Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΛΑΜΠΟΣ Κ.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΛΑΜΠΟΣ Κ.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Για τον μύθο του ‘Εγώ’, της ‘εαυτοκτησίας’ και της ‘ιερότητας’ της ατομικής ιδιοκτησίας[1]



«Είμαστε το στολίδι, η συνείδηση και το χαμόγελο και όχι οι αφελείς και ηλίθιοι ιδιοκτήτες-κατακτητές του αναρχοατελεύτητου και μεγαλοπρεπούς Σύμπαντος»
Satsok Sopmal[2]
Ο καπιταλισμός δεν είναι πετυχημένος. Δεν είναι ευφυής, δεν είναι όμορφος,
δεν είναι δίκαιος, δεν είναι ηθικός. Και δεν μας προσφέρει αυτά που υπόσχεται.
Με λίγα λόγια, τον αντιπαθούμε και αρχίζουμε να τον απεχθανόμαστε.
Τζον Μέιναρντ Κέινς[3]

«Όπως έχει αποδειχτεί, η βλάβη στους μετωπιαίους λοβούς του εγκεφάλου
συνεπάγεται τη διάβρωση της επινοητικότητας, το μειωμένο ενδιαφέρον
για το μέλλον, τον ελαττωμένο αυτοέλεγχο, την αναισθησία και την
εμμονική προσκόλληση σε ατελέσφορα μονοπάτια»
Γιώργος Παξινός[4]

Ο Αριστοτέλης, πρώτος αυτός, υποστήριξε και ο Κάρολος Δαρβίνος τον επιβεβαίωσε στο ακέραιο, ότι όλες, χωρίς εξαίρεση, οι μορφές ζωής έχουν κοινή ρίζα, αλλά για λόγους επιβίωσης διαφοροποιούνται στην διαδρομή της εξέλιξής τους με αποτέλεσμα μια τεράστια βιοποικιλότητα από άπειρα ήδη χλωρίδας και πανίδας. Η σύγχρονη επιστήμη της αστροφυσικής, της χημείας και της μοριακής βιολογίας επιβεβαιώνουν την διδασκαλία του Ιπποκράτη, ότι το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από όλα σχεδόν τα στοιχεία του Σύμπαντος, ότι δηλαδή είμαστε αστρόσκονη, μέρος του Σύμπαντος. Η ανακάλυψη της διπλής έλικας της ζωής, του DNA, σφράγισε αυτή την άποψη ως τελεσίδικα επαληθευμένη γνώση, διαπιστώνοντας ότι όλες, που αριθμούνται σε δισεκατομμύρια, οι μορφές ζωής έχουν κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό το ίδιο DNA και διαφέρουν ελάχιστα και μόνο κατά το υπόλοιπο, πράγμα που αποδεικνύει ότι όλες οι μορφές ζωής που τυχαία ξεκίνησαν, αλλά σε συγκεκριμένες ευνοϊκές συνθήκες και διαδικασίες-λειτουργίες της ύλης και της ενέργειας από την αβιογένεση και ολοκληρώθηκαν βιογενετικά, αποτελούν το Όλον, το Εμείς των πολλών μορφών, των άπειρων οργανικών-ζωντανών Εγώ.

Σάββατο 12 Αυγούστου 2017

Για τη διαδικασία γένεσης και για το χαρακτήρα του ελληνικού αστισμού (1200-1830)[1]

