Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΡΙΖΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΡΙΖΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 6 Ιουλίου 2023

«Αντιμπεριαλιστής» - ΤΡΙΜΗΝΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ της «Κίνησης Φίλων Νέων Χωρών»

«Αντιμπεριαλιστής»
ΤΡΙΜΗΝΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ της 

«Κίνησης Φίλων Νέων Χωρών»

ΟΛΟ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ (ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ) 




(Κλικ στο εξώφυλλο)


Εισαγωγή
στην ηλεκτρονική επανέκδοση

του  Λευτέρη Ριζά



            Μετά την ήττα του ΕΑΜικού κινήματος και του Δημοκρατικού  Στρατού, την στρατιωτικο-πολιτική ήττα δηλαδή του λαϊκού κινήματος, όπως ήτανε φυσικό, ξέσπασε μεγάλη συζήτηση στις γραμμές του για τις αιτίες αυτής της ήττας. Μια συζήτηση που δεν έγινε πάντοτε ούτε με κανόνες αβρότητας ούτε με επιστημονικό και αμερόληπτο τρόπο. Δεν ήτανε δυνατόν άλλωστε. Τα γεγονότα ήτανε πολύ πρόσφατα, νωπά, ώστε όσοι πήρανε μέρος σε αυτά δεν ήταν σε θέση να τα παραθέσουν, αξιολογήσουν και ερμηνεύσουν με την απαραίτητη ψυχραιμία και αντικειμενικότητα.

            Τα πρόσωπα που ευθυνόντουσαν για την κατάληξη του αγώνα δεν ήταν σε θέση να εξηγήσουν γιατί οδήγησαν το κίνημα και το λαό στην καταστροφή. Το πρώτο που τους ενδιέφερε ήτανε να καλύψουνε τα λάθη και τις ευθύνες τους ή τουλάχιστον να τα φορτώσουνε σε κάποιους «αποδιοπομπαίους τράγους» του κινήματος και της ηγεσίας του. Αυτό οδήγησε σε μια λυσσαλέα αντιπαράθεση μέσα στους κόλπους της ηγεσίας  του – ιδίως του ΚΚΕ – όχι πάντοτε από την αρχή φανερής. Κι αυτό λόγω του ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο η επιτήρηση του ΚΚΣΕ και των άλλων «αδελφών» κομμάτων πάνω στο ΚΚΕ και την ηγεσία του. Εξωτερικά, για το συμφέρον του κόμματος, έπρεπε όλα να δείχνουν ότι κυριαρχεί ψυχραιμία και ομαλότητα στην «οργανωμένη εμπροσθοφυλακή του προλεταριάτου». Αλλά οι αλλαγές προσώπων στην ηγεσία ή ακόμα και η – πολλές φορές – μυστηριώδης εξαφάνιση πρωταγωνιστών  του κινήματος και του κόμματος, άλλα μαρτυρούσαν.

            Τελικά, βέβαια,  η κρίση που σοβούσε μέσα στα σπλάχνα της ηγεσίας και στα μέλη του κόμματος, ξέσπασε ανοιχτά – με τη «βοήθεια» των «αδελφών κομμάτων», που πάντοτε είχαν επικεφαλής τους  «το ένδοξο κόμμα του Λένιν». Η κρίση σοβούσε σε όλη την έκταση: και μέσα στην Ελλάδα και στην προσφυγιά, στις φυλακές και τις εξορίες και σε όσους κυκλοφορούσαν ελεύθεροι. Το κόμμα – το ΚΚΕ – μπήκε σε κρίση με όλα τα ορατά σημάδια : διασπάσεις, αποχωρήσεις, φραξιονισμούς, συγκρούσεις, οργανωτική και πολιτική κρίση. Η άσχημη κατάσταση έγινε ορατή ακόμα και κατά τη διάρκεια των μεγάλων δικών που ακολούθησαν : Μπελογιάννη, την υπόθεση Πλουμπίδη, κλπ.

            Για τον μεγαλειώδη εθνικοαπελευθερωτικό, αντιφασιστικό αγώνα του ελληνικού λαού γράφτηκαν πολλά και εξακολουθούν να γράφονται, από πρωταγωνιστές του και από ιστορικούς. Για τις αιτίες της ήττας – για την «Επανάσταση που χάθηκε» – το ίδιο. Δεν είναι τυχαίο ούτε ανεξήγητο το ενδιαφέρον. Κανένας δεν μπόρεσε να «πιστέψει» γιατί και πώς τελικά χάθηκε, ηττήθηκε, ένα τέτοιο ρωμαλέο κίνημα.

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2019

ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ – ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ - Είναι πραγματικά ανάγκη να αποκαλυφθούν τα πραγματικά σχέδια των ΗΠΑ και της ΕΕ, για τους λαούς

Αποτέλεσμα εικόνας για τσιπρασ ε.ε.

Του Αχιλλέα Ομήρου


ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ – ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, έλεγε κάποτε ο Μάο. Φυσικά δεν είναι πάντοτε η κατάσταση θαυμάσια όταν υπάρχει μεγάλη αναταραχή όπως αυτή της εποχής μας. Αλλά είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και διδακτική. Να ένα παράδειγμα: υπάρχει μεγάλος αναβρασμός στα κόμματα - ιδίως τα θεωρούμενα μικρά – που οδηγούν σε αποχωρήσεις βουλευτών τους και προσχώρηση τους σε μεγαλύτερα που μέχρι χτες τα πολεμούσαν ή και πολλές φορές τα «έβριζαν», τα «έλουζαν» με διάφορους σκληρούς χαρακτηρισμούς. Θα μου πείτε βέβαια ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας απαξιωτικά αναφερότανε πάντοτε κατά πολιτικών που τώρα μπροστά τους στέκεται με τη μέση σκυμμένη (όπως π.χ. την Μέρκελ ¨η ακόμα και τον Τράμπ), ή κατάγγελλε διαρκώς τους «Αμερικάνους φονιάδες των λαών» ή φώναζε κι αυτός ως εξεγερμένος νέος το γνωστό «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». 

Αλλά όλα και όλοι αλλάζουν μόλις «καβαλήσουν» την εξουσία. Είναι μακρά παράδοση του πολιτικού και κομματικού βίου. Μάλιστα έχουμε πρωτοτυπήσει σε αυτό: είχαμε κόμμα – παράταξη «αγγλική», «γαλλική», «ρωσική» από τις αρχές του «ελεύθερου βίου» μας. Ήδη είχαν σχηματιστεί μέσα στην διάρκεια της «ανολοκλήρωτης επανάστασης» - όπως την χαρακτήρισε ο μακαρίτης Βασίλης Φίλιας – του 1821. Άλλωστε η επανάσταση, εξ αυτού του λόγου, κατέληξε στο περιβόητο «ψήφισμα της υποτέλειας προς την εξοχότητα του Βασιλέας της Μεγάλης Βρετανίας». 

Από τότε που αποκτήσαμε την Ελευθερία μας είχαμε το δικαίωμα η άρχουσα τάξη μας να αποφασίζει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει από τους Μεγάλους της κάθε εποχής, που θα εγγυάται την ασφάλεια και μακροημέρευση της και προπαντός τα κέρδη της. Κι ο πολιτικός κόσμος και βίος μας γύρω από αυτή την επιλογή περιστρεφότανε. 

Υπήρξανε και προσπάθειες της κυρίαρχης οικονομικο-πολιτικής μερίδας της ελληνικής άρχουσας τάξης – πάντοτε αστικής εννοείται – θα προσπαθήσει να κινηθεί λίγο πιο ανεξάρτητα από το μπλοκ των Μεγάλων (Προστάτιδων της) Δυνάμεων, αλλά πάντοτε μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού| ιμπεριαλιστικού συστήματος και να διεκδικήσει καλύτερη θέση μέσα σε αυτό, όπως π.χ. η Μικρασιατική εκστρατεία που την οδήγησε σε ήττα – καταστροφή πρώτα και κύρια των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Μια δεύτερη προσπάθεια εξίσου ανεπιτυχής η διεκδίκηση της ανεξαρτησίας, Ένωσης της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα. Και οι δύο προσπάθειες από πλευράς αποκατάστασης Εθνικών δικαίων μας ήτανε απόλυτα σωστές. Μόνο που προϋπέθεταν η ηγεμονία τους να μην ανήκει στην πολλαπλά «εξαρτημένη» αστική τάξη της χώρας. «Ιστορικά» θα λέγαμε ότι ήτανε «αποστολή» του προλεταριάτου. Βέβαια η Ιστορία δεν αναθέτει καμιά «ιστορική αποστολή». Ούτε υπάρχουν ιστορικές «νομοτέλειες». Τα αποτελέσματα των προσπαθειών αυτών υπήρξανε συνδυασμός διεθνών συσχετισμών συμφερόντων και δυνάμεων και ελληνικών, ντόπιων.

