Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1974. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1974. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 16 Αυγούστου 2023

Εικόνες του 1974




Δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη...


Δεν ζητήθηκε καμία συγγνώμη είτε από τους εισβολείς, είτε από αυτούς που έδωσαν το πρόσχημα ή αρνήθηκαν την αποστολή αμυντικής βοήθειας με την κυνική ρήση «η Κύπρος κείται μακράν», 

που έδωσε ασυλία στην Τουρκία και επέτρεψε στους Αμερικανούς τη στήριξη του δεύτερου Αττίλα.

Κάθε διάλογος με την Τουρκία θα πρέπει να  ξεκινήσει από την συγγνώμη και την επούλωση των πληγών.

Απελευθέρωση! Επιστροφή η μόνη λύση!!!

Γιώργος Τασιόπουλος 

___________


Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώ­που, 1976


"...Άνθρωποι αρνιούνταν να φύγουν από περιοχές που είχε καταλάβει ο Αττίλας.

 Κάποιοι έμειναν εγκλωβισμένοι και εκδιώχθηκαν στη συνέχεια. Άλλοι εκτελέστηκαν. Στρατιώτες, έφεδροι, άμαχοι. Γυναίκες και κορίτσια βιάστηκαν.

 «Μαζικούς και επαναλαμβανόμενους βιασμούς γυναικών όλων των ηλικιών, από 12 ως 71 χρόνων, σε ορισμένες δε περιπτώσεις σε τέτοιο βαθμό, ώστε τα θύματα να υποφέρουν από αιμορραγίες ή να καταστούν διανοητικά ερείπια. Σε μερικές περιοχές εξασκήθηκε ή βίαιη πορνεία. Όλες τις γυναίκες και τα κο­ρίτσια τα συνάθροιζαν σε χωριστά δω­μάτια άδειων σπιτιών. Εκεί βιάζονταν επανειλημμένα από τα τουρκικά στρατεύματα» .

Μνήμες και εικόνες του 1974: Βομβαρδισμοί, θάνατος, καταστροφή

Βενιζέλος Κώστας 

Εικόνες του 1974, μέσα από μαρτυρίες και εικόνες, προσωπικά βιώματα. Δεν ήταν κινηματογραφική ταινία. Ήταν καλογραμμένο σενάριο, με λεπτομέρειες που τηρήθηκαν μέχρι τέλους. Ήταν ένα σενάριο, που έφερε καταστροφή, τραγωδίες. Οι βομβαρδισμοί, η προέλαση του τουρκικού στρατού, ο θάνατος που παραμόνευε παντού. Γέμιζαν τα αυτοκίνητα από ανθρώπους, που έφευγαν προσωρινά, όπως έλεγαν, για να διαφύγουν τον κίνδυνο. Αυτοκίνητα, λεωφορεία, φορτηγά, τρακτέρ φορτωμένα με ανθρώπους. Κρεμόντουσαν ένας από τον άλλον για να χωρέσουν. Τα μάτια των παιδιών ήταν όλο φόβο και απορία. Τι γίνεται; Που πάμε; Και μετά η προσωρινότητα, “στάθμευσε” σε αντίσκηνα. Όλα τα ίδια και στημένα ένα δίπλα στο άλλο, “προσφορά”… φιλικών κρατών. Και μετά τα αντίσκηνα οι συνοικισμοί, που παραμένουν μέχρι σήμερα....

Παρασκευή 21 Ιουλίου 2023

ΚΥΠΡΟΣ 1974 -ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΗΣ

Του Γιάννη Χατζηαντωνίου 



Αλήθεια, δεν ξεχνάμε την Κύπρο ; Δεν ξεχνάμε το 1974 ;

Αλήθεια ;

ΔΕΝ ξεχνάμε όταν διδασκόμαστε ως λαός, τί σημαίνει εμφύλιος σπαραγμάς και ανάξιες ηγεσίες  Δεν ξεχνάμε ως πολιτεία όταν φτιάχνουμε υποδομές που έλειψαν τότε (πχ αεροδρόμιο Πάφου),.
Δεν ξεχνάμε ως κοινωνία όταν τιμούμε  και διαδίδουμε την αυτοθυσία όσων προσπάθησαν να αποκρούσουν τον Αττίλα.

ΔΕΝ ξεχνάμε όταν αρνούμαστε τη συνθηκολόγηση, την νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής, όταν  προσπαθούμε "τον ασήκωτοί βράχο να τον φάμε με το νύχι" .

ΔΕΝ ξεχνάμε όταν αρνούμαστε την "διζωνική δικοινοτική ".
 
Η αλήθεια είναι ότι πολλοί και πολύ θέλουνε να ξεχάσουμε.

Βέβαια, ευθύνεται η χούντα, για τον διχασμό που έσπειτε η ένοπλη δράση της ΕΟΚΑ Β΄-παραπλανώντας καλοπροαίρετους Έλληνες νέους της Κύπρου. (βρίστε με , αλλά επ αυτού έχω προσωπική άποψη από "Γριβικούς" συμφοιτητές μου, μετά το 1977. Ήταν καλοί Έλληνες) Ευθύνεται για την απόσυρση της μεραρχίας . Ευθύνεται για το πραξικόπημα, για την μη κινητοποίηση το βράδυ της 19 προς 20 /7/1974΄.

Αλλά συγνώμη, ΔΕΝ φταίει ΜΟΝΟ η χούντα. Οι συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου, ήταν τροποποίηση της Συνθήκης της Λωζάνης σε ΒΑΡΟΣ της Ελλάδας και της Κύπρου. Εν ονόματι της Δύσης και του ΝΑΤΟ.   ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΑΥΤΘ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.

Μετά την ανακωχή την ώρα 1400 της 24ης /7/1974 οι Τούρκοι αφέθηκαν να ενισχύουν το αποβατικό συγκρότημα  που έφτασε στις 14/8/1974 δύναμη σώματος στρατού (πάνω από δύο μεραρχίες)., δηλαδή να παραβιάζουν ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ την ανακωχή.

Στις 5-6 Αυγούστου οι Τούρκοι διεύρυναν το προγεφύρωμα με επίθεση και κατάληψη των σημαντικών κωμοπόλεων Λαπηθος και Καραβάς. ΟΥΤΕ ΚΙ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΞΥΠΝΗΣΕ ΤΟΤΕ.

