Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2023

Ο παράξενος θάνατος του ΣΥΡΙΖΑ



ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ 23 ΣΕΠ 2023




Αυτό που παρακολουθούμε είναι ο θάνατος ενός κόμματος. Με Κασσελάκη αύριο ή χωρίς Κασσελάκη, το μοιραίο έχει ήδη επέλθει την προηγούμενη Κυριακή. Μπορούμε να επιστρατεύσουμε περίπλοκες ορολογίες για τη δύναμη της επικοινωνίας και της «μεταπολιτικής», μπορούμε να συνωμοσιολογήσουμε κατά βούληση για τον υποτιθέμενο υπόγειο ρόλο του Α. Τσίπρα, των Αμερικανών ή των «μεγάλων συμφερόντων», ο πυρήνας όμως του γεγονότος είναι ένας και αδιαμφησβήτητος. Μια ομάδα του κόμματος επέλεξε να προωθήσει έναν ερχόμενο πολιτικά από το Πουθενά, και εβδομήντα χιλιάδες ψηφοφόροι αυτού του κόμματος ψήφισαν το προσώρας Τίποτα. Και μάλιστα το Τίποτα στολισμένο με ό,τι παραδοσιακά αποστρεφόταν το φαντασιακό της Αριστεράς. Εννοείται ότι το Πουθενά και το Τίποτα δεν αναφέρονται στον άνθρωπο Κασσελάκη, οι ικανότητες και ο ρόλος του οποίου θα κριθούν στο προσεχές μέλλον. Αναφέρονται στην ιστορική διαδρομή ενός συγκεκριμένου κόμματος και ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου που καθόρισε (κυρίως αρνητικά) την εξέλιξη της χώρας την τελευταία δεκαετία.

Για να καταλάβουμε πώς συνέβη χρειάζεται πιστεύω να ξεκινήσουμε από τρία πράγματα. Πρώτον, το «γεγονός Κασσελάκη» δεν συνιστά αφετηρία κάποιας γενικής τάσης αλλαγής του συνόλου της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας. Δεν μπορούσε να συμβεί ούτε στη ΝΔ ούτε στο ΠΑΣΟΚ. Συνέβη στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί σχετιζόταν με τη φύση και τις διαδοχικές μεταλλάξεις αυτού του κόμματος. Δεύτερον, το «γεγονός Κασσελάκη» δεν συνιστά ένα επιπλέον σύμπτωμα των μετασχηματισμών που συμβαίνουν στις σημερινές δυτικές κοινωνίες, όπως σε πολλά σχόλια παρουσιάζεται. Πρόκειται για ελληνική και συριζαϊκή ιδιομορφία. Δεν μοιάζει με τις περιπτώσεις του Τραμπ, του Μπερλουσκόνι, ή της Σλέιν, κανείς εξ αυτών δεν προέκυψε από το Πουθενά και το Τίποτα.Τρίτον, το μέλλον μάς επιφυλάσσει μια σκληρή Πολιτική, γεμάτη δύσκολα και επώδυνα διλήμματα, και όχι μια ανάλαφρη εκδοχή όπως οι «μεταμοντέρνες» δοξασίες υποθέτουν. Και οι ηγεσίες θα κριθούν όχι για τα χαμόγελά τους, αλλά για την ικανότητά τους να πάρουν δύσκολες αποφάσεις.

Το «γεγονός Κασσελάκη» είναι η κατάληξη μιας διαδρομής κατά την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ βαθμιαία άδειαζε από προγραμματικό περιεχόμενο, απλοποιούσε την κοινωνική πραγματικότητα, αντικαθιστούσε την αριστερή ιδεολογία με τη λαϊκιστική εχθροπάθεια και συγκέντρωνε την κομματική εξουσία στα χέρια του Αρχηγού. Στα κενά που άφηναν οι συνεχείς μεταλλάξεις εισχωρούσαν ανεμπόδιστα τα πιο εκφυλιστικά φαινόμενα που υφίσταται η Πολιτική στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Ένας κομματικός χώρος με αδιαμόρφωτη φυσιογνωμία, και υπό παρατεταμένη μετάλλαξη, δεν είχε τις αντιστάσεις στις παρακμιακές εκφάνσεις της Πολιτικής. Έτσι οι διεθνείς τάσεις έβρισκαν ένα ιδιόμορφο εθνικό θερμοκήπιο κατάλληλο για να θεριέψουν.