Γράφει ο Κώστας Λάμπος  claslessdemocracy@gmail.com,
Τα σημερινά εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της Ελλάδας «θα γίνουν τότε μόνο κατανοητά, όταν θα πάψει πλέον να αγνοείται προκλητικά ο νόμος ύφανσης του ιστού της ελληνικής κοινωνίας στο παρελθόν, ιδιαίτερα κατά την τουρκοκρατία  (1453-1827)[2]. Οι καρποί τόσο των εθνογενετικών όσο και των ανθρωπογενετικών διαδικασιών έχουν ομοιότητες μεταξύ τους επειδή η οικονομική και κοινωνική όπως η σωματική και πνευματική ανάπτυξή τους εξαρτάται σημαντικά από τις συνθήκες εγκυμοσύνης και τις στραπάτσες της γέννας. Ωστόσο λείπουν ακόμα οι επιστημονικά έγκυρες και ιδεολογικά αποφορτισμένες μελέτες για τις συνθήκες γέννησης του νεοελληνικού έθνους που θα βοηθούσαν σ’ αυτή την κατανόηση. Γι αυτό θα προσπαθήσω με τη μεγαλύτερη δυνατή συντομία να προσεγγίσω συνολικά αυτό το ζήτημα,  δηλαδή τις συνθήκες της στρεβλής διαμόρφωσης της  ελληνικής εθνικής συνείδησης καθώς και αυτό της ιστορικής εγκυμοσύνης και της  πολύ καθυστερημένης γέννας του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.
Υπήρχε από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας η ιδέα της ενότητάς της, αλλά αυτή επιχειρήθηκε πότε με τον ιμπεριαλισμό της Αθήνας και πότε με τον επεκτατισμό της Σπάρτης και πάντα στη βάση ανελέητων εμφύλιων συγκρούσεων και συμμαχικών καταστροφικών πολέμων με τη συνδρομή πάντα της τότε μεγάλης δύναμης της Περσίας. Η γρήγορη κατάρρευση της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η πτώση της τελευταίας πόλης-κράτους, της Κορίνθου, το 147 της παλιάς χρονολόγησης, άμεση συνέπεια της ανικανότητας των πολλών ελληνικών πόλεων-κρατών να φέρουν σε έναν κοινό παρανομαστή τα συμφέροντά τους, οδήγησε αναπόφευκτα στη διάλυση της αρχαίας Ελλάδας και στη μετατροπή των ελληνικών περιφερειών σε διοικητικές επαρχίες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας[3]. Οι εξελίξεις που ακολούθησαν καθορίστηκαν αποκλειστικά από τα συμφέροντα της Ρώμης. Το ελληνικό στοιχείο, ιδιαίτερα ισχυρό στην νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου, καρπός της επεκτατικής πολιτικής του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν μπόρεσε να αντισταθεί και να υπερασπισθεί την ιδέα της ενιαίας Ελλάδας. Αλλά και η διάσπαση και κατάρρευση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας καθώς και άνοδος της θεοκρατικής βυζαντινής αυτοκρατορίας στις ανατολικές επαρχίες που ακολούθησαν δεν οδήγησαν σε σημαντικές διαφοροποιήσεις που θα μπορούσαν να επιτρέψουν τον ισχυρισμό ότι το Βυζάντιο υπήρξε μια κάποια συνειδητή συνέχεια της αρχαίας, ή έστω ένας κάποιος πρόδρομος της νεώτερης Ελλάδας, όπως συνηθίζουν να ισχυρίζονται ακόμα μερικοί, κι αυτό γιατί το λεγόμενο ορθόδοξο χριστιανικό ιερατείο δεν κατάστρεψε και εξαφάνισε μόνο τα μνημεία της αλλά προχώρησε στο κάψιμο και στο θάψιμο της αρχαίας ελληνική Γραμματείας επειδή αυτή δεν απαντούσε στο βασανιστικό του ερώτημα για το φύλλο των υποτιθέμενων αγγέλων.

Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

Η Ιστορία ως Ιδεολογία

(Το παράδειγμα της ιστορίας οικονομικών θεωριών)
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
«Όλος ο πνευματικός και ηθικός βίος των ανθρώπων
δεν είναι παρά η αντανάκλαση των οικονομικών
φαινομένων στον ανθρώπινο εγκέφαλο»
Ζαν Ζωρές
Υπάρχουν δυό βασικές κοσμοθεωρητικές προσεγγίσεις του κόσμου και της πραγματικότητας, της κίνησης και της εξέλιξής της, συνεπώς και της ιστορίας. Η φυσική-υλιστική αντίληψη με θεμελιωτές τους Ίωνες Φιλοσόφους που θεωρούν ότι ο κόσμος είναι αυθύπαρκτος, αποτελείται από ύλη και ενέργεια και υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει χωρίς να χρειάζεται δημιουργό και η ιδεαλιστική αντίληψη με θεμελιωτή τον Πλάτωνα που θεωρεί τον κόσμο αντικατοπτρισμό και δημιούργημα κάποιας υποτιθέμενης ‘αρχέτυπης Ιδέας’ ‘ενός πάνσοφου και παντοδύναμου δημιουργού’, του λεγόμενου ‘θεού’, όπως τον αποκάλεσαν οι δημιουργοί του, τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία στην προσπάθειά τους να τον βάλουν ως φετίχ δικό τους, ως παρένθετη ιδέα και ως εκτονωτή εντάσεων μεταξύ αυτών και της χειμαζόμενης κοινωνίας[1].
Υπάρχει, επίσης, μεγάλη διαφορά μεταξύ της αντικειμενικής-πραγματικής ιστορίας και της ιστοριογραφίας. Και πολύ περισσότερο, υπάρχει διαφορά, μεταξύ ιστορίας και χρονολογικής συμβαντολογίας και γεγονοτολογίας. Μεταξύ τού τι είναι η ιστορία, τού ποιος δημιουργεί και τού ποιος γράφει την ιστορία, με δεδομένο ότι η ιστοριογραφία δεν γράφει, αλλά καταγράφει όσα και ότι αυτή θεωρεί πηγές και στοιχεία ιστορίας. Σε σχέση με αυτό το ερώτημα τίθεται το επόμενο που αναφέρεται στον ποιον βλάπτει και στο ποιον ωφελεί η υποκειμενική και σκόπιμα ‘πειραγμένη’ ιστορία και ποιος ο ρόλος της ιστοριογραφίας η οποία εξαρτάται από την επιστημονική επάρκεια, την αντικειμενικότητα και την αξιοπιστία του συγγραφέα της.
Ο Τζωρτζ Όργουελ, στο κλασικό και προφητικό μυθιστόρημά του «1984» αποφαίνεται ότι την ιστορία την δημιουργούν οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, ως εργαζόμενες κοινωνίες, αλλά τη γράφουν, την ξαναγράφουν, την διαγράφουν, την παραγράφουν, την παραχαράσσουν και την διασκευάζουν όπως τους συμφέρει με τη βοήθεια των ιστοριογράφων οι εκάστοτε νικητές και φυσικά σε βάρος των ηττημένων δημιουργών της[2].
Ο Kαταλανός συγγραφέας Ζάουμε Καμπρέ διερωτάται αν η ιστορία γράφεται όπως πρέπει, ή μήπως οι νικητές είναι εκείνοι οι οποίοι τη γράφουν όπως τους συμφέρει; Διερωτάται επίσης αν είναι δυνατόν η ιστορία να καταγραφεί από τους φτωχούς του κόσμου τούτου ή είναι ο πλούτος που μεταφέρει τα γεγονότα όπως ακριβώς τον εξυπηρετούν[3];
Τζωρτζ Όργουελ
Τζωρτζ Όργουελ
Τέλος, όλοι μας γνωρίζουμε στην καθημερινότητά μας, δηλαδή στην ιστορία σε πραγματικό χρόνο, ότι αυτό που για κάποιους είναι γενοκτονία και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού, για άλλους αποτελεί ‘ηρωική πράξη υπέρ της πατρίδας’, και στη χειρότερη περίπτωση αποτελεί ‘παράπλευρες απώλειες ενός συνωστισμού’, όπως επίσης γνωρίζουμε ότι η ‘πατρίδα’ φέρεται ως ιδιωτική, στοργική μητέρα των νικητών-εξουσιαστών και ως κακή μητρυιά των ηττημένων εξουσιαζόμενων.