Στον δεύτερο Αττίλα είχαμε αδικαιολόγητη εκκένωση της πόλης της Αμμοχώστου, και παραλίγο να χάσουμε και τη Λάρνακα, κάποιοι ελάχιστοι λεβέντες την έσωσαν. 

Δεν είμαι στρατιωτικός. Ας δώσουν εξηγήσεις εκείνοι που έχουν την ειδίκευρη να ξέρουν περισσότερα, εγώ καταγραφή γεγονότων κάνω.

Το πιο τραγικό για μένα , ως δημοκράτη πατριώτη, είναι ο τρόπος που τα είδαμε όλα αυτά ως ελληνικός λαός. 

Την δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα  οι ελλαδίτες μπροστά στις φωνές των απειλούμενων με εξόντωση ομοεθνών μας πέσαμε σε "εθνικό διχασμό" . Οι μισοί θέλαμε να σώσουμε τον μικρασιατικό ελληνισμό κι οι άλλοι μισοί θεωρούσαμε ότι πρόκειται για "αποικιακή περιπέτεια".

Πέμπτη 20 Ιουλίου 2023

Στέλιος Κούκος, Έχει ευθύνη ο Προφήτης Ηλίας για την αποφράδα ημέρα της Κύπρου ανήμερα της γιορτής του το 1974;


Προφήτης Ηλίας, τέλη 17ου - αρχές 18ου αι. Αυγοτέμπερα σε ξύλο, 85 x 63,5 εκ. Εθνική Πινακοθήκη, Αρ. Έργου: Π.4952


Γράφει ο Στέλιος Κούκος


Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, γιορτή του αεροβάτη, υψιπέτη Προφήτη Ηλία και επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974 αναρωτιέμαι αν πρέπει να ζητήσω απ’ τον άγιο τον λόγο για το μεγάλο κακό που άρχισε την ημέρα της γιορτής του. Και είναι γνωστό πως η ύβρις αυτή παραμένει ακόμη χωρίς να έχει σβηστεί παρά τα 50 παρά ένα χρόνια που έχουν περάσει!

Άλλωστε, όσοι μένουν στην μοιρασμένη από τότε Κύπρο είναι υποχρεωμένοι κάθε ώρα και στιγμή να βλέπουν την τουρκική σημαία που είναι ζωγραφισμένη στην πλαγιά του όρους Πενταδάκτυλος! Ακόμη και το βράδυ γιατί είναι φωταγωγημένη.

Πάντως είναι αλήθεια πως προβληματίζομαι αν θα πρέπει να θέσω στα ίσα το θέμα αυτό στον Προφήτη Ηλία, γιατί σκέφτομαι πως ίσως πάω γυρεύοντας! Ή ακόμη και να ζητάω και τα ρέστα…

Βεβαίως, το έχω θέσει κάπως το θέμα αυτό κι άλλες φορές, όχι, όμως, ως ερώτημα που ζητά απάντηση, αλλά ως… σύμπτωση και χωρίς κάποιον υπαινιγμό κατά του Προφήτη. Έχω γράψει, δηλαδή, πως την χρονιά εκείνη, το 1974, ανεβαίνοντας ο άγιος με το πυρφόρο όχημά του στους ουρανούς συνάντησε τα τουρκικά βομβαρδιστικά που έκαναν βυθίσεις και βομβάρδιζαν στρατιωτικούς και άλλους στόχους. Ακόμη και το ψυχιατρικό νοσοκομείο. Τόσο καλά…

Ποιος, λοιπόν, θα έπρεπε αναλάβει να ζητήσει την ευθύνη της προσβολής της γιορτής του, κατά την οποία γιορτάζουν και όλες οι κορυφές των βουνών που έχουν εκκλησάκια στο όνομά του μεγάλου Προφήτη, του δεύτερου Πρόδρομου;

Τετάρτη 19 Ιουλίου 2023

"Καρτερούμεν μέραν νύχταν να φυσήσ’ ένας αέρας" - ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

"Καρτερούμεν μέραν νύχταν

να φυσήσ’ ένας αέρας"

                        ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!




"Αν ο λαός μας δεν μπορεί να αντλήσει απ' τα δεινά του

τότε του δόθηκε άδικα μια τέτοια τραγωδία"
   Κυριάκος Χαραλαμπίδης 

Πολλοί λένε ότι θα ήταν προτιμότερο να σκύβαμε το κεφάλι και να δεχτούμε αυτό που εκείνοι αποφάσισαν για μας, 

όμως το ότι τους πετάξαμε κατάμουτρα ένα Όχι αποδεικνύει περίτρανα ότι ο άνθρωπος ακόμα και μέσα από τον τάφο του μπορεί να αντιστέκεται και να υπάρχει με αξιοπρέπεια.
   Κυριάκος Χαραλαμπίδης 
_______________

Κυριάκος Χαραλαμπίδης

“Στα στέφανα της κόρης του” 

(Θόλος, 1989)

Είχε τρακόσια στρέμματα γης υπό κατοχήν
και τον πατέρα της στα βάθη της Ανατολής. 

Θα παντρευόταν ευτυχώς ένα καλό παιδί. 

Κατά την τελετή του μυστηρίου
δεν πρόσεξε κανένας τον πατέρα της.

Μπήκε απ΄το νάρθηκα κρυφά και στάθηκε
πίσω από μια κολόνα και καμάρωνε.

Ύστερα σκούπισε με το μανίκι του
το ξεσκισμένο και φτωχό του δάκρυ.
Τον πήρανε για ηλίθιο του χωριού
και τον αφήκανε στην ησυχία του. 

Τελειώνει ο γάμος και να χαίρεστε τα στέφανα.
Παίρνουν κουφέτα και λουκούμια, μπαίνουν
καθένας στ΄αυτοκίνητό του, χάνονται. 

Ο στοργικός πατέρας πάει κι αυτος
στην Πράσινη Γραμμή, περνά σκυφτός
παίρνει ξανά τη θέση του στο χώμα. 

