basta...

Του Δημήτρη Μπελαντή

Υπάρχει στην πολιτική ένα πράγμα που πρέπει να πεις basta, μην μας δουλεύετε τόσο χοντρά ρε παιδιά,  δεν είμαστε ακριβώς  χτεσινοί. 

 Διαβάζω αναρτήσεις και άρθρα  στελεχών ή υποψηφίων της  Υπαρκτής Αριστεράς που , μεταξύ άλλων, μας προτείνουν να κάνουμε μια Ρήξη με την συνθήκη της Λύπης/ Ήττας και του 2015 και να μπούμε στο κλίμα της Χαράς και της αναμονής του Νέου. 

 Το βλέπω ιδίως σε στελέχη του ΜΕΡΑ25-Συμμαχία για την Ρήξη, και ιδίως στην - αναψοκοκκινισμένη από ενθουσιασμό-  πτέρυγα της ΛΑΕ-ΑΑ. Τέρμα με την λύπη σύντροφοι, μας λένε, μπείτε στην χαρά ενόψει του Τώρα, Πρώτη Φορά η Ρήξη. "Τέρμα η στενοχώρια", που έγραφε  στον τίτλο  ένα παλαιό  αμερικάνικο εγχειρίδιο λαϊκής ψυχολογίας στα 80s (νομίζω, κάποιου Carnegie).     

Κοιτάξτε, είναι απλό. Δεν αισθανόμαστε ιδιαίτερα λυπημένοι , αν λάβει κανείς υπ'όψιν του τα χάλια όλης της Υπαρκτής Αριστεράς και την κατάσταση της κοινωνίας. .

Δεν είμαστε, όμως,  και χαζοχαρούμενοι!!! 

Τόσο χαζοχαρούμενοι ώστε να ξεχνάμε την υπέροχη Συμφωνία της 20ης Φλεβάρη 2015, που  περάτωσε  προσωπικά ο  Γιάνης, και που,  ακόμη και το 2017 στο βιβλίο του,  θεωρεί πολύ επιτυχημένη, αν και  η πλειοψηφία τότε στον Σύριζα την ονόμαζε.... Μπρεστ Λιτόφσκ ( Ο Τσίπρας δηλαδή). Θυμίζω ότι στο Μπρεστ Λιτόφσκ, το 1918,  , η Σοβιετική Ρωσία έχασε περίπου όλη την ευρωπαϊκή της Επικράτεια (και είχε τους Λένιν-Τρότσκυ, όχι  τους Τσίπρα-Βαρουφάκη). . Εμείς απλώς αποδεχθήκαμε το 70% των Μνημονίων.  Δεν χάσαμε και τα νησιά, άλλωστε. Αυτά την επόμενη φορά.  Το λες και επιτυχία για άπειρους  της "Πρώτη Φορά Αριστερά".   

ΜΕΡΑ25 και Συμμαχία για την Ρήξη -Αριστερή εναλλακτική λύση ή επανάληψη αδιεξόδων;

Του Δημήτρη Μπελαντή,

Δρ. Νομικής, Συγγραφέα

Η τελευταία τετραετία υπήρξε μια πολύ δύσκολη περίοδος για την Αριστερά στην Ελλάδα. Όχι ότι η Αριστερά σε ευρωπαϊκή και σε διεθνή κλίμακα βρίσκεται σε ανοδική κατάσταση- η στρατηγική κρίση της Αριστεράς όλων των μορφών (σοσιαλιστικής, κομμουνιστικής, αυτόνομης, δικαιωματικής κλπ) είναι δεδομένη. Ιδίως στην κλασσική Δύση ( ΗΠΑ-ΕΕ-Αυστραλία-Καναδάς) μπορεί να μιλήσει κανείς και για υπαρξιακή κρίση υπόστασης.

