Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 17 Ιουνίου 2023

Όταν ο λαός καταντά όχλος


~ . ~

του ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ


Ο ξεπεσμός του δήμου σε όχλο, ο εκφαυλισμός ενός λαού και η κατάληξή του σε αποφάσεις μακροπρόθεσμα αυτοκαταστροφικές, είναι από τα βασικότερα θέματα της αρχαίας πολιτικής σκέψης. Όχι μόνο στον Αριστοτέλη, αλλά και στον Πλάτωνα και τον Θουκυδίδη, η παθολογία της αγελαίας μάζας έχει κεντρική θέση.

Δεν χρειάζεται όμως να μείνει κανείς στους Αρχαίους. Στην νεώτερη ελληνική λογοτεχνία, κριτική του όχλου βρίσκει κανείς σε πλείστους όσους ποιητές μας. Στον «Ρωμιό» του Σουρή λ.χ., ποίημα-κοίτασμα εθνικής αυτογνωσίας:

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσσους, και όποιους άλλους θέλω,
και στρίβω το μουστάκι μου αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τον νούν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κι επάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
επάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ…
εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.


Αλλά και στον Βάρναλη του «Κύρ Μέντιου»:

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!


Ή στον Γκάτσο της «Ελλαδογραφίας»:

Πότε θ’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;
Πότε θα ’ρθούνε κανούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε τη βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;


Κυρίως όμως στον Κωστή Παλαμά των Σατιρικών γυμνασμάτων. Στο μοναδικό αυτό βιβλίο βρίσκει κανείς μια νηφάλια, κοινωνιολογικής ακριβείας περιγραφή των νοερών άκρων εντός των οποίων κινείται διαχρονικά ο Δήμος, από το μεγαλείο ώς την καταισχύνη:

Και για μούντζα ο λαός και για λιβάνι.
Ο λαός είναι τίποτε και είν’ όλα,
είναι του εκδικητή το γιαταγάνι

κι είν’ η μαϊμού η ξεδιάντροπη, η μαργιόλα,
και η ρίζα και η κορφή, ο στερνός κι ο πρώτος,
κι εγώ κι εσύ, κι ο ανθός κι η καρμανιόλα

Για τη «σημερινή ψυχοπνευματική εξαθλίωση του ελληνικού λαού» έχουν μιλήσει πολλοί, με καυστικότερο όλων τον Παναγιώτη Κονδύλη το 1992 – η διατύπωση αυτή είναι δική του. Αλλά και έξω θυμάμαι τον μεγάλο , στα μισά της δεκαετίας του 1990, να ξεσπαθώνει από τον ναό του Αγίου Παύλου της Φρανκφούρτης, το λίκνο του σύγχρονου γερμανικού έθνους, κατά της χώρας του. «Ντρέπομαι για την πατρίδα μου», είχε πει, «που ξέπεσε σε έδρα μόνο για μπίζνες και για πάρε δώσε εμπορικά.» Ή τον Γέητς της δεκαετίας του 1910 να μαστιγώνει τους συμπατριώτες του Ιρλανδούς για τη σπέκουλα και τον ιησουιτισμό τους:

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2022

Οι “γαλάζιοι”… χρυσοκάνθαροι και το έγκλημα των κόκκινων δανείων



Παπασίμος Γεώργιος


Οι πρόσφατες αποκαλύψεις των “πεπραγμένων” του βουλευτή Γρεβενών της ΝΔ, Ανδρέα Πάτση, ο οποίος πέραν του γεγονότος ότι ως βουλευτής ελάμβανε τεράστια ποσά από το Δημόσιο και συμμετείχε σε πολλές αλλοδαπές εταιρείες, παραβιάζοντας προκλητικά τις συνταγματικές διατάξεις, είχε αγοράσει με δανεισμό της Πειραιώς, πακέτο κόκκινων δανείων της ίδιας Τράπεζας αξίας 60 εκ. ευρώ έναντι 4 εκ. ευρώ. Το γεγονός αυτό, πέραν του ότι μεγεθύνει την ηθική απαξία, φέρνει και με έντονο τρόπο στο προσκήνιο δύο κρίσιμα θέματα, που αποτελούν τον πυρήνα του παρασιτισμού, της κλεπτοκρατίας και της ατιμωρησίας που έχουν οι πάσης φύσης χρυσοκάνθαροι στην Ελλάδα.

Κατά πρώτον, το περίφημο πόθεν έσχες των μελών του κοινοβουλίου, το οποίο όπως είναι γνωστό, αφενός αφορά μόνο το “έσχες” και όχι το “πόθεν”, και αφετέρου, έστω και με αυτόν ελλειμματικό τρόπο καταδεικνύει τον δηλωθέντα εμφανή πλούτο του πολιτικού προσωπικού της χώρας, που βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με την οικονομική κατάσταση της Ελλάδος και των εισοδημάτων της πλειοψηφίας των ασθενών και των μεσαίων στρωμάτων.

Ο προσωπικός πλούτος της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτικών έρχεται και σε πλήρη αντίθεση με την οικονομική κατάσταση των κομμάτων τους, στα οποία ανήκουν, τα οποία, ενώ λαμβάνουν μεγάλα ποσά ως κρατική ενίσχυση, είναι χρεωκοπημένα, έχοντας λάβει, μάλιστα, και τεράστια δάνεια, με ενέχυρο την μελλοντική κρατική επιχορήγηση (!). Εμφανίζεται, έτσι, κατ’ αντιστοιχία και στο πολιτικό σύστημα, η άθλια διαχρονική εικόνα της μεταπρατικής οικονομικής ολιγαρχίας στην Ελλάδα, όπου ενώ ευδοκιμούν ατομικά οι βιομήχανοι, μεγαλέμποροι κλπ από την μια μεριά, εμφανίζονται ρημαγμένες και καταχρεωμένες οι επιχειρήσεις τους από την άλλη.

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2022

ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ…. ΚΑΙ ΑΣ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ….

ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ….

ΚΑΙ ΑΣ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ…




 Του Γιώργου Ζουρίδη


Ζούμε σε μια χώρα όπου τα παράλογα φαίνονται λογικά και τα λογικά, παράλογα! Αυτό μας διδάσκει η καθημερινότητα που ζούμε πάνω στην οποία καλούμεθα να οικοδομήσουμε ένα αισιόδοξο μέλλον!!

Θυμίζω:
• Τα Μνημόνια μας ανακοινώθηκαν από το Καστελλόριζο. Η χρεοκοπία της Χώρας ήταν το απαύγασμα μιας σπάταλης πολιτικής που στηρίχτηκε αποκλειστικά στον ξένο δανεισμό και στον άκρατο ευδαιμονισμό. Κανείς Έλληνας πολιτικός δεν είχε το θάρρος ή την ευθιξία να αναλάβει ευθύνες περί αυτού.

Μετέπειτα όταν κληθήκαμε να εκφράσουμε μέσα από ένα Δημοψήφισμα την ΔΥΣΦΟΡΙΑ μας για το επερχόμενο τρίτο μνημόνιο, το «Όχι» του 61,3% του Λαού μας έγινε ξαφνικά μεγαλοπρεπές «Ναι» και κανείς δεν απολογήθηκε για αυτή την αθλιότητα της καταπάτησης της Λαϊκής βούλησης. 

