Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ Α.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ Α.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2024

Ζωή χωρίς σύμβολα και νόημα....



Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 


 Ο Carl Jung είχε κάποτε μια συνάντηση με τον αρχηγό της φυλής των Ινδιάνων Pueblo. Συζητώντας για τις παραδόσεις της φυλής ο αρχηγός του είπε:

"Ναι, είμαστε μια μικρή φυλή κι' αυτοί οι Αμερικανοί θέλουν να ανακατευτούν στη θρησκεία μας. Δεν πρέπει να το κάνουν αυτό, γιατί είμαστε οι γιοί του Πατέρα Ήλιου. 
Ο Πατέρας μας ο Ήλιος ανατέλει και δύει κι εμείς πρέπει να τον βοηθάμε καθημερινά να υψώνεται στον ορίζοντα. Και δεν το κάνουμε μόνο για μας, το κάνουμε για ολόκληρη την Αμερική, το κάνουμε για ολόκληρο τον κόσμο."  

Ο Jung κατάλαβε ότι για πολλούς στο σύγχρονο κόσμο αυτή η δήλωση θα ακούγονταν πρωτόγονη και τρελή. 
Αλλά, όπως σημείωσε, τα μέλη αυτής της φυλής δεν υπέφεραν όπως υποφέρουμε εμείς. Δεν είχαν μολυνθεί από νευρώσεις, αγχώδεις διαταραχές ή κατάθλιψη. Δεν μπούκωναν τον εαυτό τους με χάπια ή εθισμούς. 
Η φυλή αυτή αποτελούνταν από άτομα υψηλής λειτουργικότητας, που έβλεπαν τους εαυτούς τους ως υπεύθυνους να εκπληρώνουν αυτό το θεϊκό καθήκον και έτσι οι ζωές τους ήταν πλούσιες σε νόημα και σκοπό.

Όπως έγραψε ο Jung "οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν προβλήματα. Έχουν την καθημερινότητα τους, τη συμβολική τους ζωή. Σηκώνονται το πρωί με την αίσθηση της μεγάλης και θεϊκής ευθύνης τους. Είναι οι γιοί του Πατέρα-Ήλιου και το καθημερινό τους καθήκον είναι να τον βοηθούν στον ορίζοντα, όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά για τον κόσμο ολόκληρο".

Διαβάζοντας την ιστορία αυτή σκεφτόμουν τη δικιά μας Συμβολική Ζωή και πως μας την έκλεψαν...

Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2024

Το αόρατο τραύμα της πολιτικής – Ασφάλεια ή αξιοπρέπεια;


Αν τα κοινωνικά κινήματα του καιρού μας τολμούσαν, κάποια στιγμή, να θέσουν το ερώτημα «Μα γιατί δεν πείθουμε, γαμώτο!», αν είχαν την γενναιότητα να ξεφύγουν από την βαθύτατη πικρία που υποκρύπτει αυτό το «γαμώτο» στο τέλος του ερωτήματος, αν άντεχαν να αναμετρηθούν καθαρά με τις πραγματικές αιτίες των χρόνιων μειονοτικών κοινωνικών τους (μας) απόψεων, αν έθεταν με μια συμπονετική περιέργεια το «Γιατί οι απόψεις μας, το όνειρό μας, δεν πείθει τους πολλούς;

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη *

Γιατί δεν καταφέρνουμε να ασκήσουμε ισχυρή κοινωνική επιρροή;», αν δεν μας αρκούσαν οι ανακουφιστικές ψευδο-απαντήσεις για την μη ωριμότητα των συνθηκών ή για την ισχύ των αντίπαλων κυρίαρχων τάξεων ή για την ισχύ των μέσων του καθεστώτος ή εν πάση περιπτώσει για τα δεκάδες διαθέσιμα εργαλεία καθυπόταξης των κυρίαρχων ελίτ, αν όλα αυτά, τότε τα κοινωνικά κινήματα θα συναντιόντουσαν με την ψυχολογία και όλοι θα ανακαλύπταμε με μιαν έκπληξη πως δεν είμαστε εν τέλει καταδικασμένοι σε μια ηρωική ή αυτοθυσιαστική επαναστατική πρακτική που στο τέλος απομένει πάντα αδικαίωτη και ανολοκλήρωτη.

Αν όλα αυτά, τότε θα ανακαλύπταμε πως στην επαναστατική εξίσωση της εποχής μας υπάρχει «κάτι» εξαιρετικά σημαντικό που μας διαφεύγει.

Κι αυτό το «κάτι» μας το λέει η ψυχολογία: Όλοι οι άνθρωποι έχουμε υπαρξιακή ανάγκη για ασφάλεια, κοινωνική αποδοχή, συναισθηματικές συνδέσεις, αυτονομία, ελευθερία, αυτοέκφραση και αξιοπρέπεια. Αυτή είναι η βιολογία της εξέλιξης μας. Και ξέρουμε πια πως είτε πρόκειται για σεξουαλική κακοποίηση, είτε για την παραμέληση ενός παιδιού, είτε για τις επιπτώσεις του ρατσισμού και της ομοφοβίας, είτε για τα φαινόμενα mobbing στο χώρο της εργασίας, στην πραγματικότητα πρόκειται για ανταποκρίσεις στο Τραύμα, δηλαδή για «τραυματικές απαντήσεις» στις ανεκπλήρωτες αυτές υπαρξιακές μας ανάγκες.

Το Τραύμα καταστρέφει ένα μέρος της αξιοπρέπειας μας. Και εύλογα τότε εμφανίζονται οι ενσωματωμένες σε όλους μας στρατηγικές επιβίωσης: η αντίδραση πάλης ή φυγής ή το συναισθηματικό πάγωμα ή η αποστασιοποίηση.  Πώς περιμένουμε λοιπόν από έναν τραυματισμένο-συναισθηματικά μουδιασμένο άνθρωπο να αντιδράσει, να βγει από την παθητικοποίηση, όταν έχει ακρωτηριαστεί η αξιοπρέπεια του; Μπορούμε άραγε να φανταστούμε την οδυνηρή εσωτερική σύγκρουση που βιώνει ο ανθρώπινος ψυχισμός που για να νοιώθει μια κάποια ασφάλεια δεν μπορεί να νοιώθει αξιοπρέπεια; Πως νοιώθει άραγε ο άνθρωπος που μπορεί να συνδεθεί συγκροτώντας συλλογικότητες, αλλά για να το κάνει πρέπει να εγκαταλείψει την ασφάλεια του;

Χρειάζεται πλέον να το πούμε καθαρά, ότι αυτό ακριβώς είναι το τραύμα που προκαλεί ο καπιταλισμός: μια διαρκή εσωτερική δυσφορία, μια απελπισία που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, επειδή τίποτα δεν έχει συνοχή.




