Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2022

Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ... ΑΘΑΝΑΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!!



Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ... ΑΘΑΝΑΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!!


Ο γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ (+1974) γράφει:

«Το 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η Γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία. 

«Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος.
Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν’ ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα.

 -Είστε από εδώ;
-Μάλιστα.
-Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν Κρητικούς».

Και γράφει ο Κέστνερ:

«Η απάντηση, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί».

Απαντά η γυναίκα:

«Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα ’41 με ’44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να ‘ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου».

ΥΓ. Στάλθηκε στὸ μέσσεντζερ ἀπὸ Δημήτριο Σκλαβενίτη.

ΠΗΓΗ: Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος fb
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2021

Η Νηστεία των Χριστουγέννων και η μεγάλη σημασία του Σαρανταλείτουργου (θαυμαστά γεγονότα)

 

15 Νοεμβρίου από σήμερον άρχεται η τεσσαρακονθήμερος νηστεία των Χριστουγέννων…Επιτρέπεται εκτός Τετάρτης και Παρασκευής, μέχρι 17ης Δεκεμβρίου, από 18-24 κατάλυσις οίνου καί ελαίου (Ράλλη- Ποτλη, Σύνταγμα Ιερών Κανόνων, Τόμος Δ’ σελ.488, πρβλ. Πηδάλιον, Αθήναι 1841, υποσ, είς ερμηνεία του ΞΘ’κανόνος Αγ. Αποστόλων).

Οι πεθαμένοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα (για τούς εαυτούς τους). Οι ζωντανοί μπορούν… Να πηγαίνετε στην εκκλησίαλειτουργία, δηλαδή πρόσφορο, και να δίνετε το όνομα τού κεκοιμημένου, να μνημονευθή από τον ιερέα στην προσκομιδή. Επίσης, να κάνετε μνημόσυνα και τρισάγια. Σκέτο το τρισάγιο, χωρίς Θεία Λειτουργία, είναι ελάχιστο.Το μέγιστο, πού μπορούμε να κάνουμε για κάποιον, είναι το Σαράντα Λείτουργο.” (Γέροντας Παΐσιος)

************************

Στὶς 15 Νοεμβρίου ἀρχίζει ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων. Πρόκειται γιὰ μιὰ περίοδο ἔντονης πνευματικῆς ἐργασίας καὶ ψυχοσωματικῆς προετοιμασίας γιὰ τὸν ἑορτασμό τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου.Ἀπὸ τὶς 15 Νοεμβρίου ἕως τὶς 17 Δεκεμβρίου (κατ’ ἄλλη παράδοση ἕως τὶς 12 Δεκεμβρίου) νηστεύουμε τὸ κρέας, τὰ γαλακτομικά καὶ τὰ αὐγά καὶ τρῶμε ψάρι (ἐκτὸς βεβαίως Τετάρτης καὶ Παρασκευῆς, ποὺ νηστεύουμε αὐστηρά). Μετὰ τὶς 17 (ἢ 12) Δεκεμβρίου νηστεύουμε καὶ τὸ ψάρι.

Ἡ νηστεία ὅμως κατὰ τὴν ὑπόδειξη τοῦ Κυρίου μας ἔχει νόημα, ὅταν συνδυάζεται μὲ προσευχὴ καὶ ἐλεημοσύνη. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν ἔναρξη τῆς νηστείας μᾶς προσκαλεῖ σὲ ἐντονότερη λειτουργικὴ ζωή καὶ ἀγαθοεργία.Ἔτσι, ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση προβλέπει γιὰ τὴν περίοδο αὐτὴ τὴν καθημερινὴ -ἂν οἱ συνθῆκες τὸ ἐπιτρέπουν- τέλεση τῆς θείας λειτουργίας, τὴν τέλεση δηλαδὴ σαρανταλείτουργου.

*****************

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2020

Η ταπείνωση δεν σιχαίνεται αυτό που είμαστε...

 

 
Πόσες ψυχές έχουν πονέσει και πληγωθεί από τον κακό χειρισμό ενός κληρικού στην εξομολόγηση; Πόσοι πήγαν να βρουν παρηγοριά και βυθίστηκαν ακόμη περισσότερη θλίψη και απόγνωση;
 
Μεγάλη η αμαρτία να έρχεται ένας άνθρωπος δίπλα σου, να σε εμπιστεύεται, να σου ανοίγει την καρδιά του, να φανερώνει τις ουλές και τα τραύματα του, και εσύ να βγάζεις μαστίγιο, να φοράς τήβεννο και να τον εξουθενώνεις. Να τον γεμίζεις φόβο και ανασφάλειες να τον βάζεις ακόμη περισσότερο να σιχαθεί τον εαυτό του.
 
Μα ο εαυτός, η ψυχή και το σώμα που τον βάζεις να σιχαθεί είναι «Εικόνα Θεού», είναι δημιούργημα του Θεού. Σκοπός της πνευματικής ζωής δεν είναι να σιχαθούμε αυτό που είμαστε αλλά να το αγαπήσουμε. Να το φωτίσουμε. Να το θεραπεύσουμε. Ο αμαρτωλός δεν είναι κακός αλλά άρρωστος. Δεν είναι θέμα ηθικό αλλά υπαρξιακό. Δεν υπάρχουν αμαρτωλοί και αναμάρτητοι αλλά θεραπευμένοι και αθεράπευτοι.
 
Δεν οδηγείς κάποιον στην ταπείνωση βάζοντας τον να βρίζει και να σιχαίνεται τον εαυτό του, αλλά συμφιλιώνοντας τον με αυτό που είναι και εκείνο που μπορεί να γίνει. Οδηγώντας τον, στην αποδοχή των τραυμάτων και χαρισμάτων του ως ενιαία δώρα της πρόνοιας του Θεού.
 
Ως δρόμους προς Εκείνον. Να μάθει να λέει «Σε ευχαριστώ Θεέ μου για όλα όσα μου χάρισες.. Κι αυτά που καταλαβαίνω κι εκείνα που δεν μπορώ να εξηγήσω…».
Ο πραγματικά ταπεινός δεν είναι αυτός που κακολογεί και μαστιγώνει τον εαυτό του για αυτά που δεν κατάφερε ή δεν πέτυχε. Αλλά εκείνος που βλέπει τι μπορεί να γίνει και που μπορεί να φτάσει με την βοήθεια Του Θεού.
Ταπείνωση σημαίνει να πιστεύω ότι τα πάντα, όσα έχω και δεν έχω είναι του Θεού.

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018

"Η Θεοτόκος παρηγορούσα"!


Μοναδική Αγιογραφία! 
Θρυλείται πως υπάρχει παρόμοια στο Άγιον Όρος!
"Η Θεοτόκος παρηγορούσα"!
Παρηγορούσα αλλά ποιάν παρηγορεί άραγε;; 
Την μάνα του Ιούδα του Ισκαριώτη ο οποίος πριν από λίγες ημέρες πρόδωσε τον γιό της και τον έστειλε στον Σταυρό.
Ο ίδιος ο Ιούδας μεταμελημένος (όχι μετανιωμένος) απαγχονίστηκε. Η μάνα, όμως, είναι μάνα και ο πόνος είναι ίδιος. Η Παναγία μας, λοιπόν, παρηγορεί την μάνα του προδότη του γιού της χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς προϋποθέσεις και με την ίδια αγάπη που θα παρηγορούσε κάποιο δικό της άτομο. 
Αυτό, φίλες και φίλοι, είναι το μεγαλείο (και η ουσία) της Ορθοδοξίας και η ειδοποιός διαφορά με τις υπόλοιπες θρησκείες-μυθεύματα. Νέτα σκέτα.
Τον "θησαυρό" τον έχουμε δίπλα μας. Αρκεί να απλώσουμε τα "χέρια" μας και να τον αρπάξουμε...

Υ.Γ. (δια χειρός Αθ.Ζεϊμπέκη)

Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ / Του Σαράντου Καργάκου Ιστορικού - Συγγραφέως


Giorgos Bourekas

ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ  ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΚΑΡΓΑΚΟΥ

Απέφευγα για λόγους προσωπικής ευαισθησίας (έχουμε κι εμείς βέβαια τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μας!) ν' αναφερθώ στο περιβόητο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Ήμουν εξήμισυ ετών όταν ανήμερα σχεδόν του Αγίου Νικολάου του 1943 οι Γερμανοί πηγαίνανε για σκοτωμό τ' αδέρφια του πατέρα μου. Η μάνα μου λέει πως με κρατούσε από το χέρι. Πέρασε το αυτοκίνητο με τους μελλοθάνατους από μπροστά μας, ο μικρός θείος μου που ήταν δεν ήταν 30 ετών, σήκωσε το χέρι και μας χαιρέτισε μ' ένα πικρό χαμόγελο. Και μετά το αυτοκίνητο χάθηκε σε κάποια στροφή. Τότε για πρώτη φορά άκουσα κι έμαθα τη λέξη εκτέλεση. Κι η λέξη έμεινε άσβηστη στη συνείδησή μου, γιατί έκτοτε είχαμε κι άλλες, κι άλλες πολλές ακόμη εκτελέσεις. Έφευγαν από κοντά μας αγαπημένα πρόσωπα κι ο κόσμος έλεγε: «Τα πήγαν για εκτέλεση»!

