Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΟΞΙΑΔΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΟΞΙΑΔΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 21 Μαρτίου 2020

Απ. Δοξιάδης: Οι New York Times έκαναν γκάφα στο ρεπορτάζ για τον Έβρο

Δοξιάδης: Οι αναγνώστες είμαστε ανόητοι – Οι New York Times έκαναν γκάφα στο ρεπορτάζ για τον Έβρο

doxiadis_gia_nyt

Από το Πρώτο Θέμα

Ο συγγραφέας απαντά στο «αδικαιολόγητα παραπλανητικό άρθρο» των New York Times «Νιώθουμε σαν ζώα» που αναφέρεται στην κρίση στα ελληνοτουρκικά σύνορα –Σημειώνει ότι αποτελεί όπλο για την τουρκική προπαγάνδα.
«Εμείς, οι αναγνώστες, είμαστε ανόητοι – οι «New York Times» έκαναν τεράστια γκάφα κάνοντας αναφορά στην κρίση των ελληνοτουρκικών συνόρων», γράφει ο Έλληνας συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης σχολιάζοντας δημοσίευμα της εφημερίδας της 10ης Μαρτίου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το επίμαχο άρθρο μιλάει για παράνομες τακτικές των ελληνικών αρχών απέναντι σε πρόσφυγες που περνούν τα ελληνικά σύνορα από τον Έβρο.
Το δημοσίευμα, που υπογράφουν τέσσερις συντάκτες, μιλάει για ένα μυστικό κέντρο όπου κρατούνται μετανάστες και πρόσφυγες προτού σταλούν πίσω στην Τουρκία, χωρίς να τους δοθεί η ευκαιρία να κάνουν αίτηση χορήγησης ασύλου.
Τι αναφέρει ο Απόστολος Δοξιάδης στο άρθρο του προς τους NYT:
«Το να πιστεύετε σ΄ έναν ευγενή σκοπό είναι αξιέπαινο. Το να γράφετε για κάτι, για να διαφωτίσετε τους συνανθρώπους σας για τις υψηλές σας αξίες, είναι ακόμα περισσότερο». υποστηρίζει.
«Υπάρχει ένα μόνο πρόβλημα: αν είστε δημοσιογράφος, πρέπει να βάζετε τα γεγονότα πάνω από τις αξίες – αλλιώς είστε απλός προπαγανδιστής.
Ένας δημοσιογράφος δε μπορεί να διαστρεβλώνει τα γεγονότα για να ταιριάζουν στις απόψεις του. Δεν έχει σημασία πόσο ευγενείς είναι οι απόψεις. Η ευρωπαϊκή, και ιδιαίτερα η ελληνική, κρίση των προσφύγων των τελευταίων ετών, έχει δώσει αρκετό υλικό σε πολλούς ικανούς και ιδεαλιστές δημοσιογράφους για να κάνουν εξαιρετική δουλειά, συνδυάζοντας γεγονότα και αξίες. Δυστυχώς, το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί για τους συντάκτες του πρόσφατου άρθρου των «The New York Times», υπό τον τίτλο:
«Νιώθουμε σαν ζώα» λένε οι πρόσφυγες στον Έβρο – Καταγγελίες για μυστικά κέντρα κράτησης (10 Μαρτίου 2020).
Σε αυτό, οι συντάκτες του άρθρου τσίμπησαν το… δόλωμα συνδέοντας το υλικό που τους τροφοδοτείται από την πολύ αποτελεσματική τουρκική μηχανή προπαγάνδας».
«Ο ιδεαλισμός δεν αποτελεί δικαιολογία για την ακραία αφέλεια»
«Το βασικότερο στοιχείο του άρθρου είναι ότι το ελληνικό κράτος δημιούργησε μία «μυστική τοποθεσία, αλά Γκουαντανάμο, CIA κ.α κατά τη διάρκεια των πολέμων στο Αφγανιστάν και το Ιράν, όπου οι άνθρωποι που αναζητούν πολιτικό άσυλο, αντιμετωπίζονται «σαν ζώα».
«Ο ιδεαλισμός δεν αποτελεί δικαιολογία για την ακραία αφέλεια, την παραπλανητική εξέταση των γεγονότων και, το χειρότερο από όλα, την άγνοια του πλαισίου…»
«Η Τουρκία του Ερντογάν δεν είναι παρά ένα ολοκληρωτικό καθεστώς»
«Έτσι, για παράδειγμα, οι δημοσιογράφοι του άρθρου των «New York Times» θα έπρεπε να έχουν διαβάσει κάπου – αν είναι δημοσιογράφοι και επομένως καλύτερα ενημερωμένοι από τον μέσο άνθρωπο – ότι η Τουρκία του Ερντογάν δεν είναι παρά ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, στο οποίο δεκάδες χιλιάδες αθώοι πολίτες φυλακίζονται είτε χωρίς δίκη είτε μετά από δίκες- παρωδία, και χιλιάδες βασανίζονται απάνθρωπα και τουλάχιστον μερικές εκατοντάδες έχουν βρεθεί, όπως λέει η επίσημη ανακοίνωση, «νεκροί στα κελιά τους».
«Επιπλέον, οι συγγραφείς του άρθρου θα έπρεπε να είχαν συνειδητοποιήσει ότι τα τελευταία χρόνια , τα ΜΜΕ υποτάσσονται στο τουρκικό καθεστώς, υπό το φόβο του αποκλεισμού και της φυλάκισης των ιδιοκτητών και των συγγραφέων όταν ο καθένας που κάνει κριτική στην κυβέρνηση, καταλήγει στη φυλακή. Μεταξύ αυτών, κι ένας τεράστιος αριθμός δημοσιογράφων.

