Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΑΥΡΙΔΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΑΥΡΙΔΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2023

Ευρασιανισμός και Ρωσική θεολογία



από Αντίφωνο


Πρίν γίνει γεωπολιτική θεωρία αιχμής, ο Ευρασιανισμός αρθρώθηκε ως εναγώνια αναζήτηση της ρωσικής ταυτότητας από αριστοκράτες εμιγκρέδες, όχι πολύ μακριά από τα σύνορα της χώρας μας, στην Σόφια της Βουλγαρίας.

Στην παρούσα συζήτηση ο Διονύσης Σκλήρης και ο Νίκος Μαυρίδης συζητούν για τον Ευρασιανισμό και τον Νέο-Ευρασιανισμό, ενώ αναλύουν την κριτική που άσκησαν ή θα μπορούσαν να ασκήσουν στον Ευρασιανισμό μεγάλες θεολογικές φωνές της Ρωσικής Ορθοδοξίας, όπως ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ και ο π. Σεργκέι Μπουλγκάκωφ.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2022

Το ήπαρ του Κεμάλ

Ο αλκοολισμός κι ο θάνατος ενός άσωτου δικτάτορα

Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από τη Ρήξη φ. 118 

Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ πέθανε στις 10 Νοεμβρίου του 1938 στην ηλικία των πενήντα επτά ετών από βαριάς μορφής κίρρωση του ήπατος, τη διαβόητη, απαίσια ασθένεια των τελειωμένων αλκοολικών, που επιφέρει αργό, επίπονο, αλλά και κωμικοτραγικό θάνατο. Η τουρκική κοινή γνώμη μπορεί να αιφνιδιάστηκε από την ξαφνική ασθένεια που έπληξε τον Γκρίζο Λύκο, «τον πατέρα των Τούρκων» και «σωτήρα της Τουρκίας», αλλά η κίρρωση είναι μια νόσος που σκοτώνει βασανιστικά αργά και όλα τα ιστορικά στοιχεία συνηγορούν στο γεγονός ότι ο υπέρτατος ηγέτης της γείτονος χώρας είχε πιάσει για δεκαετίες την μπουκάλα για τα καλά και ο πρόωρος θάνατός του μόνο αιφνιδιαστικός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Προφανώς, το ατιμωτικό του χαρακτήρα της αιτίας θανάτου του Ατατούρκ ανάγκασε τις τουρκικές αρχές να προβούν σε μια απίστευτη εκστρατεία συγκάλυψης των λεπτομερειών αυτής, αλλά και συσκότισης και παρεμπόδισης αποκαλύψεων πτυχών της ζωής του που δεν συνάδουν με την εικόνα μαζικής κατανάλωσης που είχε επιλέξει ο ίδιος για τον εαυτό του. Το εκπληκτικό είναι ότι αυτή η ιδιότυπη εκστρατεία διατήρησης της «τιμής του Κεμάλ» συνεχίζεται απρόσκοπτα ακόμη και σήμερα με διάφορες μορφές. Μπορεί να έχουν περάσει εβδομήντα τρία ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που μας άφησε χρόνους, αλλά το όνομα του Ατατούρκ είναι ακόμη ταμπού για την τουρκική κοινωνία και η χρήση του απαιτεί ακόμη προσοχή, όταν γίνεται σε τουρκικό έδαφος. Το ίδιο ισχύει και για τον σύγχρονο ιστορικό που, όντας αντιμέτωπος με το ίδιο κι απαράλλαχτο δοξασμένο παραμύθι στις τουρκικές ιστοσελίδες, στρέφεται σε ευρωπαϊκές και αμερικανικές πηγές, οι οποίες βρίθουν άκρως ενδιαφερόντων στοιχείων. Από την πρώτη στιγμή γίνεται φανερό ότι οι Τούρκοι έχουν πολλά να κρύψουν και ο αλκοολισμός του Ατατούρκ αποτελεί μόνο την κορυφή ενός ιδιαιτέρως διαστροφικού παγόβουνου.
Σήμερα, ελάχιστοι γνωρίζουν ή θυμούνται πως ο Ατατούρκ ήταν κάποτε παντρεμένος, έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα. Άλλη μία παράπλευρη απώλεια του μύθου του «σιδερένιου ηγέτη που παντρεύτηκε την Τουρκία». Θα συμπλήρωνα ότι, ιστορικά, οι όρκοι πίστης προς τη ρακή είχαν προηγηθεί προ πολλού. Ο γάμος του, ο οποίος κράτησε μόλις διόμισι χρόνια, είχε κάνει αίσθηση το 1923, καθώς είχε παντρευτεί τη Λατίφ Χανίμ Ουσακιζάντ, μια ευκατάστατη Τουρκάλα από τη Σμύρνη, η οποία είχε σπουδάσει νομικά στο Παρίσι και μιλούσε ξένες γλώσσες. Η περίπτωσή της πρέπει να ήταν μοναδική για το γίγνεσθαι της οπισθοδρομικής τουρκικής κοινωνίας, που ήθελε τη γυναίκα ένα άβουλο ον εντός των τοιχών της οικίας. Η Λατίφ πέταξε τον φερετζέ αμέσως μετά τον γάμο της με τον Ατατούρκ, δίνοντας το καλό παράδειγμα στις υπόλοιπες Τουρκάλες, αλλά μετά απ’ αυτό τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά στο σπιτικό των Ατατούρκ. Ενώ ο «μεγάλος απελευθερωτής» ήταν υπέρ της αυτοδιάθεσης των γυναικών στα λόγια, η Λατίφ αποδείχτηκε μεγάλη γλωσσού και άρχισε να επιβάλλει αυστηρό μορατόριουμ στα νυχτοπερπατήματα και τις επαφές με την «επίσημη ερωμένη» του Κεμάλ, τη Γενί Ρακή με γλυκάνισο. Ο Ατατούρκ, συνειδητοποιώντας το τραγικό λάθος του μετά από απίστευτους δημόσιους και μη καβγάδες και φαγωμάρες, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τον μουσουλμανικό τρόπο λήψης διαζυγίου, τον οποίο υποτίθεται πως ήθελε να καταργήσει, για να τελειώνει μια και καλή με τον έγγαμο βίο. Από τότε χτυπούσε, καθημερινά, ανενόχλητα, μια μποτίλια ρακή βρέξει χιονίσει, χωρίς περαιτέρω συζυγικά προβλήματα. Όσο για τη Λατίφ, εξαφανίστηκε από προσώπου γης και έζησε όλη την υπόλοιπη ζωή της σε κατ’ οίκον απομόνωση, χωρίς να μιλήσει ποτέ για τη ζωή της με τον Ατατούρκ. Όταν πέθανε το 1975, το τουρκικό ανώτατο δικαστήριο απαγόρευσε κάθε δημοσίευση των ημερολογίων που επιμελώς κρατούσε η Λατίφ. Η απαγόρευση ίσχυε ως το 2005 οπότε και ανανεώθηκε επ’ αόριστον. Κάποιοι μάλλον τρέμουν τα περιεχόμενα των ημερολογίων, τα οποία βρίσκονται επτασφράγιστα κλειδωμένα στο χρηματοκιβώτιο του Τουρκικού Ιδρύματος Ιστορίας.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2022

