Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ Κ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ Κ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2024

“ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΖΑΡΙΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΡΓΥΡΑΜΟΙΒΟΙ”.




“ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΖΑΡΙΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ
ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΡΓΥΡΑΜΟΙΒΟΙ”.

του Κώστα Χατζηαντωνίου


Ο Μάνος Ελευθερίου το είχε γράψει, το θυμάστε. Μια πόλη, ένας πολιτισμός δεν μπορεί να ξεφύγει από την μοίρα του, δηλαδή από την ελευθερία των κουρασμένων ανθρώπων να παραδοθούν. Δεν είναι ένα αιώνιο και ανώλεθρο Είναι μια Πόλη. Πλήθος τα παραδείγματα: Αλεξάνδρεια, Κωνσταντινούπολη, Αθήνα. Μια πόλη είναι οι μούσες της, δηλαδή η μουσική της. Είναι ο τρόπος που θέλει να συστήνεται προς τους άλλους. Σαν Ακρόπολη. Ή σαν ένα τουριστικό υβρίδιο, κάτι μεταξύ Πρίστινας, Λαχόρης και Χαρτούμ υπό ευρωπαϊκή διοίκηση. Δεν είναι ένα αιώνιο και ανώλεθρο Είναι μια Πόλη. Αλλά το μέλλον δεν ήρθε τελικά εξαίφνης θείε Πλάτωνα. Εμείς το φτιάξαμε. Εμείς το ρίξαμε το ζάρι.

ΕΙΚΟΝΑ: Zac Deloupy

Σάββατο 9 Μαρτίου 2024

ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ



Του Κώστα Χατζηαντωνίου 


Η αντίστιξη των δύο εικονιζόμενων έργων από τον εικαστικό κύκλο με τίτλο «Το ποίημα της ψυχής» του Louis Janmot (1814- 1892) φωτίζει την μοίρα της γυναίκας και μόνο με τους τίτλους: «L' Idéal» και «Réalité», Το Ιδεώδες και η Πραγματικότητα. 

Οι οικογενειακές, κοινωνικές και επαγγελματικές πιέσεις που υπέστησαν οι γυναίκες σε όλη την Ιστορία, είναι γνωστές. Σήμερα όμως υφίστανται μια πολύ πιο τρομερή πίεση, αυτήν που υποτάσσει το σώμα και την ψυχή τους, ακόμη και το πιο ιερό τους δικαίωμα, την μητρότητα, στις επιταγές της Αγοράς. Ο προωθούμενος πόλεμος των φύλων, η άρνηση της συμπληρωματικότητας, η οποία είναι ωστόσο ουσιαστική για μια δίκαιη κατανόηση των ανθρώπινων σχέσεων και συνεπώς των ανθρώπινων κοινωνιών, όπου το θηλυκό και το αρσενικό δεν μπορούν να θεωρηθούν το ένα χωρίς το άλλο, δεν οδηγεί στην χειραφέτηση αλλά στην μετατροπή των ανθρώπων σε υποτελή και εναλλάξιμα ασεξουαλικά όντα. 



Η αληθινή χειραφέτηση της γυναίκας απέναντι στον τάχα συμπεριληπτικό καπιταλισμό του 21ου αιώνα, είναι ένας αγώνας που δεν τον χαρίζουμε σε καμία θεωρία του παρελθόντος. Αφορά την μεγάλη επιστροφή στην Φύση που θα επιτρέψει να ανθίσει πάλι η Θηλυκότητα κι η Γυναίκα ως Δημιουργός: Μητέρα, Σύζυγος, Ερωμένη, Φίλη, Καλλιτέχνις, Εργαζόμενη, Επιστήμων, σε έναν χώρο ελευθερίας, σε έναν κόσμο συμπληρωματικότητας.

Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2024

Το Δίκαιο δεν κατασκευάζεται



από Κώστας Χατζηαντωνίου



Η αξίωση του ατομικού λόγου του ανθρώπου να καθορίζει το καλό, το κακό και το… αδιάφορο βάσει αυτόνομων κριτηρίων και να διαμορφώνει ανάλογα την κοινωνική ζωή, δεν είναι ένα νέο φαινόμενο. Ως πράξη χειραφέτησης από τις επιταγές του θείου δικαίου μετράει ήδη αρκετούς αιώνες στη Δύση. Φαίνεται όμως πως έφτασε ο καιρός να περάσουμε σε μια επόμενη ιστορική φάση, με το σύγχρονο κράτος να διαρρηγνύει πλήρως πλέον την ενότητα πολιτικής και κοινωνίας, να προχωρεί στη θεοποίηση του ατομικού λόγου και να αναιρεί ακόμη και την έννοια του φυσικού δικαίου επί της οποίας μέχρι τώρα θεμελιώνονταν τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα αλλά και θεσμοί όπως η οικογένεια. Ουδέποτε στο παρελθόν οι δυνάμεις της αυτονομίας είχαν υποστηρίξει ότι η φυσική ιδιοσυστασία του ανθρώπου είναι προϊόν κατασκευής. Όλοι μιλούσαν, έστω αυθαιρέτως, στο όνομα κάποιου φυσικού δικαίου. Σήμερα αυτό καταρρίπτεται. Θεωρείται πως όχι μόνο το δίκαιο αλλά και η φύση του ανθρώπου, κατασκευάζονται.

Ας το πούμε καθαρά. Είμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή ιστορική εκτροπή. Ο ατομικός λόγος που εξεγείρεται κατά του συλλογικού, του ενσαρκωμένου στο δίκαιο λόγου, εν ονόματι μιας βουλητικής παρά φύσιν ισότητας, διασπά την ενότητα φύσης, ηθικής και πολιτικής κοινωνίας. Η γενικευμένη πλέον επίθεση της αγοράς και των εκτός λαϊκής κυριαρχίας αυτόνομων ομάδων εξουσίας, εναντίον βασικών αρχών του πολιτισμού και φυσικών θεμελίων της κοινωνίας, όπως η οικογένεια, επιβάλλει, όσο ποτέ άλλοτε, την αναδιατύπωση των αρχών του φυσικού δικαίου, ώστε να γίνει και πάλι σαφές ότι η συλλογική συνείδηση είναι λογικά και ηθικά ανώτερη από όλες τις εκδηλώσεις ατομικής και αιρετικής λογικής και βέβαια, από κάθε βουλησιαρχία της οποιασδήποτε κυβέρνησης η οποία επιχειρεί να αντικαταστήσει αιώνιους νόμους με πρόσκαιρες ρυθμίσεις, να υποτάξει την αντικειμενική βούληση του Όλου, στην υποκειμενική ιδιορρυθμία του μέρους και να μετατρέψει την κοινωνία από σύνολο Οίκων σε άθροισμα ξεριζωμένων ατόμων.

Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2023

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ


Του Χατζηαντωνίου Κώστα 


Ενόσω στα πόδια της εξουσίας εναλλάσσονται το γαλάζιο και το κόκκινο, αμφότερα χρηματοδοτούμενα από αυτήν (από το κράτος ή από τις στέγες της παρακμής), ένα παράδοξο για την αριστοτελική λογική θηριοτροφείο πάλλεται κάτω από «προοδευτικά» σεντόνια: νεοφιλελεύθεροι, ριζοσπάστες ακτιβιστές, queers for Palestine,  οικολόγοι και απελπισμένοι πρώην μαρξιστές. Τι ακριβώς κοινό έχουν όλοι, πέρα από το να αναθεματίζουν τη «λευκή υπεροχή», την «πατριαρχία» ή τη «νεοφιλελεύθερη οικονομία», από την οποία συνήθως χρηματοδοτούνται; 

Θα ήταν κοντόφθαλμο να εστιάσουμε μόνο στα άτομα που έχουν συνενωθεί πίσω από αυτά τα ρεύματα. Το πρόβλημα είναι πιο γενικό από τις μικρές (ασήμαντες για τη δημοκρατική λαϊκή πλειοψηφία) φατρίες. Είναι κάτι που έχει τρυπώσει βαθιά στον δημόσιο λόγο ελλείψει σοβαρής πνευματικής αντίστασης - και πνευματική αντίσταση δεν είναι (για να περιοριστούμε στην ελληνική περίπτωση) οι νοσταλγοί του αυταρχισμού, οι κωμικοί απολογητές των δύο δικτατοριών του εικοστού αιώνα, οι παρανοϊκοί θρησκόληπτοι του διαδικτύου ή οι τάχα «συντηρητικοί» σταυλίτες των Γλύξμπουργκ.

 Πνευματική αντίσταση σημαίνει υπεράσπιση της ελληνικής κλασικής κληρονομιάς, όπως αυτή εξελίχθηκε ως βάση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Σημαίνει υπεράσπιση αυτού του πολιτισμού από την επίθεση που δέχεται από μια συμμαχία αστικών ελίτ, ιδρυμάτων αρπαγής κληρονομιών και πρώην λενινιστών που αναζητούν ένα νέο προλεταριάτο μπας και υλοποιηθεί η χιλιαστική προφητεία της νιότης τους. 
Η συμμαχία αυτή, πίσω από τη γλυκερή φιλανθρωπία της, ένα μέλλον ετοιμάζει μόνο για τους άθλιους αυτού του κόσμου: τους υπόσχεται να τους κάνει λιγότερο άθλιους απλώς για να τους χρησιμοποιήσει στη συνέχεια ως τροφή για τα κανόνια που θα κομματιάσουν (φαντάζεται) την υπάρχουσα τάξη. Αυτό το ιδεολογικό προγεφύρωμα (στο οποίο διοχετεύεται όποια δυσαρέσκεια υπάρχει επί παντός επιστητού), αυτός ο γάμος φανατικών και απελπισμένων, ένα στόχο έχει, το ίσο μοίρασμα της δυστυχίας, τη φαντασίωση πως θα γίνουν κουκλοπαίκτες ενώ δεν είναι παρά μαριονέτες ενός Συστήματος. 

Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2023

ΕΝΑΣ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΕΚΑΤΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ

Την τελευταία βούληση για τον τρόπο ταφής, του ελληνικής καταγωγής από τη Μεγάλη Ελλάδα, Λουίτζι Πιραντέλο μας υπενθύμισε ο Κώστας Χατζηαντωνίου

ΕΝΑΣ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΕΚΑΤΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ


Στις 10 Δεκεμβρίου 1936, όταν ο Λουίτζι Πιραντέλο πέθανε, τα παιδιά του βρήκαν μισό φύλλο τσαλακωμένου χαρτιού στο οποίο ο μεγάλος δραματουργός είχε σημειώσει την τελευταία του βούληση: 
«Ο θάνατός μου να περάσει εν σιωπή. Ζητώ από φίλους και εχθρούς όχι μόνο να μη μιλήσουν γι' αυτόν στις εφημερίδες, αλλά να μην το αναφέρουν καθόλου. Ούτε αναγγελίες, ούτε συμμετοχές. Ως νεκρό μη με ντύσετε. Τυλίξτε με, γυμνό, σε ένα σεντόνι. Καθόλου λουλούδια στο κρεβάτι, ούτε αναμμένα κεριά. Κάρρο της κατώτερης τάξης, αυτής των φτωχών. Γυμνός. Και να μην με συνοδεύει κανείς, ούτε συγγενείς, ούτε φίλοι. Το κάρρο, το άλογο, ο αμαξάς και φτάνει. Κάψτε με. Και το φρεσκοκαμμένο κορμί μου, αφήστε το να διασκορπιστεί. Γιατί τίποτα, ούτε η στάχτη, δεν θα ήθελα να μείνει από εμένα. Αλλά αν αυτό δεν μπορεί να γίνει, ας μεταφερθεί η τεφροδόχος στη Σικελία και ας εντοιχιστεί σε κάποια άγρια πέτρα στην ύπαιθρο του Τζιρτζέντι, εκεί όπου γεννήθηκα». 

Τα παιδιά σεβάστηκαν τα τρία πρώτα σημεία της «διαθήκης»: δύο μέρες μετά τον θάνατό του, το σώμα του συγγραφέα μεταφερόταν από μια φτηνή άμαξα στο κρεματόριο. Καμία τελετή ή πανηγυρική κηδεία που πολύ θα ήθελε να γιορτάσει το φασιστικό καθεστώς και ο ίδιος ο Μουσολίνι. Το τέταρτο σημείο δεν έγινε σεβαστό και οι στάχτες του συγγραφέα, τοποθετημένες μέσα σε μια τεφροδόχο, θάφτηκαν στο νεκροταφείο του Βεράνο όπου θα παρέμεναν για έντεκα χρόνια.

Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2023

ΧΡΩΜΑΤΑ ΠΛΟΙΩΝ - ΒΑΦΑΙ ΚΟΜΜΑΤΩΝ



Του Κώστα Χατζηαντωνίου 


Η αμερικανοποίηση της ελληνικής αριστεράς αποτελεί ένα παγκοσμίου ενδιαφέροντος πείραμα. Δεν αναφέρομαι στην προσωπική διαδρομή του γνωστού υποψηφίου αλλά σε μια γενικότερη ηθική, κοσμοθεωρητική, οντολογική θα τολμούσα να πω, μεταβολή. 

