Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΧΟΥΝΤΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΧΟΥΝΤΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2023

Κώστας Γεωργάκης: 19 Σεπτέμβρη 1970 – 19 Σεπτέμβρη 2023

Κώστας Γεωργάκης 



 

19 Σεπτέμβρη 1970 - 19  Σεπτέμβρη 2023

... Σήμερα, μετά από 53 χρόνια, λίγοι θυμούνται εκείνη την θυσία...

**************

Γένοβα 19 Σεπτέμβρη 1970.




Ο 22χρονος φοιτητής Κώστας Γεωργάκης, γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου 1948 και ήταν μέλος της ΕΔΗΝ, της Νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου. 
Διαμαρτυρήθηκε με την αυτοπυρπόλησή του για την δικτατορία στην Ελλάδα.
"Ο Κώστας Γεωργάκης ταυτίστηκε με τον ευγενικό αγώνα εκείνης της γενιάς για Λευτεριά και Δημοκρατία.
Οι φλόγες που ξεπήδησαν από το κορμί του ενέπνευσαν και έγιναν σύμβολο αγώνα και πάλης".
Στον πατέρα του άφησε το ακόλουθο γράμμα:

«Αγαπημένε μου πατέρα, σε παρακαλώ συγχώρα με χωρίς να κλάψης. Ο γυιός σου δεν είναι ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους ανθρώπους ίσως με περισσότερο φόβο. Φίλησε το χώμα της πατρίδας για μένα. Μετά από τρία χρόνια καταπίεσης, δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο. Δεν θέλω εσύ να αντιμετωπίσης κανένα κίνδυνο γι αυτή μου την πράξη, αλλά δεν μπορώ ούτε να σκεφθώ ούτε να ενεργήσω αν δεν είμαι ελεύθερος. 

Ζήτω η Δημοκρατία, Κάτω η Τυραννία.

Η πατρίδα μας που γέννησε την ελευθερία θα εξαφανίση τους τυράννους.

Συγχώρα με αν μπορείς

ο Κώστας σου»



Με τον θάνατο του Κώστα Γεωργάκη έγινε φανερό σε όλους πως το φασιστικό εγκληματικό χέρι δουλεύει ασταμάτητα, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, φανερά και κρυφά, για να διαλυθεί το αντιφασιστικό κίνημα στην Ιταλία.



Στο «ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟ ΔΕΛΤΙΟ» αρ. 11, του Α.Μ.Ε.Ε. στην Ιταλία, τον Οκτώβρη του 1970, τα στοιχεία που παρατίθονται είναι...
χαρακτηριστικά του κλίματος εκείνης της περιόδου:

Πέμπτη 25 Μαΐου 2023

π. Τιμόθεος Λαγουδάκης: ένας μάρτυρας αγωνιστής κατά της Χούντας που το όνομά του χάθηκε στην ομίχλη του χρόνου


Το όνομα του Τιμόθεου Λαγουδάκη, δεν θυμίζει σε πολλούς το παραμικρό. Κι όμως ήταν ένας μάρτυρας αγωνιστής κατά της Χούντας, που έχασε τη ζωή του σε «περίεργο» τροχαίο και το όνομά του εξαφανίστηκε στην ομίχλη του χρόνου…

Οι πολλοί γνωρίζουν ελάχιστα για τα θύματα της χούντας των Συνταγματαρχών, ίσως γιατί δεν έτυχαν της δημοσιότητας που θα έπρεπε ίσως πάλι γιατί η θυσία και οι αγώνες τους χάθηκαν στο... πανηγυρικό τοπίο της Μεταπολίτευσης.

Κάποιοι «διασώθηκαν» στη μνήμη, όπως ο ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλκής, ο Αλέξανδρος Παναγούλης, η μνήμη του δικηγόρου Νικηφόρου Μανδηλαρά ή του βουλευτή Γιώργη Τσαρουχά. Επίσης κάτι λέει σε κάποιους το όνομα Παναγιώτης Ελής, ο πρώτος πολιτικός κρατούμενος που δολοφονήθηκε από το δικτατορικό καθεστώς.
Όμως τα ονόματα των ιερέων Τιμόθεου Λαγουδάκη και Παντελεήμονα Κατσούλη, σίγουρα δεν έχουν να πουν το παραμικρό. Κι όμως ήταν κι αυτοί ήρωες που πρόταξαν τα στήθη τους στη δικτατορία και μάλιστα πλήρωσαν με τη ζωή τους τη δράση τους.

Δυστυχώς γι’ αυτούς δεν επέζησαν της 7χρονης λαίλαπας, που σάρωσε την Ελλάδα για να εξαργυρώσουν την αντιστασιακή δράση τους, όπως έκαναν άλλοι, που αντιστάθηκαν από τον καναπέ τους...

Σάββατο 22 Απριλίου 2023

"ΧΑΡΑΥΓΗ" η παράνομη εφημερίδα της οργάνωσης Χ.Α.Ρ.Α. (Χριστιανική Αντίσταση Ριζική Αλλαγή)

"ΧΑΡΑΥΓΗ" η παράνομη εφημερίδα της οργάνωσης Χ.Α.Ρ.Α. (Χριστιανική Αντίσταση Ριζική Αλλαγή)





Φίλες φίλοι

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Με την ευκαιρία της θλιβερής χθεσινής επετείου της 21ης Απριλίου 1967 παρουσιάζουμε το πρώτο φύλλο της παράνομης ΧΑΡΑΥΓΗΣ το οποίο ανακαλύφθηκε με άλλα φύλλα μαζί με τον ιστορικό πολύγραφο στον οποίο εκτυπωνόταν, επιμελώς φυλαγμένον μέχρι σήμερα και ο οποίος παραδόθηκε στη Χριστιανική Δημοκρατία ΧΔ πριν λίγο καιρό. 

Η ΧΑΡΑΥΓΗ ήταν παράνομη εφημερίδα της οργάνωσης Χ.Α.Ρ.Α. (Χριστιανική Αντίσταση Ριζική Αλλαγή), στην ουσία μελών της ΧΔ, που κυκλοφόρησε 7 φύλλα από τον Φεβρουάριο του 1970 έως τον Απρίλιο του 1971 και η οποία διακινούνταν χέρι με χέρι και πόρτα με πόρτα λαμβάνοντας όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις έτσι ώστε η χουντική Ασφάλεια δεν κατόρθωσε να ανακαλύψει τους χριστιανούς αντιστασιακούς παρόλες τις αναζητήσεις της και τις κλήσεις του Ν. Ψαρουδάκη "δια υπόθεσίν" του.

Αν μεταφερθούμε νοερά στην εποχή εκείνη, διαβάζοντας αυτά τα φύλλα θα δούμε πόσο αυτοί οι αδελφοί διακινδύνευαν με αυτήν την τόσο ριζοσπαστική κριτική στη χούντα γελοιοποιώντας την στα μάτια των αναγνωστών.

Αντώνης Παναγάκης

Το  1ο φύλλο της παράνομης Χαραυγής:

56 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ



Του Παντελή Σαββίδη 


Σαν σήμερα, πριν 56 χρόνια, μια χούντα αξιωματικών κατέλαβε την εξουσία και επέβαλε δικτατορία στην Ελλάδα. Τα ονόματα των τριών πρωτεργατών: Γεώργιος Παπαδόπουλος, Στυλιανός Παττακός, Νικόλαος Μακαρέζος. Πίσω τους, βρισκόταν και η αρσακειάδα, όπως τον αποκαλούσαν, λόγω της συμπεριφοράς του, Δημήτριος Ιωαννίδης ο μοιραίος άνθρωπος που επρόκειτο, με τις άφρονες κινήσεις του, να παραδώσει μέρος της Κύπρου στην Τουρκία.

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΛΑΙΣΙΟ


Η Ελλάδα εισήρχετο σε ένα σκοτεινό τούνελ με τραγική κατάληξη την στιγμή που η Ευρώπη και ο λοιπός δυτικός κόσμος ετοιμαζόταν να περάσει μια τομή της μεταπολεμικής ιστορίας του με τις παγκόσμιες εξεγέρσεις που έθεταν νέα πολιτισμικά και πολιτικά πρότυπα. Το πέρασμα δεν έγινε ανώδυνα. Από εκείνες τις εξεγέρσεις διαμορφώθηκαν νέα, αριστερού-κατά βάσιν- προβληματισμού κινήματα των οποίων η δράση έφθανε μέχρι και την τρομοκρατία.

