Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 16 Απριλίου 2022

Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσυν και η λογοτεχνία του γκουλάγκ

Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσυν και η λογοτεχνία του γκουλάγκ 🎥






Αλεξάντρ Σολζενίτσιν και η λογοτεχνία του γκουλάγκ

Aφιέρωμα στον ρώσο συγγραφέα Αλεξάντρ Σολζενίτσυν (1918-2018) πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων από το Περιοδικό ΣΤΕΠΑ και το Καλλιτεχνικό Σύνολο «Πολύτροπον».

– π. Πέτρος Μινώπετρος: “Ο μάρτυρας και η συνείδηση των θυμάτων του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού“.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2022

Γιατί ρωσικά τανκς στην Ουκρανία είχαν σοβιετικές σημαίες



"... Οι Ρώσοι κομμουνιστές! Να σημειωθεί πως το Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα (επισήμως Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας) αποτελεί την αξιωματική αντιπολίτευση στην Ρωσία. Κατέκτησε το 25% στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, εν μέρει και λόγω του ότι υποστηρικτές του προφυλακισμένου ηγέτη της αντιπολίτευσης Αλεξέι Ναβάλνι, έδωσαν “γραμμή” να ψηφιστούν οι υποψήφιοι των κομμουνιστών, για να περιοριστεί η δυναμική των εκλεκτών του Πούτιν.

 Αν είναι όντως, λοιπόν, νόθες οι εκλογές στη Ρωσία (όπως παγίως ισχυρίζονται οι δυτικοί) αυτές είναι πρωτίστως εις βάρος των… Ρώσων κομμουνιστών, οι θέσεις των οποίων σίγουρα δεν προκαλούν ενθουσιασμό στην Δύση! Βέβαια το Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα, “σκιά” του άλλοτε κραταιού ΚΚΣΕ, περισσότερο θυμίζει την “βολική αριστερή αντιπολίτευση” στον Πούτιν, όπως είναι το εθνικιστικό κόμμα του Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι (τρίτο στην ρωσική Δούμα) η “βολική (ακρο)δεξιά αντιπολίτευση” στον Ρώσο πρόεδρο.  

 Ο οικονομικός πόλεμος για την Ουκρανία έχει φόντο... την Κίνα Ρώσοι πολιτικοί επιστήμονες σε πρόσφατο συνέδριο τους, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα «δεν έχει καμία σχέση με τον μαρξισμό» και πως είναι ένα «συντηρητικό, δεξιό κόμμα… σαν τους Ρεπουμπλικάνους στις ΗΠΑ»!

 Επειδή μία εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις, όταν ο ηγούμενος Εφραίμ της Μονής Βατοπεδίου είχε περιφέρει την Αγία Ζώνη στην Μόσχα το 2011, ο πρώτος που είχε σπεύσει να προσκυνήσει ήταν ο Ζουγκάνοφ! 

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2022

Ρόζα Λούξεμπουργκ: η κριτική στον λενινιστικό συγκεντρωτισμό

του Σπύρου Κουτρούλη από το το προσωπικό του ιστολόγιο

Το 1904 η Ρόζα Λούξεμπουργκ δημοσίευσε δύο άρθρα με τον τίτλο “Λενινισμός ή μαρξισμός” ως απάντηση στο έργο του Λένιν “Τι να κάνουμε”. Η σημασία της έγκειται στο γεγονός ότι επισημαίνει τα βασικά χαρακτηριστικά της πορείας που θα οδηγήσει στον ολοκληρωτισμό. Πλέον η εργατική τάξη ως πολιτικό σύνολο αντικαθίσταται από τους επαγγελματίες επαναστάτες, ενώ στην ίδια την εργατική τάξη εισάγεται η επαναστατική ιδεολογία από έξω, από αστούς διανοούμενους. Οι επισημάνσεις της ενέπνευσαν και αξιοποιήθηκαν από άλλους σημαντικούς στοχαστές όπως η Χάνα Άρεντ και ο Κώστας Παπαϊωάννου. Το άρθρο της Ρ.Λ. περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Χέλμουτ Γκρούμπερ Επανάσταση στην Ευρώπη (1917-1923)” (Εκδόσεις Κομμούνα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1985).

Τρίτη 6 Ιουλίου 2021

Εξίσωση Ναζισμού-Κομμουνισμού: Ο ευρωπαϊκός σχεδιασμός και η απάντηση της Ρωσίας

Εξίσωση Ναζισμού-Κομμουνισμού: Ο ευρωπαϊκός σχεδιασμός και η απάντηση της Ρωσίας

Βρείτε μας
Με αφορμή τον νέο ρωσικό νόμο μέσω του οποίου καθίσταται παράνομη στο εξής και η εξίσωση και η χρήση ναζιστικών συμβόλων στη δημόσια σφαίρα, ακαδημαϊκοί, ιστορικοί και νομικοί απαντούν στο ζήτημα της εξίσωσης Ναζισμού και Κομμουνισμού.
Συνέβη και αυτό. Η εξίσωση Ναζισμού-Κομμουνισμού, κάτι που επιχειρείται σταθερά διεθνώς και από αναθεωρητές της Ιστορίας. Όχι στα λόγια. Θεσμικά. Καθώς, με αφορμή τη συμπλήρωση 80 χρόνων, από την έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το ’19, τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ενέκριναν με συντριπτική πλειοψηφία ένα ψήφισμα που φέρει τον τίτλο «Η σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης», το οποίο κατ’ ουσίαν εξισώνει τον Ναζισμό με τον Κομμουνισμό.
Το γεγονός προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα, με πολιτικούς, διανοούμενους, ιστορικούς, ακαδημαϊκούς, αγωνιστές κατά του Ναζισμού να κάνουν λόγο για διαστρέβλωση της Ιστορίας.
Την πρώτη ωστόσο «ηχηρή» απάντηση επί του θέματος την έδωσε αναπάντεχα με έναν τρόπο που φαίνεται πως προκαλεί αντιφατικές αντιδράσεις πρόσφατα ο Ρώσος Πρόεδρος, Βλαντίμιρ ΠούτινΗ ρωσική νομοθεσία απαγορεύει πλέον τις συγκρίσεις μεταξύ της Σοβιετικής Ρωσίας και της Ναζιστικής Γερμανίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, καθιστώντας παράνομη και την άρνηση του «αποφασιστικού ρόλου» της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης στην αναχαίτιση και εξάλειψη του Ναζισμού και στην απελευθέρωση της Ευρώπης.
Η Ρωσία είχε εγκαίρως διαφωνήσει με τα πρώην «δορυφορικά» κράτη της σχετικά με τον ρόλο που έπαιξε ο Ιωσήφ Στάλιν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο μέσω της υπογραφής του Συμφώνου Μολότωφ - Ρίμπεντροπ με τη ναζιστική Γερμανία. Ήδη τα τελευταία χρόνια, η ηγεσία της αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον της για τη μνήμη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς ακόμη και Ρώσοι ερευνητές ξεκίνησαν νέες έρευνες για τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν από τις ναζιστικές δυνάμεις σε ολόκληρη τη Ρωσία.