Τρίτη 29 Μαΐου 2018

29 ΜΑΙΟΥ 1453: Η ΠΟΛΙC ΕΑΛΩ


""Η ΠΟΛΙΣ ΑΛΙΣΚΕΤΑΙ
καμοί ζην έτι περίεστιν;" Είπε. Και "ες μέσους τους πολεμίους ώσαι τέ εαυτόν και κατακοπήναι". Δεν θυμόμαστε μόνο το γεγονός του θανάτου. Θυμόμαστε και τον Άνδρα του οποίου η θυσία έγινε ζωή για μας. Γιατί χωρίς αυτή την Πράξη ο νέος ελληνισμός δεν θα είχε γεννηθεί."


29 ΜΑΙΟΥ 1453: Η ΠΟΛΙC ΕΑΛΩ : 

Η Βασιλεύουσα έπεσε στα χέρια του Οθωμανών. Δεν υπήρξε απλά η κατάκτηση μιας πόλης. Αλλά τομή στην παγκόσμια Ιστορία και ιδιαίτερα για τον Ελληνισμό όχι μόνο αρχή της σκλαβιάς, του κατατρεγμού και της προσπάθειας εξόντωσης του, εξισλαμισμού του και οριστικής καταδίκης του σε ρόλο υποτελούς ή κομπάρσου στα σχέδια όλων των μεγάλων ανταγωνιστών της αλλά και όλων όσων μέχρι σήμερα υφίσταται. 

Ξέρω οι λογής – λογής «προοδευτικοί» διανοούμενοι, πολιτικοί και πολιτικάντηδες θα γελάσουν ή θα σχολιάσουν ειρωνικά «ακόμα ένας Ελληνάρας». Αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Γιατί τον Έλληνα δεν τον καθορίζει, δεν τον προσδιορίζει βέβαια ούτε το αίμα του, ούτε η φυλετική καταγωγή του. Το έθνος δεν είναι βιολογικό φαινόμενο. «Η επιστημονική φυλετική ξεκινάει από τη θέση ότι «το έθνος είναι κοινότητα ανθρώπων που οφείλει την δημιουργία της σε ιστορικά αίτια. Δεν είναι λοιπόν κοινότητα φυλής και γένους…Η σύγχρονη ανθρωπολογία αρνείται ότι η ανάπτυξη των εθνικών πολιτισμών και γλωσσών εξαρτιέται αιτιακά από τη ράτσα. Πολύ συχνά τα έθνη αποτελούνται από διάφορες φυλές, όπως και μια φυλή μπορεί να αποτελεί συστατικό στοιχείο διαφόρων εθνών » (Άρης Πουλιανός : «Η προέλευση των Ελλήνων – εθνογενετική έρευνα» εκδ. ΘΕΜΕΛΙΟ, ΑΘΗΝΑ 1966). Το ποιοι είναι οι Έλληνες απασχόλησε και ακόμα φαίνεται απασχολεί και τους ίδιους αλλά και την διεθνή κοινότητα – επιστήμονες, πολιτικούς κλπ. 

Δεν πρόκειται φυσικά εδώ να ασχοληθούμε ούτε καν περιληπτικά με το τι έχει ειπωθεί και γραφτεί. Παραμένουμε στην απλή διαπίστωση ότι μέσα στο διάβα των αιώνων, των πολέμων και κατακτήσεων, των προσπαθειών να χάσουν την ελληνική εθνική τους ταυτότητα, από κατακτητές και κατακτητές, αυτοί που πίστευαν πως ήταν Έλληνες, λόγω γλώσσας, ηθών και εθίμων, φιλοσοφίας και θρησκείας. οι άνθρωποι αυτοί αντιστάθηκαν με σθένος, το πλήρωσαν με αίμα, δάκρυα και πόνο για να παραμείνουν Έλληνες. 

Παρέμειναν όλα τα χρόνια της τουρκοκρατίας από τις ακτές Εύξεινου Πόντου μέχρι τα Βαλκάνια, τον αρχαίο ελληνικό χώρο και φυσικότατα και όπου αλλού υπήρχαν κοινότητες τους, έξω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Είναι πραγματική απόλαυση να χάνεσαι διαβάζοντας για την «περιπέτεια» του ελληνισμού – όχι μόνο για τις αποικίες τους από αρχαιοτάτων χρόνων – όπως των αρχαίων Φωκιανών που ίδρυσαν τη Μασσαλία και που το έμβλημα τους, ο πετεινός, είναι έμβλημα της Γαλλίας. Απόλαυση να διαβάζεις το βιβλίο του Δημήτρη Κυρτάτα «Κατακτώντας την αρχαιότητα», να θλίβεσαι με το «Η παρακμή του Μεσαιωνικού ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία εξισλαμισμού» του Σπύρου Βρυώνη. και να «εξοργίζεσαι» με το «Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια» του αείμνηστου Κυριάκου Σιμόπουλου μαθαίνοντας πώς «Από τους Ρωμαίους ως την ΕΟΚ, η Ελλάδα πάντοτε ολομόναχη σ΄ έναν εχθρικό κόσμο» ή ο «Φιλελληνισμός (υπήρξε) το μέγα ψεύδος», ότι η «Προστασία και ξενοδουλεία: ένα διαχρονικό σύνδρομο», «Για κακουργίες των Μεγάλων Δυνάμεων εναντίον του Ελληνικού Έθνους» και για τις «Επεμβάσεις και εξάρτηση: τα αίτια της παρακμής και τα μυθεύματα της Ελληνικής Ιστορίας». Είναι τέσσερα βιβλία που μού ‘ρθαν έτσι πρόχειρα στο μυαλό. Που θα ήταν καλό, μαζί κι άλλα πολλά και σχετικά θα έπρεπε να διαβάζουμε όλοι, να γίνονται μάθημα στα σχολειά μας και προπαντός να γνωρίζουν οι πολιτικοί «ηγέτες» μας όταν καμώνονται ότι προσπαθούν να λύσουν εθνικά προβλήματα (θα χρειαζόντουσαν και ιστορία του Μακεδονικού, του Κυπριακού κλπ κλπ. Ο Λακάν, ο Φουκώ κι ο Αλτουσέρ δεν φτάνουν). 

Η σημερινή ημέρα – επέτειος μιας μεγάλης, κορυφαίας εθνικής συμφοράς – πρέπει να αποτελέσει μια καλή ευκαιρία για έναν εθνικό αναστοχασμό. Πρέπει πρώτα από όλα να γίνει συνείδηση – κι αυτό μόνο μελετώντας την ιστορία να το βεβαιώσουμε – ότι την σημερινή ύπαρξη μας, σ ‘ αυτή τη νοτιοανατολική γωνία της Ευρώπης, την χρωστάμε στους αγώνες που έδωσαν οι Έλληνες, όπου υπήρχαν, υπερασπιζόμενοι τον πολιτισμό τους, την γλώσσα τους, το πιστεύω τους πολλές φορές ενάντια όχι μόνο στους επίβουλους εχθρούς τους αλλά και στην δειλή, δουλοπρεπή , αντιλαϊκή και αντεθνική κοινωνική-πολιτική και ιδεολογική ηγεσία τους. 

Όπου και αν πάμε η Πόλη θα είναι πάντα δίπλα μας, Σκιά μας. Στην Αγιά Σοφιά θα στρέφουμε πάντα το βλέμμα και την σκέψη μας – θεοσεβούμενοι και μη – την έχουμε πάντα στην καρδιά μας.

