Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα π. ΠΥΡΟΥΝΑΚΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα π. ΠΥΡΟΥΝΑΚΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 19 Μαΐου 2023

π. Γεώργιος Πυρουνάκης – 16 Μαΐου 1988

ΣύνταξηΚωνσταντίνα Τασιοπούλου



Ο πατέρας Γεώργιος Πυρουνάκης, φωτισμένος θεολόγος, παιδαγωγός και αντισυμβατικός κληρικός αγαπήθηκε όσο λίγοι στο χώρο. Σε όλη τη ζωή του ανέπτυξε πλούσια και πολυσήμαντη κοινωνική και φιλανθρωπική δραστηριότητα, ιδίως για τα παιδιά και τους νέους και αγωνίστηκε για τον εκδημοκρατισμό των πολιτειακών θεσμών, αλλά και της Εκκλησίας. Φοιτητής ακόμη της Θεολογίας μπήκε στους κοινωνικούς αγώνες με ασυμβίβαστο πάθος. Πρωτοποριακή ήταν η ίδρυση του πρώτου νυχτερινού Γυμνασίου Ελλάδας στον Πειραιά, οι πολλές “Φιλικές Ομάδες Νέων”, οι κατασκηνώσεις για τους εργαζόμενους νέους και το πρώτο Λαϊκό Πανεπιστήμιο. Το 1940 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το έργο του. Την ίδια χρονιά η δικτατορία του Μεταξά σταμάτησε την δραστηριότητά του.

Αγωνιστής σε περιόδους ανελευθερίας υπέστη επανειλημμένα διώξεις, αλλά εξακολούθησε τον αγώνα του ασυμβίβαστος. Την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών, ο πατήρ Γ. Πυρουνάκης ήταν ένας από τους λιγοστούς ιερωμένους που δήλωσε έμπρακτα την αντίθεσή του στο καθεστώς, εκφωνώντας «κηρύγματα ελπίδας», με μηνύματα ελευθερίας και αγώνα, και υπερασπίζοντας πολλούς αντιστασιακούς στις γνωστές δίκες της χούντας. Η αγάπη προς τον συνάνθρωπο, βασικός άξονας της δράσης του, εκφράστηκε δυναμικά μέσα από την πετυχημένη οργάνωση της Ενορίας του στην εργατούπολη της Ελευσίνας που θεωρήθηκε πρότυπο για τη λύση των κοινωνικών προβλημάτων, κατά τη διάρκεια της διακονίας του από το 1949 ως το 1964. Άλλα έργα του είναι οι νυχτερινές Δημοτικές Σχολές στη Δραπετσώνα, την Άγια Σοφία, τον Άγιο Νικόλαο και τα Ταμπούρια, ο Σύνδεσμος Νέων Πειραιώς, τα Φιλικά Αναρρωτήρια, το Οικοτροφείο Σιβιτανιδείου κ.α. Πέθανε στις 16 Μαΐου 1988.

Για τη συμπλήρωση 35 χρόνων από τον θάνατό του π. Γεώργιου Πυρουνάκη και το Αρχείο της ΕΡΤ παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ αφιέρωμα του 1984 από τη σειρά «Μονόγραμμα» το οποίο καταγράφει την προσφορά του ως θεολόγου, την κοινωνική του δράση και τον αντιστασιακό του αγώνα:

ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ
ΠΑΤΕΡΑΣ ΠΥΡΟΥΝΑΚΗΣ

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2020

π. Γεώργιος Πυρουνάκης: Μνημόσυνο στο πρώτο θύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου Διομήδη Κομνηνό (βίντεο)

π. Γεώργιος Πυρουνάκης


Σοφία Ντρέκου


Είμαστε με τον Επαναστάτη Ιησού Χριστό!
Ξύπνα παπά, ξύπνα Λαέ... 

