Γιατί η Ελλάδα γιορτάζει την αρχή κι όχι το τέλος του πολέμου

Του Γιώργου Παπασίμου 

Ένα αντικειμενικό ζήτημα προς εξέταση και ένα ερώτημα που τίθεται εξ αυτού είναι, για ποιον λόγο η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που εορτάζει μόνο την έναρξη του πολέμου και όχι και την απελευθέρωση της από το ναζιστικό ζυγό στις 12 Οκτωβρίου 1944, όταν οι Ναζί κατέβασαν τη σβάστικα από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως και άρχισαν την αποχώρηση τους από την Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα.

Είναι γνωστό ότι οι μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις, όπως Παρίσι, Βρυξέλλες κλπ., εορτάζουν με μεγάλη λαμπρότητα την ημέρα της απελευθέρωσής τους, σε αντίθεση με την Αθήνα, που ενώ είχε τεράστιο ανθρώπινο κόστος κατά τη ναζιστική κατοχή, η ημέρα της Απελευθέρωσης περνάει απαρατήρητη. Για λόγους ιστορικούς, θα πρέπει να αναφερθεί, ότι το 1944 υπήρξε η μοναδική χρονιά, που συνέπεσε ο πρώτος επίσημος εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου με την απελευθέρωση της Αθήνας, που είχε γίνει λίγο νωρίτερα στις 12 Οκτωβρίου. Οι δύο επέτειοι της έναρξης και του τέλους του πολέμου ήταν ενοποιημένες (αναφέρονταν τόσο στην αντίσταση του λαού στο αλβανικό μέτωπο, όσο και στη μεγαλειώδη αντίσταση αυτού κατά των Ναζί).

Η απάντηση στο θέμα αυτό δεν έχει μόνο φιλολογικό χαρακτήρα, αλλά υποκρύπτει βαθύτερες αιτίες, που έχουν αιτιώδη συνάφεια με την ιστορική διαδρομή της χώρας, αλλά και τις αιτίες που την κρατούν εμμονικά καθηλωμένη. Κατ’ αρχήν είναι αναμφισβήτητο και από παντού αναγνωρισμένο ότι ο Λαός μας στις 28 Οκτωβρίου του 1940 ήρθη στο ύψος μεγάλων ιστορικών διαστάσεων, ξεπερνώντας κάθε ιδεολογικό και πολιτικό φανατισμό, εμφύλιο διχασμό, προσωπικές φοβίες και ατομικά συμφέροντα, προτάσσοντας αποκλειστικά και μόνο την προστασία της ελευθερίας και αξιοπρέπειάς του ως έθνος ενάντια στο φασισμό.

Πρόκειται για ιστορική καταγραφή γιγαντιαίων διαστάσεων, αφού το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου απέναντι στον ισχυρότατο φασιστικό και ναζιστικό άξονα αποτελούσε την εξαίρεση στον ευρωπαϊκό κανόνα της τότε περιόδου, καθώς ελάχιστες ευρωπαϊκές κοινωνίες αντιστάθηκαν και πολέμησαν, ενώ οι περισσότερες πολέμησαν, είτε τυπικά είτε συνθηκολόγησαν. Γι’ αυτό και ο ελληνικός λαός είχε βαρύτατο τίμημα για την αντίστασή του αυτή, αφού κατά την περίοδο της Κατοχής, οι ναζί προχώρησαν σε τοπικές γενοκτονίες και σε διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας. Ορθώς συνεπώς, εορτάζεται αυτή η γιγαντιαία πράξη αντίστασης απέναντι στον πανίσχυρο τότε άξονα, κάτι που θα πρέπει να έχει αναλογικά γεωπολιτικά διδάγματα και στη σημερινή εποχή.

Πόθεν έσχες και αθέμιτος πλουτισμός – Η ανάγκη πολιτικής ηθικής

ΠΑΠΑΣΙΜΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Η πρόσφατη ανάρτηση των δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης “πόθεν έσχες” του πολιτικού προσωπικού της χώρας για το έτος 2023 κατέδειξε, έστω και ως φευγαλέα εικόνα, ότι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του σημερινού στρεβλού και υπονομευμένου πολιτικού συστήματος αποτελεί και η σώρευση ατομικού πλούτου στην πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού, σε συνδυασμό με τη διαχρονική ατιμωρησία αυτού.

Ενώ η υποχρέωση υποβολής “πόθεν έσχες” έχει ως στόχο τη διαφάνεια και την αποτροπή της διαφθοράς σε αυτούς που διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα και εν τέλει την ενδυνάμωση του κράτους δικαίου, επί της ουσίας έχει μετατραπεί σε ένα “άδειο πουκάμισο”.

Όχι μόνο υπάρχει σοβαρή καθυστέρηση στη δημοσιοποίηση (δύο και τρία χρόνια μετά), αλλά δεν ελέγχονται ουσιαστικά και όσα δηλώνονται, καθόσον κυριαρχεί αποκλειστικά το “έσχες” και όχι το ζητούμενο, που είναι το “πόθεν”. Αλλά και ως προς το “έσχες”, παρέχονται εντέχνως δυνατότητες και εμπόδια στον έλεγχο των δηλώσεων καθιστώντας έτσι αδύνατη τη στοιχειώδη λογοδοσία του πολιτικού συστήματος.

Πέραν αυτού του σοβαρού δημοκρατικού ελλείμματος, έστω και με αυτόν τον ελλειμματικό τρόπο, δεν μπορεί να αποκρυβεί ο εμφανής πλούτος του πολιτικού προσωπικού, που βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με την οικονομική κατάσταση και τα εισοδήματα της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας. Αυτός ο προσωπικός πλούτος της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτικών έρχεται και σε πλήρη αντίθεση με την οικονομική κατάσταση των κομμάτων τους, στα οποία ανήκουν, τα οποία, ενώ λαμβάνουν μεγάλα ποσά ως κρατική ενίσχυση, είναι χρεωκοπημένα, έχοντας λάβει, μάλιστα, και τεράστια δάνεια, με ενέχυρο την μελλοντική κρατική επιχορήγηση (!).

Εμφανίζεται, έτσι, κατ’ αντιστοιχία, και στο πολιτικό σύστημα, η άθλια διαχρονική εικόνα της μεταπρατικής οικονομικής ολιγαρχίας στην Ελλάδα, όπου ενώ ευδοκιμούν ατομικά οι βιομήχανοι, εφοπλιστές, μεγαλέμποροι κλπ. με τον πρόδηλο ατομικό πλούτο εντός της χώρας, αλλά και στους πάσης φύσεως φορολογικούς παραδείσους του εξωτερικού (πριν λίγα χρόνια το Spiegel μιλούσε για 600 δις ευρώ) την ίδια ώρα να εμφανίζονται προβληματικές και μη ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις τους.
Πολιτικοί και οικονομική ολιγαρχία

Αντί το πολιτικό προσωπικό, που άσκησε εξουσία, να αποτελέσει τον φραγμό και την επιβολή ενός ισχυρού εθνικού πλαισίου ανάπτυξης, με βάση τα ισχυρά συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδος, μετατράπηκε σταδιακά σε τμήμα της “παρασιτικής” οικονομικής ολιγαρχίας, αποκτώντας συμφέροντα, ως επιμέρους ειδικό στρώμα στο Κράτος, μέσω των προνομίων και της ατιμωρησίας, τα οποία στόχο έχουν να ενσωματώνουν σχεδόν τους πάντες, που συμμετέχουν στο πολιτικό εποικοδόμημα, με αποτέλεσμα την δόμηση ενός στρεβλού πολιτικού συστήματος, που κάθε μέρα απονομιμοποιείται στη συνείδηση των πολιτών.

Η Διακήρυξη των Αθηνών και η συντριβή των αθεράπευτων ελληνικών ψευδαισθήσεων

Του Γεωργίου Παπασίμου

Δικηγόρου

3/10/2025 

Η ακύρωση της συνάντησης στη Νέα Υόρκη και οι γεωπολιτικές της προεκτάσεις

Συμβολική κίνηση της Άγκυρας 

Η ακύρωση της προγραμματισθείσας συνάντησης στη Νέα Υόρκη μεταξύ του Έλληνα πρωθυπουργού και του Ερντογάν με απόφαση της τουρκικής πλευράς, αποτελεί αναμφισβήτητα μία έντονη συμβολική κίνηση, που εντάσσεται στο ψηφιδωτό του τουρκικού αναθεωρητισμού και της εδραίας αντίληψης περί ηγεμονικού ρόλου του στην ευρύτερη περιοχή. 

Αποτελεί χωρίς καμία αμφιβολία προσπάθεια δημόσιας προβολής κυριαρχίας έναντι της Ελλάδας, αφού μέσω αυτής της κίνησης επιχειρείται να εμφανιστεί αυτή χωρίς σημαντικό γεωπολιτικό αποτύπωμα και ως χώρα περιορισμένης κυριαρχίας στην περιοχή του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου.

Εκμεταλλευόμενη η Άγκυρα την αλλαγή της ηγεσίας του Λευκού Οίκου και γνωρίζοντας, όσο κανείς άλλος τη συναλλακτική πολιτική αντίληψη του Τραμπ εξασφάλισε, μέσω τεράστιων προσφορών, ύψους άνω των 70 δις (αγορά 300 Boeing, 40 F-16, προσπάθεια επανόδου στην συμπαραγωγή των F-35 και παραχώρηση ορυχείων με σπάνιες γαίες) την είσοδο Ερντογάν στον Λευκό Οίκο μετά από πέντε χρόνια, αλλά και την σημειολογική εμφάνιση Ερντογάν στα δεξιά του Τραμπ, στην πρόσφατη συνάντηση με τους ηγέτες του μουσουλμανικού κόσμου για την επόμενη ημέρα της Γάζας.

ΟΙ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΕΓΙΝΑΝ ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΙ!

Το καθεστώς Ερντογάν αξιολογώντας τη ρευστότητα στις διεθνείς σχέσεις που δημιουργεί ο υπό διαμόρφωση πολυπολικός κόσμος, κινείται ως «χέλι» ανάμεσα σε αντικρουόμενα στρατόπεδα (ΝΑΤΟ-Μπρικς, Ρωσία-Ουκρανία κλπ.) αναλαμβάνοντας ρόλο διαμεσολαβητή και ειρηνοποιού!!! (αν και είναι για μισό αιώνα κατοχική δύναμη στη Μεγαλόνησο) με συνέπεια να κερδίζει έδαφος στον διεθνή χώρο, κατά τη σημερινή υποχώρηση του κύρους των διεθνών θεσμών, ακόμα και εντός της Δύσης, ενώ την ίδια ώρα διαλαλεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι αποτελεί συστατικό μέρος της αναδυόμενης Ευρασίας. 

