Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 4 Απριλίου 2023

Τρομακτική στη γελοιότητά της





Μαρία Κατσουνάκη

Γίνεται όλο και πιο απειλητικό. Μερικές φορές κόβει την ανάσα. Μαζί και την προσπάθεια να το εκτονώσει κανείς με ένα γέλιο – να το ξορκίσει καλύτερα. Λες, «γραφικότητες είναι», και το προσπερνάς. Διαβάζεις όμως τα περιστατικά και αντιλαμβάνεσαι ότι δεν πρόκειται για προσωπικές υποθέσεις. Εμπλέκονται εκδοτικοί οίκοι και ολόκληρες πληθυσμιακές κοινότητες. Κινούνται μηχανισμοί για να εξηγήσουν, να αιτιολογήσουν, να οργανώσουν την «έφοδο» με επιχειρήματα.

 Συγκροτείται έτσι, δομείται για την ακρίβεια, μια άλλη πραγματικότητα, που συχνά είναι και θεσμική. Τα παραδείγματα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.

 Πριν από λίγες ημέρες αφαιρέθηκαν από τα βιβλία της Αγκαθα Κρίστι σημεία που περιέγραφαν ένα χαρακτήρα ως μαύρο, Εβραίο ή Ρομά, σύμφωνα με την Telegraph. Προηγήθηκε η επίθεση στα βιβλία του Ρόαλντ Νταλ. Ο εκδοτικός οίκος Puffin προσέλαβε ανθρώπους για να ξαναγράψουν αποσπάσματα, «ώστε να μπορούν να τα απολαμβάνουν όλοι σήμερα». Για παράδειγμα, ο Αύγουστος Γκλουπ από το «Εργοστάσιο σοκολάτας» περιγράφεται πλέον ως «τεράστιος», με τη λέξη «χοντρός» να έχει αφαιρεθεί από κάθε βιβλίο. Η κυρία Τουίτ δεν είναι πια «άσχημη και θηριώδης», αλλά απλώς «θηριώδης». Διορθώσεις υπέστησαν και τα βιβλία του Ιαν Φλέμινγκ.

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2022

The Blacklist: Όψεις ενός μεταμοντέρνου ήρωα

0
2

Οι τηλεοπτικές σειρές μπορεί να καλύπτουν μία σειρά θεμάτων, από τα οποία είναι βέβαιο, ότι η φιλοσοφία και η ηθική δεν είναι από τα πλέον δημοφιλή. Ο λόγος είναι προφανής: Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και τα θέματα της ηθικής στο επίπεδο της κινηματογραφικής και τηλεοπτικής εικόνας, θεωρούνται το αντίθετο της διασκέδασης.

Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις, όπως η σειρά «The Blacklist», οι οποίες αποτελούν παράδειγμα για το πώς τα θέματα ηθικής συμπεριφοράς μπορούν να ενσωματωθούν με επιτυχία σε μία τηλεοπτική σειρά.

Περισσότερο από μία δεκαετία πριν, σειρές όπως το «Breaking Bad» και το «Better Call Saul» ξεκίνησαν αυτή την τάση. Στόχος τους ήταν να δείξουν στο τηλεοπτικό κοινό το πώς διαφθείρεται ένας μέσος άνθρωπος, αν υπάρξουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις.

Αυτό δεν σημαίνει ότι τέτοιου είδους προβλήματα δεν είχαν θιγεί και σε παλαιότερες σειρές και ταινίες. Η διαφορά είναι ότι σήμερα, αυτού του είδους οι προβληματισμοί έρχονται συχνότερα σε πρώτο πλάνο. Αν εξαιρέσει κάποιος το ενδεχόμενο οι συντελεστές των σειρών (σκηνοθέτες, σεναριογράφοι κ.λπ.) να έχουν γίνει περισσότερο δημιουργικοί, το βέβαιο είναι ότι το τηλεοπτικό κοινό έχει διασπαστεί σε πολλές κατηγορίες, ως αποτέλεσμα της επικράτησης του μεταμοντερνισμού. Παρά την πολυδιάσπαση, εμφανίζεται ένας κοινός παρονομαστής—πολλοί τηλεθεατές τείνουν να προτιμούν σειρές που αναδεικνύουν κάποιο είδος εξήγησης για την ελαττωματική λειτουργία του σημερινού κόσμου.

Με τα δεδομένα αυτά, είναι σημαντικό να μην υποεκτιμούνται οι επιδράσεις που είχαν την τελευταία εικοσαετία οι γεωπολιτικές και πολιτικές εξελίξεις στους δημιουργούς και στο κοινό.

Ο ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Η σταθερότητα των πολιτικών δομών των σύγχρονων κοινωνιών –και ιδιαίτερα των κοινωνιών της Δύσης– έχει πολλά στοιχεία ομοιότητας με τις ανάλογες δομές των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Οι δομές αυτές είναι μεγάλες, πειστικές και σταθερά εμπεδωμένες στην καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά στηρίζονται σε θεμέλια τα οποία έχουν αμετάκλητα διαβρωθεί. Κάτω από την επιφάνεια των εκλογών και των θέσεων εξουσίας, τα πολιτικά ρεύματα τα οποία αποτέλεσαν τους οργανωτικούς παράγοντες των κοινωνιών, διαιρώντας τους λαούς τους σε μεγάλα στρατόπεδα με βάση τις τάξεις, την πρόοδο ή την αντίδραση, το έθνος ή τους υπερεθνικούς θεσμούς, έχουν χάσει τη δυναμική τους, τη δυνατότητα έμπνευσης ή την ικανότητα απόσπασης συναινέσεων. Επιπλέον, ελάχιστα αντανακλούν τα νέα ζητήματα που δημιουργούν επιπρόσθετες διακρίσεις στις σύγχρονες κοινωνίες, χάνοντας και τη δυνατότητα να λειτουργήσουν ως παράγοντας συνοχής του πολυδιασπασμένου κοινωνικού ιστού.

