Για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και για το έργο του για τον Ελληνισμό

Θεοφάνης Μαλκίδης

Για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και για το έργο του για τον Ελληνισμό.

Από την εισαγωγή στο βιβλίο για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη Κείμενα από το Ιστολόγιο του (2009-2024) . Αθήνα 2025.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης (1951-2024), υπήρξε μια ξεχωριστή προσωπικότητα της ελληνικής πολιτικής και διανόησης, συνδυάζοντας τη δράση με το στοχασμό, τη θεωρία με την πράξη, εκφράζοντας ένα λόγο κριτικό, ανεξάρτητο, εναλλακτικό και ριζοσπαστικό.

Έγραψε και ανέδειξε, θεμελίωσε και υπερασπίστηκε με συνέπεια την ανάγκη για ενδογενή πολιτική και ανάπτυξη, ιστορική και πολιτισμική αυτογνωσία και κοινωνική δικαιοσύνη, ενώ η βαθιά γνώση της Ελληνικότητας, της ιστορίας, η σύνθεση πολιτικής επιστήμης, φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας, τον οδήγησε στη δημιουργία μίας ολοκληρωμένης πρότασης για τον Ελληνισμό.

Η δημιουργία του, η πνευματική του παραγωγή, η σκέψη του χαρακτηρίστηκε από πατριωτική συνείδηση, συνδυασμένη με μια κριτική ματιά στις παθογένειες της ελληνικής πολιτικής, οικονομίας και κοινωνίας. Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της αποκέντρωσης, της περιφερειακής και ισόρροπης ανάπτυξης, αναδεικνύοντας το προβληματικό, χρεοβόρο, παρασιτικό κράτος των Αθηνών, πιστεύοντας στη δυναμική και την αναγέννηση της ελληνικής περιφέρειας. Το συγγραφικό του έργο, πλούσιο και πολυδιάστατο, περιλαμβάνει βιβλία, μελέτες, άρθρα, δοκίμια και δημοσιεύσεις στο γραπτό και ηλεκτρονικό τύπο, συνεντεύξεις σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς (όπου αυτό ήταν επιτρεπτό…) με αντικείμενο τα εθνικά θέματα, τη Γενοκτονία, τη Μακεδονία, τον Πόντο και τη Μικρά Ασία, τη Θράκη, τον Ελληνισμό της Μεγάλης Ελλάδας, τις υποδομές, τις πόλεις και την ανάπτυξη, τον τουρισμό, τον αγροτικό και το διατροφικό τομέα, την πολιτική και τα κόμματα.

Μαζί με την πνευματική του παραγωγή, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης είχε ενεργό πολιτική δράση. Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, μέλος της ομάδας που συνέγραψε την ιδρυτική του διακήρυξη, εκλεγμένο μέλος στα ανώτερα κομματικά όργανα, και αγωνίστηκε για τον Ελληνισμό με συνέπεια και ανιδιοτέλεια, έχοντας πάντα ως γνώμονα το συλλογικό συμφέρον, χωρίς ποτέ να είναι Υπουργός και Βουλευτής, χωρίς ποτέ να λάβει κρατική αμειβόμενη θέση!

Για αυτόν, όπως είπε άλλωστε και στην τελευταία του ομιλία στην στην Αλεξανδρούπολη, στη γενέθλια γη του, «η πολιτική ή είναι ιερή ή δεν είναι πολιτική»!

Ο λόγος, η πράξη, το έργο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, άφησε μια μεγάλη κληρονομιά στην ελληνική πνευματική και πολιτική σκηνή, αναδεικνύοντάς τον ως μια προσωπικότητα με βαθιά επίδραση και διαρκή αξία. Από την πλούσια συγγραφική του παραγωγή μέχρι την ενεργό πολιτική του δράση, συνέδεσε τη ζωή του με την υπεράσπιση των ελληνικών συμφερόντων, την ανάδειξη της περιφερειακής ταυτότητας και την κριτική ανάλυση των σύγχρονων πολιτικών προβλημάτων.

Ένα από τα βασικά συμπεράσματα που προκύπτουν από τη μελέτη του έργου του είναι η συνέπεια και η αφοσίωσή του σε αρχές και αξίες. Ταυτόχρονα δεν ήταν ένας απλός κριτικός παρατηρητής, αλλά ένας ενεργός πολιτικός-πολίτης και διανοούμενος, τόσο μέσω της συγγραφής όσο και μέσω της πολιτικής του δράσης. Η πατριωτική του αλλά και διεθνιστική του συνείδηση, ήταν πάντα το θεμέλιο της σκέψης και της προσφοράς τους και κατόρθωσε να προσεγγίσει και να αναλύσει τα εθνικά και διεθνή ζητήματα με ιστορική τεκμηρίωση και κριτική ματιά, αναδεικνύοντας τις πολύπλοκες διαστάσεις τους.

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μίλα μου για τη Δημοτική σου βιβλιοθήκη, για να σου πω σε τι πόλη μένεις. Ή αλλιώς,…

Σύναξις των Αρχαγγέλων σήμερα!

Ο δικός μας Μιχάλης ακόμη μας δίνει...

