Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΓΛΗΝΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΓΛΗΝΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2023

Πρέπει να ξαναδιαβάσουμε τι έγραφαν η Λούξεμπουργκ και ο Γληνός για την Οθωμανική Αυτοκρατορία



Ο πατέρας της Νεοελληνικής κοινωνιολογίας και ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες διανοούμενους που εισήγαγε την ελληνική σκέψη στα πλέον προχωρημένα ρεύματα επιστημονικής σκέψης της Ευρώπης, υπήρξε ο Τραπεζούντιος Γεώργιος Κωνσταντινίδης, που έγινε γνωστός με το ψευδώνυμο “Σκληρός”. Το 2019, με αφορμή τα 100 χρόνια από τον θάνατο του, η Επιτροπή Ποντιακών Μελετών είχε διοργανώσει ένα επιστημονικό συνέδριο για την αποτίμηση της μνήμης του.


Στο συνέδριο αυτό έχουν κατατεθεί πολύ σημαντικές αναλύσεις επιφανών επιστημόνων. Η δική μου εισήγηση είχε επικεντρωθεί στην θεώρηση του Σκληρού για το χαρακτήρα του Νεοτουρκικού κινήματος του 1908. Ο τίτλος της ήταν: “Το Νεοτουρκικό Κίνημα του 1908 και η ανάλυση της φυσιογνωμίας του με τη χρήση των νέων αναλυτικών εργαλείων από τον Γεώργιο Σκληρό”.

Ο Γεώργιος Σκληρός είναι αυτός που εισήγαγε την κοινωνιολογία στην Ελλάδα και χρησιμοποίησε τη μαρξιστική θεώρηση για να αναλύσει την ελληνική κοινωνία. Πέθανε στο Κάιρο της Αιγύπτου σε ηλικία μόλις 41 χρόνων, λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1919 (22 Δεκεμβρίου 1919 με το παλαιό ημερολόγιο-4 Ιανουαρίου 1920 με το νέο). Υπήρξε ένας κορυφαίος διανοούμενος, που ακόμα δεν έχει βρει τη θέση του στο πάνθεον των σύγχρονων Ελλήνων διανοητών. Όμως η σημασία του έργου του ήταν γνωστή στους διανοούμενους της εποχής του.

Ο ίδιος επέλεξε το ψευδώνυμο “Σκληρός”. Όπως τον αναπλάθει η Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, η οποία μελέτησε σε βάθος την ψυχοσύνθεσή του, στη μυθιστορία της με τίτλο “Ένας τρυφερός σύντροφος” τον παρουσιάζει να τεκμηριώνει ως εξής την απόφασή του: «Το αποφάσισα, το Σκληρός, ως ψευδώνυμο μου ταιριάζει, εκφράζει όσα πιστεύω και όσα αισθάνομαι. Τη φοβερή μου απέχθεια για τις αισθηματολογίες, τη μαλθακότητα, τις ρομάντζες, τους ψευτοαισθηματισμούς και όλα τα συναφή που ωραιοποιούν και συσκοτίζουν τα πράγματα. Πάει, τελείωσε, η πραγματικότητα πρέπει να είναι η αρχή των πάντων κι όχι τα αισθήματα και η διάθεσή μας, που βασανίζουν και ταλαιπωρούν την ψυχή, πολύ συχνά, το ίδιο οδυνηρά με τις αντικειμενικές δυσκολίες. Χίλιες φορές πεζός και ανούσιος ρεαλιστής που δεν υπερτιμά ούτε υποτιμά τις δυνάμεις του, παρά ιδεαλιστής φαντασμένος ή δονκιχώτης ουτοπιστής».

Ο Σκληρός για τους Νεότουρκους

Με το κείμενό του “Το Ζήτημα της Ανατολής”, που έγραψε 1909, υποστήριξε για το κίνημα των Νεότουρκων πως πρόκειται για ένα απειλητικό εθνικιστικό κίνημα μιας στρατιωτικής γραφειοκρατίας, η οποία απειλούσε τα ζωτικά συμφέροντα των υπόδουλων λαών. Ένα κίνημα του οποίου τον “αντεπαναστατικό χαρακτήρα” είχε εντοπίσει η Ρόζα Λούξεμπουργκ, θεωρώντας ότι λειτουργούσε εξυπηρετικά προς τον γερμανικό ιμπεριαλισμό.

Να σημειώσουμε ότι τον ίδιο καιρό στην Ελλάδα, το Κίνημα των Νεότουρκων είχε αντιμετωπιστεί με εξαιρετικά θετικό τρόπο, ενώ επιβιώνουν ακόμα και στις μέρες τέτοιες θεωρήσεις. Ήταν τόσο θετική αυτή η αίσθηση, ώστε οι συντηρητικοί διανοούμενοι είχαν αντιταχθεί στη συμμετοχή της Ελλάδας στη Βαλκανική Συμμαχία και στον Βαλκανικό Πόλεμο γιατί τάχα έθετε εμπόδια στον στόχο της αντισλαβικής ελληνοτουρκικής συμμαχίας, που θα μπορούσε να φτάσει ακόμα και σε Ομοσπονδία!

«Εάν η Ελλάδα είχε στοιχειώδη κοινωνική μόρφωση – έγραφε ο Γεώργιος Σκληρός – θα καταλάβαινε αμέσως, αναφορικά με την Τουρκική Επανάσταση (ότι ) αναπόφευκτο αποτέλεσμα θα έχη την πολιτική αναγέννηση και το δυνάμωμα της Τουρκίας από τη μια, και το άνθισμα του αστικού σωβινιστικού πατριωτισμού των Τούρκων από την άλλη, αναγκαστικά θ’ αλλάξη και όλη η υπόσταση της Τουρκίας, όλη της η στάση απέναντι της Ευρώπης, των γειτόνων κρατών και των υποτελών ξένων φυλών. Ο ασθενής της χτες, όχι μόνο θα λείψει πλέον, αλλά στον τόπο του θα μπη ένας νέος, γερός και γιομάτος σφρίγος παράγοντας, που θα υπερτερή κατά πολύ στη δύναμη όλους τους άλλους παράγοντες της Ανατολής.

Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2023

Τι είχε δει ο Γληνός για τον τουρκικό εθνικισμό που δεν είχε δει η Αριστερά




Σε προηγούμενο άρθρο μας είδαμε πως μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Γεώργιος Σκληρός ήταν γνώστης των αναλύσεων της Ρόζας Λούξεμπουργκ, η οποία ψύχραιμα κατανόησε τις μεγάλες ανατροπές που έφερε το στρατιωτικό κίνημα των Νεότουρκων το 1908. Σε παρόμοια κατεύθυνση και στα ίδια συμπεράσματα κατάληξε και ο Σμυρνιός Δημήτρης Γληνός, μαθητής του Γεωργίου Σκληρού, με το κείμενό του “Η τουρκική μεταπολίτευσις και αι συνέπειαι αυτής” γραμμένο το 1909.


