Στην υγειά των κορόιδων! 41 τα κατό!

Σήμερα έφυγα από το σπίτι για τη δουλειά στις 9.30 το πρωί και δεν έχω δέκα λεπτά που μπήκα. Τις Τρίτες ξεκινάω στις 10 το πρωί και τελειώνω στις 9, τις Τετάρτες στις 10 το πρωί και τελειώνω κάποιες φορές στις 10.30 το βράδυ. Και πάει λέγοντας. Δουλεύω σε 3 διαφορετικά πλαίσια σε 6 διαφορετικές περιοχές της Αθήνας. Κι όλα αυτά για να επιβιώνω. Διακοπές πάνω από 3-4 ημέρες δεν έχω πάει εδώ και 3 χρόνια, από όταν γύρισα Ελλάδα δηλαδή, προσεύχομαι να μην πιάσει παραπάνω κρύο γιατί δε θα μπορώ να πληρώνω τους λογαριασμούς του φυσικού αερίου, έχει χρειαστεί να συνδράμει η οικογένεια για να πληρώνω τις δόσεις του ηλεκτρικού ποδηλάτου που έχω για τις μεταφορές μου. Κι όλα αυτά ενώ ανήκω στο υψηλά εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό, στις υπηρεσίες, σε αυτούς που δεν πρέπει και καλά να νιώθουμε εργάτες και προλετάριοι αλλά μεσαία τάξη, στους εκατομμυριούχους σε θάλαμο αναμονής δηλαδή. Γελάνε όλα τα πτυχία μου στον τοίχο.

Πόθεν έσχες και αθέμιτος πλουτισμός – Η ανάγκη πολιτικής ηθικής

ΠΑΠΑΣΙΜΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Η πρόσφατη ανάρτηση των δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης “πόθεν έσχες” του πολιτικού προσωπικού της χώρας για το έτος 2023 κατέδειξε, έστω και ως φευγαλέα εικόνα, ότι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του σημερινού στρεβλού και υπονομευμένου πολιτικού συστήματος αποτελεί και η σώρευση ατομικού πλούτου στην πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού, σε συνδυασμό με τη διαχρονική ατιμωρησία αυτού.

Ενώ η υποχρέωση υποβολής “πόθεν έσχες” έχει ως στόχο τη διαφάνεια και την αποτροπή της διαφθοράς σε αυτούς που διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα και εν τέλει την ενδυνάμωση του κράτους δικαίου, επί της ουσίας έχει μετατραπεί σε ένα “άδειο πουκάμισο”.

Όχι μόνο υπάρχει σοβαρή καθυστέρηση στη δημοσιοποίηση (δύο και τρία χρόνια μετά), αλλά δεν ελέγχονται ουσιαστικά και όσα δηλώνονται, καθόσον κυριαρχεί αποκλειστικά το “έσχες” και όχι το ζητούμενο, που είναι το “πόθεν”. Αλλά και ως προς το “έσχες”, παρέχονται εντέχνως δυνατότητες και εμπόδια στον έλεγχο των δηλώσεων καθιστώντας έτσι αδύνατη τη στοιχειώδη λογοδοσία του πολιτικού συστήματος.

Πέραν αυτού του σοβαρού δημοκρατικού ελλείμματος, έστω και με αυτόν τον ελλειμματικό τρόπο, δεν μπορεί να αποκρυβεί ο εμφανής πλούτος του πολιτικού προσωπικού, που βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με την οικονομική κατάσταση και τα εισοδήματα της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας. Αυτός ο προσωπικός πλούτος της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτικών έρχεται και σε πλήρη αντίθεση με την οικονομική κατάσταση των κομμάτων τους, στα οποία ανήκουν, τα οποία, ενώ λαμβάνουν μεγάλα ποσά ως κρατική ενίσχυση, είναι χρεωκοπημένα, έχοντας λάβει, μάλιστα, και τεράστια δάνεια, με ενέχυρο την μελλοντική κρατική επιχορήγηση (!).

Εμφανίζεται, έτσι, κατ’ αντιστοιχία, και στο πολιτικό σύστημα, η άθλια διαχρονική εικόνα της μεταπρατικής οικονομικής ολιγαρχίας στην Ελλάδα, όπου ενώ ευδοκιμούν ατομικά οι βιομήχανοι, εφοπλιστές, μεγαλέμποροι κλπ. με τον πρόδηλο ατομικό πλούτο εντός της χώρας, αλλά και στους πάσης φύσεως φορολογικούς παραδείσους του εξωτερικού (πριν λίγα χρόνια το Spiegel μιλούσε για 600 δις ευρώ) την ίδια ώρα να εμφανίζονται προβληματικές και μη ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις τους.
Πολιτικοί και οικονομική ολιγαρχία

Αντί το πολιτικό προσωπικό, που άσκησε εξουσία, να αποτελέσει τον φραγμό και την επιβολή ενός ισχυρού εθνικού πλαισίου ανάπτυξης, με βάση τα ισχυρά συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδος, μετατράπηκε σταδιακά σε τμήμα της “παρασιτικής” οικονομικής ολιγαρχίας, αποκτώντας συμφέροντα, ως επιμέρους ειδικό στρώμα στο Κράτος, μέσω των προνομίων και της ατιμωρησίας, τα οποία στόχο έχουν να ενσωματώνουν σχεδόν τους πάντες, που συμμετέχουν στο πολιτικό εποικοδόμημα, με αποτέλεσμα την δόμηση ενός στρεβλού πολιτικού συστήματος, που κάθε μέρα απονομιμοποιείται στη συνείδηση των πολιτών.

Το 2030 θα είναι η αφετηρία της Νέας μεταπολίτευσης. Η εποχή θα γεννήσει νέες ηγεσίες μακράς πνοής.

