Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 7 Ιουνίου 2020

Ελεημοσύνες απ’ την Φραγκιά, απ’ την Τουρκιά χαστούκια…


Ο Γιώργος Σεφέρης (Μέρες Ζ’, 1 Οκτώβρη 1956 – 27 Δεκέμβρη 1960, Αθήνα, εκδ. Ίκαρος, 1996) παραθέτει στο ημερολόγιό του, την πρωτοχρονιά του 1959, ένα ποίημα του Γ. Βιζυηνού και το σχολιάζει ως εξής:
“Τὴν μάν’ αὐτοί, ποῦ τοὺς γεννᾷ,τὴν ῥουκανοῦν παντοτεινά,σὰν δένδρο τὰ σκουλούκια.Καὶ πέρνουν, γι’ ἄπειρα πουγγιά,ἐλεημοσύν’ ἀπ’ τὴν Φραγκιὰκι’ ἀπ’ τὴν Τουρκιά—Χαστούκια!”

Βιζυηνός, Ατθίδες αύραι, «Το συναξάρι του Αγίου Κασσιανού», Λονδίνο 1883
Ο Σ[ταύρος] Παπασταύρου μου άφησε τ’ απόγευμα, πρωτοχρονιάτικο δώρο, το παραπάνω βιβλίο. Το ξεφύλλισα το βράδυ – Ελεημοσύνη απ’ τη Φραγκιά, κι απ’ την Τουρκιά χαστούκια – έπειτα από ¾ του αιώνα, και τόσα, και τόσα- δεν αλλάξαμε, αλίμονο.
***
Άλλα 60 χρόνια πέρασαν από τότε. Συνεχίζουμε να πανηγυρίζουμε για τις ελεημοσύνες (μετά τον στραγγαλισμό) από την Φραγκιά, τη Δύση, και να δεχόμαστε συνεχόμενα χαστούκια από τη μεριά της Τουρκίας. Όχι ότι δεν άλλαξε τίποτα, αλλά ισχύει ότι «δεν αλλάξαμε, αλίμονο» με την έννοια που το γράφει ο ποιητής.
Ο Σεφέρης αναφερόταν βέβαια στην πολιτική ηγεσία που τότε διαπραγματευόταν τις προδοτικές συμφωνίες τις οποίες υπέγραψε τελικά την ίδια χρονιά, το 1959, στη Ζυρίχη και το Λονδίνο. Με τις συμφωνίες αυτές, όπως γνωρίζουμε, επικυρώθηκε μια κολοβή ανεξαρτησία και η Τουρκία ορίστηκε εγγυήτρια δύναμη της Κύπρου. Το αίτημα της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα ρίχτηκε στο ανάθεμα και χαρίστηκε εύκολα στην Ακροδεξιά. Η Τουρκία από τότε, από το 1959-1960, έχει εξυφάνει τη στρατηγική της απέναντι στο Κυπριακό, κλιμακώνοντας μετά το 1974 και την εισβολή του Αττίλα Ι και ΙΙ. Γα να φτάσει σήμερα, επί Ερντογάν και νέο-οθωμανικού καθεστώτος, να κάνει λόγο για τη «Γαλάζια Πατρίδα» και να απειλεί ευθέως μεγάλο τμήμα της ελληνικής επικράτειας.

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2019

Παραδίδουν επ' αόριστον τη χώρα στους Αμερικανούς



Αποφάσισαν να δώσουν πάλι γη και ύδωρ, αλλά έπ' αόριστον αυτή τη φορά στους προστάτες. Και πώς να μην το κάνουν άλλωστε όταν στρώθηκε ο δρόμος με τις καλές προθέσεις, εκδουλεύσεις και συναίνεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και όλης της υπόλοιπης αστικής αντιπολίτευσης, όπως και από τη σιωπή των ΜΜΕ, ειδικά της τηλεόρασης, και για το επίδικο μιας νέας συμφωνίας για τις βάσεις και πολύ περισσότερο για τους κινδύνους.


