Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 30 Ιουνίου 2019

Ε.Παπανούτσος: O δάσκαλος συνθλίβει το χρόνο μέσα του και παραμένει παιδί



“Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά γράμματα, μουσική, καλούς τρόπους..Αυτά τα μαθήματα είναι εξωτερικά. Μένουν στην επιφάνεια σαν τα ρούχα που φορούμε. Δεν εισχωρούν παράμεσα στην ψυχή μας, δεν μας πλάθουν, δεν διαμορφώνουν αυτό που λέμε προσωπικότητα: Πνεύμα, ήθος, χαρακτήρα. Εκτός αν εκείνοι που τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση γνώσεων αλλά τα χρησιμοποιούν ως μέσα να για να πετύχουν το στόχο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας.
Δάσκαλος για τον Παπανούτσο είναι: ..Αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί. Τούτο μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς. Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή, άνθρωπος δηλαδή εύπλαστος, δροσερός, αγνός. Αδύνατο να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολο, σχεδόν υπεράνθρωπο είναι αυτό που του ζητούμε, να συνθλίψει μέσα του το χρόνο, να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή για να μπορέσει να έχει πρόσβαση στα αισθήματα, στις σκέψεις, στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου που θα διαπαιδαγωγήσει, να τον καταλαβαίνει, να χαίρεται, να διασκεδάζει μαζί του, να σκέπτεται τις σκέψεις του, να επιθυμεί τις επιθυμίες του, να πονάει τον πόνο του…
Επίσης, πετυχημένος είναι ο δάσκαλος που έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του ώστε εκείνος να μην τον χρειάζεται πια…Ο θρίαμβος του δασκάλου είναι να κάνει τον νέο άνθρωπο αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο -στον τρόπο που μεθοδεύει τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις του, στον τρόπο που κάνει τις εκτιμήσεις του, που καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του, που σημασιολογεί τη ζωή ώστε να μην έχει πλέον ανάγκη από χειραγώγηση και ούτε από τον ίδιο τον δάσκαλο του.

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Τί είναι Δάσκαλος για τον Παπανούτσο



Ο αείμνηστος Δάσκαλος Ευάγγελος Παπανούτσος είχε δώσει στο βιβλίο του “Δρόμοι ζωής “την ουσία του δασκάλου...

“Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά γράμματα,μουσική ,καλούς τρόπους..Αυτά τα μαθήματα είναι εξωτερικά,,Μένουν στην επιφάνεια σαν τα ρούχα που φορούμε.Δεν εισχωρούν παράμεσα στην ψυχή μας,δεν μας πλάθουν,δεν διαμορφώνουν αυτό που λέμε προσωπικότητα:Πνεύμα ,ήθος ,χαρακτήρα.Εκτός αν εκείνοι που τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση γνώσεων αλλά τα χρησιμοποιούν ως μέσα να για να πετύχουν το στόχο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας.

” Δάσκαλος για τον Παπανούτσο είναι :”..αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί.Τούτο μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς.Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή,ανθρωπος δηλαδή εύπλαστος,δροσερός,αγνός.Αδύνατο να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολο ,σχεδόν υπεράνθρωπο είναι αυτό που του ζητούμε ,να συνθλίψει μέσα του το χρόνο,να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή για να μπορέσει να έχει πρόσβαση στα αισθήματα,στις σκέψεις ,στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου που θα διαπαιδαγωγήσει ,να τον καταλαβαίνει,να χαίρεται,να διασκεδαζει μαζί του ,να σκέπτεται τις σκέψεις του,να να επιθυμεί τις επιθυμίες του,να πονάει τον πόνο του…