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2021

O φεμινισμός στην εποχή του μεταμοντερνισμού


O φεμινισμός στην εποχή του μεταμοντερνισμού

*Απόσπασμα από το κείμενο της Έλεν Πλάκροουζ «Γιατί δεν με θεωρώ πια φεμινίστρια», από το 12ο τεύχος του Προτάγματος

Από τη δεκαετία του ’80, άρχισε να διαμορφώνεται μια εσωτερική κριτική στον φιλελεύθερο φεμινισμό. Ο τελευταίος κατηγορήθηκε στο σύνολό του ότι δεν αναγνώρισε τα επιπρόσθετα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Μαύρες και ασιατικής καταγωγής γυναίκες ή οι λεσβίες, και ότι είχε επικεντρωθεί κατά κύριο λόγο στα προβλήματα της μεσαίας τάξης. Επρόκειτο για βάσιμες επικρίσεις στις οποίες καλούμασταν ν’ απαντήσουμε ιεραρχώντας εκ νέου τις προτεραιότητές μας. Πολλές φιλελεύθερες φεμινίστριες άρχισαν, έτσι, να στρέφουν την προσοχή τους στα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας ή να τονίζουν τις ιδιαίτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες που ζουν σε κοινότητες προσκολλημένες σε καταπιεστικές και πατριαρχικές θρησκείες σαν το Ισλάμ, όπως η άσκηση βίας ή ακόμη κι ο ακρωτηριασμός των γεννητικών τους οργάνων για τη δήθεν προστασία της «τιμής» τους. Όλα αυτά λάμβαναν χώρα στο πλαίσιο ενός οικουμενικού φιλελεύθερου φεμινισμού που φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Εκείνη όμως τη δεκαετία αρχίζει εντός των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών μια μετατόπιση προς τον μεταμοντερνισμό, η οποία σταδιακά επηρέασε και τον φεμινισμό. Κάπως έτσι εμφανίζεται λοιπόν η λεγόμενη διαθεματικότητα (intersectionality)[1].

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2020

Τα πάθη του Δον Κιχώτη ή Μπόρχες και μεταμοντερνισμός


από Δημήτρης Γ. Ιωάννου



Ο μεταμοντερνισμός, ένα πνευματικό κίνημα που προδιαγράφει την εμφάνιση της μετανεωτερικότητας (των κοινωνικών δηλαδή και πολιτικών, καθώς και οικονομικών εξελίξεων, από την δεκαετία του ’60 και μετά), διακρίνεται, ως γνωστόν, από τα εξής χαρακτηριστικά: έλλειψη αρχών και σταθερών σημείων αναφοράς, ακραίος σχετικισμός στις αξίες και στην επιστημονική μέθοδο, άρνηση επίσης της αλήθειας και της αντικειμενικότητας. Είναι ένα ρεύμα που ακμάζει ακόμη στα δυτικά, πρωτίστως αμερικανικά, πανεπιστήμια, όπου διδάσκονται ακόμη κατά κόρον ο Derrida, o Foucault, o Lyotard κλπ –και όλα αυτά, αν το συγκεκριμένο ρεύμα σκέψης έχει δεχθεί πια πάρα πολλές επιθέσεις και έχει «αποδομηθεί» η ίδια η αποδόμηση.

Το όλο κίνημα κάνει στην πραγματικότητα θεαματικά την εμφάνισή του στο μικρό διήγημα, που παρουσιάζεται ως δοκίμιο, του Χόρχε Λουίς Μπόρχες «Πιερ Μενάρ, συγγραφεύς του Δον Κιχώτη» (από την συλλογή του «μυθοπλασίες», 1944), το οποίο, επειδή πρόκειται για την απαρχή του ιδεολογικού ρεύματος, προτείνω να εξετάσουμε βαθύτερα. Ίσως έτσι μάθουμε ορισμένα ουσιώδη πράγματα που αφορούν τον μεταμοντερνισμό και τις πηγές του. Στο διήγημα λοιπόν αυτό ο συγγραφέας παρουσιάζεται ως φίλος του νεκρού πια μυθιστοριογράφου και πνευματικού άνθρωπου Πιερ Μενάρ, γι’ αυτό και αναλαμβάνει να υπερασπιστεί τη μνήμη του έναντι μιας αδικίας, που προέκυψε εις βάρος του κοιμηθέντος. Τι έχει συμβεί; Η μαντάμ Ανρί Μπασελιέ δημοσίευσε έναν κατάλογο με τα έργα του Μενάρ, όπου διαπράττεται το «ασύγγνωστο», ασυγχώρητο δηλαδή λάθος να παραλείπονται και να προστίθενται ορισμένα μικροέργα – βρισκόμαστε μπροστά σε μια ειρωνεία, καθότι κάποιο λάθος σε μια προσπάθεια καταλογογράφησης των έργων ενός συγγραφέα δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί «ασυγχώρητο», καθώς εύκολα μπορεί να διορθωθεί. Ωστόσο, πρόκειται για ένα λάθος που αφορά τη «γραφή» – και το όλο διήγημα εξισώνει την ίδια την πραγματικότητα με την γραφή. Προαναγγέλλεται η γνωστή φιλοσοφία του Ζακ Ντεριντά, η «αποδόμηση», κατά την οποία μέσα στη φωνή κρύβεται η γραφή, μέσα στη γραφή η φωνή, μέσα στη φωνή η γραφή κ.ο.κ., στο άπειρο, σε σημείο που δεν μπορεί κανείς ν’ αποφασίσει αν τελικά προηγείται ο «λόγος», η ομιλία, η «φωνή», ως ζώσα έκφραση της βιωματικής εμπειρίας του ανθρώπου, ή το αντίθετο. Πρωτοεμφανίζεται λοιπόν μια νέα άποψη για τη γραφή, η  οποία, ειρήσθω εν παρόδω, κατά τον γαλλοεβραίο φιλόσοφο Εμμανουέλ Λεβινάς γεννά και την συνείδηση. Η «πραγματικότητα» ωχριά μπροστά στη «γραφή», τα συσσωρευμένα ανά τους αιώνες κείμενα δεν είναι οι ανθρώπινες προσπάθειες για να εξευρεθεί η αλήθεια -αυτή εξοβελίζεται πια- , αλλά, μάλλον, θα έλεγε κανείς, η ίδια η αλήθεια. Μια αλήθεια όμως αποκομμένη από το πραγματικό, αυτοαναφορική, που σημαίνει και σημαίνεται μόνο από τον εαυτό της, που αρχίζει και καταλήγει στο δικό της είναι- μια αλήθεια που αναζητά ένα στήριγμα σε ό,τι έχει γραφτεί, αρκεί αυτό να αποσυνδεθεί από το τι «πράγματι» συμβαίνει. Ένας νεοσχολαστικισμός κάνει την εμφάνισή του με τον μεταμοντερνισμό, ο οποίος κατακλύζεται  από τις φωνές των γραμμένων έργων, που στερούνται πια νοήματος. Αντί να παίρνονται στα σοβαρά, ως απόπειρες να εξευρεθεί το ορθό, αντιμετωπίζονται όλα μαζί ως «παράδοση», από την οποία έλκεται όσο τίποτε άλλο ο μεταμοντερνισμός –εφόσον, αρνούμενος την αλήθεια, αδυνατεί και να επιχειρηματολογήσει, να συνεχίσει την προσπάθεια του «ζητείν» και ερευνάν.

