Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΤΡΙΔΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΤΡΙΔΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 30 Απριλίου 2023

Π. Ήφαιστος, ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ: Τι είναι οι Θερμοπύλες, εν τέλει; Τι είναι η Ιθάκη; Τι είναι οικογένεια; Τι είναι πατρίδα;



Του Παναγιωτη Ήφαιστου

Θερμοπύλες


Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή τωνώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.

Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσοι σ’ όλες των τες πράξεις,

αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,

πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)

πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε
.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Και ο Χατζής σε μια αριστουργηματική μουσική απόδοση http://www.youtube.com/watch?v=KzFRXoovEbc&NR=1




Όμηρος, Θουκυδίδης, Αριστοτέλης και ο μεγάλος πολιτικός φιλόσοφος-ποιητής Κωσταντίνος Καβάφης. Ο τελευταίος τα συνόψισε όλα ιδιοφυώς σε μερικές μόνο σελίδες ποιητικά γραμμένες. Την Πόλη, την Ιθάκη, την Αλεξάνδρεια και τις Θερμοπύλες. [παρατίθενται στο τέλος του παρόντος]«Πόλη» είναι η Πατρίδα, η Πολιτεία μας. Η Πολιτεία-Πατρίδα με την βαθύτερη έννοια του όρου μας προσφέρει συλλογική ελευθερία και την δυνατότητα απαλλαγμένου έξωθεν καταναγκασμών αθλήματος ενός δημοκρατικού κατ’ αλήθεια βίου σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε συλλογικής οντότητας.

Η Πατρίδα προς την οποία απαιτείται να είμαστε προσανατολισμένοι στο ταξίδι των εθνών και των ανθρώπων είναι η Ιθάκη.

Έτσι προσανατολισμένοι απαιτείται «νάχουμε στον νου μας την Ιθάκη». «Το Φθάσιμο εκεί είν’ ο προορισμός» μας. Το πως θα είμαστε προσανατολισμένοι και τι στάσεις και αποφάσεις θα υιοθετούμε κατά την διάρκεια του ταξιδιού ενέχει μεγάλη σημασία.
Όντας μέσα στην Πόλη–Αλεξάνδρειά μας, όμως, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο κόσμος έξω από αυτήν είναι θανατηφόρα ανταγωνιστικός. Να μην μας παίρνει ο ύπνος. Διαφορετικά κάποια στιγμή θα την αποχαιρετίσουμε.

Δευτέρα 13 Μαρτίου 2023

ΓΙΩΤΑ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ «Άλλοτε»



Τα τρένα της παιδικής μου ηλικίας τραγουδούσαν στις ευθείες, αγκομαχούσαν στις ανηφόρες και σφύριζαν στα δέντρα τα πουλιά , στις γαλαρίες τις διαβάσεις τους σταθμούς.

Σταθμοί μοναχικοί που περίμεναν το τρένο της γραμμής να νιώσουν πως υπάρχουν, επιδεικνύοντας την ταυτότητά τους σε μια λιτή επιγραφή στο μέτωπό τους. Σταθμοί κομβικοί που μέσα στη φλυαρία της επιβίβασης και αποβίβασης, λάμβανε χώρα κι ένας αγώνας δρόμου στην αποβάθρα με δίσκους γεμάτους σουβλάκια υψωμένους στο ένα χέρι να τρέχουν να ικανοποιήσουν όλες τις παραγγελίες των επιβατών από τα παράθυρα. Κέρματα και καλαμάκια μ' εκείνη τη μικρή φετούλα ψωμί καρφωμένη στην άκρη τους , αλλάζαν χέρια σε χρόνο αστραπή. Κι ύστερα τα παράθυρα έκλειναν ανεβάζοντας προς τα πάνω το μισό επάλληλο τμήμα τους και σφαλίζονταν με δυο κουμπώματα σαν οριζόντια μανταλάκια.

Ο σταθμάρχης επιβλητικός με το καπέλο, τη σφυρίχτρα και το στρογγυλό ταμπελάκι του με τον πράσινο κύκλο τεντωμένο ψηλά να σημαίνει την αναχώρηση κι ο καπνός από την μηχανή να φουσκώνει και να ξαπλώνει πάνω στα βαγόνια.

Βαγόνια που ενώνονταν σαν τις πέρλες του κολιέ ένα προς ένα. Γιατί ένα κόσμημα ήταν στ αλήθεια το τρένο, που το φορούσες σε γιορτές και σχόλες. Το αγαπημένο σου παιχνίδι ήταν που το ζητούσες με γράμμα στον Αϊ Βασίλη την Πρωτοχρονιά. Η ζωγραφιά σου ήταν που παιδί σκάρωνες με τις πολύχρωμες ξυλομπογιές.

Για μένα ήταν τα καλοκαίρια που με ζύγωναν στο αγαπημένο μου χωριό. Ήταν η λέξη Ζευγολατιό, που μύριζε παστέλι και στεκόταν ευανάγνωστα σε κείνο το μικρό καφετί χαρτονένιο εισιτήριο στιγματισμένο με τις δυο μικρές τρυπούλες του από το διακορευτή του ελεγκτή, αλλά και δίπλα στο κρεμαστό ρολόι με τους μαύρους τοξοειδείς δείκτες να ορίζουν την ώρα που θα έσμιγα με το μουστάκι του παππού και το φακιόλι της γιαγιάς.Αυτά τα ταξίδια που έχουν αποθηκευτεί με τέτοιο σορόπι δε γίνεται να συγκρουστούν ποτέ και με τίποτα. Ο κλειδούχος της νοσταλγίας δεν κάνει ποτέ λάθος!

Σκέψου πόσοι άνθρωποι έχουμε κάνει ίδιες διαδρομές σε παράλληλους χρόνους. Άλλοι νωρίτερα άλλοι αργότερα, όλοι ενωμένοι τσαφ τσουφ μ΄αυτές τις γλυκές αναμνήσεις .

Τελικά αληθεύει πως οι παράλληλες γραμμές τέμνονται κάποτε.Όπως κι οι ράγες που εκεί στο βάθος σα σβήνει το βλέμμα σου τις βλέπεις ενωμένες. Σαν τη τσιμπιά που κάνει η μάνα να ενώσει τις δύο ακρούλες στα ζυμάρια της.