Και το πιο «καταπληκτικό» είναι πως όλοι μας σχεδόν είμαστε πεισμένοι πως ο καπιταλισμός και το τραύμα είναι εντελώς άσχετα. Η θεραπεία και το πολιτικό πεδίο δεν συναντιούνται πουθενά. «Έτσι ήταν πάντα τα πράγματα ή τώρα είναι πολύ καλύτερα!» θα σου πουν οι θιασώτες της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, ανενημέρωτοι και οι ίδιοι πως στην πραγματικότητα «μιλάει» το δικό τους τραύμα, κλείνοντας τα μάτια στα δραματικά στοιχεία αύξησης του επιπολασμού μιας σειράς ψυχικών ή και ψυχογενών παθήσεων. Έχουμε να κάνουμε πλέον με μια πανδημία ψυχικής νόσου, αλλά αυτό είναι απλά ένα άθροισμα μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων ατομικών περιπτώσεων, που δεν έχει καμία σχέση με την τοξική κουλτούρα του καπιταλισμού!

Αλλά το πραγματικά ερώτημα είναι πως ξεμπλέχτηκαν αυτά τα δυο; Πως στο καλό το κοινωνικό-οικονομικό-πολιτικό σύστημα έφτασε να θεωρείται άσχετο με την ψυχική και σωματική υγεία των ανθρώπων; Πως ο καπιταλισμός είναι αθώος για το Τραύμα; Και η απάντηση είναι πως και αυτό είναι συνέπεια του καπιταλιστικού τραύματος, που κατάφερε να «φαίνεται» αόρατο, όπως ακριβώς οι μεγάλες μάζες των αόρατων ανθρώπων που τραυματίζει . 

Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2024

Το τέλος της οικογένειας

"Η ανθρώπινη ύπαρξη θα χρειάζεται απεγνωσμένα πάντα μια οικογένεια, ένα δίκτυο αγαπητικών σχέσεων, γιατί αυτή είναι η ανθρώπινη φυσιολογία. 

Θα χρειαζόμαστε πάντα έναν τόπο στον οποίο θα προσφέρεται φροντίδα και αγάπη άνευ όρων, εκεί όπου οι δεσμοί των ανθρώπων δεν θα είναι αποτέλεσμα συναλλαγής, αλλά εθελούσιας μετοχής και κοινωνίας"

Από Αντώνης Ανδρουλιδάκης



Η πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε στη Δύση δείχνει πως η πυρηνική οικογένεια (μπαμπάς-μαμά-παιδί ή παιδιά) ήταν ένα λάθος, ακριβώς γιατί απαιτούσε από τους δύο συζύγους να κάνουν ό,τι παλαιότερα έκανε μια ολόκληρη κοινότητα ανθρώπων.

Η δομή αυτή της οικογένειας, που κρατήσαμε ως το πολιτιστικό ιδανικό τον τελευταίο μισό αιώνα, ήταν καταστροφική για πολλούς, αλλά κυρίως ήταν καταστροφική για τα παιδιά και τους πιο φτωχούς. Ήταν αυτή η δομή της οικογένειας που μας τραυμάτισε όλους, γιατί δεν ήταν συμβατή με τις ανθρώπινες υπαρξιακές μας ανάγκες.

Και χρειάζεται με γενναιότητα να αναγνωρίσουμε ότι η πυρηνική οικογένεια απέτυχε γιατί εξελίχθηκε σε μια αβάσταχτη ταλαιπωρία, που χρεώνονταν άδικα πότε στον έναν και πότε στον άλλο σύντροφο. Γι’ αυτό και σήμερα περίπου 1 στους 2 γάμους καταλήγουν σε διαζύγιο και το 50% των ενηλίκων είναι εκτός σχέσης (single).

ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ μέρος της ανθρώπινης ιστορίας η οικογένεια ήταν μια οικονομική μονάδα, καθώς μέχρι περίπου το 1900 στην «ανεπτυγμένη» Δύση το 75% των ανθρώπων εργάζονταν στην πρωτογενή παραγωγή, όπου δραστηριοποιείτο το σύνολο της οικογένειας, και το υπόλοιπο 25% σε μικρές και πάλι οικογενειακές επιχειρήσεις. Σ’ αυτές τις διευρυμένες οικογένειες/επιχειρήσεις αν κάποιος γονιός πέθαινε ή αποτύγχανε υπήρχε ένα ολόκληρο δίκτυο από τους υπόλοιπους συγγενείς για να αναλάβουν τη «δουλειά».

Στη Βικτωριανή εποχή αυτό το μοντέλο της διευρυμένης οικογένειας φτάνει στο ζενίθ της. Η οικογένεια προστατεύει όχι μονάχα από την οικονομική αλλά και από την ηθική απειλή. Η οικογένεια, εκτός από «οικονομική μονάδα», γίνεται πλέον και «ηθική μονάδα» που διδάσκει στα παιδιά το σωστό και το λάθος, αλλά και τις παραδοσιακές αξίες που απαιτείται να διατηρηθούν.

Στα πιο σημαντικά μειονεκτήματα του μοντέλου αυτού χρειάζεται να εντοπίσουμε ότι μερικές φορές δεν είναι κανείς ποτέ μόνος του, δεν υπάρχει και σπουδαία ιδιωτικότητα, ενώ οι γυναίκες είναι κολλημένες στην κουζίνα μαγειρεύοντας για 20-25 άτομα.

Τετάρτη 10 Ιανουαρίου 2024

«Μαύρο Δέρμα, Άσπρη Μάσκα»

Κοινωνικο-ψυχολογικές αίτιες της βίας στην Ελλάδα σήμερα

Από Αντώνης Ανδρουλιδάκης




Ο δανεισμένος τίτλος, από το έργο του κορυφαίου ψυχιάτρου και αγωνιστή ενάντια στην αποικιοκρατία Frantz Fanon, υποδηλώνει την κατεύθυνση που κινείται το άρθρο αυτό στη διερεύνηση των αιτιών αύξησης της επιθετικότητας και της βίας στην ελληνική κοινωνία σήμερα.
Μερικά κρίσιμα στατιστικά στοιχεία

Στην αναζήτηση αυτή, μπορεί να είναι ενδεικτικά κάποια κρίσιμα στατιστικά στοιχεία για την ψυχική υγεία των Ελλήνων σήμερα, ιδιαίτερα μάλιστα σε σύγκριση με τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό/δυτικό κόσμο.