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2020

Kορνήλιος Καστοριάδης: Για τη βλακώδη επίκληση του «νέου» κάθε λίγο και λιγάκι


Αποτέλεσμα εικόνας για Kορνήλιος Καστοριάδης: Για τη βλακώδη επίκληση του «νέου» κάθε λίγο και λιγάκι

Μια συναρπαστική συνέντευξη του μεγάλου Έλληνα στοχαστή για τις fake πρωτοπορίες του καιρού μας 13.2.2020 







Ο όρος "πρωτοπορία" συνδέεται συνήθως με καλλιτεχνικά ή πολιτικά κινήματα. Ομως γίνεται επίσης λόγος για "τεχνολογική πρωτοπορία", για "επιστημονική πρωτοπορία", για "επιστημονική έρευνα αιχμής". Ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα σε όλα αυτά τα διαφορετικά πεδία; Tι σημαίνει "πρωτοπορία"; 

 KΟPNHΛIΟΣ KAΣTΟPIAΔHΣ: Θα κάνω πρώτα απ' όλα μια ιστορική παρατήρηση σχετικά με τον όρο "πρωτοπορία". Δεν πιστεύω ότι ο Σοφοκλής, ο Σαίξπηρ, ο Mπαχ ήταν πρωτοπόροι στην εποχή τους. Aυτό δεν σημαίνει ότι τα έργα τους τύγχαναν καθολικής αποδοχής. Yπήρχαν ασφαλώς διενέξεις, διαφορές απόψεων, γούστου, αισθητικής. Aλλά όμως τότε δεν υπήρχε η έννοια της "πρωτοπορίας". 

H έννοια αυτή η οποία προέρχεται από τη στρατιωτική ορολογία και περιγράφει μια ομάδα που προπορεύεται για να εξερευνήσει το χώρο και να κάνει τις πρώτες επαφές με τον εχθρό είναι μια σχετικά πρόσφατη επινόηση. H έννοια της "πρωτοπορίας" συνεπάγεται ότι η Ιστορία είναι και πρέπει να είναι "πορεία προς τα εμπρός" και "πρόοδος". 

Στην καλύτερη περίπτωση, η έννοια αυτή στηρίζεται σε τεράστιες φιλοσοφικές και ιστορικές προϋποθέσεις. Στη χειρότερη περίπτωση, είναι απλώς παράλογη. Διότι είναι παράλογο να λες πως "ό,τι είναι καινούργιο είναι καλύτερο", "ό,τι είναι καινούργιο είναι ωραιότερο" κ.λπ. Kι όμως, αυτή η αντίληψη κυριαρχεί στις μέρες μας. 

 ― Πού και πότε δημιουργήθηκε η "πρωτοπορία"; 


 Κ.Κ.: Οι πρώτες εκδηλώσεις αυτού του φαινομένου εμφανίστηκαν πιθανότατα στη Γαλλία στο τέλος της Παλινόρθωσης (μέσα του 19ου αιώνα) και ασφαλώς στη διάρκεια της εξουσίας του Ναπολέοντα Γ' (1852-1870). Ο Μπωντλέρ καταδικάστηκε για τα "Ανθη του κακού", διότι θεωρήθηκε ότι προσέβαλε τη δημόσια ηθική· ο Μανέ δημιούργησε σκάνδαλο με τον πίνακά του "Ολυμπία"· ο Ρεμπώ... κ.λπ. 
Σελίδα από τα Άνθη του Κακού, του Μπωντλαίρ

Σάββατο 31 Αυγούστου 2019

Μεταμοντερνισμός και ελληνική σιωπή

Ενώ ξεκίνησε ως ένα δυναμικό ακαδημαϊκό κίνημα τη δεκαετία του 1980 στα αμερικανικά πανεπιστήμια, με την αμφισβήτηση των επικρατουσών επιστημονικών πεποιθήσεων στο πεδίο των ανθρωπιστικών επιστημών, η πνευματική καταιγίδα του μεταμοντερνισμού, εκουσίως ή ακουσίως, αποτέλεσε το ιδεολογικό όπλο της παγκοσμιοποίησης και της αλλαγής των μέχρι τότε υφιστάμενων πολιτικών και κοινωνικών αξιών και πεποιθήσεων.

Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Ο μεταμοντερνισμός επέβαλε την αρχή της «καθολικής απουσίας της αντικειμενικότητας», ισχυριζόμενος ότι «κανένα ιστορικό και εθνικό αφήγημα δεν είναι γνήσιο. Κάθε ισχυρισμός είναι ύποπτος από τη στιγμή που γίνεται αποδεκτός ως αληθινός». Η καθολική αμφισβήτηση κυρίως ξεκίνησε με τη θεωρία του «αφροκεντρισμού», που πρεσβεύει ότι ολόκληρος ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι προϊόν κλοπής από την αρχαία Αίγυπτο.
Οι θέσεις της αφροκεντρικής θεωρίας παρουσιάστηκαν μέσα από το έργο του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Κορνέλ Μάρτιν Μπερνάλ «Μαύρη Αθηνά», που ισχυρίζεται ότι το ιστορικό αφήγημα της αρχαίας Ελλάδας είναι ψευδές, επειδή έχει κατασκευαστεί με ρατσιστικά και αποικιοκρατικά κίνητρα από τους Ευρωπαίους ιστορικούς του 18ου και του 19ου αιώνα, ώστε να εδραιωθεί η ρατσιστική «άρια άποψη της Ιστορίας» και συνεπώς να προβληθεί η ανωτερότητα των ευρωπαϊκών λαών έναντι όλων των άλλων.
Η θεωρία του Μπερνάλ, παρά το γεγονός ότι καταρρίφθηκε από τη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα με πρωτεργάτες τους ακαδημαϊκούς Μέρι Λέφκοβιτς και Γκάι ΜακΛίν Ρότζερς μέσα από το έργο τους «Αναθεωρημένη Μαύρη Αθηνά» -επειδή αφενός δεν στηρίζεται σε πραγματικά ιστορικά στοιχεία, αφετέρου έχει τα ίδια ρατσιστικά κίνητρα με αυτούς που κατηγορεί-, ουσιαστικά επικράτησε τη δεκαετία του 1990 στους ακαδημαϊκούς κύκλους, και κυρίως στους Αφροαμερικανούς, ως «πολιτικώς ορθή». Η σύγκρουση μεταξύ των αφροκεντριστών και των «ινδοευρωπαϊστών» ήταν σφοδρότατη, με αποτέλεσμα μια ολόκληρη γενιά Αμερικανών φοιτητών, που αργότερα θα κατελάμβαναν τις ηγετικές θέσεις και θα διαμόρφωναν τη διεθνή πολιτική σκηνή, να έχει διδαχθεί ότι οι αρχαίοι Ελληνες (και συνεπώς και οι σημερινοί) υπήρξαν κλέφτες και απατεώνες, σχολιάζει η Μέρι Λέφκοβιτς. Ο Μπερνάλ στο έργο του προχωρά ακόμη περισσότερο, ψέγοντας τους Ευρωπαίους ότι με βάση ρατσιστικά κίνητρα υπερασπίστηκαν την Ελληνική Επανάσταση του 1821, επειδή οι Ελληνες είναι μια ευρωπαϊκή φυλή που επαναστάτησε εναντίον των Ασιατών Τούρκων.