  Αντιθέτως, τα ΜΜΕ και οι αστοί πολιτικοί, ολημερίς και ολονυκτίς,  εκθειάζουν τη στρατηγική σημασία της "συμμαχίας" με τις ΗΠΑ για να αντιμετωπισθεί ο "εξ Ανατολών" κίνδυνος, ξεχνώντας τρεις βασικές αλήθειες: α) Οι ΗΠΑ δεν έχουν συμμάχους της δικής μας εμβέλειας αλλά υποτακτικούς β) στόχος των ΗΠΑ δεν είναι η Τουρκία, που κάνει ότι είναι δυνατόν να τα ξαναβρεί πλήρως μαζί της, αλλά η Ρωσία και γ) όταν περικυκλώνεις την τελευταία και πολύ περισσότερο όταν τη στοχεύεις τότε γίνεσαι και ο ίδιος στόχος από την απέναντι πλευρά ανεξάρτητα αν σαν χώρα δεν έχεις τίποτα να χωρίσεις με αυτήν.
Το καινούριο λοιπόν στοιχείο όπως ήδη αναφέραμε δεν είναι οι νέες βάσεις ή οι νέες δυνατότητες που δίνονται απλόχερα προς τους Αμερικανούς αλλά ότι αυτό γίνεται επ΄ αόριστον χωρίς να αισθάνονται καν την ανάγκη ενός απλού ιδιοκτήτη διαμερίσματος
να νοικιάσει με χρονικό ορίζοντα ισχύος του συμβολαίου.
Διαβάζουμε στο χθεσινό ρεπορτάζ της Καθημερινής, που διέρρευσαν στην εφημερίδα κυβερνητικοί κύκλοι:
Ολοκληρώθηκε η διαπραγμάτευση ανάμεσα στις τεχνικές ομάδες Ελλάδας και ΗΠΑ σχετικά με την τροποποίηση του παραρτήματος της συμφωνίας αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας (MDCA), σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της «Κ», ύστερα από 2,5 μήνες διαβουλεύσεων, στις οποίες τον συντονιστικό ρόλο και την κύρια ευθύνη για τη διεξαγωγή της διαπραγμάτευσης είχε από ελληνικής πλευράς ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος ΔένδιαςΗ χρονική διάρκεια της νέας συμφωνίας δεν προσδιορίζεται πια, είναι ανοικτή σε βάθος χρόνου και μπορεί να ακυρωθεί μόνο εφόσον καταγγελθεί από τη μία ή την άλλη πλευρά. (Αυτό το τελευταίο αναφέρεται για ξεκάρφωμα αφού ούτως ή άλλως ισχύει για όλες τις συμφωνίες, παντού και πάντα αν υπάρχουν οι προθέσεις και ο συσχετισμός. Προθέσεις εσαεί υποταγής δηλώνουν λοιπόν… σσ)

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2018

«Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης»

Γράφει ο Παναγιώτης Ήφαιστος  – 

«Έπρεπε» να γίνει η Επανάσταση το 1821 ή οι Έλληνες «έπρεπε» να αναμένουν κάποια άλλη ευνοϊκότερη ιστορική συγκυρία; Τέτοια ερωτήματα δεν απαντώνται γιατί αφορούν κάτι που δεν γνωρίζουμε: Πότε και πως κοχλάζει και πότε εκρήγνυται ο συλλογικός υπαρξιακός πυρήνας ενός έθνους για να αξιώσει εθνική ανεξαρτησία; Ο Καποδίστριας, πάντως, μας άφησε παρακαταθήκη ότι «ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης«.
Στοιχειώδης κατανόηση κάποιων αιτίων που προκάλεσαν την ελληνική επανάσταση απαιτεί σωστή αντίληψη της τρισχιλιετούς διαδρομής της Ελληνικότητας και του τι έγινε μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης μέχρι και το 1821. Των Ελλήνων οι Πόλεις και τα Κοινά κατόρθωσαν να διαιωνιστούν επί αιώνες. Πριν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και στην συνέχεια μέσα στο βυζαντινό κοσμοσύστημα, οι πόλεις αυτό-θεσπίζονταν.
Διαμέσου της Συγκλήτου των Πόλεων, επιπλέον, ήταν οι εντολείς του Βασιλέα της Πόλης. Η πτώση της Κωνσταντινούπολης και η έλευση των Οθωμανών υπέταξε πολλές, εξισλάμισε ουκ ολίγους, πλην τελικά η Υψηλή Πύλη τους άφησε να αυτό-θεσπίζονται, πληρώνοντας φόρους. Δεν χρειάζεται καν να ασχοληθούμε με τα επιστημονικά ανυπόστατα και ψευδεπίγραφα ξενόφερτα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα για την κατάσταση των Ελλήνων τον 18ο αιώνα. Καμιά σχέση δεν είχε η πολιτική ανθρωπολογία των Πόλεων με τους δύσμοιρους δουλοπάροικους (αβράκωτους – “sans culottes”) που εξεγέρθηκαν στο Παρίσι. Αυτό δεν είναι κατηγορία, είναι η τραγική μετά-μεσαιωνική πραγματικότητα.

Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017

Ἐν Mεγάλῃ Γερμανικῄ Ἀποικία, 2000++ μ.Χ. ή Το ανθρώπινο προσωπείο

Της Ξένιας Πολίτη

Ὅτι τα πράγματα δέν βαίνουν 
κατ’ εὐχήν στήν Ἀποικία
δέν μέν’ ἡ ἐλαχίστη ἀμφιβολία,
καί μ’ όλο πού ὁπωσοῦν τραβοῦμ’ ἐμπρός,
ἴσως, καθώς νομίζουν οὐκ ὀλίγοι, 
να ἔφθασε ὁ καιρός
νά φέρουμε Πολιτικό Ἀναμορφωτή.[…]


Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ. (Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ - απόσπασμα)

Αλλά οι Γερμανοί το ξέσκισαν. Από την ημέρα (5/3/2010) που υπεγράφη η Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση (δια χειρός του Κυρίου, ξέρετε, Εκείνου με το κανό, με το ποδήλατο, γενικώς επιβαίνοντα χάριν αθλοπαιδιάς ποικίλων οχημάτων και αθυρμάτων το χειρότερο δε όλων, του αυχένος του Ελληνικού Λαού, ο οποίος Λαός, πλην ελαχίστων δεν την επληροφορήθη αλλά μετά από ενάμιση μήνα, στο Καστελόριζο, κάτι υπέθεσε από τη μοβ του γραβάτα…), οι Γερμανοί λοιπόν, σαν εργατικά και μεθοδικά μυρμήγκια, ξεκίνησαν τη νέα Επέλαση που αριθμεί επτά πλέον έτη.

Από κάθε λογής δεξιο-κεντρο-αριστερόστροφα Ιδρύματα, Αντενάουερ, Λούξεμπουργκ, Φρίντριχ Έμπερτ, κτλ. έως την Ελληνογερμανική Συνέλευση Φούχτελ στην Αυτοδιοίκηση για τη Συνδιοίκηση των Δήμων, το Ελληνογερμανικό Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο που εισήγαγε τη «Διττή (!) Εκπαίδευση» όπου, όπως αναφέρει «για πρώτη φορά, οι νέοι» (μαθητές, αλλά περιλαμβάνει και σεμινάρια για Καθηγητές) «εκπαιδεύονται σύμφωνα με τα γερμανικά πρότυπα και standards» ενώ, μια κοινή διακήρυξη των δύο Υπουργών Εξωτερικών υπεγράφη στις 3/7/16 αφού εκπονήθηκε ένα … Σχέδιο Δράσης ως «Ζωντανό Έγγραφο» με τέσσερις Πυλώνες (σημείο της Αποκάλυψης, Χριστέ μου!! Δείτε το pdf)
I. Πολιτικής συνεργασίας
ΙΙ. Οικονομικής και τεχνολογικής συνεργασίας
IΙI. Επιστημονικής,πολιτιστικής και εκπαιδευτικής συνεργασίας
IV. Συνεργασίας σε κοινωνικό επίπεδο