Δεν ήταν τυχαία η επιλογή του τόπου πειράματος.
Ένας ιστορικός λαός που βρίσκεται σε αποδρομή, αδυνατώντας να συντηρήσει παραγωγικά τη δανεική ευημερία του, εκμαυλισμένος από τα ΜΜΕ ακόμη και όταν τα βρίζει, είναι έτοιμος να παραδοθεί στη μεταπολιτική και τη μεταδημοκρατία. Λαός με χαρίσματα αλλά ενδιάθετη εμφυλιοπολεμική και δοσιλογική ροπή (πόσο έξυπνα αποκρύψαμε το εύρος της ροπής αυτής, από τη ρωμαιοκρατία και την τουρκοκρατία ως την ιταλογερμανική Κατοχή...), με πάθος για την εξουσία και άγχος για την επιβίωση, με βαριά επίκτητα χαρακτηριστικά από τη δουλεία τετρακοσίων ετών (να φταίει άραγε αυτό και για το γεγονός ότι οι όποιες αντιδράσεις λαμβάνουν σχήματα γελοία;), αποδέχεται τη μοίρα του προτεκτοράτου και του απέραντου ξενοδοχείου. 

Παρασκευή 18 Αυγούστου 2023

ΩΣ ΕΔΩ;



Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Αν έχουμε φθάσει στο σημείο μία αγία μορφή όπως ο αρχιεπίσκοπός Αλβανίας Αναστάσιος, να δέχεται χυδαίες επιθέσεις και να αποκαλείται "άθυρμα τού ρωσικού κόσμου" επειδή αγωνιά για την ειρήνη, για την ενότητα της ορθόδοξης εκκλησίας ή επειδή συμπαρίσταται σε διωκόμενους από το ουκρανικό καθεστώς ρωσόφωνους επισκόπους, σημαίνει πως έχουμε φθάσει σε πολύ θλιβερό κατάντημα. 

Είναι προφανές ότι η ελλαδική πολιτική ηγεσία πολύ σωστά, και για λόγους αρχής και λόγω της τουρκικής απειλής, έχει καταδικάσει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Από το σημείο αυτό όμως ως την χυδαία και ολοκληρωτικού τύπου φίμωση κάθε σκέψης ή, ακόμη χειρότερα, ως την πλήρη αλλοίωση του εκκλησιαστικού ήθους, υπάρχει τεράστια απόσταση. 

Είναι κωμικοτραγικό άνθρωποι που ανακάλυπταν "εθνοφυλετισμό" στην παραμικρή μνεία των δεσμών ελληνισμού και ορθοδοξίας, να καταπίνουν αμάσητο τον ουκρανικό εθνοφυλετισμό και είτε ως παραδουλεύτρες του Φαναρίου είτε ως εντεταλμένα όργανα της αμερικανοκρατιας, να αντικαθιστούν τη μέριμνα για το κοινό Ιερό Ποτήριο με την έγνοια για ένα ποτήρι της Coca Cola.




 Αντιλαμβάνομαι ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι αιχμάλωτο. Συνεπώς, όπως συνέβη το 1821, με τον περιβόητο αφορισμό της Επανάστασης, θα υπενθυμίσω τον τρόπο που ο Αλέξανδρος Υψηλάντης αντέδρασε τότε, όταν καθησύχαζε με επιστολή του τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ότι «ο μεν Πατριάρχης βιαζόμενος παρά της Πόρτας σάς στέλλει αφοριστικά και εξάρχους παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρτα, εσείς όμως να τα θεωρείτε ταύτα ως άκυρα, καθότι γίνονται με βία και δυναστείαν και άνευ θελήσεως του πατριάρχου».

Δευτέρα 17 Ιουλίου 2023

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ ΣΤΗΝ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ



Του Κώστα Χατζηαντωνίου 


Ας προσπεράσουμε για λίγο τα εν Επιδαύρω κατορθώματα, για τα οποία ασφαλώς δεν ευθύνεται η κ. Κιτσοπούλου, της οποίας το καλλιτεχνικό ύφος δεν ήταν άγνωστο ώστε να απαλλάσσεται ευθυνών το Εθνικό Θέατρο και το Φεστιβάλ Αθηνών ή, βεβαίως, η εποπτεύουσα υπουργός, η οποία συνεχίζει απτόητη το έργο της και μετά τον ανασχηματισμό (μόνη αμετακίνητη!), αφού αναγνωρίστηκε ευγνωμόνως η αιδήμων κάλυψη που παρέσχε στο γνωστό ζήτημα της διευθύνσεως του Εθνικού Θεάτρου. 

Ας τολμήσουμε να μιλήσουμε για τα ανέγγιχτα ιερά ονόματα της αρχαίας κωμωδίας και τον Αριστοφάνη που η τέχνη και η φιλολογία μας (δεξιά και αριστερή) θαυμάζει, όπως έχει μάθει να θαυμάζει ο νεοέλλην ό,τι αρχαίο κληρονόμησε, ακόμη και όταν η μία κληρονομιά είναι διαλυτική της άλλης. 

Τι κι αν ο Αριστοφάνης υπήρξε το ισχυρότερο εργαλείο μίσους κατά της δημοκρατίας (όπως τον χαρακτήρισε ο μέγας Νίτσε).

 Τι κι αν ήταν ο επιφανέστερος κήρυκας του πασιφιστικού ατομικισμού την εποχή που η Αθήνα δοκιμαζόταν από την σπαρτιατική εισβολή. 

Τι κι αν η αποδόμηση των αρχών της δημοκρατίας μέσω της κριτικής στη δημαγωγία (στον λαϊκισμό θα λέγαμε σήμερα), ήταν σε κοινή γραμμή με τους Λακεδαιμόνιους που δέχονταν να διακόψουν τον πόλεμο αν καταργούσαν οι Αθηναίοι το δημοκρατικό πολίτευμα. 

Τι κι αν οι επιθέσεις στον Σωκράτη συνετέλεσαν σε μια εικόνα που δεν είναι άσχετη με το κλίμα που οδήγησε αργότερα στην καταδίκη του. 

Τι κι αν οι λοιδορίες για το σύστημα λαϊκής δικαιοσύνης της αθηναϊκής δημοκρατίας (Σφήκες είναι εν προκειμένω οι ηλιαστές, οι δικαστές) υπονόμευσαν την πιο καίρια δημοκρατική δικλείδα ασφαλείας. 

Τι κι αν με τη Λυσιστράτη (ένα χρονικό του ολιγαρχικού πραξικοπήματος του 411 κι όχι απλώς μια φεμινιστική εξέγερση), η πρωταγωνίστρια, με την οποία ταυτίζεται πλήρως ο ποιητής, καταλαμβάνει την Ακρόπολη -παρά τη σθεναρή αντίθεση των ανδρών που προσπαθούν να φυλάξουν τη δημοκρατία-, για να αναγγείλει ένα πολιτικό πρόγραμμα που προβλέπει την εξάρθρωση της αθηναϊκής δημοκρατίας και άμεση ειρήνη, πάση θυσία, με την Σπάρτη (το πρόγραμμα δηλαδή που θα υλοποιηθεί, λίγο μετά, από την ολιγαρχία). 

