Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΚΔΥΤΙΚΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΚΔΥΤΙΚΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 28 Ιουλίου 2020

Η απεδαφικοποίηση του πολιτιστικού προϊόντος

Αποτέλεσμα εικόνας για Η απεδαφικοποίηση του πολιτιστικού προϊόντος

 Α μια απλή περιήγηση στους χορηγούς, αποκλειστικούς ή όχι, των πολιτιστικών δραστηριοτήτων της πρωτεύουσας για να δει κανείς ότι το μεγαλύτερο μέρος τους, ακόμη και αυτό το οποίο δεν παράγεται με μηχανισμούς των ιδρυμάτων, χρηματοδοτείται έστω από τα ιδρύματα ή από φορείς που σχετίζονται μαζί τους.

Δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι αυτές οι χρηματοδοτήσεις συμβαίνουν σε συνθήκες απεδαφικοποίησης του πολιτιστικού προϊόντος. Η απεδαφικοποίηση αυτή έχει πολλές όψεις. Τη διαπιστώνει κανείς στην μεταβολή σημαντικών παραμέτρων του καλλιτεχνικού έργου: έτσι, ενώ οι θεατρικές παραγωγές έτειναν να ξεδιπλώνονται στο χρόνο, δοκιμάζοντας τους συντελεστές τους και επιτρέποντάς τους να ωριμάσουν στη σχέση τους με το κοινό τους, πλέον διαρκούν λίγες μόνο ημέρες, προσδίδοντας στις μεγάλες θεατρικές σκηνές των Ιδρυμάτων τον χαρακτήρα ενός διαρκούς φεστιβάλ. Το ίδιο ισχύει και τις σκηνικές προδιαγραφές οι οποίες ανέκαθεν σχετίζονταν οργανικά με αισθητικές ή ακόμη και ιδεολογικές επιλογές των σκηνοθετών, π.χ. τα μικρά θέατρα του Κουν ή το Θησείο του Μιχαήλ Μαρμαρινού που είχε σχεδιάσει ο σπουδαίος Χρήστος Παπούλιας, σε αντίθεση βέβαια με τις μεγάλες ιδρυματικές σκηνές που αμβλύνουν τις σκηνικές διακρίσεις. Με την απεδαφικοποίηση σχετίζεται φυσικά και η ολοένα και μεγαλύτερη συσχέτιση του εικαστικού έργου με χρονικές παραμέτρους, όπως στις περιπτώσεις των performance ή των συμμετοχικών έργων.
Πολύ σημαντικότερα όμως, και με βαθύτερες επιπτώσεις, είναι τα διαρκή προγράμματα υποτροφιών και residencies, όπως το Onassis Air ή το Artworks του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Τα προγράμματα αυτά, που φυσικά δεν είναι μόνο ελληνικά, όχι μόνο καλλιεργούν τη συστηματική αποσύνδεση του έργου τέχνης από τις οργανικές σχέσεις που αναπτύσσονται εντός ενός χώρου, χρηματοδοτώντας όλο και περισσότερο μετακινούμενους δημιουργούς που μόνον περιστασιακή σύνδεση έχουν με το περιβάλλον δημιουργίας, αλλά, ακόμη περισσότερο, βάζουν τους καλλιτέχνες σε συνθήκη πρωτοφανούς συναισθηματικού μόχθου, καθώς συχνά οι χρηματοδοτήσεις εξαρτώνται από τον άμεσο ανταγωνισμό των υποψηφίων. […]

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019

Ημέρα των Ευχαριστιών - Η αλήθεια πίσω από τη δεύτερη μεγαλύτερη γιορτή της Β. Αμερικής


Η ευρωπαϊκή εισβολή, υπολογίζεται ότι κόστισε τη ζωή συνολικά σε 110 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι ιθαγενείς Αμερικάνοι εξακολουθούν να είναι οι φτωχότερες εθνοτικές ομάδες στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου.