π. Γεώργιος Πυρουνάκης

Το πρώτο θύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στην φασιστική χούντα των συνταγματαρχών, ήταν ο 17χρονος μαθητής Διομήδης Κομνηνός, τον οποίον δολοφόνησαν με πυροβολισμό άνδρες της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως.

Όπως δεήθηκε στο μνημόσυνό του, ο π. Γιώργης Πυρουνάκης (μια από τις λίγες λαμπρές μορφές της εκκλησίας κατά την περίοδο της χούντας, ένας κληρικός που οι φασίστες είχαν χαρακτηρίσει «επικινδυνότερο των κομμουνιστών» και στου οποίου την λειτουργία όποιος προσερχόταν καταγραφόταν από τους ασφαλίτες):

«Έτι δεόμεθα υπέρ αναπαύσεως του θυσιασθέντος τέκνου ημών, υπέρ της ελευθερίας και της αξιοπρεπείας του ανθρώπου, Διομήδους...» καθώς και υπέρ της αναπαύσεως κι όλων των υπόλοιπων δολοφονημένων αγωνιστών της εξέγερσης ενάντια στην χούντα. Η Θεολογική και π. Γεώργιος Πυρουνάκης | Facebook

Βίντεο: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ 1970. Μνημόσυνο του ΔΙΟΜΗΔΗ ΚΟΜΝΗΝΟΥ, Κύπριου μαθητή λυκείου, που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Στην επιμνημόσυνη δέηση στο Δημοτικό Νεκροταφείο ΖΩΓΡΑΦΟΥ χοροστατεί ο Πρωτοπρεσβύτερος ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΥΡΟΥΝΑΚΗΣ. ert.gr


ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ,

και ζητώ συγγνώμη από τα θύματα της εφτάχρονης τυραννίας του Τόπου μας, ως παπάς, για όσα δεν πράξαμε οι Ιερωμένοι, να τα σώσουμε από τα άγρια νύχια τους. και για την παράλειψη ακόμη να συμπαρασταθούμε στους πόνους και τους φόβους, που τους προκαλούσαν οι αδίστακτοι διώκτες τους. Έ π ρ ε π ε  κ α ι  μ π ο ρ ο ύ σ α μ ε !  Ούτε καν οι διαμαρτυρίες μας δεν διατυπώθηκαν επίσημα και διεθνώς, όπως κάνουν άλλες Εκκλησίες μη Ορθόδοξες σε παρόμοιες κακές περιστάσεις. Μα ούτε και τώρα που αποδείχνονται δικαστικώς τα άθλια και φρικιαστικά δεν εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας... Και παραπονιόμαστε γιατί οι πιστοί - τα παιδιά μας, μας περιφρονούν και λένε τόσα σε βάρος μας άσχημα σχόλια!

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ...


ΚΛΗΜΗΣ ΠΥΡΟΥΝΑΚΗΣ 

Για τους μαθητές μου........

Οι Έλληνες έζησαν στον γύψο 7 Χρόνια. Σοκαρίστηκαν, μούδιασαν και άργησαν να σηκώσουν κεφάλι. Ο αντιδικτατορικός αγώνας, τα ουρλιαχτά στην Μπουμπουλίνας και στο ΕΑΤ ΕΣΑ, η εξαφάνιση φίλων, οι σακατεμένες ψυχές, τα παραμορφωμένα σώματα των βασανισμένων, οι νεκροί , τα νέα της Deutsche Welle , του BBC και η Φωνή της Αλήθειας, μεγάλωσαν την οργή του Λαού που σκέφτεται και νοσταλγεί την Ελευθερία.

Η Νομική ήταν η αρχή και το βάπτισμα του πυρός για μαζική αντίδραση και αμφισβήτηση της εξουσίας των κρατούντων, των συνεργατών και των χαφιέδων τους.
Το φοιτητικό κίνημα έβγαλε καθαρό από την λάσπη το πρόσωπο της Ελευθερίας.
Ανέστησε τους μακελεμένους πατριώτες από τα χέρια του Μπάμπαλη του Μάλλιου και του Θεοφιλογιαννάκου.
Αποκορύφωμα της αντίδρασης των φοιτητών στην Χούντα ήταν το Πολυτεχνείο που η Δημοκρατία και το Έθνος οφείλει πολλά.