Τι μ' όλα αυτά; 

Όλα επιτρέπονται στην κωμωδία.

 Να ξεσκάσουμε λίγο βρε αδερφέ. Άλλωστε ο δήμος των Αθηναίων κατ' επανάληψιν τον βράβευσε. Όλα επιτρέπονται, ειδικά όταν γίνονται με ταλέντο. Είναι επίτευγμα η σάτιρα. Όμως ας μη ξεχνάμε πως και όλα θεμελιώνονται πάνω σε ιδέες. Και οι ιδέες, πάντα, προοικονομούν νοοτροπίες, ήθος, αποφάσεις

. Σαν αυτές που κατέλυσαν το μεγαλύτερο πολιτικό επίτευγμα στην Ιστορία (έτσι δεν λένε;), την αθηναϊκή δημοκρατία.

 Όσο για τη σύγχρονη μεταπολιτευτική δημοκρατία, επειδή προφανώς, δεν μπορεί να γεννήσει έναν Αριστοφάνη (το κοινό ορίζει αισθητικά και την δράση και την αντίδραση), ας αρκεστούμε σε όσα μάλλον της αρμόζουν: στον Χάρρυ Κλυνν, τον Μάρκο Σεφερλή και -γιατί όχι- στην Λένα Κιτσοπούλου. Να γιατί (με την άδειά σας) όλα τούτα για το ζήτημα που ανέκυψε στο καυτό ελληνικό καλοκαίρι δεν μου φάνηκαν λόγος για οργή αλλά για ένα σαρδόνιο δροσιστικό χαμόγελο.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/100002533714802/posts/pfbid0S3MUQvUcnrpbce1GEFuQcTJymna6vtT9FmMrdojvjVkfPrVRgiwbQKMVCLdEvjy3l/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τρίτη 27 Ιουνίου 2023

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ



Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

κατά τον εικοστό αιώνα οδήγησε στα γνωστά ολοκληρωτικά κινήματα. Μια νέα εξέγερση, συνδεδεμένη με την κατάρρευση της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής ευδαιμονίας, την τεχνική επανάσταση και την έκρηξη των κοινωνικών δικτύων πού θα οδηγήσει; Δεν είναι εύκολη η απάντηση. 

Η έκρηξη αυτή, που επιτρέπει από τις μαζικές καθημερινές παραστάσεις πλήθους διαταραγμένων (που επιθυμούν να "εκφραστούν" ή να γίνουν από σχολιαστές έως καθοδηγητές), μέχρι την εντός ολίγων ημερών ποδηγέτηση και είσοδο κόμματος στη Βουλή, βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη. Αξίζει να σταθούμε ειδικά στο τελευταίο φαινόμενο ("Σπαρτιάτες"), με το οποίο η Ελλάδα θα διεκδικούσε παγκόσμια πρωτεία (για την ταχύτητα ανάδειξης ενός λούμπεν ρεύματος), αν ήμασταν τόσο αφελείς ώστε να πιστεύαμε ότι οι τους πάντες παρακολουθούντες δεν είχαν αντιληφθεί την επαφή εγκλείστων και υποψηφίων ή πως δεν μπορούσαν να ανακόψουν τα διαγγέλματα της εγκάθειρκτης πραγματικής ηγεσίας. 

Ποιος θέλει λοιπόν την πολιτική συντήρηση, έστω σε ψύξη, μιας εγκληματικής πολιτικής ομάδας; Αλλά και ποιος διασπείρει τη σύγχυση με έναν γενικό "αντιφασισμό" που ταυτίζει συντηρητικά, εθνικιστικά ή ακόμη και αριστερά κόμματα όπως αυτό της πρώην προέδρου της Βουλής, αντί να επικεντρώσει στο υπαρκτό φασιστικό ρεύμα που πολύ εύκολα στήνει ένα εκλογικό δίκτυο εντός ολίγων ημερών; Αυτός ο κίνδυνος, που τον ενισχύει η διαπαιδαγώγηση στη χυδαιότητα και η λουμπενοποίηση μέσω τηλεοπτικών διαύλων και κοινωνικών δικτύων, συνιστά μια άλλου τύπου εξέγερση των μαζών που εύκολα μπορεί να παρασύρει και ψηφοφόρους που παραμένουν σήμερα στα κόμματα του συνταγματικού τόξου αλλά αισθητικά δεν διαφέρουν από τους ψηφοφόρους που περνούν την κόκκινη γραμμή.

 Γραμμή που δυστυχώς δεν είναι η γνωστή γραμμή του χρυσαυγιτισμού αλλά πολύ πιο ασαφής όπως δείχνουν τα ποσοστά των "Σπαρτιατών" σε πέραν πάσης υποψίας περιοχές (π.χ. 9% στην Πάτμο!) και φανερώνουν την πλήρη απαξίωση του κοινοβουλευτισμού. 

Δευτέρα 29 Μαΐου 2023

Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ



Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Αν η Αθήνα, η Ιερουσαλήμ και η Ρώμη είναι οι πόλεις- σύμβολα των τριών μεγάλων πνευματικών κέντρων που συνιστούν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, είναι προφανής η ιστορική σημασία μιας Πόλης που υπήρξε πάνω από χίλια χρόνια όχι απλώς η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας που μας γέννησε αλλά η ενιαία συμβολική σύνθεση των τριών κύκλων που αναφέραμε. 

Η άλωση συνεπώς αυτής της Πόλης δεν αποτελεί ένα μακρινό ιστορικό γεγονός, αλλά είναι διαρκώς παρούσα μέσα στην αποτυχία μας να γίνει και πάλι ο νέος ελληνισμός, ο κληρονόμος αυτής της αυτοκρατορίας, εκείνο που η φύση του ορίζει: σύγχρονος και ισχυρός φορέας αυτού του τρισυπόστατου ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αυτό ήταν, αυτό είναι το νόημα του περίφημου επί αιώνες προτάγματος "να πάρουμε την Πόλη". 

Η Ιστορία συνεπώς δεν τελειώνει με την δική μας αδυναμία. Η βαρβαρότητα, παρούσα, ακατάβλητη και αλαζονική, πανηγυρίζοντας την κατάκτηση αυτής της Πόλης σήμερα, στο πιο ιερό σημείο της, δείχνει πως δεν έχει κάνει βήμα από τον 15ο αιώνα, πως γιορτάζει τις απίστευτες θηριωδίες που εκτυλίχθηκαν εκείνη την αυγή σε αυτόν τον τόπο και είναι έτοιμη να τις επαναλάβει.

