Ο Δημήτρης Μητρόπουλος, ο Άγιος Νεκτάριος και ο Παπαδιαμάντης

9 Νοεμβρίου γιορτάζει ο Άγιος Νεκτάριος. Πάμε λοιπόν, μια άγνωστη ιστορία:

Ο Δημήτρης Μητρόπουλος, ο Άγιος Νεκτάριος και ο Παπαδιαμάντης

Ήταν, που λέτε, στον Βύρωνα ένα ξωκλήσι, με ένα πηγάδι και έναν κηπάκο. Η Ανάληψη. Είμαστε τις αρχές του 20ού αιώνα.

Ο άνθρωπος που «έχει τα κλειδιά» και υπογράφει όλα τα έγγραφα είναι ένας ιδιοκτήτης μικρού καταστήματος με δερμάτινα είδη, στην οδό Αγίου Μάρκου 15-17, ονόματι Ιωάννης Μητρόπουλος.

Με μια δρασκελιά στο χρόνο, βρισκόμαστε στο σήμερα. Στο πολύτιμο αρχείο της Μονής Σίμωνος Πέτρας στο Άγιον Όρος, ένας μοναχός, ο πατέρας Ελισαίος (κατά κόσμον Γούλας), σπουδαγμένος στην Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, περνάει κάθε ιστορικό έγγραφο για τον ναΐσκο της Ανάληψης του Βύρωνα στο κομπιούτερ της μονής.

Το όνομα Ιωάννης Μητρόπουλος και γενικά το όνομα Μητρόπουλος έρχεται και επανέρχεται μπροστά στα μάτια του. Τον προκαλεί να το ψάξει.

«Παναγούδα: θαυμάσια τοποθεσία για τη σκήτη μας»

του ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΩΑΝΤΩΝΙΟΥ

Στις 28 Νοεμβρίου 1914 ο Νίκος Καζαντζάκης και ο Άγγελος Σικελιανός μετρούσαν ήδη δέκα μέρες στο Άγιον Όρος. Το προσκύνημα και η αναζήτηση ενός λυτρωτικού δρόμου που από καιρό η ψυχή τους ζητούσε (αξεδίψαστη από τη δόξα που είχαν προαναγγείλει ο Όφις και το κρίνο ή ο Αλαφροΐσκιωτος), τους είχε φέρει μάλλον απροσδόκητα εδώ. Τρεις μόλις ημέρες μετά την συγκλονιστική και για τους δυο γνωριμία τους στην Αθήνα, στις 12 Νοεμβρίου 1914, όπου ευθύς αναγνωρίστηκαν ως αδελφοί, σε μιαν εποχή που ένας ολόκληρος κόσμος γκρεμιζόταν (θυμίζω πως το φθινόπωρο εκείνο η Ευρώπη βυθιζόταν στο τέλμα ενός χωρίς προηγούμενο πολέμου), ένα λεύκωμα που τυχαία τράβηξε ο Καζαντζάκης από τη βιβλιοθήκη του Σικελιανού (αν πιστέψουμε τη μυθοποιημένη εκδοχή για την απόφαση του ταξιδιού, όπως στην «Αναφορά στον Γκρέκο» διαβάζουμε), τους είχε φέρει στο περιβόλι της Παναγιάς. 

Από τις 18 Νοεμβρίου που πήραν το καραβάκι για το Όρος (μετά από ένα τριήμερο στη Θεσσαλονίκη) ως τις 28 οι δύο νέοι φίλοι είχαν ήδη επισκεφθεί τις μονές Ιβήρων, Σταυρονικήτα και Παντοκράτορος.

Ξεκινώντας το πρωί της 28ης Νοεμβρίου από τη μονή Παντοκράτορος για να πάνε στην παρακείμενη (ρωσική τότε) σκήτη του Προφήτη Ηλία, το μονοπάτι τούς βγάζει στην Παναγούδα, στη δασώδη ασκητική περιοχή της Καψάλας, σε ένα ρημαγμένο κάθισμα της οποίας, πολλά χρόνια αργότερα (το 1979) επρόκειτο να εγκατασταθεί ο όσιος Παΐσιος. 

Η καταγραφή του Νίκου Καζαντζάκη (ο τίτλος που ήδη διαβάσατε) για εκείνη τη μέρα φαίνεται πως είναι μεταγενέστερη, γράφτηκε μάλλον όταν κοίταξε μετά από δεκαετίες ξανά το ημερολόγιό του, πάντως είναι πολύ πριν η εξηρτημένη από τη μονή Κουτλουμουσίου Παναγούδα πάρει την κατοπινή της δόξα εξαιτίας της παρουσίας του Παϊσίου.

 Σε μια απόληξη λοφίσκου, μέσα σε πυκνή βλάστηση, στον δρόμο από τις Καρυές προς την Ιβήρων, με το παλαιό εκκλησάκι του Γενέσιου της Θεοτόκου (εξ ου Παναγούδα), στη νοτιοανατολική γωνιά της καλύβης και μια πόρτα να βγάζει στην απλωταριά και τη μαγική θέα προς τις Καρυές, ήταν όντως «θαυμάσια τοποθεσία για τη Σκήτη» τους.

Σινά, τα βουνά του Θεού

ΤΟ ΟΡΟΣ ΣΙΝΑ 

To 1990 , ένας Ιταλός αρχαιολόγος κάνει την αποτίμηση που η Ελλάδα ποτέ δεν θα κάνει, καταθέτοντας ψυχή, όταν συναντά την υπόσταση του  ΟΡΟΥΣ ΣΙΝΑ,  στο πρόσωπο του Μεγάλου Πατέρα, Γέροντα, Διακόνου της Αγίας Πολιτείας, Ασκητού και Ερημίτου, Ανδριανού  του Σιναΐτου  .

____***_____

Σινά, τα βουνά του Θεού

Γέροντας Ανδριανός Ζώντας ως ερημίτης στις μέρες μας

ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Εγκαθίστανται σε σπηλιές, κελιά, αρχαία ερείπια. Τρώνε όσπρια και λαχανικά που καλλιεργούν μόνα τους σε λαχανόκηπους κομμένους στο βράχο. Εγκαταλείπουν το κρέας κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τι αξία έχει για αυτούς η ζωή; Ψάχνουν τον Θεό ή τη δική τους ψυχή; Ανεβήκαμε στο ερημητήριο για να συναντήσουμε έναν από αυτούς.

