Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ... Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ... Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 19 Μαρτίου 2024

Εκ βάθους κοιλίας





Του Δημήτρη Ουλή 

Να τελειώνουμε κάποτε με αυτήν την υποκρισία. Δεν έχει νόημα να νηστεύεις τα αυγά και το τυρί, όταν νηστεύεις την πατρίδα, τη ζωή και τα όνειρά σου. Δεν έχει καμία σημασία αν βάζεις λάδι στο ρεβίθι, όταν έχεις ξεπουληθεί εκατό φορές ραγιάς και τσουτσέκι. Αρκεί η νηστεία που μας επιβάλλουν τα μνημόνια. Όποιος θέλει περισσότερη, αν δεν παραδεχτεί τη μαζοχιστική του παρέκκλιση, ας μας εξηγήσει τουλάχιστον το νόημα της πράξης του. Πού αποσκοπεί, επιτέλους, η νηστεία; Στη χαλιναγώγηση των παθών μας; Στην καθυπόταξη του «δαίμονα» της κοιλίας μας; Μα, αποτελεί κοινό τόπο της εμπειρίας μας ότι η νηστεία δεν κατευνάζει τα πάθη, αλλά τα βάζει απλώς σε παρένθεση – και επομένως μακροπρόθεσμα, τα διεγείρει. Το βλέπουμε ξεκάθαρα στην περίπτωση του φαγητού: πέφτουμε το Πάσχα σαν τα όρνεα πάνω στους οβελίες, τα κοκορέτσια, τα αυγά και τη μαγειρίτσα, όχι επειδή καταφέραμε να δαμάσουμε την κοιλία μας, αλλά επειδή αναστείλαμε απλώς για σαράντα μέρες την κατανάλωσή τους. Και τώρα, την τεσσαρακοστή πρώτη, είμαστε πλέον έτοιμοι να πάρουμε τη ρεβάνς.

Η αναβολή της ικανοποίησης ισχυροποιεί την επιθυμία, μας λέει η ψυχανάλυση. Εξ ου και η νηστεία εξυπηρετεί θαυμάσια τα προτάγματα του καταναλωτισμού. Ακόμα πιο εξοργιστική από τη νηστεία, ωστόσο, θεωρώ τη μεταμοντέρνα σκηνοθεσία της – δηλαδή την προσομοίωσή της. Διότι τι άλλο συνιστά εν τέλει ο θεσμός της ««Mac Σαρακοστής», πέρα από μία προσομοίωση νηστείας; Ένας ολόκληρος ιδεολογικός μηχανισμός έχει στηθεί (συχνά με την ανοχή της επίσημης Εκκλησίας), προκειμένου να μας πείσει ότι, λίγο-πολύ, νηστεία σημαίνει αλλαγή διαιτολογίου. Τίποτε το ιδιαιτέρως ασκητικό δεν πιστεύω εν τούτοις ότι υπάρχει σε ένα χάμπουργκερ με μπιφτέκι λαχανικών ή σόγιας. Και καμία ιδιαίτερη πνευματικότητα δεν μπορώ να προσποριστώ από τα φρέσκα θαλασσινά, τα χταποδάκια, τις γαρίδες και τις «νηστίσιμες» μακαρονάδες, οι οποίες κοσμούν αυτήν την περίοδο τόσο συχνά το μεσημεριανό μας τραπέζι. Εχω ανάγκη από πολύ σοβαρότερα κριτήρια για να νοηματοδοτήσω την πρακτική της νηστείας. Ειδάλλως, αισθάνομαι απλώς ότι επιδίδομαι σε αυτοεμπαιγμό.

Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2023

Ακοινώνητοι στα ουσιώδη

Ο πάντα εύστοχος Χρήστος Γιανναράς με αναφορά στον δικό μας Θεόδωρο Παντούλα

Χρήστος Γιανναράς 24.12.23


Δίχως Αρχαία Ελληνικά στο σχολείο, πώς να συνειδητοποιήσει, ο περίπου ελληνόφωνος σημερινός Ελληνας, την καισαρική διαφορά που χωρίζει την ατομική κατανόηση από την κοινωνούμενη εμπειρία; Δεν συν-εννοούμαστε οι άνθρωποι σήμερα, δεν θέλουμε να ομονοούμε, η γνώση γίνεται εργαλείο ή όπλο επιβολής, όχι θησαύρισμα και χαρά κοινωνίας.

Πάντοτε υπήρχαν πόλεμοι – ο ισχυρότερος να υποτάξει (δούλο του) τον ασθενέστερο. Ομως, ποτέ η υποταγή (δουλεία) δεν θεωρήθηκε προσόν και προτέρημα, που μεταμορφώνει την απανθρωπία σε αυτονόητη δικαιωματική κατάκτηση. Οι κατακτητικές φιλοδοξίες των ισχυρών πείθουν τη λογική ή τη φαντασία μας ότι αναχαιτίζονται, όταν τα θύματα συμφωνήσουμε να λέμε τον συμβιβασμό «αυτοάμυνα», την αδικία «πολιτικό ρεαλισμό», τη βάναυση απανθρωπία «στρατηγική ισχύος».

Κάποιοι ηγέτες υπερφίαλων εθνών συνοψίζουν στη φυσιογνωμία τους την παγερή αποφασιστικότητα του αδίστακτου μακελάρη. Με τέτοιους ηγέτες, η σύνολη ανθρωπότητα διολισθαίνει στη σύγχυση της αλογίας, στη φρίκη της διαστροφής, στον σαδισμό της ανωμαλίας. Πατριαρχεία χριστιανικών Εκκλησιών, Ακαδημίες «επιστημονικών» ερευνών, προσωπικότητες χαρισματικές στο πεδίο της μουσικής μεγαλουργίας και των εικαστικών τεχνών, συντηρούν τη βεβαιότητα ότι η ζωή είναι το ιλιγγιώδες προνόμιο (αποκλειστική μοναδικότητα) του ελάχιστου πλανήτη: της γης.

Δυσεξήγητο είναι το πώς και το γιατί: Να είναι νεκρή, άζωη ύλη το απεριόριστο χωρικά και αέναο χρονικά σύμπαν, να πραγματώνεται η ενσυνείδητη ζωή, μόνο και αποκλειστικά, πάνω στον ελάχιστο πλανήτη «γαία=γη» – το θάμβος της υπαρκτικής μοναδικότητας, η ελευθερία της αγαπητικής αυτοπροσφοράς. Η πορεία της ανθρωπότητας πάνω στον πλανήτη γη μοιάζει μια σχεδιασμένη φυγή από το ερώτημα για το «νόημα» (αιτία και σκοπό) της ύπαρξης, του κόσμου, της Ιστορίας.

Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2023

Η σημαία...




Η Ελλάδα ως κόμβος ενέργειας, τουρισμού, logistics, πλατφόρμα ΝΑΤΟ, υπηρεσιών, μεταπρατικό κέντρο, η Ελλάδα ως μετανεωτερική αποικία δεν ενοχλεί ολιγάρχες, κυβερνήσεις, πολιτικό σύστημα. Ίσα ϊσα την διαφημίζουν σε αυτήν την μορφή.

 Ο κ. Τσούνις κάνει κουμάντο, ο Σολτς δίνει παραγγελιές, ο Ερντογάν βάζει όρους «φιλίας»... Οι δικοί μας βαράνε προσοχές, υποκλίνονται, ορκίζονται πίστη στην Πρεσβεία και τις Βρυξέλλες.

 Η φωτό έχει δημοσιευτεί εδώ και καιρό με υπότιτλο «Σημαία της ΕΛΛΑΔΟΣ αποτελούμενη από αριθμούς. Εννοιολογική τρισδιάστατη απόδοση». (Flagge von GRIECHENLAND, die aus Zahlen besteht. Konzeptionelles 3D-Rendering)
________

Τέλος 2023: Κοινωνικό φόντο και πολιτικό σκηνικό

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2023

Με την άλλη πλευρά της ιστορίας!