Του Μανώλη Κοττάκη

Ας ξεφύγουμε λίγο από τα πρόσωπα και ας δούμε τη μεγάλη εικόνα. Τα πρόσωπα είναι το σύμπτωμα που οδηγεί στη νέα εποχή, όχι η νέα εποχή. Κάθε φορά λοιπόν που με ρωτούν από πού θα αντλήσει ψήφους ένα νέο κόμμα Σαμαρά, ένα νέο κόμμα Τσίπρα, ένα νέο κόμμα Καρυστιανού, ένα οποιοδήποτε νέο κόμμα, αυτό που απαντώ σταθερά είναι το εξής: Νέα κόμματα που θα δημιουργηθούν με υλικά τού χθες είτε από την Αριστερά είτε από τη Δεξιά ή από την αντισυστημική συνιστώσα ή από το Κέντρο δεν έχουν καμία τύχη.

Πενήντα δύο χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας οι πολίτες αναζητούν απεγνωσμένα νέα πρόσωπα και νέες ιδέες έξω από το κουτί για το πώς μπορούν να οδηγηθούν η χώρα και οι οικογένειές τους στον νέο κόσμο από το 2030 και μετά. Άρα το ζήτημα δεν είναι αν θα ιδρυθούν νέα κόμματα, αλλά να μην αναπαραγάγουν τις παθογένειες των παλαιών κομμάτων. 

Το δεύτερο που λέω, διαβάζοντας διαγώνια τις δημοσκοπήσεις, είναι ότι όλες οι ψήφοι είναι διεκδικήσιμες από όλους. Και οι συστημικές και οι αντισυστημικές. Και οι πατριωτικές και οι κοσμοπολίτικες. Και οι ευρωπαϊκές και οι αντιευρωπαϊκές. Και οι αριστερές και οι δεξιές. Ζούμε το τέλος των παρωπίδων.

Αυτό που θα παίξει ρόλο στο μέλλον είναι το επιχείρημα. Οι πολίτες γνωρίζουν τι απορρίπτουν αλλά ακόμη δεν ξέρουν τι υιοθετούν. Η χώρα θα περάσει μία μεγάλη μεταβατική φάση. Θα ζήσει προσεχώς το διπλό σοκ. Το σοκ του ανάδελφου έθνους που με ευθύνη του δεν είναι στο μεγάλο τραπέζι του πλανήτη, καθώς πλέον δεν την υπολογίζουν όπως παλιά ούτε οι Αμερικανοί ούτε οι Ρώσοι, που μας θεωρούν εχθρούς, ούτε οι Κινέζοι, ενώ είναι περιτριγυρισμένο από μία θάλασσα εχθρών. Φανερών και κρυφών.

ΨΗΦΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ-ΜΗ-ΚΟΜΜΑΤΑ

(Ή γιατί τρέμουν οι μαφίες την Μαρία Καρυστιανού)

Η σύγχρονη οργάνωση των κομμάτων ξεκινά με τη Γαλλική Επανάσταση και τον ριζικό μετασχηματισμό της πολιτικής κουλτούρας και των μέσων ενημέρωσης που προκάλεσε. 

Οι ομιλίες του Μπρισσό ή του Ροβεσπιέρου μπορούσαν να έχουν απήχηση πολύ πέρα ​​από το πλήθος που ήταν γεμάτο στην αίθουσα της Εθνοσυνέλευσης, χάρη στη μαζική κυκλοφορία επαναστατικών φυλλαδίων και πρώιμων εφημερίδων, αξιοποιώντας τις διαθέσιμες τεχνολογίες της τότε εποχής. Ελλείψει τηλεπικοινωνιών και μέσων/υποδομών γρήγορων μεταφορών των ανθρώπων σε χώρους συνάθροισης, η δημοκρατία δι αντιπροσώπων έδειχνε τότε ως η αναγκαστική λύση. 

Το μοντέλο των κομμάτων που ακολούθησε μετά, δημιούργησε τα αρχηγικά κόμματα αρχικά,  και τα "κόμματα νέου τύπου" και των μμε τους μετά την Οκτωβριανη επανάστασή. Και τα δύο αυτά μοντέλα στηρίχθηκαν στην ανάπτυξη ιεραρχιών αντιπροσώπων τύπου πυραμίδας. Η εξέλιξη τους δεν πέτυχε πολλά πέραν όσων είχαν προδιαγραφεί το 1789 ως βασικό πρότυπο, με συχνό αποτέλεσμα την εισβολή  της διαπλοκής στο σώμα των αντιπροσώπων ή τον πολιτικό τους θάνατο ελλειψει σύγχρονων πολιτικών. 

 Όπως πρότεινε ο Γκράμσι, «η ιστορία οποιουδήποτε κόμματος μπορεί να προκύψει μόνο από την περίπλοκη απεικόνιση του συνόλου της κοινωνίας και του κράτους» και σύμφωνα με αυτό «μπορεί να ειπωθεί ότι το να γράφεις την ιστορία ενός κόμματος δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από το να γράφεις η γενική ιστορία μιας χώρας από μονογραφική άποψη, προκειμένου να τονιστεί μια συγκεκριμένη πτυχή της». 

Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα πολιτικό κόμμα απομονωμένο από την κοινωνία, ένα λάθος που πολύ συχνά γίνεται από την πολιτική επιστήμη. Άρα απομονωμενη και από την τεχνολογία, που καθορίζει πάντα τις σχέσεις μέσα στην κάθε κοινωνία. 

Συμμετοχικά κόμματα: Η χαμένη ευκαιρία της μεταπολίτευσης

Δημήτρης Μάρτος

Όσοι μετείχαν, με οποιοδήποτε τρόπο, επώνυμο ή ανώνυμο, στις πολιτικές διεργασίες της μεταπολίτευσης κατανοούν καλύτερα ότι η πολιτική, ως έννοια που δηλώνει πρωτίστως τη συμμετοχή του πολίτη, έχει πλέον εκλείψει.

