Παρ' ότι κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι οι δανειστές είχαν εξ αρχής ένα σαφές σχέδιο για την Ελλάδα, τους τελευταίους μήνες παρατηρείται μια αναβάθμιση του πειράματός τους. Το οποίο οδηγούν ώς τις ακραίες του συνέπειες. Εν ολίγοις, στην Ελλάδα επιχειρείται να τεκμηριωθεί πλήρως ο ορισμός του αποτυχημένου κράτους. Ο ορισμός αμφισβητείται από πολιτικούς επιστήμονες, που υποστηρίζουν ότι η χρήση του όρου γίνεται προπαγανδιστικά, για να δικαιολογηθούν ωμές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ιδιαίτερα σε παραλυμένα κράτη της Αφρικής.  Ωστόσο, στην Ελλάδα φαίνεται ότι μεθοδεύεται με εξαιρετικό κυνισμό το πρώτο πείραμα κατασκευής «αποτυχημένου κράτους» στην Ευρώπη.
Στον ορισμό του «αποτυχημένου κράτους» (failed state) προβάλλονται κατά κανόνα τέσσερα χαρακτηριστικά: η αδυναμία πλήρους ελέγχου της επικράτειας από τις κρατικές αρχές, η αδυναμία της νόμιμης εξουσίας να λαμβάνει αποφάσεις, η αδυναμία να παρέχει στοιχειώδεις υπηρεσίες στους πολίτες και η δυσκολία να λειτουργήσει το κράτος ως κυρίαρχο μέλος της διεθνούς κοινότητας.
Η εφαρμογή του Μνημονίου -κι είναι ένα ερώτημα αν σ' αυτήν την εφαρμογή πρέπει να περιλάβει κανείς και τις απολύτως προβλέψιμες παταγώδεις αποτυχίες του, ιδιαίτερα τις δημοσιονομικές- έχει επιφέρει ορατά αποτελέσματα και στα τέσσερα κριτήρια αποτυχίας. Οι «μεταρρυθμίσεις» σε όλο το φάσμα της κρατικής διοίκησης έχουν απορρυθμίσει σχεδόν όλες τις υπηρεσίες που παρέχουν στους πολίτες τα στοιχειώδη: υγεία, πρόνοια, ασφάλιση, κοινωνική προστασία, παιδεία παρουσιάζουν εικόνα προϊούσας διάλυσης, η οποία, αν και είναι άμεσο αποτέλεσμα των δραστικών περικοπών στις δαπάνες, ταυτόχρονα παρουσιάζεται από την τρόικα ως ένδειξη «ανικανότητας» της εγχώριας πολιτικής ελίτ.