Υπάρχουν πολιτικοί στην Ευρώπη που έχουν  διαφορετικό όραμα και δεν τάσσονται με τη "σωστή πλευράτης ιστορίας"...

Ο νέος πρόεδρος του σλοβακικού κοινοβουλίου, Lubos Blaha, απέκτησε σήμερα πρόσβαση στο νέο του γραφείο - και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν:

✔️ να πετάξει τη σημαία της ΕΕ και 

✔️ να αντικαταστήσει το πορτρέτο της προέδρου Zuzana Čaputová με ένα πορτρέτο του Τσε Γκεβάρα.

Και μάλιστα δημόσια για να δώσει με ακρίβεια το στίγμα της νέας Βουλής!

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2023

Η ελληνική κοινωνία -όλοι εμείς- πρέπει να βρει τη δύναμη να αναγεννηθεί.



Από Γιάννα Γιαννουλοπούλου :


Πριν λίγα καλοκαίρια καψαλίστηκε η αρχαία Ολυμπία, πρόπερσι καψαλίστηκαν οι Μυκήνες, 

σήμερα η φωτιά έπληξε το μοναστήρι του Όσιου Λουκά.

 Δεν ξέρω αν αυτά τα γεγονότα είναι πιο σημαντικά από τον σπαραγμό των ανθρώπων που βλέπουν το σπίτι τους καμμένο στο Μενίδι (παρεμπιπτόντως, δεν θυμάμαι σε τόσα χρόνια πυρκαγιών να καίγονται βίλες στην Εκάλη) ή στα χωριά του Έβρου. 

Σπίτια που φτιάχτηκαν με τον αγώνα μιας ζωής και δεν πρόκειται να ξαναφτιαχτούν.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι στιγμές απαιτούν ιεραρχήσεις. Και αυτό σημαίνει ότι η επίκαιρη συζήτηση δεν είναι ούτε εάν "σκοτεινοί κύκλοι" βάζουν τις φωτιές, ούτε εάν όλοι οι Έλληνες είναι ρατσιστές και όλοι οι μετανάστες άγγελοι ή διάβολοι (ανάλογα με το πού κεντράρει ο καθένας).

Η επίκαιρη συζήτηση είναι ότι το κράτος δεν μπορεί να επιτελέσει τους συστατικούς ρόλους του, δηλαδή την προστασία της ζωής, την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και την ασφάλεια των πολιτών του. 

Τετάρτη 23 Αυγούστου 2023

Η ελληνική κοινωνία -όλοι εμείς- πρέπει να βρει τη δύναμη να αναγεννηθεί.



Από Γιάννα Γιαννουλοπούλου :

Πριν λίγα καλοκαίρια καψαλίστηκε η αρχαία Ολυμπία, πρόπερσι καψαλίστηκαν οι Μυκήνες, 

σήμερα η φωτιά έπληξε το μοναστήρι του Όσιου Λουκά.

 Δεν ξέρω αν αυτά τα γεγονότα είναι πιο σημαντικά από τον σπαραγμό των ανθρώπων που βλέπουν το σπίτι τους καμμένο στο Μενίδι (παρεμπιπτόντως, δεν θυμάμαι σε τόσα χρόνια πυρκαγιών να καίγονται βίλες στην Εκάλη) ή στα χωριά του Έβρου. 

Σπίτια που φτιάχτηκαν με τον αγώνα μιας ζωής και δεν πρόκειται να ξαναφτιαχτούν.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι στιγμές απαιτούν ιεραρχήσεις. Και αυτό σημαίνει ότι η επίκαιρη συζήτηση δεν είναι ούτε εάν "σκοτεινοί κύκλοι" βάζουν τις φωτιές, ούτε εάν όλοι οι Έλληνες είναι ρατσιστές και όλοι οι μετανάστες άγγελοι ή διάβολοι (ανάλογα με το πού κεντράρει ο καθένας).

Η επίκαιρη συζήτηση είναι ότι το κράτος δεν μπορεί να επιτελέσει τους συστατικούς ρόλους του, δηλαδή την προστασία της ζωής, την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και την ασφάλεια των πολιτών του. 

Και σε αυτό οι κρατικοί διαχειριστές (και μάλιστα οι νυν κυβερνητικοί που ομνύουν στην αξιολόγηση και την αριστεία) έχουν μηδενιστεί.  

Το ζήτημα όμως δεν είναι στενά κομματικό, είναι βαθιά υπαρξιακό για τη χώρα και την κοινωνία.

 Η ελληνική κοινωνία -όλοι εμείς- πρέπει να βρει τη δύναμη να αναγεννηθεί. 

Ούτε οικόπεδο, ούτε αποικία, αλλά μια χώρα που αξίζει να επιβιώσει και για τα μνημεία που προαναφέρθηκαν και για τους φτωχούς ανθρώπους που συντρίβονται κατ' επανάληψη και κυρίως για τους νέους που μάχονται σε όλα τα μέτωπα.

Κυριακή 6 Αυγούστου 2023

Το «υπαρξιακό πρόβλημα» της χώρας μάς καλεί

Από Ρούντι Ρινάλντι

- 31 Ιουλίου, 2023

Ποια αίσθηση έχουν οι πολίτες της Ελλάδας για την ίδια τους την χώρα, για την πορεία της, για το μέλλον της; Τι ιδέες έχουν για μια καλύτερη ζωή σε έναν τόπο που κατά κοινή ομολογία είναι όμορφος, και φορτωμένος με ιστορία και πολιτισμό; Η πορεία της Ελλάδας προς τον εξευρωπαϊσμό, οι σχέσεις με τον δυτικό κόσμο και οι τάσεις μιμητισμού ή σκέτης ακολουθίας ντιρεκτίβων και παραγγελιών γεωπολιτικού και συμμαχικού ενδιαφέροντος (στρατιωτικές βάσεις, συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, μονομερή εξοπλιστικά) δεν απέτρεψε ούτε χούντες, ούτε εθνικούς ακρωτηριασμούς –όπως έγινε και συνεχίζεται στην Κύπρο– ούτε και ελάφρυνε προβλήματα που δημιουργεί η επεκτατική Τουρκία με τις βλέψεις της σε Θράκη, Αιγαίο, νησιά, «θαλάσσια οικόπεδα» και υδρογονάνθρακες.

Η πορεία προς την ευρωποποίηση, από τις δεκαετίες του 1960 και ’70 μέχρι σήμερα, δημιούργησε μια άλλη οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα στη χώρα, και αυτό είναι εμφανές σε όλα τα επίπεδα. Ένα ευρύτατο σχέδιο εκσυγχρονισμένου μεταπρατισμού που ενστερνίστηκαν και προώθησαν οι ελίτ –μερικά μεγάλα τζάκια– μαζί με το πολιτικό σύστημα, άλλαξε σε πολύ σημαντικό βαθμό τον παραγωγικό ιστό της χώρας, προώθησε την «τριτοποίηση» της οικονομίας (υπηρεσίες και βασικά τουρισμός), έσπρωξε στην αποβιομηχάνιση (έκλεισαν πάρα πολλές βιομηχανικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις), συρρίκνωσε απελπιστικά τον πρωτογενή τομέα (αγροτική οικονομία) και περιθωριοποίησε την ελληνική ύπαιθρο, ερημώνοντας χωριά και κωμοπόλεις.
Από την «Αλλαγή» του 1981 στην Ολυμπιάδα του 2004

Οι αλλαγές αυτές οδήγησαν σε μια κοινωνική αναδιάρθρωση: ξεπετάχθηκαν ευρύτατα μεσαία στρώματα που συνδέθηκαν με αυτού του τύπου την ανάπτυξη, όπως μάνατζερς, CEO, αντιπρόσωποι και πλασιέ μεγάλων επιχειρήσεων, ενώ παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα καταστράφηκαν. Η ιδεολογία της «αρπαχτής», του γρήγορου και εύκολου κέρδους, και η ευμάρεια που στηρίχθηκε στον δανεισμό (πολιτική που εξογκώθηκε την εποχή του ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ), δημιούργησαν όρους υποχώρησης του ριζοσπαστισμού που είχε εκφραστεί τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Λίγο μετά, με την «Αλλαγή» του 1981 κι έπειτα, μπήκαν οι βάσεις μιας διάλυσής του μέσα από ειδικούς μηχανισμούς (συνδικαλιστικούς, συνεταιριστικούς, ΜΟΠ και άλλους), οι οποίοι αποχαύνωσαν ή και εκπόρνευσαν στρώματα υπάλληλων, κοινωνικών ομάδων και τάξεων.