Η μεταδικτατορική περίοδος αναζήτησε μια θέσμιση της ελληνικής Δημοκρατίας πάνω στην αυθόρμητη πολιτική κινητοποίηση που εκφράστηκε κυρίως από τη δημιουργία μαζικών συμμετοχικών κομμάτων. Υπήρχε ένα είδος κομματικής δημοκρατίας, άγουρης και ανολοκλήρωτης βέβαια. Τα κόμματα γίνονταν εκκολαπτήρια θεσμικών μεταρρυθμίσεων, κοινωνικής συγκατάθεσης και ελέγχου της εξουσίας. Ωρίμαζαν ένα αίτημα στην κοινωνία πριν ολοκληρωθεί ως νομοθετική ρύθμιση. Η κατίσχυση του ρόλου των κομμάτων ως θεσμών διαμεσολάβησης ανάμεσα στο κράτος και την κοινωνία, κοινωνικοποίησης του κράτους και πολιτικοποίησης της κοινωνίας, έδιναν στο πολιτικό τοπίο την αίσθηση μιας δημοκρατικής άνοιξης.

Σ΄ αυτήν τη δημοκρατική έπαρση πρωταγωνιστούσαν οι αντιδικτατορικοί αγωνιστές αλλά και όσοι πολίτες τους κινητοποιούσαν δημοκρατικά και πατριωτικά αντανακλαστικά (μνήμη της στέρησης των πολιτικών ελευθεριών, κυπριακή τραγωδία κλπ).

Το αίτημα της «κοινωνικής συμμετοχής» αν δεν υπερέβαινε τουλάχιστον ισοστάθμιζε την αναζήτηση «χαρισματικού» ηγέτη. Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, η «αυτοοργάνωση», οι οργανώσεις βάσης και η εσωκομματική ζωή με τις συνελεύσεις των μελών, συνυπήρχαν για μερικά χρόνια με τη «χαρισματική» προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου.

Αυτό το αυθόρμητο κίνημα δημοκρατίας κάποιοι πολιτικοί διανοητές προσπάθησαν να το οριοθετήσουν ιστορικά, να το εκφράσουν πολιτικά και να το ολοκληρώσουν θεσμικά.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ένας συνεπής εκφραστής αυτής της πολιτικής άνοιξης, θεωρούσε ότι

  «Η μεταπολιτευτική περίοδος ήταν η ιστορική Ευκαιρία για την οικοδόμηση μιας νέας αντιπροσώπευσης, μιας νέας ελληνικής δημοκρατίας δια μέσου των πολιτικών κομμάτων». Προσδοκούσε ότι τα κόμματα θα έπαιζαν το ρόλο της «Εκκλησίας του Δήμου» στην αρχαία δημοκρατική πόλη. Πίστευε ότι η ανάληψη από αυτά ρόλου αυτόνομου από την κυβέρνηση και το κράτος, με βασική αποστολή την πολιτική εκπαίδευση των πολιτών για να μπορούν να αξιολογούν αλλά και να αναλαμβάνουν δημόσιες ευθύνες, ήταν μια «εφικτή ουτοπία».

Λευτεριά!!...

Του Θανάση Χούπη 

Έβλεπα, πριν λίγο, ένα βίντεο, που μου έστειλε ένας φίλος και θυμήθηκα ένα τραγούδι που ερμήνευσε ο Αντώνης Καλογάννης. Αυτό που, κάθε φορά που το ακούω, ο νους μου πάει στην Κύπρο. "Λευτεριά" τιτλοφορείται κι είναι σε στίχους του Νίκου Καζαντζάκη και μουσική του Νάσου Παναγιώτου.

Ας επιστρέψουμε στο βίντεο: 

Αθήνα, 24 Ιουλίου 2025: Ένας πατέρας δύο μικρών παιδιών, να περιγράφει πώς του χτύπησαν πρωί πρωί την πόρτα δικαστικοί επιμελητές, οι δικηγόροι πολύ γνωστού Fund, καμιά δεκαριά αστυνομικοί κι ένας κύριος με μια τσάντα με εργαλεία. Αυτός ήταν ο κλειδαράς... 

Τους είπαν ότι το σπίτι κατάσχεται, γιατί τελεσιδίκησε η υπόθεση που αφορούσε στο μη εξυπηρετούμενο, "κόκκινο δάνειο", με το οποίο είχε αγοραστεί το διαμέρισμα.  Υποχρέωσαν τον πατέρα να βάλει, γρήγορα γρήγορα, σε δυο τρεις σακούλες εσώρουχα και κάποια λίγα ρούχα, γι΄ αυτόν και τα παιδάκια και όλοι μαζί να εγκαταλείψουν το σπίτι. Όση ώρα έπαιρνε τα αναγκαία, ο κλειδαράς άλλαζε την κλειδαριά, ενώ τα παιδάκια έκλαιγαν και τον ρωτούσαν: πού θα πάνε; πού θα κοιμούνται,

πώς θα ζήσουν στο δρόμο;...

Η ντροπή μας και η γιορτή τους…

24/07/2025

ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ ΜΑΝΟΣ

“…Κάθε πραγματικότης μού είναι αποκρουστική…” Κώστας Καρυωτάκης. Τι γιορτάζουμε σήμερα, 24 Ιουλίου, πατριώτες και πατριώτισσες; Καλύτερα, τί γιορτάζει υποκριτικά το κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο της χώρας; Γιατί θα βάλει σε λίγο ο κύριος Πρόεδρος το καινούριο του μπλε – αρζάν κοστούμι με την μεταξωτή, γαλάζια – να μην ξεχνιόμαστε κιόλας – γραβάτα και θα δέχεται στους κήπους του προεδρικού Μεγάρου;