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2019

Ο σοσιαλισμός μετά τους Κάστρο

Η Κούβα θέλει την αγορά … χωρίς τον καπιταλισμό!
Του Ρενώ Λαμπέρ* από το Άρδην Τ. 110 
«Πρέπει οι Κουβανοί να κερδίσουν, διαφορετικά εμείς θα χάσουμε τα πάντα, ακόμα και την ελπίδα», έγραφε ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, λίγους μήνες μετά τη νίκη των ανταρτών με επικεφαλής τον Φιντέλ Κάστρο ενάντια στη δικτατορία του Φουλχένσιο Μπατίστα. Σχεδόν εξήντα χρόνια αργότερα, πού βρίσκεται το μικρό νησί που έριξε το γάντι στους γίγαντες του εικοστού αιώνα; Τα αναμφισβήτητα επιτεύγματα, κυρίως στον τομέα της υγείας,  δεν καλύπτουν πλέον τις ρωγμές που διατρέχουν το οικοδόμημα του καραϊβικού σοσιαλισμού μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ. «Το κουβανικό μοντέλο δεν λειτουργεί πια ούτε για μας», παραδεχόταν ο Κάστρο, τον Σεπτέμβριο του 2010.
Ο πρόεδρος Ραούλ Κάστρο ανακοίνωσε ότι προτίθεται να παραιτηθεί το 2018. Προβλέπεται ότι θα τον αντικαταστήσει ο πρώτος αντιπρόεδρος, Μιγκέλ Ντίας Κάνελ, γεννημένος ένα χρόνο μετά την άφιξη των ανταρτών στην Αβάνα, το 1959. Μια τέτοια μεταβίβαση εξουσίας θα αποτελούσε μια μικρή επανάσταση, στο πλαίσιο των αλλαγών  που ο Ραούλ Κάστρο επιχειρεί να προωθήσει ώστε να «εκσυγχρονίσει» το κουβανικό οικονομικό μοντέλο.
Αμερικάνικες σακαράκες, ερειπωμένες προσόψεις, ξεπερασμένη αισθητική: Για τους περισσότερους παρατηρητές, η κουβανική καθημερινή ζωή απεικονίζει τον απαρχαιωμένο χαρακτήρα της πολιτικής της ρητορικής: επικαλούμενο τον κομμουνισμό, το νησί  μοιάζει να έχει καθηλωθεί στο παρελθόν. Η μυρωδιά της ναφθαλίνης καλύπτεται μόνο από τις αναθυμιάσεις παραφίνης. Σε ηλικία 86 ετών, ο πρόεδρος Ραούλ Κάστρο σπάνια αρχίζει τις ομιλίες του χωρίς να σβήσει κεριά. «Τα 55 χρόνια της διακήρυξης του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της επανάστασης», κατά την έναρξη του 7ου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας (PCC), στις 16 Απριλίου 2016. «Η 161η  επέτειος από τη γέννηση του εθνικού μας ήρωα, Χοσέ Μαρτί», στα εγκαίνια του λιμανιού Ελ Μαριέλ, στις 27 Ιανουαρίου 2014. Τα «55 χρόνια από τον θρίαμβο της επανάστασης», στο τέλος της συνεδρίασης της 8ης κοινοβουλευτικής περιόδου της Εθνοσυνέλευσης, στις 21 Δεκεμβρίου 2013…
Αν, από την Πλατεία της Επανάστασης, στην Αβάνα, μέχρι τα τεράστια πανό που σηματοδοτούν την είσοδο στην πόλη του Σιενφουέγος, τα πρόσωπα των ηρώων της Σιέρα Μαέστρα μοιάζουν πανταχού παρόντα, αυτό γίνεται ίσως λιγότερο για να θυμίζει ένα παρωχημένο παρελθόν και περισσότερο για να δώσει ουσία σε μια σημερινή πραγματικότητα. Χωρίς αμφιβολία, το νησί είναι ακινητοποιημένο, αλλά μέσα στο παρόν: το παρόν μιας επανάστασης πάντα υπό αμφισβήτηση.
Εξήντα χρόνια σχεδόν μετά τον «θρίαμβό» της, μένει να δούμε πώς οι μπαρμπούδος θα εκτιμούσαν την εξέλιξη της χώρας για την οποία έδωσαν τη ζωή τους. Αν ξαναζούσε σήμερα ο Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα θα αναγνώριζε άραγε τη γη που τον υποδέχτηκε; Μήπως η συνέχεια του αγώνα θα τον εξέπληττε τόσο όσο η αλλαγή; Δεν είναι τόσο σίγουρο, αφού ένας δημοσιογράφος που διέσχισε το νησί το 2011 κοπιάζει ακόμα να βρει τα ίχνη του, έξι χρόνια αργότερα…
Μουσείο της επανάστασης, στην Αβάνα. Οι αίθουσες του πρώην προεδρικού μεγάρου αφηγούνται, χρόνο με τον χρόνο, το έπος ενός αντάρτικου με χίλιες και μια αναζωπυρώσεις: Επίθεση κατά του στρατοπέδου Μονκάδα, στις 26  Ιουλίου του 1953. Επιβίβαση στο σκάφος Γκράνμα, 25 Νοεμβρίου 1956. Νικηφόρα άφιξη του Φιντέλ Κάστρο στην Αβάνα, 8 Ιανουαρίου 1959[1] (1)… Διηγήσεις των επικών μαχών στις ύπουλες συγκρούσεις του Ψυχρού Πολέμου, μία μόνο αίθουσα αφιερωμένη σε οικονομικά και κοινωνικά θέματα. Και, μάλιστα, υπό επισκευή: οι επισκέπτες καλούνται να τη διασχίσουν γρήγορα.

