Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΝΤΟΥΛΑΣ Θ.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΝΤΟΥΛΑΣ Θ.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2023

Ακοινώνητοι στα ουσιώδη

Ο πάντα εύστοχος Χρήστος Γιανναράς με αναφορά στον δικό μας Θεόδωρο Παντούλα

Χρήστος Γιανναράς 24.12.23


Δίχως Αρχαία Ελληνικά στο σχολείο, πώς να συνειδητοποιήσει, ο περίπου ελληνόφωνος σημερινός Ελληνας, την καισαρική διαφορά που χωρίζει την ατομική κατανόηση από την κοινωνούμενη εμπειρία; Δεν συν-εννοούμαστε οι άνθρωποι σήμερα, δεν θέλουμε να ομονοούμε, η γνώση γίνεται εργαλείο ή όπλο επιβολής, όχι θησαύρισμα και χαρά κοινωνίας.

Πάντοτε υπήρχαν πόλεμοι – ο ισχυρότερος να υποτάξει (δούλο του) τον ασθενέστερο. Ομως, ποτέ η υποταγή (δουλεία) δεν θεωρήθηκε προσόν και προτέρημα, που μεταμορφώνει την απανθρωπία σε αυτονόητη δικαιωματική κατάκτηση. Οι κατακτητικές φιλοδοξίες των ισχυρών πείθουν τη λογική ή τη φαντασία μας ότι αναχαιτίζονται, όταν τα θύματα συμφωνήσουμε να λέμε τον συμβιβασμό «αυτοάμυνα», την αδικία «πολιτικό ρεαλισμό», τη βάναυση απανθρωπία «στρατηγική ισχύος».

Κάποιοι ηγέτες υπερφίαλων εθνών συνοψίζουν στη φυσιογνωμία τους την παγερή αποφασιστικότητα του αδίστακτου μακελάρη. Με τέτοιους ηγέτες, η σύνολη ανθρωπότητα διολισθαίνει στη σύγχυση της αλογίας, στη φρίκη της διαστροφής, στον σαδισμό της ανωμαλίας. Πατριαρχεία χριστιανικών Εκκλησιών, Ακαδημίες «επιστημονικών» ερευνών, προσωπικότητες χαρισματικές στο πεδίο της μουσικής μεγαλουργίας και των εικαστικών τεχνών, συντηρούν τη βεβαιότητα ότι η ζωή είναι το ιλιγγιώδες προνόμιο (αποκλειστική μοναδικότητα) του ελάχιστου πλανήτη: της γης.

Δυσεξήγητο είναι το πώς και το γιατί: Να είναι νεκρή, άζωη ύλη το απεριόριστο χωρικά και αέναο χρονικά σύμπαν, να πραγματώνεται η ενσυνείδητη ζωή, μόνο και αποκλειστικά, πάνω στον ελάχιστο πλανήτη «γαία=γη» – το θάμβος της υπαρκτικής μοναδικότητας, η ελευθερία της αγαπητικής αυτοπροσφοράς. Η πορεία της ανθρωπότητας πάνω στον πλανήτη γη μοιάζει μια σχεδιασμένη φυγή από το ερώτημα για το «νόημα» (αιτία και σκοπό) της ύπαρξης, του κόσμου, της Ιστορίας.

Πέμπτη 18 Μαΐου 2023

Μην Μας Ψηφίσετε!




γράφει ο Θεόδωρος Ε. Παντούλας*


Αν είστε ικανοποιημένοι με την επιτρόπευση και τον ενεχυριασμό της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, τότε… μην μας ψηφίσετε.

Αν προσδοκία σας είναι η χώρα να γεμίσει καζίνα, ξαπλώστρες κι ανεμογεννήτριες και πάλι… μην μας ψηφίσετε.

Αν όραμά σας είναι να βγούμε στη ζητιανιά των Αγορών και να ζούμε με επιδόματα φτώχειας, τότε σίγουρα… μην μας ψηφίσετε.

Σας έχει ένα σωρό άλλους υποψηφίους ο πολύποδας της κομματοκρατίας. Αλλά, να ξέρετε: δεν μπορούν να μας ξελασπώσουν αυτοί που μας κύλησαν στις λάσπες των Μνημονίων, ούτε μπορεί να είναι ναυαγοσώστες αυτοί που πραγματοποίησαν το ναυάγιο της Μεταπολίτευσης. Είμαστε «με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο», μόνο που το να ψηφίζεις κάποιον για να αποφύγεις κάποιον άλλο, αυτό δεν συνιστά επιλογή αλλά εκβιασμό.

Είναι δύσκολο να μιλήσεις για την Πολιτική σήμερα. Ο παλαιοκομματισμός λέρωσε ακόμη και τις λέξεις που κάποτε έδιναν ελπίδα. Έγιναν πουκάμισα αδειανά να κρύβουν την γύμνια τους: την ένδειά τους σε νοήματα, σε ιδέες, σε αξίες, σε σχεδιασμό. Αυτό που λείπει από την προεκλογική φλυαρία είναι η πραγματική Πολιτική. Οι στημένες τηλεοπτικές αρένες δεν παράγουν πολιτική. Θόρυβο παράγουν. Γι’ αυτό και σιωπούν για τα ουσιώδη: Για την μεταβίβαση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, για την ερήμωση της υπαίθρου, για την γεωπολιτική ανακατάταξη, για την φυγή εκατοντάδων χιλιάδων νέων από την πατρίδα μας. Τους αρκεί που μας σφαλιαρώνουν από την σωστή πλευρά της ιστορίας! Είναι ευρωπαϊστές αλλά όχι Ευρωπαίοι! Και η ελληνική ιδιοπροσωπία γι’ αυτούς δεν είναι περηφάνια αλλά βαρίδι! Άλλοτε μας θεωρούν «ετερόκλητο όχλο» κι άλλοτε ανόητους «νατιβιστές». Οι υπόλοιποι όμως έχουμε «σώμα και θρησκεία και παππού σε μέρη αυτόνομα μέσα στην Τουρκοκρατία». Συνομιλούμε, δηλαδή, και με την γεωγραφία και με την ιστορία μας.

Στην δική μας πολιτική παράδοση η παραίτηση της αποχής και της ιδιώτευσης δεν είναι κατόρθωμα αλλά κατάντια.