Γιατί θα υποδέχεται τη Σία, τον Πρετεντέρη, τον Χωμενίδη αλλά και τους αρχηγούς και τους αρχηγίσκους της παρούσας Βουλής, όλους με τα “καλά” τους, τις υπερήφανες συμβίες στο πλάι αλλά και τα χαμόγελα της, με το μπαρντόν, αυτοϊκανοποίησης; Γιατί θα γεμίσουν σε λίγο η Ηρώδου Αττικού και οι παράπλευρες οδοί με εκατοντάδες (!) κρατικές λιμουζίνες, οδηγούς, συνοδούς, φρουρούς και λοιπούς σκύλακες – η λέξη είναι του Πλάτωνα – της εξουσίας;

Αν μαζεύαμε, σκέφτομαι, το συνολικό κόστος της εκδήλωσης, θα χρηματοδοτούσαμε ένα μεγάλο νοσοκομείο της χώρας για έναν τουλάχιστον χρόνο. Αλλά δεν βαριέστε. Λεφτά υπάρχουν. Που είπε κι ένας άλλος τέως πρωθυπουργός, επίσημος κι αυτός προσκεκλημένος της πιο επίσημης Δεξίωσης του Έθνους (μόνο ο Ερντογάν λείπει). Αν μάλιστα προσθέταμε και τα διαχρονικά πρόστιμα του ΟΠΕΚΕΠΕ, θα αλλάζαμε την κοινωνική πολιτική της χώρας υπέρ των αδυνάτων. (Τί λέω τώρα;)

Γιατί λοιπόν θα φορέσει πάλι το σινιέ σακάκι του ο Αλέξης και το πανάκριβο πουκάμισο χωρίς γραβάτα – όλα κι όλα η “στολή ” της επανάστασης είναι ό τι απέμεινε από την εγχώρια επανάσταση – και θα συγχαίρει εαυτόν και αλλήλους; Αλλά και η τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επιλογή αποκλειστικά του νυν πρωθυπουργού όπως και ο νυν ΠτΔ, γιατί θα εμφανιστεί στο κεφαλόσκαλο με ποδήρη χιτώνα και με τον σύντροφο της, όλοι αριστεροί είμαστε τελικά , ενδεχομένως και με τη γάτα της;

Μόνο ντροπή...

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Αποτελεί προσβολή για τους 1.200.000 ανθρώπους (150.000 για την αστυνομία) που  την 28η Φεβρουαρίου κατέβηκαν στη πλατεία Συντάγματος και σε 430 πόλεις ακόμη για να απαιτήσουν τον τερματισμό της συλλογικής  μας εξαπάτησης και το τέλος της ατιμωρησίας των υπευθύνων για το έγκλημα στα Τέμπη,το αποτέλεσμα της σημερινής ψηφοφορίας στη Βουλή με το αίτημα της άρσης της βουλευτικής ασυλίας των 14 βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας (μετά  από μήνυση της Καρυστιανού) που συμμετείχαν στη προανακριτική επιτροπή και αποφάσισε τη παραπομπή του Τραντοπουλου.

Αποτελεί προσβολή -στην όποια έχει απομείνει - δημοκρατική λειτουργία της πολιτείας, κόμματα να ψηφίζουν παρών... αρνούμενα να δηλώσουν τη θέση τους, μια έλλειψη θέσης που εξυπηρετεί τη κυβερνητική παράταξη.

Μα ποτέ όμως δεν θα μπορέσω να το δεχτώ... 

Αποτελεί προσβολή το μάντρωμα των βουλευτών  και η απαγόρευση διαφορετικής άποψης από την επιθυμία του πατερούλη του όποιου κόμματος.

Μπράβο  στο κόμμα της Κωνσταντοπούλου και του Βελόπουλου (δεν περίμενα ποτέ να το πω αυτό) που έστω και αγόμενοι από ιδιοτελή κίνητρα, ψήφισαν αυτό που ζητούσε η καρδιά μας στη μαγική συγκέντρωση της 28ης Φεβρουαρίου.

Στην υγειά των κορόιδων!

  Του Πάνου Πικραμένου 

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χρωστούν περισσότερα χρήματα στις τράπεζες από ΟΛΑ τα κόμματα της ΕΕ!

Τα χρέη ανέρχονται σε 488 και 450 εκατομμύρια ευρώ αντίστοιχα ενώ το τρίτο κόμμα που είναι το Forza Italia έχει χρέος μόλις... 98,4 εκατ. ευρώ!

Η ΝΔ κατά το τελευταίο έτος αύξησε το χρέος της κατά 50 εκ ευρώ, αναφέρουν δημοσιεύματα 

Καλημέρα στην όμορφη Μπανανία μας😓

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1BnpP6HnyF/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

«Να φωτίσω τις αιτίες που μ’ αφήνουνε μισό»

από Θεόδωρος Παντούλας

Οι «πολλές κινήσεις κι ομιλίες» με δυσκολεύουν. Η «πολλή συνάφεια του κόσμου» με ζορίζει. Την ομολογώ εξ αρχής την αδυναμία μου, γιατί ακριβώς για τον πολύ «κόσμο» θέλω να γράψω σήμερα. Για τον κόσμο που, παρά τις χρόνιες και φιλότιμες προσπάθειες ραδιοτηλεοπτικής και διαδικτυακής εξηλιθίωσής του, δεν βούλιαξε αυτή τη φορά στον καναπέ του. Για τον κόσμο που γέμισε τις ανά την επικράτεια πλατείες αιτούμενος με τη σιωπηρή, αλλά λαλέουσα, παρουσία του, όχι θερμίδες για τη γαστέρα του αλλά δικαιοσύνη.