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019

Οι εθνικές επέτειοι και ο Απ. Δοξιάδης - Το Μνημόνιο της "νέας πατριδογνωσίας"

Οι εθνικές επέτειοι και ο Απ. Δοξιάδης - Το Μνημόνιο της
«Ο αντιστασιακός χαρακτήρας διέπει ολόκληρη τη νεοελληνική ιστορία»
Νίκος Σβορώνος



από Βασίλης Ασημακόπουλος

Όπως οι εθνικές επέτειοι, η επέτειος του Πολυτεχνείου δίνει κάθε χρόνο τροφή, έμπνευση για αναστοχαστικές προσεγγίσεις. Άλλες δίνουν έμφαση στα γεγονότα του Νοέμβρη του ’73, τι οδήγησε σ’ αυτά, πώς διατάχθηκαν οι ενεργές δυνάμεις και ποια αποτελέσματα προκάλεσε. Άλλες προσεγγίσεις αναλύουν το Πολυτεχνείο ως ιδρυτικό μεταπολιτευτικό μύθο της αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας. Και ως συνέχεια αυτού το αναλύουν σαν μια δήθεν πρωτομεταπολιτευτική παραμυθία που μετά το 1981 αναπαράγεται υποτίθεται στις επόμενες γενιές, μέσω του εκπαιδευτικού μηχανισμού, ότι «το Πολυτεχνείο έριξε τη Χούντα».
Άλλες προσεγγίσεις επικεντρώνονται στη "γενιά του Πολυτεχνείου" για όσα πέτυχε, αλλά και για την ενσωμάτωσή της κυρίως μέσα από το παράδειγμα κάποιων εκπροσώπων της. Επιχειρείται, μάλιστα, να της φορτωθούν --μαζί με τη δεκαετία του ’80-- και όλα τα δεινά της κατοπινής εξέλιξης. Υπάρχει μια σχετική και πλούσια φιλολογία που αναπαράγεται για όλα τα ανωτέρω ζητήματα, καθόλου απαλλαγμένη από αριστερές, δεξιές και "ακροκεντρώες" στοχεύσεις.
Από τη φετινή διανοητική παραγωγή ξεχωρίζω δύο κείμενα για δύο συγκεκριμένες επισημάνσεις τους, καθώς συμπυκνώνουν βασικά σχήματα εν όψει της συζήτησης για το 2021, σχηματοποιώντας ανταγωνιστικές κατευθύνσεις. Το ένα κείμενο είναι του Απόστολου Δοξιάδη με τίτλο «Το Πολυτεχνείο: Αλήθεια, μύθος και παραμύθια». Το άλλο είναι του Γιώργου Ρακκά με τίτλο «Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία».
Θα μείνω κυρίως στο πρώτο. Από το κείμενο του Απόστολου Δοξιάδη έχει ενδιαφέρον κατά την άποψή μου όχι τόσο η άποψη-θέση ότι το Πολυτεχνείο, ως αποτέλεσμα, προκάλεσε το νατοϊκής έμπνευσης πραξικόπημα της "ομάδας Ιωαννίδη", η οποία οργάνωσε την προδοτική ανατροπή και απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου και κατ' επέκταση την εισβολή του τουρκικού "Αττίλα" στην Κύπρο.