Στο κείμενό του, αφού κάνει μια ταξική ανάλυση τοποθετώντας το νεοτουρκικό κίνημα στο πλαίσιο των κοινωνικών αντιθέσεων, προβλέπει την αυταρχική πορεία που θα ακολουθήσει και θα πραγματοποιήσει λίγα χρόνια αργότερα με τις γενοκτονίες των χριστιανικών κοινοτήτων. Έγραφε συγκεκριμένα ο Γληνός:

«Οι Έλληνες υπό τον ζυγόν της δουλείας περισώσαντες ελευθέραν την ιδεολογίαν των, κατ’ αρχάς εν τη εκκλησία μόνον, είτα δε μετά της εμπορικής και ναυτικής των αναπτύξεως επεκτείναντες αυτήν δια των καθαρώς αστικών κοινοτικών των θεσμών εις όλας τας εκδηλώσεις του πολιτισμού, παιδείαν, τύπον, κοινωνικήν πρόνοιαν δια νοσοκομείων, ορφανοτροφείων, βρεφοκομείων και άλλων φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, ήσαν και είνε μέχρι του παρόντος το μάλλον προηγμένον υπό κοινωνικήν έποψιν στοιχείον εν Τουρκία. Οι Έλληνες, εκτός ολίγων, και οι άλλοι Χριστιανοί ήσαν καθαρώς αστοί εν μέσω των φεουδάλων Τούρκων…

»Οι Τούρκοι αστοί, οι Νεότουρκοι καλούμενοι, εγένοντο κύριοι των πραγμάτων. Ενώπιόν των ανοίγονται δύο δρόμοι. Πρώτον, θα ήτο δυνατόν να μελετήσωσι τα πορίσματα της καθολικής ιστορίας και να διαγνώσωσι την αληθή θέσιν των πραγμάτων εν τη πατρίδι των, ότι δηλαδή αύτη κατοικείται υπό δέκα και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων, οίτινες δεν είνε Τόυρκοι, αλλά Έλληνες, Αρμένιοι, Αλβανοί, Άραβες, Βούλγαροι, Σέρβοι…

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2023

Scripta Manent – Δημήτρης Γληνός: Εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας05/12/2023



Μέσα στη σκληρότατη και απάνθρωπη σκλαβιά, την πείνα, την αρρώστια και την εξαθλίωση, όπου έρριξαν τον ελληνικό λαό οι βάρβαροι καταχτητές του, υπάρχει κ’ ένας ακόμα εχθρός, ίσως ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους. Ο εχθρός αυτός είναι κείνος, που καλλιεργεί τη μοιρολατρεία και την ψυχική νάρκωση, όπου έχουνε συμφέρον να μας ρίξουν οι καταχτητές μας και οι κάθε λογής σύμμαχοί τους, φανεροί και κρυφοί.

Η μια μορφή της μοιρολατρείας είνε κείνη, που ψιθυρίζει στον καθένα μας πως είμαστε πολύ μικροί και αδύνατοι για ν’ αντισταθούμε στην κολοσσιαία υπεροχή της δύναμης, που έχουν απέναντί μας οι εχθροί οπλισμένοι με φοβερά όπλα, οργανωμένοι, σκληροί και ανελέητοι. Ό,τι έγινε λοιπόν, έγινε. Νικηθήκαμε, χάσαμε τα πάντα. Ας υποταχθούμε στη μοίρα μας και ας κοιτάζει ο καθένας να βολέψει τον εαυτούλη του, καταφέρνοντάς τα όπως μπορεί, πιάνοντας σχέσεις, λυγίζοντας τη ράχη του μπροστά στον καταχτητή, προσφέροντάς του υπηρεσίες διάφορες, δίνοντας ακόμα και τη γυναίκα ή την κόρη του ή την αδελφή του στα λάγνα χάδια της ακολασίας, ή κλείνοντας τα μάτια του απέναντι στην αγοραπωλησία της σάρκας.

Άλλοι προχωρούν ακόμα πιο πέρα. Έρχονται σε θετική συναλλαγή με τον εχθρό, υποβοηθούνε να ρουφάει το αίμα των αδελφών τους, ρουφώντας και οι ίδιοι, κάνοντας μεσιτείες, μαύρη αγορά και χορταίνοντας από τις σάρκες των πεινασμένων παιδιών, που πεθαίνουν μέσα στους δρόμους, συσσωρεύοντας άνομα κέρδη από τη δυστυχία των συμπατριωτών τους. Το παράδειγμα σ’ αυτή την αισχρότατη προδοσία το δίνουν οι προδότες κυβερνήτες και οι ληστο-συμμορίες, που τους περιτριγυρίζουν, οι μεγαλόσχημοι μαυραγορίτες και σπεκουλάντηδες, που ευωχούνται πάνω στο πτώμα της Ελλάδας.

…Η έννοια της λευτεριάς είναι μία και ενιαία. Και μόνο ένας λαός, που αγωνίζεται για να βγάλει από πάνω του τον ξένο καταχτητή, μόνο αυτός μπορεί να καταχτήσει και την εσωτερική του λευτεριά. Αλλιώς πρόκειται ν’ αλλάξει μόνο αφέντη… Σήμερα, που συνειδητοποιούνται όλα τα στρώματα του λαού, έθνος και λαός τείνει και πρέπει να συμπέσουν. Δε μπορεί να είνε εθνικό ό,τι δεν είνε παλλαϊκό. Και εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο σημαίνει παλλαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο. Και εθνικός αγώνας για τη λευτεριά σημαίνει παλλαϊκός αγώνας για τη λευτεριά και για σήμερα και για αύριο και για πάντα.

Απάνω σ’ αυτή τη βάση διαφωτίζονται τώρα και τα μέσα του αγώνα, ο τρόπος που πρέπει ν’ αγωνιστεί ο λαός για τη λευτεριά του. Και το μέσο αυτό είνε η μαζική πάλη. Τώρα κατανοούμε πως ένας λαός δε μπορεί ν’ αγωνιστεί για τη λευτεριά του, αναθέτοντας το έργο αυτό σε λίγα άτομα ή σε μερικές ομάδες, ή σε μερικά μπουλούκια ή σε λίγους τρομοκράτες ή σε λίγους επαγγελματίες των αγώνων.