Ήταν μια εποχή που η αντιπαράθεση του Ψυχρού Πολέμου κορυφωνόταν και στο διεθνές προσκήνιο εκτός της Σοβιετικής Ένωσης εμφανίσθηκε και η Κίνα με την δική της πολιτική και την δική της προσπάθεια να επηρεάσει τις παγκόσμιες εξελίξεις.

Μάης 68


Το αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης Δύσης-Ανατολής όχι, μόνο, δεν διαφαινόταν αλλά η εξέλιξή της ήταν ανοικτή. Η Δύση πίστευε στην αξία του πολιτικού της συστήματος και η Ανατολή στον δυναμισμό της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Τα αρχικά κομμουνιστικά διακυβεύματα, λενινιστικού ή τροτσκιστικού χαρακτήρα περί παγκόσμιας επανάστασης είχαν εγκαταληφθεί και αντικατασταθεί στην αρχή με τον σοσιαλισμό σε μια χώρα του Στάλιν ο οποίος χρησιμοποιούσε τα διεθνή κομμουνιστικά κινήματα ως βραχίονες της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ και μετά την Ειρηνική Συνύπαρξη του Χρουτσώφ, σύμφωνα με την οποία τα ειρηνικά επιτεύγματα του σοβιετικού κομμουνισμού αποτελούσαν εγγύηση για την επικράτησή του χωρίς πόλεμο.

Παρασκευή 22 Απριλίου 2022

Με τη ματιά του Γ. Σεφέρη η 21η Απριλίου


Για την επέτειο που παράγει και σήμερα αποτελέσματα...





Από βλακεία

Ελλάς· πυρ! 
Ελλήνων· πυρ! 
Χριστιανών· πυρ!
Τρεις λέξεις νεκρές. 
Γιατί τις σκοτώσατε;

Γιώργος Σεφέρης
Αθήνα, καλοκαίρι — Princeton N. J., Χριστούγεννα 1968

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2022

ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΝ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΘΩΟΥ (Του ’74)



του Σάββα Παύλου

Αυτόπτης,
Αυτήκοος,
Αυτογεύστης,
αυτοσφράντης / αυτοοσφραντής,
αυτοάπτης.

Είχα πάρει τηλέφωνο τον Μενέλαο Χριστοδούλου που μου συμπλήρωσε τον κατάλογο με τις τρεις τελευταίες λέξεις. Την προηγούμενη μέρα, με είχε βγάλει στο ραδιόφωνο ο Δημήτρης Κοσμόπουλος. Ήθελε μαρτυρίες στην εκπομπή του για το 1974, 30 ακριβώς χρόνια από τότε. Όταν έφτασα στη σκηνή του νοσοκομείου, όταν ανάφερα ότι είδα τους τραυματίες και νεκρούς του πολέμου, λύγισα σε λυγμούς, δυσκολεύτηκα να συνεχίσω. Ο Κοσμόπουλος με ρώτησε αν έπρεπε να διακόψει την εκπομπή, ρίχνοντας μουσική.

Πρώτη φορά μιλούσα για τις μνήμες του καλοκαιριού αυτού. Πάντοτε σε όλες τις εκπομπές που βγήκα μίλησα για το Κυπριακό και για τόσα άλλα θέματα με αποφασιστικότητα και ηρεμία. Λυγμοί και κλάματα μου φαίνονταν πάντα απωθητικά, γι’ αυτό και νευρίασα με τον εαυτό μου, για την εικόνα που παρουσίασα, για τον ήχο που έδινα. Αποφάσισα να καταγράψω στο χαρτί τη δική μου μαρτυρία και να μην ξαναμιλήσω γι’ αυτά ποτέ. Μαρτυρία λιτή, χωρίς θεωρητικές συζητήσεις και αναλύσεις, ό,τι είδα και άκουσα, μια γραφή αυτόπτη και αυτήκοου μάρτυρα σκέφτηκα. Και κει αναρωτήθηκα για τις άλλες αισθήσεις, γιατί να αποκλειστεί η δική τους μαρτυρία, όσο και αν θεωρείται φτωχική, όσο και αν ο μέγας, ο Ηράκλειτος, όταν διαλογίζεται για την αξιολόγηση των αισθήσεων επιμένει μόνο στην όραση και την ακοή: «Οφθαλμοί των ώτων ακριβέστεροι μάρτυρες».

Όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω τη μυρωδιά που άπλωσε σε όλη την Κύπρο στον πρώτο γύρο της εισβολής, μυρωδιά που σου έπνιγε την ψυχή, πυρπολημένης γης και αποκαϊδιών, ακόμη, απόμακρα, οσμή σμπαραλιασμένης και καμένης σάρκας. Ποια θα ήταν η μαρτυρία των δικών μου αισθήσεων, όλων όμως; Στην τελευταία αίσθηση ο Μενέλαος Χριστοδούλου προτείνει: αυθάπτης. Αντιδρώ, ομοιοκαταληκτεί με το νεκροθάπτης κι είναι ιερή για μένα η μαρτυρία της αφής. Έχεις δίκαιο, μου λέει, από τους αλεξανδρινούς χρόνους επικράτησε να μη γίνεται η συναίρεση, νομιμοποιούμαστε λοιπόν να πούμε αυτοάπτης.

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2020

Κώστα Γεωργάκη... Είσαι η φωτεινή περίληψη του δράματος μας...


Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

Ντύθηκες γαμπρός φωταγωγήθηκες σαν έθνος.
Έγινες ένα θέαμα ψυχής ξεδιπλωμένης στον ορίζοντα.
Είσαι η... φωτεινή περίληψη του δράματος μας,
τα χέρια μας προς την Ανατολή και τα χέρια μας προς τη Δύση.
Είσαι στην ίδια λαμπάδα τη μια τ’ αναστάσιμο φως
κι ο επιτάφιος θρήνος μας.
Νικηφόρος Βρεττάκος
«Η Θέα του Κόσμου»... Αυτοπυρπόληση
Στον φοιτητή που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα το 1970

Ιταλία, Γένοβα 19 Σεπτέμβρη 1970...
Ο 22χρονος φοιτητής Κώστας Γεωργάκης διαμαρτυρήθηκε με την αυτοπυρπόλυσή του για την αμερικανοκίνητη δικτατορία στην Ελλάδα.
Στον πατέρα του άφησε το ακόλουθο γράμμα (με πιστή τήρηση σύνταξης, στίξης κι ορθογραφίας):

«Αγαπημένε μου πατέρα, σε παρακαλώ συγχώρα με χωρίς να κλάψης. Ο γυιός σου δεν είναι ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους ανθρώπους ίσως με περισσότερο φόβο. Φίλησε το χώμα της πατρίδας για μένα. Μετά από τρία χρόνια καταπίεσης, δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο. Δεν θέλω εσύ να αντιμετωπίσης κανένα κίνδυνο γι αυτή μου την πράξη, αλλά δεν μπορώ ούτε να σκεφθώ ούτε να ενεργήσω αν δεν είμαι ελεύθερος. Ζήτω η Δημοκρατία, Κάτω η Τυραννία. Η πατρίδα μας που γέννησε την ελευθερία θα εξαφανίση τους τυράννους.
Συγχώρα με αν μπορείς
ο Κώστας σου
»

Με τον θάνατο του Κώστα Γεωργάκη έγινε φανερό σε όλους πως το φασιστικό εγκληματικό χέρι δούλευε ασταμάτητα, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, φανερά και κρυφά, για να διαλυθεί το αντιφασιστικό κίνημα στην Ιταλία.

Στο «ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟ ΔΕΛΤΙΟ» αρ. 11, του Α.Μ.Ε.Ε. στην Ιταλία, τον Οκτώβρη του 1970, τα στοιχεία που παρατίθενται είναι χαρακτηριστικά του κλίματος εκείνης της περιόδου:
«Με τον θάνατο του Γεωργάκη μπόρεσαν να βγουν στο φως ορισμένες μόνο από τις πτυχές του εγκληματικού φασιστικού οργίου και κύρια τις δυνατότητες που διαθέτουν οι φασιστικές υπηρεσίες (Προξενεία κ.λ.π.) για τον χαφιεδισμό και την παρακολούθηση των ελλήνων αντιφασιστών, καθώς και τα μέσα που διαθέτει και τους τρόπους που χρησιμοποιεί το φασιστικό καθεστώς για τον εκβιασμό και την απελπιστική τρομοκράτηση τους...».
Την ημέρα της κηδείας του Κώστα η χούντα της Αθήνας εξαπέλυσε τους χαφιέδες της και οι προξενικές αρχές είχαν επιφορτιστεί με «σημαντικό» έργο!
Οι Έλληνες αντιφασίστες έπρεπε και εκείνες τις ώρες, τις ώρες της ταφής, τις ώρες που ακόμη και στους αρχαίους χρόνους οι εχθροί τις σέβονται και τις τιμούν, να δώσουν ακόμη μια μάχη.
Ενώ οδηγούσαν στην αιώνια ανάπαυση τον συνάδελφό τους, τον σύντροφό τους, αναγκάζονταν να απωθούν και να δίνουν μάχη σώμα με σώμα, με τους χαφιέδες της χούντας που "μεταμφιεσμένοι" σε δήθεν δημοσιογράφους φωτογράφιζαν όσους συμμετείχαν στην κηδεία.
Ο θάνατος του Κώστα θύμισε σε όλο τον κόσμο ότι στην Ελλάδα υπήρχε μια στρατιωτική φασιστική δικτατορία.