Η Ευρασιατική Κρίση και η Ουκρανία ( Α΄ μέρος)


Ο Νίκος Μαυρίδης και ο Βαγγέλης Χωραφάς στα πλαίσια της εκπομπής "Γεωπολιτισμός" αναφέρονται στο γεωπολιτικό υπόβαθρο της κρίσης, το περιεχόμενο του «Υβριδικού Πολέμου» και την γεωστρατηγική τριάδα Αμερικής- Ρωσίας – Κίνας. Πρόκειται για το πρώτο μέρος μιας συζήτησης (έλαβε χώρα το Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2022) για την μεγάλη κρίση στην Ουκρανία και στην ευρύτερη ζώνη της Ευρασίας.


ΠΗΓΗ: Antifono.gr

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2021

Νίκος Μαυρίδης: Ο Χρήστος Βακαλόπουλος και το νεοελληνιστικό μυθιστόρημα






Ο Χρήστος Βακαλόπουλος έγραψε το νεοελληνι(στι)κό «Μεγάλο Μυθιστόρημα» της «Αιώνιας Νεότητας», καθώς πέρασε ταχέως από την αθώα και θρασεία εφηβεία στην καταλλαγή της «πέρα χώρας». Γαιο-πολιτικά ο Βακαλόπουλος διέσχισε όλη την μοιραία πορεία του καταγής, Μέσα -Ελλαδίτη προς την μακεδονική και νησιώτικη πρόεκταση της αποκαλυψιακής, ελληνοχριστιανικής Ιωνίας. Ξεκίνησε με τα Μπεστ Σέλερ της φοιτητικής νιότης και της χαρωπής θηριωδίας της δεκαετίας του 80΄, την θεωρητική «Κινηματογραφή» του Αριστερού Μεταμοντερνισμού, της Ψυχανάλυσης και της Τζαζ, για να γυρίσει μέσω της απτής κινηματογραφικής τριβής και συνεργασίας με τον Σταύρο Τσιώλη (τώρα πλέον οι παλιόφιλοι τα λένε και πάλι μαζί) στην «Γεω(γραφή)» της νεοελληνι(στι)κής ταυτότητας που ένωνε την χαμαί Ελλάδα του δρόμου και της διαδρομής με την άνω Πολιτεία της άλλης ψυχής της. Έγραψε στην στερνή, εκπρόθεσμη νεότητά του το Μυθιστόρημα μιας ησυχαστικής, εκστατικής «Εκκοσμίκευσης» που ήθελε να συμφιλιώσει την Αριστερά με την Ορθοδοξία, την Ποίηση με την Πεζογραφία, τη Θάλασσα με την Γη, τον Τόπο με την Περιπλάνηση, την «Μνήμη του Θανάτου» με την Αθάνατη Παρουσία. Για να ρίξει στο τέλος, στο αθέατο πέρας, γεμάτος θλίψη και ελπίδα, το ύστατο βλέμμα του πλατωνικού «Αιώνιου Παιδιού», στην ηλιοσκέπαστη «Γραμμή του Ορίζοντος».