 Προηγουμένως όμως, ας συναποφασίσουμε: θέλουμε ο κόσμος να μετέχει καθημέραν της πόλεως, ήγουν της πολιτικής, ή να κάνει ανά τετραετία περάσματα από τον εκλογικό μπερντέ;

Κι όταν συναποφασίσουμε, ας παραδεχτούμε ότι ο εκ νέου υποβιβασμός του σε «ετερόκλητο όχλο» και η συκοφάντησή του σε «ψεκασμένο» συρφετό δεν είναι ενήλικη συμπεριφορά και οπωσδήποτε δεν είναι ο τιμιότερος τρόπος αντιμετώπισής του.
Αλλά ποιοι στο καλό είναι όλοι αυτοί με τα σφιγμένα χείλη και τα χαμένα βλέμματα, που κατέκλυσαν τις πλατείες; Είναι αργόσχολοι; Είναι ταραξίες; Είναι ενεργούμενα της αφερέγγυας αντιπολίτευσης που δεν γεμίζει ούτε ταξί στα καλέσματά της;

 Μην κοροϊδευόμαστε! Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι. Ο κόσμος που γέμισε τις πλατείες είναι ο κανονικός κόσμος – δεν είναι ο κόσμος των διαφημίσεων. Είναι οι ανεκπροσώπητοι, αυτοί που δεν προσήλθαν στις εκλογές, δηλαδή οι μισοί Έλληνες. Είναι κι εκείνοι που προσήλθαν κατηφείς, υποκύπτοντας στον αρχαίο εκβιασμό του «μη χείρον». Είναι οι αόρατοι συμπολίτες που, αίφνης, γίναν ορατοί, είναι οι παρεπίδημοι που ανακατέλαβαν –έστω για λίγο– τον δημόσιο χώρο τον οποίο νέμονται εκ περιτροπής πράκτορες (τουριστικοί, μην πάει ο νους σας στο κακό) και ρεκλαμαδόροι. Αν ανάμεσά τους παρεισέφρησαν και σπεκουλαδόροι, ε, αυτό δεν κάνει τον κόσμο των πρόσφατων διαδηλώσεων λιγότερο υπαρκτό και πολύ περισσότερο λιγότερο κανονικό.

Το μνημονιακό πολιτικό σύστημα έχει ευθύνες σύμφωνα με το πόρισμα του ΕΔΟΑΣΑΑΜ για τα Τέμπη

Τέμπη: Η εγκατάλειψη των σιδηροδρόμων με αριθμούς – Τι αναφέρει το πόρισμα

Ας μην το ξεχνά και η μνημονιακή αντιπολίτευση

Τασιόπουλος Γιώργος 

Την εικόνα της πολυετούς εγκατάλειψης των ελληνικών σιδηροδρόμων, σε υποδομές και προσωπικό αποτυπώνει το Πόρισμα του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών (ΕΟΔΑΣΑΑΜ) για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών.

Διαβάζουμε από το πόρισμα:

"....12. Ο ελληνικός σιδηροδρομικός τομέας υπέφερε πολύ από τις οικονομικές κρίσεις που ξεκίνησαν στα τέλη του 2009 και κορυφώθηκαν το 2010. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την κακή συντήρηση και την όλο και πιο υποβαθμισμένη υποδομή και μια διαρθρωτική έλλειψη προσωπικού, απαραίτητου για να συνεχίσει να παρέχει τις συνήθεις υπηρεσίες. Το σιδηροδρομικό σύστημα δεν είχε ανακάμψει από αυτή την κατάσταση μέχρι τις αρχές του 2023.

ΤΥΦΛΟΙ ΣΤ’ ΑΥΤΙΑ, ΣΤΟ ΝΟΥ, ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

Του Κώστα Μπλάθρα

Είναι τουλάχιστον μελαγχολικός ο τρόπος που το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει την αυριανή παλλαϊκή κινητοποίηση για τα Τέμπη: Η Κυβέρνηση την αντιμετωπίζει ως θέμα αντιπολίτευσης, η Αντιπολίτευση, ΠΑΣΟΚ άμα τε και ΣΥΡΙΖΑ, ως θέμα εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και πάει λέγοντας στα τηλεοπτικά πάνελ, όπου αναπαράγεται ο κοινοβουλευτικός καυγάς των κομμάτων, λες και το μικρό ποσοστό που όλοι τους συνολικά συγκεντρώνουν στις εκλογές έχει κάποια σχέση με μια πραγματικά ιστορική κινητοποίηση σε τόσες πόλεις της Ελλάδας και του κόσμου. Κινητοποίηση που ΔΕΝ αφορά προφανέστατα μόνο τα Τέμπη, αλλά αυτό που ο απλός πολίτης πιάνει στον αέρα και οι κομματικοί ιδιοτελώς αγνοούν αλληλοκαυγαυδίζοντας: 

Δεν πάμε καλά! Και σ’ αυτό, είναι καθαρό πλέον, είναι συνυπεύθυνα τα κόμματα που κυβέρνησαν τουλάχιστον την τελευταία 15ετία. Η γενική διάλυση, η διαφθορά, η ανεπάρκεια των υπηρεσιών, το ξεχαρβάλωμα του κράτους, ακόμα και η γενική δυσπιστία

απέναντι στη Δικαιοσύνη και στους θεσμούς της Πολιτείας είναι όχι μόνο καμπανάκι αλλά σειρήνα συναγερμού που θα έπρεπε να έχει αφυπνίσει όλους αυτούς σε μια πραγματική αλλαγή πλεύσης… αλλά τι λέω τώρα;

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΕΦΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΈΝΝΩΝ, ΕΝΑΣ ΠΥΡΓΟΣ ΜΕ ΤΡΑΠΟΥΛΌΧΑΡΤΑ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΝΕΟΓΡΑΦΙΚΟΣ

Ίσως να μην είναι πλέον τόσο γνωστό το παιχνίδι "πρέφα". Ιδιαίτερα δημοφιλές στα καφενεία μέχρι την δεκαετία του 70, παρέμεινε σε υψηλή εκτίμηση στα τμήματα των Μαθηματικών, τις Ιατρικές σχολές και στα Πολυτεχνεία για μερικές δεκαετίες ακόμα, λόγω του πολύ "τεχνικού" χαρακτήρα του. 