~~~~~~~

Κάθε  Σάββατο  μια  σταλιά  λογοτεχνίας

Του Δημήτρη Βασιλειάδη

Αρχαγγέλων  Μιχαήλ,  Γαβριήλ και λοιπών ασωμάτων σήμερα                                   

                                          

Μίλα μου για τη Δημοτική σου βιβλιοθήκη, για να σου πω σε τι πόλη μένεις.  Ή αλλιώς,

…απ΄ τη βιβλιοθήκη του Περσέα ως τη Δημοτική βιβλιοθήκη των Γιαννιτσών, κάτι χιλιάδες χρόνια δρόμος                                               

                        

                                         ~~~~~~~~~

      Τιμώ τη Δημοτική βιβλιοθήκη της πόλης μου, και παρά το γεγονός ότι είμαι βιβλιοπώλης, που θεωρητικά σημαίνει πως δεν έχω ανάγκη  τις υπηρεσίας της –τουλάχιστον όχι όσο ένας απλός πολίτης- πάντοτε εξυπηρετούμαι όποτε προστρέχω σ΄ αυτήν. Και παρά το γεγονός ότι στεγάζεται σ΄ ένα άσχημο και κακοφτιαγμένο χώρο (να φανταστείς πως για ν΄ ανέβεις σ΄ αυτόν πρέπει να ξέρεις παρ-κουρ), με κακό προσανατολισμό και με ελλιπή φυσικό φωτισμό, και με χτυπητή κυρίως την αδιαφορία, εδώ και πολλά χρόνια των βιβλιοφιλικά αδιάφορων, εκάστοτε τοπικών αρχών και των τοπικών ελίτ , είναι το φιλότιμο των εργαζόμενων σ΄ αυτήν και οι βιβλιόφιλοι (λίγοι κατά τη γνώμη μου δυστυχώς) της πόλης, που την κρατούν ζωντανή. Πάντοτε στην πόλη μου, όπως φαντάζομαι και στην πλειοψηφία των πόλεων της χώρας, οι τοπικές βιβλιοθήκες, για τις ελίτ τους ήταν μια τριτοτέταρτη προτεραιότητα, –για να μην πω, μη προτεραιότητα- σ΄ αντίθεση με άλλες φανταχτερές και χαμηλής αισθητικής επιλογές τους. Δεν έχουν καταλάβει ακόμα πως το ποιοτικό μετρίδι μιας πόλης είναι κυρίως οι βιβλιοθήκες της. Η ποιότητα των πολιτών και της ζωής σ΄ αυτήν, είναι ανάλογη της κατάστασης των βιβλιοθηκών της –της συχνότητας πρόσβασής τους σ΄ αυτές. Αυτό ο όμως για να τελεσφορήσει, πρέπει σε μια πόλη να υπάρχει παιδεία βιβλίου και βιβλιοθήκης. Μια παιδεία που καλλιεργείται σ΄ όλες τις διαστρωματώσεις μιας κοινωνίας. Μόνον όταν υπάρχει τέτοια παιδεία σε μια πόλη, οι βιβλιοθήκες της και ιδιαίτερα η Δημοτική της βιβλιοθήκη, θα είναι σε ακμή. Και αυτήν την ακμή και τη ζωντάνια τους , οι βιβλιοθήκες, την διαχέουν ως αντίδωρο στην ίδια την πόλη.

Δεν είμαστε βιβλιοφιλική πόλη (όπως οι περισσότερες της χώρας). Και το λυπηρό σ΄ όλο αυτό, -μιλώ ιδιαίτερα για την πόλη μας- είναι ότι εδώ, στα μέρη αυτά, στην αρχαία Πέλλα, χιλιάδες χρόνια πριν, υπήρχε η δεύτερη μεγαλύτερη, μετά της Αλεξάνδρειας, βιβλιοθήκη του κόσμου. 

   Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης έχει έρθει πολλές φορές στα Γιαννιτσά. Το συμβάν, με πρωταγωνιστή τον ίδιο το Μιχάλη, τον Θεόδωρο Γεωργιάδη (πρώην Δήμαρχος της πόλης και Βουλευτής), τον Παντελή Σπανίδη (τότε πρόεδρος του Συλλόγου Ποντίων της πόλης) κι εμένα που θα σας διηγηθώ παρακάτω, δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς σε ποια απ΄ τις επισκέψεις του έχει συμβεί. Σίγουρα όμως έχει συμβεί σε μια απ΄ τις χρονιές απ΄ το 1988-1994, μετά από κάποια απ΄ τις εκδηλώσεις, που είχαμε διοργανώσει με ομιλητή τον ίδιο (έχω, την όχι ασφαλή βεβαιότητα πως ήταν κάποια, απ΄ τις πολλές εκδηλώσεις που κάναμε, για την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας).

Η ΚΥΠΡΟΣ ΤΙΜΑ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ

Κακιστοκρατία: Η λέξη της χρονιάς για το 2024

Του Ντίνου Παπαντωνίου 

Η έννοια και οι ρίζες της

Η κακιστοκρατία είναι μια οικονομικά, πολιτισμικά και κοινωνικά μεταβλητή «ιδεολογία». Σημαίνει την «κυριαρχία των ανόητων» ή πιο κυριολεκτικά την «κυριαρχία των χειρότερων». 

Η λέξη κατασκευάζεται ως αντώνυμο της «αριστοκρατίας», δηλαδή της «κυβέρνησης των καλύτερων», κατά την ελληνική ετυμολογία.

 Οι Έλληνες γνώριζαν να μιλούν για την πολιτική και την εξουσία, και να δίνουν στις έννοιες ακριβείς λέξεις.

Η λέξη δεν είναι νέα. Το 1797 ο Ιταλός ποιητής Vittorio Alfieri τη χρησιμοποίησε για να σαρκάσει την παρακμή της Βενετσιάνικης Δημοκρατίας μετά την εισβολή του Ναπολέοντα: «La nostra santa KaKistocrazìa». 

Στην Αγγλία, ο όρος kakistocracy κατέχει θέση στα λεξικά και επιστρέφει κάθε φορά που η πολιτική ζωή βυθίζεται στην παρακμή.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι εφημερίδες επανέφεραν τον όρο το 2016, για να περιγράψουν τα πρώτα βήματα του Donald Trump. Είχε ήδη χρησιμοποιηθεί και επί George W. Bush, δείχνοντας πως η κακιστοκρατία έχει διεθνή διάσταση.

Ο Έλληνας που μίλησε πρώτος

Στην Ελλάδα, ο μόνος που μίλησε ανοιχτά για την κακιστοκρατία, ήταν ο πολιτικός επιστήμων και κοινωνιολόγος Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Από το 2009 προειδοποιούσε ότι η χώρα έχει ανάγκη από μια «ηγεσία των αρίστων και όχι των κακίστων». (1)

Μίλησε πολλές φορές σε όλη την Ελλάδα για την σχολή της κακιστοκρατίας και πολλά κείμενα του υπάρχουν στα βιβλία του. 

Έβλεπε πως το καλύτερο που διαθέτει η Ελλάδα σε επάρκεια και ικανότητα δεν εκπροσωπείται στο πολιτικό διάλογο, ούτε στα κόμματα. Αντί για πολιτική ποιότητα, επικράτησε η μετριότητα και η peggiocrazia.

Οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα, δεν ήταν και ιδιαίτερα μελετηροί. Ανακάλυψαν τον όρο χρόνια αργότερα, όταν ο Economist  το 2024 αφιέρωσε σχετικό άρθρο. 

Κάποιοι μάλιστα έγραψαν ότι η λέξη κακιστοκρατία, άρχισε να χρησιμοποιείται μόλις το 2020  γεγονός που δεν ανταποκρίνεται ούτε στην ιστορία της ούτε στην ελληνική εμπειρία.