 [Ακούστε τον ποιητή να απαγγέλλει το ποίημα εδώ]

Δευτέρα 17 Ιουλίου 2023

1974 Φάκελος Κύπρου: Ο επίλογος του Ελληνισμού;


 



Γράφει ο Στέλιος Παρασκευόπουλος


Ο Φάκελος της Κύπρου που δόθηκε στην δημοσιότητα πριν από λίγες ημέρες, σαράντα τέσσερα χρόνια μετά από την ανείπωτη τραγωδία και τριάντα χρόνια από τότε που η Ελληνική Βουλή διερεύνησε τι ευθύνες για το χουντικό πραξικόπημα και την εισβολή της Τουρκίας το 1974 στη Μεγαλόνησο, δεν έχει πλέον καμία αξία –πλην ίσως της ιστορικής, καθώς δεν κατέδειξε σε βάθος τα προδοτικά γεγονότα που συνέβησαν σε βάρος του Ελληνισμού. Και ακόμη, δεν απέδειξε τον προδοτικό ρόλο –πέραν των γνωστών πρωταιτίων και πρωτεργατών- όλων εκείνων των προσώπων, στρατιωτικών και πολιτικών, που έπαιξαν σημαίνοντα ρόλο στο παρασκήνιο σε Ελλάδα, Κύπρο, Ευρώπη και ΗΠΑ. Και δεν θα πρέπει να αγνοείται πως το νησί της «θλιμμένης Παναγιάς» καρατομήθηκε σε δύο φάσεις. Επί της χούντας του Ιωαννίδη («Αττίλας 1») και επί της δημοκρατικής αλλαγής στην Ελλάδα –επονομαζόμενη και ως Μεταπολίτευση («Αττίλας 2»).

Αυτά που δημοσιοποίησε ο Φάκελος της Κύπρου για τα σκοτεινά και αιματοβαμμένα γεγονότα, το μοιραίο εκείνο καλοκαίρι για τον κυπριακό Ελληνισμό, ήταν γνωστά –λίγο έως πολύ- εδώ και πολλά χρόνια. Και το κυριότερο, ο Φάκελος της Κύπρου, ξεθυμασμένος πλέον από τον χρόνο, αποτελεί στην ουσία «καμένο χαρτί», αφού οι κόλλες του δεν τύλιξαν όταν έπρεπε κανέναν υπόλογο για να τον στείλουν στο εδώλιο της εσχάτης προδοσίας. Ένας Φάκελος – κενό γράμμα που δεν προκάλεσε την ιστορική Νέμεση. Ένας Φάκελος, που αν και πλήρης ασυλλόγιστων και προδοτικών ενεργειών, σφραγισμένος με αίμα και απώλεια εδαφών, άφησε ασυγκίνητη την κοινή γνώμη και αμέτοχα τα Μέσα Ενημερώσεως.

Συνήθως αποφεύγω χαρακτηρισμούς και βεβαιότητες, γιατί μπορώ να κάνω και λάθος. Ωστόσο, το θέμα της Κύπρου είναι διαφορετική περίπτωση. Αυτό που συνέβη τον Ιούλιο του 1974 ήταν ο ακρωτηριασμός του Ελληνισμού. Ενδεχομένως και ο ενταφιασμός του. Ως οικουμενική αντίληψη, ως πανανθρώπινη πρόταση ζωής και πολιτισμού, ο Ελληνισμός είχε την οντότητά του όταν απλωνόταν και στις δύο πλευρές του Αιγαίου Πελάγους. Είχε την υπόστασή του μόνο όταν έφτανε στη Μεσόγειο, στην Κύπρο.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2022

Η προδοσία της Κύπρου


Του Βλάση Αγτζίδη


Κάθε φορά που έρχομαι στην Κύπρο, το κύριο συναίσθημα είναι η θλίψη... Κάποια στιγμή παλιότερα είχα πάει στα κατεχόμενα για να δω το σημείο που έγινε η τουρκική απόβαση το 1974: 

Στο Πέντε Μίλι στην Λάπηθο. Μόνο να δεις την ακτή αυτή , καταλαβαίνεις ότι η Κύπρος προδόθηκε από την χούντα των Αθηνών (Ο Παπαδόπουλος απέσυρε την ελληνική μεραρχία και ο Ιωαννίδης ακύρωσε κάθε αμυντική δυνατότητα)......

Και ήταν η δεύτερη φορά στον 20ο αιώνα που η Κύπρος προδόθηκε. Η πρώτη ήταν το 1915, εκείνη τη μοιραία χρόνια που η γερμανική κατασκοπεία κατάφερε να οδηγήσει την Ελλάδα σε μια ουδετεροποίηση που ευνοούσε μόνο τα γερμανικά συμφέροντα. Συμφέροντα που συνδέονταν απολύτως με την προστασία των συμμάχων της: Νεότουρκων και Βουλγαρίας.

Το πρώτο θύμα αυτής της πολιτικής ήταν η Κύπρος. 

[Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 τα νέα θύματα ήταν η Μικρά Ασία και ο Πόντος, καθώς και η Ανατολική Θράκη που η μοίρα της εξ αρχής ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη Σμύρνη.]

Κύπρος. Το πρώτο θύμα του Εθνικού Διχασμού 
------------------------------------------------
Το 1915 η Κύπρος μόλις είχε ανακηρυχθεί προτεκτοράτο λόγω της συμμετοχής των Νεότουρκων στον πόλεμο (Νοέμβριος 1914).

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2022

Κάποτε στην Κύπρο



Από Πεγειώτη Γιάννη


Κάποτε το να έχεις σιδερένια ξύστρα ήταν μεγάλη πολυτέλεια.  Μια τέτοια αρκούσε για όλη την τάξη του Δημοτικού μας σχολείου.  Ένα λάστιχό αρκουσε πεντε έξι παιδια.  Ένα αναγνωστικό λιγοστά τετράδια μας έμαθαν ελληνικά και μας βοήθησαν να αγαπήσουμε ανάγνωση και γραφή.

Τον Οκτώβριο του 1974 ενισχύθηκε το συσσίτιο στο σχολείο.  Λεφτά δεν υπήρχαν αλλά οι ηρωικές καθαρίστριες φρόντιζαν με χίλιους τρόπους οι χορηγίες να μετατρέπονται σε λιχουδιες.  Το γάλα και το ρύζι σε ριζόγαλο.  Χίλιες δυο λύσεις για να χαρούμε.  Να πορευτούμε τους δύσκολους εκείνους μήνες.

Πηγαίναμε πρωί απόγευμα.Δύο κύκλοι.  Στη γειτονιά οι μανάδες συνεργάζοντάν.  Πάντά τις
έχω κρυμμένες στην καρδιά μου εκείνες τις
ώρες που οι μανάδες μας στρώθηκαν στον κόπο στην μέριμνα για να στηρίξουν τις προσφυγούες μανάες.  Η μάνα μου κουμανταρε ρυθροις μυστικοις να αντέξουν όλες να μην γονατίσουν.