Τρίτη 21 Απριλίου 2020

21η Απριλίου: Αντίσταση σε κάθε μορφής τυραννία

Η βαριά κληρονομιά των ασυμβίβαστων αντιδικτατορικών αγώνων της Χ.Δ. και της “Χ”, που μας θυμίζει η επέτειος της 21ης Απριλίου, μας επιβάλλει, όσα χρόνια κι αν περάσουν, να μην ανεχόμαστε οποιασδήποτε μορφής “εκπτώσεις” στις  ελευθερίες του ελληνικού Λαού, αλλά και των άλλων Λαών του κόσμου. Τις οποίες καλούμαστε να υπερασπιζόμαστε ασυμβίβαστα, ενάντια σε οποιασδήποτε μορφής “τυραννικό φρόνημα” τις υπονομεύει και τις καταργεί. 
Οι δικτάτορες επικαλέστηκαν τον ανύπαρκτο “κομμουνιστικό κίνδυνο” για να καταλύσουν το δημοκρατικό πολίτευμα στις 21 Απριλίου 1967.
Εμφανίστηκαν υπερασπιστές του Ἐθνους και κατέστησαν υπαίτιοι της μεγαλύτερης εθνικής καταστροφής μετά τη Μικρασιατική, με την άλωση του ελληνικότατου βόρειου τμήματος της Κύπρου. Αφού απέσυραν τη Μεραρχία που είχε αποστείλει ο Γεώργιος Παπανδρέου, υπονόμευσαν συστηματικά τον εκλεγμένο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, με αποκορύφωμα το προδοτικό πραξικόπημα που αποτέλεσε το πρόσχημα της τουρκικής εισβολής.
Εμφανίσθηκαν υπερασπιστές του Χριστιανισμού και προκάλεσαν τη χειρότερη και πιο αυθαίρετη επέμβαση στα εσωτερικά της Διοικούσας Εκκλησίας, με την επιβολή της αντικανονικής “αριστίνδην συνόδου” και “δοτού” Αρχιεπισκόπου. Και όταν η εμφανής αυτή παρανομία ανατράπηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας και ακολούθησε η 2η φάση της δικτατορίας, η εκδίωξη χωρίς απολογία 11 αρχιερέων προκάλεσε αναταραχές, διχασμούς και σκανδαλισμό στους πιστούς δεκαετίες μετά την πτώση της δικτατορίας. 
Δυστυχώς, όπως είχε προβλέψει ο νομπελίστας Γιώργος Σεφέρης με τη δήλωσή του στο βρετανικό ραδιόφωνο BBC από το 1969,
“Ὅλοι πιὰ τὸ διδάχτηκαν καὶ τὸ ξέρουν πὼς στὶς δικτατορικὲς καταστάσεις ἡ ἀρχὴ μπορεῖ νὰ μοιάζει εὔκολη, ὅμως ἡ τραγωδία περιμένει ἀναπότρεπτη στὸ τέλος. Τὸ δράμα αὐτοῦ τοῦ τέλους μᾶς βασανίζει, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, ὅπως στοὺς παμπάλαιους χοροὺς τοῦ Αἰσχύλου. Ὅσο μένει ἡ ἀνωμαλία, τόσο προχωρεῖ τὸ κακό.”
Εξάλλου, η ελευθερία είναι δώρο Θεού: «Δὲν σᾶς λέω πιὰ, δούλους γιατὶ ὁ δοῦλος δὲν ξέρει τὶ κάνει ὁ Κύριός του. Ἐσᾶς σᾶς ἀποκαλῶ φίλους, γιατὶ σᾶς ἔκανα γνωστὰ όλα ὅσα ἔχω ἀκούσει ἀπὸ τὸν πατέρα μου»  (1ο Εὐαγγέλιο  ὄρθρου Μεγάλης Παρασκευῆς, Κατὰ Ἰωάννη). Ὁ ἄνθρωπος ἀπελευθερώνεται καὶ γίνεται φίλος μὲ τὸ Θεό, αὐτεξούσιος καὶ ἐλεύθερος ἀπὸ κάθε τυραννία. «Ὁ πρῶτος οὖν ὑμῶν ἔστω πάντων διάκονος, ὁ δὲ ἄρχων ὡς ὁ ἀρχόμενος…  Τυραννὶς δὲ γνώμῃ αὐθαίρετος», ἀναφωνεῖ ὁ ἱερὸς ὐμνωδὸς στὰ τροπάρια τῆς Μεγάλης Δευτέρας. Η Ανάσταση του Χριστού έρχεται να δώσει συν τοις άλλοις τη δυνατότητα απελευθέρωσης από την «απάνθρωπη τυραννία» του διαβόλου πάνω στο ανθρώπινο γένος, προτύπωση κάθε τυράννου.

Νίκος Ψαρουδάκης: Ἡ ἀναστάσιμη προσευχὴ καὶ τὸ μήνυμα τῆς Γυάρου

Ὁ Νίκος Ψαρουδάκης θυμᾶται μὲ πόση λαχτάρα βίωσε προσωπικὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς Ἀνάστασης τὸ 1974, στὴν ἐξορία του στὴ Γυάρο. Στὸ ἑπόμενο κείμενο, μιλᾶ γιὰ τὴν ἐξορία του ἀμέσως μετὰ τὴν ἐπιστροφή του.
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΓΥΑΡΟΥ
Τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» ἔδιδε κι ἔπαιρνε. Τί χαρούμενα λόγια! Σ’ ὅλα ταὰ πρόσωπα χαρά. Δὲν ἤτανε τώρα ὅπως στὴν ἀρχή. Τώρα ἔβλεπες ἡμεράδα καὶ φῶς. Ἡ Θεία Λειτουργία δὲν εἶναι θέατρο. Εἶναι ζωή. «Ἄγγελοι μετὰ ἀνθρώπων συλλειτουργοῦσιν». ( …)
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶχε γίνει, ἡ φυλακή μας συνεχιζόταν, ἡ «ἀνάσταση» ἡ δική μας ἦταν μιὰ ἐλπίδα. Κι ἡ ἐλπίδα εἶναι τὸ ψωμὶ τοῦ δυστυχισμένου …
Ἄν ἡ Ἱ. Σύνοδος μποροῦσε ν’ ἀκούει ὅσα λέγονταν στὴ Γυάρο, τότε θὰ καταλάβαινε πὼς δὲν θὰ ὑπῆρχε κανένα χαμένο πρόβατο, ἂν πρῶτα δὲν ὑπῆρχε ἕνας χαμένος ποιμένας! ( …)
Δὲν ἤμουνα εὐχαριστημένος μὲ τίποτα. Τὸ μόνο ποὺ μ’ ἐνθουσίαζε καὶ μὲ μεθοῦσε, ἦταν ἡ Ἄνοιξη, ὁ Ἀπρίλης. Οἱ ὄψιμες βροχὲς ἔκαμαν ν’ ἀνθίσουν καὶ τὰ βράχια. Κάτι ἀγριολούλουδα μικρὰ μὰ τόσο χαριτωμένα, τόσο ὄμορφα ποὺ σοῦ μιλάγανε στὴν καρδιά. Δὲν ἤτανε λουλούδια. Ἤτανε μάτια ὑπερκόσμιων, ἀγγελικῶν ὄντων μὲ χίλιες λάμψεις κι ὀμορφιές. ( …)
Δὲν ἔβλεπα τὴ στιγμὴ ν’ ἀνοίξει ἡ πόρτα, νὰ χιμήξω ἔξω, περιπλανώμενος μόνος στὰ βουνὰ καὶ τὰ λαγκάδια τοῦ ἀνθισμένου νησιοῦ. ( …)Ἤτανε μιὰ πασχαλιάτικη μέρα τ’ Ἀπρίλη γλυκειά σὰν τὴν ἀγάπη, ἀγνὴ σὰν τὸ χαμόγελο τοῦ μωροῦ, ἀνάλαφρη σὰν αὔρα. Ξεκίνησα γιὰ ταὴν ψηλή κορυφή

