Τι ώρα είναι; Όχι πάντως της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ

του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Τέτοιες μέρες, δέκα χρόνια πιο πίσω, ήταν η «ώρα της Αριστεράς», όπως και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ καυχιόταν. Ήταν οι φλογερές μέρες εκείνου του καλοκαιριού, που η σκληρή διεθνής τραπεζοκρατία, μέσω της Τρόικας, στραγγάλιζε αργά και βασανιστικά την ελληνική οικονομία, προκειμένου να επιβάλει τους δικούς της κανόνες διακανονισμού του χρέους, το οποίο εξάλλου η ίδια αυτή συμμορία είχε χρηματοδοτήσει∙ και υποτίθεται επί χρόνια έλεγχε, παράλληλα με τη φροντίδα των ελληνικών κυβερνήσεων.

Ο κραταιός τότε ΣΥΡΙΖΑ έχοντας διαβεβαιώσει το εκλογικό σώμα, ότι είχε τη λύση, προχωρούσε με αποφασιστικότητα και τη συμπαράσταση τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας και μεγάλων προσωπικοτήτων της εσωτερικής και διεθνούς σκηνής προς την τελική σύγκρουση. Είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας τον Ιανουάριο του 2015 κερδίζοντας 2.245.978 ψήφους (σε συνεργασία με τους δεξιούς πλην αντιμνημονιακούς ΑΝΕΛ, οι οποίοι προτιμήθηκαν από 293.683 εκλογείς). ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., τα οποία εισήγαγαν τα δυο μέχρι εκείνη την ώρα μνημόνια, είχαν ναυαγήσει σε ρηχά εκλογικά ποσοστά.

Η σύγκρουση ήρθε τον Ιούλιο με τη στήριξη της πρωτοφανούς πλειοψηφίας του 61,31% (ή των 3.558.864 εκλογέων) κατά το περίφημο δημοψήφισμα του «όχι». Αλλά όταν ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανέβηκε στις Βρυξέλλες για να διαπραγματευτεί, αποδείχθηκε ότι ούτε σχέδιο είχε ούτε γερά χαρτιά στα χέρια του. Επιστρέφοντας λοιπόν έφερε στις αποσκευές του το τρίτο μνημόνιο (το καλύτερο είχε ισχυριστεί, διότι δεν θα επιβαρύνονταν άλλο οι κοινωνικές ομάδες που είχαν πληγεί από τα δυο προηγούμενα), το οποίο αποδείχτηκε και σκληρότερο. Έπληξε τους ίδιους ανελέητα.

Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου που ακολούθησαν διατήρησε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πλην όμως δεν συγκράτησε την κοινωνική στήριξη. Έτσι, τέσσερα χρόνια αργότερα έχανε από τη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη, τον οποίο δεν θα κέρδιζε ποτέ έκτοτε. Απόρροια των αποτυχημένων αυτών μαχών ήταν η σταδιακή συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ και εν τέλει η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την προεδρία του κόμματος. Ορθώς έπραξε μετά από τέτοια αποτελέσματα. Υποτίθεται ότι η κίνηση αυτή θα βοηθούσε στην ανανέωση του κόμματος με την ανάδειξη νέας ηγεσίας. Απέτυχε όμως. Τόσο η νέα ηγεσία όσο και η ακόμα πιο νέα ηγεσία επιτάχυναν τις διαδικασίες διάλυσης. Ο λόγος είναι απλός: όπως η παλιά ηγεσία έτσι και οι νεότερες όχι μόνο δεν έχουν σχέδιο, δεν έχουν στόχους αλλά και δήλωσαν πίστη στις πολιτικές επιλογές του ηττημένου. Μνημόνιο και Πρέσπες έχουν βαρύ κόστος.

Αποχαιρετισμός στον ΣΥΡΙΖΑ, το μέλλον στον «πατροκτόνο»

Γρηγόρης Ρουμπάνης

Μέχρι εδώ μπόρεσε, μέχρι εδώ έφτασε. Κανείς δεν πρέπει να περιμένει από αυτόν τον οργανισμό να ανασυγκροτηθεί, να ανασυνταχθεί, να αναγεννηθεί. Οι γραμμές που απομένουν δεν έχουν κανένα άλλο ενδιαφέρον πια πέρα από την ποιότητα της πράξης τέλους.

Τα ζωτικά του όργανα –τα στηρίγματά του στην κοινωνία– έχουν καταρρεύσει. Οι παλιοί φίλοι το μόνο που αισθάνονται είναι θλίψη για την απώλειά του. Οπως συμβαίνει για κάθε απώλεια, για κάθε πένθος.

Δεν τα κατάφερε, διότι, στην προσπάθειά του να προσαρμοστεί στα δεδομένα της σύγχρονης ολιγαρχίας, μεταλλάχθηκε σε κάτι άλλο, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά.

Εχοντας τις ρίζες του στον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου με επικεφαλής ένα νέο πρόσωπο, την ελπιδοφόρα τότε Μαρία Δαμανάκη, δυσκολεύτηκε πολύ να σταθεί στα δυο του πόδια και να περπατήσει. Απέτυχε το πείραμα και χρειάστηκε προσωπικότητες σαν το Νίκο Κωνσταντόπουλο και τον Αλέκο Αλαβάνο να ξαναβρεί έναν βηματισμό, που απλώς θα οδηγούσε στο νέο. Ηρθε αυτό με την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (πια) και τη στήριξη από πρόσωπα εντός αλλά και εκτός κόμματος ευρέος βεληνεκούς με πολιτικές και πολιτιστικές περγαμηνές.