Ο Διομήδης Κομνηνός ο πρώτος νεκρός στην γωνία Μάρνης και Αβέρωφ και οι δεκάδες νεκροί και τραυματισμένοι από τα όπλα των διατεταγμένων στρατιωτών και αστυνομικών και των ερπυστριών των τανκς προστέθηκαν στις εκατόμβες των νεκρών αυτού του τόπου που επιμένει να ζει σε Ελευθερία.
Η ξενοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών αφού κατεδίωξε, προπηλάκισε, απαγόρευσε, στραπατσάρισε αγωνιστές στα στρατοδικεία και τις φυλακές δεν κατάφερε να ποδηγετήσει τον Λαό.

Η Εκκλησία είναι βεβαρημένη με φορτίο μεγάλης αμαρτίας.
Ενώ θα περίμενε κανείς να είναι στο πλευρό του Λαού, να συμπάσχει με τους αγωνιστές , να συνοδοιπορεί με τους πονεμένους, όχι μόνο έμεινε αμέτοχη, αλλά συνεργάστηκε υποταγμένη στην εξουσία των πραξικοπηματιών.
Ήταν υποταγμένη από τον καιρό της Εθνικής Απελευθέρωσης, ήταν υποταγμένη στα αιματηρά Ευαγγελικά, υποταγμένη και πρωτοπόρα στον αφορισμό του Ελευθερίου Βενιζέλου, υποταγμένη και συμπαραστατούσα στην δικτατορία Μεταξά, υποταγμένη και στηρίζουσα τους δυνάστες της 21ης Απριλίου του 1967 και στην πρώτη φάση και στην δεύτερη.
Εγκατέλειψε τους τραγικά βασανισμένους Έλληνες αγωνιστές της Ελευθερίας. Καμία κύρωση καμία εξιχνίαση εκείνων που υμνούσαν την δικτατορία, αυτών που επικάθησαν με βία στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο.
Ευτυχώς όμως διέσωσαν την αξιοπρέπεια της Εκκλησίας αφανείς ιερωμένοι και πιστοί που συμμετείχαν στους αγώνες του Λαού.

Ένας από αυτούς ήταν ο πάπα Γιώργης Πυρουνάκης.
Έτρεχε στα Στρατοδικεία ως μάρτυρας υπεράσπισης μαχητών της Δημοκρατίας, ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας για την Ελευθερία και την Αλήθεια υποκαθιστώντας τιτλούχους Ιεράρχες που υποβάσταζαν ή συμμαχούσαν με την ένοχη σιωπή τους τους δικτάτορες. Εξέφραζε την αληθινή Εκκλησία του Χριστού την ζώσα Εκκλησία του Χριστού Ελευθερωτή.
Εξέφραζε το κήρυγμα του φτωχού μαραγκού της Ναζαρέτ για Ελευθερία και Αγάπη.
Στο Πολυτεχνείο τα παιδιά περίμεναν από την μια με τις εκκλήσεις τους οι στρατιώτες να μην πυροβολήσουν τους Ελεύθερους πολιορκημένους και από την άλλη τους γονείς τους , τους συγγενείς τους, τον Λαό και τους πολιτικούς ταγούς να ζώσουν το κτήριο...και ήρθαν τα 15 χρόνια αγόρια και κορίτσια.....
Μέσα στο Πολυτεχνείο έμειναν μόνοι, ανυπεράσπιστοι. Η χούντα με τα όργανά της τους τσάκισε.