Σάββατο 5 Αυγούστου 2023

Ο ΚΟΙΝΟΣ ΜΑΣ ΠΟΝΟΣ-ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ



Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 


Ο πόνος, η συναισθηματική οδύνη,  στην Ελλάδα κάποτε δεν ήταν ατομική υπόθεση. Δεν ήταν μια μοναχική εμπειρία διαμεσολαβημένη από γιατρούς, θεραπευτές, παυσίπονα και πιθανόν μερικούς οικείους.  Το ίδιο και η ευτυχία. Η χαρά, η γιορτή, όπως και η οδύνη και το πένθος μοιράζονταν υπαρξιακά ως υποθέσεις του συλλογικού. Μοιράζονταν πάει να πει πως οι άνθρωποι είχαν κοινή μοίρα, κοινό μερίδιο, στη ζωή. 

Οι αγρότες μιας περιοχής που οι μεσάζοντες λυμαίνονταν τον κόπο τους, οι οικοδόμοι και οι χειρώνακτες εργάτες που γύρευαν το μεροκάματο, οι υπάλληλοι που ήταν ίσως οι πιο ευνοημένοι της ιστορίας, οι άνεργοι αλλά και οι σπουδαγμένοι των μεσαίων στρωμάτων, πονούσαν. Πονούσαν σωματικά και συναισθηματικά, αλλά τους ήταν αδύνατο να αντιληφθούν τον πόνο τους αυτό ως μια ατομική ιστορία από την οποία έπρεπε με κάθε τρόπο να ξεμπερδεύουν για να πέσουν με τα μούτρα στην αναζήτηση της επιτυχούς ευτυχίας. 

Ο πόνος αποτελούσε ένα υπαρξιακό πιστοποιητικό, ένα μαρτυρίκι στη βάπτιση της ζωής, και δεν ήταν άσχετος με το συλλογικό πεδίο. «Σήμερα εγώ, αύριο εσύ, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε!». Οι άνθρωποι ήξεραν -όσο κι αν γνωσιακά δεν είχαν μάλλον την επάρκεια να το εκφράσουν- ότι η οδύνη ήταν συνέπεια ενός άδικου συστήματος και όχι μιας ατομικής ανεπάρκειας.   

Τρίτη 1 Αυγούστου 2023

Το «υπαρξιακό πρόβλημα» της χώρας μάς καλεί

Από Ρούντι Ρινάλντι- 31 Ιουλίου, 2023

Ποια αίσθηση έχουν οι πολίτες της Ελλάδας για την ίδια τους την χώρα, για την πορεία της, για το μέλλον της; Τι ιδέες έχουν για μια καλύτερη ζωή σε έναν τόπο που κατά κοινή ομολογία είναι όμορφος, και φορτωμένος με ιστορία και πολιτισμό; Η πορεία της Ελλάδας προς τον εξευρωπαϊσμό, οι σχέσεις με τον δυτικό κόσμο και οι τάσεις μιμητισμού ή σκέτης ακολουθίας ντιρεκτίβων και παραγγελιών γεωπολιτικού και συμμαχικού ενδιαφέροντος (στρατιωτικές βάσεις, συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, μονομερή εξοπλιστικά) δεν απέτρεψε ούτε χούντες, ούτε εθνικούς ακρωτηριασμούς –όπως έγινε και συνεχίζεται στην Κύπρο– ούτε και ελάφρυνε προβλήματα που δημιουργεί η επεκτατική Τουρκία με τις βλέψεις της σε Θράκη, Αιγαίο, νησιά, «θαλάσσια οικόπεδα» και υδρογονάνθρακες.

Η πορεία προς την ευρωποποίηση, από τις δεκαετίες του 1960 και ’70 μέχρι σήμερα, δημιούργησε μια άλλη οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα στη χώρα, και αυτό είναι εμφανές σε όλα τα επίπεδα. Ένα ευρύτατο σχέδιο εκσυγχρονισμένου μεταπρατισμού που ενστερνίστηκαν και προώθησαν οι ελίτ –μερικά μεγάλα τζάκια– μαζί με το πολιτικό σύστημα, άλλαξε σε πολύ σημαντικό βαθμό τον παραγωγικό ιστό της χώρας, προώθησε την «τριτοποίηση» της οικονομίας (υπηρεσίες και βασικά τουρισμός), έσπρωξε στην αποβιομηχάνιση (έκλεισαν πάρα πολλές βιομηχανικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις), συρρίκνωσε απελπιστικά τον πρωτογενή τομέα (αγροτική οικονομία) και περιθωριοποίησε την ελληνική ύπαιθρο, ερημώνοντας χωριά και κωμοπόλεις.

Από την «Αλλαγή» του 1981 στην Ολυμπιάδα του 2004


Οι αλλαγές αυτές οδήγησαν σε μια κοινωνική αναδιάρθρωση: ξεπετάχθηκαν ευρύτατα μεσαία στρώματα που συνδέθηκαν με αυτού του τύπου την ανάπτυξη, όπως μάνατζερς, CEO, αντιπρόσωποι και πλασιέ μεγάλων επιχειρήσεων, ενώ παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα καταστράφηκαν. Η ιδεολογία της «αρπαχτής», του γρήγορου και εύκολου κέρδους, και η ευμάρεια που στηρίχθηκε στον δανεισμό (πολιτική που εξογκώθηκε την εποχή του ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ), δημιούργησαν όρους υποχώρησης του ριζοσπαστισμού που είχε εκφραστεί τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Λίγο μετά, με την «Αλλαγή» του 1981 κι έπειτα, μπήκαν οι βάσεις μιας διάλυσής του μέσα από ειδικούς μηχανισμούς (συνδικαλιστικούς, συνεταιριστικούς, ΜΟΠ και άλλους), οι οποίοι αποχαύνωσαν ή και εκπόρνευσαν στρώματα υπάλληλων, κοινωνικών ομάδων και τάξεων.

Πέμπτη 27 Ιουλίου 2023

ΕΚΛΟΓΕΣ 2023 | Ἀπὸ τὸ ἀριστερὸ Ἀντιμνημόνιο στὴ δεξιὰ Ἀπελπισία

Του Βασίλης Ξυδιά



"...οἱ Ἕλληνες προσῆλθαν σὲ αὐτὲς τὶς ἐκλογὲς ἀποδεχόμενοι τὴ μοίρα τους.
Κατ’ ἀρχὰς ἀπέρριψαν τὸ ἠττοπαθὲς συμβιβασμένο Ἀντιμνημόνιο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Καὶ σωστὰ κατὰ τὴ γνώμη μου· διότι μὲ δεδομένη τὴν προσχώρηση τοῦ κόμματος αὐτοῦ, ὄχι μόνο στὸ καθεστὼς τῶν μνημονίων, ἀλλὰ σὲ ὁλόκληρο τὸ πλέγμα διεθνῶν καὶ ἐσωτερικῶν ἐξαρτήσεων τῆς χώρας, εἶναι ἀφέλεια νὰ πιστεύει κανεὶς ὅτι μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ριζικὰ διαφορετικὴ διαχείριση ποὺ νὰ πηγάζει ἀπὸ διαφορὲς στὴν ἰδεολογία.
Ὁμοίως ὅμως οἱ ἐκλογεῖς ἀπέρριψαν καὶ τὸ ἀσυμβίβαστο Ἀντιμνημόνιο, ὅπως αὐτὸ ἐκφράστηκε μὲ τὶς διάσπαρτες, πολυδιασπασμένες παραλλαγές του (ΜέΡΑ25, ΕΠΑΜ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ἄ.). Καὶ πράγματι, πῶς νὰ ἐμπιστευτεῖς, γιὰ παράδειγμα, κάποιον ποὺ σοῦ ὑπόσχεται «πρώτη φορὰ ρήξη» στοχεύοντας στὸ 3% καὶ 4%, ἐνῶ δὲν τὰ εἶχε καταφέρει ὅταν εἶχε μαζί του τὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ...