Στη ξένη δούλεψη από τα δώδεκα 
σε άγνωστο τόπο ήξερε από πόνο και αγωνιστηκε με αρχοντιά και διακριτηκότητα.

Η κυρία Ελένη με τη γιγάντια καρδια αγάπης
Νύχτες που με έστειλε να αφήσω ψωμί σε παράθυρο κουζίνας.Να το βάλεις και να χαθείς...
4.9.2016

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2022

«Δεν Ξεχνώ»…



«Δεν Ξεχνώ»…


"Είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας
είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας".
...

" Με πόση απουσία παριστάμεθα,
με πόση απουσία παρακολουθούμε προσεχτικά!"

.....

"Το τελευταίο πράγμα που ξεχνά η μνήμη είναι οι ενοχές".

             Κώστας Μόντης


ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τρίτη 11 Αυγούστου 2020

Ένας «τοίχος» αλήθειας απέναντι στην τουρκική προπαγάνδα: Γίνεσαι μουσουλμάνος; Όι, όι, όι…



File Photo: Συγγενείς πεσόντων αξιωματικών και οπλιτών κατά την τουρκική εισβολή του 1974 επισκέφθηκαν το στρατιωτικό κοιμητήριο στον Τύμβο Μακεδονίτισσας για να τιμήσουν τους νεκρούς τους. ΚΥΠΕ, ΚΑΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ 08/08/2020

Του ΚΩΣΤΑ ΜΑΥΡΙΔΗ*


Η τουρκική προπαγάνδα συγκάλυψης των εγκλημάτων του 1974 συμπλέει στην Κύπρο επί δεκαετίες με την επιδίωξη εγχώριων και ξένων για απενοχοποίηση της Τουρκίας.

Δείγμα της διαστροφής αποτελεί το κυπριακό φαινόμενο όπου ακραία αριστεροδέξια στοιχεία πρωτοστατούν χέρι-χέρι για χρόνια μέσω των αμερικανικο-βρετανικής χρηματοδότησης επιστρατευμένων σχεδίων (σεμινάρια, ΜΚΟ, βιβλία, έρευνες, συνεντεύξεις κ.ά.) για να «ξεπλύνουν» το κρατικά οργανωμένο τουρκικό έγκλημα.


Απέναντι στην επιχείρηση συγκάλυψης των τουρκικών εγκλημάτων, ένα βιβλίο με μαρτυρίες στρατιωτών που συμμετείχαν στον στρατό εισβολής, ορθώνεται σαν αγέρωχος τοίχος αλήθειας.
Ο Roni Alasor μεγάλωσε στην περιοχή Ερζερούμ του Κουρδιστάν, ακούοντας μαρτυρίες ορισμένων που συμμετείχαν στην εισβολή στην Κύπρο. Χρόνια αργότερα διέφυγε καταδιωκόμενος στο εξωτερικό, όπου συγκέντρωσε τέτοιες μαρτυρίες στο βιβλίο του “Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμάλωτους!».

Ομολογώ, δεν άντεξα να ξαναδιαβάσω για τους άγριους βιασμούς (π.χ. ένα κορίτσι 13-14 χρόνων σπαράζει στα χέρια του Τούρκου αξιωματικού) και τις εκτελέσεις ανυπεράσπστων ανθρώπων. Όμως, παραθέτω την μαρτυρία του δεκανέα Ονγκάν για έναν άγνωστο νεομάρτυρα της χριστιανικής πίστης:

“Κοντά στην περιοχή Κυθρέας, βρισκόταν το χωριό των δύο Ελλήνων παπάδων… Όταν φτάσαμε εκεί, συλλάβαμε 40 με 50 πολίτες, οι οποίοι δεν είχαν προλάβει να φύγουν. Ανάμεσά τους ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά. Από αυτούς ξεχωρίσαμε τέσσερις νεαρούς άντρες. Εγώ μαζί με έναν υπολοχαγό ονόματι Χαίρι και άλλους δύο λοχίες, τους πήγαμε σ’ ένα δασάκι, ένα χιλιόμετρο μακριά. Αντιστοιχούσε ένας αιχμάλωτος στον καθένα μας. Μόλις τους βγάλαμε από το αυτοκίνητο, ο υπολοχαγός σκότωσε πρώτα τον ένα από αυτούς. Μετά στράφηκε σ’ εμένα και μου είπε:

“Πρέπει να πάρουμε εκδίκηση για τις έγκυες αδελφές μας που βίασαν οι Έλληνες….” και στη συνέχεια μου ζήτησε να σκοτώσω τον δεύτερο, αφού τον ξεχώρισε από τους άλλους. Ο ‘δικός’ μου ήταν ένας ξανθός σγουρομάλλης νεαρός με γαλάζια μάτια. Αν και πριν από λίγο είδε τον άλλο συγχωριανό του να πεθαίνει, παρέμεινε ατάραχος. Τον πήγα λίγα μέτρα πιο εκεί. Ήμουν σε αδιέξοδο και αμηχανία. Ο αξιωματικός περίμενε να μας δει να γινόμαστε εκτελεστές. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορούσα να τον σκοτώσω εν ψυχρώ. Έψαχνα μια δικαιολογία….Τον κοίταξα στα μάτια και τον ρώτησα:

Γίνεσαι μουσουλμάνος;

Εκείνος όρθιος, στεκόταν με τα χέρια δεμένα και με κοίταζε στα μάτια. Έδειξε να κατάλαβε και σχεδόν χαμογελώντας, κούνησε δεξιά αριστερά το κεφάλι του και είπε μια λέξη άγνωστη σ’ εμένα: “Όϊ, όϊ”. Κατάλαβα την άρνησή του. Ήταν η αφορμή που ζητούσα για να σηκώσω το όπλο μου. Για να μην πέσω στα μάτια του αξιωματικού και των συναδέλφων μου, άδειασα μια ολόκληρη γεμιστήρα πάνω του. Τώρα όμως βασανίζομαι γι’ αυτό το έγκλημα. Τα μάτια και το χαμόγελό του δεν φεύγουν ποτέ από τη σκέψη μου”.

Ως σήμερα παραμένει άγνωστος ο νεοφανής μάρτυρας του 1974 που ατάραχος είπε.”Όι, όι”.