BOSTON GLOBE VIA GETTY IMAGES
Πλίμουθ  Ημέρα των Ευχαριστιών. Δύο νεαρές Ιθαγενείς Αμερικάνες κοιτάζουν την ρεπλίκα του Mayflower, του πλοίου που έφερε τους πρώτους Ευρωπαίους αποίκους. Για τους ινδιάνους η Ημέρα των Ευχαριστιών είναι Ημέρα Πένθους.
Σήμερα, Πέμπτη 28 Νοεμβρίου, στις ΗΠΑ γιορτάζεται η Ημέρα των Ευχαριστιών (στα αγγλικά: Thanksgiving Day), μια οικογενειακή γιορτή, η οποία υποδηλώνει και την έναρξη της εορταστικής περιόδου για τα Χριστούγεννα.
Ουσιαστικά, πρόκειται για μια ετήσια παραδοσιακή γιορτή η οποία ανήκει στη κατηγορία των φεστιβάλ της σοδειάς. Ανάλογα φεστιβάλ διοργάνωναν πολλοί αγροτικοί πολιτισμοί σ′ ολόκληρο τον κόσμο. Με τη Γιορτή των Ευχαριστιών (Thanksgiving Day) απονέμονται ευχαριστίες προς το Δημιουργό για τα αγαθά που αποκόμισε ο κάθε αγρότης στο τέλος της σοδειάς. Σύμφωνα με τους ιστορικούς, η πρώτη Γιορτή των Ευχαριστιών γιορτάστηκε στα τέλη του 16ου αιώνα σε περιοχές του σημερινού Καναδά. Από τις αρχές του 17ου αιώνα, όμως, ο εορτασμός άρχισε να γίνεται και σε περιοχές των σημερινών ΗΠΑ.
Γενικότερα, η καθιέρωση της γιορτής ξεκίνησε από τους πρώτους Ευρωπαίους αποίκους. Οι απαρχές της ανάγονται στις γιορτές που διοργάνωσαν οι πρώτοι άποικοι μόλις έφτασαν στη νέα ήπειρο, ως ευχαριστήριο προς το Δημιουργό για την ασφαλή άφιξή τους.
ILBUSCA VIA GETTY IMAGES
Ένα από τα έθιμα του Thanksgiving είναι να δίνεται χάρη μια μέρα πριν, σε μια γαλοπούλα, από τον εκάστοτε πρόεδρο της Αμερικής. Το συγκεκριμένο έθιμο φυσικά δεν είναι καινούργιο. Ωστόσο, υπάρχει μία διαφωνία ως προς το ποιος το ξεκίνησε πρώτος. Κάποιοι λένε πως ξεκίνησε το 1947 από τον τότε Πρόεδρο Χάρυ Τρούμαν (Harry Truman). Άλλοι ιστορικοί ισχυρίζονται ότι αυτό ήταν κάτι που είχε ξεκινήσει το 1860, όταν ο Αβραάμ Λίνκολν (Abraham Lincoln) έδωσε χάρη σε μια γαλοπούλα, την οποία είχε για κατοικίδιο ο γιος του, Tad. Αξίζει βέβαια να πούμε ότι μια γαλοπούλα μπορεί να σώζεται, αλλά περίπου 46 εκατομμύρια άλλες, όχι. 

Πέμπτη 11 Μαΐου 2017

Η επιβίωση του ελληνισμού επιβάλλει τον εκσυγχρονισμό του με βάση την μακραίωνη παράδοσή του

Πίνακας του Σωτήρη Σόρογκα 
  Η επιβίωση του ελληνισμού ως συνόλου επιβάλλει τον εκσυγχρονισμό του όχι βάσει ξένων προτύπων αλλά της μακραίωνης παράδοσής του
                    «Αν ο ελληνισμός θέλει να επιβιώσει ως  διακεκριμένη ταυτότητα, το πρώτο που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να παράγει όσα τρώει. Δεν εννοώ διόλου κάποιαν οικονομική αυτάρκεια με την παλιά έννοια, αλλά την απαλλαγή από την πολιτική και την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού.»
                                                                                              Παναγιώτης Κονδύλης
Δημοσιεύτηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ, τεύχος 373ο
 του Ιωάννη Χρ. Ιακωβίδη  
  Επιστημονικός Συνεργάτης στο Κέντρο Ανατολικών Σπουδών
  του Παντείου Πανεπιστημίου. Διαπιστευμένος αρθρογράφος του περιοδικού ΕΠΙΚΑΙΡΑ
      Η στρέβλωση της Ιστορίας, η αριστεία σε διωγμό και ο σταδιακός εξοβελισμός των Αρχαίων Ελληνικών από τα σχολεία,  η επιβολή του Μονοτονικού, η περιθωριοποίηση της παράδοσής μας και η ταύτιση του πατριωτισμού με τον εθνικισμό, η κομματοκρατία, η καταναλωτική μανία και η επικράτηση της ήσσονος προσπάθειας, η παρασιτική οικονομία, η διαρκώς εξαπλούμενη διαφθορά και η θεοποίηση του τζόγου αποτελούν όψεις του νεοελληνικού βίου που είχε εντοπίσει ήδη από το 1986 ο καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας, Χρήστος Γιανναράς, στο «Finis Graeciae». Η οικονομική, πνευματική και ηθική  κατάρρευση του παρόντος ανάγεται σε εκείνη την περίοδο.
Ο Γιώργος Καραμπελιάς θεωρεί ότι ο ελληνισμός διαχρονικά δεν έχει ορθοποδήσει μετά το 1204 (Α΄ άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους) ως αυτόνομος χώρος, επειδή οι Γενουάτες, οι Βενετοί και λοιποί Φράγκοι διαμέλισαν τη Ρωμανία και συνετέλεσαν στη διάλυσή της το 1453 από τους Οθωμανούς (σ.σ.: « Το 1204…» διδάχτηκε στο πλαίσιο του μαθήματος «Εθνική ταυτότητα και ελληνισμός της Διασποράς» του καθηγητή στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, Γεράσιμου Καραμπελιά). Το 1830 ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος υπό την προστασία της Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας. Έκτοτε συνεχίζεται η πολιτική, οικονομική και πολιτιστική εξάρτηση από τη Δύση μέσω της Βαυαροκρατίας (1832- 1862), της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας (1863-1974), πλην ενός μικρού διαστήματος  της Αβασίλευτης Δημοκρατίας (1924-35), της γερμανικής Κατοχής (1941-44) και της αμερικανικής επιρροής (1947 και εξής). Με την ένταξη της Ελλάδος στην (τότε) Ε.Ο.Κ.(1979) συνεχίζεται η ανωτέρω διαδικασία πρόσδεσής της στο άρμα του δυτικού κόσμου. Δεν διστάζει να επισημάνει και να ψέξει το γεγονός ότι, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, σημαντική μερίδα των διανοουμένων μας ταυτίζεται με το παρακμάζον πολιτικό σύστημα το οποίο της παρέχει εισοδήματα και αξιώματα, και όχι με τον χειμαζόμενο λαό.
     Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς. Η υπέρβαση
Στο πρόσφατα κυκλοφορήσαν βιβλίο του «Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς. Η υπέρβαση»  θεωρεί ότι η νεοφιλελεύθερη Δεξιά και η εθνομηδενιστική/πολυπολιτισμική  Αριστερά συνιστούν αλληλοσυμπληρούμενες πολύπλευρες διαστάσεις της Παγκοσμιοποίησης, η οποία στηρίζεται στο «άτομο», «τον άνθρωπο χωρίς ιδιότητες» του Ρόμπερτ Μούζιλ ή τον «άνθρωπο –μηχανή», τον « μετάνθρωπο», με την επέκταση της χρήσης τεχνητών οργάνων, την κλωνοποίηση κ.λπ. 
Η Δεξιά προωθεί τον οικονομικό φιλελευθερισμό, ενώ η Αριστερά τον ιδεολογικό και πολιτισμικό. Ταυτόχρονα και οι δύο στηρίζονται στον εργαλειακό Διαφωτισμό. Κατά της μικρής ιδιοκτησίας στρέφονται παραδόξως και οι νεοφιλελεύθεροι και οι μαρξιστές, παρότι υπήρχε από αρχαιοτάτων χρόνων.