...ἡ δική μου ἐκτίμηση εἶναι πώς, ἡ Νέα Δημοκρατία τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη δὲν θὰ μακροημερεύσει. Ἢ ἐν πάση περιπτώσει θὰ περάσει ἀπὸ πολὺ ἰσχυροὺς κλυδωνισμούς, ἀνάλογους μὲ αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς ὁποίους πέρασε τὸ πολιτικὸ σύστημα τὴν προηγούμενη δεκαετία.


Ἡ ἀπειλὴ δὲν προέρχεται βέβαια οὔτε ἀπὸ τὴν Ἀριστερὰ ὁποιαδήποτε μορφῆς, οὔτε καὶ ἀπὸ καμία ἄλλη ἀπὸ τὶς λοιπὲς πολιτικὲς δυνάμεις. Ἡ κατάρρευση, ἂν συμβεῖ, θὰ προέλθει εἴτε ὑπὸ τὸ βάρος τῆς ἐθνικῆς καταστροφῆς καὶ τῆς διάλυσης στὴν ὁποία μὲ ταχύτατα βήματα ὁδηγεῖται ἡ χώρα, εἴτε ἐξ αἰτίας τῶν γενικότερων διεθνῶν ἐξελίξεων: τῆς κλιμακούμενης παγκόσμιας σύγκρουσης καὶ τῶν συνακόλουθων οἰκονομικῶν, πολιτικῶν καὶ γεωπολιτικῶν ἀνατροπῶν στὸ δυτικὸ στρατόπεδο, ποὺ καὶ αὐτὲς ἀπὸ τὴν πλευρά τους θὰ παρασύρουν καὶ τὴν Ἑλλάδα σὲ μιὰ ἐπιπλέον δίνη καταστροφῆς καὶ διάλυσης..."

ΕΚΛΟΓΕΣ 2023 | Ἀπὸ τὸ ἀριστερὸ Ἀντιμνημόνιο στὴ δεξιὰ Ἀπελπισία

από Βασίλης Ξυδιάς



Οἱ ἐκλογὲς αὐτὲς ἦταν σταθμὸς γιὰ τὰ πολιτικὰ δεδομένα τῆς χώρας. Πολλοί τὸ ἔχουν ἐπισημάνει. Οἱ περισσότεροι ὅμως ἀναλύουν τὸ ἀποτέλεσμα, τὶς αἰτίες καὶ τὶς συνέπειές του, μέσα ἀπὸ τὸ δίπολο Ἀριστερὰ-Δεξιά: ἦττα τῆς πρώτης, νίκη τῆς δεύτερης. Κατ’ ἐμὲ αὐτὸ εἶναι παραπλανητικό. Ὄχι ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει τάχα Ἀριστερὰ καὶ Δεξιά, ἢ ὅτι δὲν κατατροπώθηκε ἡ πρώτη καὶ δὲν ἐπικράτησε θριαμβευτικὰ ἡ δεύτερη. Αὐτὰ εἶναι προφανή. Τὸ ζήτημα ὅμως εἶναι ἂν τὴν ὥρα τούτη τὸ διπολικὸ αὐτὸ σχῆμα μᾶς προσφέρει κάτι περισσότερο ἀπὸ μιὰ ἐπιφανειακὴ-φορμαλιστικὴ περιγραφή· ἂν ἑρμηνεύει, καὶ σὲ ποιὸ βαθμὸ αὐτὸ ποὺ συνέβη· ἂν μᾶς βοηθᾶ νὰ προβλέψουμε τὶ πρόκειται νὰ ἀκολουθήσει. Γιὰ νὰ τὸ πῶ ἀλλιῶς, τὸ ἐρώτημα εἶναι ἂν τὰ καίρια πολιτικὰ διλήμματα ποὺ ὁρίζουν καὶ θὰ ὁρίσουν τὶς τύχες τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὰ ἑπόμενα χρόνια ἐντοπίζονται στὸ πεδίο τῆς ἰδεολογίας, καὶ μάλιστα μὲ τοὺς κλασικοὺς ὅρους τῆς ἀντίθεσης μεταξὺ Ἀριστερᾶς καὶ Δεξιᾶς, ἢ ὄχι.

Πέμπτη 20 Ιουλίου 2023

Αν θες να ελέγξεις ένα άνθρωπο..



Αν θες να ελέγξεις ένα άνθρωπο φτωχοποίησέ τον. Κάνε τον να βγάζει με το ζόρι το ψωμί του, δουλεύοντας εξαντλητικά, για να μην μπορεί να έχει δύναμη πια να αντιδράσει.

Αν θες να ελέγξεις έναν άνθρωπο, φόβισέ τον. Κάνε τον να νιώθει ένοχος, υπεύθυνος, για όλα τα κακά που εσύ του προκαλείς.

Αν θες να ελέγξεις έναν άνθρωπο, απόκοψέ τον από τις ρίζες του. Να μην μπορεί να προβάλει καμία αντίσταση όταν θα του φέρνεις καταιγίδες.

Αν θες να ελέγξεις έναν άνθρωπο κάντον να ξεχάσει ότι έχει Προορισμό. Δώσε του είδωλα να προσκυνήσει για να ξεχάσει τον αληθινό Θεό.

Αν θες να ελέγξεις έναν άνθρωπο, χαλάρωσε τις αναστολές του. Άρτο και θεάματα. Λίγο λίγο. Κατήχησέ τον έτσι από μικρό. Να μην μάθει να είναι ασκητικός. Και έτσι, να είναι εύκολη λεία για τα δικά σου νύχια.

Αν θες να ελέγξεις έναν άνθρωπο, μάθε του από μικρό να μην αγαπά. Να μην αγαπά κανέναν άλλον, πέρα από τον εαυτό του…

Τώρα ξέρεις, γιατί ζούμε αυτά που ζούμε…

Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος

Σάββατο 8 Ιουλίου 2023

Η «Καρδιακή προσευχή» γίνεται ανάρπαστη στη Γαλλία!




του Emmanuel Tresmontant


D.R.

Προς έκπληξη όλων Η καρδιακή προσευχή του ιερομόναχου Ιωάννη έγινε ανάρπαστη, αν και τυπώθηκε σε χιλιάδες αντίτυπα μόλις τον Μάιο. Επόμενο ήταν να επανεκδίδεται σήμερα. Στην εποχή των κοινωνικών δικτύων, ότι ένα μικρό βιβλίο θεολογίας, γραμμένο από έναν «σκοτεινό» ορθόδοξο μοναχό από τις Cévennes – που ζει σε ένα μικρό μοναστήρι σκαρφαλωμένο στα βουνά – γίνεται εκδοτικό γεγονός, φανερώνει, από μόνο του, ότι δεν όλα είναι τόσο «σάπια σε αυτό το βασίλειο της Δανιμαρκίας» για να παραφράσω τον Άμλετ…