Μιὰ προσπάθεια ἀκόμα καὶ ἤμουνα στὴν κορυφή, στὸ πιὸ ψηλό σημεῖο τοῦ νησιοῦ.(…) Ὅλα γιὰ μιὰ στιγμὴ φαίνονται νὰ χάθηκαν. Ὅμως νά! Ὁ τάφος ἀνοικτὸς καὶ ἄδειος! Ἀνέστη ὁ Κύριος! ( …) Ὁ Κύριος νίκησε! Ὁ Κύριος, ὁ Βασιλέας Χριστός, ζεῖ! Τὰ χείλη μου ἄνοιξαν σὲ προσευχή. Μιὰ προσευχή διαφορετική ἀπὸ ἄλλες φορές. Προσευχὴ μαζὶ κι ἐξομολόγηση. Ἴσως ὄχι μονάχα γιὰ μένα, μὰ γιὰ πολλούς. Τὸ παράπονο καὶ ὁ πόνος ὅλου τοῦ κόσμου. Τὸ παράπονο τοῦ ἀνθρώπου ποὺ καταπιέζεται, ποὺ ἀδικεῖται, ποὺ βασανίζεται σ’ ἕνα μπουντρούμι, ποὺ δὲν ἔχει οἰκογένεια, σπίτι καὶ πίστη, δὲν εἶναι μήπως παράπονο καὶ πόνος ὁλόκληρων λαῶν; ( …)
– Τί προσφέραμε, Κύριε, εἶπα φωναχτά, σ’ αὐτοὺς τοὺς λαούς; Τί προσφέραμε γιὰ τὴν εἰρήνη, τὴν ἰσότητα, τὴ δικαιοσύνη, ἀνάμεσα στοὺς λαούς; Προσφέραμε τὸ Εὺαγγέλιο! Μὰ τί εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο; Ἕνα κείμενο, ἕνα μήνυμα! Δὲν εἶναι ἡ πράξη, ἡ ζωή. Δὲν εἶναι ὑλοποίηση τῆς ἰδέας. Εἶναι, βέβαια, ἀπαραίτητο νὰ ποῦμε τὸ σωστό, ν’ ἀνοίξουμε τὸ δρόμο. Μὰ αὐτὸ εἶναι τὸ εὔκολο. Αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ. Αὐτὸ ποὺ ἀξίζει εἶναι νὰ προχωρήσουμε στὴν πράξη. Νὰ δώσουμε στὸ μήνυμα σάρκα καὶ ὁστᾶ. Κι αὐτὸ δὲν ἔγινε. ( …)
Πόλεμοι, ἀποικιοκρατία, φασισμός, ὑλοκρατία, στυγνὴ ἐκμετάλλευση τῶν ἀδυνάτων καὶ σκλαβιά, αὐτὴ εἶναι ἡ πράξη τῶν Χριστιανῶν, Κύριε! Γι’ αὐτὸ ἦρθες λοιπὸν στὸν κόσμο καὶ γι’ αὐτὸ ἀνέβηκες στὸ Γολγοθᾶ; (…) Μέχρι πότε, Κύριε, θὰ βλέπεις αὐτὴν τὴν κατάσταση καὶ θὰ μακροθυμεῖς; ( …)
Εἶπα καὶ ἄλλα πολλὰ σὲ μιὰ πυρακτωμένη ἐξομολόγηση. ( …) Μὲ κυρίευσε ἐνθουσιασμός μέγας. Νόμιζα πὼς εἶχα φτερά, πὼς δὲν πατοῦσα στὸ χῶμα. Πηγαινοερχόμουνα ἀπὸ τὸ ἕνα σημεῖο στὸ ἄλλο ψάλλοντας. Χόρτασα «Χριστὸς Ἀνέστη»! Ἐκδικήθηκα τὴν Ἀνάσταση τῆς φυλακῆς μὲ τὰ αὐτόματα. Ἐδῶ, μακριὰ ἀπὸ τὴν κακία τοῦ κόσμου, στὴ γλυκειά Ἄνοιξη τ’ Ἀπρίλη, γιόρτασα τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τὴ ζωοφόρα Άνοιξη της ανθρωπότητας!
Από το βιβλίο “7 μήνες στην Ασφάλεια και τη Γυάρο”, ἔκδοση «Χριστιανικῆς».
“ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΓΥΑΡΟΥ. Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΛΕΙΨΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” (“Χριστιανική” 27.7.1974)
Μετὰ τὴν ἐπιστορφή του ἀπὸ τὴν ἐξορία, στὸ πρῶτο μεταδικτατορικὸ φύλλο τῆς “Χριστιανικῆς”, ἐλεύθερος πιά, ὁ Νίκος Ψαρουδάκης μιλᾶ γιὰ τὴ Γυάρο. Ἀξίζει νὰ προσεχθεῖ ἡ περιγραφὴ τῶν ἄθλιων συνθηκῶν ποὺ ἐπικρατοῦσαν, γιὰ νὰ μὴ “ξεθωριάζουν” καὶ ξεχνιοῦνται τὰ πράγματα καὶ νὰ μὴν ὑποβαθμίζονται οἱ ἀγῶνες καὶ τὸ τίμημά τους. 

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2020

Με εντολή Ν.Δ λογοκρισία ΕΡΤ σε όλες τις ειδήσεις από την περιφέρεια λόγω Λέσβου


Εδώ και λίγες ώρες οι δημοσιογράφοι όλων των περιφερειακών Μέσων της κρατικής ραδιοτηλεόρασης της ΕΡΤ δεν μπορούν να ανεβάσουν καμία απολύτως είδηση! Ο πέλεκυς της νεοδημοκρατικής λογοκρισίας έπεσε βαρύς εξαιτίας των επιχειρήσεων “νόμου και τάξης” στα νησιά της Χίου και τη Λέσβου.


Καμία είδηση δεν περνάει εάν προηγουμένως δεν ελεγχεί κεντρικά! Κεντρικά από το ραδιομέγαρο κόπηκε η πρόσβαση στην εντολή “publish” που έβλεπαν οι συντάκτες στην οθόνη του υπολογιστή τους και στη θέση της μπήκε το κουμπί “υποβολή για έλεγχο”! Αυτό για όλες ανεξαιρέτως τις ειδήσεις που θέλουν να αναρτήσουν οι δημοσιογράφοι στα περιφερειακά Μέσα της ΕΡΤ σε όλη την Ελλάδα…

Αφορμή για την επίταξη δημοσιότητας δόθηκε χθες όταν δημοσιογράφος της ΕΡΤ στη Μυτιλήνη ανέβασε στην ιστοσελίδα ρεπορτάζ για όσα συμβαίνουν στο νησί. Κεντρικά της ζητήθηκε να κατεβάσει την είδηση αλλά η συνάδελφος, ως όφειλε, αρνήθηκε να το πράξει. Μετά από αυτό επιβλήθηκε άνωθεν λύση. Η είδηση από τη Λέσβο κατέβηκε κεντρικά από το ραδιομέγαρο! Στη θέση της μπήκε ένα τηλεγράφημα του Αθηναϊκού Πρακτορείου για να υπάρχει απλά ως θέμα. Γιατί σε ότι αφορά στο ίδιο το περιεχόμενο, το ρεπορτάζ του ΑΠΕ ήταν εξίσου αποκαλυπτικό για τα όσα απαράδεκτα γίνονται από τις δυνάμεις καταστολής στο νησί.

Λίγες ώρες μετά οι δημοσιογράφοι των περιφερειακών Μέσων έχασαν την πρόσβαση στη δημοσιότητα για τις ειδήσεις και τα ρεπορτάζ τους. Γιατί στην Αθήνα το επικοινωνιακό σύστημα ελέγχεται κεντρικά με τους δεκάδες βαστάζους της πολιτικής εξουσίας να μεταφέρουν τη γραμμή χωρίς καμία παρέκκλιση. Τα όσα όμως συμβαίνουν στην περιφέρεια, δύσκολα ελέγχονται αφού οι δημοσιογράφοι κάνουν απλά τη δουλειά τους. Για αυτό και βρέθηκε άμεσα η λύση. Φίμωση και λογοκρισία!