Γιώτα Λαμπροπούλου


Φωτογραφία :Γιώτα Λαμπροπούλου

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2022

Η πονεμένη και απροσκύνητη Ρωμιοσύνη

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

Έγραφε η τότε εφημερίδα Νέα Ημέρα στις 21.1.1913 για τον ηρωικό θάνατο του ανθυπολοχαγού Ιωάννη Μαυροδήμου: «Μου διηγήθηκαν σήμερα μερικάς λεπτομερείας του θανάτου του ανθυπολοχαγού Μαυροδήμου. Μοιάζει με ποίημα. Οι Μαυροδημαίοι είναι μία παλαιά στρατιωτική οικογένεια της Ελλάδος. Εις κάθε πόλεμον σκοτώνεται κι από ένας Μαυροδήμος. Στο Εικοσιένα, στο ‘86, στο ‘97… Ο ανθυπολοχαγός Μαυροδήμος μόλις είχε βγει από το στρατιωτικόν σχολείον. Την ημέρα που ο λόχος του επρόκειτο να λάβει μέρος εις την μάχην, εσηκώθη πρωί, εξυρίσθη, εκτενίσθη, διέταξε και του έφεραν την καλή του στολή, τις καινούργιες του τις μπότες, τα άσπρα του γάντια, τέλος στολίστηκε σαν γαμπρός, ετράβηξε το σπαθί και είπε στους άνδρας του: εμπρός παιδιά… Και σκοτώθηκε από τους πρώτους». (Εφημερίδα Νέα Ημέρα στις 21.1.1913).  Είναι ο πρώτος πεσών αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, στις 6 Οκτωβρίου του 1912, στους Βαλκανικούς Πολέμους. Τέτοιες ιστορίες ανήκουν στο Συναξάρι του Γένους. Είναι οι άγνωστοι ήρωες, τα πολυτίμητα εικονίσματα του έθνους μας…

Το διάβασα στους μαθητές μου. Αυτό το μικρό, λακωνικό για τόσο μεγάλη θυσία αφιέρωμα της τότε εφημερίδας. Θυμήθηκα μια ξεχασμένη παιδαγωγική αρχή. «Ο διδάσκων δις διδάσκεται». Σε τέτοια κείμενα καθρεφτιζόμαστε πρώτα εμείς, που τα προσφέρουμε στα παιδιά. Σηκώθηκε, στολίστηκε σαν γαμπρός για να πάει, πού; Στην μάχη, στον υπέρ Πίστεως και Πατρίδος γάμο του. Στις χαρές της νύμφης του πατρίδας Ελλάδας. Και θυσιάστηκε, έδωσε το αίμα του γι’ αυτήν, τόσο την αγαπούσε.

Και τα παιδιά άκουγαν με συγκίνηση. Με χαρμολύπη. Υπερηφάνεια για την ανδρεία και την λεβεντιά. Λύπη για την νιότη του. Αυτό θέλουμε.  Αυτή είναι η πατρίδα. Με τα «πάθια και τους καημούς της» (Παπαδιαμάντης) και με τις τρανές χαρές της, τις αναστάσιμες ημέρες της ιστορίας της. Τις Θερμοπύλες του Λεωνίδα, την Πύλη του Ρωμανού με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, το Μανιάκι με τον αρχιμανδρίτη Παπαφλέσσα, την Στάτιστα του Παύλου Μελά, το μοναστήρι της Παναγίας του Μαχαιρά με τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Μοσχοβολούν λευτεριά αυτοί οι τόποι με την θυσία τους… όπως οι μάρτυρες και οι άγιοι της αμωμήτου Πίστεώς μας αγιάζουν τα χώματα με το αίμα τους και τον ιδρώτα των ασκητικών αγώνων τους.

Αναστάσιμη ημέρα, Πασχαλιά, ήταν για τους σκλάβους Μακεδόνες, η ημέρα που πατούσε ο ελληνικός στρατός την αιματοβαμμένη γη τους. (Και ήρθε η σταύρωσή της, όταν άθλιοι προδότες, που καμαρώνουν ακόμη στα εδώλια, όχι του δικαστηρίου, αλλά της Βουλής, την ξεπούλησαν για μια γραβάτα).

Πέμπτη 21 Απριλίου 2022

Γεώργιος Δροσίνης — Ἡ Πατρίδα μας

wheat-field-with-reaper-and-sun-1889

«Ξένε ποὺ μόνος κι ἔρημος
σὲ ξένους τόπους τρέχεις,
πές μου, ποιὸς εἶναι ὁ τόπος σου
καὶ ποιὰ πατρίδα ἔχεις;»

«Τὴ μακρινὴ πατρίδα μου
πάντα ποθῶ στὰ ξένα.
Ἐκεῖ τὰ χρόνια τῆς ζωῆς
περνοῦν εὐλογημένα.

Ἐκεῖ κι ὁ θάνατος γλυκός,
κι ἀφοῦ κανεὶς πεθάνει,
ἔχει στὸ μνῆμα του Σταυρό,
καντήλι καὶ λιβάνι.

Στ᾿ ἀγαπημένο μου χωριὸ
χαρὲς πάντα καὶ γέλια,
στ᾿ ἁλώνια τραγουδιῶν φωνὲς
ξεφάντωμα στ᾿ ἀμπέλια.

Κι ὅταν χορεύει ἡ λεβεντιὰ
στῆς Πασχαλιᾶς τὴ μέρα,
βροντοκοπᾶ τὸ τύμπανο
καὶ κελαηδεῖ ἡ φλογέρα.

Στὴ μακρινὴ Πατρίδα
ἔχει εὐωδιὰ καὶ χάρη
τὸ ταπεινότερο δεντρί,
τὸ πιὸ φτωχὸ χορτάρι.

Στοὺς κλώνους τῆς ἀμυγδαλιᾶς,
σμίγουν ἀνθοὶ καὶ χιόνια
καὶ φέρνουνε τὴν ἄνοιξη
γοργὰ τὰ χελιδόνια.

Στῶν μαγεμένων της βουνῶν
τὰ μαρμαρένια πλάγια,
γλυκολαλοῦν οἱ πέρδικες
καὶ κλαίει ἡ κουκουβάγια.

Ἡ ἀσημένια θάλασσα
μ᾿ ἀφροὺς τὴν περιζώνει
κι ὁ οὐρανὸς μὲ τ᾿ ἄστρα του
τὴ χρυσοστεφανώνει.

Τὴ μακρινὴ Πατρίδα μου,
πρὶν ἡ σκλαβιὰ πλακώσει,
τὴ δόξαζ᾿ ἡ παλληκαριά,
τὴ φώτιζεν ἡ γνώση.

