Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΤΑΘΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΤΑΘΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2024

Στάθης Σταυρόπουλος: Δεν συζητούμε τα μείζονα και διχαζόμαστε στα ήσσονα




Ο πάντα καυστικός σκιτσογράφος-αρθρογράφος, Στάθης, ο Στάθης Σταυρόπουλος, εξηγεί στον 98.4 , πως στην εποχή της ψευδολογίας και της επιβολής ατζέντας στην κοινωνία, από τους διαχειριστές του συστήματος, η αλήθεια είναι πλέον νόσος, με αποτέλεσμα να φτάνουμε να μην συζητάμε τα μείζονα ζητήματα που θα έπρεπε ως κοινωνία και Ελληνισμό να μας απασχολούν, αλλά αντίθετα να διχαζόμαστε σε ήσσονα θέματα, που θα μπορούσαν με ένα πιο απλό τρόπο στα πλαίσια της ισονομίας να έχουν επιλυθεί , χωρίς να γίνονται κυρίαρχα θέματα επικαιρότητας για τους πολλούς , ενώ στη πραγματικότητα η υπαρκτούς βάση αφορά μικρές ομάδες της κοινωνίας.

 Όπως λέει , ποδηγετούν την κοινωνία με το να ασχολείται με το δέντρο κι όχι το δάσος των προβλημάτων της, από την καθημερινότητα της ακρίβειας και της φτώχειας, μέχρι τα εθνικά θέματα όπως το Αιγαίο και την Ελληνική θάλασσα, πυρήνας ύπαρξης αυτού του λαού ως Έθνους.

Σάββατο 19 Μαρτίου 2022

– Αχ Δημοκρατία...




Ω δημοκρατία, ποι προβιβάς ημάς ποτε;
– Αχ Δημοκρατία, πού θα μας οδηγήσεις;

Αριστοφάνης, 445-386 π.Χ. (Όρνιθες)


ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2022

Ιεροεξεταστές στο όνομα του “Διαφωτισμού”



 Εν πρώτοις, οι παρ’ ημίν “Διαφωτιστές” νομίζουν ότι ο Βολταίρος είναι ποδοσφαιρική ομάδα. Όταν σκοράρει είναι υπέρ μας, και όσοι δεν είναι υπέρ μας είναι εναντίον μας. Ο Έλλην “Διαφωτιστής” είναι ένας καλός Ιεροεξεταστής που πηγαίνει στην πυρά τις απόψεις των άλλων, ενίοτε και τους ίδιους, ενώ, συχνά η ανθρωποφαγία του αρκείται στην ωμοφαγία.

Είναι λάτρης των δύο μέτρων και σταθμών, ήγουν τα εμά εμά και τα εσά εμά, λογοκρίνει φερ’ ειπείν τον Τραμπ αλλά είναι υπέρ της ελευθερίας του λόγου του Μπάϊντεν, όπως είναι και υπέρ των βομβαρδισμών, αρκεί αυτοί να είναι δημοκρατικοί. Πολλοί νομίζουν ότι ο Έλλην “Διαφωτιστής” είναι ένα κακέκτυπο του Ευρωπαίου ομολόγου του, καθ’ ότι οι καθ’ ημάς ευρωλιγούρηδες μιμούνται τους Ευρωπαίους με χρονοκαθυστέρηση δεκαετίας-εικοσαετίας και πάντως όχι αρκετά καλά. Πρόκειται περί ιστορικού λάθους! Καθ’ ότι ο Ευρωπαίος “Διαφωτιστής” είναι το ίδιο ιεροεξεταστής με τον δικό μας.

Ο Ευρωπαίος “Διαφωτιστής”...



Ιεροεξεταστές στο όνομα του “Διαφωτισμού”

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2021

Ολιγαρχία με χειραγωγούμενη οχλοκρατία – Έρχεται νέο κυνήγι μαγισσών

ΣΤΑΘΗΣ (Σταυρόπουλος)

1909

Τα περισσότερα από τα ωραία, συνήθως εκδηλώνονται "ανεπαισθήτως" και καθιερώνονται βροντωδώς! Θυμάμαι, επί ύστερου εκσυγχρονισμού, όταν ο Σημίτης είχε τελειώσει την πρώτη φάση της "δουλειάς", της οποίας τους καρπούς απολαμβάνουμε έως σήμερα, τότε λοιπόν εμφανίστηκαν οι πρώτοι "αριστεροί" που ζητούσαν να καθιερωθούν και στην Ελλάδα νόμοι για "εγκλήματα γνώμης".