α) Στην 20ετία 2000-2020 η κατανάλωση αντικαταθλιπτικών στην Ελλάδα έχει αυξηθεί κατά 248%, κατατάσσοντας τη χώρα μας στην 6η θέση των χωρών της Ευρώπης, ενώ προηγούνται μόνο η Τσεχία, η Εσθονία, η Σλοβακία, η Πορτογαλία και το Η.Β. (Πηγή: OECD).

β) Η Ελλάδα είναι πιο καταθλιπτική χώρα στον κόσμο (!), με το ποσοστό επιπολασμού της κατάθλιψης να υπολογίζεται στο 6,52% (Πηγή: Wisevoter).

γ) Η Ελλάδα είναι στην πρώτη θέση των χωρών της Ευρώπης σε ό,τι αφορά το ποσοστό του πληθυσμού που βιώνει στρες (72%) (Πηγή: Gallup Global Emotions Report ).

Πολύ περισσότερο δραματικά είναι βέβαια τα σχετικά στοιχεία όσον αφορά τους νέους και τις νέες της χώρας μας που πλήττονται από αγχώδεις διαταραχές, απονοηματοδότηση, κατάθλιψη, αυτοκτονικό ιδεασμό και λοιπά.

Για όσους ασχολούνται, με επιστημονική εντιμότητα, με τις ανθρωπιστικές επιστήμες δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο δυτικός κόσμος είναι ένας κόσμος βαρύτατα τραυματισμένος ψυχικά, ακριβώς λόγω της τοξικής καπιταλιστικής κουλτούρας μέσα στην οποία ο δυτικός άνθρωπος ζει και η οποία είναι εντελώς ασύμβατη με τις πυρηνικές υπαρξιακές ανθρώπινες ανάγκες. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, ένα στα τρία (1/3) νοικοκυριά αντιμετωπίζουν προβλήματα ενδοοικογενειακής βίας, ένα στα πέντε (1/5) κορίτσια είναι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, ένα στα τρία (1/3) κορίτσια έχουν σκεφτεί την αυτοκτονία, ενώ κάθε χρόνο πεθαίνουν από χρήση ουσιών περισσότεροι άνθρωποι απ’ όσοι Αμερικανοί σκοτώθηκαν αθροιστικά στον πόλεμο του Βιετνάμ, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ μαζί.

Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2024

"Μαύρο Δέρμα, Άσπρη Μάσκα"




ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ


του  Αντώνη Ανδρουλιδάκη*

από το Δρόμο της Αριστεράς

..... Μερικά κρίσιμα στατιστικά στοιχεία

α) Στην 20ετία 2000-2020 η κατανάλωση αντικαταθλιπτικών στην Ελλάδα ελλάδα έχει αυξηθεί κατά 248%....(Πηγή:OECD)
β) Η η Ελλάδα είναι η πιο καταθλιπτική χώρα στον κόσμο...(Πηγή: Wisevoter)
γ) Η Ελλάδα είναι στην πρώτη θέση των χωρών της Ευρώπης σε ό,τι αφορά το ποσοστό του πληθυσμού που βιώνει στρες 72%
(Πηγή: Gallup Global Emotions Report)

Πολύ περισσότερο δραματικά είναι βέβαια τα σχετικά στοιχεία όσον αφορά τους νέους και τις νέες της χώρας μας που πλήττονται από αγχώδεις διαταραχές, απονοηματοδότηση, κατάθλιψη, αυτοκτονικό ιδεασμό και λοιπά.

Για όσους ασχολούνται, με επιστημονική εντιμότητα, με τις ανθρωπιστικές επιστήμες δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο δυτικός κόσμος είναι ένας κόσμος βαρύτατα τραυματισμένος ψυχικά, ακριβώς λόγω της τοξικής καπιταλιστικής κουλτούρας μέσα στην οποία ο δυτικός άνθρωπος ζει και η οποία είναι εντελώς ασύμβατη με τις πυρηνικές  υπαρξιακές ανθρώπινες ανάγκες. 
Στις ΗΠΑ για παράδειγμα, ένα στα τρία νοικοκυριά (1/3) αντιμετωπίζουν προβλήματα ενδοοικογενειακής βίας, ένα στα πέντε  (1/5) κορίτσια είναι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, ένα στα τρία (1/3) κορίτσια έχουν σκεφτεί την αυτοκτονία, ενώ κάθε χρόνο πεθαίνουν από χρήση ουσιών περισσότεροι άνθρωποι απ' όσοι Αμερικανοί σκοτώθηκαν αθροιστικά στον πόλεμο του Βιετνάμ, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ μαζί.

Παρά την έκταση τους όμως στα ζητήματα αυτά, αλλά και όλα όσα συναρτώνται με το ψυχικό τραύμα, αντιμετωπίζονται, τόσο στη Δύση γενικά όσο και στην Ελλάδα ειδικότερα, συνήθως ως ατομικές περιπτώσεις άσχετες και ξεκομμένες από το κοινωνικό πλαίσιο που τις προκαλεί.

Πρακτικά αυτό σημαίνει, πώς κάποιος που υποφέρει, για παράδειγμα, από υψηλό στρες ή κατάθλιψη του είναι αδιανόητο συμπεριλάβει - τουλάχιστον - τους αιτιώδεις παράγοντες της κατάστασης του και το πολιτικό -  κοινωνικό - οικονομικό σύστημα, την κυβέρνηση του, την αντιπολίτευση, τα Μνημόνια, την νεοαποικιοκρατία ή την εξάρτηση της χώρας από τον ξένο παράγοντα.

Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2023

Τα Χριστούγεννα οι πόλεις φωτίζονται για να κρύψουν τα σκοτάδια μας...



Από Αντώνης Ανδρουλιδάκης


Κάθε χρονιά, όλο και πιο πολύ, τα Χριστούγεννα μου μοιάζουν μ' ένα άδειο κέλυφος, ένα κέλυφος δίχως ψαχνό. 
Σαν Χριστούγεννα δίχως Χριστό και δίχως καμιά γέννα. 
Και γι' αυτό ίσως φτιασιδώνεται, κάθε χρονιά, η θεαματική τους συσκευασία.  
Κάτι σαν ένα αδειανό πακέττο, τυλιγμένο σε γυαλιστερή συσκευασία, που η αρχική χαρά του ανοίγματος του συνοδεύεται πάντα από την ματαίωση της διαπίστωσης του κενού. 