Τρίτη 1 Αυγούστου 2017

Να επανέλθουμε στο Κυπριακό


του Λευτέρη Ριζά


Αποτέλεσμα εικόνας για κυπροσ αναν       Έχουμε πολύ καιρό να ασχοληθούμε με το Κυπριακό. Όχι γιατί το ξεχάσαμε ή πιστέψαμε πώς όλα θα πάνε καλά. Αντίθετα δεν πιστεύαμε την αισιοδοξία που έντεχνα καλλιεργούσαν για την κατάληξη των διαπραγματεύσεων στο Crans-Montana. Και που παρά την αποτυχία του, λόγω της στάσης της τουρκικής κυβέρνησης από την μια και του επιτυχημένου ελιγμού του Έλληνα ΥΠΕΞ, κ. Ν. Κοτζιά, δεν είναι λίγοι που προσβλέπουν και εύχονται για την συνέχιση των συνομιλιών και την εξεύρεση μιας «δίκαιης και βιώσιμης λύσης» του.
       Κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτές οι διαπραγματεύσεις ή συνομιλίες για μια «δίκαιη και βιώσιμη λύση» του Κυπριακού ήταν και εξακολουθούν να είναι μια μεγάλη απάτη. Συνειδητή ή όχι δεν το συζητάμε τώρα.
       Σε ένα τόσο καθαρό «πρόβλημα», όπως το Κυπριακό δύο λύσεις υπάρχουν (γι αυτό ακριβώς είναι και πρόβλημα: δεν έχει μία λύση): ή δεν αποδέχεσαι την εισβολή και τα αποτελέσματα της και πάνω σε αυτή την απόφαση του χαράζεις την στρατηγική και πολιτική σου ή προσπαθείς να βρεις τρόπους, να επινοήσεις σχέδια και «λύσεις» που αποδέχονται τα αποτελέσματα της εισβολής/κατοχής, βελτιώνοντας τα κάπως.
       Οι πρώτες αποφάσεις του ΟΗΕ – τόσο του Συμβουλίου Ασφαλείας όσο και της ολομέλειας – ήτανε πεντακάθαρες: ζητούσαν να αποσυρθούν όλα τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής / κατοχής και να επανέλθει η Κυπριακή Δημοκρατία στην προηγούμενη κατάσταση της.
       Αυτές τις αποφάσεις η Τουρκία δεν τις έλαβε υπόψη της. Κι όχι μόνον αυτό: προχώρησε και στην δεύτερη εισβολή (Αττίλας ΙΙ) και στην συνέχεια στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους  της Βόρειας, κατεχόμενης, Κύπρου (γνωστό ως ψευδοκράτος του Ντενκτάς).

Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

Λίγο αργά (μήπως;) εξανέστη με τον κ. Eide;

Του Αχιλλέα Ομήρου
       Ο υπουργός των Εξωτερικών μας κ. Ν. Κοτζιάς στην σημερινή συνέντευξη του στις εφημερίδες «Νέα Σελίδα» και «Φιλελεύθερος» (της Κύπρου) κάνει πάρα πολύ καλά που ανοιχτά πια επιτίθεται και ξεσκεπάζει τον Ειδικό Σύμβουλο του Γενικού Γραμματέα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για το Κυπριακό, κ. Espen Barth Eide. Είπε μερικά για τον ρόλο του και στην ομιλία του στην Βουλή για τις εξελίξεις στο Κυπριακό (11/7/17). Αλλά στην συνέντευξη του είναι πολύ «επιθετικός». Το ίδιο καλή είναι και η σημερινή ανακοίνωση του ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ, πάλι για τις δραστηριότητες και το ρόλο του Eide ως ειδικού συμβούλου. 
       Αλλά αν θυμάμαι καλά – θυμάμαι πάρα πολύ καλά γιατί αναγκάστηκα να ανατρέξω στις δημοσιεύσεις του ΟΙΣΤΡΟΥ -  είχαν αναδημοσιευτεί τα άρθρα του καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κ. Μάριου Ευρυβιάδη και της γνωστότατης κ. Φανούλας Αργυρού. 

       Του πρώτου είχε τίτλο «Από τη Νορβηγία στη Λευκωσία: Το «ψώνιο» και τα «ψώνια» και είχε δημοσιευτεί στον «Φιλελεύθερο» 20-5-2015. Της κ. Αργυρού με τίτλο «Είναι ακόμα ανεκτός;» στην «Σημερινή» (30+31-12-2015). 
       Και τα τρία άρθρα τα είχε παρουσιάσει σε άρθρο του ο κ. Ελ. Ριζάς  με τίτλο «Η σιωπή του λαλίστατου ΥΠΕΞ κ. Ν. Κοτζιά» (7-1-2016). 

       Λέω μήπως αργεί το υπουργείο και ο ίδιος ο υπουργός να καταλάβουν και να ενεργήσουν ανάλογα, αυτά που έχουν καταγγελθεί, αποκαλυφθεί, αναλυθεί τεκμηριωμένα χρόνια τώρα νωρίτερα;  

Κυριακή 21 Μαΐου 2017

ΕΠΑΝΟΔΟΣ



του Λευτέρη Ριζά


       Να, που μετά από πέντε μήνες ξαναβρισκόμαστε! Τελευταία δημοσίευση μου, εδώ στο ΟΙΣΤΡΟ, 25 Ιανουαρίου 2017. Με μια υπόσχεση: να ασχοληθώ με μια τελευταία συνέντευξη του Υπεξ. Ν. Κοτζιά για το Κυπριακό. Λόγοι υγείας δεν μου επέτρεψαν από τότε να γράψω έστω και μια σειρά.
       Τώρα, μετά από πέντε μήνες «απουσίας» μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιλέξω με «τι να αρχίσω». Η υπόσχεση για την κριτική παρουσίαση της συνέντευξης του Ν. Κοτζιά στην ΕΡΤ (23-1-17) δεν μπορεί να τηρηθεί με ακρίβεια. Θα αναφερθώ σε αυτήν σε κάποιο άρθρο μου για το Κυπριακό.
       Στο μεταξύ έχουν συμβεί μεγάλα γεγονότα – διεθνή και δικά μας – που ήθελα να σχολιάσω, αλλά δεν μπορούσα. Συνεπώς για να βρεθεί κάποια σειρά, θα επιλέξω με αρκετή «αυθαιρεσία», που θα υπακούει και υπηρετεί την δική μου αξιολόγηση – σε σημασία – των γεγονότων και ιδεολογικοπολιτικών προκλήσεων.

       Στο «νεκρό», από άποψη γραφής, χρονικό διάστημα των 5 μηνών, μπορούσα βέβαια να παρακολουθώ τις εξελίξεις και να διαβάζω πολλά από αυτά που λέγονταν και γράφονταν.
Βέβαιο είναι ότι δεν απαλλαγήκαμε από τα Μνημόνια και τα μέτρα που τα συνοδεύουν. Όχι μόνο αυτό αλλά με τη συμφωνία στην οποία κατέληξε η κυβέρνηση – και την οποία ψήφισαν οι βουλευτές της πριν λίγες ημέρες στην Βουλή – στην ουσία το Μνημόνιο παρατείνεται και μαζί τα βάσανα του ελληνικού λαού.

