταύτισης ναζισμού και κομμουνισμού. 

Απέτυχε ωστόσο τελείως! 

Η εφημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ

δεσμευμένη από την πάση θυσία υπεράσπιση του «υπαρκτού», εξακολουθεί να επιμείνει στην ίδια γραμμή ταύτισης της αριστερής κομμουνιστικής κριτικής στην οικοδόμηση του ιδιότυπου εκμεταλλευτικού και αυταρχικού καθεστώτος αναίρεσης της Οκτωβριανής Επανάστασης και των καταχτήσεων της, με τον …ναζισμό, ακολουθώντας ακριβώς τη μεθοδολογία του Στάλιν στη ματωμένη δεκαετία του 1930. 

Γράφει ο Ριζοσπάστης: 

«Επομένως, ανεξάρτητα από τις υπερβολές στις διώξεις της περιόδου 1936 – 1938, η σοβιετική εξουσία στην ουσία απαντούσε στις αντικαθεστωτικές πράξεις, μιας και οι σκοποί των αντιφρονούντων και του γερμανικού ιμπεριαλισμού συνέκλιναν και μια αντεπαναστατική δραστηριότητα την περίοδο που η Σοβιετική Ενωση θα δεχόταν επίθεση θα μπορούσε να αποβεί καταστροφική». 

Ας έχουμε μια συναίσθηση για το τι μιλάμε και ποιες είναι οι «υπερβολές»: 

• Από τους 1.966 σύνεδρους που συμμετείχαν το 1934 στο 17ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, οι 1.108 εκτελέστηκαν μέχρι το 1938, 

• Από τα 139 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που εξελέγησαν, εκτελέστηκαν στη συνέχεια τα 98. 

• Οι Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Πιατάκοφ, Ράντεκ και άλλοι κομμουνιστές κατηγορήθηκαν ως πράκτορες της Γκεστάπο και τουφεκίστηκαν. Το ίδιο έγινε με τους Μπουχάριν, Ρίκοφ και άλλους. Ο Τόμσκι αυτοκτόνησε το 1936 και ο Ορτζονικίτζε αυτοκτόνησε το 1937. 

• Από τα 26 τακτικά μέλη της Κ.Ε. του 10ου συνεδρίου (δηλαδή της τελευταίας Κ.Ε. όπου συμμετείχε ο Λένιν), τα 17 εκτελέστηκαν ή δολοφονήθηκαν. 

• Από τα 10 τακτικά μέλη του Π.Γ. του 1922 (δηλαδή από την καθοδηγητική ομάδα που διεξήγε το νικηφόρο εμφύλιο), εκτελέστηκαν τα 6. 

• Από τα 31 στελέχη που αναδείχτηκαν στο Π.Γ. μεταξύ 1919 και 1935, οι 20 εκτελέστηκαν. 

Για τους νεοφιλελέ όλοι ίδιοι είναι όταν αυτό τους συμφέρει

Σε όλα τα προτεκτοράτα δεν επιτρέπεται να συζητηθούν ζητήματα που έχουν να κάνουν με το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας. Μονάχα για το μακρινό παρελθόν και για πράγματα επουσιώδη έχουν το δικαίωμα να κουβεντιάζουν οι δούλοι της Γερμανικής ΕΕ κι αυτό είναι που κάνουν με μεγάλο πάθος.

Δεν το βλέπεις μονάχα στην χρεοκοπημένη από κάθε άποψη Ελλάδα. Τα ίδια συμβαίνουν στις υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων, στην Ανατολική Ευρώπη και φυσικά στις Βαλτικές χώρες.

Μοιραία λοιπόν ξεκίνησε η τόσο «επίκαιρη» συζήτηση για την σχέση του Στάλιν με τον Χίτλερ και τις «πιθανές ομοιότητες» μεταξύ του υπαρκτού σοσιαλισμού και του εθνικοσοσιαλισμού των ναζί.

Οι τάχα μου «δημοκράτες» νεoφιλελέδες, μας υψώνουν το δάκτυλο και μας εγκαλούν για την άρνησή μας να ταυτίσουμε τα εγκλήματα των ναζί με εκείνα του πάλαι ποτέ ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης.

Ποιος ήταν ο Στάλιν, μας ρωτούν, και η φωνή τους τρεμοπαίζει από την ιερή «δημοκρατική» φλόγα που τους καίει τα σωθικά.