 Έτσι όμως συντηρεί όχι μόνο ένα ιστορικό τραύμα αλλά και το ιστορικό θαύμα. Αυτό που προδιατύπωνε ο Μέγας Φώτιος όταν έγραφε: 

«Κλάδος ευθαλής καρπούς ωραίους ενεγκών, περιήρηται. Αλλ' η ρίζα μένει, οίσει πάλιν ουκ ελάττονα. Απήλθεν η καλή και θαυμασία εικών. Αλλ' ο Γραφεύς έτι την χείραν κινεί».

Σάββατο 27 Μαΐου 2023

ΠΕΡΙ "ΝΙΚΗΣ" ΚΑΙ ΙΕΡΑΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ




Του Κώστα Χατζηαντωνίου 


Ιδού λοιπόν που ανακαλύφθηκε ο νέος εχθρός του περίδοξου κράτους μας. Είναι εντυπωσιακή, διόλου απροσδόκητη για όσους δεν έχουν αυταπάτες για την φύση των ανθρώπων, η επίθεση που δέχεται από όλο το πολιτικό φάσμα, από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά, το νεοπαγές πολιτικό κίνημα "Νίκη" που διεκδικεί την είσοδό του στην Βουλή. 

Ας είμαστε ειλικρινείς. Αιτία της επίθεσης (που επεκτείνεται δυστυχώς με  ψεύδη, υποθέσεις και βολές εναντίον του αγιορειτικού μοναχισμού) δεν είναι οι ιδέες αυτού του κινήματος.
 Δεν είναι καν η εκλογική ζημία που μπορεί να προκύψει για μια παράταξη που εκμεταλλεύεται σταθερά επί δεκαετίες, είτε με τρόπο συγκεκαλυμμένο είτε με τρόπο χυδαίο, το τρίπτυχο πατρίδα - θρησκεία - οικογένεια ενώ συγχρόνως εργάζεται συστηματικά για την υπονόμευσή του. 

Δεν είναι επίσης ούτε ο φθόνος όσων θα ήθελαν αλλά δεν μπόρεσαν να  έχουν μιαν ανάλογη απήχηση - αν είχαν θα γνώριζαν την ίδια επίθεση διότι κι αυτοί χρησιμοποιούν... απαγορευμένες λέξεις.

 Δεν είναι, τέλος, ούτε όσοι έχουν μία ατζέντα ζωής ή ιδεών στους αντίποδες των απόψεων του εν λόγω κινήματος. 

Αιτία είναι μια βαθιά αντιδημοκρατική νοοτροπία που έρχεται δυστυχώς από το... μέλλον και δεν ανέχεται ούτε καν την παρουσία μερικών βουλευτών με κοσμοθεωρία δυσπαράδεκτη για τις ιδέες και την ζωή μας. 

Δευτέρα 22 Μαΐου 2023

ΓΙΑ ΤΟ (ΔΙΟΛΟΥ ΑΨΗΦΙΣΤΟ) ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ



Του Κώστα Χατζηαντωνίου 


Ένα μόνο παράδειγμα αρκεί για να φωτίσει αυτό που συνέβη χθες: ο νομός Δωδεκανήσου, όπου η ΝΔ σημείωσε το υψηλότερο ιστορικά ποσοστό της: 50%. Το ποσοστό αυτό δεν το είχε ούτε το 1974, όταν έλαβε εκεί 45% (όταν το πανελλαδικό της ποσοστό τότε ήταν 55%). Ο νομός αυτός υπήρξε διαχρονικά κάστρο της δημοκρατικής παράταξης, με ποσοστά Κρήτης. Στο δημοψήφισμα δε του 2015 το "Όχι" έλαβε 65%. 

Η χθεσινή κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο προς το ΠΑΣΟΚ αλλά απευθείας και προς την ΝΔ είναι πρωτοφανής, τα δε κόμματα του Όχι στην Δωδεκάνησο συνολικά δεν έφτασαν ούτε το 25%. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι εισήλθαμε σε μία νέα εποχή, με ένα τρομερό ιδεολογικό κενό απέναντι στην ιδιωτική επιλογή. Όταν το κυβερνητικό - καθεστωτικό κόμμα καταφέρνει να συστεγάζει από νοσταλγούς της 21ης Απριλίου 1967 μέχρι σοσιαλδημοκράτες και πρόσωπα της αναθεωρητικής αριστεράς, η αντιπολιτευόμενη αριστερά επιμένει στην ατζέντα του εθνομηδενισμού και του δικαιωματισμού (που είναι δύο άλλες καθεστωτικές εκδοχές ιδιωτικότητας), περιγελά την Παράδοση και από τον εθνολαϊκισμό (από την κομβική στιγμή των Πρεσπών και εξής) κρατά πλέον μόνο το δεύτερο συνθετικό ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορεί να αποκοπεί από τις τριτοδιεθνιστικές της ρίζες.

 Σεβαστή επιλογή για ένα κόμμα ελάσσονος αντιπολίτευσης, καταστροφική όμως για κόμμα που διεκδικεί την εξουσία το 2023 σε ένα κόσμο που η κυρίαρχη τάξη καταστρέφει τις φυσικές ταυτότητες και εξαγοράζει δυνάμεις που θα μπορούσαν να την απειλήσουν. Προφανώς υπάρχουν και θέματα που αγγίζουν βαθύτερα ζητήματα παιδείας και κυνισμού των ψηφοφόρων απέναντι σε φαινόμενα που δεν μέτρησαν στην απόφασή τους, κάτι που αποδεικνύεται στην σταυροδοσία: ο αριθμός σταυρών του Κ. Καραμανλή στις Σέρρες π.χ. είναι μνημείο ντροπής αλλά και κλειδί για να καταλάβουμε πολλά πράγματα. 

Τρίτη 2 Μαΐου 2023

ΕΑΝ ΕΠΙΛΑΘΩΜΑΙ ΣΟΥ ΣΜΥΡΝΗ..



Του Κώστα Χατζηαντωνίου 


«ΕΑΝ ΕΠΙΛΑΘΩΜΑΙ ΣΟΥ ΣΜΥΡΝΗ
ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν μή σου μνησθῶ, ἐὰν μὴ προανατάξωμαι τὴν Σμύρνην ὡς ἐν ἀρχῇ τῆς εὐφροσύνης μου».
104 χρόνια από τη μέρα της απελευθέρωσης.





« δε ζει χωρίς πατρίδα η ανθρώπινη ψυχή» (Κωστής Παλαμάς)


Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος 10ο Ετήσιο Συμπόσιο του Δήμου Κερύνειας 24 Νοεμβρίου, 2018 

Δευτέρα 10 Απριλίου 2023

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε'



                ( Μια απάντηση...) 