…Απαραίτητη λοιπόν και πρώτη προϋπόθεση της μαζικής πάλης είναι η οργάνωση ολόκληρου του λαού μέσα στα οργανωτικά πλαίσια, που δίνει η ίδια η ζωή του λαού. Το σύνθημά μας λοιπόν το γενικότερο πρέπει να είνε τώρα: «κανένας Έλληνας ανοργάνωτος»… Η παλλαϊκή λοιπόν οργάνωση είνε η πρώτη και απαραίτητη προϋπόθεση για τον παλλαϊκό μαζικό αγώνα. Και μόνο σε μια τέτοια παλλαϊκή οργάνωση μπορεί να πετύχει ο γενικός φρονηματισμός του λαού, το χτύπημα της μοιρολατρείας, της αδιαφορίας, του ατομικισμού, της προδοσίας κάθε μορφής. Γιατί όλοι θα πρέπει να καταλάβουμε, πως η προδοσία αρχίζει από την αδιαφορία.

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2020

ΣΤΙΣ 26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1943 ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΜΥΡΝΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ (1882 - 1943)

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, κείμενο που λέει ""O δάσκαλος που θα υποχρεωθεί να καταπνίξει τη σκένη του, θα γίνει διπλά σκλάβος ή θα καταντήσει ένας ψυχικά ανάπηρος άνθρωπος, ανίκανος να μορφώσει άλλους" Δημήτρης Γληνός"


Γιάννης Κιουλέκας


Δάσκαλος, καθοδηγητής και εμψυχωτής της ελληνικής αναγέννησης των γραμμάτων στον 20ό αιώνα. Σμυρνιός στην καταγωγή, και εκπαιδευτικός στο επάγγελμα ο Δημήτρης Γληνός έδωσε τη ζωή του για να πάει μπροστά η ελληνική γλώσσα και να γίνει κτήμα των ανθρώπων του μόχθου και της υπαίθρου. Γεννήθηκε στην Σμύρνη & σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα απο το 1899 έως το 1905. Το 1908 άφησε το "Ελληνογερμανικό Λύκειο" της Σμύρνης όπου δίδασκε, για την Γερμανία όπου έως το 1911 πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιένα & τη Λεψία. 

Το 1909 γράφει "την πρώτη μελέτη με τη μαρξιστική μέθοδο" για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΟΤΟΥΡΚΩΝ & ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ, όπου "προείδε τον βαλκανικό πόλεμο του 1912" (Δ. Γληνός, 1935). 
Προέβλεψε με εκπληκτική οξυδέρκεια & ακρίβεια τις γενοκτονίες που διέπραξαν οι Νεότουρκοι & το ανώτατο στάδιο αυτών ο Κεμαλισμός. (*)
 Συγκεκριμένα: "Οι Τούρκοι αστοί, οι Νεότουρκοι καλούμενοι... κυρίαρχοι αυτοί όντες ... μίαν μόνο πατρίδα βλέπουσι τηξ Τουρκία, εν μόνο κράτος, το τουρκικόν, εν μόνο έθνος, το τουρκικόν...
... η κρατούσα λοιπόν σήμερα εν Τουρκία τάξις θα καταπολεμήσει επιμόνως, αμειλίκτως, λυσσωδώς πάσαν αποκεντρωτική τάσιν ... τέλος δεν θα διστάσουν να βάλουν το μαχαίρι είς τον λαιμόν παντός ατόμου ή πόλεως, ήτις θα θελήσει να σώσει ανθισταμένη το φρόνημα της & τον εθνισμόν της. Τα μέχρι τούδε συμβάντα είνε αι απαρχαί της πορείας ταύτης... " 
(*) Δ. Γληνός, "Η τουρκική μεταπολίτευσης & αι συνέπειαι αυτής", 1909, στο Δ. Γληνού, Άπαντα, τόμος Α' 1898-1910, σελ. 177-178
[Η σημερινή κρατικοδίαιτη ελληνική αριστερή διανόηση θέλει να αποκρύψει το γεγονός ότι όλο σχεδόν το σοσιαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα, από τις πρώτες του ριζοσπαστικές γαριβαλδινές μορφές, αναγνώριζε την σημασία της διαπλοκής του Εθνικού & Κοινωνικού ζητήματος...]

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2019

Ο ριζοσπάστης δάσκαλος και παιδαγωγός Δημήτρης Γληνός

Αφιέρωμα στον Δημήτρη Γληνό 

Eπιμέλεια: Eλένη Zούζουλα – Kώστας Θεριανός
Tα πρώτα χρόνια
O Δημήτρης Γληνός γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 22 Aυγούστου του 1882 (παλαιό ημερολόγιο) πριν από 137 χρόνια. Ήταν ο πρωτότοκος από τα δώδεκα παιδιά της οικογένειάς του. O πατέρας του ήταν έμπορος κρασιών και κατάγονταν από την Άνδρο. Eκτός από το εμπόριο κρασιών, ο πατέρας του διατηρούσε και μια μικρή ταβέρνα, στην οποία ο Δημήτρης εργαζόταν προκειμένου να βοηθήσει την οικογένεια του. Oι οικονομικοί πόροι της οικογένειας ήταν περιορισμένοι. Όμως, ο Γληνός είχε την τύχη να τον συμπαθήσει ο γιατρός Δημήτριος Xρόνης και να τον βοηθήσει οικονομικά, ώστε να εγγραφεί στην Eυαγγελική Σχολή Σμύρνης.
Φοιτητής στην Aθήνα
Tο 1899, αριστούχος της Eυαγγελικής Σχολής Σμύρνης, ήρθε στην Aθήνα “κουβαλώντας” τη “Mεγάλη Iδέα”, την καθαρεύουσα και τον ιδεαλισμό, για να σπουδάσει Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Aθηνών. H πολιτική ατμόσφαιρα της εποχής είχε κυριαρχηθεί από την ήττα του 1897. Στο Πανεπιστήμιο των Aθηνών κυριαρχούσαν οι οπαδοί της αρχαΐζουσας (Mιστριώτης, Kόντος). O Γληνός νοίκιασε ένα σπίτι στην οδό Mασσαλίας 18 και έπιασε φιλία με τον K. Γούναρη, δημοτικιστή και ποιητή, τεταρτοετή φοιτητή της φιλολογίας που σκοτώθηκε στους Bαλκανικούς πολέμους.
H επίδραση του Mιστριώτη επηρέασε αρχικά το Γληνό. Συμμετείχε στα “Eυαγγελικά” το 1901 εναντίον των δημοτικιστών. Aργότερα ο ίδιος θα γράψει: “Όλη μου η ζωή είναι μια πορεία προς τα αριστερά. Aπό το Mιστριώτη στο Λένιν”. Tην ίδια περίοδο γράφει το πρώτο του άρθρο για τις ξένες λέξεις στην ελληνική γλώσσα στο περιοδικό του Γεράσιμου Bώκου “Tο Περιοδικό μας”. Aργότερα, στο ίδιο περιοδικό δημοσιεύει μια επιστολή με τίτλο “Ένας εθνικός”.
Στο πανεπιστήμιο γνωρίζει τους Aλέξανδρο Δελμούζο, Mανώλη Tριανταφυλλίδη και Π. Tαγκόπουλο και γίνεται δημοτικιστής.
Nα πώς παρουσιάζει ο ίδιος γλαφυρά την περίοδο των φοιτητικών του χρόνων, τις ανησυχίες και τα όνειρά του:
“Σπούδασα φιλολογία γεμάτος από θολά και αόριστα όνειρα, από ορμές για δράση πνευματική, πότε νοιώθοντας να φουσκώνουνε τα στήθια μου από ποιητική διάθεση και πότε νοιώθοντας το νου μου να λαχταράει, για την κατάκτηση της αλήθειας… Έτρεχα σαν ένα νέο αλογάκι μέσα σ’ ένα λιβάδι, πότε ανεβαίνοντας τις ηλιόλουστες βουνοπλαγές της τέχνης, πότε χοροπηδώντας στον κάμπο τον οργωμένο της επιστήμης…”.
Kαι προσθέτει για τη μετέπειτα πορεία του:
“Mε κόπο και αγωνία άνοιξα το δρόμο, ένα μονοπάτι για την αλήθεια, για το φως. Έγινα στα δεκαοχτώ μου χρόνια δημοτικιστής, στα εικοσιπέντε μου χρόνια φωτίστηκα για το κοινωνικό ζήτημα, χρειάστηκε είκοσι χρόνια αγώνα για να μπορέσω να πω την αλήθεια που είχα μέσα μου…”.
Kαι ο Bάρναλης θυμάται:
«Tα πρώτα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής μικρός, ξένος, ασήμαντος, χωρίς φίλους μέσα στη Φιλοσοφική Σχολή, στεκόμουνα πάντα απόμερα και κοίταζα τους άλλους. Oι περισσότεροι είχαν έναν αέρα αντιπαθητικό. Πολύ ολίγες φάτσες μου φαινόντανε συμπαθητικές και τους πρόσεχα στις παραδόσεις χωρίς να τους γνωρίζω. Όλοι τους ήταν ή τριτοετείς ή τελειόφοιτοι. Tους πρόσεχα και τους θαύμαζα, γιατί είχα μάθει πως είναι ποιητές ­ και φυσικά δημοτικιστές. O Γληνός με τα μεγάλα του φλογερά μάτια και με μια χτυπητήν επίδειξη αντιρομαντισμού.