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016

Διατλαντικές Συμφωνίες. Δούρειοι ίπποι του Αμερικανισμού

«Όταν το κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος, γίνεται τολμηρό. Με 10% κέρδος αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς παντού, με 20% γίνεται ζωηρό, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους, με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύσει να το διαπράξει, ακόμα και με κίνδυνο να πάει στην κρεμάλα»…
Καρλ Μαρξ

Του Κώστα Λάμπου

Όπως στη θάλασσα το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό για να επιβιώσει και να μεγαλώσει, έτσι και στις κοινωνίες της ατομικής ιδιοκτησίας η μεγάλη ιδιοκτησία τρώει τη μικρή για να κυριαρχήσει πάνω στον άνθρωπο και στην κοινωνία. Υπάρχει βέβαια μια διαφορά. Το μεν μεγάλο ψάρι τρώει μέχρι να χορτάσει και επανέρχεται όταν ξαναπεινάσει, πράγμα που αφήνει χρόνο για την αναπαραγωγή της τροφής του γεννώντας ταυτόχρονα εκατομμύρια αυγά, μέρος των οποίων θα καταφέρουν να γίνουν ψάρια, ενώ η ατομική ιδιοκτησία είναι αχόρταγη και βουλιμική και δεν σταματάει να τρώει μέχρι να σκάσει ή να μην βρίσκει πλέον άλλη ιδιοκτησία να φάει, οπότε πεθαίνει η ίδια από την πείνα, όπως συμβαίνει με τεράστιους οικονομικούς κολοσσούς που χρεοκοπούν γιατί δεν κατάφεραν, όπως οι ανταγωνιστές τους, να προσαρμοστούν στις καινούργιες συνθήκες του ανταγωνισμού.Το κακό βέβαια είναι ότι η ατομική ιδιοκτησία μαζί με τις ιδιοκτησίες που τρώει καταστρέφει και τα υποκείμενά τους, ανθρώπους και κοινωνίες, μαζί με το οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και φυσικό περιβάλλον τους. Με αυτή την έννοια η ατομική ιδιοκτησία είναι από τη φύση της κανιβαλική, βαμπιρική και μήτρα καταστροφής και βαρβαρότητας.

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Καπιταλιστική Βαρβαρότητα ή Αταξική Δημοκρατία;[1]

(Η τήξη των δομικών στοιχείων του καπιταλισμού έχει ήδη αρχίσει.

Ένας καινούργιος καλύτερος κόσμος γεννιέται)
Του Κώστα Λάμπου 


 1.      Ο καπιταλισμός σε μακροχρόνια γενικευμένη κρίση παρακμής


Είμαστε μάρτυρες και θύματα μιαςπαρατεταμένης παγκόσμιας παρακμιακής κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας, της μεγάλης κρίσης, ο χαρακτήρας της οποίας έχει να κάνει αποκλειστικά με την φύση του πραγματικού υπαρκτού καπιταλισμού, ο οποίος αδυνατεί να δώσει λύσεις στα ζωτικά προβλήματα της ανθρωπότητας. Και βεβαίως δεν έχει να κάνει με την υποτιθέμενη ανικανότητα των ανθρώπων ή με την ‘ατελή’ ανθρώπινη φύση, όπως επιχειρούν να μας πείσουν τα διάφορα σκοταδιστικά ιερατεία και μερικοί καλοπληρωμένοι παραμυθάδες των ΜΜΕ και του εκπαιδευτικού συστήματος, γιατί από τον Αριστοτέλη και δώθε η ανθρωπότητα γνωρίζει, ότι δεν υπάρχει μια μοναδική ανθρώπινη φύση δεδομένη, σταθερή-αναλλοίωτη και ανεξάρτητη από τις εκάστοτε κυρίαρχες αξίες του εκάστοτε κυρίαρχου συστήματος εξουσίας, με λίγα λόγια δεν υπάρχει υπεριστορική ανθρώπινη φύση.Είμαστε μάρτυρες και θύματα μιας παγκόσμιας διατροφικής κρίσης, της μεγάλης πείνας, ο χαρακτήρας της οποίας έχει να κάνει αποκλειστικά με τον πραγματικό υπαρκτό καπιταλισμό. Και δεν έχει να κάνει με την υποτιθέμενη έλλειψη πόρων και την ‘κατά φαντασίαν’ αδυναμία της γήινης βιόσφαιρας να εξασφαλίσει τροφή και αγαθά ευημερίας για όλους τους κατοίκους του πλανήτη, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι νεοκλασικοί θεωρητικοί της «σπανιότητας των αγαθών» και οι πολεμοκάπηλοι γύπες του νεομαλθουσιανισμού.