Εἴχαμε φαγωθεῖ μέσα μας χωρὶς νὰ τὸ πάρουμε εἴδηση. Ἐκείνη ἡ λοῦξ τουαλέτα μὲ τὸν ἱππόκαμπο στὰ πλακάκια οἰκόσημο, μία πάπια καὶ γύρω παπάκια, κύκνους καὶ παραδείσια ψάρια, νιπτῆρα, λεκάνη, μπανιέρα, μπιντές, παραμπιντές, ὅλα ἀπαστράπτοντα, εἴχανε παίξει τὸ ρόλο τους ὕπουλα, σκάψανε μέσα βαθιά μας τερμίτες, ὅπως τὸ σαράκι τὸ ξύλο, καὶ τώρα νιώθαμε κούφιοι. (...)
Μὲ εἴχανε βάλει στὸ ζυγό εἴκοσι ὁλόκληρα χρόνια μὲ τὴ θέληση μου (αὐτὸ εἶναι τὸ χειρότερο), γιὰ νὰ καταλήξω ἐδῶ μπροστὰ σὲ μία σειρὰ ἄχρηστα πράγματα, κατὰ τὴ γνώμη μου, ἤ ποὺ κι ἄν εἶναι χρήσιμα, π’ ἀνάθεμά τα, δὲν ἀξίζουν ὅσο αὐτὴ ἡ ὑπόθεση ποὺ λέγεται ζωὴ καὶ νιάτα. Τὰ καλύτερα χρόνια τὰ σπατάλησα σὰν τὸ μερμήγκι κουβαλώντας καὶ σιάχνοντας αὐτὸ τὸ κολόσπιτο, οἰκοδομῶντας τελικὰ αὐτὸν τὸν μπιντέ, εἴκοσι χρόνια μοῦ κατάπιε ἡ καταβόθρα του, κι ἐγὼ τώρα ἔχω μείνει στυμμένο λεμόνι, σταφιδιασμένο πρόσωπο, γιὰ ἕνα μπιντέ.