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018

«Φαύλον καταγώγιον»-Βασίλης Στοϊλόπουλος


Από τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσής μας από την «νύκτα αιώνων» της Τουρκοκρατίας αρκετοί πνευματικοί άνθρωποι της Ελλάδας, είτε ανήκαν στον «συντηρητικό» είτε στον «προοδευτικό» χώρο, δεν έπαψαν στιγμή ν΄ αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον της χώρας, στροβιλιζόμενοι πνευματικά ανάμεσα στο «οικείον» και το «αλλότριον». Τρία παραδείγματα. 

Βλέποντας κάποιος τον σημερινό ελληνικό ιστορικό «κατήφορο» δεν μπορεί παρά να στραφεί στους ποιητές μας και συγκεκριμένα στον Γιώργο Σεφέρη : «Έχουμε μιαν ιδιότροπη ιστορία —πως να την πω αλλιώς— εμείς οι σημερινοί Έλληνες. Η συνέχεια της ελεύθερης ανάπτυξης της ζωής μας κόπηκε από μια «νύκτα αιώνων». Αυτό είναι το χοντρό γεγονός ˙ δεν πρόκοψαν αρμονικά τα διάφορα κλωνάρια της ζωής του σημερινού ελληνικού κόσμου. Κι όταν ελευθερωθήκαμε, η προσπάθεια για την απελευθέρωση, και η ίδια η απελευθέρωση, μας έφερε τέτοιες αντιδράσεις και προκάλεσε τέτοια φαινόμενα, που ακόμη σήμερα λογαριάζουμε κάποτε πόσα πράγματα τεχνητά δημιούργησε το νεογέννητο ελλαδικό κράτος. Από αυτά τα τεχνητά είναι και η ροπή μας προς την επιφανειακή ρητορεία, αυτή τη λοιμική. Ίσως αυτά να μην έγιναν τότε από το μηδέν. Είναι πολύ πιθανό πως είχαν και άλλα αίτια. Όμως καλλιεργήθηκαν και προστατεύτηκαν όσο ποτέ κάτω από τον ίσκιο της ελευθερίας που μας χάρισαν οι καταπληκτικοί εκείνοι άνθρωποι του Εικοσιένα. Είναι οδυνηρή η αντίθεση, όταν τ ’ αναλογίζεται κανείς.» (1) 

Ή να μην κατανοεί τον Δημήτρη Γληνό που πριν σχεδόν έναν αιώνα έγραφε για τον Νεοέλληνα: «Τυφλοί και μπροστά στους αρχαίους, τυφλοί και μπροστά στους Ευρωπαίους, με μια κούφια οίηση, με μια κενόλογη αυταρέσκεια έγιναν χωρίς να το καταλάβουν αρλεκίνοι των αρχαίων και αρλεκίνοι των Ευρωπαίων. Αυτή η καταφρόνεση του δικού μας ζωντανού εγώ, αυτός ο ανόητος και εξωτερικός όλως διόλου θαυμασμός των αρχαίων και η τυφλή αντιγραφή των Ευρωπαίων, χαρακτηριστικά κατώτερης διανοητικότητας κυριαρχούν σε όλα τα φανερώματα της νεοελληνικής ζωής, επιστήμη, τέχνη, παιδεία, θεσμούς και δίνουν στον Ελληνικό πολιτισμό του τελευταίου αιώνα χαρακτήρα καθαρά μιμητικό.» Και, τέλος, είναι πλέον δύσκολο να μη προσέξει κάποιος και σήμερα τα λόγια του βουλευτή Ανδρέα Ρηγόπουλου, από τον 19ο αιώνα : «Εκάματε την Ελλάδα όχι κράτος δυνάμενον να σώσει τον Ελληνισμόν, αλλά φαύλον καταγώγιον.» (3)


Πηγή :
(1)Γιώργος Σεφέρης, «Δοκιμές. Η γλώσσα στην ποίησή μας», Αθήνα 1981, τ. 2, σ. 166.
(2) Δημήτρης Γληνός, εφημ. Ελεύθερος Τύπος, Η Ελληνική Αρρώστεια, Οκτώβρης 1926 (αναδημοσίευση περιοδ. Αναγέννηση, τομ. 1, 1926, σ. 121-129).
(3) Ανδρέας Ρηγόπουλος, «Περί του δόγματος των Εθνικοτήτων», Αγόρευση στη Βουλή το 1886.