Κάποτε τα δεινά έληξαν και στον τόπο εγκαθιδρύθηκε μια κουτσή και στραβή τάξη. Η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες ώρες αφόρητης φτώχειας. Η Κατοχή μάς είχε εξουθενώσει. Κάποιοι δικηγόροι ξεκίνησαν έναν αγώνα για αποζημιώσεις. Μάζευαν υπογραφές από συγγενείς θυμάτων. Υπόσχονταν -αν θυμάμαι καλά- δύο χιλιάδες το «κεφάλι». Πήγαν και στον πατέρα μου να υπογράψει, μα ο φτωχούλης αρνήθηκε με βδελυγμία. «Δεν κοστολογούνται τα κεφάλια των αδελφών μου», είπε. Κι ένιωσε πως ανταπέδιδε με τη φράση αυτή την καλύτερη τιμωρία στην επηρμένη μεταπολεμική Γερμανία, τη Γερμανία του οικονομικού θαύματος, που στηρίχθηκε στην ξένη εργασία και στην αφειδώς παρεχόμενη αμερικανική βοήθεια.

Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2017

Το τραύμα και το μαρτύριο. Μια ταλάντευση μεταξύ μιζέριας και μαρτυρίας


ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

«Ο πόνος περνάει. Το να έχεις πονέσει δεν περνάει ποτέ», είχε πει ο Λεόν Μπλουά (Léon Bloy).

Και καταθέτω απ' το δικό μου μερδικό:

«Οι ανθρώπινοι λαβύρινθοι έχουν παραπάνω από έναν Μινώταυρους. Για τον άνθρωπο που όντως (και όχι κατά φαντασίαν) διώχτηκε, για τον άνθρωπο που όντως (και όχι κατά φαντασίαν) μαρτύρησε, για τον άνθρωπο που όντως (και όχι κατά φαντασίαν) αδικήθηκε, ίσως ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να κοκαλώσει στο δίκιο του. Ολόκληρη η ύπαρξή του να μείνει παγωμένη, αγκιστρωμένη, σφιγμένη πάνω στο τραύμα της αδικίας που αληθώς υπέστη, απλούστατα διότι έχει δίκιο να μένει εκεί. Είναι αφόρητη η αίσθηση ότι, μόνο και μόνο επειδή το άδικο είναι ισχυρό, στερήθηκες τελεσίδικα αυτά που αγαπούσες. «Δώστε μου πίσω αυτά που μου πήρατε», είναι η κραυγή που θα μείνει για πάντα ανεκπλήρωτη, και, επειδή έχει όλα τα δίκια με το μέρος της, ακριβώς γι’ αυτό είναι πελώρια παγίδα. Το τραύμα θα κρατήσει έγκλειστο τον άνθρωπο, και η αδικία θα ορίζει στη συνέχεια όλη τη ζωή του. Κάθε χαρά, κάθε δυνατότητα να ανακαλυφθούν νέοι ορίζοντες, κάθε δροσιά, όλα χάνονται, και η μιζέρια (επαναλαμβάνω: η δικαιολογημένη μιζέρια) στέφει βασίλισσα της ζωής σου αυτό ακριβώς που μισείς και που θα ‘θελες να αφανίσεις: την αδικία που σου έγινε.

Η νομοτέλεια, δηλαδή η αδιάσπαστη αλυσίδα αδικίας – πικρίας – διάθεσης για εκδίκηση, μπορεί να σπάσει μόνο αν μια επαναστατική πράξη εισβάλει στη ζωή και διακόψει αυτή την αλυσίδα, στην οποία το παρελθόν υπαγορεύει αναπόδραστα το μέλλον. Η επαναστατική αυτή πράξη είναι η συγχώρεση.

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

Για τη συγχώρεση …

Άγγελος Γουνόπουλος

Τραγούδησε λέει η Πάολα, Χατζιδάκι. Πολύ ωραία! Η κοπέλα έχει καλή φωνή και οπωσδήποτε τη δική της χάρη. Η όποια αντιπαράθεση που άνοιξε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το αν θα έπρεπε ή όχι η Πάολα να τραγουδήσει Γκάτσο-Χατζιδάκι ή για το αν έχει τη φωνή και το «βάρος» για να το κάνει, είναι τουλάχιστον ανούσια. Μπορεί· ο καθένας μπορεί. Και η κριτική επίσης θα ασκηθεί, θετική ή αρνητική, και όλα μια χαρά. 

Ένας Ευαίσθητος Ληστής
Στίχοι:   Νίκος Γκάτσος
Μουσική:   Μάνος Χατζιδάκις

Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα
ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα
θα `πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα

Μια και με γράψανε φονιά
πήρα τον κόσμο παγανιά
και την ζωή σεργιάνι
κακό να κάνω στους κακούς
που εσύ μονάχα τους ακούς
μα ο νους σου δεν τους πιάνει

Στην ερημιά που `χα βρεθεί
με το `να χέρι στο σπαθί
και τ’ άλλο στο βαγγέλιο
ήρθαν μανάδες κι ορφανά
κι είπα το δάκρυ που πονά
να τους το κάνω γέλιο