Ο Οδυσσέας Ελύτης έλεγε ότι την Ελλάδα την ξαναφτιάχνεις με μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούν να την φτιάξουν αυτοί που ξερίζωσαν τις ελιές, αυτοί που ξεπάτωσαν τα αμπέλια κι αυτοί που για μια επιδότηση κόψαν στα δύο τα σκαριά μας.

Παρασκευή 12 Μαΐου 2023

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΝΤΟΥΛΑΣ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ




ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΝΤΟΥΛΑΣ - εκ μέρους της Δημοκρατικής Αναγέννησης


Η Πολιτική Πρωτοβουλία την Πέμπτη 6/4 και ώρα 06.30 μ.μ. στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ (3ος όροφος), ανακοινώνει τη συμμετοχή της στις προσεχείς εκλογές. 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΝΤΟΥΛΑΣ - εκ μέρους της Δημοκρατικής Αναγέννησης

Παρασκευή 5 Μαΐου 2023

Ο Δρόμος Της Πολιτικής







του Θεόδωρου Παντούλα*


Παλιότερη δημοσίευση 
26/02/2020

Η γενιά μας είναι η γενιά της ήττας. Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι πως φτάσαμε στην ήττα χωρίς να δοθεί, στην πραγματικότητα, καμιά μάχη. Aνεπαισθήτως μας έκλεισαν από τον κόσμον έξω. Και ξεμείναμε απορημένοι και παροπλισμένοι σ’ ένα πεδίο βολής που ασκούνται γιάπηδες και τζογαδόροι της διεθνούς χρηματοπιστωτικής μαφίας.

Κοινός τόπος ότι η χώρα έγινε χώρος και μάλιστα μπιρ παρά ενοικιαζόμενος χώρος. Αυτό όμως δεν είναι λόγος να λησμονούμε ότι, όταν κάποιος πέσει, έχει σοβαρές πιθανότητες να ορθοποδήσει. Σε καμιά περίπτωση όμως, όσο σέρνεται –όπως σερνόμαστε εμείς– δεν υπάρχει περίπτωση να ορθοποδήσει. Και κάτι ακόμη: δεν κόβεις το χέρι σου, όταν σε πονάει, και πολύ περισσότερο δεν εμπιστεύεσαι την ίασή του στους κομπογιαννίτες που το αρρώστησαν.

Όλα αυτά θα έπρεπε να είναι αυτονόητα αλλά, δυστυχώς, δεν είναι. Και τα επισημαίνουμε γιατί –παρά την γενικευμένη και παρήγορη απαξίωση του παλαιοκομματισμού– βλέπουμε να σηκώνουν κεφάλι τα χασαπόσκυλα της μεταπολίτευσης, που όποια προβιά κι αν ενδυθούν, ας μην γελιούμαστε –αυτό δεν θα ’ταν βέβαια ελληνοπρεπές– δεν θα αποβάλουν τα κουσούρια της λυκοφιλίας τους.

Η σκιαμαχία μεταξύ αριστεράς και δεξιάς είναι ξεπερασμένη από την ίδια την πραγματικότητα και τον κοινό παρανομαστή τους που είναι τα μνημόνια. Με άλλα λόγια, πολιτικό προσωπικό για να υπηρετηθεί η επιτροπεία υπάρχει και σε περίσσευμα. Αυτό που δεν υπάρχει, είναι ένας συγκροτημένος πατριωτικός –δηλαδή εξ ορισμού κοινωνιοκεντρικός– χώρος, ώστε να πάψουμε να παραπαίουμε μεταξύ του κακού και του χειρότερου.

Τετάρτη 3 Μαΐου 2023

Καιρός Τοῦ Ποιῆσαι*





Παντούλας Θόδωρος 


Είναι, στ’ αλήθεια, πολύ δύσκολο να μιλήσεις για πολιτική χρησιμοποιώντας λέξεις που κάποτε έδιναν ελπίδα και σήμερα είναι πουκάμισα αδειανά. Ποια «αλλαγή», ποια «επανίδρυση» και ποιον «πατριωτισμό» να επικαλεστείς; Η «αλλαγή» έγινε έφοδος στο κράτος, η «επανίδρυση» τακτοποίηση των δικών μας παιδιών κι ο «πατριωτισμός» βούλιαξε στα ρηχά του Καστελλόριζου. Δεν λέρωσαν δηλαδή μόνο την πολιτική, λέρωσαν και την γλώσσα τα μπουλούκια των πολιτευομένων. Όλοι τους λ.χ. κόπτονται στα λόγια για την πρώτη κατοικία και την προστασία της αλλά, όταν έρθει η ώρα, και με τα δυο τους χέρια κάνουν τα θελήματα των αρπακτικών, που δεν έχουν, πράγματι, πατρίδα αλλά μια ακόρεστη επιθυμία να μην έχουμε και οι υπόλοιποι.

Εδώ και καιρό η όποια ενασχόληση με τα κοινά γεννά υποψίες. Η πολιτική δραστηριότητα δεν θεωρείται διακονία αλλά σταδιοδρομία. Οπότε δεν απαιτούνται κι έκτακτα χαρίσματα. Αρκεί ο επαγγελματισμός των ανεπάγγελτων του κομματικού σωλήνα ή των κληρονομικώ ή και τηλεοπτικώ δικαιώματι σατράπηδων και σαράφηδων. Για ήθος ούτε λόγος! Να μην σας πω ότι η παλιανθρωπιά είναι προαπαιτούμενο μακροημέρευσης σε αυτούς τους χώρους. Κι αν κάτι δεν πάει όπως το λογάριαζαν, αλλάζουν φανέλες οι παιχτούρες και συνεχίζουν τον «αγώνα» τους από νέο «μετερίζι». Του Γρηγόρη Ψαριανού –δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο, ενδεικτικά τον αναφέρω– είναι αξιοθαύμαστες οι «αναθεωρήσεις» του. Από τον ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην Δημοκρατική Αριστερά κι από εκεί στο Ποτάμι κι εν συνεχεία στη Νέα Δημοκρατία σε λιγότερο από μια δεκαετία! Δεν κατάφερε ο άνθρωπος να εκλεγεί με αυτή αλλά χαμένος δεν πήγε. Προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του ως μετακλητός στο γραφείο του αντιπροέδρου της Κυβέρνησης. Σας φαίνονται κανονικά όλα αυτά; Αυτή είναι η «κανονικότητα» της δημόσιας ζωής; Δεν ξέρω!

