Ο νεοπαγανισμός έχει κάνει εξελικτικά άλματα τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Ενώ τη δεκαετία του 1990 γοήτευε μόνο περιθωριακές ομάδες, σήμερα αποκτά έντονα αισθητική διάσταση ως lifestyle αυτοφροντίδα πολλών συμβατικά εναλλακτικών ατόμων, τα οποία προτιμούν τη μαγεία από την ψυχοθεραπεία, αποκαλύπτοντας πόσο επίμονα ο άνθρωπος αναζητά ακόμη τον μύθο
Αννα Αθανασιάδου
Η φαντασμαγορία των χριστουγεννιάτικα στολισμένων πόλεων της Δύσης κρύβει με τη λάμψη της τη δυσαρέσκεια λόγω μιας απονεκρωτικά πεζής, αβέβαιης και πιεστικά επιταχυνόμενης ζωής.
Στις αμερικάνικες πόλεις αυτή η απογοήτευση αναζητά διέξοδο σε δύο ανορθολογικές τάσεις, δύο μορφές εκσυγχρονισμένης «μαγείας». Εδώ, η λαμπερή «φαντασμαγορία» –μια λέξη που σήμαινε πρωταρχικά «συνάθροιση φαντασμάτων»– συμπεριλαμβάνει και δύο τρομακτικά φαντάσματα από το παρελθόν: τη Μαγεία και την Αποκάλυψη, σε εκδοχή του 21ου αιώνα.
Από τη μία, η «ήπια μαγεία» γοητεύει ως νεοπαγανισμός της «αυτοφροντίδας» και αυτοπροστασίας, επιστρατεύοντας σύμβολα, προστατευτικά όρια και τελετουργίες. Από την άλλη, η «σκληρή μαγεία» της τεχνολογίας επιδιώκει τον έλεγχο, την ανεμπόδιστη τεχνολογική πρόοδο και την αθανασία για λίγους.