Ποια άραγε να είναι η επιτροπή λογοκρισίας στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής; Θα δοθεί άμεσα απάντηση για την επίταξη της δημοσιότητας από την υποτιθέμενη δημόσια ραδιοτηλεόραση;

Η ΕΣΗΕΑ και η ΠΟΕΣΥ οφείλουν άμεσα να αντιδράσουν…

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2020

Ναι» στην υποψηφιότητα της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας για την Προεδρία της Δημοκρατίας!!!

Η εικόνα ίσως περιέχει: 2 άτομα, γυαλιά
Ναι» στην υποψηφιότητα της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας για την Προεδρία της Δημοκρατίας!!!

Φυσικά αφού είναι συνοδοιπόρος, έχει βάλει πλάτη και είναι συνεπής σε όλη την μνημονιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο άλλος ο Γιάνης δε σέβεται το πόνο μιας πονεμένης μάνας και την εμπλέκει στους φτηνούς εντυπωσιασμούς του, χωρίς να την ρωτήσει! Αιδώς!!!


Μια "αριστερά", μνημονιακή και παίγνιο στα σχέδια του Κούλη, μαριονέτες της Μέρκελ και του Τραμπ!!! Απέναντι στο λαό, επικίνδυνοι για τη χώρα.

Η κα Αικατερίνη Σακελλαροπούλου έχει ψηφίσει:

●υπέρ των περικοπών του α’ Μνημονίου (απόφαση 668/2012 ΟλομΣτΕ),

●υπέρ των περικοπών του β’ Μνημονίου και του «νόμου Βρούτση» (ως μειοψηφία στην απόφαση 2287/2015 ΟλομΣτΕ που δικαίωσε τους συνταξιούχους),

●υπέρ της συνταγματικότητας του PSI («κούρεμα») που ρήμαξε τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων (απόφαση 1116/2014 ΟλομΣτΕ),

●υπέρ της κατάργησης των Δώρων των δημοσίων υπαλλήλων (απόφαση 1307/2019 ΟλΣτΕ).
 
ΚΑΙ όπως παρατήρησε εύστοχα ο συναγωνιστής Σταύρος Καλοφωλιάς, "με την εκλογή στην προεδρία της κατ ευφημισμό Δημοκρατίας μας, της προέδρου του ΣτΕ, τιμάται η Ελληνική Δικαιοσύνη!!!!!!. Τέτοια μεγάλη τιμή είχε να δεχθεί από την εποχή ......της χούντας!!!! Όταν οι πραξικοπηματίες την 21η Απριλίου 1967 έκαναν πρωθυπουργό τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου τον Κόλια!!! Όλα αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν!!!!!
Κρατάτε γερά, Καλή συνέχεια!!!"

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ...


ΚΛΗΜΗΣ ΠΥΡΟΥΝΑΚΗΣ 

Για τους μαθητές μου........

Οι Έλληνες έζησαν στον γύψο 7 Χρόνια. Σοκαρίστηκαν, μούδιασαν και άργησαν να σηκώσουν κεφάλι. Ο αντιδικτατορικός αγώνας, τα ουρλιαχτά στην Μπουμπουλίνας και στο ΕΑΤ ΕΣΑ, η εξαφάνιση φίλων, οι σακατεμένες ψυχές, τα παραμορφωμένα σώματα των βασανισμένων, οι νεκροί , τα νέα της Deutsche Welle , του BBC και η Φωνή της Αλήθειας, μεγάλωσαν την οργή του Λαού που σκέφτεται και νοσταλγεί την Ελευθερία.

Η Νομική ήταν η αρχή και το βάπτισμα του πυρός για μαζική αντίδραση και αμφισβήτηση της εξουσίας των κρατούντων, των συνεργατών και των χαφιέδων τους.
Το φοιτητικό κίνημα έβγαλε καθαρό από την λάσπη το πρόσωπο της Ελευθερίας.
Ανέστησε τους μακελεμένους πατριώτες από τα χέρια του Μπάμπαλη του Μάλλιου και του Θεοφιλογιαννάκου.
Αποκορύφωμα της αντίδρασης των φοιτητών στην Χούντα ήταν το Πολυτεχνείο που η Δημοκρατία και το Έθνος οφείλει πολλά.

Ο Διομήδης Κομνηνός ο πρώτος νεκρός στην γωνία Μάρνης και Αβέρωφ και οι δεκάδες νεκροί και τραυματισμένοι από τα όπλα των διατεταγμένων στρατιωτών και αστυνομικών και των ερπυστριών των τανκς προστέθηκαν στις εκατόμβες των νεκρών αυτού του τόπου που επιμένει να ζει σε Ελευθερία.
Η ξενοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών αφού κατεδίωξε, προπηλάκισε, απαγόρευσε, στραπατσάρισε αγωνιστές στα στρατοδικεία και τις φυλακές δεν κατάφερε να ποδηγετήσει τον Λαό.

Η Εκκλησία είναι βεβαρημένη με φορτίο μεγάλης αμαρτίας.
Ενώ θα περίμενε κανείς να είναι στο πλευρό του Λαού, να συμπάσχει με τους αγωνιστές , να συνοδοιπορεί με τους πονεμένους, όχι μόνο έμεινε αμέτοχη, αλλά συνεργάστηκε υποταγμένη στην εξουσία των πραξικοπηματιών.
Ήταν υποταγμένη από τον καιρό της Εθνικής Απελευθέρωσης, ήταν υποταγμένη στα αιματηρά Ευαγγελικά, υποταγμένη και πρωτοπόρα στον αφορισμό του Ελευθερίου Βενιζέλου, υποταγμένη και συμπαραστατούσα στην δικτατορία Μεταξά, υποταγμένη και στηρίζουσα τους δυνάστες της 21ης Απριλίου του 1967 και στην πρώτη φάση και στην δεύτερη.
Εγκατέλειψε τους τραγικά βασανισμένους Έλληνες αγωνιστές της Ελευθερίας. Καμία κύρωση καμία εξιχνίαση εκείνων που υμνούσαν την δικτατορία, αυτών που επικάθησαν με βία στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο.
Ευτυχώς όμως διέσωσαν την αξιοπρέπεια της Εκκλησίας αφανείς ιερωμένοι και πιστοί που συμμετείχαν στους αγώνες του Λαού.

Ένας από αυτούς ήταν ο πάπα Γιώργης Πυρουνάκης.
Έτρεχε στα Στρατοδικεία ως μάρτυρας υπεράσπισης μαχητών της Δημοκρατίας, ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας για την Ελευθερία και την Αλήθεια υποκαθιστώντας τιτλούχους Ιεράρχες που υποβάσταζαν ή συμμαχούσαν με την ένοχη σιωπή τους τους δικτάτορες. Εξέφραζε την αληθινή Εκκλησία του Χριστού την ζώσα Εκκλησία του Χριστού Ελευθερωτή.
Εξέφραζε το κήρυγμα του φτωχού μαραγκού της Ναζαρέτ για Ελευθερία και Αγάπη.
Στο Πολυτεχνείο τα παιδιά περίμεναν από την μια με τις εκκλήσεις τους οι στρατιώτες να μην πυροβολήσουν τους Ελεύθερους πολιορκημένους και από την άλλη τους γονείς τους , τους συγγενείς τους, τον Λαό και τους πολιτικούς ταγούς να ζώσουν το κτήριο...και ήρθαν τα 15 χρόνια αγόρια και κορίτσια.....
Μέσα στο Πολυτεχνείο έμειναν μόνοι, ανυπεράσπιστοι. Η χούντα με τα όργανά της τους τσάκισε.