       του  Βασίλης Στοϊλόπουλος 


"«Ὂλοι κλάψτε• 

ἀποθαμένος   ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησιάς»


Μια απάντηση... σε διάφορους λασπολόγους και ιδεοληπτικούς αντικληρικαλιστές, που αναίσχυντα αναγορεύουν τον Πατριάρχη Άγιο Γρηγόριο Ε΄ σε στενό συνεργάτη του Σουλτάνου επειδή εξαναγκάστηκε και αφόρισε τον Αλέξανδρο Υψηλάντη είναι και το γεγονός ότι ... 

o εθνικός μας ποιητής Διονύσιος ΣΟΛΩΜΟΣ αφιερώνει επτά τετράστιχες στροφές (αρ. 132 – 138) του ΥΜΝΟΥ εις την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στον Πατριάρχη που απαγχονίστηκε από τους Τούρκους σαν σήμερα, στις 10 Απριλίου 1821.  

« (…)
Πνίγοντ' ὅλοι οἱ πολεμάρχοι / καὶ δὲν μνέσκει ἕνα κορμί•
χαίρου, σκιὰ τοῦ Πατριάρχη, / ποὺ σὲ πέταξαν ἐκεῖ.

Ἐκρυφόσμιγαν οἱ φίλοι / μὲ τσ' ἐχθρούς τους τὴ Λαμπρή,
καὶ τοὺς ἔτρεμαν τὰ χείλη / δίνοντάς τα εἰς τὸ φιλί.

Κειες τὲς δάφνες ποὺ ἐσκορπίστε / τώρα πλέον δὲν τὲς πατεῖ,
καὶ τὸ χέρι ὀποῦ ἐφιλῆστε / πλέον, ἅ, πλέον δὲν εὐλογεῖ.

Ὂλοι κλάψτε• ἀποθαμένος / ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησιάς•
κλάψτε, κλάψτε• κρεμασμένος / ὠσὰν νὰ 'τανε φονιάς!

Έχει ὀλάνοικτο τὸ στόμα / π' ὧρες πρῶτα εἶχε γευθεῖ
τ' Ἅγιον Αἷμα, τ' Ἅγιον Σῶμα• / λὲς πὼς θὲ νὰ ξαναβγῇ

ἡ κατάρα ποὺ εἶχε ἀφήσει, / λίγο πρὶν νὰ ἀδικηθῇ,
εἰς ὁποῖον δὲν πολεμήσει / καὶ ἠμπορεῖ νὰ πολεμῇ.

Τὴν ἀκούω, βροντάει, δὲν παύει / εἰς τὸ πέλαγο, εἰς τὴ γῆ,
καὶ μουγκρίζοντας ἀνάβει / τὴν αἰώνιαν ἀστραπή.
(…)»

Άλλωστε,
και  ο ίδιος
ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ , απευθυνόμενος στους Σουλιώτες, είπε :

«Ο Πατριάρχης βιαζόμενος υπό της Πόρτας σας στέλνει αφοριστικά και εξάρχους παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρταν. Εσείς, όμως, να τα θεωρείται αυτά ως άκυρα, καθότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ της θελήσεως του Πατριάρχου»."

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ


________________________________

 ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε'


      «Πώς μας θωρείς ακίνητος;

        Πού τρέχει ο λογισμός σου,

        τα φτερωτά σου τα όνειρα;»  


του Κώστα Χατζηαντωνίου 


"ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΚΛΕΙΣΤΗ ΠΟΡΤΑ



«Πώς μας θωρείς ακίνητος; Πού τρέχει ο λογισμός σου,/ τα φτερωτά σου τα όνειρα;»  

Όταν στις 25 Μαρτίου 1872 ο Αριστοτέλης ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ άρχιζε έτσι το κατόπιν προσκλήσεως του Πανεπιστημίου Αθηνών περίφημο ποίημά του για τον « του αοιδίμου Γρηγορίου του Ε΄ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως» (έργο του Γ. Φυτάλη, δαπάναις του Γ. Αβέρωφ),

 ΖΟΥΣΑΝ ακόμη πολλοί αγωνιστές

και ΔΕΝ μπορούσαν ανόητοι λιμπερτίνοι να αμφισβητούν το μεγαλείο της θυσίας του πατριάρχη.

Σάββατο 1 Απριλίου 2023

«ΜΙΑ ΑΚΤΙΣ ΦΩΤΟΣ»




Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Για την σημερινή επέτειο του κυπριακού απελευθερωτικού αγώνα, ανατρέχω στα άρθρα της εφημερίδας “Ελευθερία” (της ισχυρότερης μεταπολεμικής φωνής ενάντια στην ψευδεπίγραφη εθνικοφροσύνη), τις ημέρες που υπεγράφοντο οι επονείδιστες συμφωνίες Ζυρίχης/ Λονδίνου.

 Γιατί ωραίο είναι να θυμόμαστε πώς ξεκίνησε ο αγώνας μα χρήσιμο και πώς κατέληξε, με το πιστόλι στον κρόταφο της κυπριακής ηγεσίας αφού (όχι για πρώτη και δυστυχώς όχι για τελευταία φορά) «δεν ελύγισεν η Κύπρος αλλά η επίσημος Ελλάς [η οποία] κατέστη από συμπαραστάτης ο κραυγαλέος και πρωταγωνιστών δήμιος της κυπριακής ελευθερίας»: Παλάτι, Καραμανλής και Αβέρωφ (ναι, το τρίπτυχο στο οποίο ορκίζονταν οι εθνικόφρονες) οδήγησαν έναν ηρωικό αγώνα στην τριπλή κυριαρχική προστασία Αγγλίας, Τουρκίας και Ελλάδας, με συνέπεια «η Ένωσις, πόθος και ιδανικό αιώνων, δεν αποκλείεται απλώς αλλά αποτελεί πλέον διεθνώς αξιόποινον πράξιν, νομιμοποιούσαν προκαταβολικώς την ένοπλον επέμβασιν της Τουρκίας και της Αγγλίας», ενώ στο εσωτερικό δημιουργείτο ένα κράτος καταδικασμένο να μη λειτουργεί και από τροχοπέδη σε τροχοπέδη να επέφερε, όπως πολλοί προειδοποιούσαν, στην καταστροφή.

«Διά πρώτην φοράν εις την ιστορίαν της –σημειώνει ο αρθρογράφος– η Ελλάς, με την δοθείσαν εις το κυπριακόν επονείδιστον “λύσιν”, παραιτείται της θεμιτής διεκδικήσεως της ελευθερίας ενός τμήματος του έθνους και επιπλέον αναγκάζει το τμήμα αυτό να εγκαταλείψη διά παντός τους εθνικούς πόθους του. Δραματικές φάσεις έχει πολλάς το ελληνικό παρελθόν. Και επανειλημμένως υπεχρεώθημεν ν' αφήσωμεν εις την μέσην αγώνας, που δεν ημπορούσαν να έχουν την επιθυμητήν έκβασιν ή και να εγκαταλείψωμεν ακόμη απροστατεύτους ελληνικούς πληθυσμούς τους οποίους δεν ήμεθα εις θέσιν να βοηθήσωμεν. Ποτέ άλλοτε όμως δεν εφθάσαμεν εις το σημείον της σημερινής εθνικής καταπτώσεως – και μάλιστα χωρίς ήτταν η στρατιωτικήν καταστροφήν».