Χάνα Άρεντ: το ξερίζωμα του ανθρώπου ως πηγή του ολοκληρωτισμού

Σπύρος Κουτρούλης

Η Χάνα Άρεντ και το έργο της αποτελεί σημείο αναφοράς αλλά  και σε πολλές περιπτώσεις σημείο αντιλεγόμενο. Ανέπτυξε ένα κριτικό λόγο που  επεκτάθηκε, σε διαφορετική αναλογία, σε όλα τα πολιτικά ρεύματα, στον καπιταλισμό, στον σταλινισμό, στον φασισμό. Στο τέλος δυσαρέστησε και το Ισραήλ με αφορμή το έργο της  για την δίκη του Άιχμαν.
Στην χώρα μας έχουν μεταφραστεί πολλά από τα σημαντικά της δοκίμια  όπως,"Περί  βίας", "Για την Επανάσταση",  "Η πολιτική φιλοσοφία του Κάντ" και η "Ανθρώπινη Κατάσταση". Το τελευταίο αποτελεί  ίσως το πιο σημαντικό από τα έργα της, που μεταφράστηκαν. Διαβάζουμε, σε αυτό, εύστοχες επισημάνσεις για την μοναξιά και το ξερίζωμα του σύγχρονου ανθρώπου  που προεικονίζουν πολλές από τις σκέψεις που θα θεμελιώσουν ότι περιγράφει ως το ολοκληρωτικό σύστημα όπως: "στις σύγχρονες περιστάσεις αυτή η αποστέρηση των "αντικειμενικών" σχέσεων  με τους άλλους και της πραγματικότητας  που αυτοί  εγγυούνται έχει καταστεί το μαζικό φαινόμενο της μοναξιάς κι έχει προσλάβει την πιο ακραία  και  πιο αντιανθρώπινη μορφή  της. Ο λόγος της οξύτητας αυτού του φαινομένου είναι ότι η μαζική κοινωνία δεν καταστρέφει μόνο την δημόσια σφαίρα αλλά και την ιδιωτική, δεν στερεί από τους ανθρώπους μόνο την θέση τους μέσα  στον κόσμο, αλλά τον ιδιωτικό τους οίκο, όπου κάποτε ένοιωθαν προφυλαγμένοι από τον κόσμο και όπου, εν πάση περιπτώσει, ακόμη και όσοι  αποκλείονταν από τον κόσμο  μπορούσαν να βρίσκουν ένα υποκατάστατό του στην θαλπωρή της εστίας και στην περιορισμένη πραγματικότητα της οικογενειακής ζωής"[1].
 Η ισχύ ερμηνεύεται ως "ότι συντηρεί την ύπαρξη της δημόσιας σφαίρας, τον δυνητικό χώρο δημόσιας εμφάνισης μεταξύ ενεργούντων και ομιλούντων ανθρώπων"[2] . Ο ελεύθερος χρόνος είναι υποθηκευμένος καθώς  "ο ελεύθερος χρόνος του animallaborans δεν ξοδεύεται πουθενά αλλού εκτός από την κατανάλωση, κι όσος περισσότερος χρόνος του μένει τόσο πιο άπληστες και πιο ακόρεστες γίνονται οι ορέξεις του "[3].
 Στο έργο της Χ. Άρεντ, "Το ολοκληρωτικό σύστημα", παρόμοιες σκέψεις χρησιμοποιούνται  για να ερμηνεύσουν τον ναζισμό και τον σταλινισμό.
 Το έργο της Άρεντ, θεωρείται πλέον κλασσικό παρά τις επιμέρους αντιρρήσεις που μπορούν να διατυπωθούν σχετικά με την προσπάθεια της να ταυτίσει πλήρως τον ναζισμό, τον φασισμό και τον σταλινισμό  και να παρακάμψει τις  εμφανείς  και ουσιαστικές  διαφορές τους. Σε αυτό το σημείο διαφωνούν συντηρητικοί στοχαστές όπως ο Ρ. Αρόν που καταλήγει ότι " η διαφορά ανάμεσα στον κομμουνισμό και στον ναζισμόείναι ουσιαστική, ανεξάρτητα από τις ομοιότητες. Η διαφορά είναι ουσιαστική  εξαιτίας της ιδέας που εμπνέει το ένα και το άλλο εγχείρημα, στη μια περίπτωση η κατάληξη είναι το στρατόπεδο εργασίας, στην άλλη οι θάλαμοι αερίων "[4].

