Χώρος, Χωράφι, Χωριό, Χώρα: Κοινή ρίζα που ξεριζώνεται.

Ευγενία Σαρηγιαννίδη

12/12/2025

Για την σφαγή των αμνών…

Τ’ ακούσαταν τι γένηκε στου Κώστα τα χειμάδια;
Μπήκαν φονιάδες στα μαντριά και πήραν τα κοπάδια.
Τις προβατίνες με τ’ αρνιά και τα τρανά κριάρια.
Σκοτώσανε τα πρόβατα με την αράδα όλα.
Σφάξαν το Νιάγγρο τον τρανό, τον Μπέλο τον γκεσέμι.
Σφάξαν την στρεφοκάλεσα με το λαμπρό κουδούνι.
Ρημάξαν έτσι τα μαντριά, ρημάξανε κι’ οι στρούγγες…

(Παράφραση δημοτικού τραγουδιού της Ηπείρου. Παραλλαγή επικαιροποιημένη μετά από την εξόντωση του κοπαδιού του Κώστα Θεοφίλου στο Μικρό Μοναστήρι Μακεδονίας στις 10/12/2025)

Όπως διαβάζουμε στο προφίλ της κ. Μαίρης Θεοφίλου (κόρης του τσέλιγκα Κώστα Θεοφίλου) στο facebook: «Το αρνάκι στη φωτογραφία γεννήθηκε το βράδυ 8 Δεκεμβρίου 2025. Η φωτογραφία τραβήχτηκε το πρωί της ενάτης Δεκεμβρίου, όπου ο πατέρας μου το βοηθά να πιει γάλα. Στις 10 Δεκεμβρίου η μαμά και το κοριτσάκι της θανατώθηκαν μαζί με τα υπόλοιπα ζώα μας.» Και συνεχίζει λίγο πιο κάτω: «Αυτά είναι μερικά από όσα κάναμε ως διατηρητές της φυλής ρουμλουκίου αλλά υπάρχουν και άλλα πολλά. Κλείνοντας, θα αναφερθώ και στη φυλή η οποία μετά από τόσα χρόνια ΞΑΦΝΙΚΑ παύει να υφίσταται επειδή, μάλλον, δεν εξυπηρετεί συμφέροντα. Η φυλή υπάρχει, ή μάλλον υπήρχε και είχε αναγνωριστεί από τους αρμόδιους φορείς σύμφωνα με οδηγίες του υπουργείου. Αν τώρα το αρνείται, το υπουργείο αναιρεί τον ίδιο τον εαυτό του. Αυτά είχα να πω. Και κάτι τελευταίο. Δεν δώσαμε τα πρόβατα, μας τα πήραν. Δεν υπογράψαμε ποτέ, δεν συμφωνήσαμε ποτέ και δεν τα παραδώσαμε ποτέ. Ήρθαν με εισαγγελική εντολή, μπήκαν στο μαντρί μας, τα κυνήγησαν μόνοι τους, τα πυροβόλησαν και τα φόρτωσαν πεθαμένα στα φορτηγά.»

Ο τσέλιγκας Θεόφιλος, ο προστάτης της φυλής ρουμλουκίου η

Το αρνάκι στη φωτογραφίας γεννήθηκε το βράδυ 8 Δεκεμβρίου 2025. Η φωτογραφία τραβήχτηκε το πρωί της ενάτης Δεκεμβρίου, όπου ο πατέρας μου το βοηθά να πιει γάλα. Στις 10 Δεκεμβρίου η μαμά και το κοριτσάκι της θανατώθηκαν μαζί με τα υπόλοιπα ζώα μας. 

Δεν θα μιλήσω για τη διαδικασία και την ψυχολογική μας κατάσταση. Δεν θα μιλήσω για τον κόπο μιας ολόκληρης ζωής που χάθηκε εξ ολοκλήρου μέσα σε λίγες ώρες. Δεν θα μιλήσω για τα δάκρυα των γονιών μου, που είδαν όλα όσα πάλευαν για να μας μεγαλώσουν μια ζωή να εξαφανίζονται, γιατί τα σκούπισα και τους είπα ότι μεγαλώνοντας με τα ζωντανά ήταν η μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να είχα στη ζωή μου και με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι.

