Του Δημήτρη Μπελαντή
Με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα υπάρχει εδώ και λίγο καιρό μια συζήτηση για το τι συμβαίνει όταν ο λαός ψηφίζει "λάθος", συντηρητικά ή αντιλαϊκά ή εναντίον του κοινωνικού και ταξικού συμφέροντός του.
Είναι μια παλιά συζήτηση στην Αριστερά και στο εργατικό κίνημα. Η Αυγή, εφημερίδα τότε του ΚΚΕ Εσωτερικού, στις εκλογές του Νοεμβρίου 1977 όταν η Συμμαχία, το μετωπικό σχήμα που που υποστήριζε το κόμμα αυτό, βούλιαξε και πήρε 2,8 % αντί να γίνει το "τρίτο άλογο" έγραφε ότι "ο λαός δεν κατάλαβε το πολιτικό μήνυμα της Συμμαχίας". Το έγραφε δε αυτό ένα κόμμα που ήταν σχεδόν αποκλειστικά κόμμα της μεσαίας και ανώτερης διανόησης (!!!).
Χωρίς να κολακεύει κανείς τον "λαό", δεν πρέπει να πάει και στο αντίθετο άκρο, να τον βρίζει ή να τον χλευάζει. Μιλώντας για τον "λαό", μια πολύσημη έννοια, αναφέρομαι βασικά όχι στο εκλογικό σώμα συνολικά αλλά σε αυτό που λέμε χοντρικά λαϊκές ή κυριαρχούμενες τάξεις ( κατώτεροι μισθωτοί, κατώτεροι μικροαστοί, όχι εύποροι διανοούμενοι, εργάτες- εργαζόμενοι , όσο υπάρχουν ακόμη μικρομεσαίοι αγρότες, άνεργοι, υποπρολετάριοι κλπ). Οι άνθρωποι των τάξεων αυτών δεν είναι κυρίως μια φιλοσοφική κατηγορία ή μια "αφαίρεση" όπως βάζουν στο μυαλό τους διάφορες Αριστερές και πολιτικές οργανώσεις ή διάφοροι βαρεμένοι αριστεροί διανοούμενοι. Είναι πραγματικοί άνθρωποι που ζουν "εδώ κάτω". .
Λειτουργούν και συλλογικά και ατομικά. Όσο λιγότερο υπάρχουν συλλογικές δομές, λειτουργούν πιο πολύ ατομικά και με βάση το επιβιωτικό αύριο και όχι το μεθαύριο. Έχουν/με μια λογική επιβίωσης στους δύσκολους καιρούς. Το πιο λογικό, όταν οι συλλογικές λύσεις ηττώνται, είναι στο άμεσο μέλλον η ατομική ή οικογενειακή επιβίωση.
Συχνά μάλιστα, είναι αλήθεια, με σκληρούς όρους αλληλοφαγώματος, ατομικισμού, αγέλης, διένεξης για το ποιός θα σωθεί κλπ