Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2024

Ο Κώστας Βοστατζόγλου για τον πατριωτισμό


Συμπληρώθηκαν τρία έτη από τον θάνατο του αλησμόνητου Kostas Vostantzoglou. Στη μνήμη του, ένα δικό του κείμενο για τον πατριωτισμό...



Κώστας Βοστατζόγλου 


Χτες βράδυ, στη συγκέντρωση των βετεράνων κολυμβητών, μια φίλη μου ζήτησε να κάνω μαθήματα ιστορίας από το φβ, λες και ξέρω κάτι παραπάνω από την τύφλα μου και σαν να με σύστηνε για πρώτη φορά, ενώ γνωριζόμασταν όλοι εκεί μέσα σαν κάλπικες δεκάρες, εδώ και σαράντα με πενήντα χρόνια, είπε σε μιαν άλλη φίλη που ήξερε για δεξιά, παινεύοντάς με αδέξια: δεν ξέρεις πόσο αγαπάει αυτός την Ελλάδα. 

Ξαφνιάστηκα από την διατύπωση. Για μένα είναι αυτονόητο όπως ανασαίνω, το να αγαπάω την πατρίδα. Τον τόπο που μεγάλωσα, που έμαθα όσα έμαθα και που πάλεψα να σταθώ. Αγαπάω τον τόπο που με τυρράνησε κι ας είναι πολλά άδικος. 

Στάθηκα τυχερός στη ζήση μου κι ακούμπησα τρυφερά με το χέρι μου όσους κι όσες αγάπησα. Που αλλού θα έβρισκα αποκούμπι στην ζέστα αρχαίων αγαλμάτων; Που αλλού θα μάθαινα τις παλιές ξεθωριασμένες ιστορίες για τους ανθρώπους τους μεγάλους, τους γενναίους και περήφανους που ζήσανε σ' αλλοτινούς καιρούς; Tούτος ο τόπος γέννησε ανθρώπους που δρασκέλησαν τους αιώνες σαν στιγμή, άκοπα και διδάσκουν ακόμα και σήμερα, την αλήθεια, το κάλλος, την αρετή, την τιμή, την ηθική και τις αξίες καθενός που θέλει να λέγεται άνθρωπος απανταχού του κόσμου. 

Γίνεται να μην αγαπάς τέτοιον τόπο; Γίνεται να μην αγαπάς τα πεύκα του; Tις ελιές, τα στάρια του που κυματίζουν στον λίβα του καλοκαιριού; Tα κυπαρίσσια του που τρυπάνε τον ουρανό και τα σύννεφα που αρμενίζουν πάνωθέ του; Τον τόπο που ακούς τσίγκινους ήχους από μπαγλαμάδες που διαλύουν τα σκότη; Τον τόπο που ηχεί το τουμπελέκι και ο ζουρνάς των πανηγυριών; Γίνεται να μην αγαπάς τα φουρτουνιασμένα γαλάζια νερά στο αρχιπέλαγος; Τα καΐκια που χορεύουνε με το κύμα; Tα νησιά με τα άσπρα σπίτια; Τα ξωκκλήσια στα φρύδια των γκρεμών; Τ' αγρίμια κι αγριμάκια του; Τον ήλιο τον ηλιάτορα που φωτίζει τις μέρες μας και καψαλίζει τη φρυγμένη γη; Tα κορίτσια του με τα τεράστια μαύρα μάτια που βαδίζουν ελαφίσια, ορθόστητα σαν τα ακρόπρωρα; Γίνεται να μην αγαπάς τον τόπο που είναι θαμένοι οι δικοί σου άνθρωποι; Πως να απαρνηθείς και να ξεμακρύνεις από τα κόκκαλα εκείνων που σ' ανάθρεψαν; 

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2023

Μνήμη και Αστέριου Αστεριάδη


Του Βαγγέλη Χωραφά


Στις 4 Σεπτεμβρίου του 1944 και ενώ η περιοχή της Δράμας και της ευρύτερης Ανατολικής Μακεδονίας βρισκόταν υπό την κατοχή των Βουλγάρων συνέβη ένα μοναδικό για ολόκληρη την κατακτημένη Ευρώπη γεγονός: η υποστολή της σημαίας του κατοχικού στρατού υπό το φως της ημέρας και η έπαρση της ελληνικής σημαίας.

 Στην κεντρική πλατεία της Προσοτσάνης ο δάσκαλος Κώστας Καζάνας μαζί με τον Αστέριο Αστεριάδη υπέστειλαν τη βουλγαρική φασιστική σημαία και ύψωσαν την ελληνική, αψηφώντας την τρομοκρατία και τις απειλές, που αποτελούσαν την καθιερωμένη πρακτική των Βουλγάρων κατακτητών.

 Το γεγονός αυτό αποτέλεσε ισχυρό πλήγμα για τις φασιστικές βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής ενώ ταυτόχρονα αναπτέρωσε το ηθικό των Ελλήνων αγωνιστών και του τοπικού πληθυσμού. 

Η πράξη αυτή, θεωρείται ως η μοναδική υποστολή σημαίας η οποία συνέβη υπό το φως της ημέρας, σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη. 

Τρίτη 18 Ιουλίου 2023

K. Λαμπρόπουλος: Το επικίνδυνο πλαίσιο του διαφαινόμενου Ελληνοτουρκικού Διαλόγου




Ο Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος , Ανώτερος Στρατηγικός Αναλυτής, Συνδιευθυντής του Athens Hub του Οργανισμού Geneva Centre for Security Policy, μιλώντας στον 98.4 , έκανε λόγο για την διαμόρφωση με επισπεύδουσα την Ελλάδα, ενός επικίνδυνου πλαισίου, για τον διαφαινόμενο Ελληνοτουρκικό διάλογο . 

Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά , όταν προαναγγέλλεις υποχωρήσεις απ τις πάγιες θέσεις, όταν θεωρείς εφαλτήριο διαπραγμάτευσης θέματα κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων, όταν σχετικοποιείς την απομείωση της εθνικής κυριαρχίας, τότε το μόνο που δύνασαι να διαπραγματευτείς είναι το μέγεθος της ήττας. Και δεν υπάρχει καμία νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο γιατί δεν ετέθη καν στη προεκλογική περίοδο. 

Δυστυχώς, όπως υπογραμμίζει, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά, απ τα πιο επίσημα χείλη αυτό που γράφει εδώ και 4 χρόνια..οτι η Ελλάδα έχει ως στρατηγικό στόχο την Ύφεση και τις Σχέσεις Καλής Γειτονίας με τη Τουρκία ανεξαρτήτως Τιμήματος. Ένα απ τα πλέον επικίνδυνα που ακούστηκαν στη περίφημη συνέντευξη, του Έλληνα Πρωθυπουργού, είναι η απάλειψη της πρόσφατης συμπεριφοράς της Τουρκίας χάριν ενός restart άνευ όρων και μιας αναζήτησης "τολμηρής" ατζέντας. 

Δεν μηδενίζεται ο ιστορικός χρόνος ποτέ σε μια διαπραγμάτευση αφενός, αφετέρου το συνολικό πλαίσιο που τίθεται συν-καθορίζει το αποτέλεσμα. Όταν αναφερόμαστε σε πολιτικό διάλογο τότε αναπόφευκτα εισέρχεται ο παράγων ισχύς και οι έννοιες της συμμετρίας ή της ασυμμετρίας ισχύος. Ακόμα και αν ο απώτερος στόχος είναι η ύφεση πάντα πρέπει να χρησιμοποιείς ως όπλο τη διαδικασία (process) για να ισχυροποιείς τη θέση σου. 