Όσο και αν μπορεί να θεωρηθεί από κάποιους ως υπερβολικό, η σημερινή πορεία της Τουρκίας, όπου συμμετέχει στα πάντα, έχοντας μετατραπεί αυτή και σε απαραίτητη δύναμη ακόμα και στον τρομώδη σχεδιασμό της Ευρώπης για αμυντική της «αυτονομία», οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό στο «διαβατήριο του ειρηνοποιού» που έλαβε από την Ελλάδα με τη σαθρή διακήρυξη των Αθηνών τον Δεκέμβριο του 2023, ένα κείμενο χωρίς καμία νομική δέσμευση για την Τουρκία, όπως άλλωστε αποδείχθηκε και στην πράξη.

Το πολυδιαφημισθέν κέρδος της χώρας μας βάσει του κυβερνητικού αφηγήματος, του περιορισμού δηλαδή των τουρκικών αεροπορικών παραβιάσεων στο Αιγαίο, είναι τελικά πολύ μικρό για να αντισταθμιστεί με τα σοβαρά πολύπλευρα κέρδη της Τουρκίας, η οποία πέτυχε να απεγκλωβιστεί από τον τότε επικείμενο πλήρη αμερικανικό αποκλεισμό της, καθώς και τη σοβαρή ρήξη των σχέσεών της με τη φοβική ΕΕ, η οποία είχε οδηγηθεί στην ανάγκη να της επιβάλει οικονομικές κυρώσεις για τον τότε επιθετικό, υβριδικό πόλεμο κατά της Ελλάδος κατά την περίοδο 2020-2022.

Σε όλη όμως αυτή την περίοδο της υποτιθέμενης Ελληνοτουρκικής συνεργασίας 2023-2025, η Τουρκία διατύπωνε με τον πιο καθαρό τρόπο και προς όλα τα διεθνή φόρα, όλο το εύρος των παράνομων αξιώσεών της σε βάρος της χώρας μας, που συνιστούν βίαιη παραβίαση των διεθνών κανόνων του δικαίου της θάλασσας, αφού αφενός το παράνομο αφήγημα της «γαλάζιας πατρίδας» (που σύμφωνα με το ευφάνταστο σενάριό της τα νησιά δεν έχουν ΑΟΖ, αλλά μόνο χωρικά ύδατα) το μετέτρεψε πλέον σε κυβερνητικό δόγμα και αφετέρου προσπαθεί  με κάθε τρόπο να εφαρμόσει στο πεδίο το παράνομο Τουρκολυβικό μνημόνιο (με το οποίο επιχειρεί να υφαρπάξει τεράστιες θαλάσσιες ζώνες από τη νόμιμη εν δυνάμει ΑΟΖ της Ελλάδος). 

Τέλος, είναι πλέον κυνικά ανένδοτη στο Κυπριακό, διαλαλώντας, ότι η μόνη λύση είναι αυτή των δύο κρατών στη Μεγαλόνησο. Επιπροσθέτως, συστηματικά και κάθε μέρα επεκτείνει τον εξοπλισμό της, ως επιθετική χώρα, έχοντας αναβαθμίσει την αμυντική της βιομηχανία σε υψηλά επίπεδα με πρωταγωνιστή τα μη επανδρωμένα drones και όχι μόνο, καθώς και την δημιουργία σοβαρού προγράμματος κατασκευής βαλλιστικών πυραύλων, δείχνοντας με τον τρόπο αυτό τα πραγματικά επιθετικά της σχέδια.

Η ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το αντίδοτο στην ελληνική παρακμή

Του Γιώργου Παπασίμου

Μετά την ολοκλήρωση της καθιερωμένης “παρέλασης” της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά και της αντιπολίτευσης στη ΔΕΘ, η αντικειμενική κυρίαρχη αίσθηση οδηγεί ολοένα και περισσότερο στην υφιστάμενη πραγματικότητα της κυριαρχίας ενός σαθρού πολιτικού εποικοδομήματος και της απουσίας στοιχειώδους αντιμετώπισης των προβλημάτων της χώρας.

Την ίδια ώρα σε παγκόσμιο επίπεδο συντελούνται καθοριστικές, κορυφαίες μεταβολές από την ανάδυση του νέου πολυπολικού κόσμου, που θα καθορίσει την παγκόσμια τάξη για τον επόμενο αιώνα και άρα και την θέση της χώρας μας. Συνθήκες που απαιτούν ισχυρές πολιτικές ηγεσίες με στρατηγική και όραμα για μία μικρή μεν χώρα σε πληθυσμό και ΑΕΠ, όπως είναι η Ελλάδα, πλην όμως σημαντικής, λόγω της γεωγραφικής θέσης στον αναδυόμενο νέο πολυπολικό κόσμο και εν δυνάμει παγκόσμιου πολιτιστικού “γίγαντα”.

Δυστυχώς, όμως, για τη χώρας μας, αντί αυτού έχουμε πολιτικές ηγεσίες που περνούν πολύ κάτω από τον πήχη των αναγκών αυτής. Αυτό πρωτίστως, αφορά την κυβέρνηση της ΝΔ, που πελαγοδρομεί μεταξύ των παραδοσιακών πελατειακών κανόνων και λογικών, τις οποίες μάλιστα έχει αναβαθμίσει σε ένα “οιονεί καθεστώς κλεπτοκρατίας” και της διεθνούς ανυπαρξίας της χώρας, αφού έχει επιλέξει να είναι ετερόφωτη και το “παρακολούθημα” των δυτικών συμμάχων της.

Η υποδόρια διολίσθηση της Ελλάδος έναντι του τουρκικού αναθεωρητισμού

Αθήνα, 25/07/2025

Του Γεωργίου Παπασίμου

Δικηγόρου


Με τη νέα ρηματική διακοίνωση που συνοδεύεται από χάρτη στον ΟΗΕ η Λιβύη ενεργώντας ως προτεκτοράτο της Τουρκίας και χρησιμοποιώντας τα ίδια επιχειρήματα με αυτά του τουρκικού αναθεωρητισμού της «γαλάζιας πατρίδας», επιχειρεί να επιβάλλει τετελεσμένα βάσει του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου, αποτυπώνοντας τα εξωτερικά όρια της υποτιθέμενης δικής της υφαλοκρηπίδας μόλις 14 μίλια από την Κρήτη. 

Υποστηρίζει μάλιστα, ότι η μοναδική νόμιμη στην περιοχή Ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία για την χάραξη ζωνών ΑΟΖ «παραβιάζει δήθεν την λιβυκή υφαλοκρηπίδα», υιοθετώντας πλήρως τις τουρκικές αυθαιρεσίες, που είναι σε πλήρη αντίθεση με τις ισχύουσες αρχές του διεθνούς δικαίου, πως δήθεν τα νησιά δεν έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ και ότι η μέση γραμμή πρέπει να ορισθεί μεταξύ των ηπειρωτικών ακτών της Ελλάδος και της Λιβύης.  Έτσι φθάνει στο σημείο να προσβάλλει και την ελληνοιταλική συμφωνία για καθορισμό ΑΟΖ στο Ιόνιο!!!

 Και όλα αυτά από μία παντελώς αναξιόπιστη μεταβατική κυβέρνηση, θλιβερού υποχείριου της Άγκυρας ενός διαλυμένου και ανύπαρκτου κράτους λίγες ημέρες μετά την επίσκεψη του Έλληνα υπουργού εξωτερικών στη χώρα αυτή.

Μεταναστευτικός πυρετός: μύθοι, αιτίες και συνέπειες

Του Γεωργίου Παπασίμου - Δικηγόρου

Η διόγκωση του κύματος των μεταναστευτικών ροών από την ανατολική Λιβύη έχει προκαλέσει ήδη «ασφυξία» στην Κρήτη, εκθέτοντας με τις τριτοκοσμικές εικόνες την χώρα μας, εν μέσω μάλιστα της τουριστικής περιόδου. Η αδράνεια της κυβέρνησης της ΝΔ να λάβει έγκαιρα μέτρα, παρά το γεγονός ότι από τις αρχές του 2024 τουλάχιστον, ήταν εμφανής η επέλευση της σημερινής εικόνας, όπως της δημιουργίας δύο δομών στην Κρήτη, της κινητοποίησης των Ευρωπαϊκών θεσμών, αλλά και της έγκαιρης βελτίωσης των σχέσεων με την κυβέρνηση της Βεγγάζης, είναι περισσότερο από προφανής.

 Εξού και το γεγονός, ότι προκειμένου να αποκρύψει τις ευθύνες της επιδίδεται σε κινήσεις εντυπωσιασμού, που δεν αναμένεται να έχουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, όπως για παράδειγμα το «πάγωμα» επί τρίμηνο της διαδικασίας υποβολής αιτήσεων για παροχή ασύλου και της εξαγγελίας για ακόμη μία φορά στα λόγια, της δημιουργίας κλειστής δομής στην Κρήτη. Είναι προφανές ότι αυτά δεν μπορούν, όχι να λύσουν, αλλά ούτε να αγγίξουν αυτό το κορυφαίο ζήτημα, που έχει ταυτόχρονα κοινωνικό, ανθρωπιστικό, οικονομικό, αλλά και εθνικό χαρακτήρα, όντας πολύπλευρο και πολυποίκιλο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά στα πλαίσια της επικοινωνιακής διαχείρισης απευθυνόμενη προς το δεξιό τμήμα της γαλάζιας πολυκατοικίας, φθάνει στις γελοιότητες περί ανάγκης τροποποίησης των συσσιτίων για να φοβηθούν τα κυκλώματα!!! Συνέπεια αυτού και οι δηλώσεις των «στρατηλατών» της ελληνικής ακροδεξιάς να βυθίσουμε όλα τα σκάφη των δουλεμπόρων στη Λιβύη!!!