Καὶ τώρ᾿ ἀπὸ τὴ μαύρη γῆ,
τὴ γῆ τὴ ματωμένη,
πρόβαλε πάλ᾿ ἡ ἐλευθεριὰ
σὰν πρῶτα ἀντρειωμένη».

«Φτάνει τὴ χώρα ποὺ μοῦ λές,
τὴ γνώρισα, τὴν εἶδα,
τὴ μακρινὴ Πατρίδα σου
ἔχω κι ἐγὼ Πατρίδα».

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2020

Διονύσης Χαριτόπουλος - Δεν αρέσουμε

 

Όταν βρίζεις την πατρίδα σου, είναι σαν να βρίζεις τη μάνα σου. 

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣΑΚΟΥΜΕ Ή ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ, καμιά φορά, για το «Ελλαδιστάν», τη «χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας», τους «Ελληνάρες», και άλλα τέτοια. 

 Ο αυτοσαρκασμός δεν είναι κακός. 

 Αντίθετα λειτουργεί λυτρωτικά και, σε ορισμένες περιπτώσεις, επαναφέρει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Η ζημιά είναι ότι μερικοί κοκορόμυαλοι τα παίρνουν σοβαρά. Τα πιστεύουν και θεωρούν εαυτόν, ανώτερο της χώρας. Ανήκουν σε κάποια ελίτ εκλεκτών και ο τόπος τους πέφτει στενός. 

 Όλα τους ξινίζουν. Είναι σε διαρκή παρεξήγηση, με τους άλλους. Η χώρα είναι καθυστερημένη, η Αθήνα κακάσχημη, οι άνθρωποι βιλγκέρ. Δεν βρίσκουν πουθενά κάτι αξιόλογο, αντάξιό τους.

 Εγώ, που είμαι βαθιά ερωτοχτυπημένος με κάθε γωνιά της χώρα μας, πιστεύω πως όταν βρίζεις την πατρίδα σου, είναι σαν να βρίζεις τη μάνα σου. 

 Θέλουν να φύγουν, να πάνε αλλού. Στο καλό. Και ας επιστρέφουν τα καλοκαίρια με τη γνωστή ανοησία: «Η Ελλάδα είναι καλή μόνο για διακοπές» 

 Ορισμένοι είναι συστηματικοί φαρμακομύτες. Αναρωτιέσαι αν υπάρχει κάτι εδώ γύρω, που δεν έχουν βρίσει ή κριτικάρει εντελώς αρνητικά. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά», πιπιλίζουν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μπουρδολογία. 

 Δεν έχουμε την αποκλειστικότητα σε καμία από τις παθογένειες του δυτικού κόσμου. Στα βασικά, είμαστε ολόιδιοι. Η ειδοποιός διαφορά, είναι το μέγεθος, ο πλούτος και η δύναμη των μεγάλων κρατών, που τους επιτρέπει να απορροφούν πιο ανώδυνα τους κραδασμούς από σκάνδαλα, αδικίες, ρεμούλες. 

 Φυσικά, κάθε χώρα έχει και τις δικές της ιδιαιτερότητες. Καλές, κακές, χείριστες, υπέροχες, ανυπόφορες. 

 Μόνο που υπάρχει και κάτι που λέγεται αγάπη. Είναι αυτό που σε κάνει να κατανοείς και να συμμερίζεσαι τις αδυναμίες του άλλου. Κι αναρωτιέσαι, εντάξει, δεν σέβονται τον τόπο. Αλλά δεν τον πονάνε; 

 Και όπως πιστεύω εγώ, που είμαι βαθιά ερωτοχτυπημένος με κάθε γωνιά της χώρα μας, όταν βρίζεις την πατρίδα σου, είναι σαν να βρίζεις τη μάνα σου. 

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2020

ΝΑΙ να πεθάνουμε για το Καστελόριζο


Της Άννας Στάικου


ΝΑΙ να πεθάνουμε για το Καστελόριζο
Να πεθάνουμε και για την βραχονησίδα που κατοικεί μια γίδα
Να πεθάνουμε για τον βράχο που δίνει σήμα στην Πατρίδα
Οι σκλάβοι , οι δούλοι, οι υποτελείς βάζουν ερωτηματικά
ΝΑ πεθάνουμε για κάθε χαλίκι της πατρίδας για κάθε κόκκο χαλικιού από τα χώματα της πατρίδας
ΤΙ λόγο ρε θα δώσετε στους ουρανούς των νεκρών και στο σύμπαν των παιδιών;;
Δεν είστε άνθρωποι όσοι υπολογίζετε με τα δάκτυλα σαν τον λαδιάρη
ΝΑΙ να πεθάνουμε για το Καστελόριζο
Να πεθάνουμε για τον άνεμο
Να πεθάνουμε για την πηγή μας και για τις λίμνες μας
Να πεθάνουμε ρε για τα παιδιά μας
Δεν είστε άνθρωποι όσοι σκύβετε στον ληστή
Κάτι άλλο είστε και τραβάτε να κρυφτείτε
Δεν αντέχεστε
.....................
φωτό θαλασσινό τοπίο με χιλιάδες κοχύλια στην Κρήτη

Τρίτη 24 Μαρτίου 2020

«Νόστιμον ἦμαρ»