Τον Νοέμβρη του 1975 σε ένα από τα περιοδικά του ο πατέρας μου έγραφε:

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ
και ζητώ συγγνώμη από τα θύματα της εφτάχρονης τυραννίας του Τόπου μας, ως παπάς, για όσα δεν πράξαμε οι Ιερωμένοι, να τα σώσουμε από τα άγρια νύχια τους . και για την παράλειψη ακόμη να συμπαρασταθούμε στους πόνους και τους φόβους, που τους προκαλούσαν οι αδίστακτοι διώκτες τους.
Έ π ρ ε π ε κ α ι μ π ο ρ ο ύ σ α μ ε ! Ούτε καν οι διαμαρτυρίες μας δεν διατυπώθηκαν επίσημα και διεθνώς, όπως κάνουν άλλες Εκκλησίες μη Ορθόδοξες σε παρόμοιες κακές περιστάσεις. Μα ούτε και τώρα που αποδείχνονται δικαστικώς τα άθλια και φρικιαστικά δεν εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας …. Και παραπονιόμαστε γιατί οι πιστοί - τα παιδιά μας, μας περιφρονούν και λένε τόσα σε βάρος μας άσχημα σχόλια!
Οι απουσίες συνεχίζονται: Δεν περιζώσαμε τότε το Πολυτεχνείο για να εμποδίσουν τα ράσα μας τα τανκς … Εκείνες οι εκκλήσεις δεν μας καίνε;
Γι’ αυτή την αμαρτία μας γιατί δεν κλαίμε; Και γιατί με τρίχινους σάκους (όχι με χρυσούς) δεν πέφτουμε στα γόνατα στον ίδιο χώρο να ζητήσουμε το έλεος του Θεού και τη συγγνώμη του Λαού; Γιατί;
Δεν είμαστε από το Λαό; Αυτή δεν είναι η αποστολή μας; Από πού βρήκαμε την υπόδειξη μόνο βασιλικά ή τυραννικά καθεστώτα να στηρίζουμε, να ευλογούμε, να ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα και να ορκίζουμε τους «άρχοντές» τους;
Ντρέπομαι.



Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019

π. Γεώργιος Πυρουνάκης:"Θα αιματωθούν οι δρόμοι; Πιθανόν."

ΘΑ ΑΙΜΑΤΩΘΟΥΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

Ο μεγάλος αγωνιστής κατά της Δικτατορίας π. Γεώργιος Πυρουνάκης, όντας εξόριστος στον Άγιο Στέφανο στο Μπογιάτι, κάθε πρώτη του μήνα, μετά τη λειτουργία για τους αποφυλακισμένους πολιτικούς εξορίστους και τους ανθρώπους του Λόγου και της Τέχνης, εκφωνούσε "Κήρυγμα ελπίδας", με μηνύματα ελευθερίας και αγώνα.

Στις 5 Απριλίου 1970, ημέρα Κυριακή, με θέμα "πιστοί στο πνεύμα το αληθινό", προφητικά, μας έλεγε, ανάμεσα στα άλλα, προτρέποντάς μας:

"Να έχω αγωνία' που να τη μετασχηματίζω και να την εκφράζω όχι σε τάσεις τρομοκρατημένης φυγής ή σε μισοκακόμοιρες κλάψες' αλλά σε αγώνα. Σε αγώνα ηθικής αντιστάσεως προς ό,τι κακό και όποιους κακούς. Και για επιτυχίες, που έστω κι αν χρειαστεί μένοντας ανυποχώρητος στις αντιδράσεις ή στις επιθέσεις των άλλων, να είμαι έτοιμος να υποστώ την οποιαδήποτε θυσία. Βαρύ βέβαια το τίμημα, αλλά ωραίο. Και ο ελεύθερος άνθρωπος τα καταφέρνει αυτά. Γιατί αυτός έτσι πιστεύει και έτσι ενεργεί' δε λυγίζει ούτε μικροσυμβιβάζεται' δε ντροπιάζεται. Αλλά με επιμονή συνεχίζει και ανοίγει δρόμους σε νέους ορίζοντες και οδηγεί σε νέους δρόμους και ορίζοντες. Ώστε και οι άλλοι ν' ακολουθήσουν. 
Θα αιματωθούν οι δρόμοι; Πιθανόν."