Μια μικροσκοπική σπηλιά, βρίσκεται σ’ ένα άνοιγμα στον γρανίτη, σε έναν τοίχο του (Gebel el-Deir) όρους του μοναστηριού, περίπου σε υψόμετρο 1.800 μέτρων. Στο εσωτερικό της ένας άνθρωπος μπορεί να καθίσει, αλλά όχι ξαπλωμένος, γιατί η κοιλότητα δεν φτάνει το ενάμισι μέτρο σε μήκος επί ένα περίπου σε πλάτος. Η πρόσβαση γίνεται με μιά ξύλινη σκάλα πάνω στο βράχο.

Λίγα μέτρα πιο κάτω, μια μικρή πηγή κρυστάλλινου νερού αναβλύζει από το γρανίτη που διοχετεύεται και λούζει έναν λαχανόκηπο που αποτελείται από δύο πεζούλια λαξευμένα στην πλαγιά του βουνού. Δύο κήποι σε σχήμα ακανόνιστου τετράπλευρου 15 μέτρων σε κάθε πλευρά, προστατευμένοι από ψηλούς τοίχους.

Απέναντι ο επιβλητικός όγκος του (Gebel Musa) όρους του Μωυσή, το όρος Σινά της παραδόσεως, που υψώνεται με τους υπερυψωμένους βράχους του, τα γυμνά γρανιτένια τείχη του για άλλα 400 μέτρα προς έναν καθαρό ουρανό, που είναι υπέροχα έναστρος τη νύχτα όπως είναι οι ουρανοί της ερήμου.

Μοναχοί που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο εξωτερικό μιλούν στην κάμερα του Prime Time | 17/02/2025

Όλη η εκπομπή ΕΔΩ

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/jVs6X84gs4c?si=6Rx_jQUz21GPYo9j

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

παπα-Τύχων: Ὁ πνευματικός τοῦ ἁγίου Παϊσίου

Ἕνας κρυμμένος μαργαρίτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Ὁ παπα-Τύχων Γκολεγκώφ, πνευματικός τοῦ ἁγίου Παϊσίου, ποὺ ἐκοιμήθη στὶς 10 Σεπτεμβρίου 1968

TOY ΓΙΑΝΝΗ ΠΕΓΕΙΩΤΗ

Στὸ Ἅγιον Ὅρος, στὸ «περιβόλι τῆς Παναγίας» ὑπάρχουν ἀκόμη καὶ σήμερα πολλοὶ κρυμμένοι μαργαρίτες. Μπορεῖ κάποιος νὰ ψάξει καὶ νὰ τοὺς βρεῖ στὰ μοναστήρια, στὶς σκῆτες, στὰ τόσα ἐρημητήρια….

Ἀληθινοὶ μαργαρίτες, ἄνθρωποι δυνατοὶ κι ἀλλοιώτικα ὄμορφοι. Κάλλος τους ἡ εὐλογημένη ζωή τους. Πλοῦτος τους ἡ ἀκτημοσύνη καὶ ἡ φτώχειά τους. Λιγοστὰ εἶναι τὰ λόγια ποὺ ἔχουν νὰ εἰποῦν. Περισσότερο μιλάει ἡ σιωπή τους. Οἱ μορφὲς τους φωτεινὰ εἰρηνικὲς γιατ’ ἡ καρδιὰ τους ἄγρυπνη στέκει στὴν προσευχή, γιατί ἡ εὐχὴ ἀτελεύτητα συντροφεύει τὸν ἀσκητικό τους βίο.

Ἕνας κρυμμένος μαργαρίτης ἦταν καὶ ὁ παπὰ-Τύχων – κατὰ κόσμον Τιμόθεος Γολεγκὼφ – ποὺ ἔζησε στὸ Ἅγιον Ὅρος γιὰ ἑξήντα ὁλόκληρα χρόνια. Ἄνθρωπος ἀγάπης, προσευχῆς, κατανύξεως καὶ ταπεινώσεως. Ἀκτήμων ἐρημίτης, νηστευτὴς καὶ χαρισματοῦχος, θεωρεῖται ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐπιφανέστερους τοῦ αἰώνα μας. Τὸ πέρασμά του δὲ ἀπ’ τὸ «περιβόλι τῆς Παναγίας» ἄφησε σημάδια ἀνεξίτηλα στοὺς τόσους ὁδοιπόρους τῆς ζωῆς ποὺ ζήτησαν κοντὰ του ν’ ἀναπαυτοῦν.

Γεννήθηκε τὸ 1884 στὸ χωριὸ Νόβαγια Μιχαηλόσκα τῆς Ρωσσίας. Οἱ γονεῖς του ἦταν εὐσεβεῖς. Ἡ μητέρα του καθὼς ἔλεγε ὁ ἴδιος: «κάθε Τετάρτη καὶ Παρασκευὴ δὲν ἔτρωγε καθόλου, ἦταν δοσμένη ὅλη στὴν προσευχὴ καὶ τὰ δάκρυα ἔτρεχαν πυκνὰ ἀπ’ τὰ μάτια της». Μικρὸς ἀκόμα ἐπισκεπτόταν μοναστήρια καὶ ἔψαλλε στὴ χορωδία τῆς ἐκκλησίας τοῦ χωριοῦ του.

Εκείνους που εμείς απορρίπτουμε τους μαζεύει ο Θεός

Ομιλία π. Νήφωνος Βατοπαιδινού στον Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Βύρωνος:

- Όταν ήμασταν στο Βατοπαίδι, στις αρχές που πήγαμε, ζούσε και ο Γέροντας μας ο Ιωσήφ. Ήταν γύρω στα τέλη Νοεμβρίου. Ήμουν αρχοντάρης, αρχοντάρης είναι ο μοναχός που υποδέχεται τους ξένους. Και τότε είχαν γίνει μερικά επεισόδια στις 17 Νοεμβρίου στο Πολυτεχνείο, είχαν σπάσει και είχαν γίνει μεγάλες φασαρίες.

 Μια ομάδα από αυτά τα παιδιά, τους αναρχικούς, κυνηγημένοι από την αστυνομία έφυγαν και ήρθαν για να κρυφτούν στο Άγιο Όρος. Και ήρθαν εκεί διότι ο ένας από αυτούς -ο οποίος είχε ξυρισμένο το κεφάλι του από τις δύο πλευρές και είχε ένα σαν λειρί εδώ μπροστά και ήταν και βαμμένο πράσινο στις άκρες- είχε ένα θείο στη Μονή Εσφιγμένου. Και τους είπε, θα πάμε στο θείο μου εκεί να κρυφτούμε.

 Φυσικά, ούτε διαμονητήρια είχαν ούτε ήξεραν πως θα μπουν μέσα.

Πήγαν, δεν μπορούσαν να μπουν και μπήκαν με τα πόδια .. πόσες ώρες να φθάσουν.