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2018

"ΑΡΛΕΚΙΝΟΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ & ΑΡΛΕΚΙΝΟΙ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ"- Δημήτρης Γληνός

Η εικόνα ίσως περιέχει: 3 άτομα, γένι

"ΑΡΛΕΚΙΝΟΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ & ΑΡΛΕΚΙΝΟΙ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ"

«Τυφλοί και μπροστά στους αρχαίους, τυφλοί και μπροστά στους Ευρωπαίους, με μια κούφια οίηση, με μια κενόλογη αυταρέσκεια έγιναν χωρίς να το καταλάβουν αρλεκίνοι των αρχαίων και αρλεκίνοι των Ευρωπαίων. 

Αυτή η καταφρόνεση του δικού μας ζωντανού εγώ, αυτός ο ανόητος και εξωτερικός όλως διόλου θαυμασμός των αρχαίων και η τυφλή αντιγραφή των Ευρωπαίων, χαρακτηριστικά κατώτερης διανοητικότητας κυριαρχούν σε όλα τα φανερώματα της νεοελληνικής ζωής, επιστήμη, τέχνη, παιδεία, θεσμούς και δίνουν στον Ελληνικό πολιτισμό του τελευταίου αιώνα χαρακτήρα καθαρά μιμητικό.»

Δημήτρης Γληνόςσυγγραφέας της διακήρυξης αρχών, του "Μανιφέστου του Ε.Α,Μ" τ΄οποίο έγινε γνωστό με τον τίτλο "Τι είναι και τι θέλει το Ε.Α.Μ", ένα απόσπασμα από ένα άλλο άρθρο του με τον χαρακτηριστικό τίτλο... 

"Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ" ( το 1926 στην εφημ. "Ελεύθερος Τύπος", αναδημοσίευση περιοδ. "Αναγέννηση", τομ. 1, 1926, σ. 121-129),

Υ.Γ., στη φωτογραφία... ο Δ. Γληνός (δεξιά) με το Κώστα Βάρναλη (αριστερά) και το Κανονίδη, διευθυντή του ελληνικού θεάτρου του Σοχούμ, στο συνέδριο Σοβιετικών συγγραφέων το 1936 στη Μόσχα.

Τετάρτη 16 Μαΐου 2018

«ΠΟΙΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ»

Ή αλλιώς η σχέση της επιστήμης και της γνώσης με την πολιτική
Μια απάντηση πριν από 90 χρόνια από τον Δ. Γληνό1
Αποτέλεσμα εικόνας για ΓΛΗΝΟΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Έξω η πολιτική από τα σχολεία και τις σχολές κραυγάζουν τα ΜΜΕ, το κράτος και τα ιδεολογικά επιτελεία της αστικής ιδεολογίας. «Εκπροσώπηση των φοιτητών στα όργανα διοίκησης αποκλειστικά για θέματα που αφορούν την ακαδημαϊκή καθημερινότητα …Να απαγορευτούν προτάσεις και ψηφίσματα για ζητήματα που δεν έχουν σχέση με την ακαδημαϊκή καθημερινότητα» στις Γενικές Συνελεύσεις, προτείνει η ΔΑΠ στα Πανεπιστήμια (πρόταση «Επιστροφή στις ιδέες»).
Αυτή η πρόταση προβάλλεται μάλιστα ως νέα και εκσυγχρονιστική του υπάρχοντος πλαισίου. Αλλά είναι τόσο παλιά όσο και οι ιδέες στις οποίες διατείνεται ότι επιστρέφει η νεολαία της ΝΔ στα Πανεπιστήμια. Μέσα στην εκπαίδευση οι επιχειρήσεις και οι ανάγκες τους και έξω η πολιτική είναι όμως και η γενική γραμμή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Με την ευγενή υποστήριξη της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, που τη θεωρούν καλύτερο παίκτη για να επιλύσουν χρόνια προβλήματα της εκπαίδευσης όπως η ενεργός πολιτική συμμετοχή και οι παρατεταμένες κινητοποιήσεις.

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ; ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ Ο λόγος στη Λαμία

…ταξικός αγώνας χωρίς αντιιμπεριαλιστικό - εθνικοανεξαρτησιακό χαρακτήρα είναι μια απάτη ή στην καλύτερη των περιπτώσεων μια τραγική αυταπάτη που το λαϊκό κίνημα την πλήρωσε, την πληρώνει και θα την πληρώσει ακριβά.

«Αν η αναφορά στον ρόλο του ξένου παράγοντα είναι χαρακτηριστική, εντυπωσιακή είναι η δριμύτητα και των δύο στην αποκάλυψη του ρόλου των ντόπιων συνεργατών του»

«Η υπεράσπιση της πατρίδας και η στήριξη στις δικές μας δυνάμεις αποτελεί για τους δύο κορυφαίους του ΕΑΜικού κινήματος τη σημαντικότερη προϋπόθεση αλλά και μέγιστο διακύβευμα»


Λουκάς Αξελός

Στη σκιά της μεγάλης εφόδου


Ολος ο πρόλογος-εισαγωγή του βιβλίου 



παρακάτω συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο

Τόσο ο Δημήτρης Γληνός στη Διακήρυξη του ΕΑΜ όσο και ο Άρης Βελουχιώτης στην ιστορική ομιλία του στη Λαμία, επανασυνθέτουν, επανασυγκροτούν και εκσυγχρονίζουν τον αφετηριακό αστικοδημοκρατικό πυρήνα του Δημοκρατικού Πατριωτισμού, προσαρμόζοντάς τον στις νέες συνθήκες και μπολιάζοντάς τον με τα ουμανιστικά προτάγματα και τις κοινωνικές ευαισθησίες που κόμιζε η πληβειακή μαχόμενη Αριστερά

Με αφορμή την επανέκδοση δύο κορυφαίων ντοκουμέντων της Ελληνικής Αντίστασης, Το τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ του Δημήτρη Γληνού και τον Λόγο στη Λαμία του Άρη Βελουχιώτη, από τις Εκδόσεις Στοχαστής, περίπου 75 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία τους, ο Δρόμος συνομίλησε με τον Λουκά Αξελό, ο οποίος επιμελήθηκε και προλόγισε το βιβλίο.

Για ποιο λόγο να ασχολούμαστε σήμερα με το παρελθόν; Τι σας ώθησε σχεδόν 75 χρόνια μετά να προβείτε σε αυτήν τη σύνθεση στον ίδιο τόμο, δημιουργώντας συνειρμούς για τη σχέση ανάμεσα στα δύο κείμενα;
Είναι απαραίτητο, θα έλεγα, στοιχείο η σαφέστερη δυνατή γνώση της διαδρομής μας ως ατόμων για να συνειδητοποιήσουμε τεκμηριωμένα τη θέση μας στο παρόν. Αυτό που ισχύει για τον καθένα μας ισχύει πολύ περισσότερο για τους λαούς και τα έθνη. Έθνη και λαοί που ξεχνούν το παρελθόν τους παύουν να λειτουργούν ως υποκείμενα της Ιστορίας.