Αυτό που ξέρω είναι ότι το πελατειακό κράτος και παρακράτος, που οι περισσότεροι νυχθημερόν σιχτηρίζουμε, κραταιώνεται στις πλάτες μας συντηρώντας κομματικούς στρατούς που μετέχουν συγκροτημένα σε εκλογικές και άλλες αναμετρήσεις.

Δευτέρα 1 Μαΐου 2023

Θέλουμε να γίνουμε η φωνή όσων δεν έχουν φωνή.



Παντούλας Θόδωρος 


Οι ημέρες είναι λιγοστές. Και τα μέσα που διαθέτουμε ακόμη λιγότερα. Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε με πολλούς κόπους. Για εμάς ούτε γινάτι είναι ούτε αρπαχτή οι εκλογές. Είναι χειρονομία ευθύνης Μαρτυρία ενός άλλου ύφους, δηλαδή ήθους, δίνουμε. Και το κάνουμε χωρίς τις συνήθεις εκπτώσεις. Δεν είμαστε ούτε μπροστινοί ούτε… πισινοί κανενός.

Αν θέλετε απλώς να διαμαρτυρηθείτε υπάρχουν άλλοι, πολύ καλύτεροι από εμάς στους σαματάδες. Εμείς δεν τσιμπάμε στον εκβιασμό του «μικρότερου κακού». Θέλουμε να είμαστε θετική ψήφος και αξιοπρεπής επιλογή.
Γι’ αυτό δεν κάνουμε σημαία ευκαιρίας ούτε τον Ελληνισμό ούτε την Ορθοδοξία.

Και, προφανώς, δεν έχουμε απαντήσεις σε όλα. Ειλικρινή όμως αγωνία έχουμε. Έχουμε αγωνία για το λιγόστεμα της Ελλάδας και των Ελλήνων, για το λιγόστεμα της Δημοκρατίας, για το λιγόστεμα της Παιδείας, για την απαξίωση όσων μας συνέχουν και την σταδιακή στροφή προς την ιδιώτευση.

Το λέμε ξεκάθαρα: δεν μπορεί να είναι φιλοδοξία της χώρας η επιστροφή στις αγορές. Και το ξεπούλημα της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας δεν είναι πολιτική αλλά ευτελισμός της πολιτικής. 

Επιτέλους, επιθυμούμε να ξαναζήσουμε ως δημιουργοί και όχι σαν δανειολήπτες. Είμαστε πολίτες και όχι πελάτες. Είμαστε Ευρωπαίοι κι όχι Ευρωπαϊστές. Σύνορά μας είναι οι περιφέρειες –από την Κερύνεια έως την Κορυτσά– και όχι οι παρυφές του προτεκτοράτου της Αθήνας. 

Επιθυμούμε την ανάκτηση της μνήμης και του τρόπου των Ελλήνων.
Οι μέρες που απομένουν είναι λιγοστές. Και τα μέσα που διαθέτουμε ακόμη λιγότερα.

 Θέλουμε να γίνουμε η φωνή όσων δεν έχουν φωνή.

Όσοι θέλετε, βοηθήστε μας σε αυτό. Δεν είμαστε σαν τα μούτρα τους και δεν θα καταντήσουμε σαν αυτούς.

Σε αυτή την σελίδα, που όποιος επιθυμεί την ακολουθεί, θα προσπαθήσω να φιλοξενούνται τα νέα μας: 

Δευτέρα 10 Απριλίου 2023

Καιρός Τοῦ Ποιῆσαι







Είναι, στ’ αλήθεια, πολύ δύσκολο να μιλήσεις για πολιτική χρησιμοποιώντας λέξεις που κάποτε έδιναν ελπίδα και σήμερα είναι πουκάμισα αδειανά. Ποια «αλλαγή», ποια «επανίδρυση» και ποιον «πατριωτισμό» να επικαλεστείς; Η «αλλαγή» έγινε έφοδος στο κράτος, η «επανίδρυση» τακτοποίηση των δικών μας παιδιών κι ο «πατριωτισμός» βούλιαξε στα ρηχά του Καστελλόριζου. Δεν λέρωσαν δηλαδή μόνο την πολιτική, λέρωσαν και την γλώσσα τα μπουλούκια των πολιτευομένων. Όλοι τους λ.χ. κόπτονται στα λόγια για την πρώτη κατοικία και την προστασία της αλλά, όταν έρθει η ώρα, και με τα δυο τους χέρια κάνουν τα θελήματα των αρπακτικών, που δεν έχουν, πράγματι, πατρίδα αλλά μια ακόρεστη επιθυμία να μην έχουμε και οι υπόλοιποι.

Εδώ και καιρό η όποια ενασχόληση με τα κοινά γεννά υποψίες. Η πολιτική δραστηριότητα δεν θεωρείται διακονία αλλά σταδιοδρομία. Οπότε δεν απαιτούνται κι έκτακτα χαρίσματα. Αρκεί ο επαγγελματισμός των ανεπάγγελτων του κομματικού σωλήνα ή των κληρονομικώ ή και τηλεοπτικώ δικαιώματι σατράπηδων και σαράφηδων. Για ήθος ούτε λόγος! Να μην σας πω ότι η παλιανθρωπιά είναι προαπαιτούμενο μακροημέρευσης σε αυτούς τους χώρους. Κι αν κάτι δεν πάει όπως το λογάριαζαν, αλλάζουν φανέλες οι παιχτούρες και συνεχίζουν τον «αγώνα» τους από νέο «μετερίζι». Του Γρηγόρη Ψαριανού –δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο, ενδεικτικά τον αναφέρω– είναι αξιοθαύμαστες οι «αναθεωρήσεις» του. Από τον ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην Δημοκρατική Αριστερά κι από εκεί στο Ποτάμι κι εν συνεχεία στη Νέα Δημοκρατία σε λιγότερο από μια δεκαετία! Δεν κατάφερε ο άνθρωπος να εκλεγεί με αυτή αλλά χαμένος δεν πήγε. Προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του ως μετακλητός στο γραφείο του αντιπροέδρου της Κυβέρνησης. Σας φαίνονται κανονικά όλα αυτά; Αυτή είναι η «κανονικότητα» της δημόσιας ζωής; Δεν ξέρω!