Θέλω να πω πολλά -ίσως σε κάποιο άλλο ποστ- για τις προκλήσεις μας και όλα όσα καταφέραμε τελικά, αλλά θα βγει πολύ μεγάλο και ίσως κουράσει. Θέλω να αναφερθώ, όμως, οπωσδήποτε σε σκληρά λόγια που ακούστηκαν για κάτι που έντιμα παλέψαμε μια ολόκληρη ζωή:

Υπάρχει μια μικρή διαφορά ανάμεσα στις λέξεις κτηνοτρόφος και βοσκός. Πολύ ωραία λέξη επίσης είναι ο "τσέλιγκας" που χρησιμοποιείται κυρίως πιο ανεπίσημα από βοσκούς μεταξύ τους για να χαρακτηρίσουν κάποιον ο οποίος είναι άξιος να κρατήσει ένα κοπάδι. Ο μπαμπάς μου ήταν κτηνοτρόφος, τσέλιγκας όμως θα είναι μια ολόκληρη ζωή. Τα πρόβατά μας δεν ήταν άλλη μια μονάδα γαλακτοπαραγωγής και κρεατοπαραγωγής, ήμασταν διατηρητές μιας φυλής και πάντα είχαμε πρώτο στόχο την ευζωία του κοπαδιού. 

Τι ακριβώς είναι η ευλογία των προβάτων;

Από Γιώργος Μάτσος

Τι ακριβώς είναι η ευλογία των προβάτων; Είναι κάτι τόσο επικίνδυνο; Είναι π.χ. επικίνδυνο για τον άνθρωπο; Είναι επικίνδυνο για το γάλα που παράγουν ή για το κρέας; 

Είναι κάτι που, αν κολλήσει ένα ζώο σε ένα κοπάδι, τότε πρέπει υποχρεωτικά να σφαγούν ΟΛΑ τα μολυσμένα με τον ιο ζώα;

Είναι κάτι για το οποίο δεν υπάρχει εμβόλιο, δεν υπάρχει πρόληψη;

Είναι κάτι που δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν ή, αν υπήρξε, σφάζαμε πάλι αδιακρίτως όλα τα πρόβατα;

Είναι κάτι που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο ή, αν υπάρχει, σφάζουν κι εκεί όλα τα πρόβατα;

Η α ν α τ ρ ο π ή ε ί ν α ι π ρ ά ξ η α ν θ ρ ω π ι ά ς!

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

440 ΣΚΥΛΙΑ

Φανταστείτε πως ένα πρωί η Πολιτεία ανακοινώνει ότι λόγω μιας «πιθανής απειλής», μιας ασαφούς οδηγίας ή μιας διοικητικής «αναγκαιότητας», πρέπει να θανατώνονται 440 κατοικίδια σκυλιά την ημέρα.

Όχι αδέσποτα.

Τα δικά μας σκυλιά.

Εκείνα που κοιμούνται δίπλα μας, που μεγαλώνουν με τα παιδιά μας, που μας κοιτούν με μάτια που μιλάνε χωρίς λέξεις.

Η ανακοίνωση έρχεται ψυχρή, γραφειοκρατική, άψυχη:

«Μέτρο πρόληψης».

«Αποφυγή διασποράς».

«Προστασία του πληθυσμού».

Καμία εξήγηση.

Καμία απόδειξη.

Καμία φροντίδα.

Τα συνεργεία ξεκινούν.

Οι γειτονιές ξυπνούν από ουρλιαχτά.

Οι άνθρωποι στέκονται μπροστά στην πόρτα, με το λουρί στο χέρι, μην ξέροντας αν πρέπει να υπακούσουν ή να αντισταθούν.

Κάποιοι κλαίνε.

Κάποιοι παγώνουν.

Κάποιοι προσπαθούν να κρύψουν τα ζώα τους στο μπάνιο ή στο υπόγειο.

Κάποιοι βγαίνουν στο δρόμο με τα σώματά τους σαν ασπίδα.