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2019

Το «κομβικό» σημείο και το κύριο ερώτημα 30 χρόνια από την πτώση του τείχους

Του Γιάννη Χοντζέα
Πολλά γράφονται για τη συμπλήρωση 30 χρόνων από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Πάρα πολλά. Χωρίς όμως να απαντούν σε δύο κομβικά ζητήματα: Τι σχέση έχει ο σημερινός κόσμος με όσα επαγγέλθηκαν και διαφημίστηκαν τότε, και, ποια η αιτία της πτώσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Αναδημοσιεύουμε από το βιβλίο του Γιάννη Χοντζέα, «Το “τέλος” του κομμουνισμού», εκδόσεις Α/συνεχεια, Αθήνα 1993, ορισμένες εκτιμήσεις που προσανατολίζουν για την απάντηση των δύο αυτών ζητημάτων.
Κι εδώ είναι το «σταυροδρόμι» ή το «κομβικό» σημείο του ζητήματος. Διαμορφώθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του 70 μια «πρωτότυπη», σε σχέση με το παρελθόν, κατάσταση που τις διαδοχικές φάσεις τις έχουμε ζήσει από τότε στις εξωτερικές της εκδηλώσεις.
Τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια (ΣτΣ: 1989-1991) συνδέονται μ’ αυτή την κατάσταση που δημιουργήθηκε αυτή την περίοδο. Ένας αμερικάνικος ιμπεριαλισμός σε υποχώρηση (αναδιπλώνεται) και ένας, ο συνδιαχειριστής (ΣτΣ: εννοεί την ΕΣΣΔ) της τότε κατάστασης, επεκτείνεται. Όμως και οι δύο πάσχουν από την ίδια ασθένεια: το λαχάνιασμα στον οικονομικό-παραγωγικό τομέα, με διαφορές όμως ουσίας. Από την αναδίπλωση του πρώτου επωφελήθηκαν σύμμαχοι ιμπεριαλισμοί, ιαπωνικός και γερμανικός σε πρώτη γραμμή. Από το λαχάνιασμα του δεύτερου θα επωφεληθούν όλοι οι παραπάνω και θα «επεκταθούν», με διαφορετικούς ρυθμούς, μέσω της «αναδιάρθρωσης» που θα πραγματοποιήσουν σε πεδία όπως εκείνο του «ανταμώματος» (επικοινωνίες, πληροφορική, νέα υλικά κ.λπ.). Ταυτόχρονα θα αξιοποιήσουν σε μια πρώτη φάση μια υπόθεση που «κανονικά» θα έπρεπε να αξιοποιηθεί κι από την άλλη «συνδιαχειρίστρια» πλευρά: το αποκαλούμενο πετρελαϊκό σοκ. Αντί να βγουν ενισχυμένοι οικονομικά-πολιτικά όλοι αυτοί που βρίσκονται στην τροχιά των «σοσιαλιστικών-προοδευτικών χωρών» θα βγουν ζεματισμένοι κι αυτό τη στιγμή που η αναδιάρθρωση των άλλων ήταν η αρχή ενός φαύλου κύκλου κρίσης-αναδιάρθρωσης-κρίσης. Όλα αυτά από κει και πέρα πήραν ένα δρόμο που όποιος καλόπιστα έβλεπε –γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς– την εξωτερική πλευρά των πραγμάτων ήταν φυσικό, και είναι φυσικό, να πέφτει από αιφνιδιασμό σε αιφνιδιασμό. Όμως αυτό δεν ισχύει για όσους βρίσκονται όχι στη θέση του απλού προοδευτικού ανθρώπου ή αριστερού, αλλά αποτελούσαν «φορείς». Η τέτοια τροπή των πραγμάτων δεν οφείλεται κύρια στις επιμέρους αδυναμίες, γραφειοκρατίες κ.λπ., αλλά στη διπλή φύση του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2019

Ο Απ. Δοξιάδης, η ακροδεξιά ανάγνωση της Ιστορίας και ο νέος Ψυχρός Πόλεμος - Γιώργος Λυκοκάπης

 Ο Απ. Δοξιάδης, η ακροδεξιά ανάγνωση της Ιστορίας και ο νέος Ψυχρός Πόλεμος, Γιώργος Λυκοκάπης
Το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου στις αρχές Σεπτεμβρίου, με το οποίο ουσιαστικά εξισώνεται η ναζιστική Γερμανία με τη Σοβιετική Ένωση όσον αφορά την ευθύνη για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, επαναφέρει στο προσκήνιο αυτή τη συζήτηση και στην πραγματικότητα δικαιώνει τη σχετικά εκστρατεία, στην οποία έχουν τα τελευταία χρόνια επιδοθεί πολιτικές δυνάμεις κυρίως από χώρες της ανατολικής Ευρώπης.
Στην Ελλάδα, μάλιστα, έλαβε χώρα και ανταλλαγή πυρών μεταξύ του συγγραφέα Απόστολου Δοξιάδη και του ευρωβουλευτή της ΝΔ Στέλιου Κυμπουρόπουλου. Ο Δοξιάδης κατηγόρησε τους Έλληνες ευρωβουλευτές που εκτός από δύο καταψήφισαν ή ψήφισαν λευκό, γεγονός που υποχρέωσε τον Κυμπουρόπουλο να απαντήσει, χαρακτηρίζοντας τον κατήγορο ανιστόρητο.
Για να φωτίσουμε αυτή τη συζήτηση για την Ιστορία, ας πάμε τρία χρόνια πίσω. Τον Αύγουστο του 2016 απεβίωσε ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους ιστορικούς της Γερμανίας, ο Ερνστ Νόλτε, ο θεωρούμενος "πρύτανης" της αναθεωρητικής σχολής, στην οποία στηρίζεται η ακροδεξιά ανάγνωση της Ιστορίας. Το πλούσιο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει μελέτες για τον φασισμό και ευρύτερα για την περίοδο του Μεσοπολέμου.
Το 1987 ο γερμανικός Τύπος δημοσίευσε ένα άρθρο του που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Συγκρίνεται με τον σάλο που είχε προκαλέσει στη Γαλλία ο Ροζέ Γκαροντύ με το βιβλίο του "Θεμελιώδεις μύθοι της ισραηλινής πολιτικής". Ο Νόλτε δεν περιορίστηκε στην ταύτιση του ναζισμού με τον κομμουνισμό. Υποστήριξε πως ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν μία αντίδραση στην "υπαρξιακή απειλή" της επανάστασης των μπολσεβίκων στη Ρωσία. Κατά τον Γερμανό ιστορικό δεν θα υπήρχε το Άουσβιτς, αν δεν είχαν προηγηθεί τα σταλινικά γκουλάγκ.
Εκείνη την περίοδο, στη Γερμανία ξεκίνησε η "μάχη των ιστορικών" με αφορμή το αιρετικό κείμενο του Νόλτε. Γερμανοί ιστορικοί και φιλόσοφοι, όπως ο Χάμπερμας, με μία σειρά δημοσιεύσεων αντέκρουσαν τις θέσεις του. Τον κατηγόρησαν ότι υποβάθμιζε τη φρίκη του Ολοκαυτώματος και ότι σχετικοποιούσε τα ναζιστικά εγκλήματα, συγκρίνοντάς τα π.χ. με τον λιμό που προκάλεσε ο Στάλιν στην Ουκρανία.

