Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

ΣΤΑΘΗΣ(για το «εθνόμετρο»)-Αν ένας άνθρωπος δεν έχει σε υπόληψη τον εαυτό του ,πιο εύκολα υποτάσσεται ,πιο εύκολα δουλώνει.

Από:Γιώργος Γκόντζος— Με αφορμή την άποψη για «εθνόμετρο» που διατύπωσε πρόσφατα η αν.νυπουργός Παιδείας, ο σκιτσογράφος ΣΤΑΘΗΣ (Στάθης Σταυρόπουλος) σε παρέμβαση στην εβδομαδιαία εκπομπή «Εκτός των τειχών » (Γιώργος Γκόντζος) στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων σημείωσε μεταξύ άλλων : 
 «Εδώ δεν έχουμε μια κατάσταση που να αφορά μόνο σε ένα ακαδημαϊκό επίπεδο ,αλλά αφορά στην Ελλάδα, στην χώρα μας.Έχει να κάνει με την αποδόμηση της προσωπικότητας των Ελλήνων ,σε ότι έχει σχέση με την ιστορική τους αυτογνωσία.Διότι αν ένας άνθρωπος δεν έχει σε υπόληψη τον εαυτό του ,πιο εύκολα υποτάσσεται ,πιο εύκολα δουλώνει.Και η ιστορία που γίνεται αυτή την στιγμή στο υπουργείο Παιδείας από την κ. Αναγνωστοπούλου αλλά και στον Εθνικό διάλογο για την Παιδεία από τον κ. Λιάκο, τον καθηγητή έχει βαθιά προϊστορία.Η οποία φτάνει στην εποχή του Γιώργου Παπανδρέου όταν έκανε την συμφωνία με τον Τζεμ ώστε να διδάσκεται η Ιστορία στα σχολεία,με έναν τρόπο ,τάχα, που δεν θα εξάπτει τα μίση τα εθνικά λόγω των αναμνήσεων .Βέβαια αυτό σημαίνει ότι αντί να βασίζεται κανείς στην αλήθεια ,βασίζεται στο αντίθετό της στην λήθη.Και αυτό σημαίνει ότι όταν κανείς δεν ξέρει τι έχει συμβεί στο παρελθόν ,είναι καταδικασμένος να το επαναλάβει στο μέλλον .σαν τραγωδία ή σαν φάρσα…» 
 Είπε ακόμη:
«Μέσα από ακαδημαϊκά ελλείμματα εξυπηρετούνται πολιτικές σκοπιμότητες ««Αμόρφωτοι που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το έθνος από τον εθνικισμό ,ανόητοι που ισχυρίζονται ότι μια επανάσταση μπορεί να γεννήσει ένα έθνος ««Διαδίδουν την άποψή τους μέσα από τα ΜΜΕ της διαπλοκής ««Αποτύπωμα της ομογενοποιημένης σκέψης της νέας τάξης»
Μίλησε ακόμη για το θέμα της «ασυνέχειας του Ελληνισμού» και τους εμπνευστές του στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, για τους «λειτουργικούς διανοούμενους » κ.λ.π. Ακούστε την συνέντευξη

Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

Παιδεία και κοινωνικό περιβάλλον (Ομιλία του Ν. Πουλαντζά πριν 40 χρόνια!)

Το κείμενο πού ακολουθεί είναι, ή εισήγηση του κοινωνιολόγου Νίκου Πουλαντζά στη «Συνδιάσκεψη για την Παιδεία», που οργανώθηκε από τους συλλόγους Διπλωματούχων Μηχανικών τον Μάιο του 1975 στο Ε.Μ.Π.
Αρχίζοντας την ομιλία αυτή μέσα σένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα και γνωρίζοντας πόσο όσοι βρίσκονται σ’ αυτό έχουν την τάση να υπερτιμούν τον κοινωνικό ρόλο του, θα σημειώσω δύο πράγματα:
α) Ότι οι βασικές κοινωνικές αλλαγές γενικά δεν εξαρτώνται βασικά από την Παιδεία, αλλά παίζονται άλλου.
β) Ότι οι αλλαγές στην ίδια την Παιδεία εξαρτώνται βασικά από αλλαγές σε άλλους, βασικότερους κοινωνικούς τομείς.

1. Ρόλος της Παιδείας (δημοτικό, γυμνάσιο, πανεπιστήμιο) σε σχέση με τις κοινωνικές τάξεις
Αυτό είναι το πρωταρχικό πρόβλημα. Το σχολικό σύστημα είναι ένας μηχανισμός αναπαραγωγής των ταξικών διαφορών, κυρίως όντας ένας μηχανισμός πού κατανέμει τούς συγκεκριμένους ανθρώπους ανάμεσα στις διάφορες κοινωνικές τάζεις.

Τί όμως εννοούμε, με αυτό; Για να έχουμε μια παραστατική εικόνα, θα πω ότι οι παραγωγικές σχέσεις, σε μια κοινωνία, γενικά, προσδιορίζουν ορισμένες θέσεις, τις οποίες καταλαμβάνουν διάφορα άτομα. Στο καπιταλιστικό σύστημα οι δύο βασικές θέσεις είναι το κεφάλαιο και ή μισθωτή εργασία. Αυτές πληρώνονται από ορισμένα άτομα και δίνουν την αστική τάξη και την εργατική τάξη. Αλλά βέβαια, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την μικροαστική τάξη, με τις αγροτικές τάξεις κ.λ.π.

