Θέμης Τζήμας
Κάθε κοινωνία έχει τον φασισμό που της πρέπει. Η κοινή συνισταμένη ωστόσο παραμένει η συντριβή του ανθρώπου.
Αν θυμάμαι καλά ο Θανάσης Βέγγος το είχε πει έξοχα σε μια συνέντευξή του: Απεικόνιζε, προσωποποιούσε και μάλλον ήταν εκείνος ο Έλληνας που όποτε έφτανε να κόψει την κορδέλα του τερματισμού, κάποιος του την τραβούσε πιο πέρα. Αυτή η κατάσταση δεν έχει αλλάξει πολύ από τότε.Ο άνθρωπος συντρίβεται. Αυτή είναι η εποχή μας. Η εποχή της συντριβής του ανθρώπου. Το σύστημα εξουσίας, τόσο διεθνώς όσο και στα δικά μας τσακίζει τον άνθρωπο στον πυρήνα του, στην ψυχή του. Έχει πολλούς τρόπους να το κάνει. Αλλά όχι μόνο το σύστημα εξουσίας. Το σύστημα εξουσίας διαμορφώνει μια κοινωνική κουλτούρα τραύματος και αλληλοσυντριβής. Ο καθένας συντρίβει όποιον άλλον μπορεί, όταν μπορεί. Έννοιες όπως ελευθερία, δικαίωμα, όριο, έρωτας, αγάπη, νίκη, πάλη, βελτίωση έχουν λάβει μια διεστραμμένη ερμηνεία, εγωπαθή, η οποία διαιωνίζει κάθε τραύμα και στο πλαίσιο της οποίας ο κανιβαλισμός επιτείνεται όσο μεγαλύτερη η αδυναμία του θύματος (όπου θύμα μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε και η οποιαδήποτε).
Αυτός είναι και ο μόνος δυισμός τον οποίο αποδέχεται και στον οποίο συνηγορεί ο ύστερος καπιταλισμός: θύτης και θύμα. Πρέπει πάντα να είσαι κάτι από τα δύο. Η συντριβή του ανθρώπου από τις μικροεξουσίες δίπλα του γίνεται στην αρχή σιγά- σιγά: ένας λόγος, ένα βλέμμα και έπειτα κατακλυσμιαίως. Ο άνθρωπος πρέπει να γίνει συνώνυμο του πόνου και πολλές φορές του πόνου που δε χρειάζεται να υπάρξει αλλά επιβάλλεται από τον έναν στον άλλον.