Κυριακή 16 Ιουνίου 2019

Μεταμοντέρνα διολίσθηση στην ανθρωπολογική εκμηδένιση versus εθνικές κοσμοθεωρίες και εθνικοί πολιτισμοί. Κονδύλης, μεταμοντερνισμός και ανθρωπολογικές παλινδρομήσεις.

Ακατάσχετη μεταμοντέρνα φλυαρία, τελευταία, για το «πως πρέπει να είναι (ο μεταμοντέρνος) άνθρωπος». Μεγάλα πλήγματα επίσης κατά της αισθητικής, της λογικής και του ορθολογισμού των ανθρώπων. Εκθειάζονται διεστραμμένες έξεις (δεν μιλάμε για εκ φύσεως ιδιότητες κάποιων ανθρώπων, βλ. πιο κάτω), η ελευθεριότητα (ονομάζεται βέβηλα ελευθερία), τα «δικαιώματά» κάποιοι τα οικειοποιούνται αυθαίρετα (εδώ έχουμε σύγχυση μεταξύ πολιτικών δικαιωμάτων και δικαίωμα στην ασυδοσία, στις έκλυτες αντί-αισθητικές συμπεριφορές) και τις εκ φύσεως κάθε είδους ανθρώπινες ιδιαιτερότητες μειονοτήτων τις γενικεύουν για να καλύπτει κάθε είδους αντί-αισθητικές αυθαιρεσίες (τις οποίες καταχρηστικά και ανήθικα εκμεταλλεύονται για να γενικευθεί η συμπάθεια σε διαστροφές που επέφεραν οι αδυσώπητες λειτουργικές ανάγκες της μεταμοντέρνας εποχής). Για την «ισότητα», επίσης τα ίδια ισχύουν (εδώ έχουμε σκόπιμη πρόκληση σύγχυσης με χυδαία εξομοίωση και εξίσωση που παραβλέπει όχι μόνο την αισθητική και την ιδιοσυστασία του κάθε ανθρώπινου όντος αλλά και τις επιταγές για κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένες ιεραρχίες του πολιτικά πολιτισμένου βίου).

Το παρόν κείμενο για τον μεταμοντερνισμό ούτε το πρώτο είναι ούτε το τελευταίο. Στο τέλος του παρόντος παραθέτω αυτούσια μερικές δεκάδες αποσπάσματα από τον Κονδύλη συναφή με σύγχρονα και επίκαιρα ζητήματα.
Σίγουρα, όσο και αν σε κάποια κράτη που κατηφορίζουν προς την Άβυσσο συζητήσεις περί αυτών περίπου «απαγορεύονται» ή ακόμη και εξεζητημένα «λογοκρίνονται», αναμφίβολα αποτελούν τα μεγάλα ζητήματα του μέλλοντος. Είναι η διαφορά
  • Φυσικού/φυσιολογικού και αφύσικου / διαστρεμμένου,
  • λογικού και παράλογου,
  • ορθολογισμού και παράκρουσης.
Πολιτικός πολιτισμός σημαίνει σμίλευση των επιταγών του συλλογικού βίου εντός των πολιτικών ομάδων (σήμερα των κρατών) για πρόοδο, υψηλά επιτεύγματα στην τεχνολογία, την τέχνη, τα γράμματα και οτιδήποτε άλλο νοούμενο φυσικά, λογικά και ορθολογιστικά δυναμώνει την ανθρωπολογική υπόσταση, την αισθητική και την ευημερία, την ευταξία και την ευνομία. Προϋπόθεση είναι δημοκρατικός προσανατολισμός προς την Πολιτική ελευθερία και η κοινωνικοπολιτική σμίλευση της πολιτικής ηθικής, της διανεμητικής δικαιοσύνης και των νόμων.
Όσοι εκ φύσεως ή εξ ατυχήματος μειονεκτούν τυγχάνουν αυτονόητης θετικής διάκρισης.Διασφαλίζεται η ευημερία τους και ο πολιτισμένος άνθρωπος τους συμπεριφέρεται με αγάπη και συμπάθεια. Αυτό όμως είναι ένα πράγμα και άλλο η καταχρηστική εκμετάλλευση αυτών των ανθρώπων που χρειάζονται συμπάθεια και βοήθεια για να αναμιγνύονται διαφορετικές καταστάσεις με σκοπό να ενθαρρυνθεί η παρακμή, η διαστροφή και η παγίδευση ανυποψίαστων στα ανθρωπολογικά θανατηφόρα γρανάζια της μεταμοντέρνας εκμηδένισης. 

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2019

Η Θεατρική Φάρσα Δημοκρατίας στη Δύση και ο κυρίαρχος στο παρασκήνιο ολοκληρωτισμός


Του Rainer Mausfeld, Ζero Hedge

[Γραμμένο με το νυστέρι πεπειραμένου οξυδερκούς χειρούργου, αν και από καθηγητή άλλης ειδικότητας, το σπάνιας κοινωνικής σημασίας κατωτέρω άρθρο, η μυστική διεθνής σπείρα με το ψευδώνυμο «Ακεραιότητα» και άλλες ανάλογες μυστικές υπηρεσίες, δεν θα μπορέσουν –όσο και αν λαχταρούν- να το στιγματίσουν ως Fake Story, ψευδή είδηση, φτιαχτή από τους καταχθόνιους εχθρούς στον Βορρά. Ο συντάκτης του είναι καθηγητής Emeritus της Ψυχολογίας στο γερμανικό πανεπιστήμιο του Κιέλου και προβαίνει με αυτό σε μιαν εξονυχιστική ανατομική ανάλυση των πολιτικών μηχανισμών και των ψυχοτεχνικών μεθόδων παραγωγής του νεωτερικού ανθρωπίνου τύπου, τελείως στερημένου δυνατότητας επιλογής αλλά και προσωπικής κρίσης και βούλησης για δημοκρατία και ελευθερία, του οποίου ο κοινωνικός βίος απορροφάται πλήρως από τον ρόλο του πολιτικά αδιάφορου καταναλωτή. Τα αποτελέσματα, αυτής της μακράς και πεισματικής αναμορφωτικής διαδικασίας, τα υφιστάμεθα και τα βλέπουμε καθημερινά, οι ευτυχείς πολίτες της Δυτικής «δημοκρατίας», αλλά μόνον ως υποκείμενα, θεατές ή ανύποπτοι κομπάρσοι, αυτού του μακάβριου θεάτρου. Ο Rainer Mausfeld, με αυτό το άρθρο του, μας εισάγει και μας ξεναγεί στις σκοτεινές στοές, με τα μεφιστοφελικά εργαστήρια, όπου εκπονούνται οι οργανωτικές μορφές εξουσίας και οι ψυχοτεχνικές χειραγώγησης της νοητικής λειτουργίας του πολίτη, για την υποταγή της στην υπηρεσία των στόχων του αθέατου σκηνοθέτη του Θεάτρου Δημοκρατίας. Προσφέρει έτσι γνώση πολύτιμη, « απαραίτητη για την ανάπτυξη μιας στρατηγικής αποτελεσματικής αντίστασης,σε μιαν ισχύουσα τάξη που στηρίζεται στην δύναμη και στη βία»]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Οι πολίτες έχουν απογυμνωθεί από τα πολιτικά δικαιώματά τους και έχουν υποβληθεί σε ψυχολογικό εθισμό μείωσής τους σε υπόσταση απαθών καταναλωτών. Στις τελευταίες δεκαετίες η δημοκρατία έχει αντικατασταθεί από την ψευδαίσθηση της Δημοκρατίας. Νέες μορφές οργάνωσης της εξουσίας και ψυχολογικές μέθοδοι χειραγώγησης του υποσυνειδήτου μας προστατεύουν τους ισχυρούς από τους κινδύνους της δημοκρατικής ενδυνάμωσης και ενισχύουν την θέση τους.