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2020

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, κείμενο


ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ

Τώρα πια πώς θα μπορέσουμε να πεθάνουμε,
τώρα πια πώς θα μπορέσουμε να πεθάνουμε
μʼ αυτή την έγνοια πίσω μας;
Αναγκαστικώς θα αναβάλουμε.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2020

Στη μνήμη του 17χρονου Πανίκου - Όταν μίλησαν τα βρετανικά τεθωρακισμένα

Στη μνήμη του 17χρονου Πανίκου - Όταν μίλησαν οι βρετανικές ερπύστριες, Κώστας Βενιζέλος


Ήταν μια χρονιά δύσκολη για όλους. Η μνήμη του πολέμου έντονη. Η μυρωδιά της καταστροφής δεν υποχωρούσε. Γέμισε η πόλη πρόσφυγες. Γέμισε η πόλη πόνο και αγωνία. Πόσοι θα μείνουν στα αντίσκηνα; Πόσοι θα μείνουν σε σπίτια; Τα σχολεία άρχισαν να λειτουργούν σε πρωινά και απογευματινά για χωρέσουν όλοι. Πώς θα τελείωνε εκείνη η σχολική χρονιά κανείς δεν γνώριζε.
Τι να ζητήσει κανείς από τα παιδιά, που είχαν να αφηγηθούν και μια ιστορία για τον πόλεμο; Τι απαιτήσεις να έχει κανείς από παιδιά, πρόσφυγες και μη, που έδιναν με τις οικογένειες τους αγώνα επιβίωσης. Καθημερινά σχεδόν πραγματοποιούνταν διαδηλώσεις. Σημαίες και πανό κρυμμένες στις τάξεις και σε πρώτη ζήτηση. Ήταν 17 Ιανουαρίου 1975. Το κουδούνι κτύπησε στην ώρα του, κανείς όμως δεν μπήκε στην τάξη. Σημαίες, συνθήματα και μαθητικές πορείες κινήθηκαν παράλληλα για να καταλήξουν στην πλατεία Γρηγόρη Αυξεντίου, στο Διοικητήριο(!).
Δεν ήταν η πρώτη διαδήλωση κατά των Βρετανών. Το Λονδίνο είχε αποφασίσει να στήσει μια αερογέφυρα για να μεταφερθούν οι Τουρκοκύπριοι που έμεναν στις ελεύθερες περιοχές στην Τουρκία. Και από εκεί θα αναλάμβανε η Τουρκία να τους μεταφέρει στα κατεχόμενα. Συνταγή διχοτόμησης, για μια ακόμη φορά.
Η συγκέντρωση και εκείνη την ημέρα μαζική. Μαχητική όπως και τις προηγούμενες ημέρες. Ένας μαθητής, μάλλον τελειόφοιτος, είχε ανέβει ψηλά σε ένα περιτοίχισμα, μπροστά από το κτίριο του Διοικητηρίου κρατώντας τηλεβόα. Έδινε «γραμμή» για τα συνθήματα. Κάποια στιγμή έδωσε το γενικό σύνθημα: «Όλοι στις βάσεις». Το πώς βρέθηκαν λεωφορεία, φορτηγά για τη μεταφορά κανείς δεν το έψαξε. Όλα έγιναν γρήγορα.
«Ο λαός απαιτεί το Ακρωτήρι να καεί», «έξω οι Εγγλέζοι από την Κύπρο». Ανεβαίνουμε σε ένα ημιφορτηγό και πομπή όλοι κατευθυνθήκαμε στο Ακρωτήρι. Ακροβολισμένοι Εγγλέζοι στρατιώτες πάνοπλοι, με αντιδιαδηλωτικές στολές ήταν από ώρα έτοιμοι. Από τη μια ο στρατός της αυτού Μεγαλειότητας, που πάντα μεγαλουργούσε για να δημιουργεί προβλήματα στην Κύπρο και στην αντίπερα όχθη οι μαθητές, οπλισμένοι με πέτρες και ξύλα. Ο πόλεμος άρχισε… Οι Βρετανοί χρησιμοποιούσαν δακρυγόνα και μάνικες με νερό σε μια προσπάθεια να απωθήσουν τους μαθητές.

«Τον κτύπησαν, τον κτύπησαν»

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2019

Συνταρακτικές αποκαλύψεις για τη συμμετοχή των Βρετανών στον Αττίλα

Αποτέλεσμα εικόνας για Συνταρακτικές αποκαλύψεις για τη συμμετοχή των Βρετανών στον Αττίλα
Είναι συνταρακτικά όσα αποκαλύπτονται από άκρως απόρρητο έγγραφο του τότε αρχηγού της ΓΕΕΦ και στην ουσία επιβεβαιώνουν τις φήμες της εποχής

Δύο παράγραφοι στον χθεσινό Καλλισθένη στην voria.gr, για τη συμμετοχή και Βρετανών στον Αττίλα, μου έδωσαν το έναυσμα να αναζητήσω το σχετικό έγγραφο της Εθνικής Φρουράς της Κύπρου.

Πρόκειται για την αποκάλυψη από το δημοσιογράφο Λουκά Δημάκα, ενός άκρως απόρρητου εγγράφου, με ημερομηνία 9 Αυγούστου 1974 (το υπογράφει ο τότε αρχηγός της ΓΕΕΦ υποστράτηγος Ευθύμιος Καραγιάννης) που αναφέρει στοιχεία για στρατιωτική δράση της RΑF και των βρετανικών βάσεων στο νησί εις βάρος των Eλληνοκυπρίων και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Τα Νέα", στις 15 Οκτωβρίου 2005.

Είναι συνταρακτικά όσα αποκαλύπτονται, και στην ουσία επιβεβαιώνουν τις φήμες της εποχής εκείνης περί συμμετοχής και Βρετανών πιλότων -που τους πρόδωσε αρχικώς η ευστοχία στους βομβαρδισμούς, σε αντίθεση με τους τότε παντελώς ανυπόληπτους Τούρκους πιλότους, τελευταίους πάντα στις ασκήσεις του ΝΑΤΟ- αλλά και η διάδοση ότι ήδη στα χέρια των Κυπριακών αρχών βρίσκονταν οι σοροί δύο Βρετανών πιλότων, μετά την κατάρρευση τουρκικού αεροπλάνου.

Και αν τότε, αυτά προέρχονταν από φήμες, το αναφερόμενο έγγραφο, παραθέτει σημαντικά, όπως αναφέρεται, «εξακριβωμένα στοιχεία εις βάρος των Βρετανών» για τη στρατιωτική τους δραστηριότητα κατά των Ελληνοκυπρίων τις πρώτες ημέρες των εχθροπραξιών όπου και κρίθηκε ουσιαστικά η έκβαση της εισβολής.