Όμως, η ελληνική (υπαρκτή) Αριστερά βιώνει ένα δικό της, πολύ ιδιαίτερο «τραύμα» και αποτυχία. Το μεγαλύτερο ποσοτικά τμήμα της υπό την μορφή του ΣΥΡΙΖΑ διακυβέρνησε με τραγικά αποτελέσματα: ακύρωσε συντριπτικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του καλοκαιριού του 2015, ψήφισε και εφάρμοσε σκληρά το Τρίτο Μνημόνιο, προώθησε την λιτότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις, πέρασε την Συμφωνία των Πρεσπών, υπήρξε ως κυβέρνηση νατοϊκότερη του ΝΑΤΟ (μεταξύ άλλων και με τη διαπραγμάτευση και προετοιμασία της συμφωνίας για τη δημιουργία ενός τεράστιου πλέγματος αμερικανικών βάσεων, συμφωνία που τελικά υπέγραψε η ΝΔ). Αυτό παγίωσε την αίσθηση στην κοινωνία ότι όλες οι παρατάξεις «είναι το ίδιο» και ότι η δημόσια πολιτική έχει αποτύχει (μεταδημοκρατική κατάσταση). Το τμήμα της Αριστεράς που αντιτάχθηκε σε αυτήν την εξέλιξη ( ΚΚΕ, ΛΑΕ, Ανταρσύα, ΜΕΡΑ25) διαφοροποιήθηκε μεν ηθικά και αξιακά, αλλά δεν μπόρεσε να ανατρέψει για μια σειρά λόγους (και προγραμματικούς) αυτήν την κατάσταση κατάπτωσης. Οι επόμενες μεγάλες κρίσεις (υγειονομική κρίση, πόλεμος στην Ουκρανία, διεθνής οικονομική κρίση και διαμόρφωση δύο μεγάλων στρατοπέδων) βρήκαν την ελληνική Αριστερά πιο απροετοίμαστη ακόμη και από την μέση στάθμη της διεθνούς. Το γεγονός ότι μια τόσο μεγάλη τραγωδία και κρατικό έγκλημα όπως τα Τέμπη δεν προκάλεσαν μια διαρκέστερη κοινωνική αντίδραση σχετίζεται με την κατάσταση της Αριστεράς και την έλλειψη εμπιστοσύνης της κοινωνίας σε αυτήν.

Οδηγητής για τον υποκριτή Βαρουφάκη-Ας σιωπήσει ή ας πάει στην Κίνα…

Τέτοιες μέρες όλα τα στελέχη των αστικών κομμάτων πρέπει να σιωπούν. Το έγκλημα στα Τέμπη ήταν προδιαγεγραμμένο και έχουν όλοι τους εγκληματικές ευθύνες.

Η πρώτη παρέμβαση του ΜέΡΑ25 για την τραγωδία στα Τέμπη -ανάμεσα σε άλλα- ανέφερε και τα εξής: «Από αύριο θα μιλήσουμε για το έγκλημα των ιδιωτικοποιήσεων, τον πραγματικό ένοχο της ανείπωτης αυτής τραγωδίας…».

Το ΜέΡΑ25 απάντησε σε μια ανάρτηση του “Οδηγητή” που υπενθύμιζε δηλώσεις του Χατζηδάκη, του Τσίπρα και του Βαρουφάκη -όπως είχαν αναπαραχθεί σε διάφορα μέσα- στις οποίες όλοι τοποθετούνταν υπέρ της ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ. Όπως είπαν, τους “θλίβει” ότι ο “Οδηγητής” αναπαράγει ψέματα του “Πρώτου Θέματος”.

Οφείλουμε να απολογηθούμε για την ευκολία με την οποία συμπυκνώσαμε την ουσία. Θεωρήσαμε ότι μέσα σε μια εικόνα δε θα μπορούσαμε να “χωρέσουμε” τα συμφέροντα ποιου ιμπεριαλιστή, ποιου μονοπωλίου και ποιο σχέδιο “απελευθέρωσης” των σιδηρόδρομων εξέφραζε ή εκφράζει ο καθένας.

Ο κ. Βαρουφάκης έχει συνηθίσει να συναγελάζεται με “τροϊκανούς”, να τους δίνει “εύστοχες” απαντήσεις, να “κλείνεται” σε δωμάτια διαπραγματεύσεων κ.λπ. Όντως, μόνο αυτός ξέρει ακριβώς τι λέει τότε. Όμως αυτό δεν απαγορεύει σε εμάς να βγάζουμε συμπεράσματα με βάση τα όσα δημοσιεύονται.