Δημοκρατία και ελευθερία. Δυο λέξεις που είναι φορτισμένες με ανήκουστες κοινωνικές υποσχέσεις και που μπορούν να ελευθερώσουν τεράστιες δυνάμεις ενέργειας για την αλλαγή και την πραγματοποίηση τους. Τι συνέβη, όμως; Ποτέ στο παρελθόν δυο λέξεις, που είχαν ταυτιστεί με τόσο φλογερές ελπίδες, δεν είχαν αδειαστεί από την αρχική τους έννοια σε τόσο δραματική έκταση. ΄Εχουν παραποιηθεί, βιαστεί, διαστρεβλωθεί και έχουν αντιστραφεί εναντίον εκείνων των οποίων οι σκέψεις και οι πράξεις εμπνέονται από αυτές.

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018

Μεταμοντερνισμός - Κώστας Κολοκυθάς

Μεταμοντερνισμός

Επιστημολογικά (όσον αφορά την επιστήμη) τις τελευταίες δεκαετίες έχει προκύψει μια αλλαγή της συλλογιστικής, η οποία δεν είναι ούτε για καλό και δεν είναι και ‘αθώα’.
Ποια είναι αυτή;
Ο μεταμοντερνισμός.
Με απλά λόγια όλα τα κοινωνικά φαινόμενα δεν κρίνονται στο πλαίσιο που τα γέννησε και που τα ορίζει, αλλά μελετώνται ξεκομμένα από την εποχή τους με τα γυαλιά του σήμερα και ακόμη χειρότερα με τις αγκυλώσεις του σήμερα, λέγε με πολιτική ορθότητα.
Έτσι λ.χ. η Γαλλική Επανάσταση μπορεί να είναι για τα μπάζα γιατί αντιμετώπισε με σκληρή καταστολή τους εχθρούς της (λ.χ. γκιλοτίνα), δεν έδωσε ψήφο στις γυναίκες ενώ την ίδια ώρα μπορεί να κατηγορηθεί και για ‘εθνικισμό’, μιας και ο εθνικός της ύμνος είναι πολύ βίαιος ενάντια στους ξένους εχθρούς (δες τη Μασσαλιώτιδα). Άλλο αν η Γαλλική Επανάσταση πραγματοποιήθηκε δύο και πλέον αιώνες πριν, σε άλλο πλαίσιο και με άλλα επίδικα.
Υπάρχει όμως και συνέχεια.
Βασικό στοιχείο του μεταμοντερνισμού δεν είναι απλά ότι όλοι έχουν σήμερα δικαίωμα στη θέση και την έκφραση της, αλλά κυρίως ότι όλοι πάνω-κάτω έχουν δίκιο. Έτσι φονιάς και θύμα μάλλον έχουν εξίσου δίκιο. Εξουσιαστής και εξουσιαζόμενος το ίδιο. Δίκιο έχει τόσο αυτός που απειλεί με το όπλο όσο κι εκείνος που τον υπακούει.
Τι εντέλει προκαλεί αυτό;
Στις ανθρωπιστικές επιστήμες έχει επέλθει μια γενικευμένη αοριστολογία και υποκειμενικότητα, αρκετά συχνά και μια εκτεταμένη μπουρδολογία. Όλοι εν δυνάμει έχουν δίκιο, ό,τι παλιό δεν είναι ταυτόσημο του ιδεατού σημερινού είναι για πέταμα, ενώ πολύ συχνά ξεφυτρώνουν «επιστημονικοί» τομείς που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στις ανάγκες της κοινωνίας (λ.χ. ιστορία των συναισθημάτων κ.α.).
Κι αυτό μόνο αθώο δεν είναι.

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2018

Ο Φασισμός της Ελίτ (Μεταμοντέρνα Αριστερά -13)


Του Ηλία Παπαναστασίου
«Ένα Φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη, το Φάντασμα του Εθνο–λαϊκισμού.Από τον Γιουνκέρ μέχρι τον Μοσκοβισί, από τον Τουσκ έως τον Μακρόν και από κει μέχρι τον Τσίπρα, όλοι οι Πολιτικοί Αρχηγοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι Ελίτ που εκπροσωπούν ωρύονται κατά του Φαντάσματος του Εθνο–λαϊκισμού, δηλαδή των λαών της Ευρώπης– Ιταλία, Γαλλία, Μ. Βρετανία – που είχαν την αναίδεια να αμφισβητήσουν τις επιταγές των Αγορών και της Κυριαρχίας του Ευρωιερατείου δηλαδή του Χρηματοπιστωτικού Καπιταλισμού.

Η παραπάνω παράγραφος– απόσπασμα θα μπορούσε να είναι μια παράφραση του γνωστού «Μανιφέστου» των Μαρξ/Ένγκελς και ίσως μια εισαγωγή στο τι είναι «Εθνολαϊκισμός» και ποιος είναι ο Αληθινός και όχι ο Fake Φασισμος… 

Σύμφωνα λοιπόν με το «Ευαγγέλιο του Εθνικολαϊκισμού», όπως μας πληροφορούν οι Ελίτ και τα αντικειμενικά (…) Μέσα Ενημέρωσης που τις υποστηρίζουν, Εθνικολαϊκισμό έχουμε: 

α). Καταρχάς όταν διαμαρτύρονται οι Μάζες–αδιαμόρφωτες, αμόρφωτες, ανημέρωτες και συνωμοσιολογικές, δηλαδή χύδην όχλος…– για όποια περικοπή των Δικαιωμάτων ή Οικονομικών Όρων της Ζωής τους. 