Οι φίλοι μου λένε πως γερνώ και γκρινιάζω.   
Κι όμως εγώ επιμένω να βλέπω πως οι πόλεις φωτίζονται για να κρύψουν τα σκοτάδια μας. 
Τα στολίδια μας θαμπώνουν ίσα για να κρύψουν την οδύνη μας. 
Οι κάθε λογής βουλιμίες μας απλά ανακουφίζουν προσωρινά την συναισθηματική μας απομόνωση. 
Κι οι γιορταστικές παρέες γίνονται ευκαιρίες συνάντησης μονάχα των οθονών μας. 

Αν το καλοσκεφτείς μονάχα οι οθόνες μας είναι συνδεδεμένες. 
Οι άνθρωποι παραμένουμε ασύνδετοι, άσχετοι, σαν χελώνες κλεισμένοι μέσα στα καβούκια μας.  

Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2023

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Η Παγκόσμια Ημέρα Αγάπης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 14 Δεκεμβρίου.



"Η ερωτική σχέση είναι ένας τόπος στον οποίο είναι κανείς παρών ακόμη και στην απουσία του. 

Ένας τόπος στον οποίο οι άνθρωποι θυμούνται. 
Θυμούνται την ομορφιά του Άλλου όταν νιώθει άσχημα. 

Το ολόκληρο του όταν νιώθει «κομμάτια». 
Τα επιτεύγματα του όταν νιώθει ανεπαρκής. 
Την αθωότητα του όταν ενοχοποιείται. 
Τη γενναιότητα του όταν φοβάται.
Το δρόμο του όταν χάνεται. 
Το φως του όταν σκοτεινιάζει.
Γιατί, αγαπώ σημαίνει θυμάμαι"

Αντώνης Ανδρουλιδάκης, "Το δώρο της σχέσης"


Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2023

Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ




Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη



Μια από τις μεγαλύτερες παραδοξότητες του πολιτισμού μας είναι ότι άνθρωποι που απελευθερώθηκαν από τις δεισιδαιμονίες της "πίστης" σε "κάτι ανώτερο", υποδουλώθηκαν στην πίστη της επιτυχίας. Στην πίστη δηλαδή ότι με τον διαρκή αγώνα θα φτάσουμε στην απόλυτη κατάσταση της τελειότητας.

Ένα διαρκές αίσθημα προόδου μας κρατά σε εγρήγορση και όλο φανταζόμαστε ένα τέλος όπου θα μπορούμε τελικά να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε τη ζωή μας. Λες και η φαντασίωση ενός μελλοντικού χρόνου απελευθέρωσης στην παρούσα ζωή, αντικατέστησε την μεσσιανική αντίληψη ενός παραδείσου στην μετά θάνατον ζωή. 

Όμως, τι κρίμα, αυτή η κατάσταση ηρεμίας, το τέλος του αγώνα της επιτυχίας, δεν έρχεται ποτέ, αφού ακόμη κι αν έρθει οι άνθρωποι βρίσκουμε το πιο συχνά κάποια άλλη επιτυχία για να τρέξουμε γι΄αυτήν. Γιατί κατά βάθος νοιώθουμε άνετα μονάχα όταν κυνηγάμε μια κάποια επιτυχία/επίδοση. 

Ένας πολιτισμός που φαντάστηκε το Θεό σαν έναν τιμωρητικό τύραννο, ξεμπέρδεψε μαζί του αντικαθιστώντας τον με την τυραννία της ατομικής επιτυχίας.  

Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2023

«Εγώ, δεν θέλω να πονάω!»




Από Αντώνης Ανδρουλιδάκης 


«Εγώ, δεν θέλω να πονάω!» είναι πια το κυρίαρχο μότο του δυτικού πολιτισμού της Αλγοφοβίας. 

Και κάπως έτσι κι εγώ έχω έντονη την τάση να προσπερνώ τα βιντεάκια της Παλαιστινιακής τραγωδίας, έτσι καθώς κάνω scroll down στο χρονολόγιο μου. 

Δεν αντέχω τον πόνο, σκέφτομαι. "Εγώ, δεν θέλω να πονάω!", μου ψιθυρίζω συνωμοτικά. 

Ώσπου βλέπω ένα βιντεάκι με παιδιά στη Γάζα που χειρουργούνται δίχως αναισθητικό. 

Σφαδάζουν τα παιδιά, ο αβάσταχτος σωματικός πόνος τραυματίζει βάναυσα -ίσως και ανεπανόρθωτα- τον ψυχισμό τους.

Βρέφη συνθλίβονται ψυχικά από τον πόνο μιας τομής δίχως αναισθητικό. 

Με πιάνει πονοκέφαλος και ζητώ απεγνωσμένα ένα παυσίπονο. 
"Εγώ, δεν θέλω να πονάω!" 
Και ντρέπομαι πολυ σαν άνθρωπος για όλο αυτό...

Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 2023

Ο δούλος δεν μπορεί να είναι πολίτης!




Γράφει ο ψυχολόγος

 ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ


Τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών όπως αυτά στο Βόλο, στη Θεσσαλία, στον Πειραιά και αλλού, αναδεικνύουν το βασικό μας πολιτικό πρόβλημα.

Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού έχουν υποστρέψει/παλλινδρομήσει σε προνεωτερικές συνθήκες όπου κυρίαρχος είναι ο ανθρωπολογικός τύπος του Δούλου.

Ο τύπος αυτός ανθρώπου που κινείται με βασικό του κίνητρο τον Φόβο βρίσκεται, στην ανθρωπολογική κλίμακα, ένα σκαλί κάτω από το επίπεδο του δυτικού Ατόμου που δρα με κριτήριο το ατομικό του Συμφέρον.

Γι' αυτό δεν έχει καμιάς μορφής αυτονομία/αυθυπαρξία, πέρα από ό,τι εντέλλεται ο τοπικός φεουδάρχης. Γι' αυτό δρα ακόμη και ενάντια στο ατομικό (και συλλογικό) συμφέρον.

 

Η ενηλικίωση που απωθείται 




Και προφανώς ένας δούλος δεν μπορεί να είναι πολίτης!
Η αποχή είναι ακόμη ένας ανακουφιστικός/αποφευκτικός μηχανισμός απ' αυτούς που το Σύστημα προσφέρει απλόχερα, όπως οι εξαρτήσεις από ουσίες, συμπεριφορές, ψυχοφάρμακα, τζόγο, shopping "therapy", εργασιομανία, οθόνες κ.λπ. 