Και όταν βγήκαμε από τα Μνημόνια κανείς δεν αιτιολόγησε γιατί αποδώσαμε όλη την Δημόσια περιουσία ως ενέχυρο στους δανειστές, πράγμα επιδιωκόμενο από αυτούς και πράγμα πρωτόγνωρο όσο και απεχθές σε επίπεδο παγκόσμιο. 

Και σήμερα προβληματιζόμαστε γιατί οι Επιχειρήσεις του Δημοσίου ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ αντί πινακίων φακής.

Πέμπτη 28 Απριλίου 2022

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΕΝΟΤΗΤΑ

 

                ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ-ΕΝΟΤΗΤΑ…

                                Του Γιώργου Ζουρίδη

 

Μετά τις Πασχαλινές εορτές, τα εκκλησιάσματα των πιστών και τις χαρούμενες οικογενειακές συναθροίσεις που τις διανθίζουν, ξαναγυρίζουμε στα καθημερινά και τετριμμένα.

Φαίνεται ότι όλα γύρω μας αλλάζουν, αλλά εμείς μένουμε ίδιοι και απαράλλακτοι ! «Όλα καλά» θα έλεγαν κάποιοι που ζουν εδώ και χρόνια στην νιρβάνα μιας ανέμελης επιβίωσης.

Και όμως ο κόσμος οδεύει προς το χειρότερο και μας μένει μόνο η νοσταλγία κάποιων όμορφων στιγμών του παρελθόντος.

Εκμεταλλευόμενοι κάποιες από αυτές τις στιγμές, ορισμένοι χτίζουν πολιτικές καριέρες και μηχανισμούς χειραγώγησης. Αλλιώς δεν εξηγείται η αισιοδοξία που χαρακτηρίζει τον σουρεαλισμό των λεγομένων τους.

Εδώ ταιριάζει ένα σχόλιο που είχα κάνει σε ένα φίλο με την ευκαιρία της θριαμβευτικής εκλογής αλλά και της μετέπειτα σιωπής στα όρια της αδράνειας, του Νίκου Ανδρουλάκη, ενώ οι δημοσκοπήσεις «κάλπαζαν» υπέρ του ΚΙΝΑΛ!

Έγραψα τότε: «Στις κοινωνίες όπου δεν υπάρχει ο ορθός πολιτικός λόγος και η Δημοκρατία ασθενεί, οι προσδοκίες των πολιτών ικανοποιούνται από τα παραμύθια που παράγουν οι Οργανωτικοί Μηχανισμοί και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης»!!

Δεν θέλω να στεναχωρήσω κανένα, αλλά με ξαναζεσταμένα προστάγματα όπως είναι η «σοσιαλδημοκρατία», σε μια χώρα όπου το μεταπρατικό Κράτος (και όχι Κράτος ανεξάρτητο, Κράτος εθνικού και κοινωνικού δικαίου!) είναι κυρίαρχο και όλοι οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί ασθενούν, ενώ συνεχίζεται η άναρχη και εν πολλοίς συγκυριακή διάταξη των κοινωνικών δυνάμεων, ή ακόμα χειρότερα όταν με επικοινωνιακά τερτίπια αναμοχλεύονται μνήμες του αρχέτυπου ΠΑΣΟΚ προς εκμετάλλευση, φοβάμαι ότι δεν μακροημερεύει ένας πολιτικός. Και δη νέος…

Η συνταγή να μεταμορφώσουν «σοσιαλδημοκρατικά» το ΠΑΣΟΚ και την Κοινωνία, δοκιμάστηκε από τους Κ. Σημίτη, Γ.Παπανδρέου και Ε.Βενιζέλο και έτσι φτάσαμε να επιβάλλουμε και να διαχειριζόμαστε τα Μνημόνια!

Παράλληλα οι τελευταίες διακηρύξεις που αποτυπώθηκαν στο τετραήμερο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ με «κλεμμένα» αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα μιας άλλης εποχής και μιας άλλης ιδεολογικής πλατφόρμας πάνω στην οποία έκτισε το όραμα του ο Ανδρέας Παπανδρέου και λίγοι από εμάς όπως: «Να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα» ή «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», επαληθεύουν το περιεχόμενο του πρότερου σχολίου μου.

Για την Δεξιά τι να πω; Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός με ανθρώπινο πρόσωπο είναι πια παρελθόν και επικυριαρχεί με ραφιναρισμένο προσωπείο ο νεοφιλελευθερισμός των Ιδιωτικοποιήσεων, των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτών, των ευκαιριακών επιδομάτων και των κοινωνικών περιθωριοποιήσεων…

Η υποκρισία φίλοι μου έχει κοντά ποδάρια. Η κυβερνητική πολιτική τόσο της Δεξιάς όσο του αντιπολιτευόμενου «σοσιαλδημοκρατικού» ΚΙΝΑΛ ή του «αντιμπεριαλιστικού» ΣΥΡΙΖΑ με τα νταούλια, τα άσφαιρα δημοψηφίσματα, τις υποθήκες και τις μειοδοσίες, δεν πείθουν κανένα σώφρονα. Σκέφτομαι και χαμογελώ ότι ίσως μια συγκρουσιακή «συνύπαρξη» των δυνάμεων αυτών σε μια Κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», θα απεκάλυπτε στον λαό το πραγματικό προσωπείο και τις επιδιώξεις του κάθε κομματικού σχηματισμού!!

Εκτιμώ ότι αν κάποιος επιθυμεί να προσφέρει κάτι στην ιστορική αλήθεια της πατρίδας μας (μήπως και προχωρήσουμε προς τα εμπρός!), είναι να αποδεχτεί και να παλέψει με παρρησία, για την αλλαγή της πολιτικής πραγματικότητας που εκφυλίζει τις έννοιες της Δημοκρατίας, της Εθνικής Ακεραιότητας και της Λαϊκής Ενότητας.

Ιδού λοιπόν πεδίον λαμπρό! Τα Συνέδρια που γίνονται κατά κόρον αυτή την περίοδο, καλόν είναι να προτάξουν αυτές τις έννοιες της πολιτικής και αφού οι Σύνεδροι μπουν σε μία συλλογική αυτοκριτική για τις ξεπερασμένες στρατηγικές τους (με έντονο το άρωμα του λαϊκισμού!), κατορθώσουν να βαδίσουν τον δρόμο του μέλλοντος, για την σταδιακή απεξάρτηση της χώρας από τα διεθνή κέντρα πλήρους ενσωμάτωσης….

Τρίτη 6 Απριλίου 2021

Γιώργος Κοντογιώργης: Οι Κηφήνες της ηγεσίας της Αριστεράς απαγορεύουν τον διαφορετικό αριστερό λόγο



Γιώργος Κοντογιώργης 

Οι Κηφήνες της ηγεσίας της Αριστεράς απαγορεύουν τον διαφορετικό αριστερό λόγο Κηφήνες που έζησαν μια ζωή εις βάρος του λαού η Ηγεσία της Αριστεράς, απαγορεύει τον διαφορετικό αριστερό λόγο. 