Όχι στο “Πρώτο Θέμα”, αλλά στην ίδια την απάντηση του ΜέΡΑ25 στον “Οδηγητή”, σε σχέση με την περίφημη δήλωσή του “θα πουλούσα τον ΟΣΕ και για ένα ευρώ”. Αναφέρει, λοιπόν: «Ο Γιάνης Βαρουφάκης αντιπρότεινε εναλλακτικό αναπτυξιακό μοντέλο που θα διατηρούσε τον ενιαίο, δημόσιο ΟΣΕ – ένα μοντέλο κοντά σε εκείνο που έφερε υπερσύγχρονους, δημόσιους σιδηρόδρομους στην Κίνα μέσω συνεργασίας με Ιαπωνικές και Κινεζικές εταιρείες (π.χ. Kawasaki, CRC). Όταν τροϊκανός τον ρώτησε, ειρωνικά, “πόσα θα ζητήσετε από τους Κινέζους για να σας καταθέσουν προσφορά”, ο κ. Βαρουφάκης του απάντησε: “Αν είναι διατεθειμένοι να επενδύσουν €5 δις, με ένα ευρώ θα ήμουν ευχαριστημένος”».

Η ΝΥΧΤΑ

Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

 

Πριν λίγες μέρες σε σημείωμα μου στο ΠΟΛΙΣ-ΑΓΟΡΑ αναφερόμουν στο φαινόμενο των φακίρηδων στην πολιτική και την ανάγκη σοβαρότητας.  Πριν στεγνώσει το μελάνι παρατήρησα την σύνθεση του ψηφοδελτίου Επικρατείας της ΜΕΡΑ. Μετά την φευγαλέα παρατήρηση σκέφτηκα. Αυτό είναι ΝΥΧΤΑ όχι ΜΕΡΑ.

Επανήλθαν στην μνήμη μου οι πλέον άγριες ημέρες της μεταπολίτευσης. Όταν ο νεοφασισμός σκέπασε την Αθήνα.

Μιλώ για τις ημέρες του Φεβρουαρίου – Μαρτίου του 1999. Μιλώ για την πλέον φασιστική εκπομπή της μεταπολίτευσης. Ακολούθησε μια άλλη στο ίδιο καταργημένο από την ιστορία κανάλι. Το MEGA. Η ιστορία τιμωρεί. Η ιστορία το έκλεισε.

Η δεύτερη είχε πάλι στόχο το πρόσωπο μου παρουσιάζοντας έναν σωσία μου. Ήταν το 2007 ή το 2008.
Αυτά ούτε ο Γκέμπελς ούτε ο Μπέρια τα έκαναν. Μάλλον τα έκαναν και οι δύο. Αλλά έγιναν και σ΄ αυτήν την ιερή για την δημοκρατία πόλη την περίοδο της «υπαρκτής μεταπολιτευτικής δημοκρατίας» όπως λέμε «υπαρκτός σοσιαλισμός». Τα όργια της ψευτοεξουσίας και των κωμικών προσώπων.

Ο Γαβράς, ο Βούλγαρης και ο Λάνθιμος μπορούν να κάνουν εξαιρετικές ταινίες – μπορώ να τους γράψω το σενάριο – γι’ αυτά τα μαρμάρινα χρόνια, τους μαρμάρινους και εξοπλισμένους ανθρώπους που μας έβαλαν στους μηχανισμούς του χρέους. Στην πέτρα του Σίσυφου, είπα το ..1985. Το επαναλάμβανα επί 30 χρόνια. Αλλά.. .
Γι’ αυτό η αλλεργία μου, η περιφρόνηση μου προς τους κατόπιν εορτής, μετά το πάρτι, μετά την πυρκαγιά χρεολόγους και εκ των υστέρων μαθητευόμενους μπαρμπέρηδες διαχειριστές του. Στου κασίδη το κεφάλι λέει…( στο Νέα Αναπτυξιακή Παιδεία. Η Ανάκτηση του Ελληνικού Τρόπου).