Με άντρο την τότε "Ελευθεροτυπία" και θύλακες σε άλλα ΜΜΕ, καθώς και στα ΑΕΙ, ξεσηκώθηκε ένας ορυμαγδός περί του αξιόποινου της «προτροπής σε βία» και άλλων συναφών παρόμοιων που οδηγούσαν στην ποινικοποίηση της σκέψης, σε δίκες προθέσεων και άλλα τέτοια, που θύμιζαν τις διώξεις που είχαν υποστεί οι κομμουνιστές από το μετεμφυλιοπολεμικό κράτος, μόνον και μόνον επειδή ήταν κομμουνιστές.

Με τέτοιους νόμους δικάστηκαν στην εποχή μας για τις ιδέες τους και όχι για τις πράξεις τους ουκ ολίγοι στη Γαλλία, ώσπου απηύδησαν οι ίδιοι οι δικαστές και άρχισαν να επιβάλλουν πρόστιμα του ενός ευρώ σε όσους υφίσταντο "εύκολες" κατηγορίες (και συκοφαντίες) για τις ιδέες τους. Αίφνης ο καθένας μπορούσε να κατηγορηθεί (λαοί ολόκληροι) για αντισημιτισμό, ρατσισμό, σεξισμό και δεν συμμαζεύεται! Και ναι μεν στα δικαστήρια το κυνήγι των μαγισσών ατόνησε, στις κοινωνίες όμως το κακό είχε γίνει. Είχε ριζώσει και συνεχίζεται!

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2020

Δικαιωματιστής: το υβρίδιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης

ΣΤΑΘΗΣ (Σταυρόπουλος)

Δικαιωματιστής. Ανοίγω το λεξικό Μπαμπινιώτη δεν τη βρίσκω. Ανοίγω το Λεξικό Δημητράκου, με μουτζώνει (το Λεξικό). Δεν μπορεί, λέω. Πιθανόν να είναι μια λέξη ομηρική. Ή ίσως μεσαιωνική (όταν η ελληνική κατά τους εθνομηδενιστές είχε πάψει να ομιλείται). Κάνω βουτιά στο LIDDELL και SCOTT, άνθρακες ο θησαυρός, η λέξη "δικαιωματιστής" δεν είναι αποθησαυρισμένη πουθενά. Πόσω μάλλον η λέξη "δικαιωματίστρια".
Η λέξη δεν υπάρχει στα λεξικά, αλλά υπάρχει γύρω μας (μάλιστα, κατά μια έννοια, μας πολιορκεί). Και είναι βέβαιον ότι έστω με βαριά καρδιά ο κ. Μπαμπινιώτης θα τη συμπεριλάβει στην επόμενη εμπλουτισμένη έκδοση του Λεξικού του. Οι Liddell και Scott τη γλύτωσαν. Τι έννοια έχει εκλάβει στις ημέρες μας η λέξη "δικαιωματιστής"; Μια λέξη του σωλήνα, αλλά αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Άλλωστε πλήθος λέξεων της σημερινής καθομιλουμένης κοινής, δημιουργήθηκαν στα γραφεία των φιλολόγων της πρώτης μετεπαναστατικής περιόδου. Όταν το νεαρό κράτος δημιούργησε τον εαυτόν του.
Η λέξη εφημερίδα λόγου χάριν αποδίδει την έννοια του journal, ή του news paper, ανατρέχοντας για να βρει τη διατύπωση της στην "εφημερίδα" του Μεγαλέξαντρου, που ήταν απλώς η ημερήσια διαταγή που εξέδιδε το επιτελείο του. Δικαιωματιστές, λοιπόν, σήμερα αυτοονομάσθηκαν και αυτοπροσδιορίζονται εκείνοι που ενδιαφέρονται και παλεύουν για δικαιώματα. Ποια δικαιώματα όμως; Όλα, ή όσα επιλεκτικώς οι δικαιωματιστές προβάλλουν;
Την τελευταία δεκαετία του Ψυχρού Πολέμου η Δύση έριξε στη μάχη ένα νέο ιδεολογικό όπλο, που αναδείχθηκε υπερόπλο: τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η έννοια αυτή υπήρξε βεβαίως προγενέστερη, αλλά στην εποχή Θάτσερ και Ρήγκαν εστίασε περισσότερο στα ατομικά δικαιώματα και λιγότερο ή καθόλου στα συλλογικά. Έως τότε αγωνιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εννοούνταν κυρίως όσοι (πρόσωπα, κόμματα, συνδικάτα) αγωνίζονταν για την αξιοπρέπεια (ακόμα και την απελευθέρωση) της εργασίας, εναντίον του ρατσισμού, κρατικού και κοινωνικού, εναντίον των υπολειμμάτων της αποικιοκρατίας και υπέρ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα πολλών λαών.
Επί Ρήγκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα άρχισαν, κυρίως μέσω των ΜΜΕ, να μετατοπίζονται προς την κατεύθυνση της ελευθερίας του λόγου και του ατόμου, στα λεγόμενα ατομικά δικαιώματα. Βρίσκοντας εύφορο έδαφος στο γεγονός ότι στις χώρες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, τα προσωπικά δικαιώματα υφίσταντο βάναυση μεταχείριση, η "υπόθεση ανθρώπινα δικαιώματα" θέριεψε, πίεσε πολύ την Σοβιετική Ένωση, καθώς και τους δορυφόρους της και συνέβαλε στην πτώση του σοσιαλισμού, που σοσιαλισμός δεν ήταν πια.