Κυριακή 10 Ιουλίου 2016

"Μάνος Δανέζης: «Ζούμε σ’ ένα matrix…η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου»"

Συνέντευξη: Μαριάνθη Πελεβάνη - 04/05/2014

Μάνος Δανέζης, επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει δημοσιεύσει δεκάδες άρθρα στον Τύπο, εκατοντάδες επιστημονικές εργασίες, διαθέτει ένα πλούσιο συγγραφικό έργο βιβλίων Φυσικής, Αστροφυσικής Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θετικών Επιστημών αλλά και κοινωνικού ενδιαφέροντος. Τα τελευταία χρόνια οι ρηξικέλευθες απόψεις του γίνανε γνωστότερες από τις τηλεοπτικές σειρές «Το Σύμπαν που αγάπησα» και «Έτσι βλέπω τον κόσμο» στην ΕΤ3, όπου υπήρξε (μαζί με τον Δρ Ε. Θεοδοσίου) παρουσιαστής και επιστημονικός υπεύθυνος.
Παρακολουθώντας τον, δεν ξέρω να σας πω αν είναι «ταπεινο-εκκεντρικός», «φευγάτος», ή και υπερ-ευφυής ως επιστήμονας αλλά σίγουρα βαδίζει στον δικό του ρυθμό, προσπαθώντας να μας αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Ο λόγος για τον Μάνο Δανέζη.

Κύριε Δανέζη πιστεύετε ότι ο δυτικός κόσμος καταρρέει;

Σήμερα, όπως όλοι έχουμε αντιληφθεί, οι δυτικές κοινωνίες διέρχονται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές. Ως παράδειγμα αναφέρουμε τη διεθνή οικονομική κατάρρευση που βιώνουμε σήμερα. Όπως είναι φανερό η οικονομική κρίση δεν είναι το αίτιο, αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών. Πίσω από την καταρρέουσα οικονομική δομή, σε κοινωνικό και ηθικό επίπεδο, βρίσκεται ένας καταρρέον πολιτισμός και ομάδες ανθρώπων που την υπηρετούν. Χαρακτηριστικό φαινόμενο αυτής της κατάρρευσης είναι η εγκατάλειψη των αρχών της συλλογικότητας, της κοινωνικότητας και του κοινοτικού πνεύματος, δηλαδή των βασικών στοιχείων δόμησης του πολιτισμού μας.
Η συλλογικότητα έχει αντικατασταθεί από την ιδιώτευση, την υποκειμενικότητα, την ατομικότητα και τον εγωκεντρισμό. Με τον τρόπο αυτό η κοινωνία χάνει τη συνοχή της και αυτοδιαλύεται σε ένα σύνολο συγκρουόμενων ατόμων. Το εγώ αντικαθιστά το εμείς. Το είμαι αντικαθίσταται από το έχω. Με τον τρόπο αυτό ο δυτικός πολιτισμός από κοινωνικός, μετατρέπεται σε εξατομικευμένο, υστερόβουλο, ωφελιμιστικό και συν τω χρόνω φθείρεται, διαφθείρεται, και καταρρέει.

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016

Το χάσμα μεταξύ Ελληνικού και Δυτικού Πολιτισμού


Το χάσμα μεταξύ
Ελληνικού και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού
Η σύγκρουση δύο διαφορετικών Πολιτισμών