Π.χ. αντί οι Μάζες – με μ κεφαλαίο– να πανηγυρίζουν για την σαρωτική αλλαγή των εργασιακών και οικονομικών όρων της ζωής τους που προτείνει ο μέγας Γκουρού της Μεταμοντέρνας Αριστεράς/Σοσιαλδημοκρατίας Εμμανουέλ Μακρόν καταφεύγουν σε τέτοια εξτρεμιστικά, αντι–δημοκρατικά, αντι–κοινοβουλευτικά και αναξιοπρεπή μέσα όπως οι Απεργίες, οι Συγκεντρώσεις και τα θορυβώδη Συλλαλητήρια. 

Σημειωτέον – συν τοις άλλοις …– πως τα Συλλαλητήρια τρομάζουν τους Επενδυτές, ανεβάζουν τα Spreads και σοκάρουν το Τουρίστες που θέλουν να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα δίπλα στον Σηκουάνα. Μιλάμε για αχαλίνωτο και προσχεδιασμένο μποϋκοτάζ της Οικονομίας… 

β). Όταν οι Μάζες δεν συντονίζονται με τα Πολιτιστικά και «Δικαιωματικά» γούστα της Ελίτ. Δεν σκέφτηκες αγαπητή Μάζα, πως πέρα από τους αγώνες και τα δικαιώματα στην εργασία και στους μισθούς, υπάρχει και το Gay Pride;;; (Κατά πως έλεγαν παλαϊότερα οι «Ρηγάδες» – Φοιτητικοί Προπάτορες και ιδεολογικά φρούτα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ– πως «Εκτός από τον Ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά»). 

Κυριακή 1 Ιουλίου 2018

ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ… «Κάποιος Ντεριντά…»!

του Γιάννη Κων. Κρούσου
Κάποιος Ντεριντά ανακάλυψε κάπου τον όρο και τον εισήγαγε στη γλώσσα.
«Ο Ντερριντά απέφυγε μέχρι τέλους να δώσει έναν ορισμό στην αποδόμηση ακριβώς γιατί η αποδόμηση ήταν μια στρατηγική και όχι μια μέθοδος. Η αποδόμηση χαρακτηριζόταν από μια δυναμική ανατροπής ηγεμονικών κατασκευών του λόγου. Αλλά ως τέτοια στρατηγική δεν μπορούσε ποτέ να καθορίζεται με ορισμό. Στην επιστολή προς Ιάπωνα φίλο ο Ντερριντά γράφει ότι η αποδόμηση είναι μια λέξη που θα έπρεπε τελικά να εξαφανιστεί. Μια δυναμική του λόγου καθιστά κάθε διατύπωση έρμαιο της δικής της αποδομησης. Αλλά είναι η ευθύνη κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου να επιλέξει και να οργανώσει την δολιοφθορά απέναντι σε εκείνο το πεδίο της ηγεμονίας που αξίζει να χτυπηθεί στην εκάστοτε συνθήκη»(Από το wiki, για να μη πάμε στον πρωτότυπο λόγο).
Το wiki υποτίθεται ότι υπάρχει για να εξηγεί και να εκλαϊκεύει, αυθεντικά. Αν δεν τα καταλάβατε όλα, δεν πειράζει.
Κατάλαβε η CIA το πόσο χρήσιμη είναι τούτη η μέθοδος διάλυσης των κατεστημένων αντιλήψεων κι αυτό αρκεί.
http://www.toperiodiko.gr/%CE%B7-cia-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%C…/…
Κι επειδή την έχουμε παρεξηγήσει, η CIA είναι το μακρύ χέρι των «αγορών», αλλά και αυθεντικός εκπρόσωπος του Δυτικού Πολιτισμού. Διδάσκει και διαδίδει τέχνη, ιδέες, φιλοσοφία κλπ. Ήταν ο μεγαλύτερος πολιτιστικός οργανισμός του κόσμου μετά τον Β. Πόλεμο. Σήμερα έχει πολλούς ανταγωνιστές-συναγωνιστές(ΜΚΟ).
Ο Ζακ Ντεριντά
Μετά τον Ντεριντά τσίμπησαν κι άλλοι, που τους είπαν φιλόσοφους. Π.χ. ο Ρολάν Μπαρτ. Αυτός είπε το περίφημο ότι ένα κείμενο γράφεται από μόνο του. Δεν έχει συγγραφέα. (Αργότερα το μάζεψε).

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

Η Μεταμοντέρνα Αριστερά (εξαιρετικό)


Του Ηλία Παπαναστασίου 

 

Ο όρος «Μεταμοντέρνος» (Post Modern) αφορά ουσιαστικά την τάση, προσπάθεια και προδιάθεση αποδόμησης – διάλυσης ουσιαστικά – όλου του «Μοντέρνου» επιστημονικού, θεωρητικού κεκτημένου, δηλαδή όλου του Πολιτιστικού Κεκτημένου της Νεώτερης εποχής από το τέλος του Μεσαίωνα και δώθε. 

Θα χρειαστεί μια σειρά άρθρων για να εξηγήσουμε απλά και στρωτά την αποδομητική - δήθεν εκσυγχρονιστική - τάση των Μεταμοντέρνων Επιστημόνων και των δήθεν ανατρεπτικών τάσεών τους. 

Ουσιαστικά οι Μεταμοντέρνοι μάς πάνε όχι μπροστά, αλλά πίσω από τους «Μοντέρνους» ή νεωτερικούς. Όσο και να διαμαρτύρονται οι Μεταμοντέρνοι και η θεωρία τους, αποτελούν μια Επανάσταση ενάντια στη Λογική και μια ασύντακτη και πρωτόγονη επιστροφή στην Προ-Λογική ή Μυθολογική περίοδο. Καλύπτουν δε την βαθιά αντιδραστικότητά τους με κραυγές επιστημοσύνης και προχωρημένης σκέψης… 

Αφήνοντας για τις μετέπειτα δημοσιεύσεις την ανάλυση των θεωριών τους, σήμερα θα ασχοληθούμε με την Μεταμοντέρνα Αριστερά (Αριστερά εντός εισαγωγικών), επικεντρώνοντας σε πέντε χαρακτηριστικά της για να τονίσουμε την ιδιαιτερότητά της. 

Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017

Ο μετάνθρωπος ξαναχτυπά!