Δίψα για πνευματική ζωή

Υπήρχε έτσι, και μάλιστα υπάρχει, σίγουρα, δίψα για κάτι άλλο, δίψα, ας τολμήσουμε να το πούμε, για πνευματική ζωή. Ο ιερομόναχος Ιωάννης μιλάει καθαρά και γράφει καθαρά. Αυτός ο πρώην φωτογράφος, που μεταστράφηκε σε ένα ρεπορτάζ που έκανε στο Άγιο Όρος το 1982, είναι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, έχει γνωρίσει και έχει ζήσει τα πάντα πριν μπει στη ζωή που έχει επιλέξει. Αυτά τα χρόνια άσκησης σε ένα μοναστήρι χαμένο στην έρημο της Νεκράς Θάλασσας τον εξάγνισαν και τον διαμόρφωσαν σαν σπαθί σφυρηλατημένο στο καμίνι. Επιστρέφοντας στη γενέτειρά του Cévennes, ο ιερομόναχος Ιωάννης ζει από το 1996 στη σκήτη της Αγίας Πίστεως, ένα μικρό μεσαιωνικό μοναστήρι το οποίο έχει ανακαινίσει πλήρως, περίπου τριάντα χιλιόμετρα από το Alès. Αυτή η ακόμα άγρια ​​περιοχή των Cévennes ήταν πάντα καταφύγιο: για τους Ουγενότους που υπήρξαν θύματα διώξεων υπό τον Λουδοβίκο τον 14ο, για τους Δημοκρατικούς που ήταν αντίθετοι στον Ναπολέοντα τον Γ’, για τους Κομμουνάρους, τους Εβραίους, τους αγωνιστές της Αντίστασης και σήμερα, για όλους εκείνους που έχουν χάσει το μπούσουλά τους και νιώθουν την ανάγκη να προσανατολιστούν αφήνοντας το κινητό τους στην είσοδο του μοναστηριού: αυτούς, ο ιερομόναχος Ιωάννης τους καλωσορίζει, τους ταΐζει, και τους ακούει

Πέμπτη 29 Ιουνίου 2023

Σκέψεις της ΚΟΕ για το νέο πολιτικό σκηνικό κι



".... Το στρατηγικό αίτημα για τα πολιτικά πράγματα της χώρας δεν είναι η ανασύσταση μιας Αριστεράς γνήσιας, πατριωτικής, ανατρεπτικής ή ότι άλλο. Γιατί απέχουμε πάρα πολύ –σε όλα τα επίπεδα– από το να δημιουργηθεί ένας δευτερογενής μετωπικός χώρος ο οποίος θα προκύψει –όπως γινόταν πάντα– από την επιρροή πρωτογενών αυθεντικών υποκειμένων, αφού κι αυτά δεν υπάρχουν σήμερα. Το στρατηγικό είναι η διαμόρφωση μιας σοσιαλιστικής στοχοθεσίας και προοπτικής (δηλαδή ούτε καν κόμματος, κινήματος ή πόλου) μέσα από την απαίτηση για ένα σχέδιο εθνικής κυριαρχίας. Μια «μη αριστερή Αριστερά» λοιπόν σε στρατηγικό βάθος, που θα στηρίζεται στην αξεδιάλυτη ενότητα του εθνικού και του ταξικού στοιχείου, που θα κινείται στην προοπτική ενός εθνικού και κοινωνικού κινήματος και για την συγκρότηση ενός πολιτικού κινήματος.

Τα νέα σχήματα που παρουσιάστηκαν δεν είναι ίδια και δεν πρέπει να τσουβαλιάζονται σε μια κατηγορία (π.χ. ακροδεξιά, φασίστες ή αντισυστημικοί). Άλλο είναι η Πλεύση Ελευθερίας, άλλο η Νίκη, άλλο η Ελληνική Λύση και άλλο οι Σπαρτιάτες (Κασιδιάρης), ένας κατεξοχήν φασιστικός σχηματισμός. Μέσα από το τσουβάλιασμα διαφορετικών καταστάσεων ηγεμονεύει η μεταμοντέρνα, παγκοσμιοποιητική, κορέκτ οπτική, αριστερή ή μη. Το επιχείρημα της ώσμωσης μεταξύ των εκλογικών βάσεων ανάμεσα στα κόμματα αυτά, ισχύει μέσα στα όριά του. Στην Ευρώπη αλλά και στην περίπτωση της Χ.Α. στη χώρα μας, η διείσδυση γινόταν κυρίως στις λαϊκές συνοικίες και άρα στην παραδοσιακή εκλογική βάση των κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων. Επί της ουσίας είναι διείσδυση στην ακατέργαστη οργή την οποία πλέον δεν μπορούν να εμπνεύσουν οι άνευροι του «συνταγματικού τόξου»..."

Όλη η ανάρτηση ΕΔΩ...
Σκέψεις της ΚΟΕ για το νέο πολιτικό σκηνικό

Κυριακή 25 Ιουνίου 2023

Ραγιάς και κατατονικός, χρεοκόπος και πελατοκεντρικός, δουλοπρεπής και δουλόφρων και τελικά αυτόχειρας ;

Δημοσιεύθηκε πριν το εκλογικό αποτέλεσμα το Σάββατο 24 Ιουνίου 2023

Ραγιάς και κατατονικός, χρεοκόπος και πελατοκεντρικός, δουλοπρεπής και δουλόφρων και τελικά αυτόχειρας ; 

Ή μήπως ανεξάρτητος και ελευθερόφρων σαν χώρα, σαν λαός, σαν πολίτης ;


Του Ηλία Παπαναστασίου


Στην τελευταία μας παρέμβαση, τονίσαμε τον ρόλο της προπαγάνδας στη διαμόρφωση ενός παθητικοποιημένου, οιονεί ανοϊκού και «α–πολιτικού πολίτη» που εξυπηρετεί το σύστημα, ταιριάζει «γάντι» στις απαιτήσεις της Παγκοσμιοποιημένης Ελίτ για πλήρη διανοητική και ψυχολογική υποταγή των μεγάλων, τεράστιων στρωμάτων του πληθυσμού στα κελεύσματά της και στην Γεωστρατηγική της ζοφερή προοπτική «αλλαγής του κόσμου» δηλαδή της προοπτικής του «Μετα–ανθρώπου» και της ερεβώδους πραγματοποίησής του ως σχεδίου. Τα άμεσα αποτελέσματα της «προπαγανδιστικής υλοποίησης» τα είδαμε στις εκλογές της 21/5/2023 με «βροντώδη τρόπο» και ηχηρά μηνύματα. Έπεται όμως συνέχεια – πιθανότατα– και με τις δεύτερες εκλογές της 25/6/2023, με τον αντικειμενικό και στρατηγικό στόχο της ελληνικής άρχουσας τάξης να υλοποιείται πλήρως μέσω ενός πλήρως αποχαυνωμένου εκλογικού ακροατηρίου και μιας πλήρως ελεγχόμενης μάζας πελατών του συστήματος και επαιτών των διαφόρων Pass. Την πρώτη Κυριακή ο στόχος επετεύχθη, γιατί όχι και την δεύτερη Κυριακή; Μήπως έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, μήπως έχει συνειδητοποιήσει ο ελληνικός λαός τι τον περιμένει, οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά;

Όπως φαίνεται, μάλλον διαισθάνεται, «ασαφώς και αορίστως» τι τον περιμένει, όμως επειδή είναι ένας λαός που έχει συνηθίσει να ζει με μύθους και θαύματα, έχουμε δε την εντύπωση πως εκτιμά ιδιαίτερα τους θαυματοποιούς, τους μυθομανείς και τους μυθολάγνους. Η συναρπαστική περιπέτεια του Ρωμιού τους τελευταίους αιώνες με αποκορύφωμα τα τελευταία 100–110 χρόνια, δείχνουν την «ιδιόμορφη σχέση» του Νεοέλληνα με την Ιστορία, σχέση συναρπαστική άλλα και απογοητευτική έως αποκρουστική ακόμη και αηδιαστική. Περίοδοι στρατιωτικών θριάμβων (1912–13) αλλά και εθνικής συντριβής και αμετάκλητης καταστροφής (1919–22), θριαμβευτική «Έφοδος στον Ουρανό» (1941–44, ΕΑΜική Επανάσταση) και ανείπωτη συντριβή, αποκορύφωση της Αμερικανοδουλείας και της αποικιοποίησης (1949 και εντεύθεν με ελπιδοφόρες «Τάσεις διαλείμματος» την περίοδο 1981–85).