Παρασκευή 12 Μαΐου 2017

Geoffrey Pyatt: Ένας (καθόλου) ήσυχος Αμερικανός

Του Νίκου Μελέτη από το capital.gr 
Ο Geoffrey Pyatt δεν είναι ένας τυχαίος Αμερικανός διπλωμάτης. Και πολύ περισσότερο δεν είναι από τους διπλωμάτες εκείνους, που μετά από μια θητεία σε εύφλεκτη ζώνη, θα αναζητούσε μια τετράχρονη αποστρατεία και ξεκούραση κάτω από την Ακρόπολη και τα ελληνικά νησιά.
Ο Αμερικανός πρεσβευτής φθάνοντας το φθινόπωρο στην Αθήνα από την Ουκρανία, που συντόνισε την αμερικανική πολιτική στη διάρκεια της κρίσης με τη Ρωσία και τους αυτονομιστές της Νοτιοανατολικής Ουκρανίας, που οδήγησε στην απόσχιση της Κριμαίας, έδειξε από την πρώτη στιγμή ότι ήρθε για να κάνει «παιγνίδι».
Καθώς ήταν από τα κορυφαία στελέχη του προηγουμένου συστήματος του State Department, η έλευση του κ. Pyatt στην Αθήνα ερμηνεύθηκε ως ένα βήμα για την αναβάθμιση του ρόλου της χώρας, καθώς θεωρήθηκε ότι λόγω των σχέσεων που είχε και με τη γραφειοκρατία του State Department επί υπουργίας Η. Clinton, θα μετατοπίζονταν το επίκεντρο της άσκησης της αμερικανικής εξωτικής πολιτικής για ολόκληρη την περιοχή, στην Αθήνα.
Οι αμερικανικές εκλογές έκρυβαν την έκπληξη Trump και έτσι και η αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα αναζητά εδώ και κάποιους μήνες βηματισμό…
Όμως η παρέμβασή του κ. Pyatt την περασμένη εβδομάδα (μέσω της συνέντευξής του στο ΒΗΜΑ), έθεσε ερωτηματικά και άφησε ανοικτούς λογαριασμούς…
Η αυτονόητη και καλοδεχούμενη δήλωση για τη στρατηγική σχέση των δυο χωρών και την επιθυμία των ΗΠΑ για σταθεροποίηση της κατάστασης στην χώρα, συνοδεύτηκε από μια παρέμβαση στα εσωτερικά πράγματα, με την παρακίνηση στον κ. Τσίπρα να αξιοποιήσει τη μεγάλη ευκαιρία του και να «παρουσιάσει ένα νέο αφήγημα». Και αμέσως μετά να μιλά για την «πραγματική ευκαιρία» της κυβέρνησης να «αλλάξει το αφήγημα από αφήγημα της κρίσης σε αφήγημα της ευκαιρίας», προβλέποντας μετά την εκταμίευση της δόσης και την οικονομική προβλεψιμότητα που επιφέρει «ταξίδι σε ήρεμα νερά» τα επόμενα δυο χρόνια…

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015

Ο Κόντογλου και η Ευρώπη: Ξενομανίας το ανάγνωσμα. Γίναμε δυτικολάτρες.

Αυτές τις εικόνες που εμείς δεν είδαμε ή δεν προλάβαμε... 
εικόνες που χάθηκαν στης δύσης το βασίλεμα του ήλιου
που εμείς οι Έλληνες, το κάναμε ανατολή. 

Ο Κόντογλου και η Ευρώπη 

Ξενομανίας το ανάγνωσμα. Γίναμε δυτικολάτρες.
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Ξενομανία δεν θα πει τίποτα. Μια φορά κι έναν καιρό είχαμε ξενομανία, δηλαδή κάποια λαφριά ψυχική αρρώστεια, ένα συνάχι. Τώρα πάθαμε μια πολύ βαρειά αρρώστεια, θες πανούκλα, θες γρίππη κακοηθέστατη, μα όχι ασιατική, αλλά ευρωπαϊκή.

Πώς να την πούμε; Ξενολατρία; Ξενοπροσκύνημα; Εγώ τουλάχιστο, μ' όλο που λένε πως είμαι καλός λογομάστορας, δε μπορώ να βρω κάποια ονομασία, που να μπορεί να δώσει μια μικρή ιδέα γι’ αυτή τη θανατηφόρα αρρώστεια που μας δέρνει, και που όλο και χειροτε­ρεύει.

Και δεν είναι σωστή η ονομασία ξενολατρία. Σωστή θα ήτανε αν τη λέγαμε Δυτικολατρία. Γιατί, μονάχα τα ευρωπαϊκά πράγματα ή, καλύτερα, τα Δυτικά, είναι για μας ουρανοκατέβατα, όλα όσα έρχουνται από κείνες τις χώρες που βρίσκουνται κατά το βασίλεμα του ήλιου, ενώ δεν έχουμε την παραμικρή εκτίμηση σε ό,τι έρχεται από την Ανατολή. Είμαστε γυρισμένοι κατά το βασίλεμα του ηλίου, σα να περιμένουμε να βγει από κει ο ήλιος.