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

Νίκος Κοτζιάς : Τελικά δεν άντεξε


του Λευτέρη Ριζά


Αποτέλεσμα εικόνας για κυπριακο       Τελικά ο υπ. Εξωτερικών μας και βέβαια και ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (εθνο-μηδενιστών και λάϊτ «πατριωτών») φαίνεται πως δεν μπορούν να αντέξουν τις πιέσεις των «συμμάχων» ιμπεριαλιστών για την λύση του Κυπριακού και ούτε να αντισταθούν στην αστραφτερή σκέψη και το απαράμιλλο πολιτικό θάρρος του δοκιμασμένου ανανιστή Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας (μέχρι πότε;) Νίκου Αναστασιάδη.
       Σε χθεσινή συνέντευξη του στην εφημερίδα Real News και στον Β. Σκουρή (22-1-17), με σχετική ευπρέπεια και με το θάρρος και θράσος που τον έχει οπλίσει ο «διαλεκτικός» τρόπος σκέψης του, η θητεία στο ΚΚΕ, τον Γ. Παπανδρέου, το ΙΣΤΑΜΕ, το «Πράττω» και τελευταία στην κυβέρνηση των πολλών «κυβιστήσεων», μας αποκάλυψε, αυτά που προσπαθούσε να κρύψει, τι πραγματικά σκέφτεται ως λύση για το Κυπριακό.
       Η λύση του Κυπριακού λοιπόν θα εξαρτηθεί :
       «Από το αν θα γίνει δυνατό να βρεθεί ένας κοινός παρανομαστής που θα δίνει τα μέγιστα δυνατά δικαιώματα στους τουρκοκύπριους και τη μέγιστη ασφάλεια στους ελληνοκύπριους. Ως προς το τελευταίο αυτό απαιτεί τον τερματισμό της κατοχής της Μεγαλονήσου, την κατάργηση του καθεστώτος των εγγυήσεων, που είναι αποικιακού τύπου, και την απόσυρση των ξένων στρατευμάτων από την Κύπρο. Ουδείς, δηλαδή, μπορεί να έχει παρεμβατικά δικαιώματα ως προς την Κύπρο. Η Τουρκία πρέπει να αντιληφθεί ότι στον σύγχρονο κόσμο δεν μπορεί τρίτο κράτος να ελέγχει κράτος-μέλος της ΕΕ».
       Μην σας μπερδέψει το περί τερματισμού της κατοχής της Μεγαλονήσου κλπ. Διερωτηθείτε τι σημαίνει «τα μέγιστα δυνατά δικαιώματα στους τουρκοκύπριους και τη μέγιστη ασφάλεια στους ελληνοκύπριους». Τι σημαίνει τα μέγιστα δυνατά δικαιώματα και ποιος θα τα ορίσει; Η Τουρκοκύπριοι – τα ξαναλέμε κινδυνεύοντας να καταντήσουμε κουραστικοί – ως μειοψηφία / μειονότητα θα έχουν όλα εκείνα τα δικαιώματα που έχουν αναγνωριστεί διεθνώς. Ό,τι λέει ακριβώς το καταστατικό του ΟΗΕ. Δεν μπορούν τα «μέγιστα δυνατά δικαιώματα» να δικαιολογούν δημιουργία ανεξάρτητου κράτους ούτε να επιβάλλουν εκ περιτροπής προεδρία. Για να περάσουν όλα αυτά στις προτεινόμενες λύσεις έχουν φροντίσει να εξισώσουν τις δύο εθνικές ομάδες, να τις χαρακτηρίσουν ισότιμες, πολιτικά ισότιμες. Δηλαδή έχουν εξισώσει το 82% (την ελληνική «κοινότητα») με το 18% (της πάλαι ποτέ κυρίαρχης τουρκικής κοινότητας, που γι αυτό τον λόγο αν και μειοψηφία αποτελούσε την «πλειονότητα», ενώ η ελληνική πλειοψηφία ως καταπιεζόμενη την «μειονότητα»[1]).

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

ΚΥΠΡΙΑΚΟ: Να μην μας διαφεύγουν...

Του Λευτέρη Ριζά

   ...Ουσιαστικές «λεπτομέρειες». Έχουμε επιμείνει στην αρθρογραφία μας για το κυπριακό πως η παραμικρή απομάκρυνση από την ουσία του προβλήματος, οδηγεί και σε λάθος προτάσεις για την λύση του. Αυτή η απομάκρυνση, διαστρέβλωση του, έγινε ήδη πριν από 48 χρόνια. Όταν για τους γνωστούς λόγους η τότε κυβέρνηση της ΕΡΕ (Κωνσταντίνου Καραμανλή πρωθυπουργού και Ευάγγελου Αβέρωφ υπ. Εξωτερικού) αποδέχτηκε την πρόταση / παγίδα της Αγγλικής κυβέρνησης για λύση του Κυπριακού σε συνεργασία με την Τουρκία. 

       Το πρόβλημα από αγώνα ενάντια στην Αγγλική κυριαρχία, από αποτίναξη της Βρετανικής αποικιοκρατικής κυριαρχίας, από αντίθεση δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού της Κύπρου που ήταν Έλληνες, παρουσιάστηκε σαν πρόβλημα συνύπαρξης Ελλήνων και Τούρκων!! Έγινε δηλαδή πρόβλημα δικοινοτικό!! Στην βάση αυτή που διαστρέβλωνε πλήρως την φύση του αγώνα των Κυπρίων (ΕΟΚΑ κλπ) οδηγηθήκαμε στην προδοσία του αγώνα με τις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου και στην κολοβή ανεξαρτησία του νησιού, στον αποκλεισμό της Αυτοδιάθεσης-Ένωσης, το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων (όπου οι 2 από τις τρείς ήτανε αυτές ενάντια στις οποίες αγωνίστηκε ο κυπριακός ελληνισμός) και σε ό,τι ακλούθησε μέχρι σήμερα. 
       Έτσι η «προστασία» της τουρκοκυπριακής μειοψηφίας που υπήρξε το μακρύ χέρι της Οθωμανικής κυριαρχίας στην Κύπρο για αιώνες, αναγορεύτηκε στο υπ. αριθμό ζητούμενο της λύσης του προβλήματος. Η Τουρκία εν τω μεταξύ απαλλαγμένη από τον Σουλτάνο και «δημοκρατική» τώρα πια, είχε παραιτηθεί κάθε αξίωσης στην παλιά «κτήση» της με τη Συνθήκη της Λοζάνης. 

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017

ΚΥΠΡΙΑΚΟ: ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΣ

του Λευτέρη Ριζά
       



Οι διαπραγματεύσεις στην Γενεύη μπορεί να απέτυχαν. Να μην οδήγησαν στην «λύση» του Κυπριακού. Αλλά η προσπάθεια – λυσσαλέα θα λέγαμε – των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των υποτακτικών τους σε Ελλάδα-Κύπρο για να κλείσει το ζήτημα, να λυθεί το «πρόβλημα» δεν έχουν σταματήσει ούτε λεπτό. 

       Μπορεί η θέση και στάση της κυβέρνησης της Αθήνας – αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων και κατάργηση των συνθηκών εγγύησης – τακτικά να αποδείχτηκε σωστή και να έβαλε φρένο στις τουρκικές απαιτήσεις, αλλά δεν είναι αρκετή διότι :

       Πρώτον   όπως παραδέχτηκε και ο υπ. Εξωτερικών μας κ. Ν. Κοτζιάς  η λύση να φύγουν τα στρατεύματα «Δεν αρέσει σε πολλούς αυτό και για αυτό κάθε φορά που υπάρχει μια συνάντηση για την Κύπρο, κατηγορούν εμένα που εκπροσωπώ αυτή τη γραμμή, η οποία είναι η γραμμή της ελληνικής κυβέρνησης σε συνεννόηση με τους Κυπρίους», διευκρινίζοντας μάλιστα ότι «Δεν είναι μόνο η τουρκική πλευρά, υπάρχουν και άλλοι διεθνείς παράγοντες που θεωρούν ότι είναι καλό να υπάρχει κάποια είδους κατοχή στην Κύπρο γιατί τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με αυτά των Τούρκων»[1] 

       Η απερχόμενη ηγεσία των ΗΠΑ μέχρι τελευταία στιγμή αγωνιά για την λύση του κυπριακού, δηλαδή για τον τελειωτικό ενταφιασμό του. Έτσι ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζό Μπάϊντεν, σε τηλεφωνική επικοινωνία του με τον πρωθυπουργό μας κ. Αλ. Τσίπρα προχτές 18/1,  επικεντρώθηκε «στις περιφερειακές εξελίξεις και ειδικότερα στις εξελίξεις στο Κυπριακό». Όπως μας ενημερώνει το ίδιο το γραφείο του κ. Τσίπρα «Στο πλαίσιο αυτό, ο Πρωθυπουργός υπογράμμισε την προσήλωση της Ελλάδας στις συνομιλίες για εξεύρεση δίκαιης και βιώσιμης λύσης στο Κυπριακό, στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ, χωρίς εγγυήσεις και κατοχικά στρατεύματα και προς όφελος του συνόλου του κυπριακού λαού». Πιο λεπτομερής ο «Διάλογος» του ΑΚΕΛ μας πληροφορεί [2] πώς ο Τζο Μπάιντεν υποσχέθηκε ότι θα συνεχίσει να είναι στη διάθεση των ηγετών των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο ακόμη και μετά την ολοκλήρωση της θητείας του!! Σε γραπτή δήλωση του ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου γράφει πως «ο αντιπρόεδρος εξήρε το θάρρος και την αποφασιστικότητα και των δύο ηγετών,(σ.σ. Αναστασιάδη-Ακιντζί) που είχαν ως αποτέλεσμα την ιστορική πρόοδο που σημειώθηκε μέχρι σήμερα στις συνομιλίες για τη διευθέτηση». Επίσης ο κ. Μπάιντεν «εξέφρασε την ελπίδα όπως η δυναμική στις συνομιλίες συνεχιστεί και υποσχέθηκε να συνεχίσει να παραμείνει στη διάθεση των ηγετών, ακόμη και μετά την ολοκλήρωση της θητείας του»(τελειώνει σήμερα).