Παίζεται με 32 φύλλα τράπουλας από τρείς παίκτες, με στρατηγικό στόχο να μαζέψει ο τελικός νικητής περισσότερα "καπίκια" από τους άλλους. Τους πόντους δηλαδή που ποντάρονται από τους παίχτες στα διαδοχικά ανταγωνιστικά μεταξύ τους στοιχήματα. Τα καπίκια είναι ένα είδος εσωτερικού κρυπτονομίσματος εντός του παιγνίου, αν με εννοείτε.

Δύσκολο παιχνίδι, αφού όπως είναι γνωστό και από άλλους κλάδους των φυσικών επιστημών, το πρόβλημα της προβλεψης επί της ισορροπίας ανάμεσα σε τρία σώματα είναι και θα παραμείνει άλυτο! Μη επιλύσιμο με συμβατικά μαθηματικά, όπως ανάμεσα σε δύο σώματα, όπου γι αυτά αρκεί ο Νεύτωνας και η κλασσική μηχανική του. Αρκεί μια πολύ μικρή δύναμη, μια διακύμανση της πλάκας, όπως πχ ένα κακό επόμενο φύλλο ή ένα λάθος χτύπημα-στοίχημα για να τα κάνει όλα μπάχαλο. Και φτου και από την αρχή να μαζεύουν παλι όλοι καπίκια από το τραπεζι. Το παιχνίδι έτσι μπορεί να μην τελειώσει ποτέ! Δύσκολο και συναρπαστικό συνάμα, αφού εμπεριέχει και μπλόφες και περίτεχνες στρατηγικές, από αυτές που δεν παίρνουν πρέφα τα παίγνια του Γιάνη.

Οι παίκτες, με την εμπειρία, αυτό το πρόβλημα των τριών το ανακαλύπτουν γρήγορα και χωρίς πολλες θεωρίες των φυσικών επιστημών. Οπότε η στρατηγική που συνήθως διαμορφώνεται είναι να βάλουν οι δύο τον τρίτο παίχτη "στην μέση" και να του πάρουν, κατ' αρχάς, όλα του τα καπίκια. Μετά το παιχνίδι γίνεται πιο απλό. Είτε ο ένας είτε ο άλλος θα βγεί νικητής.

Αν το καλοσκεφτείς, ένα παιχνίδι πρέφα παίζεται τις τελευταίες δεκαετίες και στο πολιτικό παίγνιο του φοβερά ανώριμου  πολιτικού μας συστήματος, που ποτέ δεν πέρασε πραγματικά σε μία φάση ώριμης δημοκρατίας με συναινέσεις για κυβερνητικους ή αντιπολιτευτικούς στόχους επί πολιτικών προγραμμάτων. Και με  κόμματα που δεν έχουν χωνέψει τον Διαφωτισμο και την Δημοκρατια στις εσωτερικές τους διεργασίες. Παρέμεινε σταθερά στο επίπεδο του καφενείου με αντιπαραθέσεις και συμμαχίες που θυμίζουν έντονα ένα παιχνίδι πρέφας. 

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΚΟΣΤΊΖΕΙ 143,40 €

Θα σου πάρει ένα λεπτό για να ρίξεις μια ματιά στις οικονομικές επιδόσεις στα του οίκου των φωστήρων που ανέλαβαν να οδηγήσουν την ελληνική οικονομία.

Αυτό το ένα λεπτό αύξησε όμως ήδη τα χρέη της ΝΔ κατά 143,40ευρω! Χρέος που αυξάνει τον τραπεζικό δανεισμό της, όσο και του ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα, με δόσεις που κάποιος διαπλεκόμενος χορηγός θα κληθεί να πληρώσει μέσα σε μια πλήρη αδιαφάνεια πάρε-δώσε. Και με τις Τράπεζες να κάνουν τους κάνουν πλάτες στο κόλπο για να συνεχίσουν να μην φορολογουνται τα υπερκέρδη τους.

Το κατάλαβες τώρα ή το θες και σε δευτερόλεπτα ?

Γιάννης Μαυρής: «Ανοιχτή κρίση πολιτικής εκπροσώπησης με απρόβλεπτη διάρκεια» (Ηχητικό)

Σαχίνης Γιώργος

Το σύστημα, οριζόντια, αρκείται, σύμφωνα με τον κ. Μαυρή, στην "ταμπελοποίηση" κάθε λαϊκού αιτήματος ως "λαϊκισμού", κρατώντας σε απόσταση την κοινωνία από τη συμμετοχή στα κοινά

Ο πολιτικός επιστήμονας και διευθύνων σύμβουλος της Public Issue Γιάννης Μαυρής σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση στον 98.4 για τη σχάση μεταξύ πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα και αναγκών της κοινωνίας, που έχει ιδίως μετά τη θηριώδη πλέον αποχή των ευρωεκλογών απογειωθεί, έχοντας μετατραπεί σε ανοιχτή κρίση εκπροσώπησης με απρόβλεπτη διάρκεια.

Σημειώνει με εμφατικό τρόπο πως, ενώ τα κόμματα απονομιμοποιούνται όλο και περισσότερο στη βάση τους και το εκλογικό σώμα της κοινωνίας, εντούτοις ως μηχανισμοί που σχετίζονται άμεσα με το κράτος, και οικονομικά, ισχυροποιούνται συνεχώς ως διαδικασία αυτοεπιβίωσης, την ώρα που συνολικά είναι σε απόσταση από την κοινωνία, που από την πλευρά της για την ώρα βιώνει το αδιέξοδο της μη εκπροσώπησής της, ιδίως τα μη προνομιούχα τμήματά της.

Η απάντηση της Μαρίας Καρυστιανού στην Ελίζα Βόζενμπεργκ : Θα μας συγκινούσε η έγνοια για την έναρξη της δίκης αν δεν στεκόσασταν ενάντια στα θύματα και δίπλα στους ενόχους.

Η άμεση απάντηση της Μαρίας Καρυστιανού στην Ελίζα Βόζενμπεργκ έχει ως εξής:

                                                                   

«Έκπληξη δεν μου προκαλέσατε με τις δηλώσεις σας. Αντιθέτως.