ΠΗΓΗ: Adonis Sanoudos

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2019

Τα παιδιά του περιμένουμε την Ιεραρχία της Εκκλησίας να ζητήσει συγνώμη απο τον Πυρουνάκη για τις άδικες κατηγορίες και τα δεινά που υπέστη


Πάπα Γιώργης Πυρουνάκης! ΑΞΙΟΣ!!!


Το πρότυπο του καλού ποιμένα, του αγωνιστή παπά που έσωσε την αξιοπρέπεια της ελλαδικής εκκλησίας από την καταισχύνη του "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών".

Ο γιος του Σήφης Πυρουνάκης, εκπαιδευτικός, άξιος συνεχιστής του έργου του πατέρα του δηλώνει:

"Τα παιδιά του περιμένουμε την Ιεραρχία της Εκκλησίας να ζητήσει συγνώμη απο τον Πυρουνάκη για τις άδικες κατηγορίες και τα δεινά που υπέστη".

Κατά τη διάρκεια της χούντας ανακρίθηκε, διώχθηκε και παύθηκε από την ενορία του δεν σταμάτησε να υπερασπίζεται πολιτικά διωκόμενους αγωνιστές.

Στην καταγωγή Σφακιανός από τους γονείς του, αντιστασιακός παπάς, που τα έβαλε με τους ναζί, τους αμερικάνους, τους χουντικούς και αφορίστηκε από την εκκλησία.

Οι γονείς του διώχθηκαν από την Κρήτη ύστερα από ένα αποτυχημένο πραξικόπημα που έγινε εναντίον των Οθωμανών και κατέφυγαν στη Μήλο. Υπήρξε συμμαθητής στο Πειραιά, με σπουδαίες προσωπικότητες, όπως ο Γιάννης Τσαρούχης και ο Νίκος Καββαδίας.

Ίδρυσε τέσσερα νυχτερινά σχολεία για τους εργαζόμενους νέους άνδρες και γυναίκες, δύο επαγγελματικές σχολές και «Λαϊκό Πανεπιστήμιο», τις πρώτες κατασκηνώσεις εργαζομένων παιδιών στο Πέραμα. Για να αναδείξει το ρόλο και τη σημασία της εργατικής τάξης και να ανυψώσει ψυχικά τους ανθρώπους που την αποτελούν ξεκινά την Γιορτή του Εργάτη Χριστού. Το 1938, στη γιορτή του Εργάτη Χριστού στον Πειραιά, θα παραβρεθούν πάνω από πέντε χιλιάδες εργαζόμενα παιδιά.

Μερικά ακόμα από τα έργα του είναι οι νυχτερινές Δημοτικές Σχολές στη Δραπετσώνα, την Αγία Σοφία, τον Άγιο Νικόλαο και τα Ταμπούρια, ο Σύνδεσμος Νέων Πειραιώς, οι Φιλικές Εστίες, τα Σπίτια Στοργής, τα Φιλικά Αναρρωτήρια, η ίδρυση γραφείου για τη μελέτη και την καταγραφή των προβλημάτων των εργαζόμενων νέων, το Οικοτροφείο Σιβιτανιδείου.

Το 1939, το καθεστώς του δικτάτορα Μεταξά, του πρότεινε να αναλάβει ρόλο στη νεολαία του κόμματος. Ο Πυρουνάκης αρνήθηκε και, την ίδια χρονιά, το Νοέμβριο του 1939, το καθεστώς διέλυσε την οργάνωση του. Μετά από 3 μήνες, η Ακαδημία Αθηνών τον βραβεύει για την προσφορά του στους νέους.