«Από το Μανχάταν στο Άγιο Όρος» και από το «ρετιρέ» της ύλης στην κορυφή του πνεύματος-Θ.Σπηλιώτης

Μεγάλη Εβδομάδα, Μεγάλη Τετάρτη και θα προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε από τη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα. Κυρίως την πολιτική… 

Λέμε ότι το νόημα της ζωής το καταλαβαίνουμε πολύ αργά…

Για το καθένα μας μπορεί να είναι διαφορετικό, αλλά όλοι στο τέλος συμφωνούμε ότι αυτό το νόημα που κυνηγούσαμε ,ήταν τελικά κρυμμένο σε πολύ απλά πράγματα. Ακόμη και όσοι «πάτησαν» στην κορυφή της επιτυχίας, κερδίζοντας χρήματα και δόξα ανακαλύπτουν ,πάντα λίγο αργά, ότι η πραγματική επιτυχία και ευτυχία ήταν αλλού… 

Υπάρχουν όμως και κάποιοι που τολμούν να αναζητήσουν αυτό που πραγματικά τους ικανοποιεί, πολύ πριν «την τελευταία στροφή» της ζωής τους…

 Ο συγγραφέας Θόδωρος Σπηλιώτης, γράφει την ιστορία ενός απ΄ αυτούς . Ενός επιτυχημένου οικονομικά και κοινωνικά ανθρώπου που αποφάσισε στο απόγειο της επιτυχίας του να κάνει τη διαδρομή «Από το Μανχάταν στο Άγιο Όρος». Όπως γράφει στην περίληψη του βιβλίου, «χρειάζεται να χαθείς για να βρεις τον δρόμο σου… 

Ο πρωταγωνιστής της αληθινής ιστορίας δυνητικά είναι κάθε αναγνώστης της. Οι ανατροπές, οι εκπλήξεις και οι συγκινήσεις που επιφυλάσσει είναι σε μικροκλίμακα ο ορισμός της ανθρώπινης ζωής. Και αν κάτι φιλοδοξεί να πετύχει η καταγραφή αυτής της προσωπικής ιστορίας, είναι ακριβώς να εμπνεύσει στους αναγνώστες της το θάρρος να ζουν τη ζωή τους όπως τους υπαγορεύει η καρδιά και ο λογισμός τους. Σεπτέμβριος 1973. Μανχάταν, παγκόσμιο εμπορικό και επιχειρηματικό κέντρο. Στην Αθήνα οι κλιμακούμενες φοιτητικές κινητοποιήσεις κατά της Χούντας των Συνταγματαρχών προοιωνίζονται τη μεγάλη εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου. Η διαφαινόμενη κοινωνικοπολιτική ένταση και ανασφάλεια στη χώρα οδηγούν τον Πέτρο στην απόφαση να αφήσει πίσω του πατρίδα και οικογένεια και να πάει για σπουδές στη Νέα Υόρκη, τη μητρόπολη του κόσμου. Πόσο τον επηρεάζει το αμερικανικό όνειρο και η φιλοσοφία του «sky is the limit» στην προσωπική του αυτοπραγμάτωση και ευτυχία; 

Μοναστήρια στρατηγεία και ορμητήρια του ΕΛΑΣ

Του Ηλία Μπιτσάνη

Μια Πολιτεία που δεν τιμά την εθνική αντίσταση σε όλες τις εκφάνσεις της, ένας κόσμος που έζησε τα γεγονότα αλλά έχει «φύγει», μια κοινωνία εθισμένη στην πολιτισμική ευτέλεια, ένα καθεστώς που εχθρεύεται κάθε πράξη «ανυπακοής» ακόμη και από το ιστορικό παρελθόν. Δεδομένων τούτων ποιος να θυμηθεί ότι χθες έκλεισαν 80 χρόνια από τον βομβαρδισμό της ιστορικής Μονής Βελανιδιάς από τους Γερμανούς που είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή και τη λεηλασία του «πλούτου» της Μονής που αποτέλεσε ορμητήριο των επαναστατημένων το 1821 αλλά και το 1943. Κράτος, Δήμος, Εκκλησία έχουν άλλες προτεραιότητες και μια ορισμένη «αλλεργία» στην υπόμνηση της αντίστασης ακόμη και όταν εκδηλώνεται βέβηλη θηριωδία από τον κατακτητή.

Τα μοναστήρια ειδικά γύρω από την Καλαμάτα έχουν τη δική τους ιστορία στην Αντίσταση.

Η Μονή Βελανιδιάς και η Μονή Δήμιοβας στα τέλη του 1943 είχαν γίνει στρατηγεία και ορμητήρια του ΕΛΑΣ. Τόσο οι Ιταλοί, όσο και οι Γερμανοί αργότερα, δεν τολμούν να πλησιάσουν. Η δύναμη του αντάρτικου, και το γεγονός ότι θα έπρεπε να κινηθούν σε άγνωστο τόπο αποτελούσαν αποτρεπτικούς παράγοντες σε κάθε εγχείρημα εκκαθαριστικής επιχείρησης σε αυτές τις περιοχές από τις οποίες οι αντάρτες του ΕΛΑΣ είχαν «εποπτεία» στην πόλη. Γι’ αυτό και όλο το βάρος πέφτει στην προσπάθεια να πείσουν τον ντόπιο πληθυσμό να συνεργαστεί μαζί τους και για τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας. Οι Γερμανοί σε πρώτη φάση είχαν ποντάρει στη δράση τμήματος του Ελληνικού Στρατού (ΕΣ) που δρούσε εναντίον του ΕΛΑΣ έχοντας αποσχισθεί από την κοινή δύναμη που είχαν συγκροτήσει οι δύο οργανώσεις μετά το Σύμφωνο του Δυρραχίου στις 28 Αυγούστου. Μετά το μπλόκο και τις συλλήψεις ομήρων στην Καλαμάτα (22 Οκτωβρίου), είναι σε εξέλιξη η σύγκρουση του ΕΛΑΣ με τον ΕΣ, που λήγει με τη συντριβή του δεύτερου στη μάχη της Παλιόχωρας στις 28 Οκτωβρίου. 

Οι Γερμανοί ανησυχούν γιατί οι δυνάμεις των ανταρτών επιστρέφουν στη Μονή Βελανιδιάς και τη Μονή Δήμιοβας και από εκεί απερίσπαστοι μπορούν να εξαπολύουν επιθέσεις. Επιχείρηση κατά μέτωπο ήταν δύσκολο και εξαιρετικά επικίνδυνο να οργανώσουν, καθώς οι θέσεις είναι οχυρές και αυτός που τις κατέχει μπορεί να αποδεκατίσει εκείνον που επιχειρεί, ακόμη και αν οι κατακτητές διέθεταν ισχυρές δυνάμεις. Οι Γερμανοί αποφασίζουν να εκκαθαρίσουν πρώτη τη Μονή Βελανιδιάς που είναι πολύ κοντά στην Καλαμάτα και απειλεί με επίθεση. Και άλλος τρόπος δεν υπήρχε πέρα από τον βομβαρδισμό και την καταστροφή της.