Πρέπει να στήσω μια πόλη. Και πρέπει να την ονομάσω ''Ρωμανία''

Αρχίν΄ αχειλάκι μου και συ γλώσσα ΄πηρέτα
και συ καημένε λογισμέ όσα κι αν ξεύρεις πέ'τα

του λαού μας

 Του Δημήτρη Βασιλειάδη                     

  

  Από σκόρπιες σκέψεις, ίσως ανώριμες ακόμα, κι όχι συγκροτημένες, είναι χτισμένο το κειμενάκι που θα διαβάσεις παρακάτω. Προϊόν μάλλον της λαχτάρας μου να ειπωθούν καθαρά, κι από ένα χρέος προς το δάσκαλό μου, το Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

    Πάει καιρός που βασανίζει τις σκέψεις μου ένα μεγάλο κατόρθωμα του λαού μας. Ένα από ΄κείνα με τα οποία πρωταντίκρυσε την ιστορία και το απόθεσε, το κληροδότησε -μαζί με άλλα πιο γνωστά- πρόσφορο στην ανθρωπότητα. Μιλώ για τη ''δημιουργία μια πόλης''. 

Είμαστε ίσως ο μοναδικός λαός που έσπειρε στη διαχρονία του, σε ένα τεράστιο χώρο του πλανήτη, πόλεις (Μεσόγειο, Ασία). Και μιλώ για τη γέννηση μιας πόλης όχι απλά ως οικιστικό φαινόμενο, αλλά ως ένα φαινόμενο που πηγάζει απ΄ την ανάγκη του ανθρώπου για πολιτική και πολιτισμό και εκβάλλει πάλι σ΄ αυτά τα δύο, που υπάρχουν αναγεννημένα και μορφοποιημένα πια, απ΄ την ίδια την πόλη. Το μέγεθος του κατορθώματος  αυτού, του λαού μας, διέλαθε της προσοχής μας, μπορώ να πω πως ξεχάστηκε -για να μη πω πως αγνοήθηκε σαν κάτι το ασήμαντο.

 Και όμως, ο λαός μας είναι δεμένος πεπρωμένα -που θα ΄λεγε κι ο Παπαδιαμάντης- μ΄ αυτό το πολιτικό και πολιτισμικό φαινόμενο σε όλα τα επίπεδα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη σκέψη των μεγάλων στοχαστών και φιλοσόφων του λαού μας.... Να φανταστείς, πως ακόμα και στη επιμνημόσυνη δέηση, η ψυχή του νεκρού, μαζί και όλο το εκκλησίασμα προσεύχεται στο Θεό ''να κάνει το νεκρό Πολίτη του Παραδείσου'' (...Παραδείσου πάλιν ποιών πολίτην με). Ο υμνωδος εδώ, θεωρεί τον Παράδεισο ως την τελειότερη πόλη (ο λαός μας όχι λίγες φορές το θηλυκοποιεί και τον αποκαλεί ''η Παράδεισος'', ίσως γιατί το θηλυκό είναι η ανώτερη μορφή της ομορφιάς και της αρμονίας) και θεωρεί προνόμιο μεγάλο να είναι κάποιος Πολίτης της. Κατά τον αη-Γιάννη το Χρυσόστομο, μετά την Ανάσταση, ''...η ζωή πολιτεύεται'', αποκτά όντως υπόσταση δηλαδή... Τέλος πάντων, θέλω να πω μ΄ όλ΄ αυτά, πως στην παράδοση του λαού μας η πόλη ως φαινόμενο, αποκτά άλλη υπόσταση.   

Hμερίδα “Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ένας Οικουμενικός Έλληνας”, την Κυριακή 12 Οκτωβρίου, στο Αμφιθέατρο Τελετών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Το Σωματείο και το Ίδρυμα «Παναγία Σουμελά», σε συνεργασία με την Οργανωτική Επιτροπή Συναπαντήματος Ποντιακής Νεολαίας στην Παναγία Σουμελά και τον Όμιλο Πολιτικού Προβληματισμού «Μιχάλης Χαραλαμπίδης» οργανώνουν την ημερίδα

“Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ένας Οικουμενικός Έλληνας”

Η ημερίδα θα λάβει χώρα την 

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2025, 

στο Αμφιθέατρο Τελετών 

του Πανεπιστημίου Μακεδονίας,

 στις 11:30 π.μ. 

Η είσοδος είναι ελεύθερη. 

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ήταν πολιτικός, κοινωνιολόγος και διανοούμενος. Υπήρξε ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και ανήκε στην ομάδα που συνέγραψε την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ. Ήταν αυτός που έθεσε πρώτος το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού από την Βουλή των Ελλήνων αλλά και την θέσπιση της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Πολυγραφότατος, οραματιστής, ιδεολόγος ως το τέλος, δεν έπαψε ποτέ να υπηρετεί τις ιδέες του με συνέπεια. Συχνά παρουσίασε το συγγραφικό του έργο στην φιλόξενη αίθουσα εκδηλώσεων του Σωματείου και του Ιδρύματος «Παναγία Σουμελά». Το Συναπάντημα Νεολαίας Εκπροσώπων Ποντιακών Σωματείων στην Παναγία Σουμελά είχε την τιμή και την χαρά να του ζητήσει να είναι ομιλητής στις εκδηλώσεις του, όπου και με χαρά μοιράστηκε με τις νέες και τους νέους του Συναπαντήματος την εμπειρία, τις θέσεις, τις γνώσεις αλλά και τις σκέψεις του για το αύριο της πατρίδας. Ο Όμιλος Πολιτικού Προβληματισμού «Μιχάλης Χαραλαμπίδης» που συνδιοργανώνει την εκδήλωση, έχει συσταθεί από συνεργάτες του και με πυξίδα τις αρχές και τις ιδέες του, στοχεύει να αναδείξει επίκαιρα θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία.

Για τον αείμνηστο πολιτικό και συγγραφέα, τον ποντιακής καταγωγής Μιχάλη Χαραλαμπίδη θα μιλήσουν φίλοι και συνοδοιπόροι του, με τους οποίους είχε πολιτική και ουσιαστική συμπόρευση, αμοιβαία εκτίμηση και κοινές αξίες, ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή. Άλλωστε ο αείμνηστος Μιχάλης Χαραλαμπίδης ήταν όντως ένας οικουμενικός Έλληνας.

Ομιλητές:

ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ…

Του Γιώργου Ζουρίδη

Σε ότι αφορά την εθνική πολιτική μας σκηνή όπως αυτή στήθηκε στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, αναδύεται για μια ακόμη φορά το πολιτικό έλλειμα των ανθρώπων που καθορίζουν με τα λόγια και τις πράξεις τους την καθημερινή μας ζωή.