Γράφει ο Δημήτρης Τζήκας

Η ομηρική λέξη «νόστος» σημαίνει επάνοδος, επιστροφή στην πατρίδα, επιστροφή στο σπίτι, ταξίδι με καλό, αίσιο τέλος· περιήγηση, πλους «Νόστος Ἀχαιίδος» σημαίνει ευκαιρία για επιστροφή στην Ελλάδα· «ἐπὶφορβῆς νόστος» είναι η περιήγηση για αναζήτηση τροφής
Η λόγια φράση «νόστιμον ἦμαρ» σημαίνει την ημέρα του γυρισμού, της επιστροφής «οἴκᾰδε». Επειδή το «νόστιμον ἦμαρ» θεωρείται ηδονικότατη, γλυκύτατη μέρα, το επίθετο νόστιμος σημαίνει σήμερα οτιδήποτε είναι γλυκό, ηδύ, χαριτωμένο, ευχάριστο (στη γεύση, αν πρόκειται για κάτι που τρώγεται.), που κεντρίζει ευχάριστα τις αισθήσεις ή το ενδιαφέρον μας.
Ο Αργύρης Εφταλιώτης μεταφράζει: «Τον άντρα τον πολύπραγο τραγούδησέ μου, ω Μούσα, / που περισσά πλανήθηκε, σαν κούρσεψε τής Τροίας / το ιερό κάστρο, και πολλών ανθρώπων είδε χώρες / κι έμαθε γνώμες, και πολλά στα πέλαα βρήκε πάθια, / για μία ζωή παλεύοντας και γυρισμό συντρόφων. («Ἀ ἀρνύμενος ἥν τε ψυχὴν καὶ νόστον ἑταίρων.») / Μα πάλε δεν τους γλύτωσε, κι αν το ποθούσε, εκείνους, / τι από δική τους χάθηκαν οι κούφιοι αμυαλωσύνη, / τού Ήλιου τού Υπερίονα σαν έφαγαν τα βόδια, / κι αυτός τους πήρε τη γλυκειά του γυρισμού τους μέρα. («αὐτὰρ ὁ τοῖσιν ἀφείλετο νόστιμον ἦμαρ.») Και αλλού: «Όμως περίσσια λαχταρώ, και το ζητώ ολοένα, / να πάω στον τόπο, να χαρώ του γυρισμού τη μέρα. («οἴκαδέ τ᾿ ἐλθέμεναι καὶ νόστιμον ἦμαρ ἰδέσθαι.») / Κι αν με χτυπήσει οργή θεού στα μελανά πελάγη, / έχω καρδιά βασταχτερή, κι απομονή θα κάνω· / έπαθα που έπαθα πολλά και ‘πόφερα άλλα τόσα / στις μάχες και στις θάλασσες· ας μου γενεί και τούτο.»[1]

Οι Σειρήνες ήταν γυναικείες θεότητες που σχετίζονταν με το νερό, τον έρωτα και τον θάνατο.
Οι Σειρήνες ήταν γυναικείες θεότητες που σχετίζονταν με το νερό, τον έρωτα και τον θάνατο.
«Καὶ καπνὸν ἀποθρῴσκοντα νοῆσαι»
Λιγότερο γνωστή είναι ίσως η φράση «…καὶ καπνὸν ἀποθρῴσκοντα νοῆσαι ἧς γαίης, θανέειν ἱμείρεται.» Που σημαίνει: [Εκείνου η κόρη τον κρατάει το δύστυχο στα δάκρυα, / και με γλυκειές μαγεύει τον κουβέντες, να ξεχάσει / τον τόπο του·] μα πάλε αυτός, και τον καπνό μονάχα / να θώρειε της πατρίδας του σαν αλαφροανεβαίνει, / κι ας πέθαινε.[2]
Ο Δημήτρης Τζήκας είναι ιστορικός.
Οι πληροφορίες είναι από εδώ: LIDDELL & SCOTT. Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας. Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος 2007.
[1] Οδύσσεια (ε219-226). Μετάφραση Αργύρη Εφταλιώτη.
[2] Οδύσσεια (α55-59). Μετάφραση Αργύρη Εφταλιώτη.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ομάδα του facebook Παροιμίες & γνωμικά. Αν θέλετε να γίνετε μέλη της ομάδας, επισκεφτείτε τη διεύθυνση: https://www.facebook.com/groups/2285257741730850/. Περισσότερες παροιμίες, παροιμιώδεις φράσεις και γνωμικά μπορείτε να βρείτε στο αρχείο μας ΕΔΩ.

Σάββατο 29 Φεβρουαρίου 2020

Τα σέβη μας στους αγωνιζόμενους νησιώτες Λέσβου, Χίου και Σάμου

Τα σέβη μας στους αγωνιζόμενους νησιώτες Λέσβου, Χίου και Σάμου

Σίγουρα δεν τα χρειάζονται αλλά πρέπει να τους τα αποδώσουμε. Το θέαμα των ηττημένων πραιτόρων της κεντρικής εν Ελλάδι εξουσίας, που τόσο αλαζονικά επιχείρησε να επιβάλλει την θέλησή της στους νησιώτες, ήταν εξόχως καθάρσιο του τέλματος στο οποίο τους είχαν οδηγήσει.
Βέβαια, τίποτε δεν τελείωσε, όλα τα ζητήματα παραμένουν ανοιχτά και το κράτος θα επανέλθει, όσο κι αν σήμερα γελοιοποιείται λέγοντας πως «η πρώτη φάση των εργασιών έχει ολοκληρωθεί». Είναι πολύ σημαντικό, όμως, το γεγονός ότι οι κάτοικοι επανοικειοποιήθηκαν, σ’ ένα βαθμό τουλάχιστον, τις υποθέσεις του τόπου τους παύοντας να υφίστανται ως έρμαια τους σχεδιασμούς ορατών και αόρατων κέντρων εξουσίας, εντόπιων και διεθνών. Έδειξαν τί σημαίνει να ανήκεις σε έναν τόπο: Τίποτε δεν μπορεί να συμβεί σ’ αυτόν χωρίς την δική σου ευθύνη, συμμετοχή και θέληση. Και αυτό έχει τη σημασία του απέναντι σε ένα κυρίαρχο ιδεολογικό ρεύμα όπου υποτίθεται πως κανένα έδαφος δεν ανήκει σε κανέναν μόνο και μόνο για να υπονοηθεί και να επιβεβαιωθεί πως ανήκει αποκλειστικά στους νεο-φεουδάρχες της πολιτικής και της οικονομίας.
Έχει σημασία να θυμηθούμε πως αυτοί είναι οι ίδιοι άνθρωποι που διέσωζαν και φρόντιζαν τους θαλασσοδαρμένους είτε πρόσφυγες είτε μετανάστες που έφταναν στις ακτές τους. Δεν υπάρχει καμμία αντίφαση στις αλλοτινές με τις τωρινές τους πράξεις. Καλώς έπραξαν τότε, φερόμενοι ως άνθρωποι απέναντι σε ανθρώπους, καλώς πράττουν και τώρα αρνούμενοι να έχουν στον τόπο τους ουσιαστικά κολαστήρια και φυλακές που δεν τιμούν κανέναν. Αρνούμενοι επίσης να αποδεχτούν την επιβολή ενός καθεστώτος υποχρεωτικής ανάμειξης πληθυσμών με όρους που κανείς δεν γνωρίζει και κανείς δεν ελέγχει πέραν των πρακτόρων του ΟΗΕ όπως οι ποικιλώνυμες ΜΚΟ. Δεν υπάρχει τίποτε το κακό στην ανάμειξη πληθυσμών όταν αυτό συμβαίνει με φυσικό τρόπο και με τη θέληση των άμεσα εμπλεκόμενων. Όταν, όμως, η ανάμειξη πληθυσμών γίνεται εργαλείο της γεωπολιτικής, του πολέμου, της κατάκτησης και της διάλυσης κοινωνικών χώρων, όπως πράγματι συμβαίνει τώρα, τότε τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και δεν πρέπει να επιχειρείται να θολώνεται το τοπίο με επικλήσεις δήθεν ανθρωπιάς, ειδικά από όσους βοήθησαν στο να συγκροτηθεί το απάνθρωπο τέρας της Μόριας.