Μας έχουνε στριμώξει, σκέφτονται, αφού δεν έχουμε και πολλά να πούμε για τον Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι όπως ήταν το αληθινό όνομα του Στάλιν. Κάνουν λάθος όμως, γιατί έχουμε κι εμείς να πούμε πολλά.

Ο Στάλιν λοιπόν υπήρξε μια από τις ηγετικές μορφές της μεγάλης Οκτωβριανής επανάστασης που μαζί με την Γαλλική σημάδεψαν την ιστορία της ανθρωπότητας τόσο βαθιά που οι νεοφιλελέδες δεν μπορούν ούτε καν να φανταστούν.

ΘΕΟΤΟΚΑΣ ΚΑΙ «ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ»

του Βασίλη Ξυδιά

Τον Δεκέμβριο του 1962, ο Γιώργος Θεοτοκάς ταξίδεψε στη σοβιετική Ρωσία (Μόσχα-Λένινγκραντ-Οδησσό) παρέα με τον Ανδρέα Εμπειρίκο, τον Οδυσσέα Ελύτη και τον γιατρό Σ. Σπηλιόπουλο. Το ταξίδι έγινε μετά από πρόσκληση του Σοβιετικού Οίκου Φιλίας.

Λίγους μήνες μετά, τον Μάιο του 1963, το περιοδικό ΕΠΟΧΕΣ φιλοξένησε στο πρώτο του τεύχος ένα δοκίμιο του Γιώργου Θεοτοκά με τίτλο «Σοβιετικός Πατριωτισμός».

Το απόσπασμα της φωτογραφίας είναι η αρχή του μικρού αυτού κειμένου. Στον σύνδεσμο που ακολουθεί μπορεί να το βρει κανείς ολόκληρο (σελ. 5-8).

http://www.helioskiosk.gr/resource.ashx?a=d4J7WbjWYqDasU3VqXQgoSvRkXeKAVKC

Τα αναρτώ εδώ σαν μικρή συμβολή στη συζήτηση που βλέπω να διεξάγεται στο fb για τον Γιώργο Θεοτοκά, τις πολιτικές του απόψεις κλπ.

Απόλαυση ήταν να παρακολουθείς το «χουνέρι» που εισέπραξε στην βουλή ο στυγνός εξουσιαστής και εξόφθαλμα ψεύτης Αντρέας Λοβέρδος. 

Στην προσπάθεια του να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση και συγκεκριμένα στον υπουργό Επικρατείας Νίκο Παππά για το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες απέδωσε στην κυβέρνηση ότι λειτουργεί βάσει «Σταλινικού παρασυντάγματος».

Στη συνέχεια σε μεγάλη ρέντα ο βουλευτής του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης, τακτοποίησε και τους βουλευτές του νεοναζιστικού μορφώματος αναγάζοντάς τους να αποχωρήσουν πανικόβλητοι από την αίθουσα της συνεδρίασης αφού δεν μπορούσαν να αντέξουν τα λεκτικά «χαστούκια» που δεχόταν από τον βουλευτή του ΚΚΕ.

Η «στροφή» του Στάλιν σε πατρίδα και θρησκεία και η στάση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο»

Ο Στάλιν έσπασε ξαφνικά την σιωπή του. «Γιατί δεν έχετε δυναμικό;», ρώτησε, καθώς απομάκρυνε την πίπα από το στόμα του και προσέχοντας τις ομιλίες των συνεργατών του.

Ο Alexy και ο Nikolai ήταν μπερδεμένοι, γιατί όλοι ήξεραν ότι το «δυναμικό» τους καθόταν στα στρατόπεδα του Στάλιν. Ο Μητροπολίτης Σέργιος(Sergiy) δεν ήταν καθόλου μπερδεμένος. Ο γέρων κληρικός απάντησε, «Δεν έχουμε δυναμικό για διάφορους λόγους. Ένας από αυτούς είναι ότι εκπαιδεύαμε έναν για ιερέα και αυτός έγινε ο Στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης».

Ένα χαμόγελο ικανοποίησης εμφανίστηκε κάτω από τα μουστάκια του δικτάτορα, και είπε, «Ναι, ναι, ήμουν μαθητής θεολογικής σχολής και άκουσα για σένα μια φορά». (Στα χρόνια που ο Στάλιν ήταν μέσα στην ιερατική σχολή, Ο Μητροπολίτης Σέργιος, μετέπειτα Πατριάρχης, ήταν ο πρύτανης της Θεολογικής Σχολής της Αγίας Πετρούπολης).