Ανίκανοι να αναδείξουν ένα εθνικο-ανεξαρτησιακό αναπτυξιακό όραμα, κινούνται τυφλά στον ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ  ΜΕΤΑΠΡΑΤΙΚΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ μεταφέροντας εδώ και χρόνια στην Ελλάδα,  ένα φθίνον  σε παγκόσμιο επίπεδο οικονομικό και κοινωνικό Ευρωπαϊκό Πρότυπο.

Ένα Πρότυπο που απέτυχε παταγωδώς και στην Πατρίδα μας, από τον μακαρίτη «μεταρρυθμιστή» Κώστα Σημίτη, που πρώτος έβαλε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας το ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΥ ΙΔΡΥΤΙΚΑ ΕΞΕΠΕΜΨΕ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ…..

Είναι εντυπωσιακό ότι όλοι οι κυρίαρχοι πολιτικοί παίχτες που θα έπρεπε εθνικά και πατριωτικά να αναδείξουν το περιεχόμενο του εν λόγω ανατρεπτικού μηνύματος, όχι μόνο δεν το έκαναν αλλά ούτε ποτέ απολογήθηκαν για τον εκφυλισμό του. 

Εκεί βρίσκεται το αίτιο αλλά και η αδυναμία συγκρότησης του όποιου εναλλακτικού Λόγου ή έστω εμβρυακού Σχεδίου για τη Χώρα και τον Λαό μας, και έτσι διατηρείται η μορφωτική στασιμότητα και η κοινωνική αποσάθρωση κάτι που είδαμε και στη Θεσσαλονίκη!

Κυριάρχησε ο οικονομισμός και ο εργατισμός! Ποιος δίνει τα περισσότερα σε χρήματα και δικαιώματα!!  

Καμία αυτοκριτική διάθεση για την αντιαναπτυξιακή και αντιπαραγωγική πορεία της Πατρίδας, αποτέλεσμα της χρόνιας εθνικής της εξάρτησης από ξένα κέντρα, που κατέστρεψε ολοκληρωτικά τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα παραγωγής.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ * ΕΝΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Οδός «Μιχάλη Χαραλαμπίδη» στην Αλεξανδρούπολη: όταν τα οδωνύμια (θα ) διδάσκουν ιστορία

Θεοφάνης Μαλκίδης

1.Τα οδωνύμια και η ιστορική μνήμη

Τα οδωνύμια, τα ονόματα των οδών, αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της πολιτισμικής μας κληρονομιάς και ταυτότητας και συχνά αποδίδουν τιμή σε ένα πρόσωπο με προσφορά στην τοπική και ευρύτερη κοινωνία. Έτσι, εκτός από την ονοματοδοσία των δρόμων με βάση τη λειτουργία τους, τη χωροθέτησή τους, ή ως αναφορά σε σημαντικά γεγονότα, στην καθημερινή ζωή και τις συνήθειες των κατοίκων (π.χ Αγοράς, Αγίου Γεωργίου, 25ης Μαρτίου κλπ), έχουμε και τις οδούς οι οποίες τιμούν σημαντικά πρόσωπα. Η σημασία των οδωνυμίων είναι μεγάλη, καθώς λειτουργούν ως ζωντανές πηγές πληροφοριών. Μέσα από τα ονόματα των δρόμων, ανακαλύπτονται στοιχεία για την ταυτότητα, τον πολιτισμό, τις λειτουργίες, τις συνήθειες, που επικρατούσαν σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αλλά και για σημαντικά πρόσωπα. Τα οδωνύμια μπορούν να λειτουργήσουν ως ένα εργαλείο για την τοπική και ευρύτερη ιστοριογραφία, συμπληρώνοντας τα κενά που μπορεί να αφήνουν οι επίσημες ιστορικές πηγές, βοηθώντας στην κατανόηση του ιστορικού και κοινωνικού περιβάλλοντος, ενισχύοντας την αίσθηση της ιστορικής συνέχειας και ταυτότητας.

2. Η απόδοση τιμής μέσα από τα οδωνύμια: η πρώτη οδός «Μιχάλη Χαραλαμπίδη» στην Ελλάδα

Η αποδεκτή από όλους θέση είναι ότι οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους και έχουν συμβάλει στην εξέλιξη όλων μας, θα πρέπει να τιμώνται.

Αφού, όπως θα έπρεπε, δεν συμβαίνει δυστυχώς αυτό εν ζωή, ας γίνεται τουλάχιστον μετά θάνατο και με οποιοδήποτε τρόπο που τιμά τη μνήμη ενός ξεχωριστού Έλληνα, του Μιχάλη Χαραλαμπίδη (Μ.Χ.). Η αρχή στην οφειλόμενη πράξη τιμής, σε ό,τι αφορά την ονοματοδοσία οδού, έγινε με την ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Αλεξανδρούπολης, της γενέτειρας του Μ.Χ., απόφαση με την οποία οδός της πρωτεύουσας του Έβρου θα φέρει το όνομα του αείμνηστου διανοούμενου και πολιτικού.

3 του ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ..

3 του ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ σήμερα...

30 χρόνια πριν ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης σ' εκείνο το επεισοδιακό και διχαστικό συνέδριο των Πασόκων. 

Το μόνο μέλημα των περισσοτέρων συνέδρων φυσικά τότε (εγκάθετοι οι περισσότεροι και βολεμένοι από την μακρόχρονη πράσινη διακυβέρνηση) ήταν πως θα βγάλουν τον Σημιτάκο - τοσοδούλη πρωθυπουργό για 8 συνεχή χρόνια, τρομάρα τους...

Σιγά μην άκουγαν και αξιολογούσαν τα λόγια ενός μεγάλου Έλληνα, όπως ο Μιχάλης του Πόντου, του Ελληνισμού, της καρδιάς ημών κάποιων από τότε.

Συμμετοχικά κόμματα: Η χαμένη ευκαιρία της μεταπολίτευσης

Δημήτρης Μάρτος

Όσοι μετείχαν, με οποιοδήποτε τρόπο, επώνυμο ή ανώνυμο, στις πολιτικές διεργασίες της μεταπολίτευσης κατανοούν καλύτερα ότι η πολιτική, ως έννοια που δηλώνει πρωτίστως τη συμμετοχή του πολίτη, έχει πλέον εκλείψει.