αναδημοσίευση από: https://katavasis.wordpress.com/2017/10/07/trashuman-comes-again/

Ετοίμαζα ένα άλλο κείμενο για να δημοσιευθεί σήμερα στο μπλογκ, όταν είδα σε εφημερίδα την είδηση: “Θα ζούμε για πάντα μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή! Δήλωση κορυφαίου Βρετανού φυσικού” (“Δημοκρατία”, Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2017). Και το κείμενο που ακολουθούσε ήταν μια κακοχωνεμένη περίληψη των τρανσουμανιστικών θεωριών για τον “μετάνθρωπο”. Αλλά, σύμφωνα με το ειδησάριο, δήλωσε και άλλα χαριτωμένα ο κορυφαίος αυτός κύριος στην αγγλική φυλλάδα “The Sun”:
Η αθανασία μπορεί σύντομα να αποτελέσει πραγματικότητα για τον άνθρωπο με ένα… απλό “ανέβασμα” των δεδομένων του ανθρώπινου εγκεφάλου σε ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή[…] Ο Κοξ εξήγησε ότι δεν βρίσκει “απολύτως κανένα λόγο” για τον οποίο η ανθρώπινη νοημοσύνη να μην μπορεί να προσομοιωθεί από υπολογιστές[…] Μια τέτοια εξέλιξη θα μας επέτρεπε να ζούμε σ’ ένα κόσμο απεριόριστων εικονικών εμπειριών και τελικά να πετύχουμε την αθανασία. “Δεν νομίζω ότι τα μυαλά των ανθρώπων διαφέρουν από τους υπολογιστές”, πρόσθεσε ο καθηγητής.
Όταν ακούς από τέτοιες φιλοσοφικές αυθεντίες ότι “τα μυαλά των ανθρώπων (δεν) διαφέρουν από τους υπολογιστές”, τότε βεβαιώνεσαι πως κάτι δεν πάει καλά με τα μυαλά των καθηγητάδων. Η άγνοια, η αμορφωσιά, η αλαζονεία και το απροσμέτρητο θράσος των ακαδημαϊκών ηρώων του μοντερνισμού διαγράφει με μια περιφρονητική μονοκοντυλιά ολόκληρες φιλοσοφίες και μεταφυσικά συστήματα μόνο και μόνο επειδή αναπτύχθηκαν στο παρελθόν και όχι στο… θριαμβευτικό σήμερα. Μίλησε η αυθεντία! Τί να πεις; Το θέμα δεν είναι βεβαίως καινούργιο και το βλέπουμε να επανέρχεται κάθε τόσο, παράλληλα με την άλλη αφήγηση περί της συνεχώς επικείμενης οριστικής λύσης στο ενεργειακό πρόβλημα του βιομηχανισμού (βλ. το κείμενό μου Λες και δεν υπάρχει αύριο…).

Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017

H αναγνώριση της ταυτότητας του φύλου



Μανώλης Γ. Βαρδής    

Ο μετανεωτερικός άνθρωπος εξακολουθεί να σκέφτεται με τους ουτοπικούς όρους του παρελθόντος, χωρίς βέβαια την σαφή αναφορά σε έναν μεταφυσικό Θεό ή στην μακρά πορεία της ανθρώπινης Ιστορίας. Θα μπορούσε εύλογα να αναρωτηθεί κανείς πως από ένα νομοσχέδιο για τα διεμφυλικά άτομα, μπορούμε να καταλήξουμε να συζητάμε, και πάλι, για τη μετανεωτερικότητα;
Και όμως, κάτι τέτοιο οφείλουμε να το δούμε. Δεν είναι τα πάντα μικροπολιτική, κυβερνητικοί ή πολιτικοί αντιπερισπασμοί. Ακόμα και στο βάσιμο επιχείρημα ότι ο εν τοις πράγμασι νεοφιλελευθερισμός της εποχής μας δεν αφορά μόνο στο οικονομικό πεδίο, αλλά θέλει να κυριαρχεί και στο ανθρωπολογικό, κάτι φαίνεται να «λείπει». Οπωσδήποτε ο τεμαχισμός της κοινωνικής πραγματικότητας και η έμφαση στην ανάδειξη επιμέρους, εξατομικευμένων αιτημάτων, δεν δηλώνουν, τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο, από μία διεργασία απόλυτης «ιδιωτικοποίησης» του δημόσιου πεδίου. Είναι αυτονόητο ότι πάντοτε υπήρχαν διεμφυλικά άτομα (αν θυμάμαι καλά, μία τέτοια περίπτωση ήταν και οι ευνούχοι της Βυζαντινής και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), όπως και πάντοτε υπήρχαν ομοφυλόφιλοι, μάγισσες, αιρετικοί, διεστραμμένοι (η αναφορά δεν εξισώνει τα μέρη της πρότασης). Δεν ήταν όμως ποτέ αυτονόητο ότι όλες αυτές οι ανθρώπινες κατηγορίες θα έπρεπε να ρυθμισθούν νομικά ή ιατρικά. Δεν συνιστούσαν lobbies διεκδίκησης δικαιωμάτων.

Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017

Το χρηματιστηριακό ιδεολόγημα της «ατομικής επιλογής»



Με λάβαρο τα «ανθρώπινα δικαιώματα» η χρηματιστηριακή, πλανητική μαφία των ληστών και δημίων της ανθρωπότητας έχει ισοπεδώσει τα ΠΑΝΤΑ και σπέρνει παντού τον ΟΛΕΘΡΟ και την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ… 
Με αυτό το ιδεολόγημα, επίσης, έχει εγκλωβίσει και ενσωματώσει την αριστερά: Την έχει μετατρέψει σε «οργανικό διανοούμενο» της διεθνούς ιμπεριαλιστικής κακουργίας…

Με το ίδιο αυτό ιδεολόγημα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» έχει νομιμοποιήσει, δηλαδή έχει καταστήσει ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, κάθε διαστροφή και νόσο της ιμπεριαλιστικής παρακμής… 

Και εδώ οι προπαγανδιστές που δίνουν το άλλοθι είναι οι ενσωματωμένοι «αριστεροί», οι οποίοι φωνασκούν, σαν υστερικές ύαινες, για «το δικαίωμα του ατόμου να καθορίζει ο ίδιος τη ζωή του»

Με βάση αυτό το μυθολογικό και άκρως αντιεπιστημονικό κατασκεύασμα του «δικαιώματος» της «ατομικής επιλογής» προωθείται, σήμερα η «ατομική επιλογή» («ατομικό δικαίωμα») της επιλογής του φύλου. 