Όταν την αναβαθμίζεις σε peer to peer χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα χωρίς τη παραμικρή κύρωση για προηγούμενη επιθετική συμπεριφορά τότε ως χώρα καθίστασαι εξ υπαρχής σε καθεστώς αδυναμίας. Επιπρόσθετα το μοτίβο της Προσωπικής Διπλωματίας( Personal Diplomacy) καθίσταται επικίνδυνο για τη χώρα που το υιοθετεί γιατί το πρόσωπο αναγορεύεται σε καθοριστικό δρώντα. 

Κυριακή 2 Ιουλίου 2023

Ο φλογερός επαναστάτης και «πατέρας» της Ιταλίας, Τζουζέπε Γκαριμπάλντι




Ένας εξεγερμένος πατριώτης αντάρτης κατάφερε να ενώσει την Ιταλία και να της χαρίσει την ανεξαρτησία της έχοντας στο πλευρό του χίλιους εθελοντές που φορούσαν κόκκινα πουκάμισα! Αυτή είναι σε δυο γραμμές η ιστορία του εθνικού ήρωα της Ιταλίας που ηγήθηκε του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στα μέσα του 19ου αιώνα. «Εμείς οι Ιταλοί λατρεύουμε τον Γκαριμπάλντι, μας μαθαίνουν να τον θαυμάζουμε από την κούνια μας», έλεγε γι’ αυτόν ο σπουδαίος ιταλός μαρξιστής Αντόνιο Γκράμσι, καθώς οι κατακτήσεις και οι επιτυχίες του επαναστάτη τον μετέτρεψαν σε ήρωα διεθνούς βεληνεκούς. 

Η κατ’ εξοχήν ηγετική μορφή που ξεπήδησε από την περίοδο ενοποίησης της Ιταλίας κατά τον 19ο αιώνα (το λεγόμενο Ριζορτζιμέντο), τα έβαλε με θεούς και δαίμονες για τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους και δεν σταμάτησε ούτε όταν ήρθε αντιμέτωπος με τον ίδιο τον Πάπα.

 Μπαρουτοκαπνισμένος και διψασμένος για μάχη και δόξα, πολέμησε τόσο στη Λατινική Αμερική (απ’ όπου έλκει εξάλλου και την καταγωγή του το «Ήρωας των Δύο Κόσμων») όσο και στη χώρα του, συμμετέχοντας σε όλες τις μείζονες μάχες της Ιταλίας και μετρώντας επιτυχίες που ακούστηκαν στα πέρατα του κόσμου: επανάσταση στη Σικελία, κατάρρευση της μοναρχίας των Βουρβόνων, αναδίπλωση της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, ανατροπή των παπικών κρατών και δημιουργία του ιταλικού έθνους!

 Ως σύγχρονος Ρομπέν των Δασών («Τσε Γκεβάρα του 19ου αιώνα» τον αποκαλούν συχνά), απολάμβανε την καθολική αναγνώριση του λαού, γι’ αυτό και όταν τον επικήρυξε ο Πάπας με σεβαστό ποσό κανένας Ιταλός δεν σκέφτηκε να τον προδώσει. Ένας από τους διασημότερους ανθρώπους του καιρού του και λεοντόκαρδος από τους λίγους, έγινε σύμβολο των ρομαντικών, έμβλημα των δημοκρατικών και σφράγισε την εικόνα του χαρισματικού στρατιωτικού και πολιτικού ηγέτη, αναγκάζοντας ακόμα και τον φασίστα Μουσολίνι να υιοθετήσει τα συνθήματά του (όπως το «Πορεία προς τη Ρώμη»). 

Τρίτη 2 Μαΐου 2023

ΕΑΝ ΕΠΙΛΑΘΩΜΑΙ ΣΟΥ ΣΜΥΡΝΗ..



Του Κώστα Χατζηαντωνίου 


«ΕΑΝ ΕΠΙΛΑΘΩΜΑΙ ΣΟΥ ΣΜΥΡΝΗ
ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν μή σου μνησθῶ, ἐὰν μὴ προανατάξωμαι τὴν Σμύρνην ὡς ἐν ἀρχῇ τῆς εὐφροσύνης μου».
104 χρόνια από τη μέρα της απελευθέρωσης.





« δε ζει χωρίς πατρίδα η ανθρώπινη ψυχή» (Κωστής Παλαμάς)


Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος 10ο Ετήσιο Συμπόσιο του Δήμου Κερύνειας 24 Νοεμβρίου, 2018 

Κυριακή 30 Απριλίου 2023

Π. Ήφαιστος, ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ: Τι είναι οι Θερμοπύλες, εν τέλει; Τι είναι η Ιθάκη; Τι είναι οικογένεια; Τι είναι πατρίδα;



Του Παναγιωτη Ήφαιστου

Θερμοπύλες


Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή τωνώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.

Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσοι σ’ όλες των τες πράξεις,

αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,

πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)

πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε
.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Και ο Χατζής σε μια αριστουργηματική μουσική απόδοση http://www.youtube.com/watch?v=KzFRXoovEbc&NR=1




Όμηρος, Θουκυδίδης, Αριστοτέλης και ο μεγάλος πολιτικός φιλόσοφος-ποιητής Κωσταντίνος Καβάφης. Ο τελευταίος τα συνόψισε όλα ιδιοφυώς σε μερικές μόνο σελίδες ποιητικά γραμμένες. Την Πόλη, την Ιθάκη, την Αλεξάνδρεια και τις Θερμοπύλες. [παρατίθενται στο τέλος του παρόντος]«Πόλη» είναι η Πατρίδα, η Πολιτεία μας. Η Πολιτεία-Πατρίδα με την βαθύτερη έννοια του όρου μας προσφέρει συλλογική ελευθερία και την δυνατότητα απαλλαγμένου έξωθεν καταναγκασμών αθλήματος ενός δημοκρατικού κατ’ αλήθεια βίου σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε συλλογικής οντότητας.

Η Πατρίδα προς την οποία απαιτείται να είμαστε προσανατολισμένοι στο ταξίδι των εθνών και των ανθρώπων είναι η Ιθάκη.

Έτσι προσανατολισμένοι απαιτείται «νάχουμε στον νου μας την Ιθάκη». «Το Φθάσιμο εκεί είν’ ο προορισμός» μας. Το πως θα είμαστε προσανατολισμένοι και τι στάσεις και αποφάσεις θα υιοθετούμε κατά την διάρκεια του ταξιδιού ενέχει μεγάλη σημασία.
Όντας μέσα στην Πόλη–Αλεξάνδρειά μας, όμως, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο κόσμος έξω από αυτήν είναι θανατηφόρα ανταγωνιστικός. Να μην μας παίρνει ο ύπνος. Διαφορετικά κάποια στιγμή θα την αποχαιρετίσουμε.

Δευτέρα 13 Μαρτίου 2023

"Το αίμα της γυναίκας μου θα φάμε τώρα ;"



Χατζηαντωνίου Γιάννης

ΠΑΣΧΑ του 1919- ΡΟΔΟΣ

Στην Ρόδο όπως και στα άλλα Δωδεκάνησα γίνονται πάνδημες διαδηλώσεις υπέρ της Ένωσης με την Ελλάδα. Προκειμένου να παρακαμφθούν  οι απαγορεύσεις των Ιταλών, μετατρέπονται σε διαδηλώσεις είτε η περιφορά του Επιταφίου, είτε η συγκέντρωση του Πάσχα στις Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Στο χωριό Παραδείσι της Ρόδου (τότε Βιλλανόβα) η κατάσταση ξεφεύγει. Ο ιταλικός στρατός χτυπά τους (άοπλους) διαδηλωτές με τους υποκοπάνους των όπλων και με τις ξιφολόγχες.