Πτώση και αριστερή κωλοτούμπα

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2020

Ο σημιτισμός κατακτά και την Ηρώδου Αττικού


Ο σημιτισμός κατακτά και την Ηρώδου Αττικού, Στάθης Σταυρόπουλος
Εν τέλει όλα ταιριάζουν, έχει και η παρακμή τη δική της αρμονία. Ορισμένα αξιώματα όπως το “ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση” (και την “κατάλληλη στιγμή”, θα προσθέταμε εμείς) έχουν μία διαχρονική επιβεβαίωση που τα καθιστά κλασικά. Η επόμενη Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η κα Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, έλκουσα την πολιτική της καταγωγή από το κλίμα της μεταπολιτευτικής ανανεωτικής Αριστεράς, διετέλεσε ως επί το πλείστον της διαδρομής της ( μάλλον στο σύνολό της) θεράπουσα του σημιτικού “εκσυγχρονισμού”. Υπήρξε δηλαδή, αυτό που στην πολιτική αργκό λέμε: σημιτάνθρωπος.
Προσέτι κι επί πλέον, ο βίος και η πολιτεία της κυρίας Σακελλαροπούλου είναι ο ορισμός της πολιτικής ορθότητας και η επιτομή της εξυπηρέτησης από δικαστικής πλευράς των πολιτικών προτεραιοτήτων της εποχής. Μάλιστα της εποχής των Μνημονίων. Για παράδειγμα, ως δικαστικός, η μέλλουσα Πρόεδρος της Δημοκρατίας συμμετείχε στην εκτέλεση και την ταφή του 13ου και 14ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων. Καθώς και εις άλλα τέτοια πολλά, πολύ γνωστά.
Όμως, το σπουδαιότερο εξ όλων είναι το γεγονός ότι το “σημιτικό στίγμα” παραπέμπει ευθέως στον κατευνασμό. Συνεπώς ο κ. Μητσοτάκης επιλέγοντας μία “σημιτάνθρωπο” έχει το “κεφάλι του ήσυχο” εν όψει των εξελίξεων στα λεγόμενα εθνικά θέματα, αποφεύγοντας έτσι κάποιο “ξαφνικό” από εκεί όπου ούτε οι Εντολείς ούτε οι Εντολοδόχοι θα το περίμεναν.

