Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΤΡΙΝΙΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΤΡΙΝΙΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2019

Συμπλήρωμα για τις φοιτητικές εξεγέρσεις – Alvin W. Gouldner

William Blake – Newton (1795)

Μετάφραση – Εισαγωγικό σχόλιο: Θεόδωρος Ντρίνιας

Ο Alvin WGouldner (1920-1980) υπήρξε το «τρομερό παιδί» της Αμερικάνικης μεταπολεμικής κοινωνιολογίας (κατά τον James Chriss, ο «τραγικός ήρωάς» της). Ξεκινώντας την διανοητική και επιστημονική του πορεία στο θεωρητικό πεδίο του λειτουργισμού, στη συνέχεια υιοθετεί στοιχεία της μαρξιστικής κριτικής και αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος της διανοητικής του προσπάθειας σε μια σκληρή πολεμική σε βάρος της τότε κυρίαρχης θεωρίας του δομο-λειτουργισμού, του «ημίθεου» της αμερικάνικης κοινωνιολογίας Talcott Parsons. Αφού ολοκληρώσει την αποδόμηση του Parsons και της θεωρίας του, στρέφεται πλέον εναντίον του Μαρξισμού, κατηγορώντας τον για έλλειψη στοχασμού πάνω στην ίδια του την κατάσταση και την προέλευσή του ως θεωρίας προερχόμενης έξω από την εργατική τάξη, η οποία εντούτοις είναι δογματικά βέβαιη ότι κατέχει το κλειδί για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης.
Ο Gouldner, επιτιθέμενος στην κατεστημένη κοινωνιολογία αλλά και στην μαρξιστική άρνησή της, βάζει στην τελευταία φάση της διανοητικής του πορείας το φιλόδοξο στόχο για την προώθηση μιας κοινωνιολογίας που ονομάζει reflexive sociology – αναστοχαστική κοινωνιολογία («ριζοσπαστική, ιστορικά ευαισθητοποιημένη, αυτο-αναλυόμενη, κριτική, αυτόνομη, εμπειρική, κλπ.», κατά τον Νικ. Τάτση). Ασυμβίβαστος, παράτολμος θεωρητικά, απότομος και εριστικός με εχθρούς και φίλους, απέναντι σε κάθε κατεστημένο ή δυνάμει κατεστημένο (νέο και παλιό, «συντηρητικό» και «ριζοσπαστικό/κριτικό»), με απέχθεια στον ακαδημαϊκό συντεχνιασμό αλλά και στον «αντι-επιστημονισμό» των νέων ριζοσπαστικών προσεγγίσεων που εισέβαλαν με ορμή στα ακαδημαϊκά πράγματα μετά το ’70, παθολογικά προσανατολισμένος στην «αλήθεια», βίωσε την αποξένωση στην τελευταία περίοδο της ζωής του και τη σταδιακή αποσιώπηση μετά το θάνατό του. Στην Ελλάδα, όπως είναι φυσικό, το έργο του παραμένει σχεδόν ολοκληρωτικά άγνωστο στους νεώτερους.