Η ακροδεξιά ανάγνωση της Ιστορίας

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019

O «άλλος» Μάρξ – Γιατί το Κομμουνιστικό Μανιφέστο είναι παρωχημένο!

by Norbert Trenkle
Τουλάχιστον από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, ο Karl Marx για άλλη μια φορά ορθώς θεωρείται υπερβολικά σημερινός. Ωστόσο, οι νέοι και παλιοί φίλοι του επικεντρώθηκαν σε αυτό το μέρος της θεωρίας του που είναι από καιρό  ξεπερασμένο: η θεωρία της ταξικής πάλης μεταξύ της αστικής τάξης και του προλεταριάτου.
Αντίθετα, ο «άλλος Μαρξ», αυτός που επέκρινε τον καπιταλισμό ως μια κοινωνία βασισμένη στη γενική παραγωγή των αγαθών, στην αφηρημένη εργασία και στη συσσώρευση της αξίας, έλαβε ελάχιστης σοβαρή προσοχής. Αλλά ακριβώς αυτό το μέρος της θεωρίας του Μαρξ μας επιτρέπει να αναλύσουμε επαρκώς την τρέχουσα κατάσταση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και της διαδικασίας κρίσης του.
Η θεωρία της ταξικής πάλης, αντιθέτως, δεν συμβάλλει καθόλου στην κατανόησή μας για το τι συμβαίνει σήμερα, ούτε είναι ικανή να διαμορφώσει μια νέα προοπτική κοινωνικής χειραφέτησης. Για το λόγο αυτό, πρέπει να πούμε ότι το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι σήμερα παρωχημένο. Έχει μόνο ιστορική αξία.

Σολζενίτσιν : «Η αθεΐα, το πρώτο βήμα για τα γκουλάγκ»



Από: Aleksandr Solzhenitsyn, “Godlessness: the First Step to the Gulag”. Templeton Prize Lecture, 10 Μαΐου 1983 (Λονδίνο).


Πριν από περισσότερο από μισό αιώνα, ενώ ήμουν ακόμα παιδί, θυμάμαι να ακούω ορισμένους ηλικιωμένους να δίνουν την ακόλουθη εξήγηση για τις μεγάλες καταστροφές που έπληξαν τη Ρωσία: Οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό, γι' αυτό συνέβησαν όλα αυτά.

Από τότε έχουν περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια και όλα αυτά τα χρόνια διάβασα εκατοντάδες βιβλία, συγκέντρωσα εκατοντάδες προσωπικές μαρτυρίες και έχω ήδη συγκεντρώσει οκτώ τόμους της δικής μου προσπάθειας να κατανοήσω τα ερείπια που άφησε η αναταραχή αυτή. Αλλά αν μου ζητηθεί σήμερα να διατυπώσω όσο το δυνατόν πιο σύντομα την κύρια αιτία της καταστροφικής επανάστασης που αφάνισε περίπου εξήντα εκατομμύρια από τον λαό μας, δεν θα μπορούσα να το θέσω με μεγαλύτερη ακρίβεια παρά να επαναλάβω: Οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό. Γι’ αυτό συνέβησαν όλα αυτά.


Επιπλέον, τα γεγονότα της ρωσικής επανάστασης μπορούν να γίνουν αντιληπτά τώρα, στα τέλη του αιώνα, σε σχέση με τα γεγονότα που συνέβησαν στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό που προκύπτει εδώ είναι μια διαδικασία παγκόσμιας σημασίας. Και αν μου ζητηθεί να προσδιορίσω εν συντομία το κύριο χαρακτηριστικό ολόκληρου του εικοστού αιώνα, και εδώ δεν θα ήμουν σε θέση να βρω τίποτα πιο ακριβές και μεστό από το να το επαναλάβω για άλλη μια φορά: Οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό.


Οι αποτυχίες της ανθρώπινης συνείδησης, που στερήθηκαν τη θεϊκή της διάσταση, αποτέλεσαν καθοριστικό παράγοντα σε όλα τα μεγάλα εγκλήματα αυτού του αιώνα. Το πρώτο από αυτά ήταν ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και πολλά από τα σημερινά μας προβλήματα μπορούν να αναχθούν σε αυτόν. Ήταν ένας πόλεμος (η μνήμη του οποίου φαίνεται να ξεθωριάζει) όταν η Ευρώπη, γεμάτη υγεία και αφθονία, έπεσε σε ένα οργίλο ξέσπασμα αυτο-ακρωτηριασμού, που δεν μπορούσε παρά να χάσει τη δύναμή της για έναν αιώνα ή περισσότερο και ίσως για πάντα. Η μόνη πιθανή εξήγηση για τον πόλεμο αυτό είναι μια ψυχική έκλειψη μεταξύ των ηγετών της Ευρώπης λόγω της χαμένης συνειδητοποίησης μιας Ανώτατης Αρχής πάνω τους. Μόνο μια άθεη πικρία θα μπορούσε να παρακινήσει φαινομενικά χριστιανικά κράτη να χρησιμοποιήσουν δηλητηριώδη αέρια, ένα όπλο τόσο προφανές πέρα από τα όρια της ανθρωπότητας.