Τον Νοέμβρη του 1975 σε ένα από τα περιοδικά του ο πατέρας μου έγραφε:

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ
και ζητώ συγγνώμη από τα θύματα της εφτάχρονης τυραννίας του Τόπου μας, ως παπάς, για όσα δεν πράξαμε οι Ιερωμένοι, να τα σώσουμε από τα άγρια νύχια τους . και για την παράλειψη ακόμη να συμπαρασταθούμε στους πόνους και τους φόβους, που τους προκαλούσαν οι αδίστακτοι διώκτες τους.
Έ π ρ ε π ε κ α ι μ π ο ρ ο ύ σ α μ ε ! Ούτε καν οι διαμαρτυρίες μας δεν διατυπώθηκαν επίσημα και διεθνώς, όπως κάνουν άλλες Εκκλησίες μη Ορθόδοξες σε παρόμοιες κακές περιστάσεις. Μα ούτε και τώρα που αποδείχνονται δικαστικώς τα άθλια και φρικιαστικά δεν εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας …. Και παραπονιόμαστε γιατί οι πιστοί - τα παιδιά μας, μας περιφρονούν και λένε τόσα σε βάρος μας άσχημα σχόλια!
Οι απουσίες συνεχίζονται: Δεν περιζώσαμε τότε το Πολυτεχνείο για να εμποδίσουν τα ράσα μας τα τανκς … Εκείνες οι εκκλήσεις δεν μας καίνε;
Γι’ αυτή την αμαρτία μας γιατί δεν κλαίμε; Και γιατί με τρίχινους σάκους (όχι με χρυσούς) δεν πέφτουμε στα γόνατα στον ίδιο χώρο να ζητήσουμε το έλεος του Θεού και τη συγγνώμη του Λαού; Γιατί;
Δεν είμαστε από το Λαό; Αυτή δεν είναι η αποστολή μας; Από πού βρήκαμε την υπόδειξη μόνο βασιλικά ή τυραννικά καθεστώτα να στηρίζουμε, να ευλογούμε, να ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα και να ορκίζουμε τους «άρχοντές» τους;
Ντρέπομαι.



Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019

π. Γεώργιος Πυρουνάκης:"Θα αιματωθούν οι δρόμοι; Πιθανόν."

ΘΑ ΑΙΜΑΤΩΘΟΥΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

Ο μεγάλος αγωνιστής κατά της Δικτατορίας π. Γεώργιος Πυρουνάκης, όντας εξόριστος στον Άγιο Στέφανο στο Μπογιάτι, κάθε πρώτη του μήνα, μετά τη λειτουργία για τους αποφυλακισμένους πολιτικούς εξορίστους και τους ανθρώπους του Λόγου και της Τέχνης, εκφωνούσε "Κήρυγμα ελπίδας", με μηνύματα ελευθερίας και αγώνα.

Στις 5 Απριλίου 1970, ημέρα Κυριακή, με θέμα "πιστοί στο πνεύμα το αληθινό", προφητικά, μας έλεγε, ανάμεσα στα άλλα, προτρέποντάς μας:

"Να έχω αγωνία' που να τη μετασχηματίζω και να την εκφράζω όχι σε τάσεις τρομοκρατημένης φυγής ή σε μισοκακόμοιρες κλάψες' αλλά σε αγώνα. Σε αγώνα ηθικής αντιστάσεως προς ό,τι κακό και όποιους κακούς. Και για επιτυχίες, που έστω κι αν χρειαστεί μένοντας ανυποχώρητος στις αντιδράσεις ή στις επιθέσεις των άλλων, να είμαι έτοιμος να υποστώ την οποιαδήποτε θυσία. Βαρύ βέβαια το τίμημα, αλλά ωραίο. Και ο ελεύθερος άνθρωπος τα καταφέρνει αυτά. Γιατί αυτός έτσι πιστεύει και έτσι ενεργεί' δε λυγίζει ούτε μικροσυμβιβάζεται' δε ντροπιάζεται. Αλλά με επιμονή συνεχίζει και ανοίγει δρόμους σε νέους ορίζοντες και οδηγεί σε νέους δρόμους και ορίζοντες. Ώστε και οι άλλοι ν' ακολουθήσουν. 
Θα αιματωθούν οι δρόμοι; Πιθανόν."




ΠΗΓΗ: Adonis Sanoudos

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2019

Κώστας Γεωργάκης ...

Αποτέλεσμα εικόνας για κωστασ γεωργακησ

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, χαμογελάει, παπούτσια
“…..δεν μπορώ ούτε να σκεφθώ ούτε να ενεργήσω αν δεν είμαι ελεύθερος. Ζήτω η Δημοκρατία, Κάτω η Τυραννία. Η πατρίδα μας που γέννησε την ελευθερία θα εξαφανίση τους τυράννους.”


Κώστας Γεωργάκης (φοιτητής Γεωλογίας στην Ιταλία, μέλος της ΕΔΗΝ), από το τελευταίο σημείωμα πριν αυτοπυρποληθεί στην Πλατεία Ματεότι στην Γένοβα στις 19-9-1970

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2019

Ευθύνες Ελλήνων πολιτικών για την Κύπρο – Ο Ιωαννίδης πίστεψε τον Κίσινγκερ, όχι όμως και ο Ωνάσης


Πολλοί είναι οι υπεύθυνοι από ελληνικής πλευράς για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Κορυφαία ευθύνη φέρει ο Δημήτριος Ιωαννίδης που ανέλαβε παρασκηνιακά μετά το Πολυτεχνείο και υλοποίησε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Το Μάρτιο του 1974 ο δικτάτορας Ιωαννίδης κάλεσε στο γραφείο του τον Αριστοτέλη Ωνάση. Του είπε, σύμφωνα με έναν από τους πολύ στενούς συνεργάτες του Ωνάση: “Αριστοτέλη, όλα πάνε καλά με την εξωτερική πολιτική. Οι Αμερικανοί μου είπαν να βγάλουμε από τη μέση τον παπά (τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, Πρόεδρο της Κύπρου) και θα μας δώσουν το νησί” (Κύπρος). Ο Αριστοτέλης Ωνάσης τότε του έκανε μια πολύ απλή ερώτηση η οποία θα ήταν αρκετή να πείσει τον ανόητο Ιωαννίδη να σταματήσει να αγοράζει τα παραμύθια του Κίσινγκερ. Τον ρώτησε: “Και γιατί δεν το κάνουν μόνοι τους;”.
Ο Ιωαννίδης είχε πέσει στην παγίδα. Ο στρατηγός Μπονάνος κατέθεσε πως ο Ιωαννίδης του είχε πει ότι είχε διαβεβαίωση από τις ΗΠΑ πως οι Τούρκοι ίσως προσπαθήσουν να στήσουν ένα προγεφύρωμα στην Κερύνεια μόνο για λόγους γοήτρου! Τόσο πολύ «κώτσο» είχαν πιάσει τον Ιωαννίδη οι Αμερικάνοι, οι οποίοι στο πρόσωπό του βρήκαν το χρήσιμο ηλίθιο που χρειάζονταν. Αφού πρώτα βέβαια ο Καραμανλής έβαλε την Τουρκία στο παιχνίδι -ως εγγυήτρια δύναμη- με τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου (1959). Το προγεφύρωμα στήθηκε το 1974. Ήταν 6-7% και όταν επανήλθε ο Καραμανλής μετετράπη στο 37% του νησιού. Η κύρια ευθύνη του ήταν στο ότι διατήρησε την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων που τήρησε παθητική στάση κατά τον Α΄ Αττίλα. Όσο για την ευθύνη των απριλιανών, αυτοί απέσυραν από την Κύπρο την ελληνική μεραρχία από τα τέλη του 1967.
Παρακολουθήστε την εκπομπή του Κώστα Μαρδά με το Σάββα Καλεντερίδη για τον τουρκικό Αττίλα made in Israel-USA.

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2019

28 Μαρτίου του 1969-Η δήλωση Σεφέρη κατά της χούντας. Πάντα επίκαιρη.

Στις 28 Μαρτίου του 1969 ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης (1900-1971) αποφασίζει να λύσει τη σιωπή του και να μιλήσει ανοιχτά κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Μαγνητοφωνεί μία δήλωση, στην οποία, μεταξύ άλλων, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στο στρατιωτικό καθεστώς για την τραγωδία στην οποία οδηγούσε την Ελλάδα.
Η κασέτα φθάνει λαθραία στο Λονδίνο και αυθημερόν η δήλωσή του μεταδίδεται από την Ελληνική Υπηρεσία του BBC, ενώ αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Παρισιού και την «Ντόιτσε Βέλε».