Γιατί η συμμετοχή στα κοινά, η πληροφόρηση για τα κοινά, η αγωνία για τα κοινά, η επίγνωση της δραματικής κατάστασης του συλλογικού, οι σχέσεις με τους Άλλους, η ενηλικίωση με μια λέξη, είναι σίγουρα μια πολύ στρεσογόνα κατάσταση την οποία πολλοί άνθρωποι "εκπαιδεύονται" απο παιδιά να αποφεύγουν. 

Και μένουν αμέτοχα και ανεύθυνα παιδιά.

Και ως εκ τούτου το πολιτικό αίτημα/διακύβευμα χρειάζεται να αφορά στην ενηλικίωση των νηπίων-"πολιτών", κάτι που βέβαια και η ίδια η ζωή προσφέρει τελικά, τις περισσότερες φορές, αναγκαστικά όμως με βίαιο τρόπο.

Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2023

I love USA


Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

- Θυμάστε εκείνον τον ανεκδιήγητο πρόεδρο της Γεωργίας, τον Σαακασβίλι, που έτρωγε τη γραβάτα του όταν έκαναν ντου οι Ρώσοι; 

- Προφανώς θυμάστε τον σημερινό πρόεδρο της Ουκρανίας που επίσης κατέστρεψε τη χώρα του. 

- Ίσως, τέλος, να μην ξέρετε τον σημερινό πρωθυπουργό της Αρμενίας τον Νικόλ Πασινιάν, του οποίου η χώρα καταστρέφεται τώρα από την Αζέρικη πολεμική επιχείρηση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Τι κοινό έχουν αυτοί οι 3, εκτός του ότι καταστρέφουν τις χώρες τους;

Είναι και οι τρείς "φυτευτοί" των Αμερικανών που πούλησαν στο Λαό τους "δημοκρατικά αμερικανικά παραμύθια" και στην Ελλάδα έχουμε ήδη μεγάλη ιστορική και τραυματική εμπειρία σ' αυτά.

Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2023

Η ενσάρκωση του "αριστερού" αποικιοκράτη!



Από Αντώνης Ανδρουλιδάκης 


Πριν από όχι και τόσο πολλά χρόνια, οι άνθρωποι στην Αριστερά γνώριζαν δίχως αμφιβολίες, πως η κοινωνική αδικία, η φτώχεια, το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, ήταν συνέπειες της ξένης εξάρτησης της χώρας. 

Τα παραμύθια της ατομικής ευθύνης, του "τέτοιος λαός που είμαστε αυτά μας αξίζουν", οι "τεμπέληδες Έλληνες", το "όλοι μαζί τα φάγαμε, τα κάψαμε", το "Ελλαδιστάν", η "Δυστυχία του να είσαι Έλληνας" και λοιπά,  δηλαδή η αποσιώπηση της αποικοκρατίας και η πλήρης υιοθέτηση και εσωτερίκευση των κυρίαρχων ιδεών απαξίωσης και ενοχοποίησης του ελληνικού συλλογικού, θα ακούγονταν τότε αδιανόητα. 

Οι άνθρωποι στην Αριστερά ήταν πεισμένοι πως η ατομική και συλλογική φτώχεια τους ήταν ένα ακόμη σύμπτωμα (και) της αποικιοκρατίας και των ντόπιων εντολοδόχων της. 

Και γι' αυτό το αίτημα της Κοινωνικής Δικαιοσύνης ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με το αίτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας. 
Που πάει να πει το ένα δεν γίνεται χωρίς το άλλο. 

Εντούτοις, τα τελευταία 30-40 χρόνια ήταν ικανά για να απομονωθεί-αποσυναρτηθεί το ένα αίτημα από το άλλο και αυτό με κύρια ευθύνη της αριστερής διανόησης (μάλλον και οι δυο λέξεις σε εισαγωγικά) που κατάπιε αμάσητη την αποικιοκρατική αφήγηση και "ζήλευε" που εκείνη δεν ζούσε στις Βρυξέλλες ή δεν καταγόταν από το Brighton, αλλά από ένα "κωλοχώρι" της Καρδίτσας.

Ο F. Fanon λέει πως ο άποικος χτυπάει με το γουδοχέρι το μυαλό του αποικιοκρατούμενου διανοούμενου για να τον αναγκάσει να δεχτεί τις ιδέες της Μητρόπολης. 

Και κάπως έτσι, όταν αφαιρεθεί από την εξίσωση η αποικοκρατία, το μόνο που απομένει για να εκτονωθεί η "μυϊκή ένταση" που βιώνει ο αποιοκρατούμενος, είναι να στραφεί ενάντια στον διπλανό αδύναμο συμπατριώτη του. Πόλεμος όλων εναντίον όλων, δηλαδή.

Και να που φτάσαμε σήμερα. Να πανηγυρίζουμε ενθουσιασμένοι για την ίδια την ολοζώντανη ενσάρκωση του "αριστερού" αποικιοκράτη!

Σάββατο 5 Αυγούστου 2023

Ο ΚΟΙΝΟΣ ΜΑΣ ΠΟΝΟΣ-ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ



Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 


Ο πόνος, η συναισθηματική οδύνη,  στην Ελλάδα κάποτε δεν ήταν ατομική υπόθεση. Δεν ήταν μια μοναχική εμπειρία διαμεσολαβημένη από γιατρούς, θεραπευτές, παυσίπονα και πιθανόν μερικούς οικείους.  Το ίδιο και η ευτυχία. Η χαρά, η γιορτή, όπως και η οδύνη και το πένθος μοιράζονταν υπαρξιακά ως υποθέσεις του συλλογικού. Μοιράζονταν πάει να πει πως οι άνθρωποι είχαν κοινή μοίρα, κοινό μερίδιο, στη ζωή. 

Οι αγρότες μιας περιοχής που οι μεσάζοντες λυμαίνονταν τον κόπο τους, οι οικοδόμοι και οι χειρώνακτες εργάτες που γύρευαν το μεροκάματο, οι υπάλληλοι που ήταν ίσως οι πιο ευνοημένοι της ιστορίας, οι άνεργοι αλλά και οι σπουδαγμένοι των μεσαίων στρωμάτων, πονούσαν. Πονούσαν σωματικά και συναισθηματικά, αλλά τους ήταν αδύνατο να αντιληφθούν τον πόνο τους αυτό ως μια ατομική ιστορία από την οποία έπρεπε με κάθε τρόπο να ξεμπερδεύουν για να πέσουν με τα μούτρα στην αναζήτηση της επιτυχούς ευτυχίας. 