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2019

Τι σημαίνει πατρίδα για τον καθένα; - "Η τέχνη της απώλειας" της Alice Zeniter

Κουτρουδίτσου Τζωρτζίνα

Στην εποχή που η δημόσια ιστορία ανθίζει χρησιμοποιώντας διάφορα μέσα διάδοσης και προβληματισμού, έρχεται για μια ακόμη φορά η τέχνη της λογοτεχνίας και τα έργα της να μιλήσουν για πράγματα που προκαλούν θλίψη και πόνο. Ίσως, βέβαια, κάποιες φορές η λογοτεχνία να υπενθυμίζει υποθέσεις που έχουν ξεχαστεί ή δεν έχουν συζητηθεί ακόμη. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι η «Τέχνη της απώλειας» της πολυβραβευμένης Alice Zeniter, η οποία πραγματεύεται τον πόλεμο της Αλγερίας και τον αντίκτυπό του μέσα από μια οικογενειακή σάγκα επαναπροσδιορισμού του εαυτού της.

Όπως αναφέρει και η εφημερίδα Guardian, η Γαλλία τα τελευταία χρόνια μέσα από τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο προσπαθεί να ξαναδιαβάσει, αλλά και να ανακαλύψει την μικτή κληρονομιά της χώρας της. Θέματα συγκρουσιακά, που ακόμα η γαλλική ψυχή δεν τα έχει αποδεχτεί, παρουσιάζονται μέσα από τη μεγάλη οθόνη και τα λογοτεχνικά έργα, προκαλώντας συζητήσεις και προβληματισμούς.
«Ήθελα να συμπληρώσω τις σιωπές», αναφέρει χαρακτηριστικά η συγγραφέας. Μας υπενθυμίζει ότι πολλές φορές τα κενά της ιστορίας μπορούν να καλυφθούν με ανθρώπινες μαρτυρίες και εμπειρίες που ο ακαδημαϊσμός ίσως να μην προσέχει. Η ιστορία αφορά την οικογένεια του Αρκί Αλί, ενός Καβύλιου μουσουλμάνου που στον πόλεμο της Αλγερίας συντάχθηκε με την πλευρά των Γάλλων.
Τον Μάρτη του 1962, μετά τις Συμφωνίες του Εβιάν, εγκατέλειψε τα πατρογονικά εδάφη για την "άλλη" πατρίδα, τη Γαλλία. Πώς τον υποδέχτηκε όμως αυτή η πατρίδα, που την στήριξε με την παρουσία του ακόμα και στις φρικτές μάχες του Β Παγκοσμίου Πολέμου; Μέσα από τρεις οπτικές γωνίες, αυτή του παππού Αλί, του πατέρα Χαμίντ και τέλος της κόρης, της τρίτης γενιάς, της Ναϊμά, θα γίνουμε μάρτυρες μιας άτυπης βιογραφίας, με μυθοπλαστικά στοιχεία, της συγγραφέως.

Η ιστορία των αρκί

Σχεδόν 20.000 αρκί ήρθαν στην Γαλλία για να γλιτώσουν τα αντίποινα και τις σφαγές που βίωσαν όσοι συνεργάστηκαν με τους Γάλλους, κατά τη διάρκεια ενός φρικτού πολέμου ανεξαρτησίας. Ωστόσο, η Γαλλία τους αντιμετώπισε ως κατοίκους δεύτερης κατηγορίας, προκαλώντας έτσι πόνο, αλλά και ντροπή για το θέμα της καταγωγής τους. Ο παππούς Αλί δεν θα ενταχθεί ποτέ στη γλωσσική κοινότητα της νέας του πατρίδας. Η απώλεια που νιώθει δεν αφορά μόνο τις αγροτικές του καλλιέργειες στην Αλγερία, δηλαδή τα υλικά αγαθά που στερήθηκε.

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2019

Ζήτω η δική μας πατρίδα, η πατρίδα των φτωχών! Ζήτω η Χιλή!


Από το Βορρά ως το Νότο ο λαός ενωμένος! Ζήτω η δική μας πατρίδα, η πατρίδα των φτωχών! Ζήτω η Χιλή! Αλληλεγγύη από τους λαούς σε κάθε γωνιά της γης! Η Χιλή είναι η ελπίδα, η σπίθα της εξέγερσης για όλους τους καταπιεσμένους λαούς του κόσμου! «Πατρίδα ή Θάνατος» -"Patria o Muerte"

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2019

Ανδρέας Κάλβος: ᾨδὴ Δεκάτη. Ὁ Ὠκεανός

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα
φωτό via Marco Noris

Ανδρέας Κάλβος

ᾨδὴ Δεκάτη. Ὁ Ὠκεανός

στροφὴ α´.


Γῆ τῶν θεῶν φροντίδα,
Ἑλλὰς ἡρῴων μητέρα,
φίλη, γλυκεῖα πατρίδα μου
νύκτα δουλείας σ᾿ ἐσκέπασε,
νύκτα αἰώνων.

β´.
Οὕτω εἰς τὸ χάος ἀμέτρητον
τῶν οὐρανίων ἐρήμων,
νυκτερινὸς ἐξάπλωσεν
ἔρεβος τὰ πλατέα
πένθιμα ἐμβόλια.

δ´.
Ἐχάθηκαν ἡ πόλεις,
ἐχάθηκαν τὰ δάση,
κ᾿ ἡ θάλασσα κοιμᾶται
καὶ τὰ βουνά· καὶ ὁ θόρυβος
παύει τῶν ζώντων.

ιγ´.
Ἔθλιψε τὴν Ἑλλάδα
νύκτα πολλῶν αἰώνων,
νύκτα μακρᾶς δουλείας,
αἰσχύνη ἀνδρῶν, ἢ θέλημα
τῶν ἀθανάτων.