Οι πολιτικοί έχουν θητεύσει στις πιο σκοτεινές πλευρές της κομματοκρατίας, στις παρατάξεις των Πανεπιστημίων και τα συναφή ή στον κομματικό οργανισμό.
 Το κράτος θεραπεύει ιδιοτελή συμφέροντα των ελίτ που κυβερνούν, δεν μπορεί να αναπτύξει δημόσιες εθνικές πολιτικές.   Όταν δεν μας αρέσει το έθνος σημαίνει ότι δεν μας αρέσει η ελευθερία 

Από την εκπομπή «Σε γνωρίζω από την κόψη» με τον Αντώνη Κοκορίκο, στον τηλεοπτικό σταθμό «Βεργίνα Τηλεόραση», της 2-4-2021. Η εκπομπή μεταδίδεται κάθε Παρασκευή.

Τρίτη 16 Μαρτίου 2021

Η τοξικότητα του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα

Κομματοκρατία. | Presstiz

Η τοξικότητα του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα

Του Γεωργίου Παπασίμου

Ο τοξικός αναθεωρημένος δικομματισμός (Ν.Δ.-ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.), που αναδείχθηκε τον Ιούλιο του 2019, δείχνει τα δηλητηριώδη δόντια του. Μπροστά τις μεγάλες προκλήσεις της Ελλάδος, επιδίδεται σε αυτό που καλύτερα από καθετί γνωρίζει και μπορεί να κάνει, την αδιέξοδη και επικίνδυνη πόλωση. Έτσι, η Ελλάδα συνεχίζει τον ολισθηρό κατήφορό της. Εν μέσω της φονικής πανδημίας του Covid-19, που έχει οδυνηρές συνέπειες στην καταρρέουσα από τα μνημόνια οικονομία και στην πολυτραυματισμένη κοινωνική ισορροπία, καθώς και στα εθνικά θέματα λόγω της τουρκικής επιθετικότητας, το πολιτικό σύστημα περί άλλων τυρβάζει.

Η Ν.Δ. παρά τα επικοινωνιακά φιλελεύθερα φληναφήματα με στόχο την αλίευση των ψηφοφόρων του κέντρου επανακάμπτει στα κλασσικά παλαιο-δεξιά χαρακτηριστικά της, προτάσσοντας ως σημαία τον νόμο και την ασφάλεια με την χρησιμοποίηση της αυταρχικής αστυνομικής βίας. Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αντί μετά την οδυνηρή ήττα του να προχωρήσει σε ουσιαστική ανασυγκρότηση και να προβάλλει προγραμματική αντιπολίτευση με ουσιαστικό σχέδιο για την επόμενη μέρα, λόγω της πολιτικής και ιδεολογικής του φτώχειας, εγκλωβίζεται στις σειρήνες του τυφλού δικαιωματισμού, αφήνοντας έτσι ανοιχτή την κεκόπορτα για ακούσια θολή πολιτική κάλυψη της δράσης των πάσης φύσεως αντικοινωνικών στοιχείων. Μάλιστα τα τελευταία φαίνεται ότι έχουν πάρει κεφάλι εκμεταλλευόμενα και την κοινωνική κόπωση από την πανδημία μέσω της ενοποίησης των συγκοινωνούντων δοχείων του αντιεξουσιαστικού χώρου και των οργανωμένων χούλιγκανς του ποδοσφαίρου, όπως κατέδειξαν τα πρόσφατα θλιβερά επεισόδια στη Νέα Σμύρνη.

Ο δημόσιος λόγος πλέον χαρακτηρίζεται από ρηχή αντιπαλότητα, όπου πρωταγωνιστούν οι ασύνδετες και άναρθρες κραυγές εντυπωσιασμού, χωρίς την προοπτική οποιουδήποτε σχεδίου για το μέλλον της χώρας, κάτι που θα έπρεπε να είναι το πρώτιστο καθήκον της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη σημερινή ρευστή και κρίσιμη περίοδο για την Ελλάδα. Αντί αυτών κυριαρχούν η προχειρότητα, η επιδοματική λογική και ο πελατειασμός.

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2020

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ!"

Online όλα τα σκίτσα του Edvard Munch | Sofokleousin

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ!"

του Γιώργου Ζουρίδη

Τελειώνει ένα μελαγχολικό φθινόπωρο και βρίσκει για μια ακόμη φορά τον λαό μας εγκλωβισμένο σε αποφάσεις ηγεσιών που δείχνουν ανίκανες να συγκροτήσουν ένα ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ για την αντιμετώπιση των υγειονομικών και οικονομικών δεινών που σπαράζουν την χώρα. 

Θα γίνω πιο συγκεκριμένος:

• Το φθινόπωρο είχαμε την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης και την τιμωρία της ηγετικής ομάδας της. Η μαζική παρουσία όλων σχεδόν των κομματικών εκφάνσεων της πολιτικής μας ζωής ενώπιον του δικαστικού μεγάρου, έδειξε μια ΤΑΣΗ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ενάντια στον φασισμό. 
Τότε έγραψα επιδεικτικά ότι ο φασισμός δεν νικήθηκε μια και ενδημεί βαθιά μέσα μας και για αυτό χρειάζεται να δώσουμε όλοι μας μάχες αυτοσυνειδησίας, ενσυναίσθησης και δημοκρατίας μήπως και φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα της ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ σε μια εποχή έντονης εθνικής και οικονομικής κρίσης. 
Και όμως!! Ο πολιτικός διχασμός προκλήθηκε από βίαιη κομματική αντιπαράθεση που διήρκησε μέρες όπου «ακούστηκε» πλήθος απόψεων που κινούνται μεταξύ του εθνικοφασισμού και του σταλινοφασισμού, επιβεβαιώνοντας του λόγου το αληθές. 
Ήθελαν απλά να αποδείξουν ποιός είναι πιο δημοκράτης από τον άλλο!!!

• Ο εορτασμός της 17 Νοέμβρη προτάθηκε να ανασταλεί λόγω της επικινδυνότητας του συγχρωτισμού και έγινε αποδεκτό από την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου της χώρας.
Ο διχασμός βγήκε στο προσκήνιο εκκινώντας από το «ενοποιημένο» κομμουνιστικό μετερίζι και η μετέπειτα ΒΙΑΙΟΤΗΤΑ των δυνάμεων καταστολής «έδωσαν τροφή» για μια άγρια αντιπαράθεση για ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΔΟΣΙΑ σε μια χώρα που οι διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές μεταξύ των κομμάτων εξουσίας, είναι από δυσδιάκριτες έως ανύπαρκτες.
Αρκεί να «τρωγόμαστε»....

• Η «αρρώστια» της κομματοκρατίας στη χώρα μας για άγρα εκλογικής πελατείας, έδωσε τα ρέστα της στην αντιμετώπιση του δεύτερου κύματος της πανδημίας του κορωναϊού, διχάζοντας επικίνδυνα τον λαό μας. 