Νίκος Μαυρίδης: Ο Χρήστος Βακαλόπουλος και το νεοελληνιστικό μυθιστόρημα, Απρίλιος 2017, Άπειρος Χώρα, Βριλήσσια.

Τρίτη 11 Αυγούστου 2020

Ένας «τοίχος» αλήθειας απέναντι στην τουρκική προπαγάνδα: Γίνεσαι μουσουλμάνος; Όι, όι, όι…



File Photo: Συγγενείς πεσόντων αξιωματικών και οπλιτών κατά την τουρκική εισβολή του 1974 επισκέφθηκαν το στρατιωτικό κοιμητήριο στον Τύμβο Μακεδονίτισσας για να τιμήσουν τους νεκρούς τους. ΚΥΠΕ, ΚΑΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ 08/08/2020

Του ΚΩΣΤΑ ΜΑΥΡΙΔΗ*


Η τουρκική προπαγάνδα συγκάλυψης των εγκλημάτων του 1974 συμπλέει στην Κύπρο επί δεκαετίες με την επιδίωξη εγχώριων και ξένων για απενοχοποίηση της Τουρκίας.

Δείγμα της διαστροφής αποτελεί το κυπριακό φαινόμενο όπου ακραία αριστεροδέξια στοιχεία πρωτοστατούν χέρι-χέρι για χρόνια μέσω των αμερικανικο-βρετανικής χρηματοδότησης επιστρατευμένων σχεδίων (σεμινάρια, ΜΚΟ, βιβλία, έρευνες, συνεντεύξεις κ.ά.) για να «ξεπλύνουν» το κρατικά οργανωμένο τουρκικό έγκλημα.


Απέναντι στην επιχείρηση συγκάλυψης των τουρκικών εγκλημάτων, ένα βιβλίο με μαρτυρίες στρατιωτών που συμμετείχαν στον στρατό εισβολής, ορθώνεται σαν αγέρωχος τοίχος αλήθειας.
Ο Roni Alasor μεγάλωσε στην περιοχή Ερζερούμ του Κουρδιστάν, ακούοντας μαρτυρίες ορισμένων που συμμετείχαν στην εισβολή στην Κύπρο. Χρόνια αργότερα διέφυγε καταδιωκόμενος στο εξωτερικό, όπου συγκέντρωσε τέτοιες μαρτυρίες στο βιβλίο του “Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμάλωτους!».

Ομολογώ, δεν άντεξα να ξαναδιαβάσω για τους άγριους βιασμούς (π.χ. ένα κορίτσι 13-14 χρόνων σπαράζει στα χέρια του Τούρκου αξιωματικού) και τις εκτελέσεις ανυπεράσπστων ανθρώπων. Όμως, παραθέτω την μαρτυρία του δεκανέα Ονγκάν για έναν άγνωστο νεομάρτυρα της χριστιανικής πίστης:

“Κοντά στην περιοχή Κυθρέας, βρισκόταν το χωριό των δύο Ελλήνων παπάδων… Όταν φτάσαμε εκεί, συλλάβαμε 40 με 50 πολίτες, οι οποίοι δεν είχαν προλάβει να φύγουν. Ανάμεσά τους ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά. Από αυτούς ξεχωρίσαμε τέσσερις νεαρούς άντρες. Εγώ μαζί με έναν υπολοχαγό ονόματι Χαίρι και άλλους δύο λοχίες, τους πήγαμε σ’ ένα δασάκι, ένα χιλιόμετρο μακριά. Αντιστοιχούσε ένας αιχμάλωτος στον καθένα μας. Μόλις τους βγάλαμε από το αυτοκίνητο, ο υπολοχαγός σκότωσε πρώτα τον ένα από αυτούς. Μετά στράφηκε σ’ εμένα και μου είπε:

“Πρέπει να πάρουμε εκδίκηση για τις έγκυες αδελφές μας που βίασαν οι Έλληνες….” και στη συνέχεια μου ζήτησε να σκοτώσω τον δεύτερο, αφού τον ξεχώρισε από τους άλλους. Ο ‘δικός’ μου ήταν ένας ξανθός σγουρομάλλης νεαρός με γαλάζια μάτια. Αν και πριν από λίγο είδε τον άλλο συγχωριανό του να πεθαίνει, παρέμεινε ατάραχος. Τον πήγα λίγα μέτρα πιο εκεί. Ήμουν σε αδιέξοδο και αμηχανία. Ο αξιωματικός περίμενε να μας δει να γινόμαστε εκτελεστές. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορούσα να τον σκοτώσω εν ψυχρώ. Έψαχνα μια δικαιολογία….Τον κοίταξα στα μάτια και τον ρώτησα:

Γίνεσαι μουσουλμάνος;

Εκείνος όρθιος, στεκόταν με τα χέρια δεμένα και με κοίταζε στα μάτια. Έδειξε να κατάλαβε και σχεδόν χαμογελώντας, κούνησε δεξιά αριστερά το κεφάλι του και είπε μια λέξη άγνωστη σ’ εμένα: “Όϊ, όϊ”. Κατάλαβα την άρνησή του. Ήταν η αφορμή που ζητούσα για να σηκώσω το όπλο μου. Για να μην πέσω στα μάτια του αξιωματικού και των συναδέλφων μου, άδειασα μια ολόκληρη γεμιστήρα πάνω του. Τώρα όμως βασανίζομαι γι’ αυτό το έγκλημα. Τα μάτια και το χαμόγελό του δεν φεύγουν ποτέ από τη σκέψη μου”.

Ως σήμερα παραμένει άγνωστος ο νεοφανής μάρτυρας του 1974 που ατάραχος είπε.”Όι, όι”.

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2019

Πέντε μήνες ανταρκτικής μοναξιάς

Το εσωτερικό ταξίδι του Ρίτσαρντ Μπερντ στην άκρη του κόσμου
του Κωνσταντίνου Μαυρίδη
Το 1934, η Ηρωική Εποχή της εξερεύνησης της Ανταρκτικής είχε φτάσει στο τέλος της. Το μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου είχε χαρτογραφηθεί και ο Νότιος Πόλος είχε κατακτηθεί. Καθώς η τεχνολογία αναπτυσσόταν γοργά και η Ηρωική Εποχή παραχωρούσε τη θέση της στη Μηχανοκίνητη Εποχή, τεράστιες εκτάσεις καλύπτονταν πλέον με σχετική ευκολία και απέμεναν πια ελάχιστες πρωτιές για τους επίδοξους εξερευνητές της παγωμένης γης.
Έτσι, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Αμερικανός αντιναύαρχος Ρίτσαρντ Μπερντ είχε καταφέρει τη χρυσή πρωτιά της εξερεύνησης των πόλων όντας πλοηγός στις πρώτες πτήσεις πάνω από τον Βόρειο Πόλο το 1926 και τον Νότιο Πόλο το 1929. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι ο Μπερντ είχε αναδειχθεί στον βαθμό του αντιναυάρχου στα σαράντα ένα του και του είχαν απονεμηθεί τα σημαντικότερα παράσημα των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του παράσημου ανδρείας του Κογκρέσου, δεν απέμεναν και πολλά να κάνει από το να αποσυρθεί και να επαναπαυτεί στις δάφνες του. Παρά ταύτα, ο Μπερντ δεν είχε τελειώσει ακόμα με την Ανταρκτική και πίεζε ανώτερους και χρηματοδότες για μια ακόμη αποστολή στους πάγους.
Ο σκοπός της αμερικανικής ανταρκτικής αποστολής του 1934 δεν ήταν η πρώτη κατάκτηση κάποιας απάτητης κορυφής, ή η προσέγγιση κάποιου δυσπρόσιτου γεωγραφικού σημείου στον χάρτη. Ο σκοπός ήταν η συλλογή μετεωρολογικών δεδομένων και η κατασκευή μιας προκεχωρημένης επιστημονικής βάσης στο φράγμα πάγου του Ρος. Όσο για τον Μπερντ, ενώ ήταν ο επικεφαλής της ομάδας, είχε κρατήσει για τον εαυτό του μια σχεδόν παρανοϊκή-αυτοκτονική αποστολή. Ενώ οι υπόλοιποι θα διαχείμαζαν στη βάση που θα βαπτιζόταν «Μικρή Αμερική», αυτός σκόπευε να μείνει τελείως μόνος για έναν ολόκληρο ανταρκτικό χειμώνα σε έναν απομονωμένο μετεωρολογικό σταθμό (ουσιαστικά ένα κουτί τέσσερα επί τρία μέτρα) θαμμένο στον πάγο της ενδοχώρας, 123 μίλια μακριά από τη βάση. Αρχικά προσπάθησαν να τον μεταπείσουν, αλλά ήταν ανυποχώρητος και, μιας και ήταν ιεραρχικά ανώτερος όλων, τελικά τους διέταξε να τον αφήσουν ήσυχο.