Παρασιτισμός, νοσηρή κομματοκρατία και κλεπτοκρατία: Τα «καρκινώματα» της Ελλάδος

Παρασιτισμός, νοσηρή κομματοκρατία και κλεπτοκρατία: Τα «καρκινώματα» της Ελλάδος

Του Γεωργίου Παπασίμου - 09/07/2025

Η σταδιακή αποκάλυψη του τεράστιου σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, όπου τα πάσης φύσεως αρπακτικά και τρωκτικά της κομματοκρατικής εξουσίας κατασπάραξαν ένα βασικό θεσμό για την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής στη χώρα, αποκαλύπτει τον οχετό και τη δυσωδία ενός δύσμορφου τέρατος, που αναπτύχθηκε και ανδρώθηκε από τον συνδυασμό του οικονομικού παρασιτισμού και της νοσηρής κομματοκρατίας, που οδηγούν στον κλεπτοκρατισμό και την πλήρη παρακμή.

Πρόκειται για ένα οργανωμένο σύστημα-μηχανισμό «εγκληματικής οργάνωσης», που λειτουργούσε ανενόχλητο για πολλά χρόνια τουλάχιστον από το 2017, σύμφωνα με την έρευνα της ευρωπαϊκής εισαγγελίας με τρομακτική διόγκωση από το 2021 και μετά. Για αυτό υπάρχουν δραματικές πολιτικές, αλλά και ποινικές ευθύνες των ηγεσιών του ΟΠΕΚΕΠΕ των τελευταίων χρόνων, που άλλαζαν σχεδόν ανά χρόνο, αλλά και των αντίστοιχων υπουργών Αγροτικής Ανάπτυξης, που ανέχθηκαν, αν όχι συμμετείχαν σε αυτό το εκτεταμένο δίκτυο προκλητικής κατασπατάλησης των ευρωπαϊκών πόρων, κάτι που τελικά ήταν γνωστό σε όλους, τόσο στις τοπικές κοινωνίες, όσο και στις εκάστοτε διοικήσεις του ανωτέρω οργανισμού, του αντίστοιχου υπουργείου και του επιτελείου του Μαξίμου.

Αυτό βεβαίως δεν είναι το μοναδικό «φαγοπότι», αλλά αποτελεί σίγουρα την κορυφή του παγόβουνου πολλών αντίστοιχων κλεπτοκρατικών μηχανισμών, που έχουν στήσει διάφοροι διαπλεκόμενοι «χρυσοκάνθαροι» με τις ευλογίες ή την ανοχή της πολιτικής εξουσίας και της παρασιτικής, «οικονομικής ολιγαρχίας», που λυμαίνονται ξεδιάντροπα το δημόσιο χρήμα, την ώρα που οι οικονομικές ανισότητες των Ελλήνων πολιτών γιγαντώνονται και η ελληνική οικονομία συνεχίζει την πορεία της στα βράχια, χωρίς κανένα ανταγωνιστικό παραγωγικό πλαίσιο.

Γ. Παπασίμος | Κυπριακό: η άμεση, αναγκαία αλλαγή πλεύσης

Λ

Κατά τα πρόσφατα εγκαίνια του φαραωνικού αντιγράφου του παλατιού της Άγκυρας στο κατεχόμενο κυπριακό τμήμα από τον Αττίλα, οι γνωστές κορώνες Ερντογάν περί δήθεν δύο ανεξάρτητων ισότιμων κρατών στη Μεγαλόνησο, διανθίσθηκαν με το θρασύτατο τουρκικό επιχείρημα, ότι το δικαίωμά τους αυτό πηγάζει από το γεγονός, ότι είναι «ιδιοκτήτες» στο νησί!!!

Βέβαια οι πραγματικοί στόχοι της Τουρκίας είναι γνωστοί, ανεξαρτήτως της τακτικής του καρότου-μαστίγιου, που χρησιμοποιεί κατά καιρούς ο τούρκος πρόεδρος βάζοντας ή βγάζοντας για λίγο την «προβιά του προβάτου», που συγκινεί και αποκοιμίζει τις ελληνικές ελίτ. Δεν μπορούν, δηλαδή, να αποκρυβούν όση προσπάθεια και αν καταβάλει το φοβικό και συμπλεγματικό ελληνικό κατεστημένο, μέσω του υποτιθέμενου ελληνοτουρκικού διαλόγου και της προσπάθειας ξεπαγώματος του κυπριακού από τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, χωρίς όμως καμία θετική προοπτική. Τα πάντα συντείνουν στην κατάδειξη των πραγματικών στόχων του τουρκικού κατεστημένου για τη παγκόσμια μεγέθυνση της Τουρκίας, που βασική προϋπόθεση αποτελεί η φιλανδοποίηση της χώρας μας.

Έτσι ανεξαρτήτως των πρόσκαιρων τακτικών αναδιπλώσεων αυτής, σε επίπεδο ρητορείας προκειμένου να πετύχει τους βραχυπρόθεσμους στόχους της, που ήταν η παραλαβή των F-16 από τις ΗΠΑ και ήδη των Eurofighters (ήδη διεκδικεί τα F-35 με την άνοδο Τραμπ στην προεδρεία των ΗΠΑ), αλλά και η ομαλή της οικονομική ανάκαμψη μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς στην Ανατολία, ο Ελληνισμός της ευρύτερης περιοχής βρίσκεται σε κίνδυνο από μία χώρα που μετατρέπεται στρατιωτικά, δημογραφικά και διπλωματικά σε αυτόνομη ισχυρή περιφερειακή δύναμη εκμεταλλευόμενη την έντονη παγκόσμια γεωπολιτική ρευστότητα και τον υπό διαμόρφωση πολυπολικό κόσμο. 

Γιώργος Παπασίμος: Οι δασμοί ως εργαλείο αποτροπής γεωπολιτικών ανακατατάξεων

Η επιβολή δασμών από τον Trump σε πανηγυρικούς τόνους και η ανακήρυξή ως «ημέρα απελευθέρωσης» των ΗΠΑ, η επιβολής τους, επαναφέροντας στο προσκήνιο την ρητορική του άκρατου προστατευτισμού και του οικονομικού εθνικισμού, με αφήγημα την θυματοποίηση της Αμερικής, έναντι όλων των άλλων κρατών στο εμπορικό ισοζύγιο και την ανάγκη άμεσης επαναβιομηχανοποίησης της, έχουν προκαλέσει σοκ σε όλο τον πλανήτη. Πολλοί ομιλούν για μία ιδιότυπη επανάσταση, νέου τύπου, αφού επιχειρείται με άγαρμπο και μη διπλωματικό τρόπο η ανατροπή του κυρίαρχου, επί πολλά χρόνια συστήματος του ελεύθερου εμπορίου, δηλαδή της παγκοσμιοποίησης, που οι ίδιες οι ΗΠΑ θεμελίωσαν.

Με δική τους συνεπώς ευθύνη η διαδικασία αυτή είχε ως τελικό αποτέλεσμα τη σταδιακή μετατροπή τους από βιομηχανική και πλεονασματική χώρα, σε εισαγωγική με χρέος, που αγγίζει τα 36 τρις δολάρια για την εξυπηρέτηση του οποίου, απαιτείται περίπου ένα τρις δολάρια τον χρόνο.

 Αποτελεί ειρωνεία της ιστορίας, ότι η μαζική μεταφορά των βιομηχανιών στην Ασία και κυρίως στην Κίνα, που την έβλεπαν ως χώρα εκμετάλλευσης, χωρίς να μπορούν να φανταστούν, ότι αυτή θα αξιοποιούσε τη διαδικασία αυτή για δική της ενίσχυση, ξεκίνησε από τον Ρίγκαν με τη στήριξη του ρεπουμπλικανικού κόμματος, που είναι αυτό που αρχικά προώθησε τις αρχικές διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης.

 Σήμερα, την αντίστροφη διαδρομή επιχειρεί να βαδίσει ο Trump με τις αποφάσεις του, έναντι του βασικού εμπορικού και όχι μόνο αντιπάλου των ΗΠΑ, την Κίνα, που μέσω των τεραστίων κερδών τις προηγούμενες δεκαετίες από το εμπόριο με τις ΗΠΑ, έχει μετατραπεί στους μεγαλύτερους αγοραστές του αμερικανικού χρέους, μέσω της κατοχής τεραστίων ποσοτήτων ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου.

Η περιδίνηση της Ευρώπης

Του Γεωργίου Παπασίμου

Οι θεαματικές και παράλληλα δραματικές εξελίξεις στην διεθνή σκηνή, με πρωταγωνιστή τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Donald Trump, ο οποίος μέσα σε λίγες ημέρες αποδόμησε την πάγια αμερικανική στρατηγική, από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έως σήμερα, που ασκούνταν στα πλαίσια της αμερικανικής ηγεμονίας, αρχικά στον Δυτικό κόσμο και στη συνέχεια σε παγκόσμιο επίπεδο μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Στα πλαίσια αυτά της αμερικανικής ηγεμονίας εμπεριέχονταν ως αυτονόητη προϋπόθεση την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου και στη συνέχεια ως απότοκος αυτού, μέχρι και σήμερα, η αμυντική προστασία και ομπρέλα της Ευρώπης από τις ΗΠΑ, μέσω του ΝΑΤΟ.