Ο πόνος αποτελούσε ένα υπαρξιακό πιστοποιητικό, ένα μαρτυρίκι στη βάπτιση της ζωής, και δεν ήταν άσχετος με το συλλογικό πεδίο. «Σήμερα εγώ, αύριο εσύ, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε!». Οι άνθρωποι ήξεραν -όσο κι αν γνωσιακά δεν είχαν μάλλον την επάρκεια να το εκφράσουν- ότι η οδύνη ήταν συνέπεια ενός άδικου συστήματος και όχι μιας ατομικής ανεπάρκειας.   

Πέμπτη 3 Αυγούστου 2023

Ό,τι αντιλαμβανόμαστε σήμερα σαν νεοελληνικό πολιτισμό -με την έννοια του τρόπου να υπάρχει κανείς- δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις αντανακλάσεις του συλλογικού μας τραύματος, που προκάλεσε η μακροχρόνια αποικιοκρατία.



Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Το ψυχικό τραύμα συνέβη στον πυρήνα της επίγνωσης του λαού μας. Αυτός ο πυρήνας είναι η βαθιά ουσία της συλλογικής ψυχής, από την οποία αναδύονται η μυθολογία, τα όνειρα, ο πολιτισμός και η δημιουργικότητα κάθε λαού.  

Ο πυρήνας αυτός του "ποιοι είμαστε" τραυματίστηκε βαρύτατα από την κυρίαρχη αποικιοκρατική αφήγηση, που λεηλάτησε όχι μόνο τους πόρους μας, αλλά και την ίδια την ψυχή μας.  

Η αποικιοκρατία μας έπεισε ότι είμαστε κάτι άλλο απ' αυτό που είμαστε, εμβολιάζοντας μας με μιαν πυρηνική αίσθηση αναξιότητας, ανεπάρκειας και αβοηθησίας.  

Η αίσθηση αυτή εσωτερικεύτηκε ως πεποίθηση και από τις κυρίαρχες ντόπιες μεταπρατικές ελιτ της πολιτικής, της οικονομίας, της διανόησης και του πολιτισμού.
Ως εκ τούτου βέβαια, η αποδοχή της ξένης εξάρτησης προέβαλλε ως η μοναδική λύση επιβίωσης, διαιωνίζοντας το συλλογικό τραύμα.  

Όταν ο ψυχικός πυρήνας τραυματιστεί τότε όλη η μυθολογία, τα όνειρα, ο πολιτισμός και η δημιουργία του λαού αντανακλούν αυτή τη συλλογική πληγή. 

Συνεπώς, ό,τι αντιλαμβανόμαστε σήμερα σαν νεοελληνικό πολιτισμό -με την έννοια του τρόπου να υπάρχει κανείς-  δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις αντανακλάσεις του συλλογικού μας τραύματος, που προκάλεσε η μακροχρόνια αποικιοκρατία.

Τετάρτη 26 Ιουλίου 2023

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ - "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ



Γιώργος Τασιόπουλος 

Επειδή όπως γράφει στην εισαγωγή του βιβλίου του ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης , παραφράζοντας τον ποιητή, "όλα δείχνουν πως στο μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία... πρέπει να πάρουμε μαζί μας Σχέσεις!

Να αναλάβουμε το "ρίσκο". 

_____****______

".....
✓Σκέφτομαι καμιά φορά πως αν σε κάτι τα έχει πάει περίφημα η σύγχρονη οικογένεια, είναι στο πώς να εκπαιδεύει τα παιδιά της να σκοτώνουν την Αγάπη.

✓Αφού χάριν μιας αέναης, όπως φανταζόμαστε, "προόδου',  διαλύσαμε την Οικογένεια, λοιδορήσαμε την Πατρίδα και από- ιεροποιήσαμε κάθε Πνευματικότητα, αφού δηλαδή σκοτώσαμε τη δυνατότητά μας να συνδεθούμε συναισθηματικά με τον Άλλο, αφήσαμε τον εαυτό μας και τα παιδιά μας στο έλεος ενός ακραίου ατομοκεντρισμού, οικοδομώντας μία Κοινωνία του Τραύματος, την οποία τρέχουμε πανικόβλητοι τώρα να μπαλώσουμε όπως-όπως, ύστερα από σωρεία σωματικών και ψυχικών ασθενειών που προκάλεσε η απο-σύνδεση.

✓Δεκαετίες τώρα μαθαίνουμε τα παιδιά "σκέφτομαι και γράφω" ίσως γιατί δεν αντέχουμε οι ενήλικες το "νιώθω και γράφω".
Με την έννοια αυτή η Εκπαίδευση είναι ένας οργανωμένος συναισθηματικός ακρωτηριασμός σε αγαστή συνεργασία και συνέχεια με την οικογένεια και τους μηχανισμούς του Κράτους.

✓Ένα παιδί που δεν του επιτράπηκε να κρατηθεί συναισθηματικά από τους γονείς του, μπορεί να οδηγηθεί σε μία υπερ-διανοητικοποίηση, σαν ένας τρόπο να νιώσει ασφαλές σ' ένα περιβάλλον γεμάτο αβεβαιότητα κι αμφιβολία.  Είναι ένας τρόπος να "κρατηθεί" κάνεις από το μυαλό του, επειδή δεν "κρατήθηκε" από τη μάνα του. Πρόκειται για μία λειτουργία συναισθηματικής μόνωσης που αδειάζει την όποια εμπειρία από το συναισθηματικό της νόημα. Κι είναι αυτό που συναντάμε συχνά σε επιστήμονες ή διανοούμενους, σαν μια μορφή ά-σχετης απονιάς ή σαν μια λατρεία της λογικής 

✓Είμαστε το "αποτέλεσμα" όλων όσων έχουν πάει στραβά στην οικογένεια και στην κοινωνία μας..."

             ______****______




ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ
"ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ
 και πως να χαρίσετε στον εαυτό σας και στους άλλους" , 
εκδ. manifesto

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τετάρτη 5 Ιουλίου 2023

Πρωταγόρας-Η ντροπή και το δίκαιο είναι οι βασικές και καταλυτικές προϋποθέσεις της δημοκρατίας και της κοινωνίας.

Η ντροπή είναι, όπως το λέει η λέξη, μια "ροπή εντός", μια στροφή του εαυτού προς τα μέσα. 

Η ντροπή -ακόμη και στα νεογέννητα- είναι μια συστολή που γίνεται ορατή ακόμη και στο σωματικό πεδίο, καθώς το κεφάλι στρέφεται προς τα κάτω και οι ώμοι κλείνουν προς τα μέσα.
Η ντροπή είναι πάντα αποτέλεσμα μιας διακοπής της αίσθησης του "ανήκειν" και ταυτόχρονα η επιβεβαίωση της. 