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2018

Οι σιωπηλές κραυγές των «Μανάδων του Σαββάτου»


Η εικόνα ίσως περιέχει: 7 άτομα, υπαίθριες δραστηριότητες

Οι σιωπηλές κραυγές των «Μανάδων του Σαββάτου»

Θα μπορούσε να την έλεγαν Χρυστάλλα, Ελένη, Σοφία, Καλλισθένη, Αντιγόνη… Ονομάζεται Emine Ocak, 82 χρονών. Το περασμένο Σάββατο (25/8/2018) ήταν η 700η βδομάδα που θα συγκεντρώνονταν οι «Μανάδες του Σαββάτου» (όπως τις ονόμασαν) στην ίδια πλατεία της Κωνσταντινούπολης, όπως κάθε Σάββατο τα τελευταία 23 χρόνια. Κυρίως μάνες και κόρες θυμάτων που εξαφανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν την δεκαετία του 80 και 90 στο πλαίσιο ενός αδίσταχτου εσωτερικού σχεδίου του τουρκικού κράτους εναντίον ανθρώπων του, Κουρδικής καταγωγής και άλλων. Το σχέδιο έμεινε γνωστό ως «Λευκός Ταύρος» από τον τύπο του αυτοκινήτου που αρπάζονταν τα θύματα από τις κρατικές υπηρεσίες αντιτρομοκρατίας (!) και δολοφονούνταν είτε εξαφανίζονταν στερώντας από τους συγγενείς ακόμη και τα άψυχα κορμιά τους. Υπήρξαν περιπτώσεις με οστά θρυμματισμένα σε πάρκα, δάση και περίοπτα πάνω σε σκουπιδοτενεκέδες για «παραδειγματισμό» άλλων και με σημάδια από αδιανόητα βασανιστήρια.
Η πρώτη σιωπηλή «αγρυπνία» των «Μανάδων του Σαββάτου» έγινε Μάιο 1995 και συνεχίστηκε έκτοτε αδιαλείπτως σε μια γωνιά της πλατείας μέσα στο κρύο και τη ζέστη, με αίτημα την διερεύνηση των εξαφανισμένων και δολοφονημένων θυμάτων για εξεύρεση των οστών τους και απονομή δικαιοσύνης. Για τα εγκλήματα δεν υπήρξε λογοδοσία από κανένα σε μια χώρα που η δικαστική εξουσία υπηρετεί το καθεστώς.
Η εικόνα ίσως περιέχει: 4 άτομα, πλήθος
Το περασμένο Σαββάτο καθώς μαζεύονταν σιωπηλά στην ίδια πλατεία όσες απέμειναν «Μανάδες του Σαββάτου», το καθεστώς επενέβη με δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες και βία για να τις διαλύσει. Το καθεστώς Ερντογάν με διάταγμά του απαγόρευσε τη σιωπηλή διαμαρτυρία. Στην Τουρκία για να θρηνήσεις σιωπηλά πρέπει να το επιτρέπει το καθεστώς. Ανάμεσα στους συλληφθέντες και η 82 χρονών Emine Ocak, ηγετική μορφή στις «Μάνες του Σαββάτου» για 23 χρόνια. Παρά την αυστηρή απαγόρευση, μερικές φωτογραφίες αποτυπώνουν την βία του καθεστώτος. Η προβολή τους όμως προκάλεσε την οργίλη αντίδραση υποστηριχτών του Ερντογάν που καταφέρονται ενάντια στις «Μανάδες του Σαββάτου» ως πόρνες, πράκτορες του εχθρού, ότι το κάνουν για προβολή και show κ.ά. Η αδίσταχτη και βάναυση εγγενής φύση του τουρκικού βαθέως κράτους παραμένει αναλλοίωτη στο μετά-κεμαλικό καθεστώς και προς το χειρότερο. Οι συγγενείς των θυμάτων διαπομπεύονται δημόσια όπως στη ναζιστική Γερμανία, γνωστή μέθοδο «φρονηματισμού» στα πιο αδίσταχτα φασιστικά καθεστώτα.