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017

Κυπριακό: Γενεύη Ιανουάριος 2017 [1] (εξαιρετικό)

Του Λευτέρη Ριζά

    Ανάμεσα στις προβλέψεις μας ήταν πως η Τουρκία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τα «κέρδη» της στην Κύπρο, που τα απόκτησε με «κόπο και μόχθο» και αίμα όχι μόνο δικών της στρατιωτών αλλά Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων – ανάμεσα τους πάρα πολλοί πολίτες και αγνοούμενοι. Κέρδη που οφείλει σε όλους τους «συμμάχους»: Άγγλους, Αμερικάνους και λοιπούς και στον ΟΗΕ. Που της επέτρεψε επί 42 χρόνια να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της στα σχετικά αρχικά ψηφίσματα του Σ.Α και της ΓΣ του. Και σταδιακά – και με την ανοχή των κυβερνήσεων Λευκωσίας και Αθηνών – τα προσάρμοσε στις απαιτήσεις της Τουρκίας. 

       Τώρα λοιπόν και για μια ακόμα φορά δεν αλλάζει στάση ούτε βάζει την ουρά στα σκέλια επειδή κάποιες «μεγάλες» δυνάμεις την πιέζουν ή προσποιούνται ότι το κάνουν, να υποχωρήσει στο όνομα των γενικών συμφερόντων του ιμπεριαλιστικού συστήματος στην περιοχή. Σε μια εποχή μάλιστα που βρίσκεται σε αναταραχή και που την σχετική ρευστότητα ισχύος και σχέσεων όσων προσπαθούν να πάρουν ενεργό μέρος στην επαναδιατύπωση αυτών των σχέσεων συμφερόντων και «συμμαχιών» είναι υπό διαμόρφωση. 
        Αυτό το καταλαβαίνουν και δικά μας – ελλαδικά και κυπριακά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα – που είναι βέβαιον ότι ακουμπάνε και στηρίζονται και από εξωελλαδικές πολιτικές, κρατικές και οικονομικές δυνάμεις και γι αυτό βρήκαν το «θάρρος» και τον «πολιτισμένο» τρόπο – αυτόν που μάλλον επεξεργάστηκε και προώθησε ο υπουργός Εξωτερικών κ.Ν. Κοτζιάς και αποδέχτηκε και ο πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση [2]  ώστε να αποκρουστούν τα σχέδια και επιδιώξεις του νέου Σουλτάνου Ρετζεπ Ταγιπ Ερντογαν.

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

«Αντιμπεριαλιστής» - ΤΡΙΜΗΝΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ της «Κίνησης Φίλων Νέων Χωρών»

«Αντιμπεριαλιστής»
ΤΡΙΜΗΝΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗτης «Κίνησης Φίλων Νέων Χωρών»

ΟΛΟ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ (ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ) 





Εισαγωγή
στην ηλεκτρονική επανέκδοση του

του Λευτέρη Ριζά


            Μετά την ήττα του ΕΑΜικού κινήματος και του Δημοκρατικού  Στρατού, την στρατιωτικο-πολιτική ήττα δηλαδή του λαϊκού κινήματος, όπως ήτανε φυσικό, ξέσπασε μεγάλη συζήτηση στις γραμμές του για τις αιτίες αυτής της ήττας. Μια συζήτηση που δεν έγινε πάντοτε ούτε με κανόνες αβρότητας ούτε με επιστημονικό και αμερόληπτο τρόπο. Δεν ήτανε δυνατόν άλλωστε. Τα γεγονότα ήτανε πολύ πρόσφατα, νωπά, ώστε όσοι πήρανε μέρος σε αυτά δεν ήταν σε θέση να τα παραθέσουν, αξιολογήσουν και ερμηνεύσουν με την απαραίτητη ψυχραιμία και αντικειμενικότητα.
            Τα πρόσωπα που ευθυνόντουσαν για την κατάληξη του αγώνα δεν ήταν σε θέση να εξηγήσουν γιατί οδήγησαν το κίνημα και το λαό στην καταστροφή. Το πρώτο που τους ενδιέφερε ήτανε να καλύψουνε τα λάθη και τις ευθύνες τους ή τουλάχιστον να τα φορτώσουνε σε κάποιους «αποδιοπομπαίους τράγους» του κινήματος και της ηγεσίας του. Αυτό οδήγησε σε μια λυσσαλέα αντιπαράθεση μέσα στους κόλπους της ηγεσίας  του – ιδίως του ΚΚΕ – όχι πάντοτε από την αρχή φανερής. Κι αυτό λόγω του ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο η επιτήρηση του ΚΚΣΕ και των άλλων «αδελφών» κομμάτων πάνω στο ΚΚΕ και την ηγεσία του. Εξωτερικά, για το συμφέρον του κόμματος, έπρεπε όλα να δείχνουν ότι κυριαρχεί ψυχραιμία και ομαλότητα στην «οργανωμένη εμπροσθοφυλακή του προλεταριάτου». Αλλά οι αλλαγές προσώπων στην ηγεσία ή ακόμα και η – πολλές φορές – μυστηριώδης εξαφάνιση πρωταγωνιστών  του κινήματος και του κόμματος, άλλα μαρτυρούσαν.
            Τελικά, βέβαια,  η κρίση που σοβούσε μέσα στα σπλάχνα της ηγεσίας και στα μέλη του κόμματος, ξέσπασε ανοιχτά – με τη «βοήθεια» των «αδελφών κομμάτων», που πάντοτε είχαν επικεφαλής τους  «το ένδοξο κόμμα του Λένιν». Η κρίση σοβούσε σε όλη την έκταση: και μέσα στην Ελλάδα και στην προσφυγιά, στις φυλακές και τις εξορίες και σε όσους κυκλοφορούσαν ελεύθεροι. Το κόμμα – το ΚΚΕ – μπήκε σε κρίση με όλα τα ορατά σημάδια : διασπάσεις, αποχωρήσεις, φραξιονισμούς, συγκρούσεις, οργανωτική και πολιτική κρίση. Η άσχημη κατάσταση έγινε ορατή ακόμα και κατά τη διάρκεια των μεγάλων δικών που ακολούθησαν : Μπελογιάννη, την υπόθεση Πλουμπίδη, κλπ.

            Για τον μεγαλειώδη εθνικοαπελευθερωτικό, αντιφασιστικό αγώνα του ελληνικού λαού γράφτηκαν πολλά και εξακολουθούν να γράφονται, από πρωταγωνιστές του και από ιστορικούς. Για τις αιτίες της ήττας – για την «Επανάσταση που χάθηκε» – το ίδιο. Δεν είναι τυχαίο ούτε ανεξήγητο το ενδιαφέρον. Κανένας δεν μπόρεσε να «πιστέψει» γιατί και πώς τελικά χάθηκε, ηττήθηκε, ένα τέτοιο ρωμαλέο κίνημα.