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2020

Η επέτειος του Πολυτεχνείου και το υποκείμενο νόσημα της κομματοκρατίας

Παπασίμος Γεώργιος

976

Η Ελλάδα εξερχόμενη από τον δεκαετή μνημονιακό οδοστρωτήρα πολυτραυματισμένη, συνεχίζει ακάθεκτη τον ολισθηρό δρόμο της παρακμής και στην περίοδο της μεταμνημονιακής κηδεμονίας της με την επικράτηση στο πολιτικό εποικοδόμημα του τοξικού δικομματισμού (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ). Πολλές είναι οι βαθύτερες αιτίες της βύθισης και της χρεοκοπίας.

Η δράση της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας αντί μιας αστικής τάξης με εθνική συνείδηση, το πελατειακό και γραφειοκρατικό ελληνικό κράτος, οι βαρύτατοι θεσμοί εξάρτησης της χώρας από ξένα κέντρα, το σαθρό πολιτικό εποικοδόμημα και η πολτοποίηση της κοινωνίας με κυρίαρχα στοιχεία τον ατομισμό και τον μιθριδατισμό. Κυρίαρχος όμως παράγοντας της καθίζησης αυτής και κυρίως της αδυναμία εξόδου από την κρίση αποτελεί η ολιγαρχικού τύπου κομματοκρατία, που έχει επικαθήσει και επικαλύψει τα πάντα στη χώρα μας.

Το παγκόσμιο φαινόμενο της πανδημίας του COVID-19, που λειτουργεί ευρύτερα ως τιμωρός της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και μεγεθυντής των αδιεξόδων του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, στην Ελλάδα πέραν αυτών λαμβάνει και χαρακτηριστικά αποκάλυψης της έλλειψης νομιμοποίησης της κοινωνίας στα κόμματα και στο πολιτικό σύστημα.

Η αδυναμία έμπνευσης εμπιστοσύνης, καθοδήγησης και κινητοποίησης των πολιτών για ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα που αφορά την δημόσια υγεία φωτογραφίζει το ελλιποβαρές που πολιτικού προσωπικού εξουσίας, και όχι μόνο αυτού. Γιατί ως προς το ζήτημα αυτό, η αδυναμία έμπνευσης δεν βαρύνει μόνο την κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που στο θέμα του COVID, όφειλαν να πρωτοστατήσουν για τη λήψη μέτρων αυτοπροστασίας του κοινωνικού συνόλου.

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2020

Η επέτειος του Πολυτεχνείου και το υποκείμενο νόσημα της κομματοκρατίας

Παπασίμος Γεώργιος

134

Η Ελλάδα εξερχόμενη από τον δεκαετή μνημονιακό οδοστρωτήρα πολυτραυματισμένη, συνεχίζει ακάθεκτη τον ολισθηρό δρόμο της παρακμής και στην περίοδο της μεταμνημονιακής κηδεμονίας της με την επικράτηση στο πολιτικό εποικοδόμημα του τοξικού δικομματισμού (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ). Πολλές είναι οι βαθύτερες αιτίες της βύθισης και της χρεοκοπίας.

Η δράση της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας αντί μιας αστικής τάξης με εθνική συνείδηση, το πελατειακό και γραφειοκρατικό ελληνικό κράτος, οι βαρύτατοι θεσμοί εξάρτησης της χώρας από ξένα κέντρα, το σαθρό πολιτικό εποικοδόμημα και η πολτοποίηση της κοινωνίας με κυρίαρχα στοιχεία τον ατομισμό και τον μιθριδατισμό. Κυρίαρχος όμως παράγοντας της καθίζησης αυτής και κυρίως της αδυναμία εξόδου από την κρίση αποτελεί η ολιγαρχικού τύπου κομματοκρατία, που έχει επικαθήσει και επικαλύψει τα πάντα στη χώρα μας.

Το παγκόσμιο φαινόμενο της πανδημίας του COVID-19, που λειτουργεί ευρύτερα ως τιμωρός της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και μεγεθυντής των αδιεξόδων του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, στην Ελλάδα πέραν αυτών λαμβάνει και χαρακτηριστικά αποκάλυψης της έλλειψης νομιμοποίησης της κοινωνίας στα κόμματα και στο πολιτικό σύστημα.

Η αδυναμία έμπνευσης εμπιστοσύνης, καθοδήγησης και κινητοποίησης των πολιτών για ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα που αφορά την δημόσια υγεία φωτογραφίζει το ελλιποβαρές που πολιτικού προσωπικού εξουσίας, και όχι μόνο αυτού. Γιατί ως προς το ζήτημα αυτό, η αδυναμία έμπνευσης δεν βαρύνει μόνο την κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που στο θέμα του COVID, όφειλαν να πρωτοστατήσουν για τη λήψη μέτρων αυτοπροστασίας του κοινωνικού συνόλου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε η στάση όλων των κομμάτων στην πρόσφατη επέτειο της εξέγερσης του πολυτεχνείου.  Εν μέσω επιθετικής επέκτασης της πανδημίας σε όλη την Ελλάδα, το ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό των σημερινών κομμάτων (εξουσίας και αντιπολίτευσης) επιδόθηκε σε ένα γελοίο κλεφτοπόλεμο δείχνοντας την βαθιά παρακμή του και το επικίνδυνο της δράσης του για την χώρα. Ειδικά στη Βόρεια και Κεντρική Ελλάδα ξεπεράστηκαν τα όρια του Ε.Σ.Υ., ενώ για την επέκταση έχει βαρύτατες η κυβέρνηση της ΝΔ λόγω της καθυστέρησης λήψης ουσιαστικών μέτρων, αλλά και εξεύρεσης λύσεων ως προς τις βασικές πηγές μετάδοσης, όπως τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Κρατικιστικές παρατάξεις

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2020

Κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων

Η Ολομέλεια της Βουλής


Του Βασίλη Ασημακόπουλου - Vasilis Asimakopoulos


Μεγάλο θέμα. Την περίοδο της Μεταπολίτευσης, με το Σύνταγμα του 75 αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά σε συνταγματικό επίπεδο, ο θεσμός του κόμματος (αρ. 29). Η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία, οργανώνεται δια των κομμάτων. Όπως ουσιαστικά και οι υπόλοιπες (δυτικές) ευρωπαϊκές κοινωνίες ήδη μετά το Β΄ Παγκ Πόλεμο. Η συνταγματική αναγνώρισε κατέργαφε την ήδη δυναμική άνοδο του κομματικού φαινομένου και την τάση μαζικής οργάνωσης. Σε συνέχεια της συνταγματικής αναγνώρισης και της κοινωνικής κίνησης, επήλθε η θέσπιση της δημόσιας-κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων στα μέσα της δεκαετίας του ’80 (ν. 1443/84). Στο απόγειο του κομματικού φαινομένου και της πλατιάς κοινωνικής νομιμοποίησής του. 

