π. Διονύσιος Καλιντέρης
To “ήμουνα και εγώ στην ομιλία του Γοντικάκη στην παλιά Ιατρική” καταλαβαίνω ότι αποτελεί σε ορισμένους κύκλους της εν τη ευρεία εννοία γενιάς μου το αντίστοιχο του “ήμουνα και εγώ στη συναυλία των Rolling Stones τις παραμονές του πραξικοπήματος του 1967”.
Την ομιλία του π. Βασίλειου (Γοντικάκη), τότε ηγουμένου της Μονής Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους, μετέπειτα της πρεσβύτερης Μονής Ιβήρων, σε εκδήλωση της ΧΣΚ στην Ιατρική Σχολή, με θέμα “Ορθοδοξία και Αναρχία” δικαίως την θυμούνται όλοι αυτοί ως ιστορική στιγμή. Ήταν η εποχή της συνάντησης μιας ανήσυχης εξ αριστερών νεολαίας με την πίστη - και αυτό κωδικά ονομάσθηκε “νεορθοδοξία”.
Δεν θυμάμαι σε ποιο φοιτητικό αμφιθέατρο, λογικά σε κατοπινή στιγμή, ήταν που εγώ άκουσα ομιλία του Γοντικάκη, παρασυρμένος από κάτι φρικιά του ελέους.
Επρόκειτο για χειμαρρώδη και συναρπαστικό ομιλητή, που έπαιζε με την αμφισημία, εξ ού και εμένα μου είχε φανεί και λίγο πολιτικάντης. Επίσης έπαιζε και με την σαλότητα. Λ.χ. σε ερώτηση “Είστε ευτυχισμένος;” απάντησε επίσης με ερώτηση, σαν να μην άκουσε: “Αν είμαι μεθυσμένος; Ναι, από τη Θεία Μέθη” κτλ.
Δεν είναι τυχαίο ότι το “Εισοδικόν” του Γοντικάκη το επαινούσε ως το σημαντικότερο θεολογικό βιβλίο στην Ελλάδα μετά το 1821 ο μαιτρ της σαλότητας Νίκος-Γαβριήλ Πεντζίκης. (“Το βιβλίο κυκλοφορεί άδετο, όπως και ο συγγραφέας του” σημείωνε μια βιβλιοκριτική για την “Πραγματογνωσία” του μεγάλου Θεσσαλονικιού, που είχε ενθουσιάσει τον ίδιο).