Δολοφονούνται με λογχισμούς ο ιερέας παπα-Λουκας και μια γυναίκα, η Ανθούλα Ζερβού.

Λίγο μετά και ενώπιον της διεθνούς κατακραυγής, με την  τότε ελληνική κυβέρνηση να απαιτεί την ενσωμάτωση των νησιών στην Ελλάδα,  οι Ιταλοί πρότειναν στον σύζυγό της, ένα Ρόδιο αγρότη, σημαντικό χρηματικό ποσό "γι αυτόν και τα παιδιά του".

Η απάντησή του έμεινε ιστορική : "Το αίμα της γυναίκας μου θα φάμε τώρα ;"

ΥΓ 1 Θυμήθηκα το περιστατικό τώρα, γιατί μαθαίνω ότι η κυβέρνηση δίνει χρήματα,  διορισμούς κλπ στις οικογένειες των θυμάτων των Τεμπών.

ΥΓ 2 Τυχόν αξιώσεις ψυχικής οδύνης κλπ πρέπει να διεκδικηθούν δικαστικώς, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αποτελέσουν "παροχές" δηλ. κυβερνητικό άλλοθι και αντικείμενο χειρισμών εκτόνωσης

____________

Η οικονομική ενίσχυση στον πατέρα του ήρωα Σολωμού


Πριν από 25 περίπου χρόνια, στην Κύπρο, σε κάποιο σηµείο της «νεκρής ζώνης», πέφτει νεκρός από σφαίρες άνανδρων Τούρκων ένα 26χρονο παλληκάρι, ο Σολωµός Σπύρου Σολωµός.

 Σκαρφάλωνε άοπλος στον ιστό, για να κατεβάσει το κατοχικό σύµβολο του ψεύδους και του αίµατος: την «τουρκοκυπριακή σηµαία». Εκεί τον βρήκε το βόλι… Και το ηρωικό ελληνόπουλο – πού είχε ίδιο και το όνοµα και το επίθετο µε τον ποιητή πού έγραψε τον «Ύµνο στην Ελευθερία»! – πέρασε ελεύθερα στην αθανασία! Πήγαν μετά από μέρες στον πατέρα του ήρωα, για να του προσφέρουν οικονομική ενίσχυση, εκ μέρους της Βουλής των Ελλήνων. Αρνιόταν πεισματικά, όντας φτωχός μα περήφανος.

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2023

Και είναι ΗΡΩΑΣ γιατί εμείς, οι Ελληνες, τον έχουμε για ΗΡΩΑ. Ήταν και δικό μας παιδί κι όπως θέλουμε θα τον πούμε.



Λένα Σεπτέμβρη 


Από χθες, που ακούω αυτόν τον πατέρα να μιλάει και να λέει διάφορα, πολύ θα ήθελα να του πω δυο πράγματα. Είπα, άστον τον καημένο, έχει τον πόνο του, ο πόνος του μιλάει.  Σήμερα, όμως,  διαβάζοντας τα λόγια του , ειλικρινά δεν άντεξα. 

Από χθες, λοιπόν, ακούμε έναν πατέρα να είναι λαλίστατος και να κατηγορεί το παιδί του που δεν έγινε φαρμακοποιός σαν και του λόγου του, που ειχε στρωμένη δουλειά με φράγκα και θα ζούσε τώρα (άραγε ποιος του είχε υπογράψει συμβόλαιο ζωής, επειδή θα ήταν φαρμακοποιός;). 
Και όταν έγινε  πιλότος να του λεει συνέχεια, μα καλά για τόσα λίγα κάνεις αυτή τη δουλειά; Και οτι το νεκρό παιδι του, τους κατέστρεψε και οταν μιλάει στους δημοσιογράφους του περνάει η πίκρα (!!!) και, τέλος το υπέροχο "από που κι ως πού ειναι ο γιος μου ήρωας; ο γιος μου δεν θελει να τον λενε ήρωα, δεν ειναι ηρωας, επειδή σκοτώθηκε εν καιρώ ειρήνης" 

Ο γιος σου, αγαπητέ, πονεμένε πατέρα, είναι ΗΡΩΑΣ για όλους εμάς κι ας έφυγε εν καιρώ ειρήνης,  και κρίμα που δεν ειναι και για σένα

- γιατί παράτησε τη στρωμένη δουλίτσα που του προσέφερες για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πατρίδα με ελάχιστα μέσα και χρήματα. Τα λεφτά τα είχε γραμμένα
- γιατί είχε όνειρό του τον ουρανό και τη σημαία, που έχει ξεφτιλιστεί ιδιαίτερα στις μέρες μας, από κάτι βολεμένους με σίγουρη δουλίτσα. 
- γιατί αυτό που έκανε, δεν μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε, ελάχιστοι μπορούν. Ελάχιστοι
- γιατί βρισκόταν σε πόλεμο κάθε μέρα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό κάθε μέρα, από το να είναι σε πόλεμο. Τιποτα παραπάνω δεν θα κάνουν στον πόλεμο, εκτός του  να ρίξουν τη βόμβα. 

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2023

«Πέθανε όπως ήθελε, νέος και γεμάτος Ελλάδα»!



Οι επικήδειοι της μητέρας και του πατέρα του Ήρωα Υποσμηναγού Μάριου- Μιχαήλ Τουρούτσικα.


Η μητέρα του: 

«Το παιδί μου έφυγε από κοντά μου τόσο νωρίς. Μάριε αγόρι μου, αστέρι της ψυχής μου, πάντα χαμογελαστός, ποτέ δεν με είχες στεναχωρήσει για ποτέ και για τίποτα. Αξιοπρεπής και εργατικός, δοτικός σε όλους. Ήσουν ο γιος που θα ήθελε κάθε μάνα στην αγκαλιά της. Ο καλύτερος αδελφός για τα αδέρφια σου. Ο καλύτερος σύντροφος για την κοπέλα σου, τη Ζωή μας. Έγινες ο Ίκαρος της καρδίας μας, ο ήρωας που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε» 

 «Όλη η Ελλάδα φωνάζει αθάνατος. Για μένα ήσουν και θα είσαι το παιδί μου. Ο άγγελός μου που θαύμαζα. Και πόσο να ήξερες πόσο θα μου λείψεις. Και τέλος, δύο στίχους στον Μάριο, στον Στάθη και τους πιλότους που χάθηκαν: ο αετός πεθαίνει στον αέρα, ελεύθερος και δυνατός. Καλό ταξίδι αγόρι μου γλυκό, καλό παράδεισο αστέρι και όσο θα αναπνέω δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. 

Ο γιος μου ήταν ο υποσμηναγός Μάριος-Μιχαήλ, πέθανε υπέρ πατρίδος. Αθάνατος».

Ο επικήδειος του πατέρα: 

«Πώς ένα άτομο εγωιστής και αθυρόστομος πολλές φορές και ίσως όχι δίκαιος μπόρεσε και γέννησε ένα παιδί σαν τον Μάριο; Ως φαρμακοποιός με λίγες επιστημονικές γνώσεις πιστεύω ότι ήταν ένα λάθος από το RNA προς το DNA και το καλυτέρευσε, άλλη εξήγηση δεν μπορώ να δώσω».