Η «Καρδιακή προσευχή» γίνεται ανάρπαστη στη Γαλλία!

του Emmanuel Tresmontant

D.R.

Προς έκπληξη όλων Η καρδιακή προσευχή του ιερομόναχου Ιωάννη έγινε ανάρπαστη, αν και τυπώθηκε σε χιλιάδες αντίτυπα μόλις τον Μάιο. Επόμενο ήταν να επανεκδίδεται σήμερα. Στην εποχή των κοινωνικών δικτύων, ότι ένα μικρό βιβλίο θεολογίας, γραμμένο από έναν «σκοτεινό» ορθόδοξο μοναχό από τις Cévennes – που ζει σε ένα μικρό μοναστήρι σκαρφαλωμένο στα βουνά – γίνεται εκδοτικό γεγονός, φανερώνει, από μόνο του, ότι δεν όλα είναι τόσο «σάπια σε αυτό το βασίλειο της Δανιμαρκίας» για να παραφράσω τον Άμλετ…

Δίψα για πνευματική ζωή

Υπήρχε έτσι, και μάλιστα υπάρχει, σίγουρα, δίψα για κάτι άλλο, δίψα, ας τολμήσουμε να το πούμε, για πνευματική ζωή. Ο ιερομόναχος Ιωάννης μιλάει καθαρά και γράφει καθαρά. Αυτός ο πρώην φωτογράφος, που μεταστράφηκε σε ένα ρεπορτάζ που έκανε στο Άγιο Όρος το 1982, είναι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, έχει γνωρίσει και έχει ζήσει τα πάντα πριν μπει στη ζωή που έχει επιλέξει. Αυτά τα χρόνια άσκησης σε ένα μοναστήρι χαμένο στην έρημο της Νεκράς Θάλασσας τον εξάγνισαν και τον διαμόρφωσαν σαν σπαθί σφυρηλατημένο στο καμίνι. Επιστρέφοντας στη γενέτειρά του Cévennes, ο ιερομόναχος Ιωάννης ζει από το 1996 στη σκήτη της Αγίας Πίστεως, ένα μικρό μεσαιωνικό μοναστήρι το οποίο έχει ανακαινίσει πλήρως, περίπου τριάντα χιλιόμετρα από το Alès. Αυτή η ακόμα άγρια ​​περιοχή των Cévennes ήταν πάντα καταφύγιο: για τους Ουγενότους που υπήρξαν θύματα διώξεων υπό τον Λουδοβίκο τον 14ο, για τους Δημοκρατικούς που ήταν αντίθετοι στον Ναπολέοντα τον Γ’, για τους Κομμουνάρους, τους Εβραίους, τους αγωνιστές της Αντίστασης και σήμερα, για όλους εκείνους που έχουν χάσει το μπούσουλά τους και νιώθουν την ανάγκη να προσανατολιστούν αφήνοντας το κινητό τους στην είσοδο του μοναστηριού: αυτούς, ο ιερομόναχος Ιωάννης τους καλωσορίζει, τους ταΐζει, και τους ακούει

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης της Αριζόνας

Το μυστήριο του γυναικείου μοναχισμού

Πριν 40 χρόνια 18 αδελφές από την Μονή της Σουρωτής στάλθηκαν στον Έβρο για να «στήσουν», «δίπλα στα σύνορα», το πρώτο μοναστήρι στην Αλεξανδρούπολη.

 Την «Παναγιά του Έβρου». Οι μοναχές που έκαναν τότε το μεγάλο βήμα, αφηγούνται τις δυσκολίες εκείνης της περιόδου, αλλά και όσα σήμερα τις κάνουν ευτυχισμένες στην «νέα τους οικογένεια». Αγιογραφίες, ψηφιδωτά, κέντημα, αργυροχοΐα αλλά και γεωργικές εργασίες είναι ανάμεσα στα καθημερινά διακονήματα των 50, σήμερα, αδελφών ηλικίας από 30 έως 95 ετών.

 «Υπακοή» είναι η λέξη που τις συνοδεύει. Ακόμη και το διακόνημά τους, αν θα είναι στις ελιές, στην κουζίνα ή στο κέντημα, είναι απόφαση της γερόντισσας!

 Και οι αδελφές, εκμυστηρεύονται στον Σταύρο Θεοδωράκη πως ό,τι και να διαλέξει η Ηγουμένη «το αγαπούν από την αρχή, γιατί αγαπούν εκείνη». Σχεδόν όλες είναι απόφοιτες Πανεπιστημίου και η Γερόντισσα Μακρίνα –απόφοιτη ιατρικής και η ίδια- εξηγεί γιατί το θεωρεί «απολύτως φυσιολογικό»!

* Ποιός ἦταν ο ηρωικός Μοναχός Γεώργιος , πού ἐπέστρεψε τά μετάλλια στή βασίλισσα Ἐλισάβετ;

Την περίοδο της κατοχής περιέθαλψε στο Άγιο Όρος φυγάδες από το καθεστώς των ναζί,

φυλακίστηκε σε κολαστήριο στη Θεσσαλονίκη και καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Γερμανούς.

Στην κατοχή ο πατέρας Γεώργιος, που είχε γίνει μοναχός το 1937, είχε το διακόνημα του κηπουρού στο μοναστήρι τού Αγίου Παύλου στον Άθωνα.

Ασπάσθηκε τον αγώνα της αντίστασης αυθόρμητα όταν έβλεπε κι άλλους Αγιορείτες μοναχούς να πρωτοστατούν στη φυγάδευση
Ελλήνων και Νεοζηλανδών που είχαν βρει καταφύγιο στον Άθω.

Προδόθηκε όμως από έναν ρουμάνο λαϊκό, ο οποίος εργαζόταν στο Άγιο Όρος.
Τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο στρατόπεδο τού Παύλου Μελά όπου πέρασε Στρατοδικείο.