Η ντροπή είναι ένα κλείσιμο, μια εσωτερική ξενιτειά, μια υπαρξιακή μοναξιά!

Είναι η έσχατη προστασία του εαυτού, όταν δεν γίνεται αποδεκτός. Είναι η παραίτηση από την ανάγκη να "ανήκεις".  
Η ντροπή είναι το κοίταγμα της αυτο-ανεπάρκειας και άρα η εγκαθίδρυση της υποταγής.  

Η ντροπή είναι η βουβή πίκρα της ταπείνωσης, η μήτρα του αδιάφορου κυνισμού. 
Κι αυτό, κοντολογίς, είναι το Τραύμα του 2015.

Αντώνης Ανδρουλιδάκης 





Ο μεγάλος εκπρόσωπος του Ελληνικού διαφωτισμού , ο θεωρητικός και ο πατέρας της δημοκρατίας Πρωταγόρας περιέγραψε συνοπτικά σε μια σελίδα τις δύο βασικές και καταλυτικές προϋποθέσεις της δημοκρατίας και της κοινωνίας, την « αιδώ και δίκη» ( ντροπή και δίκαιο).

Σύμφωνα με τον μύθο του Πρωταγόρα, ο Προμηθέας έκλεψε από τους θεούς Αθηνά και Ήφαιστο και έδωσε στους ανθρώπους την «έντεχνο σοφία συν πυρί». Η σοφία και η τέχνη επέτρεψε στον άνθρωπο να επιβιώσει από τα άγρια θηρία του πρωτόγονου περιβάλλοντος του αλλά ταυτόχρονα και να διαφοροποιηθεί από τα ζώα για να είναι ικανός να δημιουργήσει τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Ο Δίας τιμώρησε τον Προμηθέα για την ασέβεια και την ανδρεία του, για να ελευθερώσει τους ανθρώπους από τα δεσμά τους, να μην συμβιβάζονται με την αθλιότητα της κατάστασής τους που τους λένε όλα τα κατεστημένα , αλλά να πασχίζουν με την ευρηματικότητα και την εργασία τους να βελτιώσουν τις συνθήκες της διαβίωσής τους.

Αυτά μόνα τους, η σοφία και η τέχνη ,όμως δεν ήταν αρκετά για να σωθούν οι άνθρωποι. Παρά όλα αυτά ο Δίας από λύπη του για τους ανθρώπους που τους έβλεπε να χάνονται και η να τρώγονται μεταξύ τους, έστειλε τον Ερμή να δώσει στους ανθρώπους επιπλέον την «αιδώ και την δίκη» για να σωθούν και να ζουν οργανωμένα δίκαια και πολιτισμένα στις κοινωνίες τους.

Δευτέρα 3 Ιουλίου 2023

Ουκ επ' άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος



Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Συμπερασματικά, όπως εκτιμά ικανό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, μια καλά αμειβόμενη εργασία δεν είναι δουλεία και δεν θίγει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ακριβώς επειδή είναι καλά αμειβόμενη. 

Με άλλα λόγια ό,τι συγκροτεί την αξιοπρέπεια ή την αυταξία του ανθρώπινου προσώπου συναρτάται αποκλειστικά με τους υλικούς όρους της ύπαρξης.  

Τα οποιαδήποτε άλλα υπαρξιακά κριτήρια αυταξίας έρχονται σε δεύτερη μοίρα ή και παραμένουν αδιάφορα. Αυτό που μετράει είναι τα "φράγκα"! 

Η ανθρώπινη δημιουργικότητα, η ιερότητα του ανθρώπινου προσώπου, η σύνδεση με τους Άλλους, η ίδια η αίσθηση αξίας του Εαυτού, έρχονται σε δεύτερη μοίρα, αρκεί η κατάργηση του εαυτού να πληρώνεται αδρά.   

Στον πυρήνα των αντιλήψεων αυτών βρίσκεται ο υπαρξιακός κινητήρας, ο πυροδότης, του σύγχρονου δυτικού κοινωνικού-οικονομικού-πολιτισμικού συστήματος: 

- Το άτομο - επιδοσιακό υποκείμενο - ως εκμεταλλευτής του ίδιου του Εαυτού, ως ψευδοαφέντης του Εαυτού, που αγνοεί ότι είναι ταυτόχρονα και δούλος. Κίνητρο ζωής γίνεται ο φόβος και το ατομικό συμφέρον. 

- Η μονοδιάστατη αντίληψη αποκλειστικά και μόνο των υλικών όρων της ύπαρξης.  

Αλλά, "ουκ επ' άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος" και οι συνέπειες αυτής της υπαρξιακής έκπτωσης, της "έκλειψης του υποκειμένου", βοούν εκεί στα σκοτεινά έγκατα του ψυχισμού και γυρεύουν τα ρέστα τους! 

Ό,τι ψηλαφούμε οι άνθρωποι στην καθημερινή βιωμένη εμπειρία μας, ως "ασθένεια" είναι απλά η κραυγάζουσα εκδήλωση αυτής της εσωτερικής βοής.

Δευτέρα 22 Μαΐου 2023

Η "ΘΕΡΑΠΕΙΑ" ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ



Του Αντώνη Ανδρουλάκη


Πάει ένας βαρύτατα κακοποιημένος άνθρωπος σ' έναν θεραπευτή. 
Διηγείται τα τραύματα του, τις οδύνες του. 
Του απαντάει ο θεραπευτής "μην ανησυχείς, θα στα θεραπεύσω όλα μ' ένα νόμο κι ένα άρθρο". 
Ενθουσιάζεται ο καημένος. Επιτέλους, λέει, πρώτη φορά!

Μετά από λίγο καιρό εμφανίζεται πάλι γεμάτος αγωνία ο ταλαίπωρος, του απαντάει ο θεραπευτής "ξέρεις τελικά δεν γίνεται, έκανα ότι καλύτερο μπορούσα, αλλά εντάξει γίνεται και να μην θεραπευτείς αλλά θα είσαι καλά κ.λπ. κ.λπ." 
Θυμώνει ο δυστυχής άνθρωπος, αναρωτιέται "ρε τι μαλάκας είναι τούτος δω!" αλλά, μες στην απόγνωση του αρχίζει να σκέφτεται "μήπως να τα ξαναβρώ με τον κακοποιητή μου;" 
Κι' όπως κάθε θύμα νοιώθει ότι τουλάχιστον για τον θύτη του είναι κάπως επιθυμητός. 