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2023

«Να κάνουμε τα ζώπυρα φωτιά»


Αντιγράφω από αδημοσίευτο κείμενο του Θεόδωρου Παντούλα: 

«Στη φετεινή επέτειο του Πολυτεχνείου (17 του Νοέμβρη) κανόνιζαν φίλοι μου προσυγκέντρωση, για την καθιερωμένη πορεία. Ζήτησα από τους νεώτερους να έχουν μαζί τους σημαίες – made in China, βεβαίως, αλλά ελληνικές σημαίες. Αντέδρασαν ομοθύμως: “Οχι σημαίες, θα μας την πέσουν” – ήσαν κατηγορηματικοί στην άρνησή τους.

Τις μέρες που προηγήθηκαν της επετείου, σε ένα ατελιέ γραφικών τεχνών, παρακολούθησα μιαν ακόμη λαλέουσα απρέπεια. Ενας εκπαιδευτικός ετοίμαζε την αφίσα για τον σχολικό εορτασμό του Πολυτεχνείου, ζητώντας από την γραφίστρια να μεγαλώσει την ιστορική εικόνα της πύλης του Πολυτεχνείου, τόσο όσο να μην φαίνονται οι σημαίες που βρίσκονταν αμφιπλεύρως της πύλης – “να μην μας πούνε και εθνίκια”, όπως δικαιολογήθηκε. Εμεινα ενεός και μετανιώνω για την αμηχανία μου. Εξομολογήθηκα το περιστατικό σε φίλη, που ήταν επίσης υπεύθυνη για τον εορτασμό στο σχολείο της. Κι αυτή με τη σειρά της μου επιβεβαίωσε τον σκανδαλισμό των συναδέλφων της, όταν τους ανακοίνωσε ότι η γιορτή θα έκλεινε με τον εθνικό ύμνο: “Ε, όχι και τον εθνικό ύμνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου”! αντέδρασαν ομοφώνως.

Ολα αυτά τα αναφέρω για να σας θυμίσω ότι την ώρα που το τανκ έριχνε την πόρτα του Πολυτεχνείου, ο νεαρός εκφωνητής του παράνομου ραδιοσταθμού του απήγγειλε τον εθνικό ύμνο –λυπάμαι που σας κακοκαρδίζω, αλλά δεν απήγγειλε ούτε τα “Στρουμφάκια” ούτε τη “Διεθνή”. Διονύσιο Σολωμό απήγγειλε ο άνθρωπος.

Αυτά το ’73. Σήμερα σκιαζόμαστε μην “μας την πέσουν”. Ποιοι θα μας την πέσουν, ποιοι είναι αυτοί που μας την πέφτουν; Ποιοι είναι οι πορτιέρηδες, οι νταβατζήδες του Πολυτεχνείου; Τους μνημόνευσα πριν από λίγο. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι. Και κάποιοι νέοι, που είναι λιγότερο κομψοπρεπείς και πολύ πιο ειλικρινείς στην αρνησιπατρία τους: “στο Διάολο η οικογένεια, στο Διάολο η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς”.

Αν πίστευα ότι όλα αυτά είναι υπερβολές μιας βολεμένης νεότητας, δεν θα τα ανέφερα. Αν πίστευα ότι ανήκουν σε ένα περιθώριο, δεν θα τα κουβέντιαζα. Δεν ανήκουν όμως. Ενα “παλιόπανο” είναι η σημαία μας, που όταν δεν το παίρνει ο άνεμος, το κάνουμε προσάναμμα μόνοι μας! Ξέρετε γιατί σας μιλώ. Οι μαρτυρίες δεν λείπουν. Οι διαψεύσεις, ναι, λείπουν. Οπως λείπει και η ντομπροσύνη να παραδεχτούμε πως η πατρίδα κι ο πατριωτισμός μπορεί να μην είναι ακριβώς στον Διάολο, που τη στέλνουν τα καλόπαιδα, αλλά είναι, μετά βεβαιότητας, καθ’ οδόν. Αμφότερα βρίσκονται σε αποδρομή…

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2023

«Οἰωνός» Παπαδιαμάντης Ἀλέξανδρος



Του Δημήτρη Σταματάκη

ΠΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ...

Ένα καταπληκτικό κείμενο του 1896 από τον Αλ.Παπαδιαμάντη για το Νέο Έτος - όχι πολύ γνωστό φιλολογικό σημείωμα - υπό μορφή πρωτοχρονιάτικου άρθρου. Δημοσιεύθηκε πριν από 127 χρόνια στην αθηναϊκή εφημερίδα «Ακρόπολις».

Έχει τον τίτλο «Οἰωνός», τίτλος ο οποίος σχετίζεται με τον περίφημο ομηρικό στίχο –αποφθεγματική ρήση/ομολογία φιλοπατρίας- (στο Μ 243) της Ιλιάδος: ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ (=Ένα είναι το καλύτερο σημάδι, ο καλύτερος οιωνός: το να πολεμάει κανείς υπερασπιζόμενος την πατρίδα του).

Σε αυτό το πρωτότυπο και απίστευτα επίκαιρο δημοσίευμα, ο Σκιαθίτης ενώ ξεκινά με μια διάθεση φιλολογική (στην εισαγωγή του κάνει τρείς κειμενικές αναφορές σε αντίστοιχους κλασσικούς συγγραφείς, Όμηρο, Κικέρωνα και Πλάτωνα), συνεχίζει με μια σύντομη διήγηση, την οποία χρησιμοποιεί ως παράδειγμα (λίαν τολμηρό και στην σύλληψη και στην διατύπωση) –ειδικά στο β’ μέρος του - για το άστοχο της αναζήτησης «οιωνών, καλών δηλ. σημαδιών και ευνοϊκών προβλέψεων.
«Οι μόνοι αληθείς οιωνοί είναι τα πράγματα» επισημαίνει ο Παπαδιαμάντης και κλείνει το άρθρο του με μια σύντομη αναφορά στα εθνικά ζητήματα.

Σ’ αυτό το κομμάτι (που αναδεικνύει το όλο δημοσίευμα σε μαρτυρία μνημειώδους για τον μέγα συγγραφέα πολιτικής τόλμης) με μια σειρά ρητορικών ερωτήσεων και κατάλληλων κριτικών τοποθετήσεων σε γλώσσα που σφύζει από το πάθος της φιλοπατρίας, αποδεικνύει πως «το αμύνεσθαι περι πάτρης» δεν συγκινεί την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας.
Αντίθετα, για την πνευματική και κοινωνική παρακμή, τον ηθικό εκφυλισμό, την πολιτική φαυλότητα ακόμα και αυτήν την οικονομική καταστροφή με την συντελεσθείσα (και ακόμα πρόσφατη τότε) χρεοκοπία της ορφανεμένης από φιλοπάτριδες ηγέτες χώρας μας, καταδεικνύει ως υπεύθυνους τους άστοργους (σαν …τις μητριές! -όπως λέει) πολιτικούς.