Εκεί τον ρώτησε ο Γερμανός Δικαστής:

-Γιατί παίρνετε τους εχθρούς μας και τους στέλνετε στη Σμύρνη και στην Αίγυπτο και δεν μας τους παραδίδετε;
-Αφού έχουν ανάγκη οι άνθρωποι, απάντησε.
Αν σου χτυπήσει την πόρτα ο άλλος, τι θα του πεις;
Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο λέει, όποιος θέλει βοήθεια να του την προσφέρουμε, απάντησε ο θαρραλέος μοναχός, με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

-Δηλαδή, αν ένας Γερμανός έρθει και σου ζητήσει βοήθεια θα τον βοηθήσεις; ρώτησε ο Δικαστής.
-Αν έχει ανάγκη από πραγματική βοήθεια, φυσικά.
Αλλά εσείς δεν έχετε καμία ανάγκη, έχετε καταπνίξει τον κόσμο στο αίμα και αιματοκυλήσατε όλη την ανθρωπότητα.

Αυτό ήταν.
Ο Δικαστής τον καταδίκασε σε θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες.

Ο Γολγοθάς μιας ελληνορθόδοξης μονής του 5ου αιώνα στην Βηθλεέμ

Λυκοκάπης Γιώργος

Στους πρόποδες της κορυφής ενός βουνού στην έρημο της κοιλάδας Kidron, βρίσκεται το μοναστήρι Mar Saba, 1.500 μέτρα μακριά από την πόλη al-Ubeidiya, ανατολικά της Βηθλεέμ. Το μοναστήρι χρονολογείται από τον πέμπτο αιώνα. Ο Άγιος Saba το ίδρυσε το 484 μΧ, για να γίνει ένα από τα παλαιότερα κατοικημένα μοναστήρια στον κόσμο.

Το μοναστήρι είναι ένα από τα πιο εξέχοντα παλαιστινιακά αρχαιολογικά μνημεία. Περιβάλλεται από υπέροχα φυσικά τοπία που δείχνουν τις στροφές της κοιλάδας. Ένας πύργος ύψους 18 μέτρων, που ονομάζεται Ιουστινιανός Πύργος, ανεγέρθηκε δίπλα στο μοναστήρι τον έκτο αιώνα και χρησιμοποιήθηκε ως παρατηρητήριο. Ο δήμαρχος της al-Ubeidiya Naji Radaida δήλωσε στο Al-Monitor:

«Το μοναστήρι είναι ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα και φιλοξενεί τα λείψανα του Αγίου Saba, του οποίου το ελαφρώς αποσυντεθειμένο σώμα βρίσκεται σε γυάλινο κουτί. Υπάρχει επίσης μια εκκλησία στο μοναστήρι, μια πηγή νερού και μια κρύπτη που οδηγεί στο υπόγειο νεκροταφείο της μονής, όπου βρίσκονται τα ερείπια εκατοντάδων μοναχών που σκοτώθηκαν από τους Πέρσες το 614. Στεγάζει επίσης το βραχώδες ερημητήριο του Αγίου Ιωάννη της Δαμασκού, ο οποίος έζησε εκεί τον όγδοο αιώνα.

Aποτελείται από περισσότερα από 100 δωμάτια και είναι διακοσμημένο με μια σειρά από πίνακες ζωγραφικής για την Ημέρα της Κρίσης και μια ζωγραφική της ταφής του Αγίου Ιωάννη της Δαμασκού. Το μοναστήρι διατηρεί τις παλιές παραδόσεις του για να εμποδίζει την είσοδο των γυναικών. Με βάση τις χριστιανικές πεποιθήσεις, το μοναστήρι θα καταρρεύσει και θα καταστραφεί εντελώς από έναν σεισμό, σε περίπτωση που μια γυναίκα εισέλθει.

Το μοναστήρι επιβλέπεται από την ελληνική Ορθόδοξη κοινότητα στην Παλαιστίνη και 15 Έλληνες μοναχοί ζουν μέσα σε αυτό. Οι μοναχοί αρνούνται να εφοδιαστούν με ηλεκτρικό ρεύμα, ή σύγχρονα δίκτυα νερού και επικοινωνίας και βασίζονται σε πρωτόγονα μέσα. Στηρίζονται στην πηγή κάτω από το μοναστήρι για πόσιμο νερό. Οι μοναχοί θέλουν να αφιερωθούν πλήρως στη λατρεία του Θεού, ακολουθώντας τα βήματα των προγόνων τους.

Το "άβατο" του μοναστηριού

Το μοναστήρι είναι ανοιχτό σε επισκέπτες και τουρίστες από όλο τον κόσμο όλη την εβδομάδα, εκτός Τετάρτης και Παρασκευής. Περίπου 350.000 εγχώριοι τουρίστες επισκέπτονται το μοναστήρι ετησίως, ενώ ο αριθμός των διεθνών τουριστών εκτιμάται σε 300.000 ετησίως, κυρίως από την Ελλάδα και τη Ρωσία. Ο Τζιχάντ Γιασίν, γενικός διευθυντής του Τμήματος Αρχαιολογικών Ανασκαφών στο Παλαιστινιακό Υπουργείο Τουρισμού και Αρχαιοτήτων, δήλωσε στο Al-Monitor:

Η κοίμηση του Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας του φιλοθεΐτη | Αέναη επΑνάσταση

Η κοίμηση του Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας του φιλοθεΐτη | Αέναη επΑνάσταση

Ξημερώματα Κυριακής  8 Δεκεμβρίου 2019 γύρω στις 7:οο το πρωί, ώρα Ελλάδος και 22.00 ώρα Αμερικής, εκοιμήθη σε ηλικία 91 ετών, ο Γέροντας Εφραίμ της Ιεράς Μονής Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα. 

Ο λαοφιλής Γέροντας πλήθους Μονών μετά από πολύχρονη ασθένεια έφυγε από τη ζωή αφήνοντας ένα ευλογημένο έργο και μία πλούσια πνευματική παρακαταθήκη. Ήταν ο αναμορφωτής του μοναχισμού στην Αμερικανική Ήπειρο πολλά μοναστήρια μετατρέποντας τις ερήμους σε αγιασμένους τόπους.

Πνευματικός γόνος του συγχρόνου Οσίου Πατρός Ιωσήφ του Ησυχαστού. Κοντά του ο Γέροντας Εφραίμ έλαβε σπουδαία πνευματική μόρφωση και άσκηση. Μετά την κοίμησή του, ο Γέροντας Εφραίμ δημιουργεί την δική του συνοδεία και σύντομα καλείται να αναλάβει την Ι. Μονή του Φιλοθέου στο Άγιον Όρος.

Το κοινόβιο αυτό γνωρίζει σπουδαία πνευματική άνθιση σε ελάχιστα χρόνια και εξ αυτού επανδρώνονται άλλα τρία αγιορείτικα Κοινόβια και Σκήτες. Ο αριθμός των γυναικείων Μονών που ιδρύθηκαν ή επανδρώθηκαν υπό την πνευματική του καθοδήγηση είναι πολύ μεγαλύτερος.