Από τότε υπάρχει μια εμπειρία 35 ετών δημόσιας χρηματοδότησης των κομμάτων. Πώς λειτούργησε ; Βοήθησε στην αυτονομία των κομμάτων ή όχι ; Οι ερευνητικοί και επιμορφωτικοί σκοποί για τους οποίους δίνεται η κρατική χρηματοδότηση εκπληρώνονται και σε ποιο βαθμό ; Ποια είναι η πνευματική παραγωγή των κομμάτων ; Είναι πλούσια ή περιορισμένη ; Όλα τα κόμματα κινήθηκαν προς την ίδια κατεύθυνση σε σχέση με την κατά τον νόμο αξιοποίηση ή υπάρχουν διαφορές ; Η κρατική χρηματοδότηση, ιδίως για τα κόμματα της αριστεράς, ενίσχυσε τις ριζοσπαστικές και ανατρεπτικές τάσεις ή την τάση ενσωμάτωσής τους ; Στο εσωτερικό των κομμάτων η κρατική χρηματοδότηση ενίσχυσε τις κομματικές γραφειοκρατίες ή όχι ; Τελικά ενίσχυσε τις σχέσεις εκπροσώπησης της κοινωνίας ή τις σχέσεις νομιμοποίησης του κράτους ; Στο κεντρικό ζήτημα της κρατικοποίησης των κομμάτων (ιδίως για τα κόμματα της αριστεράς) συμβάλει ή όχι ; Στην υπαλληλοποίηση κομματικών μελών απέναντι στην τάση αμφισβήτησης ; Η δημόσια-κρατική χρηματοδότηση οδήγησε στη μετάβαση των κομμάτων από κόμματα εντάσεως εργασίας σε κόμματα εντάσεως κεφαλαίου ; Η κρατική χρηματοδότηση ενίσχυσε τελικά την αντιπροσώπευση ή όχι ; 

Αφήνω κατά μέρος το ζήτημα που προέκυψε με την εκχώρηση της δημόσιας χρηματοδότησης δια του τραπεζικού δανεισμού των κομμάτων. Πώς λειτούργησε στην Ελλάδα και πώς σε άλλες χώρες σε συγκριτική προοπτική. 

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2020

Το πρόβλημα ένα, πολυώνυμο

Του Χρήστου Γιανναρά

Το πρόβλημα το ζούμε όλοι κατάσαρκα. Το ξέρουμε, ξέρουμε όλοι και τη λύση του. Κανένας μας δεν τολμάει να πει τη λύση. Οπως σε αποτυχημένο γάμο κανένας δεν μιλάει για διαζύγιο, στον καρκίνο κανένας δεν μιλάει για θάνατο. Συνεχίζουμε να διχογνωμούμε παθιασμένοι για το πρόβλημα, ενώ ξέρουμε τη λύση. Οπως στη δικτατορία: πολυσέλιδες οι εφημερίδες, καμιά δεν ονομάτιζε το πρόβλημα, οι δημόσιοι αγορητές το ίδιο.

Τότε μίλησε ο Σεφέρης. Με γλώσσα άλλη, «έξω από τα πολιτικά του τόπου» (Δήλωση, 28.3.1969). Ονομάτισε «δικτατορικές καταστάσεις» και τις όρισε σαν «κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη, στεκάμενα νερά». Προμήνυσε την «τραγωδία που περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος» και σίγουρα δεν εννοούσε μόνο τη βίαιη αποκοπή της Κύπρου από τον ενιαίο κορμό της ελληνικής ιστορικής παρουσίας.

Σήμερα δεν υπάρχει Σεφέρης για να σπάσει τη σιωπή, και αν υπήρχε, τη γλώσσα του την έχει αχρηστέψει, την κάνει ακατανόητη, ο διακομματικός «προοδευτικός» μηδενισμός της μεταπολίτευσης – ίδια «ελώδη, στεκάμενα νερά», από τον Λευτέρη Βερυβάκη ώς τη Νίκη Κεραμέως. Συνεχίζουμε ανέκφραστοι να ζούμε το πρόβλημα, διαιωνίζουμε την «κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης» σαν αναπότρεπτη μοίρα ή ριζικό.

Πολυώνυμο το πρόβλημα, αλλά ένα και μοναδικό. Για κάποιες μέρες ή εβδομάδες (όσο ορίσουν τα «μέσα») το λέμε «φορολογικό». Στη συνέχεια το μετονομάζουμε σε «ασφαλιστικό». Μετά σε «μεταναστευτικό». Υστερα, σε πρόβλημα «εθνικής άμυνας». Και τα χρόνια κυλάνε, με μια καινούργια τραγωδία να περιμένει σε κάποια απρόβλεπτη στιγμή, που όλοι την απευχόμαστε και όλοι την προετοιμάζουμε με την αδράνεια ή την ανημπόρια μας.

Κάθε Ελληνας πολίτης με στοιχειώδη νοημοσύνη, προσπαθεί να μειώσει με τεχνάσματα ή να αποφύγει εντελώς την καταβολή φόρου. Φράσεις όπως: «με απόδειξη, εκατό, χωρίς απόδειξη, σαράντα» συνοδεύουν τις περισσότερες δοσοληψίες.

