Ο μελαγχολικός κ. Τσιρόπουλος – του Δημήτρη Αγγελή
Στη στοά της Πανεπιστημίου 10, εκεί που υπήρχε κάποτε ο Απότσος, βρισκόταν και το μικρό βιβλιοπωλείο των Εκδόσεων των Φίλων. Εκεί μπορούσες τα μεσημέρια να γνωρίσεις τον Κώστα Τσιρόπουλο, να νιώσεις τη ζεστασιά μιας ανθρώπινης αλλά δυναμικής παρουσίας και να διασθανθείς ίσως γύρω του μιαν αύρα μόνιμης θλίψης που την έκρυβε επιμελώς.
Ο Τσιρόπουλος ζούσε έναν διαρκή εσωτερικό διχασμό: αν και είχε μια εκρηκτική, σχεδόν αναρχίζουσα προσωπικότητα, την υπέτασσε πάντοτε στον καθωσπρεπισμό της αστικής του ανατροφής και της χριστιανικής του αγωγής. Εξαιτίας αυτής της αντίθεσης, στην ποίησή του, που μεγάλο της μέρος έχει ερωτικό χαρακτήρα, αποδεικνύεται ιδιαίτερα τολμηρός και εξομολογητικός, όμως υπηρετεί κατεξοχήν το δοκίμιο, στο οποίο εκφράζει πάντοτε ιδέες που συνηθίζουμε να τις χαρακτηρίζουμε ως «συντηρητικές». Αυτή η αντινομία τον ωθούσε, επίσης, παρ’ ότι χαρισματικός στις κοινωνικές του συναναστροφές, να κρατάει αποστάσεις από τους γύρω του, να διαφυλάσσει με αυστηρότητα την αξιοπρέπεια και τη μοναξιά του –γι’ αυτό και τα αυτοβιογραφικά κείμενα που προτάσσονται στους δύο πρώτους τόμους των απάντων του φέρουν τον τίτλο «Μελαγχολία».
Λογοτεχνία και πολιτική