ΠΗΓΗ: Anna Staikou

Παρασκευή 10 Μαΐου 2019

Σπύρος Κουτρούλης: Ο ξεριζωμός και η αποξένωση του ανθρώπου

Το γεγονός ότι ο άνθρωπος ανήκει σε μια πατρίδα, σε ένα τόπο, ότι φέρει τα στοιχεία ενός πολιτισμού, που τον ξεπερνά και τον περιέχει, υπάρχειμαζί με ένα άλλο γεγονός. Ανήκει στον εαυτό του και στην παροδική χρονικά κατάσταση του. Παράλληλα κάποτε τείνει να ταυτίζεται με την ευρύτερη πατρίδα, την πατρίδα-γη, την πατρίδα-κόσμος.
Όμως μια άλλη τάση φαίνεται να αναδύεται το ίδιο ισχυρή με την προηγούμενη. Ο άνθρωπος χάνει την πατρίδα του, βρίσκεται στο κενό, γίνεται ανέστιος, ξεριζωμένος. Το γεγονός αυτό μαρτυρά πολλές καταστάσεις εκ των οποίων η πιο βαθιά είναι το οντολογικό κενό.
Ο ξεριζωμός του ανθρώπου δεν συνδέεται άμεσα με την παγκοσμιοποίηση. Η τελευταία μπορεί να επιθυμεί να διαλύσει όλους τους υφιστάμενους πολιτισμούς, ώστε να μετατρέψει τους πολίτες σε υπηκόους ενός πλανητικού χωριού, όπου θα κυριαρχεί μια ισοπεδωτική εμπορευματική ιδεολογία, αλλά τελικά πετυχαίνει εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα. Οι εθνικοί ανταγωνισμοί και οι θρησκευτικές διαμάχες επανεμφανίζονται ορμητικοί. Η απελευθέρωση του εμπορίου, του κεφαλαίου και της τεχνολογίας αντί να τους εξημερώσει, τους επαναφέρει για να επενδύσουν, συχνά, ευρύτερους οικονομικούς και γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς.
Η αποξένωση του ανθρώπου προηγήθηκε, συνεπώς, της παγκοσμιοποίησης και δεν προκλήθηκε από αυτή. Ο Νίτσε, ο Μαρξ, ο Χάϊντεγκερ, η Σιμόν Βέιλ, ο καθένας από την δική του οπτική γωνία περιέγραψαν το ίδιο γεγονός: ο άνθρωπος αποξενώνεται από την μικρή του πατρίδα, όσο και από την πατρίδα –γη.
Ο Χάιντεγκερ αναφέρθηκε με πολύ σαφή και συγκεκριμένο τρόπο σε ένα έργο, που εκδόθηκεμεταπολεμικά και έχει τον τίτλο Επιστολή για τον Ανθρωπισμό1. Επρόκειτο για μια επιστολή, που απευθυνόταν στον Γάλλο φίλο του και μαθητή του, Jean Beaufret. Η μοίρα του κόσμου και του ανθρώπου ταυτίζεται με το ξεριζωμό: «Η έλλειψη πατρίδας γίνεται παγκόσμιο πεπρωμένο. Οφείλουμε επομένως να σκεφτούμε αυτό το πεπρωμένο οντολογικοιστορικά. Ό,τι ο Marx, αφορμώμενος από τον Hegel, αναγνώρισεμε ένα ουσιαστικό και σημαντικό τρόπο ως την αποξένωση του ανθρώπου, έχει τις ρίζες του στο γεγονός ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει πατρίδα. Η έλλειψη αυτή προκαλείται από το πεπρωμένο του Είναι μετη μορφή της μεταφυσικής και συγχρόνως συγκαλύπτεται ως τέτοια από τη μεταφυσική. Επειδή ο Marx,βιώνοντας την αποξένωση, εισέρχεται σε μια ουσιώδη διάσταση της ιστορίας, γι’ αυτό η μαρξική αντίληψη της ιστορίας είναι ανώτερη από κάθε άλλη φιλοσοφία της ιστορίας. Επειδή όμως ούτε ο Husserl, ούτε οSartre, από όσο έχω δει έως τώρα, αντιλαμβάνονται την ουσιαστικότητα του ιστορικού στοιχείου μέσα στο Είναι, γι’ αυτό ούτε η φαινομενολογία, ούτε ο υπαρξισμός εισέρχονται σε κείνη τη διάσταση, όπου είναι δυνατός ένας δημιουργικός διάλογος με τον μαρξισμό».2
Σύμφωνα με έναν αρκετά νεώτερο μελετητή του, τον Τ. Στάϊνερ, Χάϊντεγκερ υπήρξε ένας επαρκήςμελετητής του Μαρξ και για αυτό μπορεί με επιτυχία να συνδέεται με σημαντικές πλευρές του στοχασμού του3. Ουσιαστικά και οι δύο περιγράφουν με άλλοτε παραπλήσιες και με άλλοτε διαφορετικές έννοιες την κατάσταση όπου η γη, και τα εθνικά κράτη δεν είναι ικανά να στεγάσουν τον άνθρωπο, ως τον «οίκο του Είναι». Κατ’ αυτόν τον τρόπο καθώς ο Χάϊντεγκερ συναντά τον Μαρξ διαπιστώνει ότι: «Απέναντι στην ουσιώδη έλλειψη πατρίδας του ανθρώπου, το μελλοντικό πεπρωμένο του εμφανίζεται για την οντολογικοιστορική σκέψη στο γεγονός ότι πρέπει να ανακαλύψει το δρόμο προς την αλήθεια του Είναι και να ξεκινήσει γι’ αυτή την ανακάλυψη. Κάθε εθνικισμός είναι, μεταφυσικά ιδωμένος, ένας ανθρωπολογισμός και ως τέτοιος ένας υποκειμενισμός. Ο εθνικισμός δεν υπερβαίνεται με τον απλό διεθνισμό, αλλά διευρύνεται και υψώνεται σε σύστημα. Έτσι ο εθνικισμός δεν οδηγείται προς τηνHumanitas, ούτε αναιρείται εντός της, ακριβώς όπως και ο ατομικισμός δεν αναιρείται από ένα ανιστορικό κολλεκτιβισμό. Ο τελευταίος είναι η υποκειμενικότητα του ανθρώπου στην ολότητά της. Ο κολλεκτιβισμός πραγματώνει την απόλυτη αυτοκατάφασή της. Αυτή δεν είναι δυνατόν να ανακληθεί. Ούτε μπορεί να κατανοηθεί επαρκώς από μια μονόπλευρα μεσολαβητική σκέψη. Παντού περιστρέφεται ο άνθρωπος, εξορισμένος από την αλήθεια του Είναι, γύρω από τον ίδιο του τον εαυτό ως το animal rationale».4
Στα όρια της σκέψης του Χάιντεγκερ η έλλειψη πατρίδας «συνίσταται στην εγκατάλειψη του Είναι από το όν. Είναι η ένδειξη της λήθης του Είναι. Εξαιτίας της παραμένει η αλήθεια του Είναι ανέγγιχτη από τη σκέψη»5. Όπως γράφει σε ένα άλλο σημείο η λέξη πατρίδα νοείται «με μια ουσιαστική έννοια και όχι πατριωτικά, ούτε εθνικιστικά, αλλά οντολογικοιστορικά. Ταυτόχρονα αναφερόμαστε στην ουσία της πατρίδας επειδή θέλουμε να σκεφτούμε την έλλειψη πατρίδας του νεότερου ανθρώπου με αφετηρία την ουσία της ιστορίας του Είναι. Ο τελευταίος που εβίωσε την έλλειψη αυτή ήταν ο Nietzsche. Παραμένοντας ωστόσο στα πλαίσια της μεταφυσικής δεν μπόρεσε να βρει άλλη διέξοδο από την αντιστροφή της. Τούτο όμως είναι το αποκορύφωμα του αδιεξόδου».6

