Τοῦ σέβ. Μητροπολίτου Μαυροβουνίου κ. μφιλοχίου (Ράντοβιτς)


Τὸ «θη­ρί­ο» μὲ τν «ἀ­πά­τη» του ἔ­χει ἕ­να μο­να­δι­κὸ σκο­πό: τὴ δι­ά­σπα­ση καὶ τν ἐ­κμη­δε­νι­σμὸ τς δη­μι­ουρ­γί­ας καὶ τοῦ νο­ή­μα­τός της. Καὶ αὐ­τὸ κα­τορ­θώ­νε­ται μὲ τὴ δι­ά­σπα­ση τς κ­κλη­σί­ας ς κα­θο­λι­κς κοι­νω­νί­ας καὶ τοῦ ἀν­θρώ­που ς προ­σώ­που.
Ἡ ἀ­πά­τη αὐ­τὴ αχ­μα­λω­τί­ζει τὴ ρί­ζα τν λο­γι­κν ν­των, τν ἐ­λευ­θε­ρί­α τους. Χω­ρς τὸ φς τς ἐ­λευ­θε­ρί­ας καὶ ὁ Θε­ς καὶ ὁ ἄν­θρω­πος κατὸ σύμ­παν κα­λύ­πτον­ται ἀ­πὸ τν ἀ­πέ­ραν­το ζό­φο τς ἀ­ναγ­και­ό­τη­τας. Στὸ βυ­θὸ τς ἀ­λο­γί­ας τὸ πρῶ­το ποὺ λεί­πει εἶ­ναι ἡ ἐ­λευ­θε­ρί­α. Καὶ θλεί­πη ἡ ἐ­λευ­θε­ρί­α πάν­το­τε ἀ­πὸ ἐ­κεὅ­που δν σώ­ζον­ται οἱ τρι­α­δι­κς «ἑ­νώ­σεις» καὶ «δι­α­κρί­σεις», δη­λα­δὴ ἐ­κεὅ­που βα­σι­λεύ­ει ἡ σύγ­χυ­σηἀ­νά­με­σα στὴ «φύ­ση» καὶ στὸ «πρό­σω­πο», εἴ­τε αὐ­τὸ ἀ­να­φέ­ρε­ται στὸ Θε­ὸ εἴ­τε στν κτι­στὴ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.
Ἡ ἀ­πά­τη εἶ­ναι «ἀ­νυ­πό­στα­τη» καὶ τοῦ­το για­τὶ ἀ­κρι­βς δι­α­λύ­ει τν «ὑ­πό­στα­ση», ποὺ εἶ­ναι ἡ κα­θο­λι­κὴ Ἀ­λή­θεια. Ἡ δι­ά­λυ­ση ρ­χε­ται εἴ­τε μὲ τν αὐ­θαί­ρε­τη καὶ τε­λι­κὰ ἀ­νύ­παρ­κτη σύγ­χυ­ση κα ἀ­νά­μι­ξη τν δύ­ο αὐ­τν στοι­χεί­ων, ποὺ στν αὐ­θεν­τι­κό­τη­τά τους εἶ­ναι πάν­το­τε ἑ­νω­μέ­να, λ­λὰ συ­νά­μα καὶ δι­α­κρί­νον­ται (δη­λα­δὴ τς φύ­σε­ως καὶ τοῦ προ­σώ­που), εἴ­τε μὲ τν αὐ­θαί­ρε­τη δι­ά­σπα­ση τς ἑ­νό­τη­τάς τους. Ἔ­τσι τρό­πος ὑ­πάρ­ξε­ως τν πραγ­μά­των κα­ταν­τά­ει ὁ «κοι­νς κ­βια­σμς» καὶ ἡ κά­θε εἴ­δους κοι­νω­νί­α δν μπο­ρεῖ νὰ εἶ­ναι στν πε­ρί­πτω­ση αὐ­τὴ τί­πο­τε λ­λο πα­ρὰ ἕ­νας τρό­πος κ­βια­σμο. Αὐ­τὴ ἡ ἄρ­ση τς ἐ­λευ­θε­ρί­ας, στν ὀ­ποί­α ὁ­δη­γεῖ­ται ἀ­να­πό­τρε­πτα βα­δί­ζον­τας τὸ δρό­μο αὐ­τὸ ὁ ἄν­θρω­πος, ἔ­γι­νε φα­νε­ρὸ πς ὀ­φεί­λε­ται στν λ­λει­ψη ἐ­πι­γνώ­σε­ως γιὰ τν ἐ­σω­τε­ρι­κὴ ἀ­λή­θεια τν ν­των καὶ γιὰ τν πραγ­μα­τι­κὴ ἀ­ξί­α τνν­θρώ­πων, στν ἄ­γνοι­α τν νη­μά­των, ποὺ συν­δέ­ουν τν ­να ν­θρω­πο μὲ τν λ­λο καὶ γε­νι­κὰ μὲ ὅ­λη τν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.