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

Από τον καημό του ενός στον διευθυντικό ή συγκρουσιακό εκσυγχρονισμό

π. Νικόλαος Λουδοβίκος

- 'Eναυσμα: Οι Διαλεκτικές των Εκσυγχρoνισμών* (με αφορμή τον Καημό του Ενός)

Πρόθυμα θά συμφωνούσαμε πώς ἐπείγει τά μέγιστα νά ἀναρωτηθοῦμε ἄν εἴμαστε θύματα τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ.
Ἀπό τό Μεσαίωνα μέχρι τόν Beaudelaire ἀλλά καί τόν Edgar, Morin καί ἄλλους συγχρόνους, ὁ μοντερνισμός -μέ «βεβαιότητα καί ἀμός εἶναι λοιπόν τό κλειδί τῆς ἱστορίας, δηλαδή αὐτῆς πού ἀποκαλεῖται «νεώτερη ἱστορία», γιά χάρη τῆς ὁποίας ὑπῆρξε ἄλλωστε, ἐννοεῖται, ἡ Ἀναγέννηση, τῆς ὁποίας δημιούργημα εἶναι, μέ τή σειρά της ἡ ἔννοια τοῦ Μεσαίωνα. Κατόπιν τούτων ἡ Δύση προβαίνει, ex officio, ὡς διεκδικητής τοῦ ἐσχάτου νοήματος τῆς Ἱστορία// εἶναι τυχαῖο ἄραγε πώς γιά ὅλους τούς μή Δυτικούς λαούς ὁ ἐκσυγχρονισμός ὑπῆρξε ἀνέκαθεν, ὅπως τό παρατηρεῖ ὁ Jaques le Goff, ἀπολύτως ταυτόσημος μέ τόν ἐκδυτικισμό;
Θά ἦταν γοητευτικό νά ἐξερευνούσαμε, ἔστω ἀκροθιγῶς, μαζί μέ τόν Sir Isaiah Berlin τό πνευματικό ἀρχέτυπο τοῦ μοντερνισμοῦ, στίς ρίζες τοῦ Ρομαντισμοῦ[2]. Ὄχι μόνον διότι ἡ διαμάχη μεταξύ Ρομαντισμοῦ καί Κλασσικισμοῦ ὑπῆρξε τό θεμελιῶδες νεώτερο μοντέλο τῆς πάλης μεταξύ Νέου καί Παλαιοῦ, ἀλλά καί ἐπειδή ὁ Ρομαντισμός παρέσχε καί ἐξακολουθεῖ ἀκόμη νά παρέχει τό πλαίσιο τοῦ νεωτερικοῦ πνευματικοῦ περιεχομένου τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ -ἀσχέτως ἄν ὁ τελευταῖος στόν μή Δυτικό κόσμο παρεισδύει κυρίως μέ τή μορφή οἰκονομικῶν καί ἀναπτυξιακῶν σχημάτων. Κατά τόν Berlin λοιπόν στήν ρίζα τοῦ Ρομαντισμοῦ κατ’ ἀρχήν βρίσκεται ἡ ἀντίληψη πώς ὁ πυρήνας τῆς πραγματικότητας εἶναι δημιουργία, ἐφεύρεση, κατασκευή ἐκ τοῦ μηδενός - πώς δηλαδή ὁ προσωπικός κόσμος τοῦ καθενός εἶναι ἐντέλει ὅπως ἐμεῖς τόν φτίαχνουμε. Δεύτερο στοιχεῖο, συνδεμένο μέ τό πρῶτο, ἀποτελεῖ ἡ ἀντίληψη πώς δέν ὑπάρχει καθορισμένη δομή τῶν πραγμάτων, ἀλλά ἀέναη συμπαντική αὐτοδημιουργία.

Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017

Π. Ήφαιστος, ΤΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ, Η «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» και συνθήκες που την κατεδαφίζουν.

Στα αποσπάσματα που ακολουθούν μετά το εισαγωγικό σημείωμα δεν συμπεριλαμβάνονται παραπομπές στις πηγές και οι επεξηγηματικές σημειώσεις τέλους. Τα περισσότερα εντός εισαγωγικών είναι από τον Παναγιώτη Κονδύλη – Η έμφαση με υπογράμμιση μερικών λέξεων ή φράσεων προστέθηκε για τις ανάγκες του παρόντος
Kosmo8ewria
Σύντομη εισαγωγή. 
Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο «Κοσμοθεωρία των Εθνών». Υπάρχει κίνδυνος τα αποσπάσματα αυτά να δώσουν μια πολύ ελλειμματική εικόνα των αναλύσεων που γίνονται εκεί όπου επιχειρείται μια προσανατολιστική ανάλυση (Το Θουκυδίδειο «Παράδειγμα» της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής και οι «επιστημονικές επαναστάσεις» http://wp.me/p3OlPy-Lb) για τις τάσεις που αναπτύσσονται διαχρονικά υπογραμμίζοντας τις ειδοποιούς διαφορές του περάσματος από τον μοντερνισμό στον μεταμοντερνισμό. Στο τέλος παρατίθενται τα περιεχόμενα του βιβλίου.

       Η έμφαση δίνεται στην Νεοτερικότητα (με «ο» και όχι «ω»): Η Νεοτερικότητα παρά το ότι σε σύγκριση με τον Θεοκρατικό Μεσαίωνα αποτελεί πρόοδο είναι οπισθοδρόμηση εάν συγκριθεί με την κλασική εποχή ή και δημοκρατικά συγκροτημένα κοσμοσυστήματα όπως η Βυζαντινή Οικουμένη. Η Νεοτερικότητα είναι ο ευρύτερος φαρδύς δρόμος των Νέων Χρόνων μέσα στον οποίο οι κοινωνικές οντότητες αυτό-θεσπίζονται ερήμην ή κόντρα στα μοντερνιστικά διοικητικά εποικοδομήματα (μοντερνισμός: ο στενότερος αντί-πνευματικός δρόμος που κυριάρχησε ως ιδεολογική προσέγγιση πρόταξης «θεσμών» που κατασκευάζουν την πολιτική ανθρωπολογία αντί τού αντίστροφου, δηλαδή δημοκρατικές προσεγγίσεις που ορίζουν τους θεσμούς κάθε κοινωνίας σύμφωνα με την κοινωνική τους ετερότητα). Αυτά τα έτσι κατασκευασμένα διοικητικά εποικοδομήματα που ονομάστηκαν «κράτη» ορθά νοούμενα δεν είναι Πολιτείες σύμφωνα με την κλασσική έννοια του όρου.

Εξ ου και υιοθετώ, σύμφωνα και με το σκεπτικό του Γιώργου Κοντογιώργη, το Νεοτερικότητα με «ο», δηλαδή «νέο» και όχι με «ω» που παραπέμπει σε μια δήθεν πολιτική κοσμογονία όπου οτιδήποτε υπήρξε πριν τον 16 αιώνα ήταν, δήθεν, «προ-πολιτικό». Αυτό κατά βάση διατείνονται αυτάρεσκα όσοι γνωρίζουν μερικά μόνο και δογματικά διατυπωμένα μοντερνιστικά μονοπάτια των Νέων Χρόνων παραβλέποντας τόσο τον ευρύτερο φαρδύ δρόμο της  Νεοτερικότητας όσο και τον απέραντο ανοδικά  κινούμενο πολιτικό πολιτικό πολιτισμό που αρχίζει από τα Ομηρικά χρόνια, διασχίζει την πρώιμη κλασική, κλασική, Ελληνιστική και Ρωμαϊκή εποχή για να ανέλθει στα υψηλά δώματα της μετακρατοκεντρικής (όχι μετακρατικής) κοσμοσυστημικής πολιτικής συγκρότησης, πρωτίστως δε την χιλιετή Ανατολική Ρωμαϊκή