Τρίτη 12 Μαρτίου 2019

Ὄμορφη καὶ παράξενη πατρίδα


Ὄμορφη καὶ παράξενη πατρίδα
ὢ σὰν αὐτὴ ποὺ μοῦ ’λαχε δὲν εἶδα.

Ρίχνει νὰ πιάσει ψάρια - πιάνει φτερωτά
στήνει στὴ γῆ καράβι - κῆπο στὰ νερά
κλαίει φιλεῖ τὸ χῶμα - ξενιτεύεται
μένει στοὺς πέντε δρόμους - ἀντρειεύεται

Ὄμορφη καὶ παράξενη πατρίδα
ὢ σὰν αὐτὴ ποὺ μοῦ ’λαχε δὲν εἶδα.

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2019

Όχι «τρίγωνο» από τα Lidl!

Ως απόσταγμα των εορταστικών ημερών των Χριστουγέννων, και γραμμή για όσους επιμένουν να διεκδικούν τις ρίζες τους και την πατρίδα ΕΛΕΎΘΕΡΗ, ας είναι το κείμενο του φίλου, φιλολόγου Νίκου Σταθόπουλου.

" Η «ΑΠΟΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ» των Χριστουγέννων στην υπάρχουσα κοινωνική συνείδηση, είναι, στην πραγματικότητα, η πολιτισμική αποδόμηση του εθνικού συλλογικού, η παγίδευση στον καταναλωτικό φορμαλισμό της κυρίαρχης ηδονιστικής ηθικής. Είναι η μεθοδευμένη αποκοπή του λαού μας από τις πρωταρχικές νοηματοδοτήσεις του πεπρωμένου του, και, έτσι, η μοιραία υπαγωγή του στη συνειδησιακή και πολιτιστική αοριστία της παγκοσμιοποιημένης μετανεωτερικότητας. Το χολυγουντιανό κιτς των «καταναλωτικών μονάδων» που «διασυνδέονται» σε τεχνικές «απόλαυσης», απηχεί την αποικιοποίηση της συνείδησης, το απόλυτο εσωτερικό πάγωμα ενός αγοραίου «θετικισμού» εκτός ιστορίας, εσωτερικού βάθους και δεσμών. Άνθρωποι-υπάλληλοι/καταναλωτές, μόνο τον Σάντα Κλάους μπορούν να «αισθανθούν», αφού είναι τόσο μετρήσιμος όσο και τα «περιθώρια κατανάλωσης, χρονιάρες μέρες»…

«Μέσα σ’ αυτή τη μαυρίλα, το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφουγκραστούμε τις φωνές της αντίστασης. Μια τέτοια φωνή πρόκειται αυτές τις μέρες να σεργιανίσει τους δρόμους […] Μιλάω για τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα […]"

Αποτέλεσμα εικόνας για Όχι «τρίγωνο» από τα Lidl!

του Νίκου Σταθόπουλου*

Η
χριστουγεννιάτικη σκηνοθεσία των ημερών, ανανεώνει, και στις δύο πλευρές της «αντιθρησκευτικής σκέψης» (την αστική και την «επαναστατική»), τη «βεβαιότητα» ότι πρόκειται για «μύθο» και «αυταπάτη», ένα απλοϊκό υπνωτιστικό παραμύθι… Αυτή η προσέγγιση είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία, απευθείας γεννημένη από το «βασίλειο των πραγμάτων» του σύγχρονου υπερκαταναλωτικού καπιταλισμού, η οποία, κατά βάθος, απλώς υπηρετεί την αποπνευματικοποίηση της ζωής και την αναίρεση της πολιτισμικής μας ιδιοπροσωπίας.

«ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ τα δικά μας τα σακάτικα», όμως, η «μεταφυσική» των Χριστουγέννων συνιστά καίρια εναντίωση στις θετικιστικές συνταγές των τεχνικών της παγκοσμιοποιητικής εξουσίας. Είναι πτυχή της βαθύτερης βούλησης για υπέρβαση, ενάντια στην εμπορευματική «εμμένεια», δηλαδή ενάντια στην παθητική καθήλωση στο εμπορευματοποιημένο «ορθολογικό» κυρίαρχο «σύστημα ζωής», της γκλομπαλιστικής «προόδου».
Η όλη συμβολική των Χριστουγέννων, τα αναδεικνύουν ως μια βαθιά πολιτική πράξη πάθους για ζωή. Σε κάθε σπίτι φτωχικό, με τα ΜΑΤ των κατασχέσεων στην πόρτα, η τρομερή γητειά της Φάτνης εγγυάται ένα «βασιλιά» που ήρθε να θριαμβεύσει…
Διαβάζουμε στον Γ. Βαλέτα («Το προδομένο 21»): «Η λαϊκή θρησκεία στάθηκε στο πλάι του λαού και κατάφερε να του εξασφαλίσει πλέρια ενότητα, εθνική, κοσμοθεωρητική, ιδεολογική [….] Αφομοίωσε όλες τις εθνικές αξίες και τις βοήθησε να αναπτυχθούν σε δημιουργική κλίμακα [….] Έθρεψε τη σύναξη, έπαιξε κεντρικό οργανωτικό ρόλο σε διάφορες κοινωνικές μορφές, το πανηγύρι, την κοινότητα, το λαϊκό σχολειό, το συνεταιρισμό, τόνωσε το ομαδικό πνεύμα, την εθνική αλληλεγγύη και αδελφοσύνη.»
Σ’ αυτό το πλαίσιο τοποθετούνται οι αποτιμήσεις της λαϊκής πίστης και η κατανόηση της δυναμικής των λαϊκών θρησκευτικών εθίμων. Οι «γιορτές» συμπυκνώνουν τις διεργασίες εξελικτικής συγκρότησης της ταυτότητας του λαού μας, του επαληθεύουν τη μοναδικότητα του κοσμοειδώλου του, και, έτσι, τον καθιστούν Κοινότητα και όχι άθροισμα. Μια πίστη τολμηρή και γήινη, που, χωρίς να προδίδει την αναφορά στο Θεό, ωστόσο, συνειδητοποιείται και ασκείται κοινωνικά: «Το πανηγύρι και η θρησκευτική πομπή έχουν καθαρά κοινωνικό χαρακτήρα. Οι θρησκευτικές πομπές-περιφορές εικόνων, επιτάφιοι, αναστάσιμες πομπές, λιτανείες, όλα αυτά έχουν βαθύ αντιστασιακό δημοκρατικό περιεχόμενο και μοιάζουν με σημερινές διαδηλώσεις.» (Γ. Βαλέτας, ο.π.) Το έθιμο γίνεται σύμβαση «εορτής», όταν το «υποκείμενο» υπάρχει μόνο εντός του εγώ του… και η Μύηση ξεπέφτει σε «μελομακάρονα» και νυχτωδίες LSDίδικης «ευφορίας», όταν ο «άνθρωπος της ευχαριστιακής πίστης» καταντά «νάρκισσος της Επιθυμίας».