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016

«Αντιμπεριαλιστής» - ΤΡΙΜΗΝΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ της «Κίνησης Φίλων Νέων Χωρών»

«Αντιμπεριαλιστής»
ΤΡΙΜΗΝΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗτης «Κίνησης Φίλων Νέων Χωρών»

ΟΛΟ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ (ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ) 





Εισαγωγή
στην ηλεκτρονική επανέκδοση του

του Λευτέρη Ριζά


            Μετά την ήττα του ΕΑΜικού κινήματος και του Δημοκρατικού  Στρατού, την στρατιωτικο-πολιτική ήττα δηλαδή του λαϊκού κινήματος, όπως ήτανε φυσικό, ξέσπασε μεγάλη συζήτηση στις γραμμές του για τις αιτίες αυτής της ήττας. Μια συζήτηση που δεν έγινε πάντοτε ούτε με κανόνες αβρότητας ούτε με επιστημονικό και αμερόληπτο τρόπο. Δεν ήτανε δυνατόν άλλωστε. Τα γεγονότα ήτανε πολύ πρόσφατα, νωπά, ώστε όσοι πήρανε μέρος σε αυτά δεν ήταν σε θέση να τα παραθέσουν, αξιολογήσουν και ερμηνεύσουν με την απαραίτητη ψυχραιμία και αντικειμενικότητα.
            Τα πρόσωπα που ευθυνόντουσαν για την κατάληξη του αγώνα δεν ήταν σε θέση να εξηγήσουν γιατί οδήγησαν το κίνημα και το λαό στην καταστροφή. Το πρώτο που τους ενδιέφερε ήτανε να καλύψουνε τα λάθη και τις ευθύνες τους ή τουλάχιστον να τα φορτώσουνε σε κάποιους «αποδιοπομπαίους τράγους» του κινήματος και της ηγεσίας του. Αυτό οδήγησε σε μια λυσσαλέα αντιπαράθεση μέσα στους κόλπους της ηγεσίας  του – ιδίως του ΚΚΕ – όχι πάντοτε από την αρχή φανερής. Κι αυτό λόγω του ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο η επιτήρηση του ΚΚΣΕ και των άλλων «αδελφών» κομμάτων πάνω στο ΚΚΕ και την ηγεσία του. Εξωτερικά, για το συμφέρον του κόμματος, έπρεπε όλα να δείχνουν ότι κυριαρχεί ψυχραιμία και ομαλότητα στην «οργανωμένη εμπροσθοφυλακή του προλεταριάτου». Αλλά οι αλλαγές προσώπων στην ηγεσία ή ακόμα και η – πολλές φορές – μυστηριώδης εξαφάνιση πρωταγωνιστών  του κινήματος και του κόμματος, άλλα μαρτυρούσαν.
            Τελικά, βέβαια,  η κρίση που σοβούσε μέσα στα σπλάχνα της ηγεσίας και στα μέλη του κόμματος, ξέσπασε ανοιχτά – με τη «βοήθεια» των «αδελφών κομμάτων», που πάντοτε είχαν επικεφαλής τους  «το ένδοξο κόμμα του Λένιν». Η κρίση σοβούσε σε όλη την έκταση: και μέσα στην Ελλάδα και στην προσφυγιά, στις φυλακές και τις εξορίες και σε όσους κυκλοφορούσαν ελεύθεροι. Το κόμμα – το ΚΚΕ – μπήκε σε κρίση με όλα τα ορατά σημάδια : διασπάσεις, αποχωρήσεις, φραξιονισμούς, συγκρούσεις, οργανωτική και πολιτική κρίση. Η άσχημη κατάσταση έγινε ορατή ακόμα και κατά τη διάρκεια των μεγάλων δικών που ακολούθησαν : Μπελογιάννη, την υπόθεση Πλουμπίδη, κλπ.

            Για τον μεγαλειώδη εθνικοαπελευθερωτικό, αντιφασιστικό αγώνα του ελληνικού λαού γράφτηκαν πολλά και εξακολουθούν να γράφονται, από πρωταγωνιστές του και από ιστορικούς. Για τις αιτίες της ήττας – για την «Επανάσταση που χάθηκε» – το ίδιο. Δεν είναι τυχαίο ούτε ανεξήγητο το ενδιαφέρον. Κανένας δεν μπόρεσε να «πιστέψει» γιατί και πώς τελικά χάθηκε, ηττήθηκε, ένα τέτοιο ρωμαλέο κίνημα.

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

Τελευταίες εξελίξεις στο Κυπριακό

Του Λευτέρη Ριζά

      Ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ κ. Άντρος Κυπριανού έτρεξε πρώτος-πρώτος στην Αθήνα να συναντήσει τον πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα προκειμένου να ανταλλάξει απόψεις για τις εξελίξεις του Κυπριακού. Συγκεκριμένα τι πρέπει να γίνει ή να κάνουν ώστε οι συνομιλίες, διαπραγματεύσεις, που σκάλωσαν στην Ελβετία, στο Μον Πελεράν, να μην καταρρεύσουν εντελώς. 

       Αλλά γιατί έσπευσε για συνομιλίες ο Γ,Γ. του ΑΚΕΛ; Μα γιατί το κόμμα του προσφέρεται ανέκαθεν για λύση του Κυπριακού που δεν θα θίγει τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού στην περιοχή και βέβαια δεν θα διαταράσσει την φιλία των δύο «κοινοτήτων»: της ελληνοτουρκικής και τουρκοκυπριακής. Κατ’ επέκταση δεν θα εναντιώνεται και σε αυτά της Τουρκίας. 

       Το ΑΚΕΛ ουδέποτε ως κόμμα – είτε στο παρελθόν ως Κομμουνιστικό είτε με τη νέα ονομασία του – δεν πρωτοστάτησε σε αγώνα κατά της βρετανικής κυριαρχίας στο νησί – δηλαδή της βρετανικής αποικιοκρατίας. Ούτε το 1931, στα γνωστά «Σεπτεμβριανά», ούτε και αργότερα στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Ανάμεσα στα θύματα του αντιαποικιακού αγώνα δεν υπάρχει στέλεχος ή οργανωμένο μέλος του ΑΚΕΛ. Ό,τι έχει να θυμάται και να λέει μέχρι σήμερα είναι μόνοι όσοι έπεσαν από τα πυρά της ΕΟΚΑ – που καλώς ή κακώς τους θεωρούσε προδότες – ή αργότερα από αυτά της ΜΙΤ. Των μυστικών και τρομοκρατικών υπηρεσιών της Τουρκίας. 

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Η κατάρρευση (;)[1] συνομιλιών και ποιος ευθύνεται

kotzias-anastas

του Λευτέρη Ριζά

       Όπως είναι γνωστό κύκλοι του ενδοτισμού – στην Ελλάδα και την Κύπρο – και παράγοντες του εξωτερικού [ονόματα δεν λέμε, αλλά μπορείτε να φανταστείτε χωρίς να κάνετε  μεγάλο λάθος[, έσπευσαν να αποδώσουν ευθύνες για την κατάρρευση των συνομιλιών – πιο προσεκτικοί παρατηρητές μιλάνε για αποτυχία – στην Ελληνική Κυβέρνηση και πιο συγκεκριμένα σε παρέμβαση του υπουργού Εξωτερικών κ. Ν. Κοτζιά. Στην ηλεκτρονική εφημερίδα TVXS (του δημοσιογράφου και  Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Στέλιου Κούλογλου, παλιού στελέχους του ΕΚΚΕ και επίσης γνωστού λογοκλόπου[2]), δημοσιεύτηκε την Τετάρτη (23/11 και ώρα 12: 29) κατ’ αποκλειστικότητα η είδηση ότι «Βέτο Κοτζιά με απειλή παραίτησης πίσω από το αδιέξοδο στο Κυπριακό» !! Ακολούθησε «χαμός» στα τηλεοπτικά κανάλια και φυσικά οργισμένη διάψευση από τον υπουργό. 
       Στο ίδιο πνεύμα και ο Άριστος Μιχαηλίδης: «Ακόμα και τον Αναστασιάδη τον έβγαλαν απορριπτικό» (Φιλελεύθερος 24/11). Ποιοι; «Κι ακόμα εμφανίζονται «δικοί μας» που ψάχνουν τις αιτίες του αδιεξόδου στο «απορριπτικό μέτωπο», που φωνασκεί, ή στο ελλαδικό Υπουργείο Εξωτερικών, που λέει το αυτονόητο για κατάργηση των εγγυήσεων και βάζει όρους για να συμμετέχει σε διεθνή διάσκεψη ή στον Αναστασιάδη που ζήτησε διάλειμμα μιας βδομάδας κι έχασε ο Ακιντζί τη δυναμική του μέχρι να επιστρέψει στο δεύτερο Μοντ Πελεράν».