Την περίοδο της Κατοχής οργανώνει συσσίτια για τα παιδιά και τους απόρους και αναρρωτήρια για παιδιά με προχωρημένες παθήσεις και συνάμα φτιάχνει κατασκηνώσεις. Η Φιλική Εταιρεία Νέων κατά την περίοδο της Κατοχής γλίτωσε 5.000 παιδιά και ισάριθμους, περίπου, ενήλικους (Χρ. Θεοχαράτος, «Εικόνες», 25-5-1988). Μετά την Κατοχή παύθηκε από Πρόεδρος της Φιλικής Εταιρείας Νέων. Αυτός αποφάσισε τότε να στραφεί στην εκκλησία και γίνεται ιερέας σε ηλικία 39 ετών και το 1949 ξεκινά τη διακονία του στην Ελευσίνα.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019

Παπάς Γεώργιος Πυρουνάκης: Ο Σφακιανός αντιστασιακός παπάς που τα έβαλε με τους ναζί, τους αμερικάνους, τους χουντικούς και αφορίστηκε από την εκκλησία

Ο πατήρ Γεώργιος Πυρουνάκης 
υπήρξε θεολόγος και στη συνέχεια κληρικός, συγκεκριμένα πρωτοπρεσβύτερος.

Γεννήθηκε στη Μήλο το 1910 από γονείς Σφακιανούς. Οι γονείς του διώχθηκαν από την Κρήτη ύστερα από ένα αποτυχημένο πραξικόπημα που έγινε εναντίον των Οθωμανών και κατέφυγαν στη Μήλο. Από τη Μήλο μετακινήθηκαν πολύ γρήγορα στον Πειραιά, όπου ο Πυρουνάκης τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Υπήρξε συμμαθητής με σπουδαίες προσωπικότητες, όπως ο Γιάννης Τσαρούχης και ο Νίκος Καββαδίας. Το 1928 εισήχθη στη Θεολογική Σχολή και ξεκίνησε να κηρύττει ακόμη από τα φοιτητικά του χρόνια.

Η προσφορά του ως θεολόγου
Τον Οκτώβριο του 1932 δημιούργησε στον Πειραιά μαζί με άλλους έξι νέους μια οργάνωση νεολαίας, με το όνομα “Φιλική Εταιρεία Νέων”. Μέχρι το 1939, η Εταιρία είχε ιδρύσει τέσσερα νυχτερινά σχολεία για τους εργαζόμενους νέους άνδρες και γυναίκες, δύο επαγγελματικές σχολές και «Λαϊκό Πανεπιστήμιο». Η οργάνωση ίδρυσε το πρώτο νυχτερινό Γυμνάσιο στον Πειραιά, το οποίο στεγάστηκε μετά από πολλές δυσκολίες στη Ράλλειο Σχολή. Την ίδια εποχή ο Πυρουνάκης ίδρυσε τις πρώτες κατασκηνώσεις εργαζομένων παιδιών στο Πέραμα. Για να αναδείξει το ρόλο και τη σημασία της εργατικής τάξης και να ανυψώσει ψυχικά τους ανθρώπους που την αποτελούν ξεκινά την Γιορτή του Εργάτη Χριστού. Το 1938, στη γιορτή του Εργάτη Χριστού στον Πειραιά, θα παραβρεθούν πάνω από πέντε χιλιάδες εργαζόμενα παιδιά.
Μερικά ακόμα από τα έργα του είναι οι νυχτερινές Δημοτικές Σχολές στη Δραπετσώνα, την Αγία Σοφία, τον Άγιο Νικόλαο και τα Ταμπούρια, ο Σύνδεσμος Νέων Πειραιώς, οι Φιλικές Εστίες, τα Σπίτια Στοργής, τα Φιλικά Αναρρωτήρια, η ίδρυση γραφείου για τη μελέτη και την καταγραφή των προβλημάτων των εργαζόμενων νέων, το Οικοτροφείο Σιβιτανιδείου. Το 1939, το καθεστώς του δικτάτορα Μεταξά, του πρότεινε να αναλάβει ρόλο στη νεολαία του κόμματος. Ο Πυρουνάκης αρνήθηκε και, την ίδια χρονιά, το Νοέμβριο του 1939, το καθεστώς διέλυσε την οργάνωση του. Μετά από 3 μήνες, η Ακαδημία Αθηνών τον βραβεύει για την προσφορά του στους νέους.
Την περίοδο της Κατοχής οργανώνει συσσίτια για τα παιδιά και τους απόρους και αναρρωτήρια για παιδιά με προχωρημένες παθήσεις και συνάμα φτιάχνει κατασκηνώσεις. Η Φιλική Εταιρεία Νέων κατά την περίοδο της Κατοχής γλίτωσε 5.000 παιδιά και ισάριθμους, περίπου, ενήλικους (Χρ. Θεοχαράτος, «Εικόνες», 25-5-1988). Μετά την Κατοχή παύθηκε από Πρόεδρος της Φιλικής Εταιρείας Νέων. Αυτός αποφάσισε τότε να στραφεί στην εκκλησία και γίνεται ιερέας σε ηλικία 39 ετών και το 1949 ξεκινά τη διακονία του στην Ελευσίνα.