Αυτό δεν ισχύει ακόμα τουλάχιστον για τους Έλληνες. Από την εποχή της Ιλιάδας και της Οδύσσειας η θέση που έδιναν και δίνουν στην Ιστορία τους είναι σημαντική. Ανεξάρτητα από τις καμπές και ασυνέχειες, είναι ιστορικά εξακριβωμένο ότι στις δύσκολες στιγμές ο λαός μας ξαναγύριζε στις πηγές για να αντλήσει δύναμη. Από τον Αισχύλο και τον Ρήγα που θεωρούσαν σημαντικότερο στοιχείο νοήματος ζωής τη συμμετοχή τους στον αγώνα κατά των κατακτητών, μέχρι τον Γληνό και τον Άρη που εμπνέονται ξεκάθαρα από τη διαχρονική ιστορία των Αντιστάσεων του ελληνικού λαού με κορυφαίο σημείο αναφοράς την Επανάσταση του 1821.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

Η ελληνική αρρώστια

Το κείμενο που δημοσιεύουμε αποτελεί απόσπασμα από τις απαντήσεις που έδωσε ο Δημήτρης Γληνός σε έρευνα της εφημερίδας Ελεύθερος Τύπος τον Οκτώβριο του 1926. Η έρευνα της εφημερίδας είχε τίτλο «Τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής ζωής». Περιελάμβανε συνεντεύξεις διανοούμενων της εποχής με σκοπό να φωτιστούν μια σειρά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα εν όψει των εκλογών που διεξήχθησαν στις 7 Νοεμβρίου του 1926.
Ο Δ. Γληνός απαντώντας στις ερωτήσεις της εφημερίδας, εξετάζει το πρόβλημα της γενικότερης κρίσης της ελληνικής κοινωνίας του μεσοπολέμου, επικεντρώνοντας στο ρόλο της άρχουσας τάξης και της πνευματικής ελίτ. Οι απαντήσεις του δημοσιεύτηκαν σε τρία συνεχόμενα φύλλα της εφημερίδας και λίγο μετά, υπό τη μορφή άρθρου και με τον τίτλο «Η ελληνική αρρώστεια», στην «Αναγέννηση» (τόμος 1 – 1926), περιοδικό το οποίο διηύθυνε ο ίδιος ο Γληνός. Από εκεί προέρχεται και το απόσπασμα που αναδημοσιεύουμε από το τετράτομο έργο του Δημήτρη Γληνού «Εκλεκτές σελίδες» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στοχαστής. Οι λόγοι που το επιλέξαμε, παραπάνω από προφανείς. Η πνευματική φτώχεια της ιθύνουσας τάξης, ο τυφλός μιμητισμός σε όλους τους τομείς, ο ραγιαδισμός απέναντι στους Ευρωπαίους διατηρούν, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, την επικαιρότητά τους. Με εξαίρεση τον τίτλο του άρθρου, διατηρήσαμε αυτούσια την ορθογραφία και τη γλώσσα του συγγραφέα.
Ο Γληνός, σπουδαίος δάσκαλος και από τους πρωτεργάτες της γλωσσικής και εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, υπήρξε τα χρόνια πριν το 1926 γραμματέας του υπουργείου Παιδείας σε κυβερνήσεις του Ελ. Βενιζέλου. Όταν δίνει αυτή τη συνέντευξη δεν κατέχει κάποια κρατική θέση, αφού τον Ιανουάριο του ίδιου χρόνου έχει απολυθεί από την δικτατορία του Πάγκαλου. Δεν θα δεχτεί ξανά τέτοιου είδους θέση, ενώ λίγα χρόνια αργότερα θα προσεγγίσει το ΚΚΕ, με το οποίο, ως συνεργαζόμενος, θα εκλεγεί βουλευτής τον Ιανουάριο του 1936. Για μόλις 6 μήνες, αφού θα ακολουθήσει η δικτατορία Μεταξά που θα τον εξορίσει, κάτι που το 1935 είχε κάνει και η δικτατορία του Κονδύλη. Περισσότερο γνωστός, βέβαια, είναι ο ρόλος του στα χρόνια της κατοχής και στην ίδρυση του ΕΑΜ, του οποίου την ιδρυτική διακήρυξη θα συγγράψει ο ίδιος. Ο Δ. Γληνός πέθανε στα τέλη του 1943, λίγο πριν μεταβεί στην Ελεύθερη Ελλάδα για να αναλάβει την ηγεσία της «κυβέρνησης του βουνού». 

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Ο Δημήτρης Γληνός για τον εθνικό, απελευθερωτικό αγώνα





Θέλοντας να αποτίσουμε φόρο τιμής στην ιστορική επέτειο, δημοσιεύουμε αποσπάσματα από ένα άρθρο του Δημήτρη Γληνού που γράφτηκε το 1941 και ακούγεται, πιστεύουμε, από αρκετές πλευρές επίκαιρο:  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ: «ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ» 

«Μέσα στη σκληρότατη και απάνθρωπη σκλαβιά, την πείνα, την αρρώστια και την εξαθλίωση, όπου έριξαν τον ελληνικό λαό οι βάρβαροι καταχτητές του, υπάρχει κι ένας άλλος ακόμη εχθρός, ίσως ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους. Ο εχθρός αυτός είναι κείνος, που καλλιεργεί τη μοιρολατρεία και την ψυχική νάρκωση, όπου έχουν συμφέρον να μας ρίξουν οι κατακτητές μας και οι κάθε λογής σύμμαχοί τους, φανεροί και κρυφοί. Η μια μορφή της μοιρολατρείας είναι κείνη, που ψιθυρίζει στον καθένα μας πως είμαστε πολύ μικροί και αδύναμοι για ν’ αντισταθούμε στην κολοσσιαία υπεροχή της δύναμης, που έχουν απέναντί μας οι εχθροί οπλισμένοι με φοβερά όπλα, οργανωμένοι, σκληροί και ανελέητοι. Ό,τι έγινε λοιπόν, έγινε. Νικηθήκαμε, χάσαμε τα πάντα. Ας υποταχθούμε στη μοίρα μας κι ας κοιτάξει ο καθένας να βολέψει τον εαυτούλη του, καταφέροντάς τα όπως μπορεί, πιάνοντας σχέσεις, λυγίζοντας τη ράχη του…  Η δεύτερη μορφή της μοιρολατρείας είναι κείνη, που ψιθυρίζει στ’ αυτί του καθενός μας, πως κάθε αντίσταση και κάθε αγώνας ενάντια στον εχθρό είναι άσκοπος και κάθε θυσία μάταιη, αφού έτσι κι αλλιώς άλλοι αγωνίζονται για να μας λυτρώσουν. Οι Εγγλέζοι και οι Αμερικανοί, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι, όλοι αυτοί παλεύουν τώρα και για λογαριασμό δικό μας. Εμείς αρκετά αγωνιστήκαμε και πάθαμε, ας καθήσουμε τώρα ήσυχοι…  