Στη βάση αυτής της σταθερής και πάγιας στρατηγικής, υπήρξε η ομόθυμη ευρωπαϊκή στήριξη της Ουκρανίας, παρά τα αντίθετα άμεσα οικονομικά συμφέροντα των ευρωπαϊκών χωρών, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στον καταστρεπτικό πόλεμο με την Ρωσία, που μετά από τρία χρόνια σφαγής, διάλυσης των υποδομών και διάθεση εκατοντάδων εκατομμύριων δολαρίων και στρατιωτικού υλικού για την άμυνα της, κυριαρχεί η απογοήτευση και το βάλτωμα. Ο πόλεμος αυτός, που ως βασική αιτία ήταν η επιδίωξη της Ουκρανίας, να εισέλθει στο ΝΑΤΟ το οποίο με τον τρόπο αυτό θα επεκτείνονταν μόλις λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα από την Μόσχα, παρά τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις των δυτικών, όταν διαλυόταν η Σοβιετική Ένωση, ότι δεν θα επεκτείνονταν προς τα σύνορα της Ρωσίας, σεβόμενοι τις ευαισθησίες της για την άμυνά της. Η βίαιη αλλαγή της αμερικανικής πολιτικής, επί Trump, όπου επιχειρείται η εντυπωσιακή απόψυξη των αμερικανορωσικών σχέσεων και η μακροπρόθεσμη οικονομική συνεργασία τους για την εκμετάλλευση του τεράστιου φυσικού πλούτου, συνολικά της Ουκρανίας, αλλά και του αρκτικού κύκλου, που φαίνεται να είναι το νέο πλανητικό Eldorado, στέλνει στο καναβάτσο την Ουκρανία και συνολικά την Ε.Ε. H τελευταία που ενώ είναι ο μεγάλος χαμένος από την διάσπαση των σχέσεων με τη Ρωσία, που αποτελούσε πριν τον πόλεμο τον βασικό ενεργειακό αιμοδότη της ευρωπαϊκής βιομηχανίας, έχει παραμείνει σε αντιρωσική ρητορική, εξ αιτίας της ανάγκης υποστηρίξεως της Ουκρανίας, μετατρεπόμενη έτσι ως ένας εν δυνάμει παγκόσμιος πόλος, ως «Ιφιγένεια» στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς και στη ρευστότητα του υπό διαμόρφωση πολυπολικού κόσμου. Και αυτό γιατί δεν φρόντισε έγκαιρα λόγω των ασθενικών πολιτικών ηγεσιών που διαθέτει, από τη δεκαετία του 2000, που ήδη είχε αρχίσει να εισέρχεται η αμερικανική ηγεμονία στο λεγόμενο «φθινόπωρό της» και παράλληλα να αναδύονται ισχυρότατοι οικονομικοί και στρατιωτικοί πόλοι, όπως Κίνα, Ρωσία, Ινδία, να ενδυναμωθεί εσωτερικά και να ομογενοποιηθεί, διεκδικώντας το δικό της γεωπολιτικό αποτύπωμα, που αποτελεί προϋπόθεση στη σημερινή, παγκόσμια συγκυρία για κάποιον να μετέχει των νέων παγκοσμίων ρυθμίσεων, που θυμίζει αναλογικά την περίοδο της Γιάλτας μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Η βίαιη στροφή της Αμερικής, ανεξαρτήτως της αισθητικής και του στυλ του νέου «σερίφη» της πόλης Trump και του βοηθού «σερίφη» Veins, δεν είναι και τόσο παράδοξη, βάσει των αντικειμενικών αναλύσεων, αφού αποτελεί την πλήρη συνειδητοποίηση, όχι μόνο της αποδοχής της απώλειας της ηγεμονίας των ΗΠΑ, αλλά και του κινδύνου να απωλεσθεί η μέχρι τώρα «πρωτοκαθεδρία» σε πλανητικό επίπεδο από την Κίνα (η οποία οικονομικά την έχει ξεπεράσει). Αυτό προϋποθέτει την διάσπαση του άξονα Κίνας-Ρωσίας, που φαίνεται να ενδυναμώνεται λόγω του Ουκρανικού και της περιθωριοποίησης της Ρωσίας, από το σύνολο του Δυτικού κόσμου. Είναι προφανές, ότι η μέχρι τώρα ασκηθείσα αμερικανική στρατηγική των ΗΠΑ, της λεγόμενης διπλής ανάσχεσης, δηλαδή η περιθωριοποίηση και ο περιορισμός των δυνατοτήτων της Ρωσίας σε πρώτη φάση και στη συνέχεια η προσπάθεια εγκλωβισμού της Κίνας, πέραν του γεγονότος ότι έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τα ευρωπαϊκά πραγματικά συμφέροντα, αφού τόσο η Ρωσία, όσο και η Ουκρανία αποτελούν οργανικά τμήματα της ευρωπαϊκής ηπείρου και βασικές συνιστώσες μια ευρύτερης ευρωπαϊκής ομπρέλας ασφαλείας, αποδείχθηκε στην πράξη στο πεδίο του πολέμου στην Ουκρανία και μία μεγάλη παταγώδη αποτυχία για τις ΗΠΑ. Αντί της περιθωριοποίησης της Ρωσίας η εξέλιξη αυτή την έσπρωξε στην αγκαλιά της Κίνας, παρά τις μακροχρόνιες διαφορές των δύο αυτών παγκοσμίων πόλων, με συνέπεια την παροχή της απαιτούμενης γιγάντιας ενέργειας, που απαιτεί η κινεζική οικονομία και την σταδιακή, αλλά ουσιαστική μετατροπή της Ρωσίας, λόγω της μετατροπής της εξαιτίας του πολέμου σε πολεμική βιομηχανία, ως μελλοντικής «οικονομικής αποικίας» της κινεζικής οικονομίας, που λειτουργεί ως παγκόσμιος «τίγρης».

Έτσι η Ευρώπη που ως ήπειρος αποτέλεσε, το θέατρο παγκοσμίων πολέμων και ανταγωνισμών, και θα έπρεπε να είναι μια νησίδα ομαλότητας και σταθερότητας σ’ αυτόν τον νέο κόσμο που βρίσκεται υπό διαμόρφωση, αναλαμβάνοντας σχετικές πρωτοβουλίες, λόγω της στενόμυαλης μονεταριστικής οικονομικής πολιτικής και των στενών εθνικών επιδιώξεων των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών (βλ. Γερμανία), έχει καταστεί ένας από τους πιο αδύναμους παγκόσμιους κρίκους με έντονες εσωτερικές περιδινήσεις και τη σημαντική άνοδο της ακροδεξιάς, που πριμοδοτείται ευθέως από το σύστημα Trump.

Εμφανείς και αθέατες πλευρές του συριακού δράματος

Του Γεωργίου Παπασίμου

Μέσα σε λίγες μέρες η ισλαμική οργάνωση HTS και οι συνεργαζόμενες με αυτήν άλλες σουνιτικές ισλαμικές οργανώσεις, κατά βάση φιλοτουρκικές, προερχόμενες από την Αλ – Κάιντα κατέλαβαν τη Δαμασκό με συνέπεια την κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ. Αυτό που δεν μπόρεσαν να πετύχουν το 2015 μέσω της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης», αφού τότε η Ρωσία και το Ιράν, και κυρίως η Χεζμπολάχ μπόρεσαν να διασώσουν την προηγούμενη καθεστωτική δομή, το πέτυχαν χωρίς ουσιαστικά αντίσταση 20.000 τζιχαντιστές, χωρίς βαριά όπλα μόνο με φορητό οπλισμό και πολυβόλα σε φορτηγά και κάποια drones. Η αιτία αυτής της απρόσμενης εξέλιξης είναι η πλήρης αφυδάτωση και εσωτερική κατάρρευση του πανίσχυρου παλιά καθεστώτος της οικογένειας Άσαντ και του κόμματος Μπάαθ.

Το διαχρονικό δράμα της Συρίας είναι βέβαιο, ότι αποτυπώνει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο την πολυπλοκότητα της «κινούμενης άμμου» της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, που έχει γιγαντωθεί κατά τη λεγόμενη εποχή του «Φθινοπώρου της Αμερικανικής Ηγεμονίας». Εν μέσω μιας ανηλεούς διαστρεβλωμένης προπαγάνδας σε παγκόσμιο επίπεδο, με στόχο την δημιουργία στρεβλών συνειδήσεων, είναι χρήσιμο να επιχειρηθεί η «ψηλάφηση» της αλήθειας και η αποτύπωση των πραγματικών αιτιών, αλλά και της δράσης των φανερών και μη «παικτών» σε αυτό το «θέατρο» της «λυσσασμένης» προσπάθειας μετατροπής της Συρίας σε ερείπια.

Αρχικά είναι η κρίσιμη γεωγραφική θέση της Συρίας στη Μέση Ανατολή, που την καθιστά βασικό πέρασμα για την μεταφορά του πετρελαίου της Μέσης Ανατολής προς τις ακτές της Μεσογείου και από εκεί στους Ευρωπαίους καταναλωτές. Αυτό, σε συνδυασμό με τα δικά της, αλλά και τα γειτονικά πλούσια αποθέματα φυσικού αερίου στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, αποτελεί ισχυρό «δέλεαρ» στις ιμπεριαλιστικές «ύαινες», παγκοσμίων και περιφερειακών διαστάσεων (βλ. Τουρκία).

Είναι γεγονός ότι η διάλυση της Συρίας αποτελούσε «διακαή πόθο» του Δυτικού παράγοντα (Η.Π.Α. κ.λπ.), με την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ και την επιβολή ενός φιλοδυτικού καθεστώτος, με σκοπό την απομάκρυνση της Ρωσίας από την Ανατολική Μεσόγειο, αφού οι μοναδικές βάσεις, που διατηρούσε αυτή στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, ήταν στη Λαττάκεια της Συρίας.

Προκειμένου να πετύχουν αυτό τον στόχο οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, όχι απλώς ανέχθηκαν τους Τζιχαντιστές, αλλά μέσω των μοναρχιών του κόλπου (Σαουδική Αραβία, Κατάρ κλπ), αλλά και της Τουρκίας, τους υποστήριξαν. Είναι φανερό πλέον και στον πιο ανυποψίαστο, ότι κάτω από την «ομπρέλα» του ονομαζόμενου τότε Ελεύθερου Συριακού Στρατού, κρυβόταν το πολιτικό Ισλάμ, που στην περίπτωση της Συρίας είχε εκδικητικό και επιθετικό χαρακτήρα, αποτελώντας, έτσι, το καλύτερο θερμοκήπιο προσέλκυσης των πιο ακραίων σουνιτικών στοιχείων εξού και η δημιουργία τότε του ISIS. Όταν αυτό την περίοδο εκείνη άρχισε τους τελετουργικούς αποκεφαλισμούς και τις σκληρές τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον των αμάχων στις Δυτικές πρωτεύουσες, τότε τα πράγματα ήταν αργά. Χρειάστηκε για μια ακόμα φορά ο μεγάλος φόρος αίματος των Κούρδων της Συρίας προκειμένου να κατανικηθεί ο ISIS. Σε περίπτωση, δε, που τυχόν για μια ακόμα φορά προδοθούν οι Κούρδοι από τις ΗΠΑ για χάριν του εμφανιζόμενου ως μεγάλου θριαμβευτή Ερντογάν, ο οποίος θέλει να τους εξαφανίσει από την περιοχή, τότε ο κίνδυνος αναβίωσης του ISIS είναι ante portas.

Εξάλλου σταθερή πολιτική του Ισραήλ ήταν η ανατροπή του Άσαντ, παρά το γεγονός, ότι αντικειμενικά η Συρία δεν αποτελούσε απειλή για την ασφάλειά του. Η βαθύτερη αιτία ήταν η υλοποίηση του στρατηγικού στόχου του Τελ Αβίβ, να σπάσει τον Σιιτικό άξονα Ιράν – Νότιου Ιράκ – Συρίας – Χεζμπολαχ (Λίβανος). Την αφορμή αυτή την έδωσε η επίθεση Χαμάς τον Οκτώβριο του 2023 εντός του Ισραήλ με τις ανεξέλεγκτές εκτελέσεις και απαγωγές ομήρων., που δημιούργησαν τις συνθήκες στην πρώτη φάση του ηθικού πλεονεκτήματος για το Ισραήλ, που άδραξε τις ευκαιρίες προκειμένου να επαναπροσδιοριστούν τα σύνορα της Μέσης Ανατολής, όπως είχε χαρακτηριστικά τονίσει στο πρώτο διάγγελμα του ο Νετανιάχου.