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2018

Ένα δέντρο στην πίσω αυλή μας - Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Αποτέλεσμα εικόνας για Ένα δέντρο στην πίσω αυλή μας
Το μεγαλύτερο δράμα της κοινωνίας μας συμβαίνει δίπλα μας, στην πίσω αυλή μας, στη σκοτεινή πίσω αυλή μας. Είναι οι εκατοντάδες αυτοκτονίες, η ραγδαία αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, τα «πεταμένα» βρέφη, τα παιδιά στις ουσίες και οι εξαρτήσεις, η καθημερινή επιθετικότητα, η διαρκής επίκριση όλων εναντίον όλων, ο διάχυτος κοινωνικός θυμός, η εκτόξευση της κατανάλωσης ψυχοφαρμάκων, η ταχύτατη γήρανση του πληθυσμού και ο ξενιτεμός των νέων, η πλήρης αποικιοποίηση και λεηλασία της χώρας. Με μια κουβέντα, το μεγαλύτερο δράμα της κοινωνίας μας είναι ότι αυτή δεν λειτουργεί. Δεν λειτουργεί, πλέον, έστω με τους όρους μιας αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου, αν λειτούργησε και ποτέ.

Απ’ την απογοήτευση στον κυνισμό
Όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα εγκλήματα συμβαίνουν και οι περισσότεροι από μας σαν κάπως να μην ξέρουμε, δεν θέλουμε να ξέρουμε ή ίσως και να μην μας νοιάζει πια. Η συλλογική ματαίωση έχει σκεπάσει την ψυχική γεωγραφία μας. Απ’ την απογοήτευση στον κυνισμό και στην λοιδορία του Άλλου, τέσσερα μνημόνια δρόμος, αν μ’ εννοείς.
Ξέρω πως σαν λαός δεν είμαστε τίποτα τέρατα και πως δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που συνδράμαμε άλλους λαούς όταν βρέθηκαν μπροστά σε φυσικές ή άλλες καταστροφές. Αρκεί και μόνο η έμπρακτη αλληλεγγύη που επέδειξαν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, όσο κι αν αυτή αμαυρώνεται από τις ρατσιστικές συμπεριφορές μερικών που έκαναν την ψυχοπαθολογία τους ιδεολογία. Ακόμη και σήμερα, είμαστε ένας λαός που παρά την τεράστια γλωσσική του κληρονομιά δεν έχει μια δικιά του, ελληνική, λέξη για την έννοια του ρατσισμού. Με δάνεια πορευόμαστε, ευτυχώς σ’ αυτή την περίπτωση. Και αφήνω στην άκρη το παλαιότερο ήθος αντίστασης του Λαού μας.
Δείχνουν όλα αυτά μια κοινωνία με αξίες, παρά τους όποιους συντηρητικούς κλαυθμούς και οδυρμούς για την «απώλεια των αξιών». Και ανακύπτει, έτσι, το ερώτημα: πώς γίνεται αυτή η κοινωνία να ζει τόσο χρόνια με αυτό το δράμα στην πίσω αυλή της; Και όσο κι αν δεν νιώθει καλά με τον εαυτό της μοιάζει να μην έχει και καμιά σοβαρή ηθική δυσκολία στην αποδοχή και στη διαιώνιση της κατάστασης αυτής. Πώς είναι δυνατόν να είναι σχεδόν όλοι πεισμένοι ότι αυτή η κατάσταση είναι αμετάκλητη; Πώς μπορούμε να ζούμε ήσυχοι με όλο αυτό και να συνεχίζουμε χωρίς αντίσταση;
Ίσως να στεναχωρηθούν οι μαρξιστές φίλοι μου, αλλά νομίζω ότι η πρώτη αιτία δεν μπορεί παρά να αναφέρεται στον προκαπιταλιστικό τρόπο κοινωνικής μας συγκρότησης. Σ’ αυτόν τον χρόνιο «υβριδικό φεουδαλισμό» που διαβρώνει απ’ άκρη σ’ άκρη κάθε πεδίο-επίπεδο του ελληνικού χώρου. Φεουδαλισμό, με την έννοια ότι όλοι σχεδόν είναι υποχρεωμένοι να εντάσσονται σε κάποιο φέουδο –πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, εργασιακό, κομματικό, δικαστικό, δημοσιογραφικό, ακαδημαϊκό, εκκλησιαστικό ή ακόμη και οικογενειακό και ούτω καθ’ εξής– παρέχοντας στον αρμόδιο φεουδάρχη την υποτέλεια τους προκειμένου να απολαμβάνουν την προστασία του. Λες και η χώρα προσδοκεί ακόμη μια κάποια αστική επανάσταση.
Όταν η παρακμή εισβάλλει από παντού, το να μισείς το χώμα που πατάς επειδή δεν είναι από τσιμέντο, ισοδυναμεί με μια αρχιτεκτονική αυτοχειρίας. Για όλα φταίει το σεμεδάκι της μάνας σου που σου κρύβει την οθόνη, η τηλεόραση για τίποτα

Η εθνική μας μειονεξία