Πρέπει να κατανοήσουμε βαθιά την έννοια του εθνικού αγώνα. Σήμερα μιλάμε για εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο, για εθνικόν αγώνα. Μα την έννοια εθνικός την έχουνε κατατρίψει και της έχουνε δώσει άλλη σημασία στα περασμένα. Σήμερα με την έννοια εθνικός δεν σκεπάζουμε τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας, μιας μικρής μερίδας του λαού, που εκμεταλλευότανε την έννοια αυτή για να προσδώσει γενικό χαρακτήρα σ’ εκείνο που ανταποκρινότανε μόνο στα προνόμια και τα συμφέροντά της. Σήμερα η έννοια εθνικός σημαίνει παλλαϊκός. Σήμερα, που συνειδητοποιούνται όλα τα στρώματα του λαού, έθνος και λαός τείνουν και πρέπει να συμπέσουν. Δεν μπορεί να είναι εθνικό ό,τι δεν είναι παλλαϊκό. Και εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο, σημαίνει παλλαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο. Και εθνικός αγώνας για τη λευτεριά, σημαίνει παλλαϊκός αγώνας για τη λευτεριά, και για σήμερα και για αύριο και για πάντα…  

Και μόνο σε μια τέτοια παλλαϊκή οργάνωση μπορεί να πετύχει ο γενικός φρονηματισμός του λαού, με το χτύπημα της μοιρολατρείας, της αδιαφορίας, του ατομικισμού, της προδοσίας κάθε μορφής. Γιατί όλοι θα πρέπει να καταλάβουμε, πως η προδοσία αρχίζει από την αδιαφορία…».

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Ο Δημήτρης Γληνός και ο «σχολικός απολογισμός».

Κώστας Θεριανός

«Η μελέτη των περιστοιχιζόντων ημάς φαινομένων, είπεν ο μέγιστος των νεωτέρων κοινωνιολόγων ο Herbert Spencer, είνε ασύγκριτως υπερτέρα της μελέτης των γραμματικών και των λεξικών. Τουναντίον επράξαμεν ημείς εν τη εκπαιδεύσει. Εθυσιάσαμεν όλον το πραγματικόν μέρος εις το δήθεν μορφωτικόν, το οποίον ετοποθετήσαμεν εις τους αφηρημένους τύπους της αρχαίας, εις αφηρημένα μαθηματικά, εις ορισμούς λέξεις κενάς, αποστηθίσεις, αποκλείσαντες παν σχεδόν το χρήσιμον εις τον βίον».
Δημήτρης Γληνός, 1904. 


Ο προγραμματισμός του σχολικού έργου και ο απολογισμός του στο τέλος της σχολικής χρονιάς εφαρμόζονται σήμερα στα σχολεία. Οι δράσεις αυτές έγινε προσπάθεια σε όλο το προηγούμενο διάστημα να συνδεθούν και με την αξιολόγηση / αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και των εκπαιδευτικών. Η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι θέλει να κρατήσει το σχήμα της αυτοαξιολόγησης, με τη μορφή μιας διαδικασίας αναστοχασμού του συλλόγου διδασκόντων για τα πεπραγμένα του στο σχολείο.

Όμως, ποιο είναι το νόημα και το περιεχόμενο ενός τέτοιου αναστοχασμού αν δεν τεθούν ερωτήματα του τύπου «ποιος είναι ο σκοπός της εκπαίδευσης», «ποια είναι η επίδραση της κοινωνίας στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης», «τι διδάσκουμε και πως το διδάσκουμε στο σχολείο».

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

Ναι στην Αλληλεγγύη μας, όχι στην «φιλανθρωπία» τους

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

«Το έγκλημα είναι τόσο μάταιο όσο και η φιλανθρωπία»(Ευγένιος Ιονέσκο)

Η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου καθώς φιλοξενήθηκε σε περίοπτη θέση στα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης: Ο ιδρυτής του «Facebook», ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, κατέκτησε την κορυφή στη λίστα των «φιλανθρώπων» του πλανήτη μέσα στο 2013. Ο κ.Ζούκερμπεργκ μετά της συζύγου του, σύμφωνα με τους «Financial Times», έκαναν την χρονιά που έφυγε «φιλανθρωπίες» ύψους 990 εκατομμυρίων δολαρίων. Εν τω μεταξύ στον κόσμο που η «φιλανθρωπία» των Ζούκερμπεργκ διαφημίζεται τόσο αφειδώλευτα, κάθε μέρα πεθαίνουν 50.000 άνθρωποι λόγω πείνας, λόγω ασιτίας, λόγω φτώχειας. Αλλά ο θάνατος 35 ανθρώπων κάθε λεπτό της ώρας - λόγω φτώχειας - δεν θεωρείται εξίσου σημαντική είδηση με την «φιλανθρωπία» του κ. Ζούκερμπεργκ…

Μια ακόμα είδηση που δεν είχε αντίστοιχη προβολή με την «φιλανθρωπία» του κ.Ζούκερμπεργκ είναι εκείνη που αφορά τη θηριώδη αύξηση της περιουσίας του κ.Ζούκερμπεργκ. Μέσα στο 2013, έκτη χρονιά της εντεινόμενης οικονομικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο, ο κ.Ζούκερμπεργκ αποκόμισε κέρδη ύψους 10 δισ. δολαρίων. Το σύνολο δε της περιουσίας του υπολογίζεται πλέον στα 19 δισ. δολάρια. Δηλαδή μέσα στο 2013 τα δισεκατομμύρια του κ.Ζούκερμπεργκ αυξήθηκαν κατά 112%. (Σημείωση: οι 100 υπερδισεκατομμυριούχοι «Ζούκερμπεργκ» του πλανήτη έφτασαν το 2013 να κατέχουν περιουσία που ξεπερνά σε μέγεθος ολόκληρο το ΑΕΠ της Γερμανίας!)…

Ας πάμε τώρα σε έναν άλλον «φιλάνθρωπο» που έχει βγει χρόνια πριν από τον κ. Ζούκερμπεργκ στο κουρμπέτι, στον κ.Μπίλ Γκέιτς της «Microsoft». Έλεγε σε μια συνέντευξή του στο «Βήμα» τον Ιανουάριο του 2008: «Οι δυνητικές εφαρμογές του δημιουργικού καπιταλισμού περιορίζονται μόνο από τα όρια της φαντασίας μας. Αν μπορέσουμε να βρούμε προσεγγίσεις που απαντούν στις ανάγκες των φτωχών με τρόπο που γεννούν κέρδος και αναγνώριση στις επιχειρήσεις, θα έχουμε βρει μια αυτοσυντηρούμενη μέθοδο για τη μείωση της φτώχειας. Μια παθιασμένη προσπάθεια να ανταποκριθούμε στην πρόκληση μπορεί να μας βοηθήσει να αλλάξουμε τον κόσμο».

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Δ. ΓΛΗΝΟΥ: «Η Τριλογία του πολέμου»


Πρόκειται για ένα σημαντικό έργο του Δ. Γληνού, του Δασκάλου, ενός ανθρώπου από τα πιο φωτισμένα μυαλά της νεότερης Ελλάδας, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ από τον Δεκέμβρη του 1942 μέχρι το θάνατο του στις 26 Δεκέμβρη του 1943. Το έργο γράφτηκε το Σεπτέμβρη - Νοέμβρη 1938, στον Πύργο της Σαντορίνης, όπου ο Γληνός ήταν εξόριστος από το αγγλόδουλο φασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου.

Το έργο σχεδιάστηκε σε τρία μέρη, με κύριο τίτλο «Η τριλογία του πολέμου» και με επίτιτλο «Οι μονόλογοι του ερημίτη της Σαντορίνης». Οι επιμέρους τίτλοι στα τρία μέρη του: Α` Το χρυσόμαλλο δέρας, Β` Πέραν από το χάος, Γ` Επί γης ειρήνη.

Ο Γληνός μπόρεσε να γράψει το Α` μέρος και το μεγαλύτερο τμήμα από το Β` μέρος ενώ για το Γ΄ μέρος μόνο το σκελετό του. Παρόλο που δεν μπόρεσε να το τελειώσει, το έργο αποτελεί μια εξαιρετική έκθεση με καταλυτική κριτική των διαφόρων θεωριών της αστικής πολιτικής, φιλοσοφικής οικονομικής και κοινωνιολογικής σκέψης που χρησιμοποιούσαν οι αστοί ιδεολόγοι την εποχή πριν τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο για να δικαιολογήσουν τον πόλεμο, τον ρατσισμό κ.α. αντιδραστικές θεωρίες -που αποτέλεσαν και το βασικό υπόστρωμα του Φασισμού και του Ναζισμού- στην επίθεση τους κατά των δημοκρατικών, προοδευτικών δυνάμεων και του κομμουνιστικού κινήματος καθώς και κατά της πιο πρωτοπόρας χώρας των απελευθερωτικών-κομμουνιστικών ιδεωδών, της Σοβιετικής Ένωσης. Δεν πρόλαβε να το τελειώσει, αλλά παρ' όλ' αυτά δε χάνει τη σημασία του και για το σήμερα.

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

του Δημήτρη Γληνού: «Τι είναι και τι θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο»






Ένα ιδιαίτερα σημαντικό ιστορικά και πολιτικά βιβλίο-ντοκουμέντο: το βιβλίο του Δημήτρη Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο». «Ο σημερινός αγώνας του λαού μας στο περιεχόμενό του δεν μπορεί να είναι τίποτ’ άλλο παρά απελευθερωτικός. Πρόκειται να κατακτήσουμε τη λευτεριά μας, να διώξουμε τους ξένους επιδρομείς από τη χώρα μας, να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας στη ζωή και τον πολιτισμό. Πρόκειται ν’ ανοίξουμε το δρόμο για μιαν ελεύτερη, πολιτισμένη κι ευτυχισμένη Ελλάδα. Αυτός είναι ο πρώτος, ο υπέρτατος, ο μόνος σκοπός που μας προβάλλεται σήμερα επιτακτικά όσο ποτέ. Στη μορφή του, ο σημερινός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι παλλαϊκός, ν’ αγκαλιάσει όλα τα στρώματα του λαού, και τον εργάτη και τον αστό και τον αγρότη και τον διανοούμενο. Και μ’ αυτή την έννοια της παλλαϊκότητας, ο αγώνας αυτός χαρακτηρίζεται σαν αγώνας εθνικός. Ο σημερινός, λοιπόν, αγώνας που βγαίνει από τα πράγματα και την ψυχική διάθεση όλου του λαού, είναι αγώνας εθνικοαπελευθερωτικός, και μόνο αν έτσι κατανοηθεί και οργανωθεί μπορεί να φέρει το ποθητό αποτέλεσμα».

Το βιβλίο προλογίζει, το Νοέμβρη του 1944, ο Γιάννης Ζέβγος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, της ΚΕ του ΕΑΜ και Υπουργός Γεωργίας στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, ενώ παρατίθεται και ο λόγος του ίδιου στο πολιτικό μνημόσυνο για το Δ. Γληνό που διοργάνωσε το Εθνικό Συμβούλιο (η εθνοσυνέλευση της Ελεύθερης Ελλάδας στα βουνά) στις 21 του Μάη του 1944. 
κλικ εδώ:  Τι Είναι Και Τι Θέλει το ΕΑΜ

Αλληλεγγύη και φιλανθρωπία: ένα επίκαιρο κείμενο του Δ. Γληνού



Ένα επίκαιρο κείμενο του Δημήτρη Γληνού, μοναδικού και προοδευτικού παιδαγωγού, υπέρμαχου του δημοτικισμού και κορυφαίας πνευματικής προσωπικότητας της Ελλάδας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, που γράφτηκε το 1932, χρονιά της επίσημης πτώχευσης της Ελλάδας.

«Μέσα σ’ αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία. Από τη μια βλέπουνε το πενιχρό τους μεροδούλι να γίνεται κάθε μέρα λιγότερο, τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν, ή βλέπουνε τα λιγοστά προϊόντα του ολόχρονου μόχθου τους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές. Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλειάς με τη συντρόφισσά της, την πείνα. Και σ’ όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.

Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ’ όλους τους κυνηγημένους και τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά. Το παιδί του προλετάριου, το παιδί του φτωχού αγρότη, το εργαζόμενο παιδί, το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική. Μα τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη. Η φτωχή μάνα, που είναι υποχρεωμένη να δουλεύει από την αυγή ως τη νύχτα μακριά από το σπίτι της, αφήνει τα παιδιά της ολημερίς στο έλεος του δρόμου., του διαβάτη και της γειτόνισσας, τ’ αφήνει να κυλιούνται στη λάσπη και στο χώμα για να τους φέρει το βράδυ λίγο ψωμί, χωρίς να προφταίνει και χωρίς να μπορεί ούτε μια ματιά να τους ρίξει, σκοτωμένη καθώς είναι από την κούραση.