Μετά την διαμαρτυρία ενός έντονου «Μικροαστικού Κινηματισμού» του 2010–15, ήρθε ο « δημοσιονομικά και έως το 2115 ενυπόθηκα όσον αφορά την ακίνητη περιουσία (επίσημα, ανεπίσημα ακόμη περισσότερο), καθιστώντας τον ελληνικό λαό ένα «Φάντασμα του εαυτού του» χωρίς προοπτική και χωρίς την παραμικρή διαχειριστική ικανότητα της οικονομίας, κοινωνίας και περιουσίας του.

Σάββατο 24 Ιουνίου 2023

Γιατί είναι οδυνηρή η μοίρα της Ελλάδος



Του Παπασίμου Γιώργου

Ενόψει των νέων εκλογών της Κυριακής και με βάση την ποιότητα της μακράς προεκλογικής περιόδου όσο και να προσπαθεί κανείς να είναι αισιόδοξος για την πορεία της χώρας, δεν μπορεί αν θέλει να είναι αντικειμενικός να μην ανασύρει τα ερωτήματα και τις καταγραφές, που περιλαμβάνονται στο δοκίμιο του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου Κώστα Αξελού με τίτλο “La destin de la Grece” (“Η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας”).


Tο σημαντικό αυτό δοκίμιο που αναλύει την ελληνική πραγματικότητα μέσα από τις “δυσπλασίες” της, τις οποίες εντοπίζει στην αδυναμία παραγωγής σκέψης, άρα αυτογνωσίας, και αδυναμία παραγωγής έργου, άρα αδυναμία προσαρμογής στους όρους της νεωτερικότητας, καθώς και στον σπαραγμό της Νεοελληνικής κοινωνίας από εσωτερικούς διχασμούς, στην προσπάθειά της να αναζητήσει ταυτότητα, θα μπορούσε να είχε γραφτεί σήμερα. Όπως, μάλιστα, αναφέρει χαρακτηριστικά, η Ελλάδα είναι μια «σχεδόν πραγματικότητα», που προσπαθεί να καλύψει το κενό της σκέψης, δημιουργώντας μύθους.

Όλη η ανάρτηση ΕΔΩ...

Γιατί είναι οδυνηρή η μοίρα της Ελλάδος

Παρασκευή 23 Ιουνίου 2023

''Σπάσε την πόρτα, τι περιμένεις; Σπάστην επιτέλους!!!"

Συγκλονιστική η Ιωάννα Κολοβού!!!

Συγκλονιστική!!! 




''Σπάσε την πόρτα, τι περιμένεις; Σπάστην επιτέλους!!!"

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

Χαιρετισμό στην προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στου Ζωγράφου απηύθυνε η Ιωάννα Κολοβού! 

Αναλυτικά ο χαιρετισμός της:

«Σπάσε την πόρτα, τι περιμένεις; Σπάστην επιτέλους!!!» Μια φωνή σαν βγαλμένη από την κόλαση ακούστηκε να ουρλιάζει έξω από την πόρτα μου,

ενώ ξημέρωνε η 21η Νοεμβρίου του 2022.

Η φωνή ήταν εφιαλτικά δυνατή, διαπέρασε τον τοίχο της πολυκατοικίας στην οδό Αβύδου 146 και βάλθηκε να περιφέρεται στους γύρω δρόμους, να κατηφορίζει την Γρηγορίου Αυξεντίου να ανεβαίνει την Στρατάρχου Παπάγου και να μολύνει σαν τοξικό απόβλητο, τον τόπο!

Κάποια νεαρά παιδιά με πυρετό στα μάτια και αστραφτερή σκέψη πήραν στην κατάσταση στα χέρια τους.

Παρασκευή 16 Ιουνίου 2023

Όσο δεν καταγγέλουμε ανοιχτά τον Πρέσβη των ΗΠΑ άσπρη μέρα δεν θα δούμε.



Του Μανόλη Μούστου


Τα "Αγόρια στο ντουζ" δεν είναι ούτε πορνό ούτε γενικώς μία πρόστυχη ταινία με ηδονοβλεπτικό περιεχόμενο. Όποιος το έχει δει (και είναι ειλικρινής) μπορεί να το πιστοποιήσει. Όμως, είναι μία ταινία που ανάμεσα σε δύο αγόρια 12 ετών αναπτύσσεται ένας λανθάνων ερωτισμός. 

Ερωτισμός αδέξιος, διερευνητικός και αθώος όπως ακριβώς συμβαίνει σε αυτές τις ηλικίες. Υπάρχει πρόβλημα με αυτό; Σαφώς και όχι. Αλλά όσοι ξεσηκώθηκαν ενάντια στους γονείς θα πρέπει να είναι ειλικρινείς και τίμιοι. Η ταινία δεν είναι πορνό και όσοι ζήτησαν την απαγόρευση της είναι στην πλειοψηφία τους ιδεοληπτικοί και υποκριτές αλλά ερωτισμός και φλερτ σαφώς και υπάρχουν και αυτό ακριβώς είναι το θέμα της ταινίας με την "εξερεύνηση των ορίων της αρρενωπότητας".

Ο διάλογος των δύο πατεράδων στο τέλος της ταινίας αντικαθιστά τον διάλογο ανάμεσα στους θεατές και επαληθεύει τα παραπάνω: ο ένας έχει θορυβηθεί που τα αγόρια έκαναν ντουζ και σάουνα μαζί ενώ ο άλλος του κόβει την κουβέντα γιατί "δεν βλέπω κάποιο πρόβλημα και είναι στο χέρι των αγοριών να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν μεταξύ τους". Θυμίζοντας ο τελευταίος τον φιλελεύθερο πατέρα του "Call me by your name" που νουθετεί με συγκινητική τρυφερότητα τον gay έφηβο γιό του.

Προσωπικά, όχι απλώς με προβληματίζει αυτό το περιεχόμενο αλλά θα μπορούσα να δεχτώ και πολύ πιο τολμηρές σκηνές και θεματικές. Για παράδειγμα, η φιλμογραφία του Λάρι Κλαρκ (Kids, Ken Park) είναι σαφώς πιο τολμηρή και προβοκατόρικη. Σεξ ανάμεσα σε έφηβους, γυμνά κορμιά νέων ανθρώπων και χρήση ναρκωτικών on camera από τους ηθοποιούς και όλα αυτά πριν 20-25 χρόνια.

Το σινεμά οφείλει να τεστάρει τα όρια του κοινού και να σπάει τα στερεότυπα και τις καθεστωτικές αντιλήψεις. Διαφορετικά, δεν είναι τέχνη αλλά κομφορμισμός. Εργαλείο στα χέρια της εξουσίας.

Όμως, τα "Αγόρια στο ντουζ" είναι μία ταινία που συνίσταται σε παιδιά άνω των 12 ετών και εδώ προβλήθηκε σε παιδιά τετάρτης δημοτικού. Γιατί υπάρχει ο περιορισμός του >12;

 Συντηρητική και οπισθοδρομική και η Ευρωπαϊκή Ένωση Παιδικού Κινηματογράφου; 

Η οποία στο κάτω κάτω της γραφής υπερασπίστηκε την ταινία και την έχει προωθήσει σε δεκάδες ευρωπαϊκές χώρες;

Οπότε, η ταινία κακώς προβλήθηκε και κάπου εκεί έπρεπε να λήξει το ζήτημα. Και θα έπρεπε ΟΛΕΣ οι πλευρές να συμφωνήσουν σε αυτό.
Αλλά δύο εβδομάδες τώρα έγινε μέγα θέμα γιατί η βασική έγνοια όσων πλακώνονται είναι άλλη και όχι ο ψυχισμός και η υγιής σεξουαλική διαμόρφωση των 10χρονων.

Οι ακροδεξιοί χρησιμοποιούν το θέμα για να επιβάλουν την ατζέντα τους οτι τα σχολεία θα κάνουν τους γιούς μας "πούστηδες" και πάει λέγοντας. 
Και οι αριστεροί αρπάζουν την ευκαιρία για να σκυλοβρίσουν πάλι την οπισθοδρομική Ελλάδα,  το Ιράν της Μεσογείου, τους κυρ-παντελήδες γονείς κλπ.