Οι εθνικές επέτειοι

Είναι μια άποψη που κατά καιρούς έχει διατυπωθεί υπό το πρίσμα μιας "αντικειμενικής οπτικής" της αλληλουχίας των γεγονότων. Διαφωνώ, καθώς, εκτός όλων των άλλων, προϋποθέτει λογικά άλματα στο πεδίο ακριβώς της υποστηριζόμενης ως αντικειμενικής αλληλουχίας γεγονότων, όπως λ.χ. της δυνατότητας οργάνωσης πραξικοπήματος εντός μίας εβδομάδας, αλλά δεν θα επεκταθώ.

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2019

Ο αγώνας κατά των αφαιρέσεων και η ανάδειξη ενός εθνικού σχεδίου – του Λεωνίδα Σταματελόπουλου

Ο αγώνας κατά των αφαιρέσεων και η ανάδειξη ενός εθνικού σχεδίου. Η προβληματική της νεοελληνικής ιδιομορφίας στο βιβλίο του Αρίστου Δοξιάδη, το Αόρατο Ρήγμα.
Πριν λίγα χρόνια εκδόθηκε ένα πολύ σημαντικό βιβλίο που βρέθηκε για εβδομάδες, στην κορυφαία θέση των πωλήσεων στην κατηγορία του δοκιμίου. Πρόκειται για το έργο του Αρίστου Δοξιάδη, Το Αόρατο Ρήγμα. Θεσμοί και συμπεριφορές στην ελληνική οικονομία, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 2013. Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης αλλά ανακινεί ζητήματα που όφειλαν να ανήκουν στην ημερήσια διάταξη κάθε σοβαρής συζήτησης για τον ελλαδικό κοινωνικό σχηματισμό. Ο λόγος είναι ότι ο Δοξιάδης θέτει ορισμένους καταστατικούς όρους ως προϋπόθεση σύλληψης του τρόπου λειτουργίας της ελλαδικής κοινωνίας που η σημασία τους υπερβαίνει την τρέχουσα κρίση, όσο σοβαρή κι αν είναι αυτή. Υπό αυτή την έννοια, η κρίση δεν είναι παρά μία αφορμή για να ξεδιπλώσει την προβληματική του· το βιβλίο άλλωστε, όπως μας πληροφορεί ο ίδιος στον πρόλογο, ξεκίνησε να συγγράφεται πολύ πριν από την κρίση.
Πέρα από τις καθ’ ύλην, οικονομολογικής υφής, παρατηρήσεις, η σημαντικότερη εισφορά του βιβλίου είναι ο τρόπος με τον οποίο πραγματεύεται τα ζητήματα που θέτει. Στην αρχή του βιβλίου ο ορίζοντας που προσανατολίζει τον συγγραφέα εκφράζεται με γενικούς, οιωνεί γνωσιολογικούς, όρους. Το πρόβλημα που ο συγγραφέας θέτει στο εαυτό του είναι –με τα ίδια του τα λόγια– η ανάγκη του να καταλάβει «πώς ταιριάζουν οι εμπειρικές παρατηρήσεις» του «με τις αναλύσεις των θεωρητικών οικονομολόγων και με τον λόγο των πολιτικών παρατάξεων» (σελ. 11). Η γενικότητα των όρων δεν πρέπει να μας παραπέμψει στο κοινότοπο, αλλά θεμελιώδες ούτως ή άλλως, πρόβλημα της σχέσης μεταξύ θεωρίας και πραγματικότητας ή ιδεολογίας και πρακτικών. Στα όσα έπονται ο συγγραφέας στέκεται στο χάσμα ανάμεσα σε θεωρία και πραγματικότητα που έχει διανοιχθεί ειδικά στον τόπο μας. Τα στοιχεία της γενικής οικονομικής θεωρίας που θα αξιοποιηθούν στην εργασία τους καλούνται να συναρμοστούν με την παρατήρηση του συγκεκριμένου. Το βιβλίο του Δοξιάδη δεν κομίζει μόνον ένα διαφορετικό τρόπο πραγμάτευσης του υλικού του, αρθρώνει συγχρόνως κριτική κατέναντι των κυρίαρχων εξηγήσεων της κρίσης, γεγονός που εξ ανάγκης θα οδηγήσει σε διαφορετική πρόταση για την ανασυγκρότηση της ελλαδικής οικονομίας. Γνώμονας είναι πάντοτε ότι οι όροι θα ταιριάζουν, κατά την έκφραση του συγγραφέα, στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό (σ. 19).
Εκείνο που είναι σημαντικό στην περίπτωση μας είναι ο διαφορετικός διανοητικός προσανατολισμός του συγγραφέα, ο οποίος για να το πούμε σχηματικά έγκειται στην κατ’αρχάς αποκοπή του από κανονιστικές προθέσεις που έρχονται έξωθεν στην ελλαδική κοινωνία και στην προσπάθεια του διαγνώσει την ιδιαίτερη ορθολογικότητα που τη διαπερνά. Με άλλα λόγια, η βασική πρόθεση του έργου του είναι η διατύπωση μιας συνεκτικής πρότασης για την αξιοποίηση των υφιστάμενων κοινωνικών δομών και δυναμικών, ιδεολογιών και νοοτροπιών προς την κατεύθυνση της ανατίμησης της Ελλάδας στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας.