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2019

Γκίκας, όπως Γκέμπελς

Mε αφορμή την επέτειο της έναρξης των σταλινικών διώξεων (Δεκέμβρης του 1937), αναδημοσιεύουμε ένα εξαιρετικό κείμενο του Θρ. Ευτυχίδη, ως απάντηση στις αντιλαϊκές γελοιότητες των νεο-σταλινικών
(ο τίτλος της ανάρτησης είναι δικός μας, και όπως έγραψε κάποιος στο f.b.:
Τον τίτλο αυτό ο Γκίκας τον κέρδισε με την αξία του)

Μία απάντηση στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, για τις διώξεις των Ελλήνων στην πρώην ΕΣΣΔ

Του Θράσου Ευτυχίδη
Είναι τραγικό όταν χρησιμοποιείς ένα κακογραμμένο κείμενο για να συγκαλύψεις και να αποκρύψεις την αλήθεια.
Πριν δύο βδομάδες κάποιος φίλος μου έστειλε την παρακάτω παραπομπή από τα ιστορικά του Ριζοσπάστη . Το εν λόγω «ιστορικό» κείμενο δημοσιέυθηκε στο Ριζοσπάστη της 23ης Απριλίου 2017 και έχει τον βαρύγδουπο τίτλο:
«Ανάθεμά σε Στάλιν, εσύ και οι κομμουνιστές»!
Μαθαίνοντας ποντιακά γραμμένα με μαύρο μελάνι
Ο «καλός» κομμουνιστής (γιατί άραγε;), Αναστάσης Γκίκας, μέλος του τμήματος ιστορίας της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. αναλαμβάνει εργολαβικά να ξεσκεπάσει αυτούς που χύνουν «το μαύρο μελάνι του αντικομμουνισμού» και τολμούν να μιλούν για διώξεις μειονοτήτων που όπως μας λέει  «Ποτέ και καμιά δίωξη δεν υπήρξε στη Σοβιετική Ενωση με εθνικά κριτήρια. Τουναντίον, η ΕΣΣΔ υπήρξε υπόδειγμα ανάπτυξης, φιλίας και ισότιμης συμβίωσης των 100 και πλέον εθνοτήτων που τη συναπάρτιζαν, καταπολεμώντας κάθε μορφή εθνικής καταπίεσης, σοβινισμού, εθνικισμού, φυλετισμού κ.ο.κ.»
Πραγματικά δυσκολεύομαι να κατανοήσω το Κ.Κ.Ε. όταν υιοθετεί τέτοιες απόψεις. Δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί είναι αντικομμουνιστής κάποιος που γράφει την αλήθεια; Γιατί έχει αναλάβει εργολαβικά τη στήριξη του Στάλιν και των πεπραγμένων του καλών ή κακών; Γιατί ακόμη και σήμερα που μια σειρά εγγράφων μεταξύ των οποίων και πρωτόκολλα εκτελέσεων, έχουν αποχαρακτηρισθεί και βρίσκονται στη διάθεση κάθε σοβαρού ερευνητή επιμένει στην άρνηση των εθνικών επιχειρήσεων της ΝΚΒΔ.
Σύμφωνα λοιπόν με τα έγγραφα που πλέον επαναλαμβάνω μπορεί να τα βρεί ο οποιοσδήποτε, την περίοδο 1937 – 1938 πραγματοποιήθηκαν, το λιγότερο 12 επιχειρήσεις με καθαρά εθνικό κριτήριο από την ΝΚΒΔ, γιατί πολύ σωστά αναφέρει ο «ιστορικός» του Κ.Κ.Ε. , Κα Γκε Μπε αυτή την περίοδο, δεν υπήρχε.
Ειδικότερα για την Ελληνική Επιχείρηση της ΝΚΒΔ, υπάρχει το Διάταγμα (Ντιρεκτίβα) Νο 50215 από 11 Δεκεμβρίου 1937, με την υπογραφή του Λαϊκού Επιτρόπου Εζόφ. Το παραθέτω σε φωτογραφίες παρακάτω.

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2018

Χριστουγεννιάτικα έθιμα των Ελλήνων στην Αλβανία του Χότζα - Μυρένα Σερβιτζόγλου

Χριστουγεννιάτικα έθιμα των Ελλήνων στην Αλβανία του Χότζα, Μυρένα Σερβιτζόγλου

Ο Ιωσήφ Στάλιν προσπαθούσε να συγκρατεί τον Ενβέρ Χότζα στον πόλεμο που είχε εξαπολύσει κατά της Εκκλησίας και του θρησκευτικού αισθήματος με την άνοδό του στην εξουσία το 1944. Σε μία συνάντησή τους στη Μόσχα, ο Στάλιν του συνέστησε: «Μην παίρνεις μέτρα. Η θρησκεία έχει βαθιές ρίζες στη συνείδηση και την ψυχολογία του λαού, θα έχεις προβλήματα». Στο βιβλίο του «Με τον Στάλιν», ο Αλβανός δικτάτορας θυμάται: «Έχεις πολλούς Χριστιανούς; με ρώτησε ο Στάλιν. Να μη φοβάσαι τους ορθόδοξους, δεν είναι φανατικοί, να φοβάσαι τους καθολικούς γιατί έχουν πίσω τους το Βατικανό».
Παρά ταύτα, το έτος 1967, ενώ ο Στάλιν δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή για να τον «συνετίσει», ο Χότζα κηρύττει την Αλβανία το πρώτο «αθεϊστικό κράτος» στον κόσμο και δια νόμου απαγορεύει κάθε «φασιστική, θρησκευτική, πολεμοκάπηλη, αντισοσιαλιστική δραστηριότητα και προπαγάνδα». Ιερείς ξυρίζονται, απεκδύονται τα ράσα, όσοι δεν συμμορφώνονται συλλαμβάνονται, βασανίζονται, εκτελούνται. Ναοί και μονές καταστρέφονται όταν δεν αλλάζουν χρήση, πιστοί διώκονται κατά την τέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων και εθίμων.
Μέχρι το 1990, την πτώση δηλαδή του καθεστώτος, οι Έλληνες της Νοτίου Αλβανίας, τα μέλη της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας τιμούσαν εν κρυπτώ ή με ευφάνταστες παραλλαγές την ορθόδοξη θρησκευτική τους πίστη.

Χειμάρρα

«Στη Χειμάρρα, η λέξη «σ(τ)ρίνα» ακουγόταν πριν το ’90 την περίοδο των εορτών Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Η χρήση της ατόνησε με τη μαζική φυγή των Χειμαρραίων τη δεκαετία του ’90 και την εισαγωγή των ελλαδικών εθίμων. Οι ρίζες της στρίνας ανάγονται στην Βυζαντινή περίοδο και συνδέονται με τους καλαντιστές και το νόμισμα που ελάμβαναν ως δώρο. Η στρίνα σαν λέξη αλλά και σαν παράδοση δείχνει πόσο ισχυρές είναι οι ρίζες ενός λαού και πως μπορούν να εγγυηθούν την επιβίωσή του ακόμη και όταν όλα τα κλαδιά κόβονται βίαια.