Η μεταδικτατορική περίοδος αναζήτησε μια θέσμιση της ελληνικής Δημοκρατίας πάνω στην αυθόρμητη πολιτική κινητοποίηση που εκφράστηκε κυρίως από τη δημιουργία μαζικών συμμετοχικών κομμάτων. Υπήρχε ένα είδος κομματικής δημοκρατίας, άγουρης και ανολοκλήρωτης βέβαια. Τα κόμματα γίνονταν εκκολαπτήρια θεσμικών μεταρρυθμίσεων, κοινωνικής συγκατάθεσης και ελέγχου της εξουσίας. Ωρίμαζαν ένα αίτημα στην κοινωνία πριν ολοκληρωθεί ως νομοθετική ρύθμιση. Η κατίσχυση του ρόλου των κομμάτων ως θεσμών διαμεσολάβησης ανάμεσα στο κράτος και την κοινωνία, κοινωνικοποίησης του κράτους και πολιτικοποίησης της κοινωνίας, έδιναν στο πολιτικό τοπίο την αίσθηση μιας δημοκρατικής άνοιξης.

Σ΄ αυτήν τη δημοκρατική έπαρση πρωταγωνιστούσαν οι αντιδικτατορικοί αγωνιστές αλλά και όσοι πολίτες τους κινητοποιούσαν δημοκρατικά και πατριωτικά αντανακλαστικά (μνήμη της στέρησης των πολιτικών ελευθεριών, κυπριακή τραγωδία κλπ).

Το αίτημα της «κοινωνικής συμμετοχής» αν δεν υπερέβαινε τουλάχιστον ισοστάθμιζε την αναζήτηση «χαρισματικού» ηγέτη. Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, η «αυτοοργάνωση», οι οργανώσεις βάσης και η εσωκομματική ζωή με τις συνελεύσεις των μελών, συνυπήρχαν για μερικά χρόνια με τη «χαρισματική» προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου.

Αυτό το αυθόρμητο κίνημα δημοκρατίας κάποιοι πολιτικοί διανοητές προσπάθησαν να το οριοθετήσουν ιστορικά, να το εκφράσουν πολιτικά και να το ολοκληρώσουν θεσμικά.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ένας συνεπής εκφραστής αυτής της πολιτικής άνοιξης, θεωρούσε ότι

  «Η μεταπολιτευτική περίοδος ήταν η ιστορική Ευκαιρία για την οικοδόμηση μιας νέας αντιπροσώπευσης, μιας νέας ελληνικής δημοκρατίας δια μέσου των πολιτικών κομμάτων». Προσδοκούσε ότι τα κόμματα θα έπαιζαν το ρόλο της «Εκκλησίας του Δήμου» στην αρχαία δημοκρατική πόλη. Πίστευε ότι η ανάληψη από αυτά ρόλου αυτόνομου από την κυβέρνηση και το κράτος, με βασική αποστολή την πολιτική εκπαίδευση των πολιτών για να μπορούν να αξιολογούν αλλά και να αναλαμβάνουν δημόσιες ευθύνες, ήταν μια «εφικτή ουτοπία».

Γιατί η πολιτική είναι πρόλογος και πρόβλεψη όπως έλεγε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης!

Μιχάλης Χαραλαμπίδης 2001: 

"Οι υπεύθυνοι προσπαθούν συστηματικά τη δική τους ενοχή να την μετατρέψουν σε συνολική ενοχή του λαού, μετατρέποντας τον σε όχλο.

Αυτό όμως δεν γίνεται στις δημοκρατίες αλλά στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ο ελληνισμός έχει ανάγκη την καθαρότητα του προσώπου του για να βαδίσει στην διεθνή σκηνή. Διαφορετικά δεν βαδίζει αλλά σέρνεται ή τον σέρνουν."

"Γιατί εκτός των άλλων, χωρίς το Κουρδικό Κίνημα, η Ελλάδα θα είχε δορυφοροποιηθεί οικονομικά από την Τουρκία."

"Χάνοντας όμως τον ρόλο της στα Ανατολικά παρουσιάζεται ως χώρα χωρίς ρόλο στην Ευρώπη και στην διεθνή σκηνή."

"Στις αρχές της νεας χιλιετίας προδιαγράφεται η εικόνα μιας παθητικής, ανυπόληπτης χώρας, φτωχό παράρτημα και όχι πρωταγωνιστής στην περιοχή της. Η εικόνα μιας "μικράς και ανεντίμου Ελλάδος" αν κάνουμε τους ανάλογους ιστορικούς συνειρμούς."

"Η μεγαλύτερη όμως αποκάλυψη των τελευταίων εξελίξεων είναι ότι απο την χώρα απουσιάζει η πολιτική. Η Ελλάδα δεν έχει πολιτικούς."

Μιχάλης Χαραλαμπίδης 

Στον Δρόμο της Αλήθειας και της Απελευθέρωσης η μικρά και ανεντιμος Ελλάς 

Έκδοσης Γόρδιος 2001

Αιώνια του η μνήμη

Από Γιάννη Φουρνάρο

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/16vTrCTJbW/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Οδυσσέας Δημητριάδης - Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Του Δημήτρη Βαδιλειάδη

Έβλεπα χθες στο κανάλι της Βουλής, ένα αφιέρωμα προς τιμήν του μεγάλου Ινδού αρχιμουσικού Ζούμπιν Μέτα, που περιελάμβανε μουσικά κομμάτια τα οποία ο ίδιος διεύθυνε. Τα διεύθυνε καθισμένος πάνω σ΄ ένα σκαμπό. Η εικόνα αυτή έφερε στο νου μου μια άλλη μεγάλη μορφή της κλασσικής (Σοβιετικής) μουσικής, το σπουδαίο Έλληνα αρχιμουσικό Οδυσσέα Δημητριάδη, τον τελευταίο, όπως λέγανε, εν ζωή μεγάλο σοβιετικό δάσκαλο-αρχιμουσικό. 

Και το θυμήθηκα, γιατί όπως και ο Μέτα, έτσι κι αυτός, διεύθυνε την κρατική ορχήστρα σε μία προς τιμην του συναυλία, καθισμένος σ΄ ένα σκαμπό, ίσως (όχι ίσως, σίγουρα) γιατί τα πόδια του δεν το βαστούσαν.                                                                                                

    Αυτό το μεγάλο στολίδι-Ελληνόπουλο, μας έκανε τη μεγάλη τιμή να στολίσει το ψηφοδέλτιο επικρατείας της ''Ένωσής'' μας (αν θυμάμαι καλά πρώτος), της ''Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης'', στις εθνικές εκλογές του  2000. Μας έκανε λοιπόν την τιμή να ενταχθεί στην προσπάθειά μας, να μας δώσει τη λάμψη του, γιατί πείσθηκε απ΄ την καθαρότητα του εγχειρήματός μας, αλλά, κυρίως, απ΄ την καθαρότητα (από κάθε άποψη) του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, ο οποίος τοποθετώντας τον στις πρώτες θέσεις, ήθελε να δείξει, όχι συμβολικά, αλλά ουσιαστικά, την αγάπη μας στον πολιτισμό πρωτίστως, αλλά και στον απανταχού, απόδημο και μη ελληνισμό, που για μας ήταν και είναι η πιο υπέροχη περιφέρεια του.