Διαβάστε την δήλωση μου γι’ αυτήν την τηλεφασιστική εκπομπή της νύχτας της 9ης Μαρτίου 1999 και θα κατανοήσετε την σχέση της με την ΜΕΡΑ. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο μου Στο δρόμο της Αλήθειας και της Απελευθέρωσης , εκδ. ΓΟΡΔΙΟΣ, εξαντλημένο. 

Μιχάλης Χαραλαμπίδης 

Αιξωνή, Ιούνιος 2019    

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ

Η επιστροφή του Γιάνη με κάτι σαν πρόγραμμα

Του Γιάννη Ξένου

Ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο άνθρωπος που χειρίστηκε τις τύχες της ελληνικής οικονομίας το πρώτο εξάμηνο του 2015, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα, επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος. Το Diem25, το διεθνές κίνημα που δημιούργησε πριν τρία χρόνια με διάφορες προσωπικότητες (μεταξύ άλλων ο Νόαμ Τσόμσκι και η Πάμελα Άντερσον) που γοητεύει το τεράστιο «Εγώ» του, είχε ως στόχο να τον αναδείξει ως ευρωβουλευτή στη Γερμανία. Στη Γερμανία, με ποσοστό 0,5% εκλέγεσαι ευρωβουλευτής, και εκεί κατήλθε υποψήφιος υπολογίζοντας ότι στη Γερμανία των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων θα ήταν σχετικά εύκολο να εκλεγεί[1].  Στην Γερμανία, το Diem 25 έλαβε μόλις 0,2% και 130 χιλ. ψήφους, αλλά στην Ελλάδα έκανε την έκπληξη και παραλίγο να εκλέξει ευρωβουλευτή.

Από τον βράδυ των ευρωεκλογών τα φώτα στράφηκαν και πάλι στον Γιάνη και αυτός κάνει ό,τι μπορεί για να συντηρεί την υπερπροβολή. Ο χώρος της κομμουνιστικογενούς ή δικαιωματιστικής αριστεράς (αλλά, δυστυχώς, όχι μόνο) τον αντιμετωπίζει ως τον σωτήρα της, μετά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, την πτωτική στασιμότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την κατάρρευση της ΛΑΕ. Το γεγονός ότι οι εθνικές εκλογές θα γίνουν εσπευσμένα σε έναν μήνα προκαλεί συνωστισμό από διάφορα μεσαία στελέχη και προσωπικότητες στον προθάλαμο του ΜέΡΑ25, διότι  ο Βαρουφάκης, από θέση ισχύος, δεν συνομιλεί με άλλους «αρχηγούς», αλλά υποδέχεται ευχαρίστως όσους θέλουν να πηδήσουν στο άρμα του.

Το πάθος τους να συντηρηθεί δήθεν μιας κάποιας μορφής αριστερά εντός Κοινοβουλίου, καθώς και για προσωπική προβολή και ανάδειξη, τους τυφλώνει. Ξεχνούν ποιος είναι ο Βαρουφάκης ή θέλουν να ξεχαστεί τι προκάλεσε. Δυστυχώς, οι προτάσεις του, όπως διατυπώνονται στο προεκλογικό πρόγραμμα του Μέρα25[2], μας υπενθυμίζουν τι πρεσβεύει ο Βαρουφάκης, ένα μείγμα οικονομισμού και εθνομηδενισμού ικανού για το χειρότερο.