Δρ Μάνος Δανέζης
Επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής ΕΚΠΑ

Η Πολιτισμική κατάρρευση
Ο Δυτικός Πολιτισμός διέρχεται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κοινωνικής κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαρθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές.
Η οικονομική  κατάρρευση που βιώνουμε, αλλά και η κατάρρευση όλων των κοινωνικών δομών, δεν είναι το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών.
Αυτό που καταρρέει είναι ολόκληρο το «Δυτικό Πολιτισμικό Ρεύμα»όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την μεγάλη επιστημονική επανάσταση του 16ου -17ου αιώνα
Ο Δυτικός Πολιτισμός, άρα και η Οικονομία, από τότε ασπάστηκαν τα φιλοσοφικά και επιστημονικά δόγματα αυτής της Επανάστασης τα οποία όμως ήδη έχουν καταρρεύσει κάτω από τα πορίσματα της σύγχρονης Επιστημονικής Σκέψης.
Με βάση τα δόγματα της Επιστημονικής Επανάστασης του 16ου - 17ουαιώνα, το Δυτικό πολιτισμικό ρεύμα αναγόρευσε την ύλη ως πρωταρχικό και μοναδικό αξιακό γεγονός.
Στο βωμό αυτού του αγαθού και των παραγώγων του, ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός, επί αιώνες, θυσίαζε και θυσιάζει ακόμα, το σύνολο των ανθρώπινων αξιών του, ακόμα και την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Με τον τρόπο αυτό, δημιουργήθηκε ένα υλιστικό και μηχανοκρατικό πολιτισμικό ρεύμα το οποίο κυριάρχησε σε όλο το δυτικό κόσμο, ως μια νέα Δογματική Θεολογία.
Θεός αυτής της θεολογικής δομής είναι η φιλοσοφική έννοια της ύλης. Είναι «πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός».
Οι επί της Γης Απόστολοι και Νομοθέτες του νέου αυτού Θεού είναι οι Χρηματιστηριακοί Οίκοι, οι οποίοι συντάσσουν τις δέκα εντολές, δηλαδή τους κανόνες αγιοσύνης, τους οποίους οι πολίτες πρέπει να τηρούν αν θέλουν να έχουν τις ευλογίες του Θεού της «ύλης».
Το «Άγιο Πνεύμα» αντικαθίσταται από την έννοια του «χρήματος». το οποίο εκπορεύεται από τον θεό της Ύλης ως ανταπόδοση σε εκείνους τους πολίτες που τον υπηρετούν.
Ναοί του Θεού της ύλης, τα χρηματιστήρια και οι τράπεζες.

Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Το χάσμα μεταξύ Ελληνικού και Δυτικού Πολιτισμού


Το χάσμα μεταξύ
Ελληνικού και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού
Η σύγκρουση δύο διαφορετικών Πολιτισμών

Δρ Μάνος Δανέζης
Επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής ΕΚΠΑ

Η Πολιτισμική κατάρρευση
Ο Δυτικός Πολιτισμός διέρχεται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κοινωνικής κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαρθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές.
Η οικονομική  κατάρρευση που βιώνουμε, αλλά και η κατάρρευση όλων των κοινωνικών δομών, δεν είναι το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών.
Αυτό που καταρρέει είναι ολόκληρο το «Δυτικό Πολιτισμικό Ρεύμα»όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την μεγάλη επιστημονική επανάσταση του 16ου -17ου αιώνα
Ο Δυτικός Πολιτισμός, άρα και η Οικονομία, από τότε ασπάστηκαν τα φιλοσοφικά και επιστημονικά δόγματα αυτής της Επανάστασης τα οποία όμως ήδη έχουν καταρρεύσει κάτω από τα πορίσματα της σύγχρονης Επιστημονικής Σκέψης.
Με βάση τα δόγματα της Επιστημονικής Επανάστασης του 16ου - 17ουαιώνα, το Δυτικό πολιτισμικό ρεύμα αναγόρευσε την ύλη ως πρωταρχικό και μοναδικό αξιακό γεγονός.
Στο βωμό αυτού του αγαθού και των παραγώγων του, ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός, επί αιώνες, θυσίαζε και θυσιάζει ακόμα, το σύνολο των ανθρώπινων αξιών του, ακόμα και την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Με τον τρόπο αυτό, δημιουργήθηκε ένα υλιστικό και μηχανοκρατικό πολιτισμικό ρεύμα το οποίο κυριάρχησε σε όλο το δυτικό κόσμο, ως μια νέα Δογματική Θεολογία.
Θεός αυτής της θεολογικής δομής είναι η φιλοσοφική έννοια της ύλης. Είναι «πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός».
Οι επί της Γης Απόστολοι και Νομοθέτες του νέου αυτού Θεού είναι οι Χρηματιστηριακοί Οίκοι, οι οποίοι συντάσσουν τις δέκα εντολές, δηλαδή τους κανόνες αγιοσύνης, τους οποίους οι πολίτες πρέπει να τηρούν αν θέλουν να έχουν τις ευλογίες του Θεού της «ύλης».
Το «Άγιο Πνεύμα» αντικαθίσταται από την έννοια του «χρήματος». το οποίο εκπορεύεται από τον θεό της Ύλης ως ανταπόδοση σε εκείνους τους πολίτες που τον υπηρετούν.
Ναοί του Θεού της ύλης, τα χρηματιστήρια και οι τράπεζες.
Το απάνθρωπο αυτό οικονομικό σύστημα το οποίο καταδυναστεύει τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό στηρίχθηκε σε μια παραχάραξη της έννοιας και της πρακτικής έκφρασης της έννοιας της Λογικής.
Ας δούμε όμως λίγο αναλυτικότερα τις ρίζες αυτού του προβλήματος.