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2023

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ που στέκει στην αρχή και στο τέλος του νέου ελληνισμού.



Του Κώστα Χατζηαντωνίου 


Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
που στέκει στην αρχή και στο τέλος του νέου ελληνισμού. 

Πάντα επίκαιρος, σπασμένο αρχαίο άγαλμα που μόλις ανέσυρε η αρχαιολογική σκαπάνη.

 Απομεινάρι κάλλους που λάμπει κάθε στίχος, χωρίς καμμιά ανάγκη για το ολοκληρωμένο πρότυπο του παρελθόντος. Η τραυματισμένη ομορφιά του αποσπάσματος αποδεικνύεται υπέρτερη της κλασικής τελειότητας. Μια νοσταλγία που η τελειότητα την ελκύει αλλά και την απωθεί συγχρόνως. Περήφανη για το τραύμα που φέρει, με επίγνωση της αδυναμίας να φτάσουμε στην τελείωση, στο απόλυτο, να δημιουργήσουμε το όλο σώμα.

 Γιατί δεν υπάρχει ένα όμορφο σώμα για τον Σολωμό αλλά τα πανέμορφα μέλη του σώματος, τα τυραννισμένα από τον αποχωρισμό αλλά με τη γνώση για την άλλη ομορφιά που ο αποχωρισμός τούς προσδίδει. Προφητεία θαρρείς όλης της ατομικής και της εθνικής μας πορείας.
ΠΗΓΗ: 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2022

Μικρά Ασία - Ο απελευθερωτικός Αγώνας (1919 - 1922) - Αποκαλυπτικά και Επίκαιρα (24.12.2022)


Ο συγγραφέας Κώστας Χατζηαντωνίου μιλάει για τον Απελευθερωτικό Αγώνα στη Μικρά Ασία (1919 - 1922) στη Βεργίνα Τηλεόραση και την εκπομπή "Αποκαλυπτικά και Επίκαιρα" με το δημοσιογράφο Ανδρέα Σταματόπουλο (24.12.2022).

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2022

ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΗ...





ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΗ...

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Το γεγονός ότι ο πρώην επίτροπος και πρώην υπουργός Κιγκλιδωμάτων, Εμβολίων, Φαρμάκων και άλλων τινών, αμείβετο απολύτως τιμητικά (αφού δεν είχε, όπως δήλωσε, καμιά πρακτική αρμοδιότητα) από την μη κυβερνητική οργάνωση του κ. Παντσέρι, με το ποσόν των 60.000 ετησίως, δεν εκπλήσσει.

 Η παρακολούθηση των αρχηγών των ενόπλων δυνάμεων από ξένες υπηρεσίες εν γνώσει της ΕΥΠ και να μην έχει συλληφθεί ο πρώην διοικητής της για εσχάτη προδοσία, δεν εκπλήσσει.

 Η διπλωματική σύμβουλος του πρωθυπουργού να συνομιλεί παρακάμπτοντας τον υπουργό Εξωτερικών με τον εκπρόσωπο αυτού που απειλεί να έρθει βράδυ, δεν εκπλήσσει.

 Το Μαρινάκειο Μέγαρο και η χλιδή της ιεράς μητροπόλεως Πειραιώς δεν εκπλήσσει.

 Η συνεργασία εφοπλιστών και καναλιών με την γειτονική χώρα που καθημερινά απειλεί επισήμως με εισβολή, δεν εκπλήσσει. 

Μια έντεχνα καλυμμένη εκδικητικότητα από ομάδες πίεσης που επιβάλλουν καθεστώς ιδεολογικής τρομοκρατίας, με την κουλτούρα της θυματοποίησης να απαγορεύει κάθε κριτική, δεν εκπλήσσει.

 Αυτό που εκπλήσσει ακόμη είναι «η ωμότητα των εισπρακτόρων και η κρατήσασα του γένους μαλακία και βλακεία…» όπως έγραφε και ο Βησσαρίων προς τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, λίγο πριν από το μοιραίο.

Πίνακας: Georg Ehrenfried Groß (1893-1959) - Κίρκη.

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2022

ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ: ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ


ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ: ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου


Πολλά έχουμε διαβάσει αυτές τις ημέρες με αφορμή την ανατριχιαστική υπόθεση παιδεραστίας, παιδοβιασμού και εκπόρνευσης στον Κολωνό. Ας το πούμ

ε λοιπόν ψύχραιμα αλλά και καθαρά. Υπάρχει τεράστια ευθύνη εν συνόλω στο πολιτικό και δικαστικό σύστημα που δεν φαίνονται ικανά να εγγυηθούν την ασφάλεια της παιδικότητας, ειδικά των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. 

Και δεν αναφέρομαι μόνον σε γεγονότα παρεμφερή του συγκεκριμένου αλλά σε ένα ολόκληρο πλαίσιο εκπαίδευσης και προστασίας των ανηλίκων, με θλιβερά φαινόμενα που αρχίζουν από το σχολείο και φτάνουν ως την αθλιότητα πολιτισμικών ιδρυμάτων και μέσων ενημέρωσης τα οποία λειτουργούν συχνά ως προαγωγοί και σχολές διαστροφής. Η ανάταξη δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Είναι όμως αναγκαία και επείγουσα αφού η αρρώστια έχει πια σοβαρές μεταστάσεις. Και πολύ σωστά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάνει λόγο για "πολιτικές που θα προστατεύουν το παιδί και την οικογένεια, τους ευάλωτους και κοινωνικά αποκλεισμένους, τα εύκολα δηλαδή θύματα κάθε μορφής εκμετάλλευσης". 

Επειδή όμως κάπου διάβασα ότι "η απάντηση στον Κολωνό είναι μια πολιτισμική αριστερά", θα ήθελα να ελπίζω πως αυτή η αριστερά δεν θα εμπνέεται από μορφές όπως οι παρακάτω που είχαν υπογράψει στις 26 Ιανουαρίου και στις 23 Μαΐου 1977 δύο μανιφέστα με τα οποία αφενός υπερασπίζονταν τρεις άντρες που είχαν φυλακιστεί στη Γαλλία επειδή κακοποίησαν σεξουαλικά παιδιά κάτω των 15 ετών και αφετέρου ζητούσαν αποποινικοποίηση της παιδεραστίας. Ιδού μερικές υπογραφές ώστε οι θαυμαστές τους  να τους θαυμάζουν λιγότερο, τουλάχιστον ενόσω θα καταγγέλλουν τους εγκληματίες της άλλης όχθης:

Jean-Paul Sartre, Roland Barthes, Simone de Beauvoir, Michel Foucault, Alain Robbe-Grillet, Jacques Derrida, Françoise Dolto, Gilles και Fanny Deleuze, Guy Hocquenghem, Francis Ponge, Philippe Sollers, Jack Lang, Bernard Kouchner, Louis Aragon, André Glucksmann, François Châtelet, Daniel Cohn Bendit.