Ενα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας τον εμπιστεύτηκε και τον ανέδειξε στην πρωθυπουργία, επειδή υποσχέθηκε τη σύγκρουση με εκείνους που βύθισαν τη χώρα στην απελπισία. Οταν επέλεξε την υποταγή στο πραξικόπημα (όπως ο ίδιος το είχε τότε χαρακτηρίσει) των Βρυξελλών, ακύρωσε την αποστολή του. Δεν είχε να διεκδικήσει τίποτα πια από κανέναν και για κανέναν. Γι’ αυτό τον λόγο και δεν ανέκτησε έκτοτε την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος κι ας είχε απέναντί του έναν Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος διέλυε τη δημοκρατία με γνώμονα τη διεύρυνση της δικής του παντοκρατορίας και προς διευκόλυνση των άνομων συμφερόντων της ολιγαρχίας, η οποία πλουτίζει και σε βάρος της κυριαρχίας ή και ακεραιότητας της χώρας (μπροστά μας είναι αυτά, θα τα δούμε).

Το «καρδιολογικό» πρόβλημα της Γερμανίας και η ελληνική «πόρτα» στην Άγκυρα

Κάθε φορά που κατεβαίνουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, δεν είναι για καλό

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Κάθε φορά που κατεβαίνουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, δεν είναι για καλό. Με εξαίρεση την περίπτωση του συντηρητικού πλην αποτελεσματικού, νικηφόρου και συμπαθούς Όθωνα Ρεχάγκελ, δεν έχουμε να μετράμε καμιά άλλη ευτυχισμένη στιγμή.  

Δεν αναμένουμε ούτε τώρα με την επίσκεψη του Όλαφ Σολτς, ο οποίος πασχίζει να ανακτήσει έναν ηγετικό ρόλο της πατρίδας του στην Ευρώπη γενικώς και στο ΝΑΤΟ ειδικώς. Τι θέλει ο καγκελάριος; Όχι μόνο το τερπνόν μετά του ωφελίμου που συμπυκνώνεται στο:

• Να πουλήσει σύγχρονα και πανάκριβα άρματα μάχης Marder στην Ελλάδα, ώστε να ενισχύσει την πολεμική βιομηχανία του και ν’ αυξήσει την επιρροή του στη χώρα μας αλλά δεν είναι έτοιμα και θα έρθουν «εν καιρώ».

• Να σπρώξει άμεσα όμως προς την Ουκρανία τα παλαιότερα σοβιετικής κατασκευής ΒΜΡ-1 άρματα, τα οποία είχε προμηθευτεί η Ελλάδα επίσης από τη Γερμανία, αυτά ως πλεονασματικά πλέον μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την ενοποίηση των δυο Γερμανιών. 

Αλλά και το σκοτεινόν που μεταφράζεται στο:

• Να προσφέρει εκδούλευση στην Τουρκία, ότι συμβάλει στην αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών, καθώς τα περισσότερα από τα άρματα αυτά βρίσκονται εκεί που φωνάζει ο Ερντογάν πως ενοχλείται.

• Να ενισχύσει την παρουσία του στην περιοχή ως επιτηρητής μιας συνύπαρξης δυο παραδοσιακών αντιπάλων προσβλέποντας σε ακόμη μεγαλύτερη επιρροή και περισσότερα οφέλη για το μεγαλείο της Γερμανίας.

Στο κενό χρονικό διάστημα από την απόσυρση των παλαιών αρμάτων μέχρι την παραλαβή των νεότερων μπορούν να συμβούν πολλά. 

Δεν αποτελεί μυστικό η προσδοκία της Γερμανίας να διαδραματίσει ρόλο επόπτη στην περιοχή. Μόλις προ ημερών και ενόψει της δικής της επίσκεψης σε Αθήνα και Άγκυρα (η οποία αναβλήθηκε λόγω προσβολής της από τον κορονοϊό) η Αναλένα Μπέρμποκ επισήμανε ότι πρέπον είναι «να λύνουμε τα προβλήματα με συζητήσεις, όχι με ένταση» προτρέποντας δημοσίως τις δυο χώρες να τα βρουν μεταξύ τους. Το πλαίσιο συμφερόντων της χώρας της επίσης το περιέγραψε με σαφήνεια η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών: η Ελλάδα αποτελεί έναν από τους «στενότερους συνεργάτες» της στην Ευρώπη, ωστόσο η Τουρκία είναι ένας «απαραίτητος εταίρος» συνδεδεμένος τόσο που «μια γερμανική και μια τουρκική καρδιά χτυπούν σε εκατομμύρια ανθρώπους στη Γερμανία». Ωστόσο στο πολιτικό πρόβλημα για τη χώρα της στο οποίο αναφέρθηκε με πολιτική κομψότητα και δεν είναι άλλο από την παρουσία περίπου 4 εκατομμυρίων Τούρκων που εργάζονται εκεί, εκ των οποίων τα 2 εκατομμύρια είναι πολιτογραφημένοι Γερμανοί και φυσικά ψηφίζουν στις εκλογές για την ανάδειξη της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας της, δεν μπορεί να είναι και της Ελλάδας. Ούτε τα τεράστια βιομηχανικά συμφέροντα της Γερμανίας που είναι επενδυμένα στην Τουρκία.