Πρόκειται, σύμφωνα με όσα αναφέρονται, για στρατιωτική δραστηριότητα όχι απλώς υποστήριξης του Αττίλα, αλλά κυρίως για υποκατάστασή του σε βομβαρδισμούς από αέρα και θάλασσα και για ενεργό χρήση των βρετανικών βάσεων στο νησί προς αυτή την κατεύθυνση. Χρησιμοποίησαν μάλιστα και τα σήματα της Ειρηνευτικής Δύναμης για κάλυψη!

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι ορισμένα από τα στοιχεία είναι προϊόν κατασκοπευτικής δράσης -και συνοδεύονταν, τότε, από τα σχετικά ντοκουμέντα- ενώ άλλα αποτελούν μαρτυρίες ή εκτιμήσεις περιστατικών "με ονοματεπώνυμο". Παραθέτω ορισμένα από τα «εξακριβωμένα στοιχεία» που καταγράφει στην αναφορά του ο τότε αρχηγός της ΓΕΕΦ υποστράτηγος Ευθύμιος Καραγιάννης για την ανάμειξη των Βρετανών:

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2019

Ευθύνες Ελλήνων πολιτικών για την Κύπρο – Ο Ιωαννίδης πίστεψε τον Κίσινγκερ, όχι όμως και ο Ωνάσης


Πολλοί είναι οι υπεύθυνοι από ελληνικής πλευράς για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Κορυφαία ευθύνη φέρει ο Δημήτριος Ιωαννίδης που ανέλαβε παρασκηνιακά μετά το Πολυτεχνείο και υλοποίησε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Το Μάρτιο του 1974 ο δικτάτορας Ιωαννίδης κάλεσε στο γραφείο του τον Αριστοτέλη Ωνάση. Του είπε, σύμφωνα με έναν από τους πολύ στενούς συνεργάτες του Ωνάση: “Αριστοτέλη, όλα πάνε καλά με την εξωτερική πολιτική. Οι Αμερικανοί μου είπαν να βγάλουμε από τη μέση τον παπά (τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, Πρόεδρο της Κύπρου) και θα μας δώσουν το νησί” (Κύπρος). Ο Αριστοτέλης Ωνάσης τότε του έκανε μια πολύ απλή ερώτηση η οποία θα ήταν αρκετή να πείσει τον ανόητο Ιωαννίδη να σταματήσει να αγοράζει τα παραμύθια του Κίσινγκερ. Τον ρώτησε: “Και γιατί δεν το κάνουν μόνοι τους;”.
Ο Ιωαννίδης είχε πέσει στην παγίδα. Ο στρατηγός Μπονάνος κατέθεσε πως ο Ιωαννίδης του είχε πει ότι είχε διαβεβαίωση από τις ΗΠΑ πως οι Τούρκοι ίσως προσπαθήσουν να στήσουν ένα προγεφύρωμα στην Κερύνεια μόνο για λόγους γοήτρου! Τόσο πολύ «κώτσο» είχαν πιάσει τον Ιωαννίδη οι Αμερικάνοι, οι οποίοι στο πρόσωπό του βρήκαν το χρήσιμο ηλίθιο που χρειάζονταν. Αφού πρώτα βέβαια ο Καραμανλής έβαλε την Τουρκία στο παιχνίδι -ως εγγυήτρια δύναμη- με τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου (1959). Το προγεφύρωμα στήθηκε το 1974. Ήταν 6-7% και όταν επανήλθε ο Καραμανλής μετετράπη στο 37% του νησιού. Η κύρια ευθύνη του ήταν στο ότι διατήρησε την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων που τήρησε παθητική στάση κατά τον Α΄ Αττίλα. Όσο για την ευθύνη των απριλιανών, αυτοί απέσυραν από την Κύπρο την ελληνική μεραρχία από τα τέλη του 1967.
Παρακολουθήστε την εκπομπή του Κώστα Μαρδά με το Σάββα Καλεντερίδη για τον τουρκικό Αττίλα made in Israel-USA.

Σάββατο 20 Ιουλίου 2019

Μαρτυρίες για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ να μιλάς για μια πληγή σαράντα πέντε χρόνων

Η εικόνα ίσως περιέχει: υπαίθριες δραστηριότητες και νερό

Αποτέλεσμα εικόνας για χατζηαντωνιου κωστασΤου Κώστα Χατζηαντωνίου


ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ

να μιλάς για μια πληγή σαράντα πέντε χρόνων που έχει γίνει πια σημάδι και ν’ αποφύγεις τα μάταια, τα τριμμένα λόγια ή να μην μεταποιήσεις το αίσθημα της τραγωδίας σε ανίερη φιλολογία. Θα άρμοζε η σιωπή, μια ημέρα πένθους, υπαρκτικού- όχι κρατικού. Μα επειδή υπάρχει κι η σιωπή της λήθης, της ιστορικής δηλαδή δικαίωσης του εγκλήματος, πρέπει να μιλήσεις, να πεις κάτι επειδή τούτη την εποχή ο ψυχολογικός αφοπλισμός κι ένας τερατώδης εγκεφαλισμός ζητούν να επιβάλουν μια λήθη που δεν είναι φυσική αλλά οργανωμένη, με σκοπό να ξεχαστεί πως ένα ελληνικό νησί από την αυγή της ιστορίας προδόθηκε από τους πατριδοκάπηλους της χούντας και τους πανηγυριώτες της μεταπολίτευσης. 

Επειδή την ντροπή εκείνη κανείς δεν θέλει πια και (ας είμαστε ειλικρινείς) δεν μπορεί να ξεπλύνει κι είναι ανυπόφορο να ακούς κορώνες ηρωικές από αυτούς που ξέρουν (αιώνες τώρα) μόνο μνημόσυνα να οργανώνουν. Επειδή κάθε εβδομάδα ένας δολοφονημένος αγνοούμενος κηδεύεται κι ούτε η Λευκωσία ούτε η Αθήνα τολμούν να μιλήσουν όπως πρέπει γι’ αυτό το ειδεχθές έγκλημα πολέμου. Ναι, γνωρίζω, παρηγορεί ο λόγος του ποιητή: 

«Το υνίν αντάν να τρω’ την γην,
τρωει την γην θαρκέται,/
μα πάντα τζείνον τρώεται
τζιαί τζείνον καταλυέται». 