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018

Οι τρεις μεθύστακες που άλλαξαν τον κόσμο

Περικλής Κοροβέσης - Εφημερίδα τών Συντακτών

Στις 8 Δεκέμβρη του 1991, σε ένα υπέροχο τσαρικό ανάκτορο, προς τα σύνορα της Φινλανδίας, γνωστό στους περίοικους και ως «ανάκτορο των στελεχών», παρατηρείται ασυνήθιστη κίνηση. Καταφτάνουν δεκάδες τεθωρακισμένες λιμουζίνες. Ισχυρότατες στρατιωτικές μονάδες με βαρύ εξοπλισμό αποκλείουν την περιοχή σε ακτίνα δέκα χιλιομέτρων και επιβάλλουν καθολική απαγόρευση της κυκλοφορίας πεζών και οχημάτων.
Οι κάτοικοι απορημένοι κλειδαμπαρώθηκαν στα σπίτια τους. Είχαν συνηθίσει βέβαια οι χωριάτες σε τέτοια συμβάντα κάθε φορά που ερχόταν κάποιος υψηλός αξιωματούχος, αλλά σε τέτοια έκταση πρώτη φορά έβλεπαν. Τα ελικόπτερα πετούσαν σε χαμηλό ύψος και αναστάτωναν τα ζωντανά που ούρλιαζαν. Η θερμοκρασία είχε φτάσει στους -42.
Αλλά αυτό δεν εμπόδιζε την ομορφιά του τοπίου που έμοιαζε με καρτ ποστάλ. Και ένας τεράστιος ήλιος χάιδευε το πολικό κρύο και το ’κανε φιλικό. Μέσα στο ανάκτορο η θερμοκρασία ήταν στους 30 βαθμούς, πράγμα που επέτρεπε στις κυρίες να επιδεικνύουν τα ντεκολτέ τους με τα πλούσια ελέη τους.
Σε αυτή τη δεξίωση, που κανείς δεν είχε καταλάβει γιατί γινόταν, είχε μαζευτεί η αφρόκρεμα της νομενκλατούρας. Τα εδέσματα ήταν δημιουργία τριών εκλεκτών σεφ, ενός Ρώσου, ενός Λευκορώσου και ενός Ουκρανού. Η σαμπάνια κυλούσε ποτάμι, η μουσική ήταν μαλακή τζαζ και αυτό βοηθούσε στις διαπραγματεύσεις κάθε είδους. Η ΕΣΣΔ ήταν πια ελεύθερη. Ο κομμουνισμός είχε πέσει. Και τα πάντα ήταν επιτρεπτά.

Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017

Χριστιανός και κομμουνιστής; Του Γιώργου Λιερού


Χριστιανός και κομμουνιστής; Του Γιώργου Λιερού









Οι προβλέψεις του Μπερδιάγιεφ επαληθεύτηκαν με πολύ οδυνηρό τρόπο στη μετασοβιετική Ρωσία: το σοβιετικό καθεστώς θα καταστρέψει ακριβώς εκείνη τη φαντασιακή συγκρότηση που έκανε δυνατή κάποτε τη Ρώσικη Επανάσταση.


Χριστιανός και κομμουνιστής;
Παρουσίαση του βιβλίου του Νικολάϊ Μπερδιάγιεφ «Οι πηγές και το νόημα του ρώσικου κομμουνισμού»
Του Γιώργου Λιερού
Η επανάσταση είναι μια αποκάλυψη σε μικρογραφία. Είναι αυτό το δικαστήριο το εγκατεστημένο στο εσωτερικό της ιστορίας για να της απαριθμεί τα λάθη της.  

Νικολάϊ Μπερδιάγιεφ Χριστιανός και κομμουνιστής;

Ερώτημα και συγχρόνως άποψη, μια διατύπωση με την οποία ο πολύ σημαντικός Ρώσος φιλόσοφος, σύγχρονος της Οκτωβριανής επανάστασης, Νικολάϊ Μπερδιάγιεφ δίνει την σκοπιά από την οποία ασκεί κριτική στο εξαιρετικό βιβλίο του «Οι πηγές και το νόημα του ρώσικου κομμουνισμού».
Υποστηρίζοντας ότι «το κομμουνιστικό κοινωνικό σύστημα είναι κατά μεγάλο μέρος δίκαιο [και] οπωσδήποτε βρίσκεται πιο κοντά στον Χριστιανισμό απ’ ότι ο καπιταλισμός» {265}, αναγνωρίζοντας ότι «η κομμουνιστική επανάσταση… απελευθέρωσε  τις  λαϊκές δυνάμεις , τις έφερε στην ιστορική πραγματικότητα  : σ’ αυτό βρίσκεται όλη της η σπουδαιότητα» (17), ασκεί ταυτόχρονα μια σφοδρή πολεμική στον μπολσεβικισμό. 
Το βιβλίο είναι γραμμένο στα τέλη της δεκαετίας του τριάντα και ωστόσο διατηρεί μια τέτοια επικαιρότητα που το κάνει αναπόσπαστο μέρος της αναγκαίας βιβλιογραφίας για τη σημερινή συζήτηση με αφορμή τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή επανάσταση.
Η θεματολογία, το εύρος της κριτικής του, καθόλου δεν αφορά μόνο ένα χριστιανικό ή ένα χριστιανοσοσιαλιστικό κοινό, αλλά ακόμα περισσότερο , όλους εκείνους που εντάσσουν τους εαυτούς τους στην μεγάλη παράδοση της  κομμουνιστικής ιδέας, θεωρούν ανοιχτά  σήμερα τα μεγάλα κοσμοθεωρητικά ζητήματα και θέλουν να αποτιμήσουν κριτικά την επαναστατική εμπειρία του 20ου αιώνα.

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

Προσωπολατρεία στην Κίνα: Αξιωματούχοι αποτίουν φόρο τιμής σε δέντρο που φύτεψε ο Σι Τζινπίνγκ!


«ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΛΗΣΟΥΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ…»


O Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ (Φωτογραφία: ΑΡ)
Μετά την ανύψωση του Σι Τζινπίνγκ στο επίπεδο του ιδρυτή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, Μάο Τσετούνγκ στο πρόσφατο συνέδριο του ΚΚΚ στο Πεκίνο οι εκδηλώσεις λατρείας στο πρόσωπό του έχουν λάβει μεγάλες διαστάσεις στην αχανή κομμουνιστική χώρα: από τις ελαιογραφίες και τις ταπισερί με το πρόσωπό του που κυκλοφορούν στο εμπόριο, μέχρι τα τραγούδια που γράφονται για τον Κινέζο πρόεδρο, τις εκθέσεις που διοργανώνονται προς τιμήν του και τις πανεπιστημιακές σχολές που παίρνουν το όνομά του.
Τελευταίο κρούσμα ένα «προσκύνημα» που έκαναν αξιωματούχοι του κόμματος σ’ ένα δέντρο που είχε φυτέψει ο Σι πριν από οκτώ χρόνια στην επαρχία Χενάν: πρόκειται για μια Παυλώνια, ένα δέντρο ιθαγενές από την Ασία, το οποίο ενδείκνυται για παραγωγή ξυλώδους βιομάζας, πολύτιμης τεχνικής ξυλείας και ακόμα σαν δέντρο αναδάσωσης και διακόσμησης.
Οι 12 αξιωματούχοι πήγαν εκεί «για να αντλήσουν έμπνευση» από το δέντρο, και «να στοχαστούν προσεκτικά για την αποστολή του ΚΚΚ», σύμφωνα με την ιστοσελίδα της τοπικής οργάνωσης του κόμματος. Ενώ στη συνέχεια άκουσαν ένα ποίημα που είχε γράψει ο Σι για έναν πρώην επικεφαλής του κόμματος στην περιοχή, τον θάνατο του οποίου τη δεκαετία του 1960 είχε αποδώσει ο κρατικός μηχανισμός προπαγάνδας σε «υπερκόπωση».
Η επίσκεψη στο δέντρο του Σι είναι κατά πολλούς ένα ακόμη δείγμα της κουλτούρας προσωπολατρίας αλά Μάο που καλλιεργείται γύρω από τον νυν Κινέζο πρόεδρο – υποψίες που εντάθηκαν μετά την τροποποίηση του καταστατικού του Κόμματος στα τέλη Οκτωβρίου, ώστε να συμπεριληφθεί σε αυτό το όραμα του ισχυρού Kινέζου ηγέτη, δηλαδή «οι Σκέψεις του Σι Τζινπίνγκ πάνω στον Σοσιαλισμό, με κινεζικά χαρακτηριστικά για μια Νέα Εποχή». Πρόσθετο δείγμα, λένε, είναι και οι προπαγανδιστικές εκστρατείες προώθησης των βιβλίων και των πολιτικών θεωριών του Σι, καθώς και οι αναφορές στο πρόσωπό του ως «λινγκσιού» – ένας αξιοσέβαστος τίτλος, που σημαίνει «ηγέτης» και χρησιμοποιείτο μόνον την εποχή του Μάο Τσετούνγκ και του διαδόχου του Χουά Γκουοφένγκ.

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

100 χρόνια απ’ το 1917: Η Μικρασιατική Καταστροφή, η Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Στάλιν

Η μοιραία συνέπεια της σοβιετικής επανάστασης για τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας και του Πόντου
Του Γιώργου Καραμπελιά*
Η γραφειοκρατική σταλινική αντεπανάσταση, ως συνέχεια και ανατροπή εν πολλοίς μεγάλου μέρους των κατακτήσεων της ρωσικής επανάστασης (από τον Φλεβάρη έως τον Οκτώβρη), εγκαθίδρυσε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που ελάχιστα έχει να ζηλέψει από εκείνα των αντιπάλων του: Κατάλυση όλων των εργατικών δικαιωμάτων, δεσποτισμός και αφαίρεση όλων των ελευθεριών, ενίσχυση των εισοδηματικών ανισοτήτων, μαζική τρομοκρατία και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Εν τούτοις, η σοβιετική περίπτωση παρουσιάζει μια σημαντική ιδιομορφία, που τη διακρίνει ουσιωδώς από τον ιταλικό φασισμό και τον γερμανικό ναζισμό, διότι υπήρξε η μετεξέλιξη μιας αυθεντικής λαϊκής επανάστασης και μιας έκρηξης των δημοκρατικών ελευθεριών και χρειάστηκαν δέκα ολόκληρα χρόνια, μέχρι το 1927-1929, για να αναιρεθούν όλες οι κατακτήσεις αυτής της επανάστασης, καθώς μάλιστα το καθεστώς εμφανιζόταν ως αυθεντικός συνεχιστής της.
Εξάλλου, πολύ διαφορετική παραμένει η λειτουργία του στην παγκόσμια σκακιέρα, όπου ο σταλινισμός ως παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα διεκδικεί την ανατροπή της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής τάξης και θα εμφανίζεται σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες ως διεκδικητής των εργατικών και λαϊκών ελευθεριών. Ενώ, αντίθετα, τα φασιστικά και ναζιστικά κινήματα, σε όλη την Ευρώπη, θα διεκδικούν την περιστολή των ελευθεριών. Πρόκειται για μια διαφορά κεφαλαιώδους σημασίας, διότι υποχρέωνε τη σοβιετική γραφειοκρατία να φέρει τα ενδύματα του Μαρξ, της παρισινής Κομμούνας και του Λένιν, και να έρχεται σε αντιπαράθεση με την παγκόσμια καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική τάξη.
Η ίδια η ύπαρξη της ΕΣΣΔ, ως αντίπαλου πόλου στο διεθνές σύστημα, προκαλούσε αποσταθεροποιητικά φαινόμενα άσχετα με την εσωτερική πραγματικότητα του σοβιετικού καθεστώτος.

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017

Σοβιετική προπαγάνδα κατά των θρησκειών μέσα από σκίτσα

από 

Σοβιετική προπαγάνδα κατά των θρησκειών μέσα από σκίτσα
Οι παρακάτω εικόνες προέρχονται από το αντιθρησκευτικό περιοδικό Bezbozhnik, που σημαίνει Άθεος. Κυκλοφορούσε από το 1922 μέχρι το 1941, και η καθημερινή του έκδοση, Ο άθεος στον χώρο εργασίας, από το 1923 μέχρι το 1931. Ιδρύθηκε από τον Όμιλο Μαχητικών Άθεων, έναν οργανισμό μελών του κομμουνιστικού κόμματος, της νεολαίας του κόμματος, εργατών και βετεράνων. Αν και ήταν οργανωμένο από το κόμμα, δεν ήταν επίσημα κρατικό.