Αυτό που ξέρω είναι ότι το πελατειακό κράτος και παρακράτος, που οι περισσότεροι νυχθημερόν σιχτηρίζουμε, κραταιώνεται στις πλάτες μας συντηρώντας κομματικούς στρατούς που μετέχουν συγκροτημένα σε εκλογικές και άλλες αναμετρήσεις.

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2023

Έφυγε για να ανταμώσει τον έτερο Μανώλη




Λίγα χρόνια πριν στην άΠΕΙΡΟ χΩΡΑ. Στην παρουσίαση του βιβλίου του Κωνσταντίνου Μπλάθρα για την Επανάσταση του 1821. 

Ο Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος ανάμεσα στους Μανώληδες. Σήμερα αποχαιρετήσμε τον Μανώλη που μας έφυγε για να ανταμώσει τον έτερο Μανώλη και άλλους πολλούς σε χώρα ζώντων. Την ευχή τους να έχουμε. Και το παράδειγμά τους.

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2023

+Μανώλης Μηλιαράκης




Βραχύσωμος αλλά λεβέντης. 

Δεν του το 'χες. Μικρός το δέμας αλλά, παραδόξως, το μπόι δεν του έλειπε. Κρητίκαρος με τα όλα του - όχι σαχλαμαράκιας και κουραδόμαγκας. 

Ξεκίναγε χαμηλότονα κι ανέβαζε γρήγορα στροφές. Δεν τον πάθιαζαν αυτά που λέει αλλά τον πάθιαζαν αυτοί για λογαριασμό των οποίων τα λέει. Ηρεμούσε γρήγορα. Νερό κι αλάτι. Έφτιαχνε τα γυαλιά του και γελούσε. Γελούσε όπως γελούν οι καλόκαρδοι άνθρωποι. Και με τα μάτια.

Δεν είχε εύκολη ζωή αλλά βλαστήμια ποτέ δεν ακούστηκε από το στόμα του.

Στρατιώτης στον καλό αγώνα. Ταμένος στο καλό - στο κοινό καλό. 

Σε όσους τον συναναστράφηκαν θα λείψει -λείπει ήδη- το γέλιο του κι η ευγένειά του. Στον τόπο όμως θα λείψει ο ίσκιος του.

Καλή αντάμωση αδελφέ (και μέντορα πολλών) Μανώλη Μηλιαράκη.

Παντούλας Θόδωρος 

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2023

«Να κάνουμε τα ζώπυρα φωτιά»


Αντιγράφω από αδημοσίευτο κείμενο του Θεόδωρου Παντούλα: 

«Στη φετεινή επέτειο του Πολυτεχνείου (17 του Νοέμβρη) κανόνιζαν φίλοι μου προσυγκέντρωση, για την καθιερωμένη πορεία. Ζήτησα από τους νεώτερους να έχουν μαζί τους σημαίες – made in China, βεβαίως, αλλά ελληνικές σημαίες. Αντέδρασαν ομοθύμως: “Οχι σημαίες, θα μας την πέσουν” – ήσαν κατηγορηματικοί στην άρνησή τους.

Τις μέρες που προηγήθηκαν της επετείου, σε ένα ατελιέ γραφικών τεχνών, παρακολούθησα μιαν ακόμη λαλέουσα απρέπεια. Ενας εκπαιδευτικός ετοίμαζε την αφίσα για τον σχολικό εορτασμό του Πολυτεχνείου, ζητώντας από την γραφίστρια να μεγαλώσει την ιστορική εικόνα της πύλης του Πολυτεχνείου, τόσο όσο να μην φαίνονται οι σημαίες που βρίσκονταν αμφιπλεύρως της πύλης – “να μην μας πούνε και εθνίκια”, όπως δικαιολογήθηκε. Εμεινα ενεός και μετανιώνω για την αμηχανία μου. Εξομολογήθηκα το περιστατικό σε φίλη, που ήταν επίσης υπεύθυνη για τον εορτασμό στο σχολείο της. Κι αυτή με τη σειρά της μου επιβεβαίωσε τον σκανδαλισμό των συναδέλφων της, όταν τους ανακοίνωσε ότι η γιορτή θα έκλεινε με τον εθνικό ύμνο: “Ε, όχι και τον εθνικό ύμνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου”! αντέδρασαν ομοφώνως.

Ολα αυτά τα αναφέρω για να σας θυμίσω ότι την ώρα που το τανκ έριχνε την πόρτα του Πολυτεχνείου, ο νεαρός εκφωνητής του παράνομου ραδιοσταθμού του απήγγειλε τον εθνικό ύμνο –λυπάμαι που σας κακοκαρδίζω, αλλά δεν απήγγειλε ούτε τα “Στρουμφάκια” ούτε τη “Διεθνή”. Διονύσιο Σολωμό απήγγειλε ο άνθρωπος.

Αυτά το ’73. Σήμερα σκιαζόμαστε μην “μας την πέσουν”. Ποιοι θα μας την πέσουν, ποιοι είναι αυτοί που μας την πέφτουν; Ποιοι είναι οι πορτιέρηδες, οι νταβατζήδες του Πολυτεχνείου; Τους μνημόνευσα πριν από λίγο. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι. Και κάποιοι νέοι, που είναι λιγότερο κομψοπρεπείς και πολύ πιο ειλικρινείς στην αρνησιπατρία τους: “στο Διάολο η οικογένεια, στο Διάολο η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς”.

Αν πίστευα ότι όλα αυτά είναι υπερβολές μιας βολεμένης νεότητας, δεν θα τα ανέφερα. Αν πίστευα ότι ανήκουν σε ένα περιθώριο, δεν θα τα κουβέντιαζα. Δεν ανήκουν όμως. Ενα “παλιόπανο” είναι η σημαία μας, που όταν δεν το παίρνει ο άνεμος, το κάνουμε προσάναμμα μόνοι μας! Ξέρετε γιατί σας μιλώ. Οι μαρτυρίες δεν λείπουν. Οι διαψεύσεις, ναι, λείπουν. Οπως λείπει και η ντομπροσύνη να παραδεχτούμε πως η πατρίδα κι ο πατριωτισμός μπορεί να μην είναι ακριβώς στον Διάολο, που τη στέλνουν τα καλόπαιδα, αλλά είναι, μετά βεβαιότητας, καθ’ οδόν. Αμφότερα βρίσκονται σε αποδρομή…

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2022

Τo τέλος του πατριωτισμού


από Θεόδωρος Παντούλας


Στην πρόσφατη επέτειο του Πολυτεχνείου κανόνιζαν φίλοι μου προσυγκέντρωση για την πορεία του Πολυτεχνείου. Ζήτησα από τους νεότερους να έχουν μαζί τους σημαίες – made in China βεβαίως αλλά ελληνικές σημαίες. Αντέδρασαν ομοθύμως: «Όχι σημαίες, θα μας την πέσουν» – ήσαν κατηγορηματικοί στην άρνησή τους.