Οι σαράντα σελίδες προγράμματος είναι περισσότερο μια έκθεση ιδεών δική του και της συντρόφου του, Δανάης Στράτου. Κάποια κεφάλαια, όπως αυτά για τις τράπεζες, τα πανεπιστήμια ή τον πολιτισμό είναι υπεραναπτυγμένα και κάποια άλλα, όπως οι κοινωνικοί τομείς, η παραγωγή και τα εθνικά θέματα τα ξεπετούν με διεκπεραιωτικό τρόπο.  Ας δούμε το πρόγραμμα αναλυτικά:

Ξεκινά με τη διαπίστωση ότι η Ελλάδα βιώνει ένα καθεστώς χρεοδουλοπαροικίας και προτείνει επτά τομές:

α) μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων από το 3,5%, που θα είναι μέχρι το 2022, στο 1,5%, εφόσον το ΑΕΠ αυξάνεται με ρυθμό 3% ετησίως, ή 1% πρωτογενές πλεόνασμα για ρυθμό ανάπτυξης 1% έως 3% και μηδενικά πλεονάσματα για μικρότερο ρυθμό ανάπτυξης.

β) Το χρέος δεν είναι βιώσιμο, επομένως για το ΜΕΡΑ25 οι πληρωμές προς τους δανειστές θα είναι ανάλογες με την αύξηση του ΑΕΠ της Ελλάδος. Προτείνει προσδιορισμό συνολικού ύψους χρέους προς την τρόικα ανάλογο με το ύψος του ονομαστικού ΑΕΠ. Αυτό θα γίνει με κούρεμα χρέους, το ύψος του οποίου θα κυμανθεί ανάλογα με την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή, αν η ελληνική οικονομία έχει υψηλό ρυθμό ανάπτυξης το κούρεμα θα είναι μικρότερο και αν ο ρυθμός είναι χαμηλός, το κούρεμα του χρέους θα είναι μεγαλύτερο. Ο Βαρουφάκης στα καλύτερά του…

Η μικρή ζωή των μικρών κομμάτων – Στη σκηνή Βελόπουλος και Βαρουφάκης

ile Photo: Ο Γραμματέας του κόμματος ΜέΡΑ25, Γιάνης Βαρουφάκης, μιλάει σε εκδήλωση για το σχέδιο του κόμματος για τις ευρωεκλογές και τις εθνικές εκλογές, στο μικρό θεατράκι του Δημαρχείου Κορίνθου, στο πλαίσιο της περιοδείας του ΜέΡΑ25 σε όλη την Ελλάδα. ΑΠΕ ΜΠΕ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΨΩΜΑΣ

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ

Ήταν τουλάχιστον τον τελευταίο χρόνο ορατό δια γυμνού οφθαλμού πως τα μικρά κόμματα του ενδιάμεσου χώρου φυλλορροούσαν όχι μόνο σε επίπεδο βουλευτών, αλλά και ψηφοφόρων. Για την ακρίβεια, ήταν η διαρροή ψηφοφόρων και η προοπτική να μείνουν εκτός Βουλής που ωθούσε βουλευτές τους να ρίχνουν γέφυρες κυρίως προς τα δύο μεγάλα κόμματα. Εννοείται ότι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ είχαν ανοικτές τις αγκάλες τους, όπως παλαιότερα τις είχαν οι τότε πυλώνες του πολιτικού συστήματος ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Θα συμβεί άραγε το ίδιο και με τα κόμματα που ίδρυσαν ο Βελόπουλος και ο Βαρουφάκης;

Η πολιτική πόλωση που καλλιέργησαν και ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης μετέτρεψε τις ευρωεκλογές σε πρόκριμα της μάχης για την εξουσία. Ήταν αναπόφευκτο, λόγω και του γεγονότος ότι οι εθνικές εκλογές το αργότερο που θα μπορούσαν να γίνουν ήταν ο Οκτώβριος. Σ’ αυτό το κλίμα, τα μικρά κόμματα του ενδιάμεσου χώρου καταποντίστηκαν.

Υπενθυμίζουμε ότι μετά από την πρώτη περίοδο διαμόρφωσης (1974-77), το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης είχε διέλθει καμπές και είχε υποστεί κλυδωνισμούς, αλλά κεντρικό χαρακτηριστικό του ήταν ο λεγόμενος δικομματισμός. Για την ακρίβεια επρόκειτο για διπολισμό, δεδομένου πως πάντα υπήρχαν οι “μικροί παίκτες”. Όλες οι κατά καιρούς προσπάθειες ανατροπής του δικομματισμού από τα μέσα είχαν κακό τέλος.