Η Δήλωση Σεφέρη

Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω, αυτό δε σημαίνει διόλου πως μου είναι αδιάφορη η πολιτική ζωή μας.
Έτσι, από τα χρόνια εκείνα ώς τώρα τελευταία έπαψα κατά κανόνα ν’ αγγίζω τέτοια θέματα. Εξ άλλου τα όσα δημοσίεψα ώς τις αρχές του 1967, και η κατοπινή στάση μου (δεν έχω δημοσιέψει τίποτε στην Ελλάδα από τότε που φιμώθηκε η ελευθερία) έδειχναν, μου φαίνεται αρκετά καθαρά τη σκέψη μου.
Μολαταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας. Με όλη τη δυνατή συντομία, νά τι θα έλεγα:
Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς όλως διόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας, στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο.
Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι’ αυτές να καταποντισθούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. Δε θα μου είταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτιες ζημιές δε λογαριάζουν παρά πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς, δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτόν τον κίνδυνο.
Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις, η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μάς βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.
Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό, και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι Εθνική επιταγή.
Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό, να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω.
Η Χούντα, φανερά ενοχλημένη από την εξέλιξη αυτή, θα αφαιρέσει από τον Σεφέρη τον τίτλο του πρέσβεως επί τιμή και το δικαίωμα χρήσης του διπλωματικού διαβατηρίου του. Θα δικαιολογήσει την πράξη της αυτή με το επιχείρημα ότι ή δήλωσή του μεταδόθηκε από τη ραδιοφωνία της Σοβιετικής Ένωσης και άρα συνιστά αντεθνική προπαγάνδα. Στον χορό θα μπει και ο φιλικός της Τύπος, που θα γράψει ότι ο Σεφέρης «πούλησε την Κύπρο για να πάρει το Νόμπελ», ενώ θα τον χαρακτηρίσει κρυφοκομμουνιστή και μίσθαρνο όργανο ξένων κυβερνήσεων.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2018

Μελέτης Μελετόπουλος -" Περί Πολυτεχνείου "

Δεν διατίθεται αυτόματο εναλλακτικό κείμενο.

Το καλοκαίρι του 1973 παραθερίζαμε οικογενειακώς στο Ναύπλιο, στο ξενοδοχείο Διόσκουροι. Μαζί μας έμεινε για λίγες μέρες η γνωστή μας οικογένεια Σπαρτίδη. Ο Άθως Σπαρτίδης, Γενικός Διευθυντής του υπουργείου Συντονισμού, οικονομολόγος του LSE, γυιός αξιωματικού που σκοτώθηκε στην Αλβανία, ακέραιος άνθρωπος, με γκρίζο κοντοκουρεμένο μουστάκι, γυαλιά φυμέ, τα τυπικά της δεκαετίας του ’60 με τις οξείες γωνίες, άτεγκτος, αυστηρός, παλαιομοδίτης, καθαρευουσιάνος, οξύθυμος και δεξιός. Μαζί η γυναίκα του, η δεκαοκτάχρονη κόρη του, και ο δεκαεξάχρονος γυιός του Αλέξανδρος.
Τον Αλέξανδρο τον θυμάμαι σαν να τον βλέπω μπροστά μου. Ήταν ένας χαρούμενος, φλύαρος έφηβος, με γυαλάκια, άκρως πολιτικοποιημένος, σε ριζική αντίθεση με τον υπερδεξιό αντικομμουνιστή πατέρα του, με τα κατοχικά και εμφυλιοπολεμικά βιώματα. Αντιθέτως ο Αλέξανδρος ήταν παιδί των sixties, μιάς εποχής απελευθερωτικής, ρηξικέλευθης, επαναστατικής. Ήταν επόμενο το χάσμα των γενεών μεταξύ πατέρα και υιού Σπαρτίδη. 
Στο Πολυτεχνείο, ο Αλέξανδρος, αγνοώντας, όπως όλοι μας τότε, τα σκοτεινά γεωπολιτικά παιχνίδια που παίχτηκαν στην πλάτη του ελληνικού λαού και της ελληνικής νεολαίας, γεμάτος επαναστατικό ενθουσιασμό και ηρωϊκή διάθεση, αποφάσισε να συμμετάσχει στο ιστορικό γεγονός της νεανικής εξέγερσης. Μαζί με άλλους τρεις συμμαθητές του, έφυγαν από την Λεόντειο όπου φοιτούσαν (πώς τους άφησαν;), ανέβηκαν με τον ηλεκτρικό στην Βικτώρια, με προορισμό το Πολυτεχνείο. Στην οδό Κότσικα, έπεσαν πυροβολισμοί από την ταράτσα του ΟΤΕ. Μία πόρτα άνοιξε, ένας αρχιτέκτων τους τράβηξε μέσα, αλλά ο Αλέξανδρος ξέφυγε και συνέχισε μόνος. Και η συνέχεια από το ρεπορτάζ:
«Αλέξανδρος Σπαρτίδης, 16 ετών, μαθητής. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά ανδρών της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευαν στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.» 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ


Του Λεωνίδα Αποσκίτη
«.... είμαστε 'μεις τα παιδιά εκείνων που το '56 κατέβαιναν στους δρόμους της Αθήνας για την Αυτοδιάθεση της Κύπρου και που πήραμε απ' τους γονιούς μας εντολή να θυσιαστούμε για την ελευθερία της ....αυτή την εντολή έχουμε δώσει κι εμείς στα δικά μας παιδιά.... μην ακούτε αυτούς που σας ψιθυρίζουν ότι δεν χρειαζόμαστε ήρωες.... η θυσία αποτελεί ηθική προτροπή σε όλους τους λαούς, σε όλες τις θρησκείες, σε όλες τις ιδεολογίες ....»
Λάμπρος Παπαδημητράκης, Σκηνοθέτης, Εκφωνητής στον Ραδιοφωνικό Σταθμό του Πολυτεχνείου

Σαράντα πέντε χρόνια κλείσανε εφέτος από τον Νοέμβρη του ’73, την ηρωϊκή «μεγαλοβδομάδα» του σύγχρονου Ελληνισμού. Τις ημέρες εκείνες που η φωτεινή δύναμη της νέας γενηάς σήκωσε την Ελλάδα λίγο ψηλότερα... «καθώς τα ατίμητα άλογα του Δία ολόρτα σηκώνονται άμα νιώσουν στην οπλή τους τον οχτρό», όπως λέει ο Άγγελος Σικελιανός στο ποίημά του Προς την Άνω Ελλάδα.

Στην συνέχεια, το μεγάλο «Όχι» των φοιτητών και της ελληνικής νεολαίας πνίγηκε στο αίμα της Κύπρου, ξεθώριασε από τον ψεύτικο «θρίαμβο» της μεταπολίτευσης, παραμορφώθηκε από την σαθρή μυθολογία του εκσυγχρονισμού, που πάνω της χτίστηκαν οι καρριέρες των νέων αφεντικών, και βούλιαξε στον βάλτο της τρόϊκας και του ευρώ.

Ήταν από τότε, που η υπό εκκόλαψη Νέα Τάξη είχε βάλει στο στόχαστρό της την Ελλάδα. Γιατί τα γεγονότα του 1973 δεν εντάσσονται μόνο στο λυκόφως του Ψυχρού Πολέμου, αλλά αποτέλεσαν μια πρώτη πράξη, και το μοντέλο ακόμα, για τις ανατροπές που θα ακολουθούσαν τις επόμενες δεκαετίες με στόχο την ευρωατλαντική επικυριαρχία στον μετασοβιετικό κόσμο. Το σχέδιο του εσωτερικού πραξικοπήματος, που τέθηκε σε εφαρμογή, το είδαμε να επαναλαμβάνεται πολλές φορές με τις «έγχρωμες επαναστάσεις" στα Βαλκάνια, την Ευρασία, με την Αραβική «Άνοιξη» κ.ά.... Εκμετάλλευση μιας λαϊκής εξέγερσης από πυρήνα οργανωμένων πρακτόρων, ανάδειξη των μελλοντικών ηγετών και, πάνω απ’ όλα, χειραγώγηση της Κοινής Γνώμης.

Αποφασιστική ήταν η δράση των αθέατων «παγκόσμιων σκηνοθετών»: CIA, DIA, Μοσσάντ, το αόρατο «ωκεανογραφικό» πλοίο Apollo 2 του ΝΑΤΟ, οι κομμάντος των «μαύρων επιχειρήσεων» από τις Βρυξέλλες που ήρθαν στην Αθήνα και συμμετείχαν στα γεγονότα... Και άλλες ενέργειες που δεν μαθεύτηκαν ποτέ. Το 1972, ο εκλεγμένος πρόεδρος της Χιλής, Σαλβατόρε Αλλιέντε, είχε δώσει την εξήγηση για το ποιος πραγματικά αποφασίζει: «Οι βασικές οικονομικές και στρατιωτικές αποφάσεις των χωρών παίρνονται από ...«διεθνείς οργανώσεις» που δεν εξαρτώνται από καμμιά χώρα και που οι δραστηριότητές τους δεν ελέγχονται από καμμιά Βουλή ή από τις λαϊκές μάζες...». Λίγες ημέρες πριν από το Πολυτεχνείο, τον Σεπτέμβριο του ’73, πλήρωσε κι αυτός με την ζωή του αυτή την τραγική αλήθεια.

Συμπληρώθηκαν, λοιπόν, σαράντα πέντε χρόνια από την ημέρα που απέναντι στο ανθελληνικό δόγμα της χούντας "υποταγή-τυραννία-προδοσία" απάντησε η φωτισμένη νεολαία του Πολυτεχνείου με το πανανθρώπινο σύνθημα: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία… Ένα τρίπτυχο τόσο επίκαιρο και σήμερα που η φρίκη της διεθνούς κλεπτοκρατίας, του ισοπεδωτικού καπιταλισμού και του ενδοτικού εθνομηδενισμού αναμετριέται πάλι με τα σωθικά του Ελληνισμού. Είναι γι’ αυτό τον λόγο που οι δωσίλογοι και τα κάθε είδους φερέφωνα της Νέας Τάξης προσπαθούν να σβήσουν από την εθνική μνήμη τον Νοέμβρη του ’73, να απαξιώσουν την Γενηά του Πολυτεχνείου. Επειδή είναι πάντα επικίνδυνη, όσο και αν την εκμεταλλεύτηκαν πολύ οι κυνικοί εξουσιαστές που χρησιμοποίησαν την εξέγερση για να φέρουν χειρότερη δουλεία και ξεπούλημα και θανατικό. Και τώρα προσπαθούν να της φορτώσουν την παρακμή και την διαφθορά επειδή κάποιοι εξαργύρωσαν, λέει, και «με μεγάλο τόκο» την συμμετοχή τους στην εξέγερση του ‘73.

Υπήρξαν, βέβαια, τα «λαμόγια» και είναι γνωστοί. Επώνυμοι… Ήταν, όμως, «τρεις». Και οι άλλοι είναι χίλιοι-δεκατρείς. Οι άλλοι, οι ανώνυμοι, οι σιωπηλοί, οι αντιστεκόμενοι, οι παντοτινά στρατευμένοι στο όραμα της εθνικής ανεξαρτησίας και στο σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Σε αυτούς ανήκει το «Πολυτεχνείο» και τα πολλά «Πολυτεχνεία» του μέλλοντος που αναπόφευκτα θάρθουν, καθώς η παγκόσμια χούντα έχει δείξει τα νύχια της.

Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

Σχόλιο με αφορμή την έκθεση υπό τον τίτλο «Αλληλεγγύη και Αντίσταση. Η στήριξη της ελληνικής αντίστασης ενάντια στη στρατιωτική χούντα από τα γερμανικά κόμματα, συνδικάτα και πολιτικά ιδρύματα (1967-1974)»

Σχόλιο με αφορμή την έκθεση υπό τον τίτλο «Αλληλεγγύη και Αντίσταση. Η στήριξη της ελληνικής αντίστασης ενάντια στη στρατιωτική χούντα από τα γερμανικά κόμματα, συνδικάτα και πολιτικά ιδρύματα (1967-1974)»

του Βασίλη Ασημακόπουλου

«DER SPIEGEL : Κύριε Παπανδρέου, ακόμη μια ερώτηση σ’ ό,τι αφορά τις σχέσεις σας με τους Γερμανούς. Οι ‘τοποτηρηταί της Ουάσιγκτον’, όπως χαρακτηρίζετε σήμερα τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες εβοήθησαν κάποτε κι εσάς προσωπικώς και το Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημά σας ΠΑΚ οικονομικά και οργανωτικά, αν και εσείς επιδείξατε ριζικά αντιαμερικανική στάση. Πώς συμβιβάζονται όλα αυτά ;

ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ : Αυτό είναι αληθές. Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες ενίσχυσαν ένα ευρύ φάσμα ελληνικών οργανώσεων, εμάς επίσης. Σημαντικότερη βοήθεια μας έδωσαν οι Ιταλοί σοσιαλιστές και οι Σουηδοί σοσιαλδημοκράτες. Τουλάχιστον αυτά τα ποσά εκάλυπταν τα έξοδα των γραφείων μας. Η βοήθεια των Γερμανών ήταν στην ουσία ‘ελεημοσύνη’ 4.000 DM μηνιαίως που κράτησε περίπου 3 χρόνια και χαρακτηριστικά διακόπηκε περίπου ένα χρόνο πριν από την πτώση της χούντας. Διότι είχαμε επίσης πολλές διαφωνίες και μεις από το ΠΑΚ δεν επιτρέψαμε ποτέ στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα να μας επιβάλλουν τις απόψεις τους στο θέμα της συμμετοχής της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, και στο θέμα της λύσεως Καραμανλή, την οποία προώθησαν οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες»
(από τη συνέντευξη του Α.Π. στο γερμανικό Der Spiegel τον Σεπτέμβριο 1976, όπως αναδημοσιεύθηκε στην εφημ. Το Βήμα, 5-9-1976, με τίτλο ‘Τοποτηρητής των ΗΠΑ στην Ευρώπη η Βόννη λέγει ο κ. Παπανδρέου’)


Πριν από λίγες μέρες σε φιλοκυβερνητική ιστοσελίδα (left.gr) παρουσιάστηκε η είδηση ότι εγκαινιάσθηκε έκθεση με θέμα την στήριξη της ελληνικής αντίστασης ενάντια στη στρατιωτική χούντα από τα γερμανικά κόμματα, συνδικάτα και πολιτικά ιδρύματα. Από το σχετικό δελτίο τύπου του ΑΠΕ-ΜΠΕ πληροφορούμαστε μεταξύ άλλων ότι η συγκεκριμένη έκθεση χρηματοδοτήθηκε από το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Εξωτερικών από πόρους του Ελληνογερμανικού Ταμείου για το Μέλλον. Το υλικό της έκθεσης που περιλαμβάνει φωτογραφίες, μπροσούρες, τρικ, αφίσσες και κατατοπιστικά κείμενα επιμελήθηκαν από κοινού τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ) και το Ίδρυμα Φρίντριχ Έμπερτ του SPD, μετά από πρόσκληση στα ΑΣΚΙ, όπως επίσης μας πληροφορεί το δελτίο τύπου. Λίγες σκέψεις-σχόλια επ’ αυτών.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μεγάλο μέρος της γερμανικής κοινωνίας και των οργανωμένων φορέων της (κόμματα, συνδικάτα, συλλογικότητες, οργανώσεις), αλλά και κινήματα και μεμονωμένοι πολίτες, μα και στρατευμένοι αγωνιστές, στάθηκαν αλληλέγγυοι με διάφορες μορφές και εμφάσεις (από μια απλή υπογραφή συμπαράστασης, ψηφίσματα, εκδηλώσεις αλληλεγγύης, παροχή υλικοτεχνικής υποδομής, ελευθερία κινήσεων και διευκολύνσεις προς τους Έλληνες αντιδικτατορικούς, μέχρι ενεργητικές και παράτολμες ενέργειες ακόμα και εντός της υπό στρατιωτική δικτατορία Ελλάδας). Η εικόνα αυτή δεν συναντιέται μόνον στη Γερμανία. Αντίστοιχο ενεργητικό κλίμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης συνάντησαν οι αντιδικτατορικές οργανώσεις σε όλες τις κοινωνίες της Ευρώπης (κυρίως δυτικής, όπως στην Ιταλία, στην Σουηδία, την Γαλλία, την Αγγλία κ.α.), αλλά και όπου υπήρχαν ελληνικές κοινότητες της διασποράς που κινητοποιούνταν ενάντια στη δικτατορία στην Ελλάδα, όπως στον Καναδά, την Αυστραλία, τις ΗΠΑ. Την πραγματικότητα αυτή ιδιαιτέρως μου την επεσήμαναν άνθρωποι που έζησαν την περίοδο της δικτατορίας και δραστηριοποιήθηκαν εναντίον της, στην Ιταλία και την Γερμανία, σε συνεντεύξεις που μου παραχώρησαν στο πλαίσιο της ερευνητικής μου εργασίας για το ΠΑΣΟΚ, αναφερόμενοι στο αντιδικτατορικό κίνημα και ειδικότερα στη δραστηριότητα του ΠΑΚ στο εξωτερικό (Για το υποστηρικτικό κλίμα των αντιδικτατορικών οργανώσεων, από την οπτική αγωνιστών του ΠΑΚ στην (Δυτική τότε) Γερμανία, βλ. Βασιλειάδης Δ., Ο μύθος του Ανδρέα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2007, στην Ιταλία βλ. Παπαγιαννόπουλος Γ., Η σκοτεινή πλευρά του Ήλιου, εκδ. Οδυσσέας, 1989).