Και βέβαια, από κει βγαίνει, γιατί από κει έρχουνται όσα βγάζουνε λεφτά, οι μηχανές, οι διάφορες καλλιτεχνίες, τα σκάνδαλα, τα εγκλήματα. Οι δυτικοί άνθρωποι είναι οι πιο πρακτικοί απ' όλη την ανθρωπότητα, και για τούτο τα καταφέρανε να βγαίνει παράς απ' όλα τα πράγματα, κι από τα πιο άκερδα. 

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Μάθημα Ελληνικής Ελευθερίας

Ξέρεις πότε τελείωσε αυτός ο λαός; Την ημέρα που του έδωσαν το χαρτί της ελευθερίας και δεν είδε στο τέλος της σελίδας τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου που υπέγραφε. Ήταν η τελευταία του ευκαιρία πριν εφτά δεκαετίες να σπάσει όλες τις συμφωνίες με τους μέχρι τότε εξουσιαστές Ευρωπαίους και να φτιάξει κράτος. Δεν άντεχε όμως άλλο πόλεμο, άλλη στέρηση, άλλη μάχη και είπε να ελευθερωθώ τώρα και βλέπουμε για αύριο. Από πότε το μάθημα της ελευθερίας διακόπτεται για κομματικές διαφημίσεις με σπόνσορες πακέτα Μάρσαλ;

Την ημέρα που κατέβηκαν οι σβάστικες από όλα τα κρατικά κτίρια και έφυγε και το τελευταίο τζιπ με τους ναζιστές αξιωματικούς από την Αθήνα, βγήκε η Ελλάδα στους δρόμους να πανηγυρίσει την "νίκη" της. Επάνω σε αυτόν τον πανηγυρισμό, στον οργασμό της στιγμιαίας ελευθερίας δεν ήθελε να λύσει κι άλλο πρόβλημα. Το σημαντικότερο πρόβλημα: Το πού ανήκω τώρα. Πώς νοείται να έχεις ελευθερία όταν πρέπει να ανήκεις κάπου; 
Όταν έφθασε το πρώτο πλοίο που ξεφόρτωνε Άγγλους στρατιώτες στον Πειραιά για να καταλάβουν την Αθήνα από τους Έλληνες, ακόμα αναρωτιέμαι πού ήταν αυτά τα εκατομμύρια Ελλήνων της επαρχίας και δεν έφτασαν ποτέ στην πρωτεύουσα να υπερασπιστούν την Ακρόπολη που μόλις την άφησαν οι Γερμανοί, την καταλάμβαναν οι Άγγλοι. Τι δεν έβλεπαν εκείνη την στιγμή οι ελεύθεροι Έλληνες; Το να σκοτώνεις τον εχθρό Γερμανό είναι ηρωισμός αλλά το να σκοτώνεις τον κατακτητή "σύμμαχο" Άγγλο είναι προδοσία; Από πότε η ελευθερία χρειάζεται συμμάχους;

Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Από τον Εμφύλιο στα Μνημόνια


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Πήγα να δω τον «Εμφύλιο» του Ροβήρου Μανθούλη και τον «Καπετάν Κεμάλ» του Λαμπρινού, στο μίνι φεστιβάλ για τον κινηματογράφο της αντίστασης στην «Αλκυονίδα». Διάλλειμα στην παρακολούθηση των διαπραγματεύσεων. Συγκινήθηκα ξανά από την απίστευτη ελληνική δεκαετία του 1940, προσδιοριστική «μήτρα» της Ελλάδας ακόμα και σήμερα, βλέποντας τα κορμιά των νεκρών της 3/12/1944 στο Σύνταγμα, ή τους αντάρτες του μεγαλύτερου εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, στην Ευρώπη του Εικοστού Αιώνα, να κλαίνε παραδίδοντας τα όπλα τους. Εξεγείρεσαι με το μάταιο της προαποφασισμένης θυσίας, με το λαό που πήραν στο λαιμό τους οι «ηγέτες» του. (Μήπως όμως έστω κι έτσι οι θυσίες δεν είναι μάταιες; Είναι το αποτέλεσμα τελικό ιστορικό κριτήριο;)
Η μελέτη της δεκαετίας του 1940 είναι πολλαπλώς σημαντική για να καταλάβουμε σε βάθος τις «ιδιότητες» της Ελλάδας. Στις σπάνιες ιστορικές στιγμές που οι κοινωνικοί σχηματισμοί ξεσκίζονται από εσωτερικές αντιθέσεις και συνθλίβονται από εξωτερικές πιέσεις, δηλαδή στιγμές εξωτερικών και εμφυλίων πολέμων, επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων, το κοινωνικό ον (και τα άτομα) αποκαλύπτεται (ονται) έως τη βαθύτερη φύση του(ς), που είναι πάντα συνδυασμός πολιτικών, ιδεολογικών, κοινωνικών, οικονομικών, ψυχικών χαρακτηριστικών. Ο πόλεμος του Δεκέμβρη και ο πόλεμος για τον Δεκέμβρη