Τις ημέρες που προηγήθηκαν της επετείου, σε ένα ατελιέ γραφικών τεχνών, παρακολούθησα μιαν ακόμη λαλέουσα απρέπεια. Ένας εκπαιδευτικός ετοίμαζε την αφίσα για τον σχολικό εορτασμό του Πολυτεχνείου, ζητώντας από την γραφίστρια να μεγαλώσει την ιστορική εικόνα της πύλης του Πολυτεχνείου, τόσο όσο να μην φαίνονται οι σημαίες που βρίσκονταν αμφιπλεύρως της πύλης – «να μην μας πούνε και εθνίκια», όπως δικαιολογήθηκε. Έμεινα ενεός και μετανιώνω για την αμηχανία μου. Εξομολογήθηκα το περιστατικό σε φίλη που ήταν επίσης υπεύθυνη για τον εορτασμό στο σχολείο της. Κι αυτή με την σειρά της μου επιβεβαίωσε τον σκανδαλισμό των συναδέλφων της όταν τους ανακοίνωσε ότι η γιορτή θα έκλεινε με τον εθνικό ύμνο! «Ε, όχι και τον εθνικό ύμνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου», αντέδρασαν ομοφώνως!

Όλα αυτά τα αναφέρω για να σας θυμίσω ότι την ώρα που το τανκ έριχνε την πόρτα του Πολυτεχνείου ο νεαρός εκφωνητής του παράνομου ραδιοσταθμού του απήγγειλε τον εθνικό ύμνο – λυπάμαι που σας κακοκαρδίζω αλλά δεν απήγγειλε ούτε τα «Στρουμφάκια» ούτε την «Διεθνή». Διονύσιο Σολωμό απήγγειλε ο άνθρωπος.

Αυτά το ’73. Σήμερα σκιαζόμαστε μην «μας την πέσουν». Ποιοι θα μας την πέσουν; Ποιοι είναι αυτοί που μας την πέφτουν; Ποιοι είναι οι πορτιέρηδες, οι νταβατζήδες του Πολυτεχνείου; Τους μνημόνευσα πριν από λίγο. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι. Και κάποιοι νέοι, που είναι λιγότερο κομψοπρεπείς και πολύ πιο ειλικρινείς στην αρνησιπατρία τους: «στο Διάολο η οικογένεια, στο Διάολο η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς».

Αν πίστευα ότι όλα αυτά είναι υπερβολές μιας βολεμένης νεότητας δεν θα τα ανέφερα. Αν πίστευα ότι ανήκουν σε ένα περιθώριο δεν θα τα κουβέντιαζα. Δεν ανήκουν όμως. Ένα «παλιόπανο» είναι η σημαία μας, που όταν δεν το παίρνει ο αέρας, το κάνουμε προσάναμμα μόνοι μας! Ξέρετε γιατί σας μιλώ. Οι μαρτυρίες δεν λείπουν. Οι διαψεύσεις ναι, λείπουν. Όπως λείπει και η ντομπροσύνη να παραδεχτούμε πως η πατρίδα κι ο πατριωτισμός μπορεί να μην είναι ακριβώς στο Διάολο, που την στέλνουν τα καλόπαιδα, αλλά είναι μετά βεβαιότητος καθ’ οδόν. Αμφότερα βρίσκονται σε αποδρομή.

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2022

Τo τέλος του πατριωτισμού

από Θεόδωρος Παντούλας



Στην πρόσφατη επέτειο του Πολυτεχνείου κανόνιζαν φίλοι μου προσυγκέντρωση για την πορεία του Πολυτεχνείου. Ζήτησα από τους νεότερους να έχουν μαζί τους σημαίες – made in China βεβαίως αλλά ελληνικές σημαίες. Αντέδρασαν ομοθύμως: «Όχι σημαίες, θα μας την πέσουν» – ήσαν κατηγορηματικοί στην άρνησή τους.

Τις ημέρες που προηγήθηκαν της επετείου, σε ένα ατελιέ γραφικών τεχνών, παρακολούθησα μιαν ακόμη λαλέουσα απρέπεια. Ένας εκπαιδευτικός ετοίμαζε την αφίσα για τον σχολικό εορτασμό του Πολυτεχνείου, ζητώντας από την γραφίστρια να μεγαλώσει την ιστορική εικόνα της πύλης του Πολυτεχνείου, τόσο όσο να μην φαίνονται οι σημαίες που βρίσκονταν αμφιπλεύρως της πύλης – «να μην μας πούνε και εθνίκια», όπως δικαιολογήθηκε. Έμεινα ενεός και μετανιώνω για την αμηχανία μου. Εξομολογήθηκα το περιστατικό σε φίλη που ήταν επίσης υπεύθυνη για τον εορτασμό στο σχολείο της. Κι αυτή με την σειρά της μου επιβεβαίωσε τον σκανδαλισμό των συναδέλφων της όταν τους ανακοίνωσε ότι η γιορτή θα έκλεινε με τον εθνικό ύμνο! «Ε, όχι και τον εθνικό ύμνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου», αντέδρασαν ομοφώνως!

Όλα αυτά τα αναφέρω για να σας θυμίσω ότι την ώρα που το τανκ έριχνε την πόρτα του Πολυτεχνείου ο νεαρός εκφωνητής του παράνομου ραδιοσταθμού του απήγγειλε τον εθνικό ύμνο – λυπάμαι που σας κακοκαρδίζω αλλά δεν απήγγειλε ούτε τα «Στρουμφάκια» ούτε την «Διεθνή». Διονύσιο Σολωμό απήγγειλε ο άνθρωπος.

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2022

«Τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί»





του Θεόδωρου Ε. Παντούλα*


Από τα αρχαία χρόνια και δώθε γνωρίζουμε ότι «ο δανεισμός είναι πράξη υπέρτατης αφροσύνης και μαλθακότητας»!

Όσοι ωστόσο έχουμε μνήμες της προηγούμενης χιλιετίας, θυμόμαστε τις επίμονες προτροπές της πολιτικής ηγεσίας να δανειστούμε για να πάρουμε σπίτι, να ανοίξουμε επιχείρηση ή να πάμε ένα τριήμερο κάπου μακριά, να ξεσκάσουμε βρε αδερφέ! Ο εγχώριος εκσυγχρονισμός έμπαινε με τα μπούνια στην ευρωπαϊκή ομήγυρη και «σκόρπαγε» δεξιά κι αριστερά φούσκες, ξένα λεφτά και… φορολογικές ελαφρύνσεις στους δανειολήπτες!

Πολλοί ήσαν οι αφελείς που πίστεψαν τις παρακινήσεις του κράτους για να βρεθούν αίφνης όμηροι του παρακράτους των τραπεζών. Καλές είναι οι μεγάλες κουβέντες για το αυτεξούσιο των πολιτών αλλά, όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο, μάλλον, δεν βοηθάνε και πολύ.

Και κοντά σε αυτή την δυσχέρεια ήρθε κι ο λογαριασμός της κρίσης και οι περισσότεροι έσκυψαν έτι περαιτέρω το κεφάλι τους και σήκωσαν ψηλά τα χέρια. Οι Τσιπροκαμμένοι ψήφισαν και με τα δυο τους χέρια τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και την μεταβίβαση των κόκκινων δανείων στα ξένα funds, χωρίς να προηγηθούν οι δανειολήπτες! (τον Παναγιώτη Λαφαζάνη μάλιστα οι κάποτε σύντροφοί του τον δίωξαν για απίθανα κακουργήματα και τον κάλεσαν σε απολογία στο Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος!).

Αυτοί που διαδέχθηκαν την πρώτη φορά Αριστερά δεν είδαν στον χώρο των δανειοληπτών αναγκεμένους συμπολίτες, αλλά ένα λαμπρό πεδίο επιπλέον πλουτισμού των πολιτικών τους φίλων.

Παρασκευή 1 Απριλίου 2022

Η Κύπρος δεν είναι μακριά. Είναι μέσα μας.

Του Θόδωρου Παντούλα


Γι' αυτούς τους αντάρτες με τις χοντρές ελληνικές κοκάλες δεν μας μίλησε ποτέ και κανένας στο σχολείο. 

Ούτε γι' αυτούς ούτε για τους γοναίους τους, που θάβαν με την ευχή τους τα μοναχοπαίδια τους.

 Δεν μας μίλησαν για τις κοπέλες που τους περίμεναν ή τα παιδόπουλά τους που σταυροκοπιόνταν κατά της Ελλάδας την μεριά. 

Δεν μας μίλησαν για την αψηφησιά εκείνων που γεννήθηκαν και πολιτεύθηκαν ως Ελεύθεροι άνθρωποι.

Μας μίλησαν όμως πολλοί για την "ανάπτυξη". Μας μίλησαν τόσο πολύ για τους ευέλικτους μανατζαραίους της δανειοδίαιτης ευρωπαϊκής ονείρωξης που παραλίγο να πιστέψουμε ότι γινήκαμε σαν τα μούτρα τους.

Δεν γίναμε και γι' αυτό κάθε πρωταπριλιά έχουμε ένα βάρος παραπάνω στα στήθια μας, που δεν μοιάσαμε στης μεγαλονήσου τους αμάραντους.

Η Κύπρος δεν είναι μακριά. Είναι μέσα μας.




ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2022

Eίναι οι άνθρωποι αυτοί μια κάποια λύσις;


0
483


Ο Πολιτικός Όμιλος για την Δημοκρατία και την Πατρίδα διοργάνωσε ομιλία με θέμα: Ο ρόλος της πολιτικής και των πολιτών στην τρέχουσα συγκυρία. Εισηγήθηκαν: Πρόδρομος Εμφιετζόγλου, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Πατριωτικής Ένωσης Θεόδωρος Ε. Παντούλας, Γ.Γ. της Δημοκρατικής Αναγέννησης την Δευτέρα 07.02.2022, στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Βριλησσίων.

Ο Θεόδωρος Ε. Παντούλας επεσήμανε ότι στην χώρα δεν υπάρχει αντιπολίτευση αλλά ένας προσανατολισμός, που υπηρετείται με φραστικές μόνο διαφοροποιήσεις και άτολμη διαχείριση. Τόνισε παράλληλα την ανάγκη να μην παραιτηθούν οι πολίτες από την πραγματική πολιτική, που παραμένει η μόνη δυνατότητα που έχουν για να ορίσουν οι ίδιοι τις ζωές τους.

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2021

Φασίστες και αντιφασίστες



ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ


Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι ήταν Ιταλός ηθοποιός, ποιητής, συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε το 1922 και δολοφονήθηκε το 1975. Γνωστότερες ταινίες του: «Μάμα Ρόμα», «Θεώρημα», «Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο», «Το Δεκαήμερο», «Οι μύθοι του Καντέρμπουρι».

Ένα μικρό βιβλίο του, «Ο φασισμός των αντιφασιστών», παρουσιάζει και το σχολιάζει στα ελληνικά ο Θεόδωρος Παντούλας, συγγραφέας και Εκδότης, χαρισματική γραφίδα στη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία.

Αντιγράφω από τον Παντούλα: «Ο αντιφασισμός του σήμερα, όπως εκείνος του τότε, στην εποχή του Παζολίνι, αντί να εναντιώνεται στις νέες μορφές ολοκληρωτισμού, τα βάζει αποκλειστικά με έναν ιστορικά ξεπερασμένο φασισμό (θυμηθείτε στα καθ’ ημάς τον γελοίο φορμαλισμό της “πορείας”, κάθε χρόνο στις 17 του Νοέμβρη, από το Πολυτεχνείο στην Αμερικανική Πρεσβεία – η παρένθεση δική μου). Είναι εξόχως ανόητη αυτή η πλειοδοσία σε αντιφασιστικές δηλώσεις φρονημάτων, έχουν τόση αξιοπιστία όση και εκείνων που, χωρίς να ερωτώνται, δηλώνουν “δεν είμαι και βλάκας”!