Αυτό όμως που τον έχει καταστήσει παγκοσμίως γνωστό είναι η μεγάλη πνευματική κίνηση που έχει δημιουργήσει στην Αμερική. Με κέντρο την Ι. Μονή Αγ. Αντωνίου στην Αριζόνα έχει δημιουργήσει περίπου είκοσι μοναστικές αδελφότητες με σπουδαίο ιεραποστολικό έργο.

Ο Γέροντας διακατεχόταν από το χάρισμα του λόγου. Αν και μιλούσε πολύ απλά τα λόγια του είναι μεστά βαθύτατων πνευματικών νοημάτων. Οι ομιλίες του ήταν για όλους ένα σπουδαίο σχολείο ορθοδόξου πνευματικότητας.

Από τις μεγαλύτερες σύγχρονες 

πνευματικές μορφές της Ορθοδοξίας.

Ο Γέροντας Εφραίμ γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου 1928 στον Βόλο ως Ιωάννης Μωραΐτης. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη φτώχεια, βοηθώντας τον πατέρα του στην εργασία του, αλλά πάντα ακολουθούσε το ευσεβές παράδειγμα της μητέρας του (η οποία έγινε αργότερα μοναχή με το όνομα Θεοφανώ).

Σε ηλικία 14 χρονών άρχισε να λαχταρά τον μοναχισμό, αλλά δεν πήρε ευλογία από τον πνευματικό να πάει στο Άγιο Όρος έως ότου έγινε 19 χρονών.

Άσκηση και Εκκλησιολογία στην θεολογία του γέροντα Αιμιλιανού (μέρος β)

από

 Δημήτρης Γ. Ιωάννου

 -

25 Ιουλίου 2020

0

91

Στο πρώτο μέρος αναφερθήκαμε σε όσα λέγει ο Γέροντας Αιμιλιανός περί νήψεως. Φαίνονται αποκλειστικά για τους μοναχούς όσα λέγει, αλλά, όπως διαβάζουμε και σε άλλους Πατέρες, ο ταπεινός άνθρωπος και αυτός που συγχωρεί τους εχθρούς του, είναι ικανός να νήφει ακόμη και μέσα στην μεγαλούπολη. Παραφράζοντας τον άγιο Σιλουανό θα λέγαμε: «αγάπα τους εχθρούς σου και κάνε ό,τι θέλεις». Συνεχίζουμε, μιλώντας πάντα για το θυσιαστήριο της ανθρώπινης καρδιάς, στην οποία, λέγει ο Γέροντας, μιλάει ο Θεός. «Όμως, αν και αποκαλύφθηκαν τα αποκεκρυμμένα μυστήρια, για να τα βιώσει κανείς, απαιτείται λόγω του βάθους των κάποια προσπάθεια. Η οντολογική δηλαδή αποκάλυψις της θεότητος γίνεται διά του ιδίου του Θεού μέσα στην ύπαρξί μας, ανάλογα με το πόσο εμείς θεούμεθα. Ας αναφέρομε ένα παράδειγμα: Έρχεσαι να μου μιλήσεις εσύ πνιγμένος στα προβλήματά σου. Είσαι άρρωστος, αμάρτησες, εξώκειλες, σε έδιωξαν από το μοναστήρι, σου είπαν ότι έχεις καρκίνο και θα πεθάνεις. Σου μιλάω εγώ, με ακούς και μετά από λίγο μου λες με δάκρυα: Γέροντα, λύθηκε το πρόβλημά μου. Λύθηκε; Πώς; Ο καρκίνος δεν θεραπεύτηκε, η εγχείρησις θα γίνει, τελικώς θα πεθάνεις. Από το μοναστήρι σε έδιωξαν. Πώς λύθηκε το πρόβλημά σου; Και όμως, εσύ λες ότι λύθηκε. Πράγματι λύθηκε, διότι άλλαξε η εσωτερική κατάστασίς σου, άλλαξε το βίωμά σου. Θεία ενέργεια φώτισε τα έγκατά σου, και ένιωσες ότι λύθηκε το πρόβλημά σου. Δεν λύνονται τα προβλήματά μας, διότι προκαλούνται από τους άλλους και τις καταστάσεις. Εν τούτοις, το πρόβλημα δεν είναι οι άλλοι αλλά η σχέσις μου με τον Θεόν, εγώ και ο Θεός. Όταν αυτή την τακτοποιούμε, δεν υπάρχει πρόβλημα» (ό. π. σελ. 29).

Άσκηση και Εκκλησιολογία στην θεολογία του γέροντα Αιμιλιανού (μέρος α)

από

 Δημήτρης Γ. Ιωάννου

 -

18 Ιουλίου 2020

0

254

Διαβάζοντας κανείς τα βιβλία του π. Αιμιλιανού, καταλαβαίνει ευθύς εξαρχής τον πρώτιστο ρόλο που παίζει η ηθική στην ορθόδοξη θεολογία, καθώς μάλιστα δεν είναι αποσπασμένη από την δογματική συνείδηση. Θα κάνουμε μια μικρή προσπάθεια να φωτίσουμε λίγο αυτή την ηθική, με βάση το βιβλίο του Γέροντα «Λόγος περί Νήψεως, Ερμηνεία στον Αββά Ησύχιο» (Ίνδικτος, 4η έκδοση, 2018).