Υποκειμενική ή πραγματική φτώχεια: Το νέο «ελληνικό παράδοξο»

Του Γεωργίου Παπασίμου

Η πρόσφατη έρευνα της Eurostat για τη φτώχεια στην Ευρώπη δημιούργησε ένα μικρό σεισμό στη ρηχή πολιτική σκηνή της χώρας. Βάσει της έρευνας αυτής για το πως αισθάνονται οι πολίτες εν σχέσει με την οικονομική τους κατάσταση, οι Έλληνες σε ποσοστό 67% δήλωσαν φτωχοί, φιγουράροντας πρώτοι στον  πανευρωπαϊκό πίνακα της λεγόμενης από τους οικονομολόγους «υποκειμενικής φτώχειας» ακολουθώντας η Βουλγαρία με ποσοστό 33,3%. Η δημοσιοποίηση της έρευνας αυτής ενεργοποίησε άμεσα τον προπαγανδιστικό κυβερνητικό μηχανισμό όπου μεταξύ των άλλων ακούστηκαν τερατώδη επιχειρήματα του τύπου, ότι πολλοί Έλληνες υποκρίνονται ή ότι έχουν επηρεαστεί από τη μιζέρια την οποία εισήγαγε στην Ελλάδα η Αριστερά! Πρόκειται για το απαύγασμα της κυβερνητικής θρασύτητας, αφού η έρευνα αυτή απηχεί σε μεγάλο βαθμό την πραγματική κατάσταση της πλειοψηφίας των νοικοκυριών στην Ελλάδα, που δεν μπορούν να βγάλουν τα έξοδα του μήνα, μέσα σε ένα συντριπτικό αρνητικό πλέγμα οικονομικών συνθηκών (ακρίβεια, χαμηλοί μισθοί, τεράστιο κόστος στέγης, φόροι κλπ). Αναμφίβολα η έρευνα αυτή αποτελεί ισχυρό πλήγμα στο κυβερνητικό προπαγανδιστικό αφήγημα περί ισχυράς οικονομίας, μεγάλης ανάπτυξης εν σχέσει με τον μέσο όρο των υπολοίπων χωρών κλπ.

Παρά την τραυματική χρεωκοπία της χώρας το 2010 και τον δεκαετή «μνημονιακό χειμώνα», επί της ουσίας τίποτα δεν άλλαξε ως προς το εύθραστο της ελληνικής οικονομίας, με κίνδυνο ότι στην πρώτη σοβαρή κρίση να πέσει η χώρα ξανά στα βράχια. Ενώ η κεντρική στόχευση της πολιτικής εξουσίας, του Κράτους και των ενδιάμεσων θεσμών θα έπρεπε να είναι η θεμελίωση με κάθε τρόπο μιας σοβαρής ενδογενούς ανάπτυξης και ενός ανταγωνιστικού παραγωγικού μοντέλου, ενισχύεται αδιάκοπα ο παρασιτικός χαρακτήρας της οικονομίας και η παρασιτική ολιγαρχία με τις μεγάλες ρίζες της διαπλοκής της με την εξουσία και το πελατειακό κράτος. Καθημερινά η χώρα συστηματικά  μετατρέπεται σε μια ιδιότυπη «τουριστική αποικία», όπου ξένα συμφέροντα αγοράζουν αντί πινακίου φακής τις ελληνικές περιουσίες (βιομηχανίες, κατοικίες, ξενοδοχεία και μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις). Αυτό άλλωστε τονίζεται και από τον ΙΟΒΕ, που επισημαίνει ότι οι επενδύσεις μειώθηκαν και κυρίως αυτό σχετίζεται με το γεγονός, ότι δεν υπάρχει επενδυτικό κύμα σε παραγωγικές επενδύσεις, αλλά κερδοσκοπικές επενδύσεις μικρής διάρκειας.

Απόδειξη αυτού είναι ότι τα κεφάλαια του Ταμείου Ανάκαμψης που προβλέφθηκαν από την Ε.Ε για την αντιμετώπιση των συνεπειών του κορωνοϊού και που για τη χώρα μας μαζί με τις μοχλεύσεις ιδιωτικών κεφαλαίων θα μπορούσαν να ανέλθουν στα 80 δις ευρώ περίπου,  όντας η τελευταία ευκαιρία για αλλαγή του παραγωγικού – παρασιτικού μοντέλου με στόχο την ενίσχυση της ενδογενούς παραγωγικής βάσης, αν μέσω εθνικού στρατηγικού σχεδίου διοχετεύονταν αυτά στην ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα, στη βοήθεια του δευτερογενούς τομέα με προτεραιότητα στις διατροφικές εταιρείες και στη στόχευση σε επιχειρήσεις υπηρεσιών και έρευνας όπου με τη βοήθεια της επιστήμης και της τεχνολογίας θα μπορούσαν να δημιουργηθούν ισχυρές ελληνικές εταιρείες, π.χ. στην αμυντική βιομηχανία, ενέργεια και τεχνολογία , διοχετεύθηκαν κατά κύριο λόγο σε μη παραγωγικές επενδύσεις. Συγκεκριμένα, το ήμισυ των χρημάτων αυτών έχουν κατασπαταληθεί από την κυβέρνηση της ΝΔ μέχρι σήμερα με διάχυση αυτών τους παρασιτικούς αρμούς της διαπλεκόμενης οικονομικής ολιγαρχίας. Την ίδια, δε, τύχη, είναι βέβαιο ότι θα έχουν και τα υπόλοιπα, αφού με γρήγορους ρυθμούς η σημερινή κυβέρνηση επισπεύδει τη διοχέτευση αυτών των χρημάτων στον πυρήνα των διαπλεκόμενων της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και γενικά σε μη παραγωγικούς στόχους.

COP29 και ο αέναος καπιταλισμός των ορυκτών καυσίμων

Του Γεωργίου Παπασίμου

          Η πρόσφατη σύνοδος για την κλιματική κρίση στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, χώρα με τεράστια αποθέματα ορυκτών καυσίμων φαίνεται να αποτελεί το «κύκνειο άσμα» της αναληφθείσας εδώ και χρόνια παγκόσμιας πρωτοβουλίας για μείωση των εκπομπών άνθρακα και διατήρηση στα επόμενα χρόνια της αύξησης της μέσης θερμοκρασίας της γης στον 1,5 βαθμό Κελσίου. Και αυτό γιατί όχι μόνο χάθηκε αυτός ο στόχος που είχε τεθεί στο πλαίσιο της Συμφωνίας του Παρισιού , αφού σύμφωνα με αξιόπιστα επιστημονικά προγράμματα φαίνεται ότι ο πλανήτης οδηγείται σε ένα μονοπάτι αύξησης της μέσης παγκόσμιας θερμοκρασίας κατά 2,7 βαθμούς Κελσίου ως το τέλος του αιώνα , αλλά και γιατί απουσίαζαν επιδεκτικά εν συνόλω  οι μεγάλοι παγκόσμιοι ρυπαντές (ΗΠΑ, Κίνα, Ινδία, Ρωσία κλπ) , ενώ αντίθετα υπήρξε τεράστια συμμετοχή χιλιάδων εκπροσώπων – λομπιστών των συμφερόντων του κλάδου των ορυκτών καυσίμων!

          Θα πρέπει να ξεκαθαριστεί, ότι η κλιματική κρίση αποτελεί συνδυασμό δύο βασικών παραγόντων : αφενός των παρενεργειών του Ήλιου προς τον πλανήτη μας, αφού σύμφωνα με τις πλέον έγκυρες επιστημονικές απόψεις εμφανίζονται τέτοια φαινόμενα (ο πλανήτης έχει ξαναζήσει την ίδια φάση πριν από 3 με 5 εκατομμύρια χρόνια, όπου ήταν 2-3 βαθμούς θερμότερος) κάτι που είναι ανεξάρτητο της ανθρώπινης δραστηριότητας, και αφετέρου από την επιθετική, άναρχη καπιταλιστική επέκταση και λειτουργία που πραγματοποιείται χωρίς κανένα φραγμό επιβαρύνοντας τον πλανήτη και την ανθρώπινη ζωή, δηλαδή, της αέναης κυριαρχίας του καπιταλισμού των ορυκτών καυσίμων.  

          Χαρακτηριστική αποτυχία της πρόσφατης Συνόδου, που χαρακτηρίστηκε και ως «Σύνοδος Χρηματοδότησης» (!), ήταν η τελική δέσμευση των ανεπτυγμένων χωρών για χορήγηση χρηματοδότησης προς τις χώρες του Νότου στο ύψος μόλις των 100 δις δολαρίων ετησίως, κάτι που υπολείπεται δραματικά των αναγκαίων πόρων για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κλιματικής κρίσης σε όλον το πλανήτη, με το αίτημα των αναπτυσσόμενων χωρών για χρηματοδότηση το 2025 να ανέρχεται στο 1 τρις δολάρια ετησίω.

          Είναι συνεπώς προφανές ότι όπως άλλωστε αποδείχθηκε και από τις προηγούμενες αντίστοιχες συνεδριάσεις σε Αίγυπτο, Γαλλία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, παρά την κρισιμότητα των στιγμών, η φιλοδοξία για δεσμευτικές συμφωνίες περιορισμού της χρήσης ορυκτών καυσίμων και του τριπλασιασμού των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σε όλο το πλανήτη, σε συνδυασμό με την οικονομική ενίσχυση των ευάλωτων χωρών, βρίσκονται στο κενό, αφού οι μεγάλοι παγκόσμιοι ρυπαντές του πλανήτη, πέραν των υποκριτικών διακηρύξεων τους συνεχίζουν απρόσκοπτα τη χρήση των προϊόντων άνθρακα, πετρελαίου και λιγνίτη, χωρίς καμία ουσιαστική δέσμευση για περιορισμό τους και παράλληλα πρωταγωνιστούν στην τεράστια ενεργειακή κρίση, που συνθλίβει τις κοινωνίες. Αυτό επιτείνεται και από τις συνεχείς πολεμικές συγκρούσεις με υπόστρωμα την πλανητική ηγεμονία στον υπό διαμόρφωση νέο πολυπολικό κόσμο και τη σοβαρή απειλή για το κλίμα από την κυριαρχία των αρνητών της κλιματικής κρίσης υπό τη προφανή επήρεια των συμφερόντων των πολυεθνικών γύρω από τα ορυκτά καύσιμα.