       Ποιο ήτανε αυτό το «βέτο» του Ν. Κοτζιά που δήθεν οδήγησε σε αποτυχία τις διαπραγματεύσεις στο Μον Πελεράν της Ελβετίας; Ότι ζήτησε «να υπάρξει συμφωνία Ελλάδος- Τουρκίας για τις διεθνείς εγγυήσεις και την ημερομηνία αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων, πριν την διεθνή διάσκεψη που θα επικύρωνε την λύση του προβλήματος. Με βάση τα όσα είχαν μέχρι στιγμής συμφωνηθεί, σε πολύ γενικές γραμμές, η αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής θα γινόταν σταδιακά και μετά την επικύρωση της συμφωνίας. Στην προαναφερθείσα φόρμουλα  παρουσιάζεται να είχε συμφωνήσει αρχικά και ο Έλληνας πρωθυπουργός που στη συνέχεια άρχισε να επηρεάζεται από τις θέσεις του κ. Κοτζιά.». Αυτά κατά την «πολύ καλά ενημερωμένη» TVXS[3]

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Σαφέστατος ο Νίκος Αναστασιάδης

 Αποτέλεσμα εικόνας για ΑΝΑΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΟ
του Λευτέρη Ριζά

       Δεν πρόκειται εδώ να ασχοληθώ με τα αποτελέσματα των συνομιλιών για την λύση του Κυπριακού που έγιναν στην Ελβετία και το αδιέξοδο στο οποίο έφθασαν. Δηλαδή την «κατάρρευση» τους, που από την πλευρά μας ήταν αναμενόμενη. Διότι η Τουρκία δεν είναι διατεθειμένη να «χάσει» στα χαρτιά αυτά που «κέρδισε» με τα όπλα – την εισβολή και κατοχή της Βόρειας Κύπρου[1]. Οι διαπραγματεύσεις δεν έφτασαν στο ζήτημα της ασφάλειας της Κύπρου – παρουσία κατοχικών δυνάμεων, εγγυήτριες δυνάμεις κλπ – διότι δεν υπήρξε «πρόοδος», συμφρωνία, στο εδαφικό. Με την εισβολή η Τουρκία κατέλαβε περίπου το 38% του νησιού. Ήταν σαν να έφταναν μέχρι τη Λαμία και να είχαμε εδώ γύρω στα δύο εκατομμύρια εσωτερικούς πρόσφυγες. Να συμφωνούσαμε να μετατραπεί η Ελλάδα σε Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία – δηλαδή να αποδεχόμαστε την εισβολή και την κατοχή, τα «τετελεσμένα» - και να συζητάγαμε για τον εάν η Τουρκία θα οπισθοχωρήσει μερικά χιλιόμετρα κλπ. Δηλαδή όχι να «ξεκουμπιστεί». Ή στην κατοχή από τους Βούλγαρους στη Β. Ελλάδα το 1941-44 να μην αγωνιζότανε ο Ελληνικός λαός να τους διώξει, αλλά να συμφωνούσε σε «ΔΔΟ». Αυτό για να καταλάβουμε περί τίνος γίνεται διάλογος για την λύση του Κυπριακού.

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

Όσοι δεν το πίστευαν τώρα θα το πιστέψουν


του Λευτέρη Ριζά

Αποτέλεσμα εικόνας για κυπριακοΌσοι δεν πίστευαν ότι η κυβέρνηση – ο ΣΥΡΙΖΑ ακριβέστερα – έχει στους κόλπους του μια «Πέμπτη φάλαγγα» εθνο-μειοδοτών που είναι έτοιμοι να «πουλήσουν» την Κύπρο, και μάλιστα αντέδρασαν σφοδρά σε τέτοιους χαρακτηρισμούς, τώρα πια δυστυχώς γι αυτούς, δυστυχέστερα για του κύπριους αδελφούς, την Κύπρο και την Ελλάδα, θα το δούνε μπροστά στα μάτια τους και θέλουν δεν θέλουν θα το πιστέψουν.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: 

2 Ιανουαρίου 2014 δημοσιεύεται στον ΟΙΣΤΡΟ ένα άρθρο – ανοικτή επιστολή στον ΣΥΡΙΖΑ – του κύπριου Κυριάκου Μελέτη, ο οποίος αναλύοντας την στάση των ελληνικών κυβερνήσεων για το κυπριακό έγραφε :

«Η πεμπτοφαλαγγίτικη πολιτική ανακόπηκε με την κατάληψη της εξουσίας από τον Ανδρέα Παπανδρέου, το 1981, ο οποίος προσπάθησε να επαναπροσδιορίσει την Ελλάδα ως ανεξάρτητο έθνος-κράτος. Ο Κώστας Σημίτης, όμως, επανάφερε αυτή την πολιτική, το 1997, συμμαχώντας με τους κερδοσκόπους χρηματιστές και θέτοντας στην προοπτική του την παραποίηση της ιστορίας των σχέσεων της Ελλάδας με την Τουρκία. Η παραποίηση της ιστορίας από την Ρεπούση, αλλά και τον διευθυντή του περιοδικού Θέσεων, Γιάννη Μηλιό, δεν αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις (Φίλιας, 2013, σ. 98 - 106). Είναι μια γενικότερη επιλογή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όπως βέβαια και του μαρξισμού, η οποία εκφράζεται και στην Κύπρο με χρηματοδοτημένα ερευνητικά προγράμματα (Λύτρα, Ψάλτης, 2011), ….»[1]

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016

Λύση Κυπριακού; Ποια λύση;

του Λευτέρη Ριζά




«…Δεν υπάρχει πιο λαθεμένη  και πιο επιζήμια ιδέα από την απόσπαση  της εξωτερικής πολιτικής από την εσωτερική. Και ίσα-ίσα τον καιρό του πολέμου το τερατώδικο λάθος  παρόμοιας απόσπασης γίνεται ακόμα πιο τερατώδικο. Ωστόσο η αστική τάξη κάνει τα αδύνατα δυνατά   για να εμπνεύσει και εμπνεύσει αυτή την ιδέα. Η άγνοια από μέρος των μαζών του πληθυσμού της εξωτερικής πολιτικής είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από την άγνοια στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής. Το διπλωματικό μυστικό τηρείται με ευλάβεια και στις πιο ελεύθερες κεφαλαιοκρατικές χώρες, στις πιο δημοκρατικές δημοκρατίες.
          Η εξαπάτηση των μαζών όσον αφορά τις «υποθέσεις» της εξωτερικής πολιτικής έχει οργανωθεί αριστοτεχνικά, και η εξαπάτηση αυτή δυσκολεύει πάρα πολύ την επανάσταση μας. Εκατομμύρια αντίτυπα των αστικών εφημερίδων χύνουν παντού το δηλητήριο της απάτης.»[1]

«Πόσο είναι λυπηρό, που οι λαϊκές μάζες δεν μπορούν να διαβάζουν ούτε τα βιβλία για την ιστορία της διπλωματίας, ούτε τα κύρια άρθρα των καπιταλιστικών εφημερίδων»[2]

        Είναι ακόμα πιο τραγικό όταν οι λαϊκές μάζες δεν ενημερώνονται, δεν απαιτούν την ενημέρωση τους, όχι μόνο για τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής αλλά ούτε για τα δικά τους «εθνικά» θέματα. Όπως π.χ. για το Κυπριακό, για το «Σκοπιανό» [Μακεδονικό] κλπ. Αλλά, ακόμα πιο τραγικό όταν τα αριστερά λεγόμενα κόμματα – αυτά που βρίσκονται στην κυβέρνηση, αυτά που διεκδικούν το ρόλο της αντιπολίτευσης και του ηγέτη του λαϊκού κινήματος, του αυθεντικού αριστερού εκφραστή των λαϊκών πόθων και συμφερόντων – δεν λένε λέξη ακριβώς για αυτά θέματα.
      