Τρίτη 7 Ιουνίου 2016

«Προπαγάνδα»: Συνέντευξη με τον καθηγητή Κύρκο Δοξιάδη



Συνέντευξη στο Δημήτρη Κούλαλη

”Η προπαγάνδα, είναι η συνέχιση του πολιτικού λόγου με άλλα μέσα”

Στον Αντι-κειμενικό για το Νόστιμον Ήμαρ

Ξεκινώντας, θα ήθελα, ει δυνατόν, να μου δώσετε τον ορισμό της προπαγάνδας. Τι ονομάζουμε προπαγάνδα;

Ένας ορισμός που προτείνω εγώ είναι: Η προπαγάνδα, είναι η συνέχιση του πολιτικού λόγου με άλλα μέσα , κατά το «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα»,του Κλαούζεβιτς. Δίνω αυτόν τον ορισμό, γιατί κατ’ ουσία η προπαγάνδα είναι μια μορφή πολιτικού λόγου, που όντως συνδέεται με τον πόλεμο, ιστορικά- σε πολεμικές περιόδους η προπαγάνδα είναι ιδιαίτερα έντονη και συστηματική-, αλλά και δομικά υπό την έννοια ότι, η προπαγάνδα θα μπορούσε να ειδωθεί ως μια συγκεκριμένη μορφή πολεμικού λόγου. Όπως στον πόλεμο, τα «άλλα μέσα» είναι η συστηματική και οργανωμένη χρήση βίας· στην προπαγάνδα η χρήση βίας γίνεται όχι με όπλα αλλά δια μέσου του λόγου, και όχι στα σώματα ή στις εγκαταστάσεις του εχθρού, αλλά στην πραγματικότητα ή στην αλήθεια. Έχει, δηλαδή στρατηγικό χαρακτήρα, γίνεται με μακρόπνοο σχεδιασμό, κάτι που θυμίζει πολεμική βία, καθώς δεν πρόκειται για «τυφλά» κτυπήματα, αλλά για στοχευμένη και συστηματική πρακτική με σκοπό τη διαστρέβλωση των πραγμάτων. Η προπαγάνδα συνδέεται με μια πολιτική κατάσταση. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, έχουμε ένα καθεστώς προπαγάνδας. Χωρίς να έχουμε κανονικό πόλεμο, πρόκειται για ένα είδος κοινωνικού, ταξικού πολέμου, στη διάρκεια του οποίου η προπαγάνδα προβάλλει ως η επικρατούσα μορφή του πολιτικού λόγου.