O Σεφέρης, ο Μιχ. Χαραλαμπίδης, ένα γεγονός, κι ένα κείμενο

''...ο ελληνισμός είναι δύσκολος''  

     Γ. Σεφέρης                 

      

       

      Την Δευτέρα που μας πέρασε γίνανε τα εγκαίνια του ''κτίριου Σεφέρη'' στην Κορυτσά απ΄ τον Υπ. Εξ. κ. Γεραπετρίτη. Ήταν το κτίριο στο οποίο έζησε ο μέγας Σεφέρης, όσο καιρό ήτανε Γενικός Πρόξενος στην Κορυτσά. Ο νους μου γύρισε στις καταγραφές του (συγκεκριμένα σε μία), στο ημερολόγιό του, όπως αυτές σώζονται στις ''Μέρες'' του όσο καιρό αυτός έζησε στην Κορυτσά (1936-1937) υπηρετώντας στη θητεία του. Τις οποίες (καταγραφές) έγραψε στο εν λόγω κτίριο, το οποίο αγοράστηκε απ΄ το ελληνικό Δημόσιο και ανακαινίστηκε. Μια μέρα μετά, την Τρίτη στις 8 του Ιούλη, ο Kostas Hatziantoniou, ανέβασε ένα όμορφο, κριτικό κείμενο, για την εξωτερική πολιτική της χώρας, και κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο αυτή ασκείται απ΄ τον κ. Γεραπετρίτη. Αυτό το κείμενο λοιπόν, μαζί με το γεγονός των εγκαινίων του ''κτιρίου Σεφέρη'' στάθηκαν οι αιτίες και οι αφορμές αυτής της δημοσίευσης.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ: Ἡ γενεσιουργὸς αἰτία τοῦ Ἑλληνικοῦ χρέους εἶναι Κλεπτοκρατική

ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ ΤΙΜΩΡΟΥΝ. 

ΕΠΙΒΟΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΦΟΡΟΥ.

Ἡ γενεσιουργὸς αἰτία τοῦ Ἑλληνικοῦ χρέους εἶναι Κλεπτοκρατική. Στὸ βιβλίο μου ἀναφέρομαι στὸ ζήτημα αὐτὸ μὲ τοὺς ὅρους τῆς μιζοπολιτικῆς καὶ τῆς μιζοοικονομίας. Ἡ ἐπιστροφὴ αὐτῆς τῆς οἰκονομικῆς ὕλης τοῦ πλούτου, τῶν κεφαλαίων ποὺ συσσωρεύθηκαν διὰ μέσου αὐτῆς τῆς ὁδοῦ θὰ πρέπει νὰ γίνει διὰ τῆς ἐπιβολῆς ἑνὸς ἐπὶ πλέον Πολιτικοῦ φόρου. Ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸν σημερινὸ καὶ τοὺς πρώην Πρωθυπουργούς, Ὑπουργοὺς κ.λπ. Ὁ ἀποκτηθεὶς διὰ τῆς «πολιτικῆς» πλοῦτος αὐτῶν τῶν ὁμάδων καὶ τῶν οἰκογενειῶν δὲν κρύβεται. Εἶναι Ἀφρικανικοῦ, Τριτοκοσμικοῦ τύπου...

[...] Ἡ διαφθορὰ ἔχει μία Κεντρικότητα, προτεραιότητα στὴν ἀνάλυση, τὴν ἑρμηνεία, τὴν ἀντιμετώπιση τῆς κρίσης καὶ τὴν οἰκοδόμηση ἑνὸς νέου ὑγιοῦς Συστήματος Ἑλλάδα. Εἶναι ἡ διαφθορὰ ποὺ παρέλυσε τὴν Διοίκηση, μπλόκαρε τὴν Οἰκονομία, κατήργησε τὴν Δημοκρατία καὶ χρέωσε τὴν Χώρα. Ἡ μιζοπολιτικὴ ἔγινε μιζοϊατρική, μιζοπολεοδομία, μιζοσυνεταιρισμοί, μιζοεπιχειρηματίες κ.λπ. 

[...] Ὁρισμένοι ἀνατρέχουν στὸν Ἰμπεριαλισμό, στοὺς ξένους κ.λπ. Αὐτὸ ἐπιτρέπει στοὺς διεφθαρμένους τοῦ παρόντος νὰ παραμένουν ἀτιμώρητοι καὶ νὰ παρουσιάζονται ὡς τιμωροὶ τῶν διεφθαρμένων τοῦ μέλλοντος. 

[...] Ἕνα ὥριμο κίνημα Ἀντιδιαφθορᾶς, ἠθικοποίησης τῆς Πολιτικῆς καὶ τῆς Δημόσιας ζωῆς στὸ Ἐσωτερικὸ τῆς Χώρας, θὰ εἶναι νομιμοποιημένο καὶ ἡγεμονικὸ νὰ κάνει τοὺς λογαριασμούς του μὲ τὴν Ἐξωτερικὴ διάσταση τῆς κλεπτοκρατίας καὶ τὰ χρηματιστικὰ δεσμὰ τῆς χώρας.

[...] Τὸ κρίσιμο μέγεθος γιὰ τὴν χώρα δὲν εἶναι τὸ χρέος. Εἶναι τὸ ΚΑΝΕΝΑΣ. Εἶναι ἡ ἀπουσία Πολιτικῆς, Πολιτικῆς ἀντιπροσώπευσης καὶ Δημοκρατίας. 

Τί θὰ γίνουν τὰ κεφάλαια ποὺ θὰ συγκεντρωθοῦν ἀπὸ αὐτοῦ τοῦ τύπου τοὺς φόρους; Ἀπὸ αὐτοῦ τοῦ τύπου τὶς ἀπαλλοτριώσεις. Θὰ κατατεθοῦν σὲ ἕνα Ταμεῖο Ἀνάπτυξης καὶ Δημιουργικότητας καὶ Ἐπιχειρηματικότητας τῶν νέων γενεῶν, τῶν νέων ἀνθρώπων, τῶν νέων μαστόρων ὅπως τοὺς ἀποκαλῶ, ποὺ ἔχουμε ἀνάγκη στὴν νέα δημιουργικὴ Ἐθνικὴ διαδρομή μας. 