Κυριακή 12 Αυγούστου 2018

Σεντράλια: Ζωή και θάνατος μιας αμερικανικής πόλης

«Μπροστά μας βρισκόταν ένας κόσμος όπου κανείς άνθρωπος δεν μπορούσε να ζήσει, θερμότερος κι απ’ τον πλανήτη Ερμή, η ατμόσφαιρά του εξίσου δηλητηριώδης με αυτήν του Κρόνου. Στην καρδιά της φωτιάς οι θερμοκρασίες ξεπερνούσαν με ευκολία τους 540 βαθμούς Κελσίου. Θανατηφόρα σύννεφα μονοξειδίου του άνθρακα και άλλα αέρια στροβιλίζονταν μέσα στις στοές».
Ντέιβιντ Ντε Κοκ, «Αόρατος κίνδυνος:
Η τραγωδία της φωτιάς του ορυχείου της Σεντράλια».


του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από την Ρήξη φ. 145
Η ανατολική Πενσιλβανία βρίσκεται πάνω από ένα από τα πλουσιότερα κοιτάσματα γαιάνθρακα στον πλανήτη. Από την πρώτη εμφάνιση των Ευρωπαίων στην περιοχή άρχισαν και οι προσπάθειες να βάλουν χέρι στον ορυκτό της πλούτο, καθώς όλα έδειχναν ότι στο υπέδαφος υπήρχαν ασύλληπτες ποσότητες γαιάνθρακα. Το πρόβλημα ήταν πως το είδος γαιάνθρακα που απαντάται στην Πενσιλβανία είναι ο ανθρακίτης, ένα ορυκτό τόσο απίστευτα σκληρό (αποτελείται από 95% άνθρακα) που για πολύ καιρό κανείς δεν μπορούσε να βρει μια μέθοδο για να το αναφλέξει. Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι το 1828 που ένας Σκοτσέζος μηχανικός, ονόματι Τζέιμς Νίλσον, είχε τη φαεινή ιδέα να διοχετεύσει καυτό αέρα στον ανθρακίτη μέσω ενός ειδικού φυσερού. Ο νεωτερισμός του άλλαξε την παγκόσμια βιομηχανία εξόρυξης άνθρακα και μεταμόρφωσε ριζικά τη δασοσκεπή Πενσιλβανία προς το χειρότερο. Ο λόγος είναι πως, η τραγική ειρωνεία με τον ανθρακίτη, έγκειται στο γεγονός ότι όσο δύσκολο είναι να αναφλεγεί, άπαξ και πάρει φωτιά είναι σχεδόν αδύνατο να σβήσει.
Ας υπεισέλθουμε λοιπόν στην ιστορία της Σεντράλια, μιας από τις πιο παράξενες και πιο θλιβερές πόλεις-φαντάσματα παγκοσμίως. Η Σεντράλια αποτελεί τραγική απόδειξη της ανθρώπινης ύβρης στην προσπάθεια ελέγχου των δυνάμεων της φύσης και της πλήρους αποτυχίας της με δυσχερέστατες επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον και στη ζωή των ανθρώπων. Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο άλλο παράδειγμα πόλης κάτω από την οποία να καίει μια υπόγεια πυρκαγιά επί πενήντα έξι συναπτά έτη χωρίς καμία προοπτική να σβήσει. Οι ειδικοί έχουν αποφανθεί πως, με τον παρόντα ρυθμό, η φωτιά αναμένεται να καίει ανεξέλεγκτα για τα επόμενα 250 χρόνια και βάλε.

Σάββατο 14 Ιουλίου 2018

Το “γλωσσάρι της ντροπής” διαγράφει τα τουρκικά εγκλήματα: Οι ευθύνες της Ένωσης Συντακτών


Του ΚΩΣΤΑ ΜΑΥΡΙΔΗ 


Μετά την κατακραυγή εναντίον του Γλωσσαρίου, εγκαταλείφθηκαν τα επιχειρήματα υποστήριξης του από τους εγχώριους, που το μεθόδευσαν και ανακυκλώνεται απλά ότι «το Γλωσσάρι είναι προαιρετικό». 

Υπάρχει όμως απάντηση καταπέλτης. Το πρώτιστο καθήκον της Ένωσης Συντακτών Κύπρου (ΕΣΚ) και της Επιτροπής Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας (ΕΔΔ) είναι η προάσπιση της ελευθερίας έκφρασης των δημοσιογράφων και όχι η …. προαιρετική αυτολογοκρισία. Η αυτολογοκρισία είναι ήδη επιλογή κάποιων ΜΜΕ π.χ. στις εφημερίδες «Πολίτης», «Αλήθεια» και «Χαραυγή», επικρατεί ο όρος «Τουρκοκύπριος ηγέτης» αντί για «κατοχικός ηγέτης/εκπρόσωπος». 