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Τυχερός

 

Ἀνεμοδέρνουν μέρα νύχτα ἀπάνου

σὲ στύλους σταυροσήμαδα φτερά σου,

νὰ γελιέσαι πὼς εἶν᾿ Ἑλλάδα ὁ τόπος.

Μὰ δίπλα τ᾿ ἀγκαλιάζει νὰ τὰ σπάσει

τοῦ ξένου ἡ ἀστερομάτισσα κατάρα.

Ἂν φαρμάκωνε μόνη τὸν ἀέρα,

ἴσως, ραγιᾶ νὰ ξύπναες κάποιαν ὥρα:

«Στὴ χώρ᾿ αὐτὴ ποὺ τήνε λέω δικιά μου

ξένος εἶμαι καὶ τυχερὸς ποὺ ζῶ!»

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Ξένο κεφάλαιο: Mια ξεχασμένη αλλά επίκαιρη έννοια

Ιανουαρίου 28, 2014 από seisaxthiablog

του Χρίστου Καραμάνου

Η Αριστερά στη δεκαετία του ’90 σχεδόν έσβησε από το λεξιλόγιό της την αναφορά στο ξένο κεφάλαιο. Κατά βάση -σε όλες μάλιστα τις εκδοχές της, ευρωπαϊστική, αντικαπιταλιστική, ταξικιστική- επηρεάστηκε από την αστική προπαγάνδα για «ισχυρή Ελλάδα του ευρώ» και μεταλλάχθηκε η αντίληψή της για την χαρακτήρα της χώρας. Κυριαρχεί πλέον η αντίληψη για «ιμπεριαλιστική Ελλάδα» ή για «μικροϊμπεριαλιστική Ελλάδα».

Οι φορείς των αντιλήψεων αυτών προφανώς δεν μπορούσαν να δουν στην πραγματική διάσταση τον παράγοντα χρέος. Έτσι, από το 2010 και μετά οι αναφορές αυτές περιορίζονται, καθώς η χώρα βαδίζει στη χρεοκοπία, οι αντιλήψεις, όμως, παραμένουν και εκφράζονται με την υποτίμηση των ζητημάτων της χούντας και της Κατοχής, την υποτίμηση του στόχου της ανεξαρτησίας, καθώς και με την υποτίμηση του ρόλου του ξένου κεφαλαίου στη χώρα. Για να αποφύγουμε τις ιδεοληψίες, μια μέθοδος υπάρχει: να υπερισχύσει το κριτήριο της πραγματικότητας. Αυτό λοιπόν που εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία «φώναζε» η πραγματικότητα -αλλά η Αριστερά κατά βάση το παρέβλεπε- ήταν ότι το χρέος ήταν ο κεντρικός παράγοντας των αρνητικών εξελίξεων στην οικονομία της χώρας, σταθερά πάνω από 100% του ΑΕΠ, με τους τόκους να απορροφούν σταθερά πάνω από 20% των κρατικών εσόδων, τα χρεολύσια ούτε καν να πληρώνονται, απλά να ανακυκλώνονται με νέα, με το δημόσιο πλούτο να ξεπουλιέται, τους εργαζομένους να ληστεύονται και το όποιο κοινωνικό κράτος υπήρχε να κατεδαφίζεται για να τραφεί η αδηφάγος χρεομηχανή.