Μιχάλης Χαραλαμπίδης, «Ἑλληνικὴ Πολιτικὴ Παιδεία»-Ἡ Πολιτικὴ ὡς Ἀνώτερη Τέχνη, σ. 75, 76, 77, ἐκδόσεις Στράβων, 2012,

ΥΓ: Ὁ πολυτονισμὸς εἶναι δικός μας.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/14GX5aFaQs3/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Το βιβλιογραφικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο πατούσε ο λόγος του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

 

Του Δημήτρη Βασιλειάδη 

 Είμαστε κάπου στο 2001, στα χρόνια που ο Μιχάλης ξεκίνησε να βάζει στο δημόσιο διάλογο το ζήτημα του ελληνικού διατροφικού πρότυπου.

 Ενθουσιασμένος εγώ, απ΄ όλη αυτή τη συζήτηση που άνοιξε στο χώρο, σκέφτηκα την οργάνωση μιας εκδήλωσης στα Γιαννιτσά της οποίας το θέμα θα ήταν, ''Το ελληνικό διατροφικό πρότυπο''.

 Σε μια επικοινωνία που είχα με το Μιχάλη και καθώς του ανέφερα τα σχέδιά μου, και πριν απ΄ οποιαδήποτε άλλη κουβέντα, πριν δευτερώσω την κουβέντα που ξεκίνησα, ο Μιχάλης, καταιγιστικά, άρχισε να μου προτείνει -για να προετοιμαστώ καλύτερα- μια βιβλιογραφία. ''Θα διαβάσεις'' μου είπε, ''τους ''Δειπνοσοφιστές'' του Αθήναιου, θα διαβάσεις ''Πτωχοπρόδρομο'', θα διαβάσεις τον ''Πολιτισμό της ελιάς'' της Μαρίας Ψιλάκη, θα διαβάσεις ''Τα Σειρήνεια δείπνα'' του Ντάλμπι, θα διαβάσεις επίσης και την κ. Καμηλάκη, θα διαβάσεις,... θα διαβάσεις,... θα διαβάσεις,...''. 

Προσέξτε, ο Μιχάλης δεν μπήκε καν στα τετριμμένα διαδικαστικά της εκδήλωσης, παρά μόνο τον ενδιέφερε η αρτιώτερη προετοιμασία της. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό και με μια τυποποιημένη εικόνα του Μιχάλη που είχα σχηματισμένη για κείνον, μέχρι εκείνη τη στιγμή, να γίνεται κομμάτια.

 Ήξερα πως είχε ένα μεγάλο γνωστικό πεδίο πάνω στο οποίο στηρίζονταν ο λόγος του αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ το εύρος του.                                                                              

    Πάντοτε ανίχνευα, ψηλάφιζα αυτό το εύρος, το πολύπλευρο, το όχι μονομερές εύρος της συγκρότησής του μέσα από τα κείμενά του, πίσω από τον λόγο του. Θα αναφέρω μόνο δυο παραδείγματα.

 Ο Μιχάλης έλεγε για την πολιτική : ''Η Πολιτική είναι η επιστήμη των επιστημών''. Αυτή η φράση έχεις αναφορές στον Αριστοτέλη και στα ''Ηθικά Νικομάχειά'' του. Αυτό σημαίνει με άλλα λόγια πως ο Μιχάλης ''πέρασε από κόσκινο'' τον μεγάλο Σταγειρίτη. Και όχι μόνον αυτό, αλλά από τον όγκο των γραφομένων του για την Πολιτική, καταλαβαίνει κανείς πως εμπλούτισε την Αριστοτέλεια σκέψη και την επεξέτεινε. 

Το δεύτερο παράδειγμά που θα αναφέρω έχει να κάνει με τη δουλειά που έκανε πάνω στο Βησσαρίωνα, τον σπουδαίο πια, αυτόν Έλληνα (έχει σημασία που το λέω αυτό, θα καταλάβετε παρακάτω). Το λέω αυτό γιατί η μέχρι τώρα εικόνα που είχαμε για τον Βησσαρίωνα ήταν, από τη μιά αυτή του αιρετικού που άφησε την Ορθοδοξία και εντάχθηκε στον Καθολικισμό, κι από την άλλη ενός σπουδαίου διανοούμενου-ιερωμένου που ήταν ένας απ΄ τους θεμέλιους λίθους της Αναγέννησης. Ο Μιχάλης κατάφερε να αποστάξει όλην αυτή τη γνώση και να φανερώσει έναν άλλον Βησσαρίωνα:

Η συζήτηση στο ΠΑΣΟΚ για έναν άλλο δρόμο

Ήταν μονόδρομος η προσφυγή του ΓΑΠ στο ΔΝΤ;

«Γιατί όλοι ξέρουμε τις συνέπειες για το λαό από τις νεοφιλελεύθερες συνταγές που επιβλήθηκαν σε όσες χώρες παρενέβησαν οι διεθνείς οργανισμοί.

Έτσι, με πλήρη συναίσθηση των ευθυνών μας, απέναντι στον ελληνικό λαό, είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε μια σειρά γενναίες οικονομικές αποφάσεις, που είναι όμως, δικής μας επιλογής, για να εξυγιάνουμε αποφασιστικά την οικονομία μας και ειδικότερα το ισοζύγιο πληρωμών.

Αυτό γίνεται σήμερα, για να μη βρεθούμε στην ανάγκη αργότερα να χάσουμε τη δυνατότητα εθνικών επιλογών για τη λύση των προβλημάτων μας»

Ανδρέας Παπανδρέου, 12-10-1985

Στο ΠΑΣΟΚ παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, φαίνεται αρκετοί να επιμένουν στην αυτοδικαίωση και στην γραμμή των μνημονίων.


Με αφορμή τις αναφορές του Νίκου Χριστοδουλάκη
για τον "άλλο δρόμο" και τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν ο Βασίλης Ασημακόπουλος αναφέρεται σε κείμενό του στο sllpres:

"..Η γραμμή της “μνημονιακής αυτοδικαίωσης”, σε συνδυασμό με τη δίδυμη αδελφή της για τον “λαϊκισμό των Πλατειών”, αναπαράγουν το τραύμα, συμβάλλοντας στην παρατηρούμενη στασιμότητα του ΠΑΣΟΚ.