…Ο Παζολίνι, χωρίς μισόλογα, εντοπίζει στον καταναλωτισμό τη νέα κυρίαρχη Εξουσία που ξεπατώνει την κοινωνία και ομογενοποιεί τους ανθρώπους, όχι πια με απαγορεύσεις, αλλά με υπαγορεύσεις περισσότερο υποβολιμαίες και καταπιεστικές από αυτές του παλιού φασισμού… Πιστεύω, το πιστεύω βαθιά, ότι ο αληθινός φασισμός είναι αυτό που οι κοινωνιολόγοι έχουν, πολύ καλοπροαίρετα, αποκαλέσει “καταναλωτική κοινωνία” – ορισμός που μοιάζει ακίνδυνος, καθαρά ενδεικτικός. Αλλά δεν είναι. Αν κάποιος παρατηρήσει καλά την πραγματικότητα, βλέπει ότι τα αποτελέσματα αυτής της ανέμελης καταναλωτικής κοινωνίας είναι αποτελέσματα μιας δικτατορίας, ενός κυριολεκτικά αληθινού φασισμού.

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2021

ΩΡΑ ΚΑΛΗ ΚΥΡΑΔΕΣ



του Θεόδωρου Ε. Παντούλα


“«Ο τόπος μας είναι κλειστός» λέει ο ποιητής. Η Ήπειρος είναι τόπος κλειστός. Ο τόπος είναι κλειστός –οι Ηπειρώτες όχι. Οι Ηπειρώτες είναι σκληροί αλλά έντιμοι. Απότομοι αλλά ειλικρινείς. Μετρημένοι αλλά εργατικοί. Φειδωλοί στα εύκολα λόγια και αφειδώλευτοι στην προσφορά, με παροιμιώδη φιλοπατρία και αταλάντευτη προσήλωση στην διευρυμένη οικογένεια και την οικεία παράδοση.

Ο τόπος μας είναι κλειστός και οι κοινωνίες μας παραδοσιακές -όχι κλειστές. Οι Ηπειρώτες κι οι Ηπειρώτισσες δυσπιστούμε στο καινοφανές αλλά δεν το απορρίπτουμε άκριτα. Όταν αξίζει το δεξιωνόμαστε.

Είμαστε περήφανοι για την καταγωγή μας. Για όλους εκείνους τους γνωστούς και τους άγνωστους συντοπίτες μας, που σε καιρούς δύσκολους σήκωσαν στους ώμους την Πατρίδα με ευεργεσίες κι ατίμητους αγώνες. Νιώθουμε περήφανοι που είμαστε Ηπειρώτες κι Ηπειρώτισσες –κι ας μην αναμετριόμαστε εμείς οι εκριζωμένοι καθημερινά με την βαριά κληρονομιά μας.

Σε μια τέτοια κοινωνία, βαθιά παραδοσιακή, θα περίμενε κανείς να πρωταγωνιστούν οι άνδρες αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που οι Ηπειρώτισσες κέρδισαν επάξια, με τους αγώνες και τις θυσίες τους, άλλοτε την προσοχή κι άλλοτε την ευγνωμοσύνη μας.

Είναι οι μικρομάνες, οι κυράδες που απλόχερα ξόδεψαν τον εαυτό τους στην καθημερινή προσφορά. Αυτή την προσφορά που δεν απαιτεί ατομική προβολή και κοινωνική καταξίωση, που γίνεται από περίσσευμα καρδιάς κι αρχοντιάς.

Τις ξέρουν όλοι οι Ηπειρώτες αυτές τις γυναίκες. Είναι οι μάνες τους, οι αδελφές τους, οι γυναίκες τους, οι θυγατέρες τους. Είναι όμορφα σεμνές αλλά ο λόγος τους κοπίδι. Πρόθυμες, καρτερικές, παραμυθητικές. Πρόσωπα οικεία της αγρύπνιας και της μέριμνας. Πρόσωπα ἀλλοτε πένθιμα κι άλλοτε συγκρατημένα χαμογελαστά, μα πάντοτε αγέρωχα. Σεβάσμιες γερόντισσες, πρόσωπα σχεδόν συμβολικά. Ανύσταχτες συνειδήσεις του τόπου μας και του κάποτε τρόπου μας, με τις ρίζες τους βαθιά μέσα στο χώμα της μικρής μας πατρίδας. Ρωμιές από τις λίγες.

Κι εκτός από καύχημα και βάλσαμό μας οι γυναίκες αυτές γίνονται πού και πού έγνοια μας να μην φανούμε πολύ λιγότεροι από το δικό τους μεγαλείο, ένα μεγαλείο που δεν απαιτεί αλλά δωρίζεται”.

Ένα τέτοιο μεγαλείο κι ένα τόσο μεγάλο δώρο μας πρόσφεραν οι γυναίκες της Ηπείρου, τότε που ο βίος δεν ήταν φιλοτομάρης, αγωνιζόμενες να μην μαγαριστεί το ψωμί που τάιζαν τα παιδιά τους. Αυτές ήταν που ζαλικώθηκαν όχι μόνο το βάρος του αγώνα, αλλά και το βάρος της ορφάνιας, της χηρείας και τις αγκούσες μιας ζωής που ποτέ δεν βλαστήμησε την φτώχεια της.

Ετούτες είναι που μέσ’ στα σκοτεινά έδειξαν το δρόμο της Ελευθερίας, ετούτες είναι που απελπίσαν την απελπισιά «στο παραθύρι ορθές σφίγγοντας το μαντήλι τους».

Ετούτες είναι που στο καθάριο βλέμμα τους ξεπλένουμε τις δειλίες της άκαπνης ζωής μας.

Κι είμαστε πολλά υπερήφανοι, όχι επειδή τα τίμια χέρια τους κάποτε χάιδεψαν τις κεφαλές μας, αλλά που ορμηνεμένοι από τις μανάδες μας προλάβαμε να τους τα φιλήσουμε.

Ώρα καλή κυράδες της κολοβής πατρίδας μας και της υποθηκευμένης ελευθερίας μας.

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2021

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Αποτέλεσμα εικόνας για ΠΑΝΤΟΥΛΑΣ

του Θεόδωρου Ε.Παντούλα

Η γενιά μας είναι η γενιά της ήττας. Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι πως φτάσαμε στην ήττα χωρίς να δοθεί, στην πραγματικότητα, καμιά μάχη. Aνεπαισθήτως μας έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Και ξεμείναμε απορημένοι και παροπλισμένοι σ’ ένα πεδίο βολής που ασκούνται γιάπηδες και τζογαδόροι της διεθνούς χρηματοπιστωτικής μαφίας.