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2018

Μπορεί η πολιτεία να σταματήσει μια θεία λειτουργία;

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, γυαλιά και κείμενο

Μπορεί η πολιτεία να σταματήσει μια θεία λειτουργία;


Η απάντηση καταφατική όταν η πολιτεία ήταν δικτατορική και ο ιερωμένος ήταν ο ασυμβίβαστος π. Γεώργιος Πυρουνάκης.


Ήταν σαν σήμερα, 3 Σεπτεμβρίου, ημέρα Κυριακή του 1972.
Πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου κι όπως κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα, γίνονταν δύο λειτουργίες (η δεύτερη για φίλους, για τους ανθρώπους της τέχνης και της διανόησης). Εκείνο το χάραμα η αστυνομία συνέλαβε τον παπα-Γιώργη έξω απ’ το σπίτι του και τον οδήγησε στην Ασφάλεια Προαστείων μόνο και μόνο για να μη λειτουργήσει. Μόνο μετά τη μία του επέτρεψαν να φύγει, ενώ τα παιδιά του ανήσυχα έψαχναν μάταια ως εκείνη την ώρα στα αστυνομικά τμήματα της περιοχής να τον βρουν- μιας και συχνά-πυκνά ο παπα-Πυρουνάκης καλούνταν στην «Ασφάλεια» και στην ΕΣΑ- έχοντας ειδοποιήσει παράλληλα τον κόσμο στην εκκλησία να αποχωρήσει. 
Η εφημερίδα «Χριστιανική» (αρ. φύλλου 33, Σεπ-1972) τόλμησε να καταγγείλει το απαράδεκτο συμβάν: «Μπορεί ποτέ η Θεία Λειτουργία, κανονικώς τελούμενη, να αποτελεί αδίκημα; (...) Η Εκκλησία που μεταβλήθη σε ορντινάτσα του Καίσαρα μπορεί να έχει Ιερατείο με υπαλληλική ιδιότητα, Μητροπολίτες με παχυλές απολαβές, μια καλή θέση δίπλα στον Άρχοντα, αλλά να μην έχει αξίωμα να έχει πλήρωμα! (...) το ποτήρι της πικρίας του λαού και του θυμού του Θεού είναι πλήρες. Δε χωράει μια σταγόνα (...) Λίγο ακόμα και οι Λειτουργίες θα γίνονται εις επήκοον του ψάλτου και του νεοκόρου. Ούτε το 2% των ενοριτών δεν εκκλησιάζονται!»
Η εφημερίδα επίσης (αρ. φύλλου 34, Οκτ-1972) κατήγγειλε ότι «την κύρια ευθύνη για την 21η Απριλίου δεν τη φέρουν οι δημιουργοί της, αλλά η Εκκλησία που (...) την ευλογεί και τη λιβανίζει!», ενώ σε προηγούμενο φύλλο της (αρ. φύλλου 31, Ιούλ-1972) καλούσε το Μητροπολίτη Αττικής κ. Νικόδημο να πάρει θέση στο ζήτημα της διακοπής έκδοσης του περιοδικού «Προβλήματα». «Ο Πυρουνάκης προσφέρει θετικές υπηρεσίες στην Εκκλησία, είναι κληρικός με ανάστημα. Αλλοίμονο αν η Εκκλησία αφήνει απροστάτευτα τα άξια στελέχη της!»