Έτσι, σε αυτήν την χώρα προοδευτικός είναι αυτός που θέλει τα "Αγόρια στο ντουζ"
Και συντηρητικός αυτός που θέλει λογοκρισία και θρησκευτική κατήχηση.


Αλλά για τον αμερικανό πρέσβη που έπινε καφέ στα έδρανα της βουλής προχθές λες και βρισκόταν στο μαγαζί του, δεν ίδρωσε το αυτί κανενός.
Γιατί η αριστερά, η αναρχία και ο προοδευτικός ευρύτερα χώρος όλο και πιο πολύ υιοθετούν την ατζέντα του Νέτφλιξ και τον μούφα δικαιωματισμό του ως πολιτική στάση.

Για την εκκολαπτόμενη εγχώρια woke αριστερά μεγάλο πρόβλημα ήταν τα μακεδονικά συλλαλητήρια που τα διοργάνωνε η Εκκλησία αλλά για το Athens Pride που χρηματοδοτείται από την αμερικανική και την ισραηλινή πρεσβεία δεν θα ακούσεις κουβέντα.
Για τον μέσο Έλληνα αριστερό του φέισμπουκ το πρόβλημα είναι οι ψηφοφόροι της Νίκης και φασισμό θα δει μόνο στον γονιό που δεν θέλει τα "Αγόρια στο ντουζ".
Αλλά όταν ο αρχιφασίστας Ερντογάν πολιτεύεται προεκλογικά με χάρτες που φτάνουν την Τουρκία μέχρι την Κέρκυρα, είναι απλώς Τρίτη. Ε μην μας πούνε και εθνικιστές.

Δευτέρα 12 Ιουνίου 2023

Ο Αριστοτέλης γιά την τυραννίδα.


Του Γεράσιμου Σκλαβούνου 


Η τυραννίδα  τρεις  στόχους  έχει : 

1. Να  εξουδετερώσει το  φρόνημα των πολιτών ( γιατί οι  μικρόψυχοι  δεν  μπορούν  να  της  αντισταθούν ). 

2. Οι  πολίτες να  μην εμπιστεύονται  ο ένας τον  άλλο. 

3. Η  εξασθένηση των  πολιτών ( γιατί  κανείς δεν  επιχειρεί άρα  ούτε την  κατάλυση  της τυραννίδας , αφού δεν  έχει την  απαιτούμενη  δύναμη.
 ( Γι'αυτό)  μία μέθοδος  των τυράννων  είναι να  φτωχαίνουν  τους  αρχόμενους  επιβάλοντας  φόρους  και να μη  διαθέτουν  χρόνους  γιά  συνωμοσίες εναντίον  τους , αφού  γιά  να συντηρήσουν  τις  οικογένειες  τους  πρέπει  να  δουλέψουν.

Άλλο χαρακτηριστικό  του  τυράννου είναι  να τρώει και  να βρίσκεται  με  ξένους  και όχι  με  συμπατριώτες  του , γιατί  νομίζει ότι  οι  συμπατριώτες του  είναι  εχθροί.

Συμφέρει περισσότερο  να στέλνουν οι  τύραννοι  τα χρήματα  τους  έξω  από την  πόλη , παρά  να τα  κρατούν  στην  πατρίδα. Πρέπει  επίσης  να δείχνει  ότι  εκτελεί  τα θρησκευτικά  του  καθήκοντα. Η  ευλάβεια  όμως  δεν  πρέπει να  καταντά  θρησκοληψία.

Παρασκευή 9 Ιουνίου 2023

Κοντογιώργης: Πουθενά στήν Δύση καί στόν κόσμο δέν παράγεται σήμερα μία, ἔστω, νέα ἰδέα






του Γιώργου Κοντογιώργη


Ἐν ὄψει τοῦ ἀρρήτου παραδόξου πού παρουσίασε στόν ἑλληνικό λαό τό ἀποτέλεσμα τῶν τελευταίων βουλευτικῶν ἐκλογῶν –τοῦ παραδόξου χαρακτῆρα τοῦ γεγονότος ἔτι περαιτέρω πολλαπλασιαζομένου ἀπό τήν ἐκ τοῦ ἰδίου τοῦ λαοῦ προέλευση τῶν ἀνεξήγητων ἀποτελεσμάτων–, πολλοί ἀνατρέχουμε στίς αἰτίες καί τούς παράγοντες διαμορφώσεως τῶν συλλογικῶν ἀποφάσεων. Ἕνας ἀπό τούς πλέον προβεβλημένους στήν ἐποχή μας εἶναι αὐτός τῶν περιβόητων «διανοουμένων»: ἐκεῖνοι εἶναι πού, ἐφοδιασμένοι μέ τίς γνώσεις τους, μέ τά «φῶτα τῆς ἐπιστήμης», θά παρέμβουν στίς κρίσιμες στιγμές προκειμένου νά καθοδηγήσουν τόν λαό. Ἤ καί νά προστρέξουν τῶν ἐξελίξεων, νά ἡγηθοῦν τῆς διαμαρτυρίας. Ἀπό κοντά τους οἱ «καλλιτέχνες» εἶναι ἐκεῖνοι πού μέ τήν ἔμπνευσή τους θεωροῦνται σήμερα ὡς ἑρμηνευτές αὐθεντικοί τῆς ἐθνικῆς ζωῆς μας, πρῶτοι ἐκφραστές τῆς ἀγανάκτησης. Αὐτούς τούς δύο πόλους τῆς σύγχρονης πνευματικῆς ζωῆς, ἔτσι, ἀναζητήσαμε στήν ἑπόμενη ἡμέρα τῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων: «Ὑπάρχουν»; Καί, ἄν ναί, τί πιστεύουν; Ὁ ὁμ. Καθηγητής τῆς Παντείου κ. Γεώργιος Κοντογιώργης ἀναδιατύπωσε «ἐπί τό ὀρθότερον» τήν ἐρώτηση ὡς ἑξῆς: «Γιατί δέν ὑπάρχει γενιά Ἑλλήνων διανοουμένων καί καλλιτεχνῶν μέ προοδευτική σήμανση σήμερα;». 

Εξηγεί, ἔτσι, στήν «ΕτΚ» τό κενό τῆς διανόησης ὄχι μόνο στήν «ἑτερόφωτη» Ἑλλάδα ἀλλά καί στήν «φωτοφόρα» Δύση, ἕνα κενό πού ἐπιδεινώνει δραματικά τό ἀδιέξοδο τοῦ συγχρόνου πολιτικοῦ συστήματος, τό ὁποῖο ὁ ἴδιος ἔχει χαρακτηρίσει ὡς «αἱρετή μοναρχία». Τό δυσοίωνο εἶναι ὅτι ὁ κ. Κοντογιώργης ἐπιβεβαιώνεται στίς προβλέψεις του –τόν ἐπαληθεύουν τά οἱονεί μοναρχικά ποσοστά τῶν ἐκλογῶν…

του Γιώργου Κοντογιώργη,
Ἡ ἰδεολογική ἐπιδρομή τῆς διανόησης



1 Θά φανεῖ παράδοξος ὁ ἰσχυρισμός ὅτι δέν ὑπάρχει οὔτε ψῆγμα ἑλληνικῆς διανόησης σήμερα πού νά ἔχει νά πεῖ κάτι γιά ὅ,τι συμβαίνει στήν Ἑλλάδα καί στόν κόσμο. Γιά νά εἶμαι ἀκριβής, τέτοια γενιά διανοουμένων δέν ὑπῆρξε ποτέ στήν Ἑλλάδα, τοὐλάχιστον τῆς μεταπολίτευσης [1].