          Παραμένει μέσα σε αυτό το τοπίο μόνη η Ε.Ε. ως υπέρμαχη των επιβεβλημένων μέτρων για τη πράσινη μετάβαση, και αυτό γιατί έχει πλήρη έλλειψη αποθεμάτων υδρογονανθράκων με συνέπεια να συνδέεται η ανάγκη της ενεργειακής αυτονομίας και απεξάρτησης της από το ρωσικό φυσικό αέριο και το σουδαραβικό πετρέλαιο. Πλην όμως, λόγω της απρονοησίας και της επιπολαιότητας των ηγετών της βρίσκεται εν μέσω της βαθιάς παγκόσμιας ενεργειακής κρίσης «γυμνή» με τη δραματική αύξηση των τιμών του φυσικού αερίου και του πετρελαίου με αποτέλεσμα να απειλούνται οι οικονομίες της και οι κοινωνίες της, εμφανίζοντας την εικόνα του «χρήσιμου ηλιθίου» της Ιστορίας. Την ώρα που αυτή λαμβάνει μέτρα για τη μείωση των ρύπων και βγάζει από το σύστημα τις μονάδες παραγωγής άνθρακα και λιγνίτη, οι υπόλοιποι παγκόσμιοι ρυπαντές, αφενός συνεχίζουν τη χρήση υδρογονανθράκων και αφετέρου χρησιμοποιούν αυτούς για την πρόκληση της παρούσας παγκόσμιας ενεργειακής κρίσης.

          Αμείλικτοι επ’ αυτού είναι οι αριθμοί. Η παραγωγή ηλεκτρικού  ρεύματος στην Ε.Ε., που προέρχεται από άνθρακα ανέρχεται σε ποσοστό 17%, όταν στην Κίνα το αντίστοιχο ποσοστό ανέρχεται σε 65%, στην Ινδία σε 72% και στις ΗΠΑ σε 25%. Ακόμα και αν η Ε.Ε. εξάλειφε πλήρως τη χρήση του άνθρακα και του λιγνίτη, η συνεισφορά της στο παγκόσμιο αυτό πρόβλημα θα ήταν ελάχιστη, δεδομένου ότι οι υπόλοιποι παγκόσμιοι ρυπαντές δεν αναλαμβάνουν καμία υποχρέωση μείωσης, αλλά αντιθέτως λόγω της ενεργειακής κρίσης, αυξάνουν περαιτέρω τη χρήση του άνθρακα.

Ο τυφώνας Τραμπ και η αμερικανική τραγωδία

Αθήνα, 14/11/2024

Του Γεωργίου Παπασίμου

Ο εκλογικός θρίαμβος του επανακάμψαντος Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, αλλά και η πλήρης υπερίσχυση του ρεπουμπλικανικού κόμματος στη Γερουσία και πιθανότατα στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ενώ ελέγχεται ήδη το ανώτατο δικαστήριο από ισχυρή συντηρητική πλειοψηφία, που είχε τοποθετηθεί στη προηγούμενη προεδρική περίοδο Τραμπ έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις προβλέψεις των δημοσκόπων, των διαφόρων ακαδημαϊκών και των κεντρικών ΜΜΕ που προέβλεπαν αν όχι νίκη των Δημοκρατικών, ένα εκλογικό θρίλερ. Τελικά το αποτέλεσμα αυτό αποτελέσε συντριπτικό χτύπημα σε όλους αυτούς και κυρίως στρατηγική ήττα του Δημοκρατικού κόμματος, αφού για πρώτη φορά ο Τραμπ κέρδισε όχι μόνο τους εκλέκτορες, αλλά και τη λεγόμενη λαϊκή ψήφο με 50,8% επί του συνόλου των ψηφοφόρων.

Επανέρχεται συνεπώς στην προεδρία των ΗΠΑ πανίσχυρος για όλη την προεδρική του θητεία και τουλάχιστον για τα επόμενα δύο χρόνια μέχρι τις ενδιάμεσες εκλογές, που θα κριθεί η τότε πλειοψηφία στη Γερουσία. Αποτελεί πραγματικά για κάποιον που δεν έχει πληροφόρηση για την πραγματική κατάσταση και τις διαμορφούμενες ισορροπίες στην αμερικανική κοινωνία λόγω της παγκοσμιοποίησης, που επέφερε αποβιομηχάνιση σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, αλλά και της μεγάλης ακρίβειας που κατατρώει τα εισοδήματα των μεσαίων και κατωτέρων στρωμάτων, έκπληξη η συντριπτική αυτή νίκη ενός αμφιλεγόμενου προσώπου, που φαινόταν να έχει τελειώσει πολιτικά όταν στις προηγούμενες εκλογές του 2020 οι φανατικοί οπαδοί του είχαν εισβάλει στο Καπιτώλειο και κατέλυσαν έστω και λίγη ώρα τον σπουδαιότερο αντιπροσωπευτικό θεσμό του αμερικανικού πολιτικού συστήματος.

Η πανηγυρική επάνοδος όμως του Τραμπ πέραν της ισχυρής προσωπικής του ιδιοσυγκρασίας οφείλεται στην κατάρρευση της οικονομικής δύναμης των μεσαίων κυρίως στρωμάτων, που λόγω του μεγάλου πληθωρισμού και της ακρίβειας έχουν φτάσει σε οριακό σημείο επιβίωσης. Το βασικό συνεπώς κριτήριο της ψήφου αποτέλεσε η οικονομία. Και ενώ κατά την προηγούμενη τετραετία με τις πολιτικές Μπάιντεν που ήταν ο δανεισμός και η μεγάλη κρατική ενίσχυση των επιχειρήσεων με συνέπεια να υπάρχουν πολύ καλοί δείκτες για την ανεργία, αλλά και την ανάπτυξη έναντι του παγκόσμιου ανταγωνισμού, αυτό δεν ήταν απτό στην πλειοψηφία των πολιτών που με τη μεγάλη ακρίβεια και τις τεράστιες ανισότητες βιώνουν καθημερινά μια σκληρή πραγματικότητα.

Πέραν όμως της οικονομίας, τομείς που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ψήφο υπέρ Τραμπ αποτέλεσαν οι υπερβολές της woke ατζέντας , που υιοθετήθηκε με φανατισμό και ως πρώτιστη προτεραιότητα από μεγάλη μερίδα του Δημοκρατικού Κόμματος, καθώς και το μεταναστευτικό που έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στις ΗΠΑ με χαρακτηριστικότερο σημείο την υποστήριξη αυτού, παρά τις ρατσιστικές και ακραίες δηλώσεις του, από τους Ισπανόφωνους. Σημαντική τέλος δήλωση που φωτογραφίζει την ανατροπή των κοινωνικών ισορροπιών είναι αυτή του Γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς, ηγέτη της αριστερής πτέρυγας το Δημοκρατικού Κόμματος, που εξελέγη για τέταρτη φορά ότι «δεν αποτελεί μεγάλη έκπληξη που οι ψηφοφόροι της εργατικής τάξης εγκατέλειψαν το κόμμα, αφού η ηγεσία των Δημοκρατικών υπερασπίζεται το κατεστημένο και ο αμερικανικός λαός είναι θυμωμένος και ήθελε αλλαγή. Και σε αυτό έχουν δίκιο».

Όλα τα παραπάνω όμως αποτελούν επιμέρους πτυχώσεις και απόρροια της μεγάλης εικόνας του αμερικανικού δράματος, που έχει δύο κυρίαρχες συνιστώσες, αφενός την βαθιά εσωτερική κοινωνική διαίρεση μεταξύ των ελίτ πάσης φύσεως και της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, που τελεί υπό οικονομική κατάρρευση και αισθάνεται περιθωριοποιημένη και απομονωμένη και αφετέρου την επιταχυνόμενη καθοδική πορεία της αμερικανικής ισχύος.

Η οξύτατη αυτή πολιτική και κοινωνική κρίση φωτογραφίζει την μεγάλη παρακμή των ΗΠΑ, που δεν μπορούν πλέον να διεκδικούν τον ρόλο της ηγέτιδας δύναμης στον πλανήτη. Η αμερικανική πλανητική ηγεμονία, που ξεκίνησε από το 1945 και κορυφώθηκε το 1989, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, μέσω της προσπάθειας επιβολής σε παγκόσμιο επίπεδο της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, και μέσα από την διατύπωση των θεωριών περί του «τέλους της Ιδεολογίας» και του «τέλους της Ιστορίας του ανθρώπου», έφτασε στο τέλος της. Η νεοφιλεύθερη παγκοσμιοποίηση, που επέβαλαν ως νικητές το 1989, αποτέλεσε τον «δούρειο ίππο» για την αυτοαναίρεση τους.

Οι ελληνικές χίμαιρες απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό

ΠΑΠΑΣΙΜΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Το σοβαρό επεισόδιο έξω από τη νήσο Κάσο, όπου πέντε πολεμικά τουρκικά πλοία κατέφτασαν στο χώρο όπου ιταλικό πλοίο το Levoli Relume διενεργούσε έρευνες βυθού για την ηλεκτρική διασύνδεση Κρήτης – Κύπρου, κατά βάση εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων (αιγιαλίτιδα ζώνη) νοτίως της Κάσου και επ’ ολίγον εκτός αυτής, εντός όμως της οριοθετημένης ΑΟΖ Ελλάδος – Αιγύπτου, που νόμιμα καταρτίστηκε και έχει αναγνωριστεί από την ΕΕ, καταδεικνύει πέραν πάσης πλέον αμφιβολίας τα εξής:

Πέραν των φληναφημάτων της εγχώριας κατευναστικής πολιτικής τάξης και της σημερινής κυβέρνησης περί επωφελούς ελληνοτουρκικού διαλόγου και της συνάψεως του νομικά ανίσχυρου Σύμφωνου Φιλίας των Αθηνών, η Τουρκία απεργάζεται συστηματικά την προσβολή και καταπάτηση των νομίμων εθνικών κυρ5ιαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Μέσω του παράνομου και άκυρου τουρκο-λιβυκού συμφώνου για καθορισμό δήθεν της ΑΟΖ μεταξύ δύο χωρών που αντικειμενικά δεν συνορεύουν γεωγραφικά παρά μόνο με βάση τις αδιανόητες και εξωπραγματικές θέσεις της Τουρκίας ότι τα νησιά στο Αιγαίο δεν έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα διότι δήθεν επικάθονται επί της υφαλοκρηπίδας της Μικράς Ασίας – Ανατολίας (κατασκεύασμα περί γαλάζιας πατρίδας), αμφισβητούν ευθέως και καθαρά τα ελληνικά νόμιμα κυριαρχικά δικαιώματα. Δικαιώματα που απορρέουν από τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου για τη δυνατότητα της χώρας να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη σε 12 ν.μ. από έξι που είναι σήμερα και περαιτέρω ότι τα νησιά έχουν αυτοτελή ΑΟΖ.