Μα πιο καλά γνωρίζω πως, στο μεταξύ, καταλύθηκαν και καταλυούνται άδικα χιλιάδες ζωές, οι ζωές αυτών που δεν γύρισαν κι ούτε θα γυρίσουν ποτέ στην Κερύνεια, στη Μόρφου, στο Βαρώσι.

Κυριάκος Χαραλαμπίδης΅:Ιεροφάνεια εν Μυστηρίω (Στα στέφανα της κόρης του)






Στον Δημήτριο Τριανταφυλλόπουλο - 20 Ιουλίου 2019 





Είχε τριακόσια στρέμματα γης υπό κατοχήν

και τον πατέρα της στα βάθη της Ανατολής.
Θα παντρευόταν ευτυχώς ένα καλό παιδί.
Κατά την τελετή του μυστηρίου
δεν πρόσεξε κανένας τον πατέρα της.
Μπήκε απ’ το νάρθηκα κρυφά και στάθηκε
πίσω από μια κολόνα και καμάρωνε.
Ύστερα σκούπισε με το μανίκι του
το ξεσκισμένο και φτωχό του δάκρυ.
Τον πήρανε για ηλίθιο του χωριού
και τον αφήκανε στην ησυχία του.
Τελειώνει ο γάμος, και να χαίρεστε τα στέφανα.
Παίρνουν κουφέτα και λουκούμια, μπαίνουν
καθένας στ’ αυτοκίνητό του, χάνονται.
Ο στοργικός πατέρας πάει κι αυτός
στην Πράσινη Γραμμή, περνά σκυφτός
παίρνει ξανά τη θέση του στο χώμα.


Το καλοκαίρι του 1974 η λαίλαπα του τουρκικού Αττίλα άφησε πίσω της χιλιάδες νεκρούς (ανάμεσά τους και 1500 αγνοούμενοι), το 37,5% της πατρικής μας γης υπό κατοχήν και γύρω στις 200.000 πρόσφυγες. Ο τόπος πλημμύρισε με χιλιάδες εποίκους από την Ανατολία. Τούτο δίνει μια ιδέα του ιστορικού πλαισίου, στο οποίο εντάσσεται το ποίημα «Στα στέφανα της κόρης του» που πρόκειται να σχολιάσω. Ανήκει στην ποιητική μου συλλογή «Θόλος» (1989) που εστιάζει στο θέμα των αγνοουμένων.

Ο τίτλος της συλλογής είχε ως αφετηρία μια ιδέα του μηχανικού, μαθηματικού και αρχιτέκτονα  Μπάκμινστερ Φούλερ, για ένα θόλο γεωδαιτικό, που να καλύπτει τη γη και να ρυθμίζει τον καιρό και την ατμόσφαιρα. Κι έλεγα με το νου μου: Αν είναι στο χέρι του ανθρώπου να το κατορθώσει, πόσο μάλλον ο Παντοκράτωρ στο θόλο του Ουρανού! Και ήρθε μπροστά μου το σχήμα της Εκκλησίας, που συμβολίζει τον Ουρανό με το φρικτό θυσιαστήριό του, εκεί όπου γευόμαστε το σώμα και το αίμα του Σωτήρος. Πρόσκληση στο Δείπνο της Βασιλείας του Θεού ένιωσα να μας κάνουν, κατά κάποιον τρόπο, και οι αγνοούμενοι, γιατί κι αυτοί σχετίζονται με τη «ζωή του πράγματος», τη ζώσα δηλαδή κοινωνία. Ο άρτος και ο οίνος της σωματικής τους θυσίας τους καθιστά φορείς του Παντοκράτορος − ακριβέστερα Εκείνος γίνεται φορέας τους. «Η όραση ολόκληρου του σώματος του Χριστού ξεπερνάει φανερά το χρόνο και το χώρο», λέει ο Πάυλος Ευδοκίμοφ.Το πρόσωπο του Χριστού τέμνει την ιστορία και καθιστά τη μεθιστορία ορόσημο εσχατολογικό της πρωταρχικής του κόσμου ιερότητας.
Για να δηλωθεί, τουλάχιστον θεωρητικά, ένα τέτοιο «μυστήριο», είναι αναγκαία και μια θεολογικού τύπου ποιητική διατύπωση. Η θεολογία, για να το  πω διαφορετικά, είναι από τη φύση της συνυφασμένη με  την ποίηση, καθότι μέσω αυτής εκφράζει πληρέστερα κάτι το οποίο, και ως πράξη ζωής,  είναι αδιαίρετα ποιητικό.
Θέλω να ελπίζω ότι το ποίημα «Στα στέφανα της κόρης του» εμπεριέχει δυνητικά, στον ευσύνοπτο χώρο της κυπριακής τραγωδίας,  ανθρωποφάνεια Θεού και ιεροφάνειαανθρώπου. Ο πειρασμός για μια τέτοια προσέγγιση δεν  δεσμεύει, ούτε φυσικά εξαντλεί το ποίημα, που μπορεί να αναγνωστεί από ποικίλες γωνίες. Ωστόσο μένω με την αίσθηση  ότι ηιεροφάνεια αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα του. Νιώθω επομένως την ανάγκη να διερευνήσω  και αυτή την εν δυνάμει θεολογική πτυχή του.  Το παραθέτω:

ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ: Η Αποφράδα 20η Ιουλίου, και η 45χρονη συνέχεια…