  • Για το Γλωσσάρι, υπήρξε εκ των προτέρων γνώση και εύνοια (!) από πρόσωπα στους εν λόγω θεσμούς όπως καταμαρτυρούν αυτόπτες μάρτυρες, με αναφορές και στα πρακτικά της ΕΣΚ και υλικό στα ΜΜΕ. Συνεπώς, η εμπλοκή αρμόδιων προσώπων/θεσμών υπήρξε μέγα ατόπημα που αφορά την πολιτεία. Η επίμονη άρνησή τους να παραδεχτούν το ατόπημα και η επιδίωξή τους να χρησιμοποιήσουν τους θεσμούς για να προωθούν τις περιθωριακές τους πολιτικές αντιλήψεις, τους καθιστά διπλά υπόλογους. Διότι, ούτε το θεωρούν λάθος, ούτε παραιτούνται. Η παραμονή στις θέσεις τους, καθιστά τους θεσμούς ανυπόληπτους στα μάτια της κοινωνίας. 
Στην Κύπρο διαπράχθηκαν από την Τουρκία σωρεία εγκλημάτων πολέμου και κατά της ανθρωπότητας (κατοχή και φυλετική εθνοκάθαρση, εποικισμός, εκτοπισμός, βιασμοί, δολοφονίες, βασανισμοί, λεηλασία και καταστροφές περιουσιών και έργων πολιτισμού, σφετερισμός περιουσιών κ.ά.). Στο σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο με διεθνή και Ευρωπαϊκά θέσμια, η άρνηση τέτοιων εγκλημάτων θεωρείται μέρος του αρχικού εγκλήματος. 

  • Μετά την παρουσίαση του Γλωσσαρίου, προκύπτει τεράστιο ζήτημα νομικής και ηθικής τάξης. Μεταξύ άλλων, το Γλωσσάρι συστήνει διαγραφή της λέξης κατοχή (της ουσίας του Κυπριακού προβλήματος) και τη χρήση του όρου «Τούρκος πρόσφυγας» αντί για έποικος.
 Ειδικά για το έγκλημα του εποικισμού, η ενοχή της Τουρκίας στην Κύπρο έχει αναγνωριστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, τα Ηνωμένα Έθνη και τεκμηριωθεί σε αλλεπάλληλες διεθνείς εκθέσεις (Κουκό, Λάακσο, Πόος). Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συντριπτικά καταδίκασε «την πολιτική εποικισμού της Τουρκίας και καλεί την Τουρκία να απόσχει από την περαιτέρω εγκατάσταση Τούρκων πολιτών στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου, η οποία αντιβαίνει στη Σύμβαση της Γενεύης και στις αρχές του διεθνούς δικαίου και ζητεί από την Τουρκία να τερματίσει τέτοιες ενέργειες”. 

Με το Γλωσσάρι δεν υπάρχουν κατεχόμενα εδάφη, ούτε έποικοι, αλλά «Τούρκοι πρόσφυγες». Έντεχνα παραγράφονται λεκτικά διάφορα τουρκικά εγκλήματα που η συγκάλυψη τους καθιστά εμμέσως συνεργούς όσους εμπλέκονται στην προώθηση του ένοχου Γλωσσαρίου. 

Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2018

Κύπρος και Κομπάνι χθες, σήμερα στο Άφριν


Του Κώστα Μαυρίδη*
Η εισβολή της Τουρκίας στο Άφριν της Συρίας είναι τόσο κοντά μας, γεωγραφικά και άλλωσπως. Το Άφριν είναι ένα μικρό καντόνιο που τα τελευταία χρόνια κατέστη ασφαλές καταφύγιο για δεκάδες χιλιάδες κατατρεγμένους από τις ανελέητες συρράξεις στην περιοχή. Αποκομμένο και αυτοδιοικούμενο, εντάσσεται στο κρατίδιο της Rojava (Δυτικό Κουρδιστάν) όπου επικρατούν  κυρίως Κούρδοι, Άραβες, Ασσύριοι κ.ά. Κάθε σπιθαμή γης στο Άφριν προασπίζονται μαχητές (άντρες, γυναίκες και  γέροντες) με ελαφρύ οπλισμό και αυτοθυσία ενάντια στον τουρκικό στρατό που τα έχει όλα (αεροπορία, πυροβολικό, βαρέα άρματα, δεύτερο σε μέγεθος στρατό του ΝΑΤΟ).
Στην Τουρκία κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Το 1974 η Κύπρος… το 2014 το Κομπάνι και σήμερα το Άφριν. Ο τουρκικός επεκτατισμός και τα εγκλήματα του τουρκικού στρατού, μέχρι τις  προφάσεις και την τουρκική προπαγάνδα είναι πανομοιότυπα. Η εισβολή στην Κύπρο το 1974 ονομάστηκε «Ειρηνευτική Επιχείρηση» για να διασωθούν δήθεν οι τουρκοκύπριοι από τους «τρομοκράτες ελληνοκύπριους»…. Τελικά, οι Τ/κ βρίσκονται σήμερα υπό αφανισμό. Η εισβολή στην Συρία ονομάστηκε «Κλάδος Ελαίας» εναντίον των …Κούρδων τρομοκρατών. Στην Τουρκία, ο τυφλωμένος όχλος υπό ισλαμοφασιστικό καθεστώς θέλει να λυντσάρει τους «εχθρούς» του και ζητά να αφανίσει την ύπαρξη Κουρδικών Οργανώσεων. Για την Τουρκία, η ύπαρξη Κούρδων είναι … τρομοκρατία! Παρόμοια εγκλήματα για εθνικό ξεκαθάρισμα, βομβαρδισμούς χωριών, ακρωτηριασμούς και εκτελέσεις, χρήση βομβών ναπάλμ και άλλων απαγορευμένων όπλων…  Οι βομβαρδισμοί στρέφονται ενάντια και σε πολιτιστικά μνημεία που γλύτωσαν από την λαίλαπα του Ισλ. Κράτους. Παρεμπιπτόντως, για αποτροπή και τιμωρία τέτοιων εγκλημάτων συστάθηκαν δικαστικά όργανα της διεθνούς κοινότητας που αν δεν παρέμβουν, δεν έχουν λόγο ύπαρξης.

Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017

Οι ναζί και ο ντεκαφεϊνέ

Η παράδοξη ιστορία ενός προϊόντος στο καταναλωτικό τοπίο του Γ΄ Ράιχ
Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από την Ρήξη φ. 139
Στη Γερμανία της δεκαετίας του ’30, υπό τη σκέπη του ναζιστικού καθεστώτος, ένας Άρειος πολίτης μπορούσε κάλλιστα να αγοράσει μια σοκολάτα ενισχυμένη με μεθαμφεταμίνη από οποιοδήποτε παντοπωλείο σε ολόκληρη την επικράτεια του Γ΄ Ράιχ και να σπιντάρει με τις ευλογίες του Αδόλφου Χίτλερ. Αν, όμως, επέλεγε να πιει μία κούπα κανονικού καφέ, τότε είχε ξεκάθαρα αποκλίνει από τη χρηστή πρακτική που προέτασσε ως ιδανική την πόση αφεψήματος καφέ άνευ παρουσίας καφεΐνης.
Σήμερα, είναι παντελώς άγνωστη η σχέση των ναζί και του ντεκαφεϊνέ, παρά το γεγονός ότι ήταν ένα από τα προϊόντα που συνδέθηκαν αναπόσπαστα με το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα και την καταναλωτική πολιτική του πριν, αλλά κυρίως μετά την αναρρίχησή του στην εξουσία, το 1933. Οι λάτρεις του ντεκαφεϊνέ, που είναι τόσοι, όσοι και οι ορκισμένοι εχθροί του, μάλλον οφείλουν πολλά στους ναζί και συγκεκριμένα σε έναν συνοδοιπόρο τους, κάποιον επιχειρηματία ονόματι Λούντβιχ Ροζέλιους, ο οποίος έκανε τη διάδοσή του σκοπό ζωής, βγάζοντας χρήμα με το τσουβάλι στην πορεία.

Δευτέρα 15 Μαΐου 2017

Ο σιωνιστής Ουίνστον Τσόρτσιλ

Ο Τσόρτσιλ, η ομάδα Φόκους και η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ
Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από την Ρήξη φ. 133
Στις 3 Νοεμβρίου του 2012 το Ίδρυμα της Ιερουσαλήμ προέβη μετά τυμπανοκρουσιών στα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του Ουίνστον Τσόρτσιλ στην πόλη. Στο δελτίο Τύπου που ακολούθησε την τελετή, ο εκπρόσωπος του ιδρύματος απολογήθηκε για την ιστορική καθυστέρηση της κατασκευής του αγάλματος του «πλέον εξέχοντος, αφοσιωμένου και ακλόνητου υποστηρικτή του εβραϊκού ζητήματος και του κράτους του Ισραήλ», προσθέτοντας πως «ο ρόλος του Τσόρτσιλ ως παθιασμένου σιωνιστή και φιλοσημίτη δεν έχει αναγνωριστεί επαρκώς». Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι το άγαλμα του «φλογερού» αυτού σιωνιστή στήθηκε απέναντι ακριβώς από το ξενοδοχείο «Κινγκ Ντέιβιντ», στο οποίο στεγαζόταν το Βρετανικό Στρατιωτικό Αρχηγείο της Παλαιστίνης όταν ανατινάχτηκε από την εβραϊκή τρομοκρατική οργάνωση Ιργκούν το ’46.