Κοινός τόπος ότι η χώρα έγινε χώρος και μάλιστα μπιρ παρά ενοικιαζόμενος χώρος. Αυτό όμως δεν είναι λόγος να λησμονούμε ότι, όταν κάποιος πέσει, έχει σοβαρές πιθανότητες να ορθοποδήσει. Σε καμιά περίπτωση όμως, όσο σέρνεται –όπως σερνόμαστε εμείς– δεν υπάρχει περίπτωση να ορθοποδήσει. Και κάτι ακόμη: δεν κόβεις το χέρι σου, όταν σε πονάει, και πολύ περισσότερο δεν εμπιστεύεσαι την ίασή του στους κομπογιαννίτες που το αρρώστησαν.
Όλα αυτά θα έπρεπε να είναι αυτονόητα αλλά, δυστυχώς, δεν είναι. Και τα επισημαίνουμε γιατί –παρά την γενικευμένη και παρήγορη απαξίωση του

παλαιοκομματισμού– βλέπουμε να σηκώνουν κεφάλι τα χασαπόσκυλα της μεταπολίτευσης, που όποια προβιά κι αν ενδυθούν, ας μην γελιούμαστε –αυτό δεν θα ’ταν βέβαια ελληνοπρεπές– δεν θα αποβάλουν τα κουσούρια της λυκοφιλίας τους.

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2019

Και τα βιβλία λόγια είναι – του Θεόδωρου Ε. Παντούλα

λίγα ακόμη λόγια για το ολούθε ξένος
στον Χρήστο Μποκόρο που κατέχει τις στοιχειώδεις λέξεις
Η συλλογή διηγημάτων ολούθε ξένος είναι ένα εφταμηνίτικο, ένα πρόωρο, βιβλίο. Αλλιώς τα είχα λογαριασμένα κι αλλιώς μου ήρθαν πάλι. Τα έφεραν έτσι οι περιστάσεις κι εκδόθηκε πριν τον προγραμματισμό του. Γι’ αυτό και δεν χώρεσαν σ’ αυτό δυο-τρία ακόμη διηγήματα, που δεν είχα ούτε τον χρόνο ούτε το κουράγιο να τ’ αποσώσω.
Κι ας μη με δυσκόλεψε καθόλου η συγγραφή. Όλα τα κείμενα γράφτηκαν μονανεπνιάς. Μια κι έξω. Άλλωστε δεν υπάρχει και πολύ μυθοπλασία σ’ όλα αυτά. Οι ιστορίες μου ήταν δεδομένες. Εκείνο που με δυσκόλεψε είναι η έγνοια στα περισσότερο «ηπειρώτικα» από αυτά να μην τα βαρύνω με πραγματολογικά στοιχεία που ίσως να ήταν και χρήσιμα σε αρκετούς αλλά οπωσδήποτε θα υπονόμευαν την αφήγηση με το πληροφοριακό περιεχόμενό τους και, κυρίως, ο μεγαλύτερος παιδεμός μου ήταν να μην προδώσω την φωνή εκείνων που μετέρχονται ένα ξεχωριστό ιδίωμα, ένα ιδίωμα όμως που δεν μου είναι τόσο οικείο όσο θα ήθελα.
Και δεν μου είναι οικείο, διότι τα «ηπειρώτικα» δεν η μητρική μου λαλιά. Στις γειτονιές της Αθήνας μεγάλωσα και σ’ ένα περιβάλλον που οι ντοπιολαλιές είχαν εξοβελιστεί από την καθημερινότητα. Οι άνθρωποι την δεκαετία του ’70 έκρυβαν την καταγωγή τους κι αλλοίωναν την φωνή τους. Λίγοι αυτοπροαίρετα και πολλοί αναγκασμένοι από τον κυρίαρχο πρωτευουσιάνικο νεοπλουτισμό. Ευτυχώς όμως οι Κυριακές κι οι σχόλες μας ήσαν γεμάτες από συγγενείς και φίλους που ξέδιναν την πίεση και την καταπίεση της εβδομάδας στα μωσαϊκά. Κι όλα αυτά πολλές φορές χωρίς πικάπ! Με το στόμα. Όχι με σπασμένες λέξεις αλλά με σπασμένες φωνές. Και κοντά σ’ αυτά κάθε τόσο πολυήμερες διακοπές στα χωριά. Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι. Τα έχω ξαναπεί αυτά και γίνομαι περίπου γραφικός αλλά –πώς να γίνει– πριν προκόψουμε τόσο πολύ υπήρχαν και γιορτές στις ζωές μας. Υπήρχαν επίσης παππούδες και γιαγιάδες που ή δυσπιστούσαν ή και διαισθάνονταν την καλπιά μιας ζωής που βιαζόταν να οχυρωθεί πίσω από τις ολοκαίνουργιες οικοσκευές της. Στενεύονταν πολύ οι γέροντες όταν τους φέρναμε στην Αθήνα. Σκόνταφταν σε ντουβάρια δίχως μνήμη και σε δωμάτια δίχως απόντες. Δυσκολεύονταν επιπλέον που δεν καλημερίζονταν οι άνθρωποι. Κυριολεκτικά δεν είχαν τόπο να σταθούν.

Τρίτη 23 Ιουλίου 2019

Ολούθε Ξένος - Θεόδωρος Παντούλας -

…Ποτέ δεν έχω καυχηθεί για γραφτό μου – όχι από σεμνοτυφία αλλά επειδή, ειλικρινώς, δεν έβρισκα κανέναν λόγο. Για το “ολούθε ξένος” όμως είμαι περήφανος. Περήφανος που αξιώθηκα να δώσω φωνή σε δικούς μου ξένους, από αυτούς που το πολύ-πολύ να χωρέσουν στα ψιλά των εφημερίδων. Και κομματάκι πιο ήσυχος. Δεν θ’ αφήσω σπουδαία πράγματα στα παιδιά μου αλλά κάτι αναπαλλοτρίωτα δικό μας, εντέλει, θα τους το αφήσω…
Στις 5 Ιουλίου στο βιβλιοπωλείο “Άπειρος Χώρα” το παρουσίασαν ο πολυπράγμων Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, ο ποιητής Βασίλης Ζηλάκος κι ο λόγιος γιατρός Κωνσταντίνος Τσιώλης.