Αναρωτιέμαι όμως, πως θα φανεί αυτό στους συναδέλφους σας στις Βρυξέλλες όταν μάθουν ότι βουλευτής της Ελλάδος επιτίθεται σε πολίτη και μάλιστα σε αναφέρουσα που έχει ανοικτή υπόθεση και στην Επιτροπή, της οποίας είστε Πρόεδρος. Παρακάμπτοντας την θεσμική σας θέση, προωθείτε απροκάλυπτα τις θέσεις της κυβέρνησης και απαξιώνετε την Ευρωπαϊκή νομιμότητα. Φαντάζομαι κάτι παρόμοιο δεν έχει ξανασυμβεί.

Πράγματι ντροπιαστικό.

Θα μας συγκινούσε η έγνοια για την έναρξη της δίκης αν δεν στεκόσασταν ενάντια στα θύματα και δίπλα στους ενόχους.

Αυτών που σκόρπισαν τα χώματα για να μην τα ελέγξουμε, κατέστρεψαν τα βίντεο και μοντάρανε τα ηχητικά για να μην μάθουμε για το παράνομο φορτίο. Αλλά και του σκανδαλωδώς πρόθυμου Ανακριτή, ο οποίος επέτρεψε να συμβούν όλα τα παραπάνω, γνώριζε από μήνες ότι τα παιδιά στο κυλικείο δεν πέθαναν ακαριαία από την σύγκρουση αλλά κάηκαν ζωντανά, έχει στο συρτάρι του τεχνική μελέτη ειδικού καθηγητή, από τους καλύτερους στον κόσμο για τους εμπρησμούς, που μιλάει για φορτίο περίπου 30 τόνων υδρογονανθράκων, που προκάλεσαν έκρηξη αλλά παρόλα αναζητά επιστήμονες που θα βγάλουν μια πιο βολική μελέτη. Αυτήν της καύσης των ελαίων σιλικόνης που δεν στέκει επιστημονικά…. για να μην ξεκινήσει έλεγχος για μεταφορά παράνομου φορτίου και να μπει η ταφόπλακα της fast track παραπομπής σε δρομολογημένη δίκη με φτωχό ανακριτικό υλικό.

Αυτά μας καθυστερούν. Αλλιώς όλα είναι ξεκάθαρα. Έχουμε όλα τα ονόματα των εμπλεκομένων. Άμεσα θα ήταν οι υπεύθυνοι στην φυλακή αν ζούσαμε σε ένα Κράτος δικαίου. Αλλά δεν υπάρχει η ελάχιστη ντροπή, αντιθέτως βασιλεύει η αλαζονεία και η αναλγησία, για αυτό και στην αξιολόγησή μας είμαστε στις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη. Δεν το γνωρίζετε;

Και αν δυσκολεύεστε να κατανοήσετε την θέση μας με λέξεις φανταστείτε το κομματικά.

Στο τρένο σκοτώθηκαν και άνθρωποι που ανήκαν στην δεξιά και τραυματίστηκαν επίσης δεξιοί.

Και αν πιστεύετε ότι οι ψηφοφόροι σας είναι εντάξει να θεωρείτε τα παιδιά τους αναλώσιμα και ότι δεν θα αντιδράσουν αν κάτι τους συμβεί επειδή σας ψήφισαν, πλανάστε.

Σταματήστε λοιπόν την καραμέλα μίσους μεταξύ δεξιών και αριστερών. Το θέμα μας αφορά όλους!

Επιδοτούμενη "Δημοκρατία" σε μια πτωχευμένη χώρα

Του Γιώργου Μαργαρίτη 

Μαθηματικά επιχειρήσεων

Παράδειγμα πρώτο

Μια επιτυχημένη επιχείρηση (παραγωγής κοινωφελούς -λέγεται- έργου)

Έσοδα.                      12.983.504,64

Έξοδα.                       57.575.165,44

Έλλειμα χρήσης.      44.591.660,80

Έλλειμμα προηγούμενων χρήσεων

                                    383.362.113,24

Καθαρή θέση (συνολικό έλλειμμα) 

                                  -427.953.774,04

Υποχρεώσεις βραχυπρόθεσμες

Τραπεζικά δάνεια.        425.600.611,17

σύνολο υποχρεώσεων. 435.567.175,82

(Υ/σ. Τα βασικά έσοδα προσφέρονται απο τον κρατικό προϋπολογισμό στην επιχείρηση σε αναγνώριση του κοινωφελούς έργου που παρέχει....)

Με αυτά τα μεγέθη η επιχείρηση θεωρείται απόλυτα πετυχημένη. Το κράτος συνεχίζει να την επιχορηγεί και οι τράπεζες να την δανείζουν - περίπου 43.000.000 περίπου καθαρός δανεισμός στην τελευταία δηλωμένη χρήση.

Κύκλωμα εκβιαστών / Πώς η ευνοούμενη τμηματάρχης της Λίνας Μενδώνη κατέληξε προφυλακισμένη

Φωτεινή Λαμπρίδη

Την Παρασκευή 5 Ιουλίου συνελήφθη και κρατήθηκε με την αυτόφωρη διαδικασία, η Τμηματάρχης του υπουργείου Πολιτισμού που βρίσκεται ανάμεσα στους 14 του κυκλώματος εκβιαστών που εξάρθρωσε η ΕΛ.ΑΣ.

Σύμφωνα με πληροφορίες του tvxs, οι αρμόδιοι αστυνομικοί πήγαν στο γραφείο της, στην Υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων Αττικής, Ανατολικής Στερεάς και Νήσων, στην Πλάκα και την συνέλαβαν με την διαδικασία του αυτοφώρου.