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2020

Η "διαχειριστική υποτέλεια" – Μετα-Δεξιά και μετα-Αριστερά

Βάσσης Λαοκράτης

Η ανάγνωση του πολιτιστικού μας προβλήματος μόνο εύκολη δεν είναι, ιδίως αν σκεφτόμαστε πως η βαθύτερη ρίζα του για το Νεότερο Ελληνισμό βρίσκεται στον οξύτατο αντιθετικό επαμφοτερισμό ανάμεσα σε "Ανατολή" και "Δύση", ο οποίος, υπό τις μεταμορφώσεις του, εξακολουθεί να μας ταλανίζει. Μπορούμε, όμως, να την επιχειρήσουμε αν έχουμε οδηγό, μαζί με το αναχωνεμένο στη ζώσα παράδοσή μας αξιακό διατακτικό τής μεγάλης ακολουθίας των αιώνων του ελληνικού πολιτισμού, τους πνευματικούς νομοθέτες της νεοελληνικής ταυτοτικής μας υπόστασης: απ’ τον Ρήγα, τον Σολωμό και τον Κάλβο ως τον Σικελιανό, τον Σεφέρη, τον Ελύτη και τον Ρίτσο, με ενδιάμεσους τον Μακρυγιάννη, τον Βαλαωρίτη, τον Παλαμά, τον Παπαδιαμάντη, τον Καβάφη και τον Καζαντζάκη.
Έναν οδηγό που δεν θελήσαμε να έχουμε στην αρχή και κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Τότε μετεωριστήκαμε αμήχανα ανάμεσα στις άτολμες απόπειρες διορθώσεων --υπό την ανατέλλουσα (ως οιονεί νέα εθνική ιδέα) ευρωπαϊκή προοπτική-- της έτσι κι αλλιώς ελλειμματικής εθνικής ιδεολογίας μας και στον προοδευτικοφανή εθνοαποδομητισμό. Βυθιζόμενοι όλο και περισσότερο στη δίνη της πολιτιστικής κρίσης, όπου και οι βαθύτερες ρίζες της χρεοκοπίας μας.
Η μεταπολιτευτική Δεξιά, δέσμια του πολιτικού συντηρητισμού της και των συνδρόμων ενοχής της, δεν μπορούσε να ανοίξει τον πολιτιστικό της ορίζοντα και να ορίσει συντεταγμένες πολιτιστικής στρατηγικής. Συντεταγμένες που να αντιστοιχούν στο πνεύμα της φωτισμένης αστικής διανόησης, του επιπέδου, πολύ ενδεικτικά, ενός Σεφέρη, ενός Ελύτη ή ενός Θεοτοκά.
Η μεταπολιτευτική Αριστερά, απ’ την απέναντι πλευρά, καθηλωμένη στην ιστορικότητα της κρίσης της και παγιδευμένη στη μεταφυσική τής "μυθολογίας" της, δεν μπορούσε να πιάσει, --επικαιροποιώντας τη βαθύτερη ουσία του-- το νήμα του "ΕΑΜικού πατριωτισμού", όπως προκύπτει απ’ τη συναίρεση της πολιτιστικής ιθαγένειας, της δημοκρατίας, του ουμανισμού και του διεθνισμού. Οπότε και να μη μπορεί να υφάνει με τις ίνες του ένα ανανεωμένο όραμα για τον Ελληνισμό στις νέες ευρωπαϊκές (ΕΕ) και παγκόσμιες (Νέα Τάξη) συνθήκες, πρωταγωνιστώντας με όρους εθνικής πρωτοπορίας και βάζοντας φρένο στον παρακμιακό μας κατήφορο.
Η θεωρούμενη, μάλιστα, σύγχρονη εκδοχή της, στέγασε και ανύψωσε σε ιδεολογική της αιχμή ρεύματα, όπως ο ιστορικός αναθεωρητισμός, ο πολύ μοδάτος δικαιωματισμός και ο εθνοαποδομητισμός. Περίπου ταυτίζεται μ’ αυτά τα ρεύματα και το νεοταξικό αποεθνοποιητικό αντιεθνικισμό τους, προφανώς πολύ πέραν του αξιακού κώδικα της εαμογενούς πατριωτικής Αριστεράς.

Η "συνυπατία" ΝΔ και ΠΑΣΟΚ απέτυχε

Το μεταπολιτευτικό ΠΑΣΟΚ, επίσης, να μη θεμελιώνει, όχι τυχαία, την εξόχως ελκυστική στο ξεκίνημά του πατριωτική ρητορεία με τη χάραξη μακρόπνοης πολιτιστικής στρατηγικής. Στρατηγικής που με τις αξιακές της ρήτρες και χωρίς λαϊκίστικα υποκατάστατα, δεν θα άφηνε περιθώρια για τα ακραίου κυνισμού, παρ’ ότι υψηλής τακτικής, πολιτικά παίγνια με την "Αλλαγή" και την Εναλλαγή.
Θα μπορούσε να μπει φρένο στην προσχώρηση του Ανδρέα Παπανδρέου στο αρχιτεκτονημένο απ’ τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα εξουσίας, απ’ όπου και η μεταπολιτευτική δικομματική συγκυριαρχία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Επίσης και κατά μείζονα λόγο, να μπει φρένο στον εκπεσμό τής πασοκικής διαχείρισης της εξουσίας σε άγρια διαχειριστική της νομή. Που με τη γενικευμένη παγίωσή της υπήρξε ένα απ’ τα βασικότερα, αν όχι και το βασικότερο πολιτικό (αλλά και βαθιά πολιτιστικό) αίτιο της χρεοκοπίας της Μεταπολίτευσης.
Το ένοχο για τη χρεοκοπία μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα της "συνυπατίας" ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, υπό πολύ προνομιακές συνθήκες (ειρήνη, δημοκρατία, ευρωπαϊκά πακέτα), απέτυχε να θεμελιώσει μακρόπνοη πολιτιστική στρατηγική και να στηρίξει πάνω της την ανεξαρτησιακή εθνική μας αξιοπρέπεια.

Ιδεολογική συχνότητα των επικυρίαρχων

Ό,τι δεν έκανε τότε, προφανώς και δεν μπορούσε να το κάνει το πολιτικό σύστημα μετά τη χρεοκοπία, ηττημένο και παραδομένο (πρώτο και δεύτερο Μνημόνιο) στην ευρω-δυτική επικυριαρχία. Ούτε κι όπως αναδιατάχτηκε μετά το 2015, με τη συνένοχη προσθήκη του ΣΥΡΙΖΑ (τρίτο Μνημόνιο), ή, πολύ περισσότερο μετά τις τελευταίες εκλογές και τη διαχειριστική εναλλαγή. Οπότε κι έχουμε:
  • Τον διαμεσολαβητικό, γι’ αυτό και κακέκτυπο, διαχειριστικό νεο-διπολισμό, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
  • Το ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ) να ψάχνει, ανάμεσά τους, τίνος συμπλήρωμα είναι υπό την επικαλυπτική και αφαιμακτική πίεσή τους.
  • Τα αναδυόμενα μικρά κόμματα, "ΜΕΡΑ25" και "Ελληνική Λύση" σε ρόλο ασφαλιστικών δικλείδων του συστήματος, απ’ τα αριστερά του κι απ’ τα δεξιά του.
  • Το ΚΚΕ, τέλος, να αρκείται σε ποσοστά επιβίωσης, κρατώντας αποστάσεις απ’ το επίκεντρο της πολιτικής σκηνής.

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2020

Γιατί δεν διαφωνούν ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ

Γιατί δεν διαφωνούν ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, Βαγγέλης Γεωργίου
Φαίνεται πως πολλοί δημοσιογράφοι δεν άκουσαν σήμερα τον κυβερνητικό αντιπρόσωπο τι είπε. Ο κ. Πέτσας έθεσε επίσημα το ενδεχόμενο μελλοντικής συνεκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου του Αιγαίου και από κει πέρα σιωπή. Αντί να ακολουθήσουν έκτακτα, μπαράζ ερωτήσεων και αρθρογραφία η είδηση πέρασε έτσι. Ο κ. Πέτσας ουσιαστικά υιοθέτησε τα ίδια που έχει ξεστομίσει στο παρελθόν -για τα οποία δέχτηκε κριτική- ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς. Πριν λίγες μέρες λοιπόν, το Vooliwatch δημοσίευσε μια εντυπωσιακή έρευνα που αποτυπώνει ακριβώς αυτό: Πως δηλαδή τα κόμματα συμφωνούν μετά το 2015.
«Πίσω από τους ομηρικούς καβγάδες στη Βουλή, τις κόντρες στα τηλεοπτικά παράθυρα, τους ενίοτε ακραίους χαρακτηρισμούς, ο πήχης της πολιτικής συναίνεσης βρίσκεται πάρα πολύ ψηλά» σύμφωνα με την έρευνα. Στο 60% σχεδόν των ψηφοφοριών, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα ταυτίστηκαν πλήρως. Τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ υπερψήφισε νομοσχέδια της κυβέρνησης σε ποσοστό 46,66%! Γιατί όμως το κόμμα του Πολάκη φαίνεται να ταυτίζεται τόσο πολύ με εκείνο του Γεωργιάδη; Η εξήγηση είναι "μεταλλαγμένα" βρετανική.