Πρόκειται για τον πυρήνα του διεθνούς δικαίου της θαλάσσης και ειδικότερα της συνθήκης Unclos για το δίκαιο της θάλασσας, σε συνδυασμό με την πάγια νομολογία του Δικαστηρίου της Χάγης, το οποίο με πρωτοφανή κυνικό και επιθετικό τρόπο κονιορτοποιεί ευθέως το τουρκικό καθεστώς μέσα από έναν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, στηριζόμενο στις επιεικώς αποκαλούμενες ελληνικές αβελτηρίες, που διαπράττει διαχρονικά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, το φοβικό και κατευναστικό ελληνικό κατεστημένο. Για να κατανοηθεί το τερατούργημα της τουρκικής προκλητικότητας και η αδιανόητα κατευναστική ελληνική στάση το σημείο όπου έπλεε το ιταλικό πλοίο βρισκόταν μόλις επτά ν.μ νότια της Κάσου, εντός της νομίμως οριοθετημένες ΑΟΖ Ελλάδος – Αιγύπτου και σχεδόν 300 ν.μ. από τις μικρασιατικές ακτές.

Πενήντα Χρόνια Μεταπολίτευσης: Οι θρυμματισμένες ελπίδες

Αθήνα, 5-7-2024

Του Γεωργίου Παπασίμου

Πενήντα Χρόνια από τη Μεταπολίτευση, που υπήρξε ιστορικά η πλέον ομαλή περίοδος της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας η χώρα πορεύεται σε ένα δύσβατο παρακμιακό δρόμο χωρίς να υπάρχει καμία σοβαρή αντίδραση ή κάποια εναλλακτική ελπίδα. Η πλήρης κυριαρχία και η αναπαραγωγή ενός υπονομευμένου κομματικού συστήματος, που κινείται μεταξύ της μετριοκρατίας, των χαμηλών προσδοκιών και της ατομικής ή συντεχνιακής εξυπηρέτησης, πλακώνει τα πάντα. Κανένα όραμα αναδημιουργίας, αυτογνωσίας και ισχυρού πλαισίου προστασίας του Ελληνισμού μέσα στις ρευστές παγκόσμιες ανακατατάξεις δεν φαίνεται στο προσκήνιο.

Θα περίμενε κανείς εύλογα ότι μετά την πτώση της επτάχρονης δικτατορίας το 1974, η επαναφορά στη δημοκρατική ομαλότητα και η πολιτική ριζοσπαστικοποίηση του λαού, θα αποτελούσαν την αφετηρία για τη μετάβαση της σύγχρονης Ελλάδος σε ένα άλλο ποιοτικό επίπεδο εξού και ο υπότιτλος «Θρυμματισμένες Ελπίδες». Πλην όμως ο εναγκαλισμός της κομματικής εξουσίας και του πολιτικού προσωπικού με την εξαρτημένη οικονομική ολιγαρχία αποτέλεσαν θανατηφόρο συνδυασμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά τη Μεταπολίτευση οποιαδήποτε προσπάθεια αυτοδύναμης παραγωγικής δραστηριότητας στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα υπονομεύθηκε και ξεπουλήθηκε «αντί πινακίου φακής» από τους μεσίτες των ξένων συμφερόντων, δηλαδή την παρασιτική οικονομική ολιγαρχία. Η τελευταία θεωρούσε αφρόνως ότι ήταν προτιμότερο, αφού απέφερε περισσότερα και πιο εύκολα κέρδη για την ίδια και για τους ξένους «κηδεμόνες», να εισάγει τα βιομηχανικά προϊόντα και να εξάγει τα κέρδη της στην Ελβετία, από το να σχεδιάσει και να κατασκευάσει αυτά στην Ελλάδα θωρακίζοντας την οικονομία της. Χαρακτηριστική και όχι μόνη είναι η περίπτωση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας που την έχουν οδηγήσει στην πλήρη ανυποληψία, κάτι που αποτελεί πλήρη αντίθεση με τα εθνικά συμφέροντα της χώρας. Η πολιτική εξουσία αντίστοιχα, αντί να ανατρέψει αυτή την κατάσταση μετατράπηκε σε «σάρκα εκ της σαρκός» της παρασιτικής ολιγαρχίας, πριμοδοτώντας έτσι με τις πολιτικές αυτές την καταστροφική πορεία της χώρας, διαλύοντας την οικονομία και το πολιτικό εποικοδόμημα και μολύνοντας συγχρόνως όλη την κοινωνία και τους ενδιάμεσους θεσμούς με την ιδεολογία της αρπαχτής και της ήσσονος προσπάθειας. Κυρίαρχο στοιχείο αυτής της περιόδου αποτέλεσαν οι τρομακτικές σπατάλες, οι μίζες, η διαφθορά και η σήψη, μεταξύ του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα και του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, αλλά και ο μεθοδευμένος υπερδανεισμός όλων των ελληνικών νοικοκυριών, για τη δημιουργία ψευδοευημερίας και ανοχής, που, πέραν της οικονομικής χρεωκοπίας, επέφερε συνθήκες πολιτικής «ομηρίας» και «μιθριδατισμού» στην κοινωνία.

Η αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας ως ιστορική αναγκαιότητα

Του Γιώργου Παπασίμου

 

Η επέτειος της γενοκτονίας των Ποντίων είναι μια σημαντική στιγμή για την ελληνική ιστορία και την εθνική μνήμη, τα γεγονότα της οποίας όχι μόνο δεν πρέπει να λησμονούνται υποδορίως, αλλά ιδιαιτέρως πρέπει να μας υπενθυμίζουν τη σημασία της διατήρησης της ιστορικής αλήθειας και της αναγνώρισης των τραγικών γεγονότων που επηρέασαν τον ποντιακό λαό και τον Ελληνισμό. Δυστυχώς όμως, παρά το βαρύ εθνικό καθήκον, η Κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ δεν αντιμετώπισαν ούτε φέτος το θέμα με την πρέπουσα σημασία, περιοριζόμενα σε εθιμοτυπικές ανακοινώσεις, αντί της ανάδειξης του στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Ο συνδυασμός, δε, της επίσκεψης του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Άγκυρα και η προσπάθεια να υπάρξουν χαμηλοί τόνοι από την πλευρά της Ελλάδος με τις πανηγυρικές λεκτικές ακροβασίες της τουρκικής πλευράς, δεδομένου ότι την ημέρα της επετείου της γενοκτονίας το τουρκικό κράτος εορτάζει την εθνική του απελευθέρωση (!), δεν μπορεί παρά να προκαλεί θλίψη και αγανάκτηση για την προσβολή της ιστορικής αλήθειας. 

Η φετινή θλιβερή επέτειος της 19ης Μαΐου, ημέρας πένθους και εθνικής μνήμης για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, συμπίπτει με έναν περίπου αιώνα από τη μικρασιατική καταστροφή που αποτέλεσε την μεγάλη τομή της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Η ήττα και η συντριβή της μεγάλης ιδέας για επέκταση του Ελληνισμού στα όρια της ύστερης βυζαντινής αυτοκρατορίας είχε καταλυτικές συνέπειες για την πορεία αυτού, λόγω του περιορισμού της δράσης του στα όρια του σημερινού νεοελληνικού κράτους. 

Η εξόντωση του Ποντιακού ελληνισμού, που αποτελούσαν ισχυρότατο πόλο εμπορικής και πολιτιστικής ανάπτυξης στην περιοχή του Ευξείνου Πόντου, αλλά και των άλλων μη τουρκικών εθνοτήτων, όπως οι Αρμένιοι, οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, οι Μαρωνίτες και οι Ασσύριοι, από τους Νεότουρκους αρχικά και στη συνέχεια από τον Κεμάλ κατά την περίοδο 1915-1923, είχε την στήριξη του αναπτυσσόμενου τότε γερμανικού κεφαλαίου, το οποίο είχε διεισδύσει οικονομικά στην ευρύτερη περιοχή των ορίων της τότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας. 

Άλλωστε από επίσημα έγγραφα προκύπτει ότι το σχέδιο εκκαθάρισης της Μικράς Ασίας από τους χριστιανικούς πληθυσμούς, δια της εξαφανίσεως τους, τέθηκε σε εφαρμογή από τους Νεότουρκους μετά την ανάληψη της εξουσίας απ’ αυτούς το 1908, υπό την υψηλή καθοδήγηση και εποπτεία του Γερμανού αρχιστράτηγου Λίμαν Φον Σάντερς.

Η γενοκτονία και ο εξανδραποδισμός των Ποντίων και των Αρμενίων με θύματα που ξεπερνούν τους 1.500.000 ανθρώπους, έγινε στη βάση του ακραιου εθνικισμού των νεότουρκων και στη συνέχεια του Κεμαλικού καθεστώτος, που τους διαδέχθηκε υπό την ιδεολογική ομπρέλα του παντουρκισμού σύμφωνα με την οποία στη θέση της ανοιχτής οθωμανικής κοινωνίας, όπου συνυπήρχαν Τούρκοι, Έλληνες, Αρμένιοι, Μαρωνίτες, Ασσύριοι κ.λπ., έπρεπε να επιβληθεί με «σιδερένιο» τρόπο μόνο το τουρκικό στοιχείο. Η εφαρμογή στην πράξη αυτής της αιματηρής γιγάντιας εθνοκάθαρσης των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας, αποτέλεσε τον πρόδρομο της ναζιστικής θηριωδίας και του εβραϊκού ολοκαυτώματος. 