Παρότι η υπάλληλος ήταν προφυλακισμένη με βαριές κατηγορίες, εν γνώσει της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΠΟ, το Υπουργείο Πολιτισμού τήρησε απόλυτη σιωπή για το θέμα. Μετά το σάλο που προκλήθηκε στα κανάλια, μόλις το μεσημέρι της Τρίτης το Υπουργείο ανακοίνωσε ότι οι τρεις υπάλληλοί του που εμπλέκονται στη δικογραφία θα τεθούν σε αργία και θα υπάρξει απέναντί τους «μηδενική ανοχή».
inRead Advertisement by VIDADS since 2011

Τι σημαίνει άραγε «μηδενική ανοχή» προς την 63χρονη αρχιτέκτονα μηχανικό που η ίδια η Υπουργό, Λίνα Μενδώνη, διόρισε αναπληρώτρια Τμηματάρχη και μέλος στο Τοπικό Συμβούλιο Μνημείων Κυκλάδων, δίνοντάς της την εξουσία που είχε για να «διαπραγματεύεται» ταρίφες 6-10.000 ευρώ για τη διεκπεραίωση υποθέσεων στην Αθήνα και στη Μύκονο, σύμφωνα με το κατηγορητήριο; 

Τι σημαίνει «μηδενική ανοχή» προς την υπάλληλο στην οποία η Υπουργός είχε τόση εμπιστοσύνη ώστε την ήθελε τακτικό μέλος (η σύνθεση της επιτροπής άλλαξε δύο φορές για να συμπεριλάβει την συγκεκριμένη υπάλληλο) στην επιτροπή του ΟΔΑΠ για τον πολύκροτο διαγωνισμό των αναψυκτηρίων των αρχαιολογικών χώρων, διαγωνισμός που προκάλεσε σάλο με τους όρους του, όταν τα αναψυκτήρια δόθηκαν όλα στην αλυσίδα «Γρηγόρης»; 

Τι σημαίνει «μηδενική ανοχή» από την Υπουργό στην υπάλληλο που ήταν υποψήφια με την παράταξη ΔΗΣΥΠ, του προέδρου της ΠΟΕ ΥΠΠΟ Γιάννη Τσακοπιάκου, ο οποίος -καίτοι υπόδικος για κακουργήματα- διατηρεί άριστες σχέσεις με την Υπουργό;

Η πολιτική ελευθερία είναι αυτού που σκέφτεται και δρα διαφορετικά ( Ρόζα Λούξεμπουργκ)

Του Δημήτρη Μπελαντή

Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, είτε αστικό είτε σοσιαλιστικό, ο σχηματισμός της γενικής βούλησης πρέπει να στηρίζεται στην αποδοχή  και συνύπαρξη διαφορετικών και ετερόμορφων πολιτικών σχηματισμών,με διαφορετικά ή και ανταγωνιστικά  πολιτικά προγράμματα. Στις δυτικές κοινωνίες όπου ζούμε - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι μη δυτικές είναι ουσιαστικά  δημοκρατικές -  αυτό έχει οριστικά καταπέσει.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την Ελλάδα.Μπορει να γίνεται χαμός για τα ομόφυλα ζευγάρια ή τους τρανς ή το κρίσιμο  δικαίωμα  στην αναπαραγωγή του Ροζ Παπαγάλου, αλλά ορισμένα θέματα δεν θίγονται  ποτέ από κανέναν υπολογίσιμο πολιτικό σχηματισμό επι ποινή απαγόρευσης. Ας δούμε μερικά από αυτά.

- Η παραμονή σε ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι ταμπού.  Ακόμη και σχηματισμοί που τοποθετούνται υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας ρητορικά, σταματούν στα όρια αυτού του ταμπού. 

- Όχι μόνο είναι απαγορευμένη μια πρόταση σοσιαλιστικής πολιτικής (πλην " αριστερών" ρητορειών για το μεταφυσικό  Επέκεινα ή το  Υπερπέραν) αλλά ακόμη και η πρόταση μιας αντιμονοπωλιακής κεϋνσιανής πολιτικής είναι ταμπού. Εντός ΕΕ, αυτό είναι ούτως η άλλως απαγορευμένο.

- η κριτικη στους βασικούς ολιγάρχες της χώρας είναι ταμπού.  Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και αριστεροί αναλυτές και διανοούμενοι δουλεύουν  ευπειθώς για λογαριασμό τους.

- Η έννοια του ιμπεριαλισμού και της πάλης κατά του "δικού " μας ιμπεριαλισμού, αυτού που μας δυναστεύει, έχει εγκαταλειφθεί.  Το σχήμα των πολλών ιμπεριαλιστών, μέχρι δήθεν και του καψερου  " ελληνικού ιμπεριαλισμού", οδηγεί στο να μην αντιμαχόμαστε τον δικό μας ιμπεριαλισμό. Τον ευρωνατοϊκό.

- Η έννοια του λαού, της τάξης, της ταξικής παλης, πέρα από ρητορείες, έχει πλήρως  εγκαταλειφθεί.  Εχει αντικατασταθεί από ευπαθείς ομάδες, ομάδες που δέχονται διακρίσεις κλπ

 Αυτό που λησμονείται είναι ότι ο λαός ,η παράταξη των κάτω τάξεων, δεν αναλύεται σε υποομάδες κυρίως αλλά πάνω από όλα  συνθέτει  πολιτικά τις κάτω τάξεις η καταπιεσμένα στρώματα.  Όποιος παραμένει στην έννοια του λαού επικρίνεται ως "δεξιός λαϊκιστής".

Αντίδραση στις ρίζες της αδράνειας: η παγίδα του κομματισμού

«Αντίδραση στις ρίζες της αδράνειας: η παγίδα του κομματισμού, πολιτική συνείδηση/πολιτική συμμετοχή». 

07.03.2013 ΕΚΔΟΣΕΙΣ-ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΙΑΝΟΣ

 Συνομιλούν μεταξύ τους και με το κοινό ο Λευτέρης Κουσούλης, πολιτικός επιστήμονας και ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, κοινωνιολόγος, συγγραφέας. Συντονίζει η Σοφία Ιορδανίδου.