Όταν οι πλούσιοι αστοί έστησαν το πρώτο -ίσως- μοντέλο κοινοβουλευτικά ελεγχόμενης διακυβέρνησης στην Αγγλία του 18ου αιώνα, αυτό που αναζητούσαν ήταν η "κοινή λογική". Δηλαδή τι θα ήταν ωφέλιμο για όλο το έθνος. Αν και ακούγεται όμορφο ωστόσο, στην πραγματικότητα δεν είναι. Την εποχή εκείνη, το δικαίωμα για να αξιολογήσει κάποιος ποιος είναι το καλό του έθνους το είχαν οι μορφωμένοι και οι έχοντες περιουσία. Συνεπώς, οι βουλευτές δεν προέρχονταν από διαφορετικές τάξεις και συμφέροντα, αλλά μόνο από τις άρχουσες. Ο πλούσιος έμπορας καθόταν άνετα δίπλα στον πλούσιο γελαδάρη, εκείνος έκανε chat με τον εφοπλιστή και ο τελευταίος χαριεντίζονταν με τον κλωστοϋφαντουργό.

Το απαύγασμα της φιλελεύθερης δημοκρατίας, το οποίο μπόλιασε όλα τα συντάγματα της Ευρώπης αργότερα, ήταν να τιθασεύσουν την αυθαιρεσία του βασιλιά, πάντα προς όφελος των προνομιούχων.

 «Ο αγγλικός κοινοβουλευτισμός του 18ου αιώνα, στη βάση του οποίου αναπτύσσονται αρχικά τα κόμματα, δείχνει σαφώς την πολιτική-ιστορική τους λειτουργία» έγραφε ο Reinhard Kuhne πριν πολλά χρόνια. «Εδώ δεν υπήρξε πλέον ο ανταγωνισμός δύο ομάδων του κοινοβουλίου, οι οποίες δεν εκπροσωπούσαν διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα, οι οποίες δεν εκπροσωπούσαν διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα, παρά μόνο διαφορετικές απόψεις».

Όταν τον 19ο αιώνα οι άνθρωποι που λέρωναν τα χέρια τους από την εξαθλιωτική εργασία κατάφεραν να μπούν στο εκλογικό "παιχνίδι", το φιλελεύθερο μοντέλο έπρεπε να προσαρμοστεί, δίχως όμως να χάσει την ουσία. Πόσοι άραγε θα είχαν τη δυνατότητα να εργάζονται και να να διεκδικούν επί ίσοις όροις μια εκλογή στο κοινοβούλιο; Περάσαν οι δεκαετίες και η ουσία της δημοκρατικής επιλογής παρέμενε εν πολλοίς κενού περιεχομένου.

«Η επιλογή αυτή περιοριζόταν στη δυνατότητα επιλογής προσώπων που διασκευάζονταν σε προσωπικότητες μπροστά τα μάτια του κόσμου ώστε να ξεχνιέται η --από άποψη πολιτικού περιεχομένου-- κενότητα της εκλογικής πράξης» (Jorg Kammler). Αυτό βέβαια ο Kammler το λέει για την Γερμανία του 20ου αιώνα.

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2019

Όταν οι διανοητές γίνονται έρμαια των κομμάτων και των ηγεμόνων




Του Νικολάου Π. Παππά, πολιτικού επιστήμονος


Πρόσφατα βρέθηκα σε μια παρουσίαση βιβλίου για το έργο του κοινωνιολόγου Νίκου Πουλαντζά, ένα βιβλίο στο οποίο έχουν απομαγνητοφωνηθεί μαθήματα του μεγάλου Έλληνα στοχαστή στην τότε Πάντειο σχολή. Ακούγοντας τον καθηγητή Γιώργο Κοντογιώργη, ο οποίος είχε στην κατοχή του το σχετικό ηχητικό υλικό, και τον Σωτήρη Αμάραντο, ο οποίος έκανε την απομαγνητοφώνηση των παραδόσεων, καταλαβαίνει κανείς ότι τα κομματικά όργανα (ποιου κόμματος δεν χρειάζεται να πούμε) τα οποία εκμεταλλεύονται σήμερα το όνομά του έχουν αλλοιώσει την ουσία των λεγομένων του και έχουν κρατήσει τον Νίκο Πουλαντζά που τους… συμφέρει, χωρίς αναφορές στην κριτική του στον μαρξισμό και την ελληνική αριστερά.

Ο Πουλαντζάς δεν είναι η μόνη τέτοια περίπτωση. Πολλοί Έλληνες στοχαστές έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης από τα ελλαδικά κόμματα (και σίγουρα δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο) κατά καιρούς, με ένα άλλο παράδειγμα που μπορεί κανείς να σκεφτεί να είναι ο Ίων Δραγούμης, αυτή τη φορά από την άλλη πλευρά του ιδεολογικού φάσματος.

Είναι φοβερό το πώς κανείς μπορεί να πάρει μια απομονωμένη φράση κάποιας προσωπικότητος και να τη χρησιμοποιήσει για να «ντύσει» την άποψή του, χωρίς να λαμβάνει υπόψιν του (από άγνοια;) τη συνολική ιδεολογία του συγγραφέα ή ακόμη και την αλλαγή των απόψεών του αργότερα. Για παράδειγμα, άλλος ο Πουλαντζάς της εποχής που έμπαινε στον ακαδημαϊκό χώρο κι άλλος λίγο πριν αυτοκτονήσει (1979). Το ίδιο ισχύει πολύ περισσότερο για τον Δραγούμη, ο οποίος έκανε πολλές φορές διάλογο με τις τότε ιδεολογίες και άλλοτε τις επικροτούσε κι άλλοτε τις αποδομούσε.

Επιπλέον, τα κόμματα σήμερα, για να νομιμοποιήσουν την κυριαρχία τους επί της ελληνικής κοινωνίας, χρησιμοποιούν τις αναλύσεις των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων για την (αθηναϊκή) δημοκρατία, παραποιώντας τους πλήρως. Εάν ερχόταν με μια χρονομηχανή στη σημερινή Ελλάδα ο Αριστοτέλης και του έλεγε ο πρωθυπουργός, «καλωσόρισες στην ελληνική δημοκρατία», πιθανόν να ζητούσε αμέσως να επιστρέψει από εκεί που ήρθε ή να έγραφε ένα σύγγραμα για το πώς αδυνατούν οι σημερινοί άνθρωποι να αντιληφθούν τις διαφορές των πολιτευμάτων όπως με ακρίβεια ο ίδιος τις είχε αναλύσει. Φυσικά υπονοώ ότι η αρχαία δημοκρατία δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή κομματοκρατία, κι όχι γιατί η δημοκρατία της εποχής του Αριστοτέλη ήταν τέλεια, αλλά γιατί σήμερα δεν υπάρχει κανένα από τα προαπαιτούμενα με τα οποία ο ίδιος κατέτασσε ένα πολίτευμα στα δημοκρατικά.