Εν πρώτοις, είναι αληθές ότι υπάρχει το «ομοούσιον» όλων των ανθρώπων, ότι στην πραγματικότητα υπάρχει ένας άνθρωπος, «ο Αδάμ». Και όμως, η σχέση με τον Θεό είναι τέτοια, ώστε συναντάς τον άλλο άνθρωπο μέσα σε μια αποφατική ατμόσφαιρα, σε ένα είδος γνόφου απομάκρυνσης από αυτόν. Μόνο έτσι τον ξαναβρίσκεις αληθινά. Εν πρώτοις γράφεται ότι ο ίδιος ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο και του ενεφύσησε «ψυχήν ζώσαν» (Γεν. 2, 7)). «Τότε ο Θεός έπαυσε πλέον να πνέει μόνον επάνω από αβύσσους και να περνά μέσα από κτιστά και υλικά στοιχεία και ζώα∙ εσκήνωσε σε ένα μοναδικό και ύψιστο ον, το οποίο έγινε ο βασιλιάς και ο λόγος της κτίσεως∙ λόγος δε της κτίσεώς του, της δημιουργίας του, είναι ο ίδιος ο Θεός. Από την ώρα αυτή γίνεται πια αναπόφευκτη η συγκυρία, η συμπόρευσις, η ένωσις του ανθρώπου μετά του Θεού, και δεν είναι δυνατόν  να νοηθεί ο άνθρωπος, η εικών του αοράτου Θεού, χωρίς το Άγιον Πνεύμα» (ό.π. σελ. 4). Ο άνθρωπος πλάθεται έχοντας εξαρχής «το ηγεμονικό» (ό.π. σελ. 5), και αυτό ειναι ο «νους», με τον οποίο μπορεί να επισκοπεί τον εσωτερικό του κόσμο και παράλληλα να ελέγχει και το εξωτερικό του περιβάλλον. Αυτή η ικανότητα της αυτοπαρατήρησης είναι πολύ μεγάλη. Στη Δύση είναι κυρίως γνωστή μέσω της λογοτεχνίας, όπου οι ήρωες σκέπτονται τα συναισθήματά τους και τις ιδέες τους. Στον τομέα της σύγχρονης δυτικής ηθικής, δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο, γιατί οι φιλόσοφοι ενδιαφέρονται περισσότερο για τις πράξεις και λιγότερο για τις αντιλήψεις ή την άβυσσο της ανθρώπινης εσωτερικότητας (που αναλαμβάνει να μελετήσει η Ψυχανάλυση). Και όμως, χάρη στο «νου» του, ο άνθρωπος έχει μία τεράστια δυνατότητα να αφουγκράζεται και να παρακολουθεί τον εαυτό του, πάνω στην οποία στηρίζεται και η ορθόδοξη ηθική. Και συμπληρώνει ο π. Αιμιλιανός ότι, εφόσον ο άνθρωπος έχει το «ηγεμονικό», «υπάρχει εσωτερική κοινωνία της ανθρώπινης και της θείας φύσεως εν τω ανθρώπω, όπως και εν τω Χριστώ» (ό.π. σελ. 5).

«ΣΕ ΚΟΥΡΑΖΩ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ, ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ».

     Ο π. Φιλάρετος, Ηγούμενος της Μονής Κωνσταμονίτου, είχε διορατικό χάρισμα.  '0ταν εξομολογούσε, ενίοτε έλεγε: «Ναι, καλά, αλλά εκείνο που πήρες, να το επιστρέψεις. Εκείνο που έκανες δεν σκέφθηκες να το εξομολογηθείς». Πολλούς, που πρώτη φορά έρχονταν να εξομολογηθούν τους αποκαλούσε με τα ονόματα τους. Επίσης είχε καλλιεργήσει και την νοερά προσευχή. 

   Όταν γέρασε και δεν μπορούσε ν' ανέβη τις σκάλες, περίμενε στο πρώτο σκαλοπάτι και κατόπιν σαν πουλί ανέβαινε επάνω, σαν να τον σήκωνε κάποιος άγγελος. Ένα βράδυ, που συνέβη το ίδιο, ο π. Χερουβείμ Κωνσταμονίτης τον άκουσε να λέει: «Σε κουράζω και εσένα, Άγγελε μου».

Νηφάλιος μέθη - π. Συμεών Γρηγοριάτης -

Δὲν είμαι ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, οὔτε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης, οὔτε ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὥστε να μιλήσω γιὰ τὴ Θεία καὶ Νηφάλιο Μέθη. Εἶμαι μόνο ἕνας «ὀγδοήτης» μοναχός, δηλαδὴ ἕνας μοναχὸς τῶν τελευταίων καιρῶν ποὺ μοιάζει περισσότερο με κοσμικὸ παρὰ μὲ μοναχό. Αὐτὰ ποὺ θὰ πῶ εἶναι πράγματα πολὺ ὑψηλά, ἀλλὰ πτωχὰ σὲ προσωπικὸ βίωμα. Παρακαλῶ τὴν ἀγάπη σας νὰ τὰ δεχθεῖτε μὲ ἀνοχή. Ξέρω ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει δεῖ τὸ θεῖο φῶς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ διδάσκει τὰ θεῖα στοὺς ἄλλους. Δὲν θὰ μιλοῦσα, ἂν δὲν πίστευα ὅτι ὀφείλω ὑπακοὴ στὸν Πατέρα καὶ Ἡγούμενο τῆς Μονῆς ὅπου ἀνήκω. Γιὰ νὰ φανερώσει ἡ ὁμιλία αὐτὴ τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἂς μεσιτεύσουν οἱ Ἅγιοι καὶ ἂς βοηθήσουν οἱ εὐχὲς τοῦ Γέροντα καὶ τῶν Πατέρων τῆς Μονῆς. Πιστεύω, χάρη στὴν υπακοή, ὁ Χριστὸς νὰ χορηγήσει σὲ μένα τὸν σκοτισμένο στὴ διάνοια τὴν εὐσεβὴ σκέψη καὶ τὸν ἁρμόζοντα λόγο. Τὰ μόνα πράγματα στὰ ὁποῖα στηρίζομαι γιὰ νὰ πραγματώνω τὴν ὑπνοῦσα ὁδοιπορία στὴν ὁποία διαπλάθομαι ὡς μοναχὸς εἶναι ἡ χαρὰ καὶ εὐλογία τῆς προσευχῆς, ἡ παρουσία τῶν Ἁγίων καὶ προπάντων τὸ γεγονὸς ὅτι εἶμαι ὑποτακτικὸς σὲ Γέροντα, χάρη στὸν ὁποῖο ὑπάρχω καὶ λαλῶ — ἂν καὶ δέρνομαι ἀκόμα ἀπὸ τὶς τρικυμίες τῶν παθῶν.

Μὲ δέος στέκομαι ἐνώπιόν σας. Οἱ περισσότεροι εἶστε φοιτητές. Μπροστά σας αἰσθάνομαι πολὺ πτωχός, πτωχὸς σὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ ἐπαναστατικὴ δύναμη ἐνάντια στὴ μουντὴ ἀνοστιὰ ποὺ ἔχει ἐνθρονισθεῖ σήμερα στὴν κοινωνία ποὺ ζοῦμε. Δὲν ἀναγνωρίζω στὴ γενεά μου κανένα δικαίωμα πάνω στὴ δική σας. Θά ῾τανε ἔλλειψη κοσμιότητας ἀπὸ μέρους μου νὰ σᾶς μιλήσω σὰν τὸν πατέρα, πού, πολλές φορές, νομίζοντας ὅτι τὸ παιδί εἶναι «δικό του», καὶ ὅχι τοῦ Θεοῦ, μὲ τραχύτητα τοῦ λέει «κάνε αὐτὸ καὶ μήν κάνεις τὸ ἄλλο». «Ὁ Θεὸς ἐξ ἀρχῆς ἔκανε τὸν ἄνθρωπο ἐλεύθερο», γράφει ὁ πνευματικός μου Πατήρ, στὸν ὁποῖο μὲ κόπο καὶ πολλὴ ὑπομονὴ μαθαίνω νὰ ὑπακούω σὲ πλαίσια πλήρους ἐλευθερίας, τὴν ὁποία αὐτὸς μοῦ παρέχει γιὰ νὰ προχωρῶ στὸν ἔρωτα τῆς ἀγάπης, τοῦ Θεοῦ. Ὑποδειγματικά, ὅσον ἀφορᾶ ἐσᾶς, καὶ συμβουλευτικά, ὅσον ἀφορᾶ ἐμένα, θά ῾θελα νὰ μιλήσω μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας ὁ ὁποῖος ἔλεγε: «Ἀγάπα καὶ κάνε ὅ,τι θέλεις». Ναί, πρῶτα ἂς ἀγαπᾶμε. Ἂς μᾶς μεθύσει ἡ ἀγάπη.