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

«Δύο άκρα» ή μια, δυστυχώς κυρίαρχη, ολοκληρωτική παράδοση;

του Γιώργου Ρακκά
Αναζωπυρώθηκε μετά την απόφαση Κοντονή για την αποχή της Ελλάδας από το διαβόητο συνέδριο των Εσθονών για την ταύτιση του ναζισμού με τον σοβιετισμό, η συζήτηση για τα «δύο άκρα». Ταυτόχρονα, η παγκόσμια σκηνή έμεινε αποσβολωμένη παρακολουθώντας μια φονική σύγκρουση αντιφά και φασιστών, στο Σάρλοτσβιλ των ΗΠΑ, όπου η εκλογή Τραμπ έχει πυροδοτήσει αυτήν την αντιπαράθεση σε ένταση μάλλον άγνωστη για την πρόσφατη ιστορία της αμερικάνικης κοινωνίας.
Κάτι συμβαίνει· δεν είναι μόνο οι έωλες διαιρετικές τομές του παρελθόντος που ανακαινίζονται σήμερα ώστε να καλύψουν το έλλειμμα οράματος και διεξόδων που χαρακτηρίζει την τρέχουσα πολιτική. Καθώς η παγκοσμιοποίηση βυθίζεται σε κρίση, οι αντιθέσεις της παροξύνονται, τροφοδοτούν συγκρούσεις, που εκφράζονται με την γλώσσα του «παλιού», δηλαδή του πολιτικο-ιδεολογικού σύμπαντος που θα κυριαρχήσει μέσα στον 20ό αιώνα. Παρατηρώντας, όμως, τις περιπέτειές του από τον εξώστη του χαοτικού 21ου τον οποίον μας κληροδότησε, αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες πλέον δεν διαθέτουν την πολυτέλεια να επιδίδεται σε τέτοιες νεκραναστάσεις. Το τίμημα θα είναι βαρύ. Ιδίως, για την δικιά μας την χώρα, η οποία ακόμα αρνείται να μετρήσει τις πληγές που της άφησαν οι συγκρούσεις των «μεγάλων αφηγήσεων» του χτες, αδυνατώντας να αντιληφθεί ότι τραγωδία, για αυτήν, υπήρξε ο ίδιος ο εμφύλιος, ότι το πρόβλημα δεν αφορούσε στο ποιός θα επικρατήσει αλλά στο ότι έγινε, πράγμα που εξ αρχής απέτρεψε οποιαδήποτε σοβαρή προοπτική χειραφέτησης του Ελληνικού λαού, και τον καταδίκσε σε μια νέα δουλεία, την ίδια στιγμή που είχε βγει ως ο μεγάλος ηθικός νικητής του πολέμου που μόλις τότε είχε λήξει.

Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

Το ΚΚΕ και οι «δίκες της Μόσχας»

Παναγιώτης Μαυροειδής 


Σημείωση ΡΕΣΑΛΤΟ: 
Στο χθεσινό μας κείμενο («Οι αντικομουνιστικές παραχαράξεις της φαιάς προπαγάνδας…»)επισημαίναμε: 
«Στην αρχή ταύτιζαν τα εγκλήματα του σταλινισμού με τον κομμουνισμό και κατ’ επέκταση το ΦΑΣΙΣΜΟ με τον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ: Αυτό ήταν το ιστορικό δώρο που παρείχε ο σταλινισμός στην καπιταλιστική κακουργία…». 
Το παρακάτω κείμενο του Παναγιώτη Μαυροειδή συγκεκριμενοποιεί αυτό το «ιστορικό δώρο»: 
Ο Ριζοσπάστης επιχείρησε να απαντήσει*, ως όφειλε, στην γελοία κατηγορία ταύτισης ναζισμού και κομμουνισμού. 
Απέτυχε ωστόσο τελείως! 
Η εφημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ
δεσμευμένη από την πάση θυσία υπεράσπιση του «υπαρκτού», εξακολουθεί να επιμείνει στην ίδια γραμμή ταύτισης της αριστερής κομμουνιστικής κριτικής στην οικοδόμηση του ιδιότυπου εκμεταλλευτικού και αυταρχικού καθεστώτος αναίρεσης της Οκτωβριανής Επανάστασης και των καταχτήσεων της, με τον …ναζισμό, ακολουθώντας ακριβώς τη μεθοδολογία του Στάλιν στη ματωμένη δεκαετία του 1930. 

Γράφει ο Ριζοσπάστης: 

«Επομένως, ανεξάρτητα από τις υπερβολές στις διώξεις της περιόδου 1936 – 1938, η σοβιετική εξουσία στην ουσία απαντούσε στις αντικαθεστωτικές πράξεις, μιας και οι σκοποί των αντιφρονούντων και του γερμανικού ιμπεριαλισμού συνέκλιναν και μια αντεπαναστατική δραστηριότητα την περίοδο που η Σοβιετική Ενωση θα δεχόταν επίθεση θα μπορούσε να αποβεί καταστροφική». 

Ας έχουμε μια συναίσθηση για το τι μιλάμε και ποιες είναι οι «υπερβολές»: 

• Από τους 1.966 σύνεδρους που συμμετείχαν το 1934 στο 17ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, οι 1.108 εκτελέστηκαν μέχρι το 1938, 
• Από τα 139 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που εξελέγησαν, εκτελέστηκαν στη συνέχεια τα 98. 
• Οι Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Πιατάκοφ, Ράντεκ και άλλοι κομμουνιστές κατηγορήθηκαν ως πράκτορες της Γκεστάπο και τουφεκίστηκαν. Το ίδιο έγινε με τους Μπουχάριν, Ρίκοφ και άλλους. Ο Τόμσκι αυτοκτόνησε το 1936 και ο Ορτζονικίτζε αυτοκτόνησε το 1937. 
• Από τα 26 τακτικά μέλη της Κ.Ε. του 10ου συνεδρίου (δηλαδή της τελευταίας Κ.Ε. όπου συμμετείχε ο Λένιν), τα 17 εκτελέστηκαν ή δολοφονήθηκαν. 
• Από τα 10 τακτικά μέλη του Π.Γ. του 1922 (δηλαδή από την καθοδηγητική ομάδα που διεξήγε το νικηφόρο εμφύλιο), εκτελέστηκαν τα 6. 
• Από τα 31 στελέχη που αναδείχτηκαν στο Π.Γ. μεταξύ 1919 και 1935, οι 20 εκτελέστηκαν.