Η Αποφράδα 20η Ιουλίου,
και η 45χρονη συνέχεια…

Α Π Ο Φ Ρ Α Δ Α των Πανελλήνων 20η Ιουλίου 1974 στην Κύπρο, ημέρα Σάββατο.
Τηρουμένων των αναλογιών:
- Ίδια και χειρότερη από την αποφράδα
Τρίτη 29η Μαΐου 1453 στην Κωνσταντινούπολη.
- Ίδια και χειρότερη από την αποφράδα
Σάββατο 27 Αυγούστου 1922 στη Σμύρνη.
Το «ίδια», συζητήσιμο.
Το «χειρότερη», αναντίρρητο.
Δ Ι Ο Τ Ι , προφανώς, από το 1453 έως το 1974 και ξανά και πάλιν από το 1922 έως το 1974 θα έπρεπε να ισχύσει και να επικρατήσει, μα, αλίμονο, δεν ίσχυσε καθόλου, εκείνο που έγραψε - μετά την Καταστροφή του 1974 - ο ποιητής μας Κυριάκος Χαραλαμπίδης στην «Αμμόχωστος Βασιλεύουσά» του.
«Αν ο λαός μας δεν μπορεί,
ν' αντλήσει απ' τα δεινά του,
τότε του δόθηκε άδικα,
μια τέτοια τραγωδία».
Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ, το σύνολο που αυτοπροσδιορίζεται ως ο Ελληνισμός και οι εκάστοτε, διαχρονικώς, ηγέτες του, δεν άντλησαν από τα δεινά - όχι μόνο του 1453, ή του 1922 και τα μετέπειτα, αλλά και από τα διδακτικότερα, εξ αποστάσεως ικανής, πανάρχαια:
- Απ’ την Ιλιάδα του Ομήρου, τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη και τον Μακρυγιάννη.
- Ούτως ώστε, «παθός - μαθός», να καταστεί σοφότερος και πιο επιδέξιος, μορφωτικά, κοινωνικά, οικονομικά, στρατιωτικά, ενωτικά - παλλαϊκά κυρίως, και, προπάντων, πολιτικά - στρατηγικά, για την εθνική του επιβίωση.
ΑΠΟΦΡΑΔΑ:
- Σάββατο 20η Ιουλίου 1974 η εισβολή του τουρκικού Αττίλα στις προδομένες από το χουντικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 κυπριακές Θερμοπύλες.
- Τα λεπτομερή καθέκαστα, γνωστά από το βράδυ της Παρασκευής 19ης Ιουλίου 1974, στην Κερύνεια και σ’ όλη την Κύπρο, ως τις 14-16 Αυγούστου 1974 του 2ου Αττίλα, χωρίς να χρειαζόντουσαν ποτέ, έκτοτε, τα επιβεβαιωτικά εκ των υστέρων ευρήματα του «Φακέλου Κύπρου» για όλους όσοι τα έζησαν μέσα στην ατίμωση, την φρίκη και την καταστροφή.
Α Λ Λ Α όμως… Και αυτό το «αλλά όμως» έχει μία τεράστια, μια μοναδική, την πιο βαρύνουσα διαφορετικότητα και θεμελιώδη σημασία, συγκρίνοντάς το με τις αποφράδες του 1453 και του 1922.
-Το 1974 του Ελληνισμού στην Κύπρο, δε το ακολούθησε, όπως μετά το 1922 στη Μικρασία μας, μια κάποια Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, ούτε και συμφωνίες «ανταλλαγής πληθυσμών», ούτε και κανένα «Σύμφωνο Βενιζέλου - Ατατούρκ»...
Και αυτό ακριβώς είναι το σπουδαιότερο:
Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, όποιους ικανούς ή ανίκανους, επαρκείς ή ανεπαρκείς κι αν εξέλεγε ηγέτες και κυβερνήσεις και κόμματα, επί τέσσερεις δεκαετίες, στην Αθήνα και στη Λευκωσία, από το 1974 μέχρι σήμερα, 20η Ιουλίου 2019, δεν υπέκυψε, δεν υποτάχθηκε, δεν στάθηκε δυνατόν να συρθεί στην υπογραφή της Συνθηκολόγησης με τον Αττίλα.
- ΟΥΤΕ να υπογράψει τη Νομιμοποίηση της πολεμικής ήττας του 1974 και τα «κεκτημένα» των Τούρκων Εισβολέων - Επιδρομέων - Κατακτητών.

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2019

Η μνήμη της Κύπρου, δική μας μνήμη! (video).



Θυμόμουν για χρόνια τα δακρυσμένα πρόσωπα των παιδιών εκείνο το βράδυ του 1976. Και η αλήθεια είναι ότι εκείνο το γκρίζο κοριτσίστικο προσωπάκι, τα νωτισμένα μάγουλα και τ’αναφιλητά, που έμεινε να κλείσει την εκπομπή, ποτέ δεν σβήνει από την μνήμη μου. Τη μνήμη της Κύπρου! Οκτώ χρονών, ήμουν δεν ήμουν και ένιωθα να με έχει ρουφήξει ολοκληρωτικά εκείνο το βλέμμα, εκείνο το δάκρυ. Η στιγμή, μ’εδεσε με το ελληνικό δράμα της Κύπρου, τα κατεχόμενα και τους αγνοούμενους, ξεκαθαρίζοντας ακόμα καλύτερα τον ιούλη του ΄74, που θυμόμουν καθαρά 2 χρόνια, πρίν.Ήταν το «πρόσωπο» της Κύπρου.
Οι γονείς μου, δεν φρόντισαν να με αποσύρουν και να κλείσουν τον διακόπτη, για να μην στενοχωρηθώ με ότι συνέβαινε σε μια γωνιά του ελληνισμού, όπως πιθανά, κάνουν τώρα οι «μοντέρνοι γονείς», σε αντίστοιχα θέματα, για να μην ενοχοποιηθεί το παιδί, που περνά «καλά»! Ευτυχώς! Γιατί, έτσι, το δακρυσμένο αυτό «στοιχειό», μου θυμίζει πάντα τι συμβαίνει στην Κύπρο, που «οι εμπόροι την μισούνε». Τι συμβαίνει στις γωνιές της καρδιάς μας, όταν αφήνουμε τους εμπόρους να καπηλεύονται τις μνήμες μας και να τις κάνουν…αναμνήσεις. Αναμασήματα, δηλαδή, αναθεωρήσεις και αναδομήσεις, με πλήθος διαμεσολαβητές και μεσάζοντες!
Αργότερα, η ματιά αυτή, συνέδεσε το «Κυπριακό» με την ελλαδίτικη,hqdefaultτουλάχιστον, αριστερά, εφόσον για το ΑΚΕΛ, ούτε λόγος. Μίκης Θεοδωράκης, οι διαδηλώσεις για την Κύπρο που έβλεπα στα ντοκιμαντέρ και διάβαζα στα βιβλία, το έγκλημα της χούντας στην Κύπρο, το σύνθημα στα τέλη του΄80: «Ελλάδα – Κύπρος-Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει» και το παλιότερο που σαν απόηχος σε πορείες της αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς, ερχόταν στ’αυτιά μου: «Ελλάδα-Κύπρος, ένας λαός, αγώνας κοινός» . Ένα θέμα εθνικό, σχετιζόμενο με την κοινωνική απελευθέρωση που μένει πάντα εγκλωβισμένη, όταν φυλακίζεται εντός της αποικιοκρατικής «ανεξαρτησίας».  Τώρα…; τι να πούμε τώρα! ας ξαναδούμε εκείνη την εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού για την Κύπρο, με έμφαση στο τελευταίο πεντάλεπτο…!
Δημήτρης Ναπ.Γ