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2022

Το τέλος του μικρασιατικού Ελληνισμού και η ιστορική μνήμη (μέρος Β΄)

Του Κώστα Χατζηαντωνίου από το Άρδην τ. 117συνέχεια από το α΄ μέρος.

Η εκστρατεία

Οι ελληνικές δυνάμεις απελευθέρωσαν, τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1919, την προκαθορισμένη περιοχή του βιλαετίου Σμύρνης, προς βορρά μέχρι το Αϊβαλί και προς νότο μέχρι την Έφεσο. Αλλά, για έναν ολόκληρο χρόνο, μέχρι τον Ιούνιο του 1920, οι Σύμμαχοι δεν επέτρεψαν προέλαση του ελληνικού στρατού, με συνέπεια να δοθεί ο χρόνος για την ανάπτυξη του κεμαλικού κινήματος, με σταδιακή οργάνωση των ατάκτων σε τακτικό εθνικιστικό στρατό, ο οποίος, στη συνέχεια, θα επιβληθεί, μετά από σκληρό εμφύλιο πόλεμο με τις πιστές στον σουλτάνο μουσουλμανικές δυνάμεις. Η μεγάλη ευκαιρία για τη συντριβή εν τη γενέσει της τουρκικής αντίδρασης είχε χαθεί. Οι διπλωματικές πιέσεις του Βενιζέλου απέδωσαν μόνο όταν (καλοκαίρι του 1920) οι κεμαλικές δυνάμεις απειλούσαν πια την Πόλη και τα Στενά. Δόθηκε, τότε, άδεια, και ο ελληνικός στρατός, μετά από θυελλώδη εξόρμηση, κατέλαβε μέσα σε δυο βδομάδες ευρύτατη περιοχή της Δυτικής Μικρασίας, την Προύσα και, κατόπιν, την Ανατολική Θράκη, φτάνοντας λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πόλη. Το ηθικό του τουρκικού λαού, του σουλτάνου και της κυβέρνησής του κατέρρεε και, στις 28 Ιουλίου 1920, υπογραφόταν η Συνθήκη των Σεβρών, που σηματοδοτούσε την Ελλάδα των δύο  ηπείρων και των πέντε θαλασσών.

Δυστυχώς, μέσα στο κλίμα θριάμβου, δεν κατανοήθηκε ότι δεν είχε ακόμη τελειώσει ο πόλεμος. Πως, αντίθετα, τώρα απαιτούνταν η ένταση των εθνικών δυνάμεων, η ομοψυχία του λαού. Αντ’ αυτού, βλέπουμε να οξύνονται τα πάθη, να βαθαίνει ο διχασμός. Η απόπειρα δολοφονίας του Ελευθέριου Βενιζέλου, δυο μέρες μόλις μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, και η εκτέλεση του Ίωνος Δραγούμη μαρτυρούν πού είχαν φτάσει τα εμφύλια πάθη. Τα πάθη αυτά, η λαϊκή εξάντληση από μια οκταετία πολεμικών αγώνων, ο οικονομικός αποκλεισμός που είχε προηγηθεί, η δημαγωγία για «επιστροφή των παιδιών μας» από το μέτωπο, ο χωρίς αναστολές ρεβανσισμός των δυνάμεων που, από το 1909, είχαν τεθεί στο περιθώριο και δεν είχαν καμιά ελπίδα εξουσίας στην εθνικά ολοκληρωμένη χώρα, έφθειραν αποφασιστικά την εικόνα του εθνικού μεγαλείου. Οι αναπόφευκτες εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920 έδωσαν την πλειοψηφία στην αντιβενιζελική αντιπολίτευση. Αυτό ήταν η αρχή του τέλους. Παρά τις αυστηρές προειδοποιήσεις της συμμαχικής διάσκεψης, οργανώθηκε η επιστροφή του βασιλιά Κωνσταντίνου, που έδινε το πρόσχημα στις δυνάμεις της Αντάντ να θεωρούν ότι δεν δεσμεύονται στο εξής από τις συμμαχικές αποφάσεις που είχαν ληφθεί έναντι του Βενιζέλου. Χωρίς στρατιωτική και οικονομική υποστήριξη, η διχασμένη Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τους κεμαλικούς μόνη.

Η μεταπολίτευση του Νοεμβρίου του 1920 επέφερε την κατάρρευση της διεθνούς ισχύος της χώρας. Η Ελλάδα ανέλαβε τον μικρασιατικό αγώνα τυπικά ως εντολοδόχος της Αντάντ, στο πλαίσιο των αποφάσεων ενός συνεδρίου ειρήνης, μετά τον πόλεμο εναντίον του γερμανικού στρατοπέδου, στο οποίο είχε ενταχθεί και η Τουρκία. Η ανάδειξη στην Αθήνα κυβέρνησης από τις δυνάμεις που ήταν αντίθετες στην είσοδο στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ και η άμεση επάνοδος του βασιλιά Κωνσταντίνου (που στη Γαλλία ήταν μισητός όσο και ο Κάιζερ, ειδικά μετά τα Νοεμβριανά του 1916) έδινε το πρόσχημα στις χώρες της Αντάντ να αποδεσμευτούν από τις υποχρεώσεις τους προς μια σύμμαχο και, γενικότερα, από τη συνέχιση της αντιτουρκικής πολιτικής στο πλαίσιο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ελληνοτουρκική σύγκρουση, από κεφάλαιο αυτού του πολέμου, γινόταν διμερές ζήτημα. Έτσι, οι Δυνάμεις θα υιοθετήσουν μια στάση ουδετερότητας εχθρικής προς την Ελλάδα, που, στην περίπτωση της Γαλλίας και της Ιταλίας, θα γίνει και ανοιχτή συνεργασία με πολεμική βοήθεια προς τον Κεμάλ. Μόνο η Αγγλία, για να είμαστε δίκαιοι, με τον Λόυδ Τζωρτζ, δε θα στηρίξει τον Κεμάλ αλλά, και αυτή, θα διακόψει τη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια που παρείχε ως τότε στην Ελλάδα. Βοήθεια που είχε πάρει επί Βενιζέλου ακόμη και άμεσο πολεμικό χαρακτήρα: θυμίζω την υποστήριξη με πυρά από το αγγλικό πολεμικό ναυτικό της επιχείρησης του Ιουλίου του 1920 στην Ανατολική Θράκη (απόβαση στη Ραιδεστό).