Κατά τήν πρώτη περίοδο τῆς μεταπολίτευσης, ἔκαμε τήν ἐμφάνισή της στήν Ἑλλάδα μία πνευματική τάξη ἡ ὁποία ἀναλώθηκε στήν ἑρμηνεία τοῦ ἑλληνικοῦ φαινομένου. Πυρῆνας τοῦ ἐπιχειρήματός της ἦταν ὅτι ἡ ἑλλαδική κοινωνία ἀνῆκε ὡς κοινωνία στήν οἱονεί τριτοκοσμική «περιφέρεια» τοῦ «κέντρου τῆς πρωτοπορίας», καί ἐξ αὐτοῦ τοῦ λόγου τό ἑλλαδικό κράτος δέν μπόρεσε νά ἐκσυγχρονισθεῖ καί νά προσομοιάσει στό εὐρωπαϊκό του «πρότυπο». 

Ἡ διανόηση αὐτή ἀνέλαβε νά τεκμηριώσει τήν ἐν λόγῳ ἄποψη, μέ τόν ἰσχυρισμό ὅτι ἡ ἑλληνική κοινωνία δέν πέρασε ἀπό τήν Ἀναγέννηση καί τόν Διαφωτισμό λόγῳ τῆς βεβαρημένης κληρονομιᾶς τοῦ Βυζαντίου καί τῆς Τουρκοκρατίας πού ἔφερνε μαζί της ὡς βίωμα ἐντός τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους.

Γιά τό ἰδεολογικά διατεταγμένο αὐτό ρεῦμα ἀρκοῦσε ἡ ταξινόμηση τοῦ ἱστορικοῦ ἑλληνισμοῦ στήν κατηγορία τῆς «περιφέρειας», μέ κέντρο τήν φεουδαλική Δύση καί τελική ἐκδοχή της τήν ἀπολυταρχία. Συνήγαγε, δηλαδή, ὅτι τό καθεστώς τῶν Ἑλλήνων τοῦ Βυζαντίου καί τῆς Τουρκοκρατίας ἦταν κατώτερο ἐκείνου τῆς φεουδαρχίας, ἑπομένως δέν ἦσαν προετοιμασμένοι νά βιώσουν τήν βαυαρική ἐλέῳ Θεοῦ ἀπολυταρχία καί τίς συνέχειές της. 

Αὐτό τό τριτοκοσμικό καθεστώς τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἐξηγοῦσε ἐπίσης τό αὐταρχικό καθεστώς 1967. Ἔχω ἐξηγήσει ἀλλοῦ τό μέγεθος τῆς φαλκίδευσης τῆς Ἱστορίας πού ἀπαιτοῦσε τό ἐγχείρημα αὐτό, προκειμένου νά νομιμοποιηθεῖ τό κρατικό ἐμφύτευμα τῆς ἀπολυταρχίας στήν μήτρα τοῦ οἰκουμενικοῦ ἑλληνισμοῦ καί νά ὑποτιμηθεῖ τό πρόταγμα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης πού ἦταν σαφῶς ἀντιαπολυταρχικό, δημοκρατικό καί ἐναρμονισμένο μέ τό  διατηρήσουν παρά τά δεινά τῆς ὀθωμανικῆς δεσποτείας [2].

Τρίτη 30 Μαΐου 2023

Ο ελληνικός ψευτο-δικομματισμός έφθασε στα όριά του (του Τάκη Φωτόπουλου




Ο ελληνικός ψευτο-δικομματισμός έφτασε στα όριά του


Προς μια άμεση και οικονομική δημοκρατία


ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ


Η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε)1 έχει σχεδιάσει από καιρό και ήδη έχει επιβάλει την εδραίωση της ένταξης της Ελλάδας ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς δορυφόρους, στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που εδραιώθηκε αυτή η δορυφοροποίηση, αμέσως μετά τον Β’ ΠΠ και τον συνακόλουθο Εμφύλιο στην Ελλάδα—η Αμερικανική πρεσβεία, παρέλαβε από τους Βρετανούς τον πολιτικό έλεγχο της Ελλάδος, ο οποίος συνόδευε και συμπλήρωνε τον οικονομικό.

Αυτό σήμαινε, μεταξύ άλλων, και τον εξαμερικανισμό της χώρας όχι μόνο στο πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο, με τον υποβιβασμό και τελική έξωση του βασιλικού θεσμού—που, δυνητικά, θα μπορούσε να παίξει ρόλο μη ελεγχόμενο από την αμερικανική ελίτ—αλλά, κυρίως, με τη συντριβή του μεγαλειώδους φοιτητικού κινήματος της δεκαετίας του ’60. Ήταν μάλιστα αυτό το ανεπανάληπτο κίνημα, το οποίο είχε ξεσηκώσει τον λαό σε μεγαλειώδεις, σαφώς αντικαθεστωτικές, διαδηλώσεις, μόλις 20 χρόνια μετά τη συντριβή του λαϊκού κινήματος για πολιτικό και οικονομικό αυτο-καθορισμό, που εξανάγκασε την ντόπια πολιτικο-οικονομική ελίτ και τους ξένους (κυρίως αμερικανούς) «προστάτες» της να επιβάλουν στρατιωτική δικτατορία, υπό την άμεση κηδεμονία τους, σε μια ευρωπαϊκή χώρα–όπως συνήθιζαν να κάνουν μέχρι τότε μόνο στις λατινοαμερικανικές χώρες. Στο μεταξύ, η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ/ΕΕ σήμαινε και την πλήρη οικονομική εξάρτηση της Ελλάδας από την Υ/Ε (αμερικανική και ευρωπαϊκή). Και φυσικά η πολιτικο-οικονομική αυτή εξάρτηση συμπληρωνόταν από την απόλυτη πολιτιστική εξάρτηση, με τη χολιγουντιανή κυρίως «κουλτούρα» να γίνεται πια κυρίαρχη!

Τα τελευταία μάλιστα 20 περίπου χρόνια, η μεταπολεμική πολιτικο-οικονομική εξάρτηση της Ελλάδας από τη Δύση και κυρίως τις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη πήρε τη μορφή καθαρής δορυφοροποίησης της χώρας.

Έτσι, στο πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο, αυτό σήμαινε τη δημιουργία ενός αγγλο-αμερικανικού δικομματικού σχήματος, όπου και τα δύο κύρια κόμματα θα εξέφραζαν τις κύριες πολιτικο-οικονομικές θέσεις του δυτικού (κυρίως Αμερικανού) επικυρίαρχου και, συνακόλουθα, της αγγλο-αμερικανικής κουλτούρας—γεγονός που οδήγησε στην γρήγορη εξαφάνιση της Γαλλικής κουλτούρας, η οποία ήταν ακόμη κυρίαρχη στην αμέσως μεταπολεμική περίοδο.

Συγχρόνως, στο οικονομικό επίπεδο, η άμεση εξάρτηση της Ελληνικής οικονομίας από την ΕΕ2 οδήγησε σε άμεση κρίση την ελληνική οικονομία, η οποία εκδηλώθηκε κυρίως σε αυτόν τον αιώνα με την άμεση ή έμμεση οικονομική χρεωκοπία της που εκδηλώνεται με την ουσιαστική αποδιάρθρωση της παραγωγικής της δομής, τόσο του πρωτογενούς όσο και του δευτερογενούς τομέα και τη μετατροπή της χώρας σε μια «χώρα υπηρεσιών». Αυτό σήμαινε ότι η μόνη ουσιαστικά παραγωγική διέξοδος που δινόταν στο ελληνικό εργατικό δυναμικό ήταν ο τομέας των υπηρεσιών, δηλαδή ο Τουρισμός, που κάποιοι θρασύτατοι αστοί οικονομολόγοι και πολιτικοί δεν δίστασαν να βαφτίσουν ως τη «βαριά βιομηχανία» μας. Και αυτό, «ξεχνώντας» ότι σε μια πραγματική βαριά βιομηχανία, η ανάπτυξη μιας χώρας μπορεί κάλλιστα να είναι ενδογενής, πράγμα που αποκλείεται βέβαια στη σημερινή ελληνική οικονομία, όπου οποιαδήποτε κρίση του τουριστικού τομέα, για πολιτικούς ή οικονομικούς λόγους, θα οδηγούσε σε μαζική οικονομική κρίση τον πληθυσμό της!