«Οἰωνός» Παπαδιαμάντης Ἀλέξανδρος


Tὸ ἐκήρυξεν ὁ θεῖος Ὅμηρος πρὸ ἐτῶν τρισχιλίων: Εἷς οἰωνὸς ἄριστος !...Εὗρεν εὐκαιρίαν νὰ βάλῃ εἰς τὸ στόμα τοῦ Ἕκτορος ὅλην τὴν ἀηδίαν, ὅσην τοῦ ἐνέπνεον κατὰ βάθος οἰωνοὶ καὶ οἰωνοσκόποι, καίτοι, λόγῳ τοῦ ἐπικοῦ ἀξιώματος, ἦτο ἠναγκασμένος, ὁ θεσπέσιος, νὰ περιγράφῃ μετὰ μεγάλης σοβαρότητος ὅλας τὰς τελετὰς καὶ τὰς ἀσκήσεις τῶν θυσιῶν, καὶ τῶν οἰωνῶν, καὶ τῶν μαντευμάτων. Καὶ ὁ Κάτων, ὁ ἄκαμπτος Ρωμαῖος, εἶπε, χίλια ἔτη ὕστερον: Si augur augurem...Δηλαδή, ἐὰν οἰωνοσκόπος συναντήσῃ οἰωνοσκόπον, δὲν ἠμπορεῖ νὰ κράτησῃ τὰ γέλια...

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2022

Τo τέλος του πατριωτισμού


από Θεόδωρος Παντούλας


Στην πρόσφατη επέτειο του Πολυτεχνείου κανόνιζαν φίλοι μου προσυγκέντρωση για την πορεία του Πολυτεχνείου. Ζήτησα από τους νεότερους να έχουν μαζί τους σημαίες – made in China βεβαίως αλλά ελληνικές σημαίες. Αντέδρασαν ομοθύμως: «Όχι σημαίες, θα μας την πέσουν» – ήσαν κατηγορηματικοί στην άρνησή τους.

Τις ημέρες που προηγήθηκαν της επετείου, σε ένα ατελιέ γραφικών τεχνών, παρακολούθησα μιαν ακόμη λαλέουσα απρέπεια. Ένας εκπαιδευτικός ετοίμαζε την αφίσα για τον σχολικό εορτασμό του Πολυτεχνείου, ζητώντας από την γραφίστρια να μεγαλώσει την ιστορική εικόνα της πύλης του Πολυτεχνείου, τόσο όσο να μην φαίνονται οι σημαίες που βρίσκονταν αμφιπλεύρως της πύλης – «να μην μας πούνε και εθνίκια», όπως δικαιολογήθηκε. Έμεινα ενεός και μετανιώνω για την αμηχανία μου. Εξομολογήθηκα το περιστατικό σε φίλη που ήταν επίσης υπεύθυνη για τον εορτασμό στο σχολείο της. Κι αυτή με την σειρά της μου επιβεβαίωσε τον σκανδαλισμό των συναδέλφων της όταν τους ανακοίνωσε ότι η γιορτή θα έκλεινε με τον εθνικό ύμνο! «Ε, όχι και τον εθνικό ύμνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου», αντέδρασαν ομοφώνως!

Όλα αυτά τα αναφέρω για να σας θυμίσω ότι την ώρα που το τανκ έριχνε την πόρτα του Πολυτεχνείου ο νεαρός εκφωνητής του παράνομου ραδιοσταθμού του απήγγειλε τον εθνικό ύμνο – λυπάμαι που σας κακοκαρδίζω αλλά δεν απήγγειλε ούτε τα «Στρουμφάκια» ούτε την «Διεθνή». Διονύσιο Σολωμό απήγγειλε ο άνθρωπος.

Αυτά το ’73. Σήμερα σκιαζόμαστε μην «μας την πέσουν». Ποιοι θα μας την πέσουν; Ποιοι είναι αυτοί που μας την πέφτουν; Ποιοι είναι οι πορτιέρηδες, οι νταβατζήδες του Πολυτεχνείου; Τους μνημόνευσα πριν από λίγο. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι. Και κάποιοι νέοι, που είναι λιγότερο κομψοπρεπείς και πολύ πιο ειλικρινείς στην αρνησιπατρία τους: «στο Διάολο η οικογένεια, στο Διάολο η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς».

Αν πίστευα ότι όλα αυτά είναι υπερβολές μιας βολεμένης νεότητας δεν θα τα ανέφερα. Αν πίστευα ότι ανήκουν σε ένα περιθώριο δεν θα τα κουβέντιαζα. Δεν ανήκουν όμως. Ένα «παλιόπανο» είναι η σημαία μας, που όταν δεν το παίρνει ο αέρας, το κάνουμε προσάναμμα μόνοι μας! Ξέρετε γιατί σας μιλώ. Οι μαρτυρίες δεν λείπουν. Οι διαψεύσεις ναι, λείπουν. Όπως λείπει και η ντομπροσύνη να παραδεχτούμε πως η πατρίδα κι ο πατριωτισμός μπορεί να μην είναι ακριβώς στο Διάολο, που την στέλνουν τα καλόπαιδα, αλλά είναι μετά βεβαιότητος καθ’ οδόν. Αμφότερα βρίσκονται σε αποδρομή.

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2022

Τo τέλος του πατριωτισμού

από Θεόδωρος Παντούλας



Στην πρόσφατη επέτειο του Πολυτεχνείου κανόνιζαν φίλοι μου προσυγκέντρωση για την πορεία του Πολυτεχνείου. Ζήτησα από τους νεότερους να έχουν μαζί τους σημαίες – made in China βεβαίως αλλά ελληνικές σημαίες. Αντέδρασαν ομοθύμως: «Όχι σημαίες, θα μας την πέσουν» – ήσαν κατηγορηματικοί στην άρνησή τους.

Τις ημέρες που προηγήθηκαν της επετείου, σε ένα ατελιέ γραφικών τεχνών, παρακολούθησα μιαν ακόμη λαλέουσα απρέπεια. Ένας εκπαιδευτικός ετοίμαζε την αφίσα για τον σχολικό εορτασμό του Πολυτεχνείου, ζητώντας από την γραφίστρια να μεγαλώσει την ιστορική εικόνα της πύλης του Πολυτεχνείου, τόσο όσο να μην φαίνονται οι σημαίες που βρίσκονταν αμφιπλεύρως της πύλης – «να μην μας πούνε και εθνίκια», όπως δικαιολογήθηκε. Έμεινα ενεός και μετανιώνω για την αμηχανία μου. Εξομολογήθηκα το περιστατικό σε φίλη που ήταν επίσης υπεύθυνη για τον εορτασμό στο σχολείο της. Κι αυτή με την σειρά της μου επιβεβαίωσε τον σκανδαλισμό των συναδέλφων της όταν τους ανακοίνωσε ότι η γιορτή θα έκλεινε με τον εθνικό ύμνο! «Ε, όχι και τον εθνικό ύμνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου», αντέδρασαν ομοφώνως!

Όλα αυτά τα αναφέρω για να σας θυμίσω ότι την ώρα που το τανκ έριχνε την πόρτα του Πολυτεχνείου ο νεαρός εκφωνητής του παράνομου ραδιοσταθμού του απήγγειλε τον εθνικό ύμνο – λυπάμαι που σας κακοκαρδίζω αλλά δεν απήγγειλε ούτε τα «Στρουμφάκια» ούτε την «Διεθνή». Διονύσιο Σολωμό απήγγειλε ο άνθρωπος.