Σάββατο 20 Ιουλίου 2019

Με αφορμή τις εκλογές της 7ης Ιουλίου, συμπεράσματα και κριτικές επισημάνσεις

Του Θόδωρου Ντρίνια
Το παρόν σημείωμα δεν φιλοδοξεί να εξαντλήσει την ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος της 7ης Ιουλίου. Επιχειρεί να συλλέξει στοιχεία και να εξάγει  συμπεράσματα για τις πρόσφατες εκλογές, στο βαθμό που μπορούν να πυροδοτήσουν μια κριτική συζήτηση γύρω από το παρόν και το μέλλον του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου.
Η ΝΔ κατάφερε κάτι αξιοθαύμαστο, συγκρινόμενο με τη ρευστότητα του πολιτικού συστήματος και την εξάντληση των μεταπολιτευτικών εφεδρειών του από το 2010 και μετά. Κατέκτησε ένα ποσοστό (40%) και έναν αριθμό εδρών (άνετη αυτοδυναμία), τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να ονειρευτεί ούτε καν στις εκλογές του Γενάρη του 2015, όταν ο αντιμνημονιακός άνεμος φύσαγε ούριος στα εκλογικά πανιά του. Το +12% της ΝΔ από τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 επιτεύχθηκε με αμφίπλευρη διεύρυνση του εκλογικού της ακροατηρίου: 5-6% από το χώρο της πέραν της ΝΔ δεξιάς και ακροδεξιάς, 4-5% από το χώρο της εκσυγχρονιστικής κεντροαριστεράς και μόλις 2-3% από το κοινό στο οποίο απευθυνόταν και ο ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, η ΝΔ εξέφρασε με συντριπτικό τρόπο την πλειοψηφία των κοινωνικών στρωμάτων και των ιδεολογικών χώρων που στοιχήθηκαν με τους «Μένουμε Ευρώπη» στο απολύτως ατυχές για αυτούς αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του καλοκαιριού του 2015. Με μια από τις γνωστές πανουργίες της Ιστορίας, οι ηττημένοι και χλευασμένοι εκείνου του καλοκαιριού διαμόρφωσαν έναν άτυπο ιδεολογικο-πολιτικό χώρο, στον οποίο στηρίχτηκε η θριαμβευτική επικράτηση της ΝΔ σήμερα. Χρειάστηκε να επισυμβούν, σταδιακά, η εξαπάτηση της μετατροπής του δημοψηφισματικού ΟΧΙ σε ΝΑΙ από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ο έκτοτε ακραίος ενδοτισμός της απέναντι στους δανειστές, σε συνδυασμό με πολιτικές ακραίας φορολογικής αφαίμαξης των επιζησάντων της οικονομικής καταστροφής και να πειστεί, τέλος, με τη Συμφωνία των Πρεσπών, ένα ευμεγέθες τμήμα της λαϊκής αντιμνημονιακής δεξιάς ότι ο ενδοτισμός αυτός δεν θα σταματούσε πουθενά μπροστά στο στόχο διατήρησης της εξουσίας.

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

«Σαν το φίδι που δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους…»


του Θόδωρου Ντρίνια


«Σαν το φίδι που δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους…»
Έτσι παρομοίαζε τη Δικαιοσύνη ένα σύνθημα που διάβασα κάποτε σε έναν τοίχο. Το προσπερνούσα συνήθως μουρμουρίζοντας για την εφηβική δραματικότητα του ύφους του νεαρού αντεξουσιαστή που το ανέγραψε. Μετά τη χτεσινή απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου της Πάτρας, που ουσιαστικά αθώωσε τους δουλέμπορους της Μανωλάδας και επέβαλε κάποιες ποινές-χάδι στους τραμπούκους τους που πυροβόλησαν στο ψαχνό δεκάδες αλλοδαπούς εργάτες γης όταν εκείνοι ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους, για ένα είμαι σίγουρος: «το φίδι σίγουρα δεν δαγκώνει όσους φοράνε μοκασίνια»…

Δεν είναι μόνο η απίστευτη διάσταση της απόφασης με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ούτε το γεγονός ότι η αγόρευση-καταπέλτης της εισαγγελέως πετάχτηκε στην κυριολεξία στο καλάθι των αχρήστων από δικαστές και ενόρκους πετυχαίνοντας ένα δικονομικό αποτέλεσμα όπου «αποδεικνύει» ότι τα έμμισθα εκτελεστικά όργανα του τσιφλικά έδρασαν αυτοβούλως (!) και μάλιστα στέλνοντας 40 ανθρώπους στο νοσοκομείο (τους τέσσερις σοβαρά) χωρίς να έχουν, τάχα, πρόθεση να σκοτώσουν! Χειρότερο απ’ όλα είναι αυτό το καταραμένο 7-0 της απόφασης (που σημαίνει ότι δεν εφεσιβάλλεται) στο οποίο συναίνεσαν και οι «λαϊκοί» δικαστές, οι ένορκοι, αποδεικνύοντας πόσο βαθιά έχει φτάσει το δηλητήριο της δουλοκτησίας στο λαϊκό σώμα. Μια κοινωνία που ανέχτηκε, αν δεν επικρότησε, το κρατικά και παρακρατικά οργανωμένο δουλεμπόριο, ήδη από την εποχή του Σημίτη και των Ολυμπιακών έργων, μέχρι σήμερα στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, αρνείται εν τέλει στα θύματα τη στοιχειώδη δικαιοσύνη. Και μάλιστα τη στιγμή που η ίδια κοινωνία εδώ και τέσσερα χρόνια στενάζει κάτω από το ζυγό των Μνημονίων και της Μέρκελ μετατρεπόμενη σε κοινωνία του 1/3 (βολεμένων) και 2/3 (αποκλεισμένων).