Τοῦ σέβ. Μητροπολίτου Μαυροβουνίου κ. Ἀμφιλοχίου (Ράντοβιτς)
Τὸ «θηρίο» μὲ τὴν «ἀπάτη» του ἔχει ἕνα μοναδικὸ σκοπό: τὴ διάσπαση καὶ τὸν ἐκμηδενισμὸ τῆς δημιουργίας καὶ τοῦ νοήματός της. Καὶ αὐτὸ κατορθώνεται μὲ τὴ διάσπαση τῆς Ἐκκλησίας ὡς καθολικῆς κοινωνίας καὶ τοῦ ἀνθρώπου ὡς προσώπου.
Ἡ ἀπάτη αὐτὴ αἰχμαλωτίζει τὴ ρίζα τῶν λογικῶν ὄντων, τὴν ἐλευθερία τους. Χωρὶς τὸ φῶς τῆς ἐλευθερίας καὶ ὁ Θεὸς καὶ ὁ ἄνθρωπος καὶτὸ σύμπαν καλύπτονται ἀπὸ τὸν ἀπέραντο ζόφο τῆς ἀναγκαιότητας. Στὸ βυθὸ τῆς ἀλογίας τὸ πρῶτο ποὺ λείπει εἶναι ἡ ἐλευθερία. Καὶ θὰλείπη ἡ ἐλευθερία πάντοτε ἀπὸ ἐκεῖ, ὅπου δὲν σώζονται οἱ τριαδικὲς «ἑνώσεις» καὶ «διακρίσεις», δηλαδὴ ἐκεῖ, ὅπου βασιλεύει ἡ σύγχυσηἀνάμεσα στὴ «φύση» καὶ στὸ «πρόσωπο», εἴτε αὐτὸ ἀναφέρεται στὸ Θεὸ εἴτε στὴν κτιστὴ πραγματικότητα.
Ἡ ἀπάτη εἶναι «ἀνυπόστατη» καὶ τοῦτο γιατὶ ἀκριβῶς διαλύει τὴν «ὑπόσταση», ποὺ εἶναι ἡ καθολικὴ Ἀλήθεια. Ἡ διάλυση ἔρχεται εἴτε μὲ τὴν αὐθαίρετη καὶ τελικὰ ἀνύπαρκτη σύγχυση καὶ ἀνάμιξη τῶν δύο αὐτῶν στοιχείων, ποὺ στὴν αὐθεντικότητά τους εἶναι πάντοτε ἑνωμένα, ἀλλὰ συνάμα καὶ διακρίνονται (δηλαδὴ τῆς φύσεως καὶ τοῦ προσώπου), εἴτε μὲ τὴν αὐθαίρετη διάσπαση τῆς ἑνότητάς τους. Ἔτσι τρόπος ὑπάρξεως τῶν πραγμάτων καταντάει ὁ «κοινὸς ἐκβιασμὸς» καὶ ἡ κάθε εἴδους κοινωνία δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι στὴν περίπτωση αὐτὴ τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνας τρόπος ἐκβιασμοῦ. Αὐτὴ ἡ ἄρση τῆς ἐλευθερίας, στὴν ὀποία ὁδηγεῖται ἀναπότρεπτα βαδίζοντας τὸ δρόμο αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος, ἔγινε φανερὸ πὼς ὀφείλεται στὴν ἔλλειψη ἐπιγνώσεως γιὰ τὴν ἐσωτερικὴ ἀλήθεια τῶν ὄντων καὶ γιὰ τὴν πραγματικὴ ἀξία τῶνἀνθρώπων, στὴν ἄγνοια τῶν νημάτων, ποὺ συνδέουν τὸν ἕνα ἄνθρωπο μὲ τὸν ἄλλο καὶ γενικὰ μὲ ὅλη τὴν πραγματικότητα.