Το εμποδίζουν να επικοινωνήσει με κοινωνικά ακροατήρια, να ανακτήσει δηλαδή στοιχεία του πολυσυλλεκτικού του χαρακτήρα... "

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης όπως αναφέρει στο κείμενό του ο Βασίλης Ασημακόπουλος είχε προειδοποιήσει:

«Προπαγανδίζουν – δεν πρόκειται για λόγο – ότι εντάσσεται [ενν: η Ελλάδα] στην ΟΝΕ.

Δια μέσου όμως ενός άλλου δρόμου, που δείξαμε χρόνια πριν, αναπτυξιακού και επόμενα δίκαιου κοινωνικά, θα μπορούσε να είχε ενταχθεί ήδη, χωρίς τον κίνδυνο να εξέλθει ή να είναι εύκολα εκβιάσιμος υπότροφός της. […]

Οι εξωτερικοί δανειστές διαφόρων μορφών, η απειλή πολέμου και όχι η ελεύθερη λαϊκή θέληση θα αποφασίζουν πώς και από ποιον θα κυβερνάται η χώρα»

Απόσπασμα από το κείμενο αποχώρησης του Μιχάλη Χαραλαμπίδη από το ΠΑΣΟΚ, στο 5ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ (Μάρτιος 1999).

Περιλαμβάνεται στο βιβλίο του, “Το Σχέδιο μας για την Ελλάδα. Ελάτε στην πολιτική” (Γόρδιος, 2000).

_____***_____

Η συζήτηση στο ΠΑΣΟΚ για έναν άλλο δρόμο

ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

«Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που είναι τόσο ευαίσθητη σε θέματα που αφορούν την εθνική μας ανεξαρτησία, δεν είναι δυνατόν να διακινδυνεύσει, έστω και στο παραμικρό, μια τέτοια εξέλιξη. Γιατί, πέρα από το θέμα αρχής, που συνδέεται με τον περιορισμό της εθνικής ανεξαρτησίας που θα ακολουθούσε μια υπερχρέωση της χώρας, υπάρχει και σοβαρή ιδεολογική αντίθεση με το είδος της οικονομικής πολιτικής που επιβάλλεται από τους διεθνείς χρηματοδοτικούς οργανισμούς σε τέτοιες περιπτώσεις…»

Η Ηθική ως στοιχείο της πολιτικής ταυτότητας του Μιχ. Χαραλαμπίδη

‘’Τα στερνά τιμούν τα πρώτα’’

ή αλλιώς

‘’…εγώ φεύγω, εσείς να δούμε τώρα’

Γράφει ο Δημήτρης Βασιλειάδης

Η σχέση του Μιχάλη με την πολιτική είναι ‘’Αντιγόνεια’’ (Σοφόκλεια για την ακρίβεια –μην αδικούμε και το Σοφοκλή). Πάνε πολλά χρόνια που καταστάλαξα σ΄αυτό το συμπέρασμα παρατηρώντας την συνολική παρουσία του στην πολιτική, σε σχέση πάντα τόσο με την ηρωίδα της ομώνυμης τραγωδίας του μεγάλου Σοφοκλή, όσο και με το πώς εξελίσσεται κι η ίδια η τραγωδία . 

Ο πυρήνας της ‘’Αντιγόνειας θεώρησης της πολιτικής’’ στηρίζεται στο γεγονός ότι υπάρχουν κάποιες αξίες, κάποια προτάγματα, ανώτερα κι απ’ τη ζωή την ίδια, που τη ρυθμίζουν και που είναι έξω από τα τετριμμένα ζητούμενα των εκάστοτε εξουσιών, και το κύριο γνώρισμά της είναι ο ‘’θυσιαστικός’’ χαρακτήρας της. 

Τέτοιες αξίες και προτάγματα είναι, η ελευθερία, το δίκιο, ο σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη, η αξιοπρέπεια, δηλαδή, η ίδια η ηθική θεώρηση των πραγμάτων. Αν συμφωνήσουμε ότι στα χρόνια της γέννησης της τραγωδίας, πίσω απ΄ το ‘’θρησκευτικό’’ κρύβεται περίτεχνα το ‘’πολιτικό’’, τότε γίνεται αντιληπτό τι εννοούμε μιλώντας για ‘’Αντιγόνεια’’ σχέση με τη πολιτική. 

Στην Τραγωδία ‘’Αντιγόνη’’, και στο πρόσωπο της ηρωίδας του, ο μέγας Σοφοκλής πρωτοπαρουσιάζει συγκροτημένα πια, ένα νέο ιστορικά πολιτικό υποκείμενο. Είναι ο πολίτης, ο πολίτης εκείνος, που εμμονικά ζητά και παλεύει για την επικράτηση του ‘’θελήματος των θεών’’ (αυτή ήταν η θέση της Αντιγόνης στη διαμάχη της με τον Κρέοντα), που όπως είπαμε πριν, πίσω απ’ αυτόν τον συμβολισμό κρύβονται όλες εκείνες οι αξίες που πριν αναφέραμε. Είναι όλες εκείνες οι αρχές που συστηματοποιήθηκαν απ’ τον αρχαιοελληνικό στοχασμό, που αργότερα ‘’συνοικοδόμησαν’’ το Διαφωτισμό και τη Νεωτερικότητα.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης: "Από το Δικαίωμα στην μνήμη, στο Ποντιακό Ευρωπαϊκό Ζήτημα" (9-2-2015 - βίντεο)

Μιχάλης Χαραλαμπίδης:

"Από το Δικαίωμα στην μνήμη, στο Ποντιακό Ευρωπαϊκό Ζήτημα" (9-2-2015 - βίντεο)

Περιγραφή

«Από το Δικαίωμα στη Μνήμη στο Ποντιακό Ευρωπαϊκό Ζήτημα», με αφορμή τα 21 χρόνια από την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων η ομιλία του κ.Μιχάλη Χαραλαμπίδη ο οποίος ήταν και ο εισηγητής της αναγνωρίσεως απο το 1989 στην κυβέρνηση του Αντρέα Παπανδρέου. 

Μία πολιτική Oμιλία για ένα ιστορικό ζήτημα είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν οι φίλοι της Σχολής Γονέων-Ανοικτού Πανεπιστημίου Κατερίνης από τον πολιτικό επιστήμονα-συγγραφέα κ. Μιχάλη Χαραλαμπίδη στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου Κατερίνης, τη Δευτέρα 9/2/2015. 

Το θέμα της ομιλίας ήταν «Από το Δικαίωμα στη Μνήμη στο Ποντιακό Ευρωπαϊκό Ζήτημα», με αφορμή τα 21 χρόνια από την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων.