Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΤΟΣΤΟΓΕΦΣΚΙ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΤΟΣΤΟΓΕΦΣΚΙ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2019

Ο Ντοστογιέφσκυ διαβάζει Χέγκελ στη Σιβηρία και κλαίει!…* από Laszlo Foldeny

Μπορομε ν θεωρήσουμε θεο στρατήγημα τγεγονς τι  Ντοστογιέφσκυ πείστηκε γι τν – παρξη το Θεο κα τν ναγκαιότητα τς Θείας Πρόνοιας κριβς στν Σιβηρία, σ’ ατ τν no man’s land, τν τάχα ποκλεισμένη π τ Θεία Πρόνοια. γκαταλείποντας τν γία Πετρού- πολη τ νύχτα τν Χριστουγέννων, στς 24 Δεκεμβρίου 1849, δύο μέρες μετ τν εκονικκτέλεσή του,  Ντοστογιέφσκυ γκατέλειπε χι μόνο τν φωτισμένη πόλη, λλ γυρνοσε κα τν πλάτη του στν Ερώπη. Κα ταν περνοσε τ Οράλια, ταν σν ν γκατέλειπε τ χρο λλ κα τόν (στορικό) χρόνο τς Ερώπης. «ξιοθρήνητη ταν  στιγμ ταν περνούσαμε τ Οράλια», θυμται σ να γράμμα γραμμένο τέσσερα χρόνια μετά. «λογα κα μαξες χάθηκαν μέσα σ σωρος πχιόνια.  χιονοθύελλα λυσ- σομανοσε. Κατεβήκαμε π τς μαξες, μέσα στ νύχτα, καπεριμέναμε, ρθιοι, πότε θ μς πάρουν π κε. Γύρω μας, τ χιόνι,  θύελλα· τ ριο τς Ερώπης, μπροστά μας:  Σιβηρία, που δν ξέραμε τί μς περίμενε· κα πίσω μας: λο τπαρελθόν· ταν ξιοθρήνητα κα μ πραν τ κλάματα»[24].

Κα μως:  συνέχεια το γράμματος πιτρέπει ν ποθέσουμε τι ατ τ μυστηριδες πε πρωμένο το πιφύλασσε κάτι πο σως δν θ εχε δεχτε παραμένοντας σπίτι του, στν Ερώπη.  δύνη κα  πελπισία γιναν μέτρητα κα τν δήγησαν στν μπειρία τοπείρου (το θείου) – κ τν κάτω, π τν ντίστροφο δρόμο, ποφεύγοντας ,τι θμποροσε ν γνωρίσει στν Ερώπη. «Δν θ σο π τίποτα γι σα συνέβησαν στν ψυχή μου, στ πιστεύω μου, στ μυαλό μου κα στν καρδιά μου, ατ τ τέσσερα χρόνια. Χρειάζεται χρόνος πολς ν σ’ τ λέω. Πάντως,  συνεχς ατοσυγκέντρωση[25], στν ποία κατέφυγα γι ν ντιμετωπίσω τν πικρ πραγματικότητα, φερε τος καρπούς της. Σήμερα χω ρκετς νάγκες κα λπίδες πο ποτ λλοτε δν εχαν παρουσιαστελλ ατπαραμένει μυστήριο, γι’ ατ σταματ». ργότερα προσθέτει: «Εμαι εχαριστημένος πτν ζωή μου». Ατ τ γραφε τ 1854, χοντας κτίσει τ μισ ποινή του, σως μάλιστα να βράδυ πο θ εχε σκύψει κα πάλι στν Χέγκελ μαζ μ τν Βράνγκελ.

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Ο Θεός, ο Άνθρωπος και η Ελευθερία στο έργο του Φ. Ντοστογιέφσκυ


«Ο πόνος είναι η μοναδική αιτία για να αποκτήσει συνείδηση της ελευθερίας ο άνθρωπος», ισχυρίζεται ο Φ. Ντοστογιέφσκυ. Με απλά λόγια η ελευθερία αποκτιέται μέσω του πόνου. Με τον πόνο αφυπνίζεται η συνείδηση και κατ΄ επέκταση η ιδέα της ελευθερίας αφομοιώνεται πλήρως. Ο Ντοστογιέφσκυ αναγνωρίζει πως υπάρχει πολύς πόνος μέσα στη ζωή, όμως αυτός ο πόνος είναι λυτρωτικός. Γράφει σχετικά: «Ο άνθρωπος αγαπά να μετρά τις πίκρες του, μα δε λογαριάζει τις χαρές του. Αν τις λογάριαζε όμως. Θα έβλεπε πως ταιριάζουν το ίδιο».

Μέσω των ηρώων του έργου «Αδελφοί Καραμαζώφ», Ζωσιμά και Αλιόσα, καταθέτει: «Η ζωή θα σου φέρει πολλές δυστυχίες και με αυτές ίσα ίσα θα γίνεις ευτυχισμένος και θα ευλογήσεις τη ζωή και θα αναγκάσεις και άλλους να την ευλογήσουν. Η οδύνη είναι η οδός της μετάνοιας, αλλά και της χαράς. Της χαράς, που δίνει το ξεπέρασμα της αποτυχίας και της απελπισίας, που είναι η μεγαλύτερη αμαρτία και το μοναδικό αδιέξοδο». Αυτό συμπίπτει με την ευφρόσυνη απάντηση που έλαβε ο γέροντας Σιλουανός του Άθω από τον Κύριο: «Μείνε με επίγνωση στη Κόλαση και μην απελπίζεσαι».

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Ο παίκτης - Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (απόσπασμα)

"Θα προτιμούσα να ζήσω όλη μου τη ζωή σε μια τσερκέζικη σκηνή παρά να προσκυνήσω το γερμανικό είδωλο".
"Ποιο είδωλο;" φώναξε ο στρατηγός που είχε αρχίσει να θυμώνει.
"Το γερμανικό τρόπο πλουτισμού. Δεν είμαι καιρό εδώ κι όμως έχω παρατηρήσει πράγματα που κάνουν την ταταρική μου φύση να αγανακτεί. Μα την αλήθεια μακριά από κάτι τέτοιες αρετές! Χτες περπάτησα καμία δεκαριά χιλιόμετρα στα περίχωρα. Λοιπόν είναι ακριβώς όπως στα ηθικοπλαστικά βιβλία, ξέρετε εκείνα τα μικρά εικονογραφημένα βιβλία που κυκλοφορούν στη Γερμανία: όλα τα σπίτια έχουν τον πατέρα τους, έναν υπερβολικά ενάρετο και τίμιο άνθρωπο, τόσο τίμιο που φοβάται κανείς να τον πλησιάσει.
.....Λοιπόν εδώ η κάθε οικογένεια είναι υποταγμένη, τυφλά υποταγμένη στον πατέρα. Δουλεύουν όλοι σαν τα ζώα και κάνουν οικονομία σαν Εβραίοι. Όταν ο πατέρας συγκεντρώσει κάποιο σημαντικό ποσό, μεταβιβάζει τη δουλειά ή τα κτήματα του στον πρωτότοκο γιο του. Για αυτό αρνιέται να δώσει προίκα στη κόρη του που έτσι καταδικάζεται να μείνει γεροντοκόρη. Ο μικρότερος γιος είναι αναγκασμένος να δουλέψει σκληρά, κι όσα κερδίζει, τα προσθέτει στο κεφάλαιο της οικογένειας που όσο πάει και αυξάνεται. Ναι αυτό γίνεται εδώ, το έχω ερευνήσει. Και το μοναδικό κίνητρο για όλα είναι η τιμιότητα, μια τιμιότητα που φτάνει σε τέτοιο σημείο, ώστε ο μικρότερος γιος φαντάζεται ότι τον εκμεταλλεύονται από τιμιότητα…»