Κυριακή 3 Απριλίου 2016

Η εξέλιξη του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού...



Η εξέλιξη του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού...
Από τους πεταμένους νέγρους στη θάλασσα στις πεταμένες γάτες στη σκάλα...
Ευχαριστώ το φίλο Θανάση Π.

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

Δυτικισμός: γεωπολιτισμική οπτική και νόθος ευρωπαϊσμός


Του Δημήτρη Μάρτου

Από τότε που ο τραπεζίτης Μάρκος Ρενιέρης διατύπωσε το μανιφέστο ενός νόθου –επαρχιώτικου και καιροσκοπικού γεωπολιτισμού: «η Ελλάς είναι Δύση… γιατί αυτό μας συμφέρει να είμαστε» (1842), έχουν πολλαπλασιαστεί οι οπαδοί του «ανήκειν». Καθημερινά γράφονται κείμενα* που δεν κάνουν διάκριση της Δύσης με την Ευρώπη, που ταυτίζουν το δυτικισμό με τον ευρωπαϊσμό και, τελικά, εξασθενούν τις γεωπολιτισμικές δυνατότητες της Ελλάδας.

Ενώ, οι ίδιοι οι Δυτικοί δεν συμπεριλαμβάνουν την Ελλάδα στον κόσμο τους, οι εγχώριοι Δυτικιστές πλειοδοτούν υπέρ μια Δυτικής νοηματοδότησης της Ευρώπης. Τη Δύση την αποτελούν λατινικές καθολικές και προτεσταντικές χώρες, ενώ, ο ελληνικός ορθόδοξος Ανατολικός κόσμος αποτελεί αυτόνομη πολιτισμική οντότητα. Τα κοινά πολιτισμικά υποστρώματα: ελληνική αρχαιότητα, Ρώμη, χριστιανισμός, έχουν συντεθεί διαφορετικά στις δύο ευρωπαϊκές κουλτούρες, κυρίως λόγω του ότι η Δυτική καθολική λατινική μπολιάστηκε από βαρβαρικούς θεσμούς (Οστρογότθων, Βησιγότθων κά), τις σταυροφορίες και την αποικιοκρατία, ενώ, η Ανατολική ορθόδοξη ελληνική δεν υποκατέστησε την πολιτική εξουσία των Βυζαντινών με βαρβαρικούς θεσμούς, ούτε εκπαιδεύτηκε σε σταυροφορικές και αποικιοκρατικές εκστρατείες κ.λπ.

Εκπαιδευμένοι στο δυτικομονόδρομο αποκρύβουν σκοπίμως ότι η αρχαία ελληνική φιλοσοφία και επιστήμη δεν αποτέλεσε πηγή έμπνευσης μόνο για τη Δύση, αλλά και για όλους τους μεγάλους πολιτισμούς στην Ανατολή, ακόμη και για τη δική της αυθύπαρκτη γεωπολιτισμική παρουσία. Στην πραγματικότητα, η Δύση, με τις παπικές μεταρρυθμίσεις του 11ου-12ου αιώνα, την Αναγέννηση και το Διαφωτισμό, αξιοποίησε περισσότερο τα έργα μεγάλων φιλοσόφων και επιστημόνων της Ελλάδας, της Κίνας, της Ινδίας, της Περσίας και της Αραβίας, παρουσιάζοντας τα δάνεια σαν δικές της ανακαλύψεις. Ενώ, όμως, η ανάπτυξη της σκέψης και της επιστήμης στους πολιτισμούς της Ανατολής βασίστηκε στις ανταλλαγές και τη φιλοξενία, στη Δύση βασίστηκε κυρίως στην κλοπή και την εξαπάτηση. Η Δύση έκανετην παγκόσμια γνώση να υπηρετεί τη δύναμή της, τον ιμπεριαλισμό της.

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Να γκρεμίσουμε την Αριστερά του Διαφωτισμού (και άλλα στερεότυπα…)

symphony
Σήμερα έκανα μια ανάρτηση στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook με αφορμή την είδηση για την οργανική κατανομή 178 ιερέων, η οποία ήταν η εξής:

“Παιδιά αυτο το επιχείρημα “προσέλαβε 178 παπάδες αντί γιατρούς ο ΣΥΡΙΖΑ” τα σπάει. Ειναι βγαλμένο απο όλες τις σωστες παραδόσεις τις Αριστεράς. Την επόμενη φορά μην ξεχάσετε το “οι μετανάστες ρίχνουν τα μεροκάματα”…. ‪#‎αντικληρικαλισμος_από_τα_Lidl‬
Πέραν του προβοκατόρικου λόγου (που έτσι κι αλλιώς μπορεί κανείς εύκολα να μου καταλογήσει) και παρόλο που δε ανάλυσα καν τον χυδαίο λαϊκισμό που περιβάλλει τον μέσο αριστερό τρόπο σκέψης όταν πρόκειται για τέτοιες ειδήσεις, θα σταθώ σε κάτι που μου έκανε όντως εντύπωση. Δυο τρεις φίλοι-ες, σπουδαίοι επιστήμονες και αριστεροί άνθρωποι, κάτω από την ανάρτηση αυτή είπαν το ίδιο επιχείρημα:

Η Αριστερά είναι παιδί του Διαφωτισμού (και με μια παραλλαγή ότι “η Αριστερά είναι με τον Διαφωτισμό”). Αυτό πραγματικά με εντυπωσίασε γιατί το ξανασυνάντησα πρόσφατα στο άρθρο του Ραφαήλ Παπαδόπουλου, στο οποίο και απάντησα. Έτσι λοιπόν, με ανάλαφρη διάθεση και με λίγες κλασικές παραπομπές, σκέφτηκα να αποδομήσω αυτό το απαράδεκτο στερεότυπο και κάπως να συμβάλλω λίγο και στον γενικό προβληματισμό της εποχής που είναι “τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε”.

ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ:  Qu’est-ce que c’est…

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Eυρωπαϊσμός, η ανίατη αρρώστια των παρασιτικών μεσοστρωμάτων. Του Φώτη Τερζάκη


Έβλεπα πάλι τις προάλλες τον ίδιο εφιάλτη: απόγευμα στην Πλατεία Συντάγματος, ένα πλήθος συνωστισμένων με Lacoste και με iPod και με τα μεγάλου κυβισμού τζιπ αραγμένα στους παραδρόμους, αφρίζοντας έξαλλο με κονκάρδες και πλακάτ ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ, να θερίζεται από οπλοπολυβόλα στηριγμένα στα μπαλκόνια του «Μεγάλη Βρετάνια», όπως εκείνες τις πρώτες ημέρες του Δεκέμβρη του 1944 ένα άλλο, ρακένδυτο πλήθος σωριαζόταν από τις ριπές των Εγγλέζων τού Σκόμπι… Εκείνο που πιο πολύ με τρόμαξε, ήτανε η άγρια χαρά που ένιωσα στην εικόνα τόσου αίματος, λες κι ένα αρχαϊκό, βαθιά καταχωνιασμένο ένστικτο εκδίκησης ήρθε στην επιφάνεια και βρήκε για πρώτη φορά ικανοποίηση.

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

Ν. Μπερντιάγιεφ: Ἀνατολή καί Δύση

μετάφραση Δημήτρης Μπαλτᾶς
Εἶναι πιθανό νά μιλήσουμε γιά τήν ὕπαρξη δύο ἐσωτερικά συναισθηματικῶν τύπων ἀνθρώπων - ὁ ἕνας κλεισμένος στόν ἑαυτό του, ψάχνοντας γιά τήν τελειότητα μέσα του καί βρίσκοντάς την τελικά, ἐνῶ ὁ ἄλλος ἀγωνιᾶ σχετικά μ’ ἕναν διαφορετικό καί ξένο κόσμο, πού ἔχει ἀνάγκη διαφυγῆς πέρα ἀπό τόν ἑαυτό του καί ψάχνει τήν τελειότητα στήν ἀπεραντοσύνη. Ἡ κουλτούρα τοῦ πρώτου τύπου εἶναι αὐταπόδεικτη. Ἕνας ἀπό τούς πιό ἐκλεπτυσμένους Γάλλους τῆς ἐποχῆς μας, ἕνας ἄνθρωπος μεγάλης κουλτούρας, ὁ Charles Du Bos [1882-1939] λέγει ὅτι οἱ Γάλλοι δέν ἀγωνιοῦν σχετικά μέ τούς ἄλλους κόσμους, κάτι τό ὁποῖο ἐκνευρίζει τούς Γερμανούς ρομαντικούς, καί ἕνας ξένος κόσμος τούς ἐνδιαφέρει μόνον ὡς κάτι ἐξωτικό. Θά ὅριζα αὐτόν τόν τύπο ὡς κλασσικό. Ὁ κλασσικισμός ἐπίσης εἶναι μία ἀναζήτηση τῆς τέλειας μορφῆς μέσα στόν ἴδιο του τόν αὐτάρκη κόσμο. Ὁ κλασσικισμός ἔχει μεγάλη ἐπιτυχία στήν τέχνη, καθώς καί σέ ὅλους τούς τομεῖς. Καί ἡ μεγαλύτερη ἐπιτυχία του, γνωστή στήν ἱστορία, ἀνήκει στόν κόσμο τῆς Ἑλλάδας. Γνώρισε ἀκόμα μία μεγάλη ἐπιτυχία στήν Γαλλία τοῦ 18ου αἰ. Ἀλλά ὑπάρχει ἕνας θεμελιώδης νόμος τῆς ζωῆς, ὁ ὁποῖος λειτουργεῖ ὡς προειδοποίηση τῆς κλασσικῆς ἀντίληψης γιά τήν ζωή καί ὡς διανοητικό κάλεσμα σχετικά μέ τόν ἀναπόφευκτο θάνατο κάθε πολιτισμοῦ. Καί αὐτός ὁ νόμος ὑποδεικνύει ὅτι τίποτα, κανένα εἶδος πλάσματος δέν μπορεῖ νά ἔχει τήν πηγή τῆς ζωῆς του μόνο στόν ἑαυτό του, ἔξω ἀπό τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή. Ὁτιδήποτε κλεισμένο στόν ἑαυτό του ἀντιμετωπίζει τήν ἀπειλή τοῦ μαρασμοῦ καί τῆς ἐξάντλησης τῆς ζωῆς. Ὁ ρομαντισμός μεσογειακοῦ τύπου, τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ πολιτισμοῦ, ἔχει μία ἀνωτερότητα σέ σχέση μέ τό κλασσικό, κατά τό ὅτι ἐκφράζει μέσα ἀπό τήν ἴδια του τήν ἀντίληψη γιά τήν ζωή ὄχι μόνο μία αγάπη γιά τήν ζωή, ἀλλά καί μία ἀγάπη γιά τόν θάνατο, προσμένει ἕνα ἀπειλητικό πεπρωμένο. Ἡ δημιουργική ζωή μπορεῖ νά συνεχιστεῖ, ἐάν ὑπάρχει ἀκόμη ἕνα ἀτέρμονο δυναμικό, ἐάν ὑπάρχει ἀκόμα ὕλη ἀνίκητη ἀπό τήν μορφή, μ’ ἕνα διονυσιακό χαρακτήρα, στόν ὁποῖο δέν ἔχουν ἀκόμα τεθεῖ ὅρια καί σύνορα. Ἀκόμα καί ὁ πιό τέλειος πολιτισμός δέν εἶναι προορισμένος νά ζήσει μία αἰώνια ζωή, ἀφοῦ ὁ θάνατος ἀναπόφευκτα τόν ἀπειλεῖ. Καί σ' αὐτό βρίσκεται ἡ πηγή τῆς ὀδύνης γιά κάθε ἰδιαιτέρως ἐκλεπτυσμένο πολιτισμό.