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2022

Η πονεμένη και απροσκύνητη Ρωμιοσύνη

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

Έγραφε η τότε εφημερίδα Νέα Ημέρα στις 21.1.1913 για τον ηρωικό θάνατο του ανθυπολοχαγού Ιωάννη Μαυροδήμου: «Μου διηγήθηκαν σήμερα μερικάς λεπτομερείας του θανάτου του ανθυπολοχαγού Μαυροδήμου. Μοιάζει με ποίημα. Οι Μαυροδημαίοι είναι μία παλαιά στρατιωτική οικογένεια της Ελλάδος. Εις κάθε πόλεμον σκοτώνεται κι από ένας Μαυροδήμος. Στο Εικοσιένα, στο ‘86, στο ‘97… Ο ανθυπολοχαγός Μαυροδήμος μόλις είχε βγει από το στρατιωτικόν σχολείον. Την ημέρα που ο λόχος του επρόκειτο να λάβει μέρος εις την μάχην, εσηκώθη πρωί, εξυρίσθη, εκτενίσθη, διέταξε και του έφεραν την καλή του στολή, τις καινούργιες του τις μπότες, τα άσπρα του γάντια, τέλος στολίστηκε σαν γαμπρός, ετράβηξε το σπαθί και είπε στους άνδρας του: εμπρός παιδιά… Και σκοτώθηκε από τους πρώτους». (Εφημερίδα Νέα Ημέρα στις 21.1.1913).  Είναι ο πρώτος πεσών αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, στις 6 Οκτωβρίου του 1912, στους Βαλκανικούς Πολέμους. Τέτοιες ιστορίες ανήκουν στο Συναξάρι του Γένους. Είναι οι άγνωστοι ήρωες, τα πολυτίμητα εικονίσματα του έθνους μας…

Το διάβασα στους μαθητές μου. Αυτό το μικρό, λακωνικό για τόσο μεγάλη θυσία αφιέρωμα της τότε εφημερίδας. Θυμήθηκα μια ξεχασμένη παιδαγωγική αρχή. «Ο διδάσκων δις διδάσκεται». Σε τέτοια κείμενα καθρεφτιζόμαστε πρώτα εμείς, που τα προσφέρουμε στα παιδιά. Σηκώθηκε, στολίστηκε σαν γαμπρός για να πάει, πού; Στην μάχη, στον υπέρ Πίστεως και Πατρίδος γάμο του. Στις χαρές της νύμφης του πατρίδας Ελλάδας. Και θυσιάστηκε, έδωσε το αίμα του γι’ αυτήν, τόσο την αγαπούσε.

Και τα παιδιά άκουγαν με συγκίνηση. Με χαρμολύπη. Υπερηφάνεια για την ανδρεία και την λεβεντιά. Λύπη για την νιότη του. Αυτό θέλουμε.  Αυτή είναι η πατρίδα. Με τα «πάθια και τους καημούς της» (Παπαδιαμάντης) και με τις τρανές χαρές της, τις αναστάσιμες ημέρες της ιστορίας της. Τις Θερμοπύλες του Λεωνίδα, την Πύλη του Ρωμανού με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, το Μανιάκι με τον αρχιμανδρίτη Παπαφλέσσα, την Στάτιστα του Παύλου Μελά, το μοναστήρι της Παναγίας του Μαχαιρά με τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Μοσχοβολούν λευτεριά αυτοί οι τόποι με την θυσία τους… όπως οι μάρτυρες και οι άγιοι της αμωμήτου Πίστεώς μας αγιάζουν τα χώματα με το αίμα τους και τον ιδρώτα των ασκητικών αγώνων τους.

Αναστάσιμη ημέρα, Πασχαλιά, ήταν για τους σκλάβους Μακεδόνες, η ημέρα που πατούσε ο ελληνικός στρατός την αιματοβαμμένη γη τους. (Και ήρθε η σταύρωσή της, όταν άθλιοι προδότες, που καμαρώνουν ακόμη στα εδώλια, όχι του δικαστηρίου, αλλά της Βουλής, την ξεπούλησαν για μια γραβάτα).

Κυριακή 14 Αυγούστου 2022

ΒΙΕΤΝΑΜ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΣΥΝΗ



ΒΙΕΤΝΑΜ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΣΥΝΗ 

Tου Κώστα Χατζηαντωνίου 


Η πρωτοβουλία του υπουργού Εξωτερικών κ. Δένδια, να αναγγείλει (μετά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Βιετνάμ), την τοποθέτηση προτομής του ιστορικού ηγέτη της Ινδοκίνας Χο Τσι Μινχ στην Έδεσσα, όπου αυτός βρέθηκε νέος, κατά την διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (υπηρετούσε στις τάξεις του γαλλικού στρατού στο μακεδονικό μέτωπο), προκαλεί την αντίδραση της αντικομμουνιστικής (λαϊκής αλλά και ελευθερόφρονος) δεξιάς. Η αντίδραση αυτή μαρτυρεί την αδυναμία μιας ορισμένης δεξιάς να αντιληφθεί (αν και όποτε απαιτηθεί καμώνεται την εθνικόφρονα) την ιδεολογική σημασία και υπαρκτική εν τέλει προτεραιότητα του Έθνους. Διότι ο Χο Τσι Μινχ δεν ήταν απλώς κάποιος κομμουνιστής. Ήταν ο ηγέτης ενός από τα πιο ρωμαλέα εθνικιστικά κινήματα του εικοστού αιώνα, του λαού του Βιετνάμ που κατέκτησε υπό την καθοδήγησή του, την ελευθερία μετά από απροσμέτρητες θυσίες. Η αμερικανικής κατασκευής εθνικοφροσύνη ίσως πιστεύει ότι στο Βιετνάμ "εθνικό" ήταν να είσαι με την διεφθαρμένη χούντα των Νοτίων (που κατέρρευσε μόλις έφυγαν οι Αμερικανοί) ή με τα κορίτσια που εξυπηρετούσαν πεζοναύτες στα μπαρ της Σαϊγκόν. Πολύ φιλελεύθερο ίσως. Ευτυχώς όμως ο λαός του Βιετνάμ είχε άλλη άποψη. Γιατί κάνω αυτό το σχόλιο; Διότι φωτίζει ακριβώς την ιστορική και διανοητική αδυναμία της ελλαδικής δεξιάς να αναλάβει ηγετικό εθνικό ρόλο. Παλιά η αδυναμία, από τα χρόνια των μικροελλαδιστών Επιστράτων του πρώτου παγκοσμίου (που καρφάκι δεν τους καιγόταν για τις σφαγές Ελλήνων στην Μικρασία και την Μακεδονία, Μακεδονία στην οποία παρεμπιπτόντως ο... Χο Τσι Μινχ ίσως προσέφερε περισσότερα απ' αυτούς) ως τα χρόνια της Κατοχής (που η ισχνή παρουσία του αστικού κόσμου και ο δοσιλογισμός επέτρεψαν να αποκτήσει εθνικό ρόλο η κομμουνιστική αριστερά) και έως την διπλή προδοσία της Κύπρου το 1974. Καλός ο αντικομμουνισμός λοιπόν και η αγάπη για τον... Ρόκι Μπαλμπόα αλλά τελικά φαίνεται πως το Έθνος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να το εμπιστευθούμε στους "εθνικόφρονες".