Κάποια ωραία ημέρα, ξαναπάει στον θεραπευτή του, μπας και βρει μια λύση στην απελπισία του. 
Τον πλακώνει αυτός στα μπινελίκια "α ρε γίδι, τέτοιος που είσαι αυτά σου αξίζουν, διαφωτισμό δεν πέρασες ποτέ, αμόρφωτε, είσαι συνένοχος στην κακοποίηση σου κ.λπ κ.λπ". 
Σε απόγνωση ο άνθρωπος -όπως συμβαίνει συχνά- πάει και αγκαλιάζει τον κακοποιητή του. "Τουλάχιστον εσύ, του λέει, μου λες και καμιά καλή κουβέντα κι ας ξέρω ότι είναι ψεύτικη". 

Έμεινε ο θεραπευτής μόνος του στο γραφείο του και εξοργισμένος έβριζε "το ζώο που δεν καταλαβαίνει", εκπληρώνοντας έτσι την αυτοεκπληρούμενη προφητεία του. 

ΥΓ. Οι άνθρωποι (και οι Λαοί) ωριμάζουν και εξελίσσονται μόνο όταν "αγγίζεις" συμπονετικά το Τραύμα τους. Μόνο όταν μπορείς να τους προσφέρεις μια καλύτερη εικόνα για τον εαυτό τους. 
Όχι όταν λοιδορείς το Τραύμα και ντρέπεσαι γι' αυτούς.

Και το κύριο πρόβλημα για μεγάλο τμήμα της αριστεράς, αλλά και για το Λαό μας, είναι ότι εδώ και χρόνια η αριστερά ντρέπεται για το Λαό. Ολόιδια σαν κάποιος να ντρέπεται για την μάνα του. Η "ντροπή του να είσαι Έλληνας" έγινε πια η κυρίαρχη ιδεολογία. 
Κι αυτή την "ντροπή" οι κυρίαρχες ελίτ ξέρουν να την γλυκαίνουν και να την ανακουφίζουν.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/1088937265/posts/pfbid0FsohqX5jKgbfuXajHLxXbU6KBJP3yPQJFWgD9fo5R8beDHpYThUTQtZPKc4kFb4Fl/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τρίτη 2 Μαΐου 2023

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΕΜΠΕΛΙΑ


Αντώνης Ανδρουλιδάκης


30/04/2023

Ο ανταγωνισμός, δηλαδή η κατάφωρη παραβίαση και στρέβλωση της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου, εξωραΐστηκε από τον επιθετικό προσδιορισμό «υγιής» του νεοφιλελευθερισμού και ξεμπερδέψαμε.

Μέσα σε κάμποσες δεκαετίες το σύστημα της άνευ ορίων επίδοσης υποκατέστησε (υπερ-αναπλήρωσε) την ανθρώπινη υπαρξιακή ανάγκη της Αγάπης.

Η αποδοχή, η αγάπη, συνδέθηκε -σε μια παράδοξη και πρωτοφανή συνάρτηση- με την πάσης φύσεως απόδοση. Η μητέρα που λέει «θα σ’ αγαπώ άμα είσαι καλό παιδί, καλός μαθητής κ.λπ.», ο πατέρας που λέει με τον τρόπο του «θα σ’ αγαπάω άμα είσαι μάτσο άντρας», ο/η σύντροφος που σε αποδέχεται μόνο αν -και στο βαθμό- που θα έχεις διαφόρων ειδών επιδόσεις, αλλά και ο εργοδότης που ανακηρύσσει τον “υπάλληλο του μήνα”, έως και το κόμμα που πετυχαίνει στα εκλογικά ποσοστά του, η αποτελεσματική επίδοση ορίστηκε ως μοναδικό προαπαιτούμενο της αποδοχής και της αγάπης. Και κάπως έτσι όλοι γίναμε πια επενδυτές στον ίδιο τον Εαυτό μας.

Το αίτημα της επιτυχίας αντικατέστησε το αίτημα της ευτυχίας ή μάλλον η ευτυχία έγινε ταυτόσημη της επιτυχίας.

Οι διάφοροι influencers και celebrities εισπράττουν από το κοινό τους αποδοχή και αγάπη ακριβώς επειδή είναι επιτυχημένοι.

Ο ανταγωνισμός, δηλαδή η κατάφωρη παραβίαση και στρέβλωση της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου, εξωραΐστηκε από τον επιθετικό προσδιορισμό «υγιής» του νεοφιλελευθερισμού και ξεμπερδέψαμε.

Με τον τρόπο αυτό η ανελαστική αναγκαιότητα, της μετρήσιμης, όλο και υψηλότερης, ατομικής επίδοσης, θεσμοθετήθηκε στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Έγινε η κυρίαρχη κοινωνική αναπαράσταση, χάριν της οποίας όλα τ’ άλλα, ακόμη κι αυτή η καημένη η ανθρώπινη ύπαρξη, έρχονται δεύτερα.

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2022

ΖΩΗ ΜΕ ΝΟΗΜΑ



Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Αν δεν υπάρχει τίποτα τόσο σημαντικό ώστε να θυσιάσω γι' αυτό τη ζωή μου, (έστω κι αν δεν χρειαστεί ποτέ να το κάνω) πάει να πει, πως δεν έχω βρεί ακόμη έναν σημαντικό λόγο-νόημα για να ζω.

Κι ως εκ τούτου δεν μπορεί παρά να "γεμίζω" τη ζωή μου με επαναλαμβανόμενες ματαιώσεις και λογής υποκατάστατα.  

Δηλαδή, να την αδειάζω ακόμη περισσότερο από νόημα.
Γιατί, όπως κι αν το πεις, το νόημα της ζωής μου συγκροτείται πάντα κάπου έξω από "το σεσημασμένο δέρας της υπάρξεως μου".

_________


Κι αν υπάρχει μια τεράστια διαφορά 82 χρόνια μετά, αυτή είναι η διακοπή της συνέχειας του λαϊκού μας ήθους. 

Σιγά-σιγά, σχεδόν ανεπαίσθητα, 82 χρόνια μετά, διαπιστώνουμε την Μεγάλη Αποκοπή της ελληνικής συνέχειας, λες και το σχοινί της διαχρονίας μας κόβεται. 

Και εμείς μένουμε κάπως ακρωτηριασμένοι, ξεχασμένοι κι αρίζωτοι στην μέση του ιστορικού πουθενά. 

Δίχως παρελθόν και άρα δίχως μέλλον, πλατσουρίζουμε στα λασπόνερα ενός χαοτικού παρόντος, όπως κάποιος ηλικιωμένος που η άνοια του τρώει την ταυτότητα.