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2019

«Δεν υπάρχει κόμμα που να μη μαίνεται κατά της πατρίδας» - Κώστας Μελάς

«Δεν υπάρχει κόμμα που να μη μαίνεται κατά της πατρίδας», Κώστας Μελάς 
Αν κλείσουμε τα αυτιά μας στις συνεχείς φωνασκίες που καλύπτουν όλο και περισσότερο τον χώρο της ύπαρξής μας και επιχειρήσουμε να στοχαστούμε για τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, ίσως να αντιληφθούμε την κατάσταση του πολιτικού συστήματος και τις εγγενείς αδυναμίες του να αντιμετωπίσει τα πολύπλευρα και πολυεπίπεδα προβλήματα της χώρας.
Πολλοί είχαν ελπίσει ότι η βαθιά πολύπλευρη κρίση που διέρχεται η Ελλάδα θα οδηγούσε σε στοιχειώδη ποιοτική αλλαγή της συμπεριφοράς των πολιτικών κομμάτων. Η αδήριτη πραγματικότητα, όμως, δικαιώνει όσους είχαν τολμήσει να υποστηρίξουν ότι αντιθέτως αυτή όχι μόνο θα παραμείνει η ίδια, αλλά και θα κατρακυλήσει σε χειρότερα επίπεδα. Μάλιστα η συμπεριφορά των πολιτικών κομμάτων οδηγεί σε οδυνηρές σκέψεις, δικαιώνοντας τον Paul Valery ότι τελικά «δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα που να μη μαίνεται κατά της πατρίδας».
Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, ότι οι πολιτικές ηγεσίες δεν δίνουν καμία εξήγηση. Κάθε κόμμα έχει τα δικά του σκοτεινά σημεία, τις κρυφές του εκατόμβες και τα ανομολόγητα όνειρά του. Τους θησαυρούς του από απερίσκεπτα πράγματα και από προπέτειες. Όσα λησμόνησε στα σχέδιά του και όσα θέλει να κάνει να ξεχάσουν οι άλλοι. Αποσύρουν, προκειμένου να επιβιώσουν, όλα εκείνα τα οποία υπόσχονται, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ύπαρξή τους. Συμπεριφέρονται κατά τρόπο δημαγωγικό-λαϊκιστικό, όσο βρίσκονται εκτός εξουσίας, και άλλο τόσο και περισσότερο όταν βρίσκονται στην εξουσία.
Η μόνη σταθερά είναι η προσπάθεια κάθε κόμματος να επιβάλλει τη βούλησή του στον εγχώριο αντίπαλο. Πολλές φορές επιτυγχάνει το ένα κόμμα να επιβάλει τη βούλησή του επί των αντιπάλων του, αλλά άλλες τόσες φορές αυτή η προσπάθεια έχει αποδειχθεί μοιραία. Τα συμφέροντα της χώρας δεν πρέπει να συγχέονται με τις προσδοκίες κάθε πολιτικού κόμματος. Η εκπλήρωση των επιθυμιών τους δεν μας απομακρύνει από τη δυστυχία ή και τον χαμό της χώρας. Εν τω μεταξύ, για να θυμηθούμε τον Σεφέρη «η Ελλάδα ταξιδεύει».

Ο εγκλωβισμός της "σιωπηλής πλειοψηφίας"

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2019

Εμπαιγμός και κοροϊδία της κυβέρνησης και όλων των κομμάτων για την «ψήφο των ομογενών»


Επιστολική ψήφος η λύση για όλους.
Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης από το Αντίβαρο
Διάβασα τις προτάσεις των κομμάτων και του υπουργού κ. Θεοδωρικάκου στα κόμματα με τα 4 σημεία και εξεπλάγην από την προχειρότητα και την ολοφάνερη μικροπολιτική σκοπιμότητα.
Ο διαχωρισμός μεταξύ Ελλήνων «του εξωτερικού και του εσωτερικού» όχι μόνο δεν λύνει το ζήτημα, αλλά δυσχεραίνει την κατανόησή του. Η ωφέλιμη διάκριση είναι μεταξύ όσων είναι Έλληνες υπήκοοι και όσων δεν είναι. Το να ομαδοποιεί κανείς τους Έλληνες υπηκόους που διαβιούν στο εξωτερικό με τους Έλληνες που δεν είναι Έλληνες υπήκοοι, αποτελεί την αρχή παρερμηνειών και δυσκολιών επίλυσης.
Οι Έλληνες υπήκοοι δεν ζητούν δικαίωμα ψήφου! Ζητούν διευκόλυνση συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία. Αυτό το αίτημα διευκόλυνσης είναι ανεξάρτητο από το που διαβιούν. Άλλος στην Βουλγαρία, δύο ώρες δρόμο από το εκλογικό του τμήμα, άλλος στο Λονδίνο, τρεις ώρες με το αεροπλάνο, άλλος στις ΗΠΑ.
Το αίτημα διευκόλυνσης αυτών των ανθρώπων είναι ταυτόσημο με το αίτημα ετεροδημοτών του νομού Αχαΐας, Ιωαννίνων ή Έβρου που ζουν στην Αθήνα, ταυτόσημο και με το αίτημα ασθενώνγηραιώνόσων ταξιδεύουν λόγω εργασίας, οικογενειακών υποχρεώσεων ή αναψυχής.
Το αίτημα αυτό λύνεται απλούστατα με την θέσπιση της επιστολικής ψήφο. Πιθανώς, δεν είναι καν ανάγκη α συμπεριληφθεί σε «νόμο για την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού», άρα ίσως απλή πλειοψηφία αρκεί.
Το 60% συμμετοχής στις εκλογές θα γίνει αμέσως 80% με «ένα άρθρο και έναν νόμο» περί επιστολικής ψήφου. Γιατί διστάζουν; Πλειάδα χωρών έχει θεσπίσει επιστολική ψήφο. Ας παραδειγματιστούν. Ως και το Κοσσυφοπέδιο.
Το 2ο σημείο συνδέει το δικαίωμα ψήφου Ελλήνων υπηκόων με την χρονική περίοδο 30 ετών που απουσιάζουν και (δηλαδή: επιπρόσθετα!) να διαθέτουν ελληνικό ΑΦΜ ή συγγενική σχέση πρώτου βαθμού με Έλληνα φορολογούμενο. Πρώτος βαθμός, δηλαδή γονείς ή παιδιά. Εφόσον τα παιδιά αποκλείεται, άρα πρέπει και να βρίσκεσαι στο εξωτερικό για λιγότερο από 30 χρόνια και να έχεις γονείς στην Ελλάδα, ώστε να διευκολυνθείς να ψηφίσεις!
Η διευκόλυνση θα είναι να πας στο προξενείο της χώρας που βρίσκεσαι. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές υπήρξη δυνατότητα αυτή στο Λονδίνο εκ μέρους του ΗΒ. Το Εδιμβούργο απέχει 650 χιλιόμετρα, όσα η Καβάλα από την Αθήνα. Βέβαια, αν πληρώσεις αεροπορικό εισιτήριο, μπορείς να ψηφίσεις κανονικότατα! Πόσο παράλογο;