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2022

Ο πατριωτισμός είναι σήμερα όρος ύπαρξης για τους Έλληνες


 

 

Στην εποχή μας έχει νόημα ο πατριωτισμός; Μήπως αποτελεί κάτι ιστορικά ξεπερασμένο, μια απλή ιδεολογία δεμένη με το παρελθόν, ιδιαίτερα σε μία εποχή όπου η ιστορία έχει καταστεί παγκόσμια; Πολλές φορές, όσοι ιδιαίτερα προερχόμαστε από την Αριστερά και έχουμε αναφορές σε μια ιδεολογία οικουμενικών και πλανητικών διαστάσεων, έχουμε αναρωτηθεί μήπως έχουμε πάρει λάθος δρόμο. Μήπως τελικώς έχουν δίκιο οι εθνομηδενιστές που διακηρύσσουν την ιστορική υπέρβαση της εποχής των εθνών και την μετάβαση σε μια εποχή μεταεθνικών ενοτήτων, στις οποίες ο πατριωτισμός είναι παρωχημένος;

Είναι προφανές πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη ιστορική καμπή, πλανητικών διαστάσεων, που δεν αφορά μόνο τον Ελληνισμό, αλλά το ίδιο το ανθρώπινο είδος. Αυτό βρίσκεται στο σταυροδρόμι ακόμα και της αυθυπέρβασής του μέσα από την παραγωγή ενός νέου είδους, του αποκαλούμενου μετανθρώπου. Όλα τα έθνη βρίσκονται, λοιπόν, μπροστά στην απειλή της βύθισής τους στη χοάνη μιας παγκοσμιοποίησης που δεν είναι μόνο οικονομική ή πολιτισμική, αλλά πρωτίστως τεχνολογική. Μέχρι που η πανδημία ήλθε να μας υπενθυμίσει τα προφανή…

Προσωπικά, επειδή δεν αντλώ τον εθνισμό μου από μια αποκλειστική προσκόλληση στο ιστορικό παρελθόν του έθνους μας, θέτω συχνά στον εαυτό μου τα σχετικά ερωτήματα. Και κάθε φορά καταλήγω στην ίδια απάντηση, grosso modo: Τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του τρέχοντος αιώνα, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί η πορεία των εθνών και μάλιστα οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, για να καταλάβουν μια καλύτερη θέση σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο.

Ο πατριωτισμός για εμάς τους Έλληνες είναι όρος ύπαρξης, επειδή κινδυνεύουμε μέχρι το τέλος του αιώνα με ιστορική έκλειψη. Εάν θέλουμε να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε ως συλλογικό υποκείμενο, είμαστε υποχρεωμένοι να βαδίσουμε κυριολεκτικώς ενάντια στην Ιστορία, που μοιάζει να μας έχει καταδικάσει. Και αν είναι αλήθεια πως όλοι οι πολιτισμοί γεννιούνται και πεθαίνουν, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους φορείς τους, δηλαδή τους λαούς και τα έθνη. Έτσι, μπορεί ο αρχαίος περσικός πολιτισμός να έχει σβήσει εδώ και πολλούς αιώνες, όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο με το ιρανικό έθνος.

Η ιστορική περιπλάνηση


Ο πατριωτισμός είναι σήμερα όρος ύπαρξης για τους Έλληνες

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2021

Ο Ιταλός Φιλέλληνας που σκοτώθηκε το 1897 στην Πάλαιρο


Ποταμάκι Παλαίρου-Πογωνιάς


Μια τοποθεσία, δύο ιστορικές χρονικές στιγμές, ένα μελλοντικό μνημείο αφιερωμένο στο διεθνή εθελοντισμό για την υπεράσπιση των ιδανικών της ανθρωπότητας και της ελευθερίας των λαών.

Πρωινό της 10ης Μάιου 1897: Μια τετράκοπος λέμβος φτάνει στην ακτή. Αποβιβάζονται 5 Ιταλοί Γαριβαλδηνοί, 2 Έλληνες χωροφύλακες και οι κωπηλάτες. Από την πλώρη κατεβάζουν ένα πρόχειρα φτιαγμένο φέρετρο, στο οποίο, από το βράδυ που πέρασε, είχαν τοποθετήσει το άψυχο σώμα του νεαρού σε ηλικία Φίλιππα Τρόϊα. Του Φιλλέληνα, Γαριβαλδηνού ήρωα, του 26χρονου παιδιού που είχε αφήσει την πατρίδα του, την ονομαστή στη Ρώμη οικογένεια, την Νόμπιλι- Τρόϊα, για να έλθει στην Ελλάδα και να πολεμήσει κατά των Τούρκων, υπερασπιζόμενος τα ιδανικά της ελευθερίας των λαών, τα ιδανικά της ανθρωπότητας.

Στο βάθος του κόλπου της Ζαβέρτας- Πογωνιάς, τα πληρώματα από τα δύο Ελληνικά πολεμικά πλοία και οι λεγεωνάριοι από ένα επιβατικό, παρακολουθούν σιωπηλοί και δακρυσμένοι τις μοναδικές, για την ιστορία, στιγμές. Όταν η τετρόκοπος λέμβος περνούσε κάτω από τα πλοία, στην διαδρομή της από το λιμάνι της Ζαβέρτας προς τον κόλπο της Πογωνιάς, οι Έλληνες αξιωματικοί και οι Γαριβαλδηνοί λεγεωνάριοι, πότισαν με τα δάκρυά τους, το άψυχο σώμα του Τρόϊα. Μια φωνή είχε σπάσει την πένθιμη σιωπή, μια κραυγή που έβγαινε με πόνο και κλάμα : Λιμπερτά-α-α-α…

Αυτή η φωνή συνόδευσε την τετράκοπο λέμβο μέχρι το σημείο που ο συνταγματάρχης Μπερτιέ, αποφάσισε ότι η τοποθεσία είναι αναγνωρίσιμη, ώστε μετά από χρόνια να έρθουν και να πάρουν πίσω στη Ρώμη τα οστά του αδικοχαμένου Φίλιππου Τρόϊα. Μπροστά τους ήταν το γεφυράκι στη σημερινή παραλία Παλαίρου-Πογωνιάς.Οι σκηνές που ακολούθησαν, κατά τη ταφή, είναι συγκλονιστικές, ο δε επικήδειος που είπε ο συνταγματάρχης Μπερτιέ, σήμερα θεωρείται ως ο ύμνος για την ελευθερία των λαών.

Μεσημέρι της 10ης Αυγούστου 1912. Μια ομάδα από καβαλάρηδες φτάνει στο πέτρινο γεφύρι, στη περιοχή ποταμάκι. Μπροστά και σε απόσταση από την ομάδα των άλλων καβαλάρηδων, είναι ο Δημήτριος Μίχος, ένας πολίτης της Ζαβέρτας που από την Κυβέρνηση της Ελλάδας είχε οριστεί υπεύθυνος για την τελετή της εκταφής των οστών του Γαριβαλδηνού ήρωα Φίλιππου Τρόϊα, καθώς και για την τελετή πρώτης απονομής τιμής. Σημειώνουμε ότι η δεύτερη απονομή τιμής και η επίσημη παράδοση των οστών, θα γίνονταν στη Πάτρα, με εκπροσώπους της δύο Κυβερνήσεων, της Ιταλίας και της Ελλάδας.Στην ομάδα των καβαλάρηδων τη πρώτη θέση είχε ο Δήμαρχος Ανακτορίων, συνοδευόμενος από μέλη του Δημοτικού συμβουλίου και από την επίσημη αντιπροσωπία του Δήμου της Ρώμης, που αποτελούνταν από τον Αντονιετι (εκπρόσωπο του Δήμου), τον Γρατσιώτι (δημοσιογράφο της ντε σέρα Μιλάνου και συμπολεμιστή του Φίλιππου Τρόϊα) και τον Μπίατζιο Τρόϊα (αδελφό του Φίλιππα). Στο χώρο ταφής του Τρόϊα, στο ποταμάκι, είχαν έλθει γρηγορότερα πέντε ιερείς, οι εργάτες για την εκταφή και μαυροφορεμένες γυναίκες.