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Έκθεση Δοξιάδη: Οι θυσίες της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

έκθεσηΔοξιάδη_001

Επιμέλεια: Γ. Ξένος &  Ν. Δημητριάδης από το Άρδην τ. 99
Η έκθεση Δοξιάδη παρουσιάζει τις καταστροφές που προκάλεσε η τριπλή κατοχή (Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι) την περίοδο 1941-1944. Συγκεκριμένα παρουσιάζεται ο οικονομικός πόλεμος, δηλαδή η ελάττωση της παραγωγής την περίοδο της Κατοχής. Ακολούθως παρουσιάζονται οι καταστροφές των τεχνικών έργων, οι καταστροφές πόλεων και χωριών από τους κατακτητές, τα δεινά που προκάλεσε ο πόλεμος στις ζωές των κατοίκων (φτώχεια, θάνατοι από πείνα κ.ά.).
Η έκθεση έχει μεγάλη αξία γιατί, πέρα από το πλήθος των στοιχείων που παραθέτει, αυτά συγκεντρώθηκαν στη διάρκεια της Κατοχής από το Γραφείο Χωροταξικών και Πολεοδομικών Μελετών και Ερευνών του Υπουργείου Δημοσίων Έργων, αλλά και από άλλες δημόσιες υπηρεσίες και ιδιώτες. Η έκθεση άρχισε να συντάσσεται τον Μάιο του 1941, υπό την εποπτεία του υφυπουργείου Ανοικοδομήσεως, και παρουσιάστηκε τον Νοέμβριο του 1944. Τον Απρίλιο, Μάιο και Ιούνιο του 1945 παρουσιάστηκε σε Παρίσι, Λονδίνο και στη διάσκεψη του ΟΗΕ. Το κείμενο γράφτηκε από τον αρχιτέκτονα Κ. Δοξιάδη, ο οποίος διηύθυνε την όλη εργασία με τη βοήθεια αρχιτεκτόνων και σχεδιαστών του υφυπουργείου.
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι τα στοιχεία που αναφέρονται προέρχονται από τις πλέον αξιόπιστες πηγές που διέθετε τότε η ελληνική πολιτεία, αναφέρουμε ενδεικτικά, υπ. Γεωργίας, υπ. Μεταφορών, υπ. Δημοσίων Έργων, υπ. Εμπορικής Ναυτιλίας, Τράπεζα της Ελλάδας, Αστυνομία Πόλεων κ.ά.

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

"Αι θυσίαι της Ελλάδος" - Η έκθεση του Κωνσταντίνου Δοξιάδη για τις Γερμανικές οφειλές

Η ηλεκτρονική έκδοση του «Βήματος» εντόπισε την «έκθεση Δοξιάδη», η οποία σώζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος υπό τον τίτλο «Θυσίες της Ελλάδος: Αιτήματα και επανορθώσεις στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο» (Αθήναι, Υπουργείον Ανοικοδομήσεως, 1947).
Στο συσσωρευμένο εθνικό εισόδημα 33 ετών ή τον προϋπολογισμό του κράτους για 130 χρόνια (!) υπολόγισε τις καταστροφές που υπέστη η Ελλάδα από τη Γερμανία, τη Βουλγαρία και την Ιταλία κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ο αείμνηστος πολεοδόμος Κωνσταντίνος Δοξιάδης (1913-1975) στην ιστορική του έκθεση, την οποία είχε συντάξει ως διευθυντής του υπουργείου Ανοικοδόμησης το 1946.
Και όμως από τα 17,8 δισ. προπολεμικά δολάρια ή αλλιώς 1,994 τρισ. προπολεμικές δραχμές που διεκδικούσε η χώρα, η Ελλάδα δεν πήρε παρά μόνο «ψίχουλα» από τις δίκαιες απαιτήσεις της, λόγω της στάσης των συμμάχων.

Ο Δοξιάδης, ως κυβερνητικός συντονιστής όλων των συναρμόδιων υπουργείων, μέτρησε με ανατριχιαστική ακρίβεια το μέγεθος της ζημιάς στη χώρα σε κάθε επίπεδο και, στη συνέχεια, υπολόγισε τις αξιώσεις της Ελλάδας. Η ηλεκτρονική έκδοση του «Βήματος» εντόπισε την «έκθεση Δοξιάδη», η οποία σώζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος υπό τον τίτλο «Θυσίες της Ελλάδος: Αιτήματα και επανορθώσεις στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο» (Αθήναι, Υπουργείον Ανοικοδομήσεως, 1947).

Η έκθεση σκιαγραφεί τόσο τα μεγέθη της καταστροφής που προκάλεσαν η Γερμανία, η Ιταλία και η Βουλγαρία στην Ελλάδα της Κατοχής όσο και την πρωτοφανή αδικία που υπέστη η χώρα, μεταπολεμικά από τους συμμάχους.

Εξόντωση με όπλο την παύση των εισαγωγών