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017

Ο Παντελής Βούλγαρης μιλά για το «Το τελευταίο Σημείωμα» ….. Η τέχνη είναι μια χειρονομία για διάλογο-Αναδεικνύεται το κουράγιο των ανθρώπων,η πίστη τους σ΄αυτό που πιστεύουν, η αγάπη τους για την πατρίδα και τελικά η αξιοπρέπεια του καθενός

voulgaris_tainia

Από:Γιώργος Γκόντζος(ggontzos@yahoo.gr)–Γιατην ταινία του «Το Τελευταίο Σημείωμα» μίλησε ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης ,στην εκπομπή «ό,τι πεις εσύ» (Γιώργος Γκόντζος) στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων.

Η συνέντευξη είναι η ακόλουθη(Μετά το κείμενο το ηχητικό):
-Ποιο ήταν το ερέθισμα για το « Το Τελευταίο Σημείωμα»;
Π.Βούλγαρης: Το ερέθισμα είναι μια ανάγκη δικιά μου να ψάχνω αυτά τα χρόνια, αυτά τα χρόνια που γεννήθηκα ,που μεγάλωσα ,που δεν υπήρχα πριν, για να καταλάβω τι είναι ο τόπος,τι είναι οι άνθρωποι.Αυτά τα γεγονότα δεν συνέβησαν και ξεπεράστηκαν,σημαδεύουν τους ανθρώπους , τους ακολουθούν..Και επειδή διαπίστωσα μια έλλειψη ενδιαφέροντος και πληροφόρησης από τα νέα παιδιά,πάντα σκέφτομαι στο πίσω μέρος του μυαλού μου όταν καταλήγω βέβαια μετά από την έρευνα να κάνω κάτι σχετικό ,να επικοινωνήσω ,γιατί οι ταινίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά επικοινωνία με τον κόσμο»
-Ασχοληθήκατε ,ας το πω έτσι ,με δύσκολα θέματα με την έννοια ότι σημάδεψαν την ιστορία αυτής της χώρας..Το διακινδυνεύσατε..
Π.Βούλγαρης:Ναι το ξέρω..Είχα ξεκινήσει με τον Ελευθέριο Βενιζέλο,που ήταν η δεύτερη ταινία μου, μετά ήταν το “Happy day” για την Μακρόνησο, μετά τα «Πέτρινα Χρόνια», η «Ψυχή Βαθιά» για τον εμφύλιο και τώρα για την Κατοχή..
-Τι αναδεικνύεται και τι θέλετε εσείς να αναδείξετε μέσα από την ταινία για τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη;

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Μικρά Αγγλία, του Παντελή Βούλγαρη



Του Κωνσταντίνου Μπλάθρα από τη Ρήξη φ. 99

«Μικρά Αγγλία» είναι η Άνδρος του μεσοπολέμου. Μια από τις πατρίδες της ελληνικής ναυτοσύνης, στον 20ό αιώνα, η ορεινή και άγονη νήσος ρίχτηκε στη θάλασσα και ήκμασε, ιδιαίτερα μετά την εισαγωγή των ατμομηχανών. Ο ανδρικός πληθυσμός του νησιού έγιναν μούτσοι, ναύτες, μηχανικοί, μαρκόνηδες, αλλά και καπετάνιοι, κι οι πιο καπάτσοι γίναν εφοπλιστές, ώστε με τα χρόνια η Άνδρος να βασιλεύσει πάνω σ’ όλες τις θάλασσες του κόσμου. Και οι γυναίκες;

Οι γυναίκες του νησιού, περιστοιχισμένες από γέροντες και παιδιά, μια ιδιότυπη κοινωνία, μένανε πίσω συνεχώς και περίμεναν γιους, αδελφούς και συζύγους. Αυτές καπετάνευαν στα σπίτια, κυβερνούσαν περιουσίες που σωρεύονταν απ’ τις ανταριασμένες θάλασσες, πάντρευαν κόρες. Γερνούσαν ολομόναχες. Σκληρές κάποτε, σαν τα θαλασσοδαρμένα βράχια της Χώρας, όπου πάνω τους στέκονταν ώρες με τα κιάλια αγναντεύοντας, μέρα τη μέρα περιμένοντας.