Ο ιδεολογικός καθοδηγητής των Νεότουρκων Ζιγιά Γκιοκάλπ συνέβαλε καθοριστικά στην εκπόνηση του σχεδίου εθνικής εκκαθάρισης των χριστιανικών λαών από την Μικρά Ασία με την υπέρβαση της χαλαρής πολυεθνικής και θρησκευτικής οθωμανικής αυτοκρατορίας και τη μετατροπή των ομάδων που ζούσαν σε αυτήν σε ένα συμπαγές ομοιόμορφο τουρκικό σώμα. Η περίπτωση αυτή αποτελούσε την πρωτόλεια εκδοχή της ναζιστικής κοσμοθεωρίας όπου βασικό ρόλο είχαν οι διαστρεβλωμένες και εκχυδαϊσμένες απόψεις του Νίτσε και του θαυμασμού τους προς τον υπεράνθρωπο, που για τους Νεότουρκους ήταν «ο Τούρκος και η τουρκότητα».

Ο ελληνικός «μυωπικός» προσανατολισμός και η νέα Μεγάλη Ιδέα

Του Γεωργίου Παπασίμου

Τα πολλαπλά χτυπήματα που δέχεται η Ελλάδα το τελευταίο διάστημα από την Τουρκία (εισαγωγή στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση της γαλάζιας πατρίδας, NAVTEXT, μετατροπή σε Τζαμί της Μονής της Χώρας , ενώ την ίδια στιγμή παρέχεται από εμάς στη Δύση διαβατήριο αξιοπιστίας του καθεστώτος
Ερντογάν), την Αλβανία (αυταρχική συμπεριφορά έναντι της ελληνικής μειονότητας και μετατροπή της σε προτεκτοράτο της Άγκυρας στο Ιόνιο Πέλαγος) και τα Σκόπια (αμφισβήτηση ακόμα και του ελαχίστου ανταλλάγματος της Συμφωνίας των Πρεσπών που ήταν η διαφοροποίηση του ονόματος σε Βόρεια από το σκέτο Μακεδονία, καθόσον παραχωρήσαμε τη μακεδονική γλώσσα και εθνικότητα στο μωσαϊκό του κρατιδίου αυτού) επαναφέρουν χωρίς αναισθητικό στο προσκήνιο το μείζον πρόβλημα της χώρας και του Ελληνισμού. 

Και αυτό είναι η παντελής έλλειψη στιβαρής εθνικής στρατηγικής και η δημιουργία αξιόπιστων μηχανισμών υλοποίησης της με βάση το σημαντικό γεωπολιτικό αποτύπωμα που παρέχει η γεωγραφική θέση της Ελλάδος στη σημερινή ρευστή γεωπολιτική σκακιέρα και το αναξιοποίητο πολιτιστικό υπερόπλο της.  Πενήντα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, όπου η Ελλάδα αρχικά πορεύθηκε με το καταναλωτικό πρότυπο ευημερίας με δανεικά και αφού πλην ελαχίστων εξαιρέσεων έχει ενσωματώσει το φοβικό σύνδρομο ως βασικό στοιχείο δράσης των πολιτικών ελίτ στα εθνικά θέματα και εν συνεχεία αφού οδηγηθήκαμε στο μνημονιακό οδοστρωτήρα που ανέτρεψε βιαίως το βιοτικό της επίπεδο και διέλυσε τις ψευδαισθήσεις περί ισχυρής χώρας, χωρίς καμία αυτογνωσία συνεχίζει τον ίδιο ολισθηρό δρόμο. Τόσο στην οικονομία όπου κυριαρχεί το παρασιτικό ληστρικό κεφάλαιο και η παρασιτική οικονομική ολιγαρχία χωρίς στοιχεία εθνικής συνείδησης, με συνέπεια να απέχει παρασάγγας από την νοηματοδότηση της δυτικής αστικής τάξης, όσο και στα μεγάλα εθνικά ζητήματα που είναι η προστασία των δικαιωμάτων του Ελληνισμού (Ελλάδα, Κύπρος) εν σχέσει με τις αυξανόμενες αναθεωρητικές τουρκικές επιδιώξεις και τους ανορθολογισμούς των εξαπτερύγων της στα Βαλκάνια.

Η σκοτεινή πλευρά της ελληνικής οικονομίας

ΠΑΠΑΣΙΜΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Λίγες εβδομάδες πριν τις Ευρωεκλογές, όπου και πάλι συνωθούνται κατά τη συγκρότηση των ευρωψηφοδελτίων πρόσωπα άσχετα με το αντικείμενο που καλούνται να υπηρετήσουν και την ήδη πολύ κακή εικόνα των Ελλήνων ευρωβουλευτών ως τώρα, βρισκόμαστε μπροστά στην οδυνηρή πραγματικότητα της πλήρους απουσίας σοβαρού πολιτικού λόγου και της ψηλάφησης ενός ολιστικού σχεδίου εξόδου της χώρας από την τροχιά παρακμής και θέσεως των βάσεων για υγιή οικονομική ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη.

Η χώρα παρά το ισχυρό σοκ της χρεωκοπίας της το 2010, μετά την προηγηθείσα κίβδηλη ευημερία, και του μνημονιακού οδοστρωτήρα της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά και της συνεχιζόμενης μεταμνημονιακής κηδεμονίας, φαίνεται ξεκάθαρα, ότι δεν εισέπραξε ουδέν μήνυμα αυτογνωσίας, αφού πορεύεται στον αυτόματο πιλότο ενός ληστρικού παρασιτικού μοντέλου, που με την πρώτη μεγάλη σοβαρή διεθνή οικονομική κρίση είναι βέβαιο ότι θα την ρίξει ξανά στα βράχια.

Πλήρης μακαριότητα αλλά και κυνισμός όσον αφορά την ενίσχυση των προνομίων στο πολιτικό προσωπικό, που σε συνδυασμό με το στοιχείο εξάρτησης, αλλά και της ανικανότητας του, αδυνατεί να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις μεγάλες ευθύνες που ορθώνονται μπροστά για την προστασία της κοινωνίας, αλλά και του Ελληνισμού, που αντιμετωπίζει δομικό κίνδυνο από τον τουρκικό νέο-οθωμανισμό.

Κανένα σχέδιο αλλαγής του παρασιτικού οικονομικού μοντέλου, που οδηγεί στη χώρα μαθηματικά σε νέα χρεωκοπία, δεν υφίσταται ακόμα και ως θεωρητική σκέψη στο δημόσιο πολιτικό λόγο, παρά το γεγονός ότι τα προβλεπόμενα κεφάλαια του Ταμείου Ανάκαμψης που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την τελευταία ευκαιρία για κάτι τέτοιο, ήδη μέσω της κυβέρνησης της ΝΔ διοχετεύονται στην παρασιτική οικονομική ολιγαρχία, που συνεχώς αυξάνει προκλητικά τον πλούτο της, ενώ την ίδια στιγμή οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες μεγεθύνονται δραματικά.

Το “Eπιτελικό Κράτος” στην πυρά…

 Γιώργος Παπασίμος

Η Ελλάδα καίγεται από άκρο σε άκρο και ο φυσικός της πλούτος, που θα έπρεπε να διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού μετατρέπεται σε σωρούς στάχτης για πολλοστή φορά. Από τη Ρόδο που καίγεται σχεδόν δύο εβδομάδες, την Κέρκυρα, το Λουτράκι, τα Δερβενοχώρια, τη Λαμία, στην Μαγνησία με τις αδιανόητες τεράστιες εκρήξεις πυρομαχικών των F-16 στη Νέα Αγχίαλο. Το “Eπιτελικό Κράτος” στην πυρά…

Χιλιάδες στρέμματα δάσους, αγροτικών εκτάσεων, κατοικιών, αλλά και παράπλευρων ανθρωπίνων απωλειών είναι ο μέχρι τώρα τραγικός απολογισμός και ενώ βρισκόμαστε στην κυριολεξία στο μέσο του εφιαλτικού καλοκαιριού. Ειδικότερα, το λεκανοπέδιο Αττικής οδεύει προς πλήρη οικολογική κατάρρευση, όπως προειδοποίησε φέτος ο κ. Λέκκας, αφού όλα τα περιαστικά δάση του που αποτελούν τους πνεύμονες του τείνουν προς εξαφάνιση έχοντας προηγούμενα υποστεί τον άναρχο, “οικιστικό βιασμό” με την καταπάτηση των πάντων με μεγαλύτερο θύμα το πολύπαθο Πεντελικό όρος.

Πίσω από τις ασκήσεις επικοινωνιακής διαχείρισης της κυβέρνησης για τον όλεθρο που απλώνεται στη χώρα (όπως παρατεταμένος καύσωνας ως συνέπεια της κλιματικής κρίσης κλπ), η πραγματικότητα είναι οδυνηρή. Συνυπάρχουν και συνεργούν πολλοί αντίρροποι παράγοντες, που δεν μπορούν στοιχειωδώς να αντιμετωπιστούν από ένα ημιδιαλυμένο κρατικό μηχανισμό, ο οποίος με την επιφανειακή χρυσόσκονη εμφανίζεται ως δήθεν λειτουργικός κάτω από την ετικέτα του επιτελικού κράτους το οποίο κατά κυριολεξία πλέον βρίσκεται στην πυρά.

Βιώνουμε τα επίχειρα της δραματικής μείωσης των κονδυλίων για την συντήρηση των υποδομών, στον βωμό των μνημονιακών δεσμεύσεων της προηγούμενης δεκαετίας και της σκληρής περικοπής των βασικών δημοσίων δαπανών από την ακολουθούμενη ιδιότυπη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική. Και όλα αυτά την ώρα που η κλιματική κρίση έχει αλλάξει πίστα και απαιτούνται νέες σοβαρές πολιτικές και κυρίως νέες ισχυρές υποδομές, την ώρα που δεν συντηρούνται ούτε οι υπάρχουσες.

Αποτυχία του πελατειακού κράτους

Είναι πλέον κοινή συνείδηση ότι μετά τους νεκρούς στο Μάτι, το ολοκαύτωμα της Βαρυπόμπης και της Εύβοιας, την περσινή καταστροφική πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική και το φετινό πύρινο όλεθρο (ενώ είμαστε στο μέσο της καλοκαιρινής περιόδου) ότι έχει απωλεσθεί η δυνατότητα του πελατειακού μεταπολιτευτικού κράτους να διαχειρίζεται, έστω και στοιχειωδώς, τα προβλήματα από τα φυσικά φαινόμενα, όπως οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες.  Η βίαιη περικοπή των δημοσίων επενδύσεων έχει τραγικές συνέπειες στην αποτελεσματικότητα του ελληνικού κράτους.