       Το Κυπριακό αποτελεί κεντρικό θέμα των συναντήσεων του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς παράγοντες των ΗΠΑ, του ΟΗΕ, τον Ερντογάν κλπ, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στην Κύπρο. Έχουν πυκνώσει και εντατικοποιηθεί οι συνομιλίες μεταξύ των «δύο κοινοτήτων» με θέμα την επίλυση του Κυπριακού, υπό την «επίβλεψη» του εκπροσώπου του ΟΗΕ κ. Eide που πρόσφατα επισκέφθηκε και την Αθήνα και είχε συνάντηση με τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Εξωτερικών. Όπως πολύ επιτυχημένα ο Άγγ. Αθανασόπουλος [ΒΗΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25-9-16] «Πυρετός για το Κυπριακό υπό το βλέμμα των ΗΠΑ».

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016

Η Ευρωμεσογειακή Σύνοδος : είχε κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα;


του Λευτέρη Ριζά

Αποτέλεσμα εικόνας για ΦΤΩΧΕΙΑ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ       Στην πολυδιαφημισμένη από την κυβέρνηση «Σύνοδο των Μεσογειακών Κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αθήνα» πρόκυψε κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα / κέρδος για τις χώρες που πήρανε μέρος και για την Ελλάδα ειδικότερα; Αυτό θα προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε.

       Στην Σύνοδο πήραν μέρος δύο πρόεδροι Δημοκρατίας – οι κ.κ. Ολάντ της Γαλλίας και Ν. Αναστασιάδης της Κύπρου – , τέσσερις πρωθυπουργοί: οι κ.κ. Ματέο Ρέντσι (Ιταλίας), Τζότζεφ Μουσκάτ (Μάλτας),Αντόνιο Κόστα (Πορτογαλίας), Αλ. Τσίπρας και ο Αναπληρωτής Υπουργός Ευρωπαϊκής Ένωσης της Ισπανίας, κ. Φερνάντο Εγκιδάθου, εκπροσωπώντας τον υπηρεσιακό Πρωθυπουργό της Ισπανίας, κ. Μαριάνο Ραχόι.
       Το πρώτο που κάνει εντύπωση και ουσιαστικά αποκαλύπτει μέχρι που οι της Συνόδου θέλουν να «αγωνιστούν» για τους λαούς τους, είναι ο ίδιος ο χαρακτηρισμός της Συνόδου. Την χαρακτήρισαν ως «Σύνοδο των Μεσογειακών Κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Ως κοινό χαρακτηριστικό των χωρών προτιμήθηκε η θέση τους στον Χάρτη. Κι εδώ έκαναν ένα σοβαρό «λάθος» γιατί η Πορτογαλία δεν βρέχεται από την Μεσόγειο θάλασσα, αλλά από τον Ωκεανό. Αν δεν έκαναν αυτό το «λάθος» θα έπρεπε να χαρακτηρίσουν την Σύνοδο ως «Σύνοδο των χωρών του Νότου της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Αλλά τότε θα ξύπναγαν μνήμες από ένα παρελθόν που τόσο πολύ θέλουν να ξεχάσουν – να σβήσουν από την μνήμη και των λαών τους. Θα παρέπεμπαν σε εκείνες τις αναλύσεις που εξηγούσαν τις αιτίες που η Ευρώπη έχει χωριστεί στον πλούσιο Βορρά και στο φτωχό Νότο. Δηλαδή θα άνοιγαν μια παλιά συζήτηση για την «άνιση ανάπτυξη», τον ιμπεριαλισμό κλπ κλπ κακόηχα στα αυτιά τους. Καλύτερα κοινό στοιχείο μας ότι βρέχουμε τα πόδια μας στην θάλασσα.

Σάββατο 6 Αυγούστου 2016

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΕΣ, ΟΜΙΛΙΕΣ, ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΑ



του Λευτέρη Ριζά


       Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν μάλλον ραγδαίες[1]. Η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας με συνεταίρους τους ΑΝΕΛ και η πάρα πολύ γρήγορη αλλαγή πορείας του – κυβίστηση ή αλλιώς κωλοτούμπα – που από διώκτη των Μνημονίων τον μετέτρεψε σε απόστολο τους, δεν κλόνισε μόνο την εμπιστοσύνη του λαού στην «Αριστερά», αλλά πρώτα, και κυρίως, αυτήν στον ίδιο τον εαυτό του και την δυνατότητα να διαμορφώσει την ζωή του.

       Η επανάληψη του επιχειρήματος της κυβέρνησης ότι ο λαός έχει επιβραβεύσει την πολιτική της με την δεύτερη εκλογική της νίκη, απλώς επιβεβαιώνει την ανικανότητα της να διαβάσει και ερμηνεύσει σωστά το αποτέλεσμα και για άλλη μια φορά ότι γενικά οι εξουσίες (εξουσιαστές) τείνουν να ωραιοποιούν την πραγματικότητα έτσι ώστε να δικαιώνονται οι πράξεις και παραλείψεις τους. Ένα φαινόμενο που το συναντάμε στην Ανατολή και Δύση. Πέρα από αυτό είναι και ένα επιχείρημα εντελώς ανόητο, όταν μάλιστα το λέει κάποιος που θέλει να λέγεται αριστερός. Διότι η εκλογική «επιβράβευση» ενός κόμματος και της πολιτικής του δεν αποτελεί και απόδειξη της ορθότητας της: πόσες φορές δεν εκλέχθηκαν και επανεκλέχθηκαν κόμματα που η πολιτική τους υπήρξε καταστροφική για την χώρα τους ή και ακόμα για την ανθρωπότητα. Ρίξτε ένα βλέμμα στις ΗΠΑ, την Αγγλία, τη Γαλλία, την Ιταλία και φυσικά την Ελλάδα. Εδώ λατρεύτηκε από τον γερμανικό λαό ο Χίτλερ !! 

Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

Ο «ΠΟΛΕΜΟΣ» ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΩΝ:

 
του Λευτέρη Ριζά

Οι δημοσκοπήσεις έχουν πια αναδειχτεί σε σημαντικό εργαλείο χειραγώγησης της πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης των μαζών. Έστω προσωρινά. Αλλά, πάντως, έχουν μπεί πολύ γερά στο «παιχνίδι» της κατασκευής μια «κοινής» γνώμης που να σκέφτεται και θέλει, ακριβώς αυτά που θέλει το υπάρχον σύστημα –σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Κάθε τόσο και μια νέα δημοσκόπηση της «κοινής» γνώμης – αντιπροσωπευτικό δείγμα πάντοτε εκεί γύρω στα 1003, 1022 ή κάτι περισσότερο, άτομα, από όλες τις περιφέρειες της χώρας, πάντοτε τηλεφωνικά ερωτώμενοι, «αποφασίζουν» για το τι πάει καλά και τι όχι στην χώρα ( οικονομία, πολιτική, πολιτικά πρόσωπα κλπ κλπ ) και ανάλογα με το αποτέλεσμα – κατά παραγγελία ή όχι αδιάφορο προς το παρόν – πανηγυρίζει είτε η εκάστοτε κυβέρνηση είτε η αντιπολίτευση. Μια έρευνα προχτές έλεγε πώς προηγείται σε πρόθεση ψήφου η ΝΔ. Μια νεώτερη – και μάλιστα «αλλοδαπή» - πως ο ΣΥΡΙΖΑ σκίζει. Αυτό θα βοηθήσει βεβαίως τον πρωθυπουργό να κομπάσει λέγοντας πως η πολιτική του διαθέτει την λαϊκή υποστήριξη. 

Μπορεί, πραγματικά, ο λαός να στηρίζει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και να την ξαναψηφίσει. Όπως πριν μερικά χρόνια ψήφιζε και ξαναψήφιζε τη ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ και παλιότερα την ΕΡΕ ή την ΕΚ. Από αυτό μαθαίνουμε – δημοσκοπήσεις και βεβαίως τις εκλογές – τι θέλει η τι είναι διατεθειμένος ένας λαός να κάνει, να διεκδικήσει ή να υποστεί. Δυστυχώς δεν μαθαίνουμε αν σωστά αποφασίζει ή αν γνωρίζει σε βάθος και πλάτος για ποια πράγματα αποφασίζει.