Φωτεινή Οικονόμου, "π. Γεώργιος Πυρουνάκης, η θεολογία και το έργο ενός ελεύθερου ανθρώπου", σσ. 165-166

Τετάρτη 17 Μαΐου 2017

Ο παπα-Πυρουνάκης στα χρόνια της Δικτατορίας

Απόσπασμα από το βιβλίο της θεολόγου Φωτεινής Οικονόμου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αρμός


Συχνά-πυκνά ο παπα-Πυρουνάκης καλούνταν στην «Ασφάλεια» και στην ΕΣΑ. Κάποια από τις πρώτες Κυριακές του μήνα, οπότε και γίνονταν δύο λειτουργίες (η δεύτερη για φίλους, για τους ανθρώπους της τέχνης και της διανόησης), η αστυνομία συνέλαβε τον παπα-Γιώργη το χάραμα έξω απ’ το σπίτι του και τον οδήγησε στην Ασφάλεια Προαστείων μόνο και μόνο για να μη λειτουργήσει. Μόνο μετά τη μία του επέτρεψαν να φύγει, ενώ τα παιδιά του ανήσυχα έψαχναν μάταια ως εκείνη την ώρα στα αστυνομικά τμήματα της περιοχής να τον βρουν, έχοντας ειδοποιήσει παράλληλα τον κόσμο στην εκκλησία να αποχωρήσει[1]. Η Κυριακή αυτή ήταν στις 3/9/1972. Η εφημερίδα «Χριστιανική» (αρ. φύλλου 33, Σεπ-1972) τόλμησε να καταγγείλει το απαράδεκτο συμβάν:

 «Μπορεί ποτέ η Θεία Λειτουργία, κανονικώς τελούμενη, να αποτελεί αδίκημα; (...) Η Εκκλησία που μεταβλήθη σε ορντινάτσα του Καίσαρα μπορεί να έχει Ιερατείο με υπαλληλική ιδιότητα, Μητροπολίτες με παχυλές απολαβές, μια καλή θέση δίπλα στον Άρχοντα, αλλά να μην έχει αξίωμα να έχει πλήρωμα! (...) το ποτήρι της πικρίας του λαού και του θυμού του Θεού είναι πλήρες. Δε χωράει μια σταγόνα (...) Λίγο ακόμα και οι Λειτουργίες θα γίνονται εις επήκοον του ψάλτου και του νεοκόρου. Ούτε το 2% των ενοριτών δεν εκκλησιάζονται»! 

Η εφημερίδα επίσης (αρ. φύλλου 34, Οκτ-1972) κατήγγειλε ότι «την κύρια ευθύνη για την 21η Απριλίου δεν τη φέρουν οι δημιουργοί της, αλλά η Εκκλησία που (...) την ευλογεί και τη λιβανίζει!», ενώ σε προηγούμενο φύλλο της (αρ. φύλλου 31, Ιούλ-1972) καλούσε το Μητροπολίτη Αττικής κ. Νικόδημο να πάρει θέση στο ζήτημα της διακοπής έκδοσης του περιοδικού «Προβλήματα». «Ο Πυρουνάκης προσφέρει θετικές υπηρεσίες στην Εκκλησία, είναι κληρικός με ανάστημα. Αλλοίμονο αν η Εκκλησία αφήνει απροστάτευτα τα άξια στελέχη της!»[2].