Σάββατο 13 Μαρτίου 2021

«Μη ρωτάτε γιατί» και τι προβάλλει απόψε ο Alpha Κύπρου

Μπορεί να είναι εικόνα 3 άτομα

 

«Καημένε Μακρυγιάννη
να ’ξερες,
να ’ξερες γιατί το τσάκισες το χέρι σου
το τσάκισες
για να χορεύουν σέικ
τα κωλόπαιδα».
ΝΤ. ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Περίεργοι καιροί, ρε παλληκάρι. Δεν τους κόφτει τίποτε. 64 ολόκληρα χρόνια και δεν κατάλαβαν λέξη από το μήνυμά σου –«θα ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου» έγραφες στο τελευταίο γράμμα, ήταν 7:30 το απόγευμα, 13 Μάρτη 1957. Τέτοιες ώρες. «Η πιο όμορφη μέρα» της ζωής σου. «Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί», παρακαλούσες. Σαν να ήξερες πως, τόσα χρόνια μετά, θα ρωτούσαν γιατί, πως τόσα χρόνια μετά θα στέκονταν γεμάτοι απορίες και θα ρωτούσαν γιατί ένας 17χρονος να αφήσει το σχολείο και να ακολουθήσει με θάρρος της μοίρα του. Γιατί ένας έφηβος ποιητής, μαθητής άριστος, να τα αφήσει όλα για να πάρει μιαν ανηφοριά που οδηγεί στη λευτεριά. Σαν να ’ξερες πως θα ρωτούσαν γιατί ένας 19χρονος να γράφει –τόσο μάγκικα– λίγες ώρες πριν την αγχόνη, πως θα βαδίσει χαρούμενος στην τελευταία του κατοικία. Σαν να ’ξερες πως θα ρωτούσαν γιατί, αντί να σε ευχαριστούν και να σε μνημονεύουν, αντί να χαμογελούν για τον αντάρτη-ποιητή από την Τσάδα και τον Λάρνακα της Λαπήθου.

Δεν πάει για σένα το «πού να ’ξερες», ρε μάγκα. Ήξερες. «Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα», έγραφες και ακολουθούσες με θάρρος τη μοίρα που καθόρισε η πέρκαλλη ΕΟΚΑ, οι σύντροφοί σου, ο αρχηγός, ο υπαρχηγός σου. Ήξερες. Όταν στα 15 σου, πιτσιρικάς στην Πάφο, κατέβασες το πανό που έφτιαξαν για τη στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ, εκείνης της γιαγιάς που μαραζώνει σήμερα για τα απολωλότα πρόβατα των ανακτόρων, εκείνης που δεν άκουσε τους συμμαθητές σου, την ελληνική κυβέρνηση, την κυπριακή αδελφότητα Αθηνών, ακόμα και τους Εγγλέζους βουλευτές που προσπάθησαν να την πείσουν να ματαιώσει τον απαγχονισμό. «Μη ρωτάτε γιατί» θα ξανάγραφες, αναιρώντας ακαριαία τον Χάρτινγκ και τους συνεργάτες του.

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2021

Μια κεραλοιφή και ο πατριωτισμός



ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ



Τελειώνει ο δεύτερος μήνας από τους δώδεκα του πανελλήνιου εορτασμού – γιορτάζουμε τα διακόσια χρόνια από την εξέγερση των τότε Ελλήνων για την αποτίναξη τεσσάρων αιώνων τουρκικού ζυγού. Διακόσια χρόνια «αφ’ ότου μεταλλάξαμεν τυράννους», με τη σταράτη γλώσσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Στο πρώτο αυτό δίμηνο ό,τι γιορτινό εισπράξαμε ήταν σποραδική συγκινησιακή φλυαρία. Ο μόνος που μας θυμίζει έμπρακτα και σχεδόν καθημερινά την Ιστορία ως ενεργό ακόμα απειλή δουλείας, είναι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν: Μετέτρεψε την Αγια-Σοφιά, οργανική συνέχεια του Παρθενώνα, σε ενεργό τζαμί – το ίδιο και την κορυφαία εικαστική ταυτότητα του Ελληνισμού, τη Μονή της Χώρας. Ξέρει πού χτυπάει ο Ερντογάν. Ανυποψίαστοι είμαστε οι ελληνώνυμοι, που τρέξαμε στην UNESCO ζητώντας το «δίκιο» μας!

Όσοι διαχειρίζονται σήμερα την ιστορική ταυτότητα του Ελληνισμού (κυρία Κεραμέως, κυρία Μενδώνη, κύριος Φίλης ή Γαβρόγλου) δεν φάνηκε να αντιλαμβάνονται τη συμβολική δυναμική της χυδαίας πρόκλησης Ερντογάν.

Θέλει τον εαυτό του προορισμένον να είναι ο Τρίτος Πορθητής, μετά τον Μωάμεθ Β΄ και τον Κεμάλ Ατατούρκ (–«πορθώ» στα ελληνικά σημαίνει: καταστρέφω, ερημώνω, αφανίζω, κυριεύω, λεηλατώ, σήμερα, ίσως, αρκεί το εξουσιάζω). Τις εξουσιαστικές φιλοδοξίες του Ερντογάν ποια ελληνική πολιτική θα μπορούσε να τις αναχαιτίσει ή να τις ελέγξει; Το ελλαδικό κράτος, φέουδο δύο αιώνες τώρα, της κομματοκρατίας, έχει αυτονόητα παραιτηθεί, έστω και από το ενδεχόμενο να διαμορφώσει δική του άμυνα έναντι της Τουρκίας.

«Δίχως αιδώ ή λύπην» υποτάσσεται η Ελλάδα πάντοτε στην πολιτική που της επιβάλλουν να ασκήσει οι «προστάτιδές» της Δυτικές Δυνάμεις – κυρίως, για πολλές δεκαετίες, η Αγγλία, λιγότερο ίσως η Γαλλία, ελάχιστα η Ιταλία, και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο, ασφυκτικά οι ΗΠΑ (ΝΑΤΟ). Το ελλαδικό κράτος, και να ήθελε να αυτενεργήσει πολιτικά, είναι πια αδύνατο. Δουλοπρεπέστατες οι ελλαδικές κυβερνήσεις συνεχίζουν να λιβανίζουν σαν «συμμάχους» κοινωνίες και εξουσίες, που προκλητικά συνέργησαν στον μεθοδικό ακρωτηριασμό και στην τελική έσχατη απίσχνανση της παρουσίας των Ελλήνων στον στίβο της Ιστορίας.

Τουλάχιστον να ακούγονταν, από καιρό σε καιρό, κάποια ερωτήματα κριτικής εγρήγορσης: Ναι, πρώτη βαραίνει η δική μας ελεεινή παρακμή, αλλά ποια η μεθοδική συνέργεια της Δύσης στον αυτοκτονικό αυτεξευτελισμό των Ελλήνων; Ποια δεξιότητα πολιτικών και στρατηγικών τεχνασμάτων, Αγγλογάλλων, Γερμανών και Ιταλών, κατέληξε στο να αφεθεί ο Κεμάλ ανεξέλεγκτος να «τελειώσει τη βρωμοδουλειά»: να εξαλειφθεί κάθε ίχνος δυνατότητας για ξαναζωντάνεμα του «Βυζαντίου».