Τότε άρχισε να θυμάται τα χρόνια του στη θεολογική σχολή ... Είπε ότι η μητέρα του ήταν λυπημένη κατά τον θάνατό της για το γεγονός ότι δεν είχε γίνει ιερέας. Η συζήτηση του δικτάτορα, με το μητροπολίτη έγινε πιο χαλαρή. Αφού πήραν το τσάι τους, άρχισαν να μιλάνε, μια συνομιλία που κράτησε μέχρι τις τρεις το πρωί.

Στο ... τέλος της συζήτησης, ο ηλικιωμένος μητροπολίτης ήταν αρκετά εξαντλημένος. Ο Στάλιν, πήρε τον μητροπολίτη απαλά από το μπράτσο, σαν ένας πραγματικός βοηθός διάκονος, τον οδήγησε μέχρι τις σκάλες και του είπε, «Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να κάνω για σένα τώρα». Ήταν αυτά τα λόγια με τα οποία αποχαιρέτησε τους ιεράρχες . Ήταν 4 Σεπτεμβρίου του 1943.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΥΠΗΚΟΟΥΣ (Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟΥ)

Το κείμενο που ακολουθεί στηρίζεται στην εισήγηση του Κ. Δημητρόπουλου στο Β΄ Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο «Διάλογος μεταξύ βαλκανικών γλωσσών και πολιτισμών». Το συνέδριο διοργανώθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2013, στα Τίρανα, από το Τμήμα βαλκανικών και σλαβικών γλωσσών του Πανεπιστημίου Τιράνων και το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΥΠΗΚΟΟΥΣ

(Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟΥ)

Δημητρόπουλος Κώστας

Στη μνήμη του δασκάλου μου Νεοκλή Σαρρή, που με έμαθε την αξία της τεκμηρίωσης.

Α. Η συμβολή του εκπαιδευτικού συστήματος στην κρατικοποίηση – αποκοινωνικοποίηση της νεολαίας

Η εκπαίδευση την εποχή Ραμίζ Αλία, υπηρετεί απόλυτα τις αρχές της εξουσίας του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας. Τα εκπαιδευτήρια δεν αναπαράγουν τις σταθερές της κοινωνίας, αλλά προσφέρουν μερικώς, εγκυκλοπαιδική μόρφωση. Κυρίως όμως παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην «διαδικασία κατασκευής ανθρώπων» (Ράουτερ 1999). Ένα σκληρό καθεστώς επιβάλει την ομοιόμορφη συμπεριφορά στηριζόμενο στην «συνήθεια ή στην βία», καθώς οι πράξεις των ανθρώπων «εξαρτώνται και από τα όσα ξέρουν».

Οι γνώσεις των υπηκόων αντλούνται από τις πληροφορίες που έλαβαν ή λαμβάνουν στα σχολεία. Μεταξύ τους υπάρχουν και ηθικοί κανόνες, κατάλληλοι για «το είδος του ανθρώπου που θέλει να κατασκευάσει» η εξουσία. Ο νέος άνθρωπος, παράγεται στο σχολείο, και μαθαίνει να θυσιάζει για το Κόμμα – Κράτος, ότι σε άλλες συνθήκες θα θεωρούσε αδιαπραγμάτευτη προσωπική αξία. Η ζωή του καθοδηγείται από τις «συνήθειες που εδραιώνονται στην παιδική του ηλικία».

Τα Λαϊκά Συμβούλια έχουν λόγο σε όλα τα θέματα της εκπαίδευσης, ακόμα και στην αναγνώριση του δικαιώματος της συνέχισης της φοίτησης σε σχολεία τεχνικής ή γενικής παιδείας, πέραν του Πρώτου Βαθμού. Η τυπικά αρμόδια Επιτροπή Εκπαίδευσης και Πολιτισμού, βρίσκεται υπό το Επαρχιακό Λαϊκό Συμβούλιο και την Εκτελεστική του Επιτροπή. Το Υπουργείο Εκπαίδευσης δεν μπορεί να παραλάβει έγγραφο εκπαιδευτικής φύσης που δεν περνά από το Λαϊκό Συμβούλιο της Επαρχίας. Η Επιτροπή Εκπαίδευσης και Πολιτισμού εισηγείται προς το Λαϊκό Συμβούλιο της περιοχής και αναμένει την μερική ή ολική έγκριση ή απόρριψή του.