Ο άθεος που έγεινε ερημίτης, και το θαύμα του Αγίου Παϊσίου

 

Η χαρά του ερημίτη

Απο το βιβλίο '' Ο μέσα ποταμός''

Στα μέσα Μαΐου του 2010, λίγο μετά το τέλος της ακαδημαϊκής μας χρονιάς, η Έμιλι κι εγώ γυρίσαμε στην Κύπρο για νέες συζητήσεις με τον πατέρα Μάξιμο. Θεωρούσα ότι η δουλειά μου είχε ολοκληρωθεί ουσιαστικά, επομένως δεν χρειαζόμουν άλλο υλικό για το βιβλίο.

Όμως, η Έμιλι επέμενε να γνωρίσω έναν Κύπριο επιχειρηματία τον οποίο δεν γνώριζε η ίδια, αλλά που, σύμφωνα με μια στενή φίλη της, τη Θέκλα, είχε μια εκπληκτική ιστορία την οποία έπρεπε να ακούσω.

Έχοντας ακούσει πολλές θαυμαστές και παραφυσικές ιστορίες, ήμουν απρόθυμος να επενδύσω κι άλλο χρόνο σε νέες γνωριμίες. Όμως, όπως συνήθως, η διαίσθηση της Έμιλι αποδείχθηκε απόλυτα εύστοχη.

Τελικά, πείσθηκα να γνωρίσω τον Γιάννη,
τον άγνωστο με την ασυνήθιστη εμπειρία...

Ο Γιάννης στην αρχή αντιμετώπισε με καχυποψία τις προθέσεις της Έμιλι, όταν έλαβε το τηλεφώνημά της. «Πώς βρήκατε τον αριθμό μου;» ήταν η πρώτη του αντίδραση.


Όπως φαίνεται, η ιστορία του ήταν ένα μυστικό που το γνώριζε μόνο ένας μικρός κύκλος έμπιστων φίλων. Η Θέκλα την είχε μάθει έμμεσα, από φίλους στην ενορία της είναι πάντα δύσκολο να κρατήσεις μυστικά στην Κύπρο Όταν, όμως, η Έμιλι του εξήγησε το λόγο του τηλεφώνημα της, ο άγνωστος μαλάκωσε κάπως.

«Έχω διαβάσει τα βιβλία του συζύγου σας», είπε. «Και δεν θα είχα αντίρρηση να του αφηγηθώ την ιστορία μου».

Μια Δευτέρα πρωί, δύο μέρες μετά το τηλεφώνημα της Έμιλι, ο Γιάννης έφτασε στο διαμέρισμά μας μαζί με ένα φίλο του, τον Σωτήρη, συνταξιούχο κρατικό υπάλληλο. Στην αρχή έδειχνε ανήσυχος, αλλά όταν αρχίσαμε να μιλάμε, ξεπέρασε την επιφυλακτικότητά του.

Το γεγονός ότι ο φίλος του ήταν πνευματικός μαθητής του πατρός Μαξίμου μας βοήθησε να δημιουργήσουμε μια φιλική επαφή από την αρχή. Ύστερα από μερικά λεπτά προεισαγωγικών εξηγήσεων, ο Γιάννης άρχισε να αφηγείται την ιστορία του λεπτομερειακά.

Ήταν ένας πενηντάχρονος επιχειρηματίας, παντρεμένος, με δύο παιδιά, δύο κόρες εφηβικής ηλικίας. Σε ένα επιχειρηματικό ταξίδι σε μια πρώην σοβιετική δημοκρατία, τον συνέλαβαν και τον έκλεισαν φυλακή με πλαστές κατηγορίες σωματεμπορίας.

Μας εξήγησε ότι οι δεσμοφύλακες στην πραγματικότητα ανήκαν σε ένα κύκλωμα τύπου μαφίας και η σύλληψή του έγινε με σκοπό να του αποσπάσουν λύτρα.

Ιεροµόναχος Συµεών: «Όλος Οφθαλµός»

symeon2.jpg

Ιερομόναχος Συμεών στο Κελλί του Τιμίου Σταυρού (Φωτογραφία: Ιερ. Εφ. Κ.)

Συντάκτης: 

Αργυρώ Πατσού

Προσοχὴ ἄκρα

ὁ ποιητὴς στὸ χαλὶ

ὀνειρεύεται

ὅλος ὀφθαλµὸς

πάνω ἀπ᾿ τὸν ἔρωτα

περιπλανώµενος

13-10-93

Μεσηµέρι στὸ Κελλί

«Σωστά υπολογισµένη σαϊτιά», είχα µονολογήσει όταν πήρα στα χέρια µου το «Μὲ Ἱµάτιον Μέλαν» του Ιεροµονάχου Συµεών, «ίσα στον Στόχο». Περνώντας από συντριβή σε συντριβή, εξακοντίστηκα πίσω στην Πηγή, στη βαθιανασαιµιά µου.

Ἄστρο στὴ στέρνα

λούεσαι ἀνέγγιχτο

µπορῶ νὰ ἔρθω ;

17-10-94

Νύχτα στὸ Κελλί

«Μπορώ να έρθω;»

Τρία χρόνια µετά, ανοίγω στο κατάστρωµα το «Συµεών Μνήµα», που µου χάρισε, καθότι εξαντληµένο. Αποµεσήµερο. Όταν σηκώνω τα µάτια είµαι καρφωµένη σ’ έναν πυρακτωµένο ορίζοντα, σ’ έναν αναδυµένο από κοσµικά ύδατα ροδώνα.

Μαργαριτάρι

φῶς ἀπὸ τ’ ὄστρακο
ὄµµα αἰώνων

28-12-92

Νύχτα στὸ Κελλὶ