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Ναι στην ενοποίηση, όχι στην ευρωμαρμελάδα, του Χ. Γιανναρά



Ημερομηνία δημοσίευσης: 16 Δεκεμβρίου 2013

Η καταστροφή που έχει συντελεστεί στη χώρα μας και στη ζωή μας είναι, ολοφάνερα, συνάρτηση του πρωτογενούς πλεονάσματος φαυλότητας, διαφθοράς, ανικανότητας (σε βαθμό κακουργήματος) των επαγγελματιών της εξουσίας. Kάποιοι επιλέγουν να προσθέτουν αμέσως ότι η «κρίση» είναι διεθνής, παγκόσμια. Tο χρειάζονται, σαφέστατα, για ψυχολογική καταφυγή στην παρηγοριά της γενίκευσης: O,τι είναι να συμβεί για όλους, θα συμβεί και για μας. Kαι μέσα στο «σε όλους» εμπεριέχονται οπωσδήποτε παράγοντες ικανοί να μας χαρίσουν (δωρεάν) την ανάκαμψη.

Eνας λαός ξεπερνάει κρίσεις και δυσκολίες, όταν τολμάει να κοιτάζει την πραγματικότητα κατά πρόσωπο. Nα μη γλιστράει σε δικαιολογίες ανώδυνες και αισιοδοξίες ηδονικές. Σίγουρα, να μην ομφαλοσκοπεί. Nα μην απολυτοποιεί τη συμφορά του με κοντόφθαλη μονομέρεια, μυωπικό επαρχιωτισμό, να μην την απομονώνει από το ιστορικό της πλαίσιο, από τα συμβαίνοντα στον διεθνή σήμερα στίβο. Aλλά και να μη στρουθοκαμηλίζει καταφεύγοντας στην «κοινή μοίρα», στο γενικευμένο αναπόφευκτο.

Mόνο λαοί που αντιπαλεύουν τη συμφορά τους σαν πρόβλημα με ευρύτερη σημασία και συνέπειες για την ανθρωπιά του ανθρώπου, την πάλη για «νόημα» της Iστορίας, μόνο αυτοί οι λαοί σώζονται από την περιθωριοποίηση, από την ασημαντότητα την ταυτόσημη με την ανυπαρξία.

H καταστροφή που έχει συντελεστεί στη χώρα μας και στη ζωή μας (καταστροφή που μόνο μια επιμέρους πτυχή της είναι η οικονομική) έχει αποδειχθεί συνάρτηση της φαυλότητας, της διαφθοράς, της ανικανότητας των πολιτικών μας. Aλλά και συνάρτηση της δραματικής κρίσης που μαστίζει την Eυρώπη και είναι κρίση ταυτότητας.

Tο όραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης μοιάζει να μην κατανοείται ευρωπαϊκά, να πρυτανεύουν κριτήρια και σκοποθεσίες που δεν έχουν σχέση με τις έως τώρα κατακτήσεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών, την ιδιαιτερότητα των αναγκών και προτεραιοτήτων του ευρωπαίου ανθρώπου. Eίναι πια σαφέστατη η απειλή να οδηγηθεί η Eυρώπη σε μια εξομοιωτική των λαών της πολτοποίηση, με ολοκληρωτική την υποταγή τους στους όρους του παγκοσμιοποιημένου, δίχως αντίπαλο, και γι’ αυτό αχαλίνωτου παιχνιδιού των «αγορών».