Το πρόβλημα στο καπιταλιστικό σύστημα είναι το ακόλουθο: Ποιά άτομα θα γίνουν αστοί, μικροαστοί, εργάτες κ.λ.π. Γιατί εδώ δεν έχουμε τα προηγούμενα κοινωνικά συστήματα, όπου κάθε ένας άνηκε από γεννησιμιού του τυπικά σε μια τάξη, όπως δούλος ή ελεύθερος π.χ. ή όπως στη φεουδαρχική τάξη.
Τυπικά, ένα άτομο δεν γεννιέται αστός, εργάτης, μικροαστός ή χωριάτης, αλλά γίνεται. Πού πάει να πει ότι ένας μικροαστός, μπορεί να γίνει αστός και αντίθετα κ.λ.π. Χρειάζεται ένας μηχανισμός ιδιαίτερος πού να κατανέμει τα άτομα στις θέσεις. Οι δύο βασικοί τέτοιοι μηχανισμοί είναι ή οικογένεια και το σχολικό σύστημα.

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

Για μια παιδαγωγική της Αντίστασης. Διδάσκοντας ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό και τον νέο ιμπεριαλισμό



ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΡΟΛΙΟΣ


ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ MCLAREN ΚΑΙ FARAHMANDPUR:

"Για μια παιδαγωγική της Αντίστασης. Διδάσκοντας ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό και τον νέο ιμπεριαλισμό"[1]

[αναδημοσίευση από το διαδικτυακό περιοδικό Εκπαιδευτική Λέσχη

http://www.e-lesxi.gr]

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η δημοσίευση στην ελληνική γλώσσα του βιβλίου των Peter McLaren και Ramin Farahmandpur Για μια Παιδαγωγικήτης Αντίστασης. Διδάσκοντας ενάντια στον Παγκόσμιο Καπιταλισμό και το Νέο Ιμπεριαλισμό, οκτώ χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία, είναι ένα σημαντικό εκδοτικό γεγονός για τη διεύρυνση και την εμβάθυνση της συζήτησης σχετικά με την κριτική παιδαγωγική στη χώρα μας. Όσα θα αναφέρω στη συνέχεια θεμελιώνονται στην εισαγωγή μιας σχετικής συλλογής κειμένων που επιμελήθηκα μαζί με την Παναγιώτα Γούναρη πριν δύο χρόνια και στοχεύουν στην παρουσίαση της γέννησης και της ανάπτυξης της κριτικής παιδαγωγικής στις Η.Π.Α. ως βάσης για την κατανόηση του συγκεκριμένου βιβλίου.

Η κριτική παιδαγωγική είναι ένα ρεύμα θεωρητικής σκέψης και πρακτικής που εμφανίστηκε στην αρχή της δεκαετίας του 1980 στις Η.Π.Α. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τον Henry Girouxκαι στη συνέχεια από τους Stanley Aronowitz και Peter McLaren οι οποίοι συνεργάστηκαν μαζί τουγια τη συγκρότηση του περιεχομένου της. Η κριτική παιδαγωγική, όπως κάθε ρεύμα παιδαγωγικών ιδεών, σχετίζεται άμεσα με την εποχή της. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η πρώτη φάση της μεταπολεμικής περιόδου (1945-1960) χαρακτηρίστηκε από την οικοδόμηση ενός κράτους ευημερίας σε συνθήκες κοινωνικοπολιτικής σταθεροποίησης στο εσωτερικό της χώρας και ψυχρού πολέμου στις διεθνείς σχέσεις. Στη δεύτερη φάση της μεταπολεμικής περιόδου (1960-1980), η εσωτερική σταθερότητα των Η.Π.Α. τέθηκε υπό αμφισβήτηση. Το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων και στη συνέχεια το φοιτητικό κίνημα και το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, διέλυσαν την εικόνα της κοινωνίας ευημερίας και συναίνεσης, η οποία μέχρι τότε απέκρυπτε τις πολυποίκιλες ανισότητες και την καταπίεση. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 το γυναικείο κίνημα οργάνωσε την πρώτη πετυχημένη εθνική απεργία γυναικών θέτοντας ζητήματα που αποτελούσαν ταμπού για την αμερικάνικη κοινωνία. Όμως, οι επιμέρους κατακτήσεις του δεν κατάργησαν τον σεξισμό, όπως το κίνημα των μαύρων, παρά τις δικές του κατακτήσεις, δεν κατάργησε τον ρατσισμό.

Στις εκλογές του 1980, ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών Ronald Reagan υποσχέθηκε μια «επανάσταση των ιδεών» που θα απελευθέρωνε το καπιταλιστικό πνεύμα από την «τυραννία» της ομοσπονδιακής γραφειοκρατίας και των κυβερνητικών ρυθμίσεων, καθώς και τη μείωση των φόρων. Θα ενίσχυε την παλιά ηθική που είχε αμφισβητηθεί σταματώντας τις αμβλώσεις, επαναφέροντας τις θρησκευτικές αξίες στα σχολεία, καταπολεμώντας την εγκληματικότητα και τις «νευρωτικές βιαιότητες» των φοιτητών. Θα αποκαθιστούσε την τιμή του έθνους και θα ξανακέρδιζε τον διεθνή σεβασμό με την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών και την επίδειξη πυγμής απέναντι στη Σοβιετική απειλή. Ήταν η αρχή μιας νέας φάσης για τη μεταπολεμική περίοδο της ιστορίας των Η.Π.Α.