Από φιάσκο σε φιάσκο

Τα τελευταία χρόνια και, με γεωμετρική πρόοδο τους τελευταίους μήνες, η Ελλάδα πάει από φιάσκο σε φιάσκο. Η χώρα ευρισκόμενη υπό Καθεστώς Εντολής, ούσα δηλαδή Προτεκτοράτο, αρχίζει να υφίσταται στα εξωτερικά της τις νίλες που υπέστη στα εσωτερικά της. Είναι λοιπόν λογικό επακόλουθο ο “σημιτισμός” όστις διατρέχει οριζοντίως όλα τα μνημονιακά κόμματα να βρει και την πολιτειακή ολοκλήρωση.
Αν μιλούσαμε μία γλώσσα αποενοχοποιημένη από τους καταναγκασμούς της πολιτικής ορθότητας, θα μιλούσαμε για την … ολοκλήρωση ενός ολοκληρωτισμού στο προτεκτοράτο, ευδιάκριτου σε πολιτικό και πολιτειακό επίπεδο, θάλλοντος στα ΜΜΕ και κυρίαρχου στα ΑΕΙ. Με τις εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Με την ΑΟΖ της... Λιβύης...ante portas, με την εξωτερική μας πολιτική να εξελίσσεται σε μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία γελοιότητας, με τα εσωτερικά μας πράγματα να αποτελούν “ζωτικό χώρο” αλλονών και με τον ελληνικό λαό καθημαγμένο πλέον, η Ελλάδα έχει μπει στο 2020 αντιμετωπίζοντας σκοτεινές προοπτικές για τον ελληνισμό. Με το Δημογραφικό, το Προσφυγικό, και το Μνημονιακό καθεστώς να απειλούν πλέον την ίδια την ιστορική υπόσταση του λαού.

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019

Οι πολιτικοί …Λαθρέμποροι!

Όταν ένα κακό φτάσει στα όρια του ιστορικού δράματος, τότε πλημμυρίζουμε από πολιτικούς κερδοσκόπους του «κακού»: από ποικίλους πολιτικούς εμπόρους κάθε κοινωνικού και ιστορικού δράματος…Στα «εθνικά ζητήματα» η εμπορική κερδοσκοπία εκφράζεται μέσα από τους ποικίλους εθνοκάπηλους και πατριδοκάπηλους: Όλοι τους δεξιάς και ακροδεξιάς κοπής…Η δημαγωγική εμπορία των εθνικών μας τραγωδιών, ΙΣΤΟΡΙΚΑ, πάντα υπήρξε έργο της δεξιάς και ακροδεξιάς δημαγωγίας…

Και σήμερα, στις νέες εθνικές τραγωδίες που προωθούνται από την πλανητική ιμπεριαλιστική κακουργία, η δημαγωγία της πατριδοκαπηλίας εμφανίζεται με τη μάσκα της «εθνικής σωτηρίας».

Απαστράπτει η διπροσωπία και η ΑΠΑΤΗ αυτής της δεξιάς και ακροδεξιάς δημαγωγίας: Άνθρωποι βουτηγμένοι ολόκληροι μέσα στη βρωμιά του καθεστώτος, οι οποίοι υπηρέτησαν δουλικά τις προσταγές των μεγάλων Αφεντικών (αυτών που προωθούν όλα τα δεινά και τις συμφορές της χώρας), άνθρωποι που στήριξαν τις κατοχικές κυβερνήσεις και τα προστάγματα (Μνημόνια και λοιπά Συμβόλαια Θανάτου) των νέων αποικιοκρατών, αυτοί οι άνθρωποι, ασύστολα και κυνικά, φορούν τη μάσκα του «υπέρ-πατριώτη» και του «εθνο-σωτήρα».

Η τραγωδία του «Μακεδονικού» έβγαλε στον αφρό πολλούς τέτοιους πατριδοκάπηλους κερδοσκόπους και τυχοδιώκτες. Ενώ είχαν στηρίξει και συμμετάσχει (πολλοί από αυτούς), στις κατοχικές κυβερνήσεις, εμφανίστηκαν ως «εθνοσωτήρες», χρησιμοποιώντας τις οργισμένες λαϊκές κινητοποιήσεις σαν Κολυμπήθρα του Σιλωάμ…

Σήμερα, ένα άλλο ιστορικό δράμα, ο λαθρο-μεταναστευτικός ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΣ, γίνεται αντικείμενο πολιτικής κερδοσκοπίας, ξεπλύματος και ΑΠΑΤΗΣ…

Έβγαλαν, κάποιοι, μια φλύαρη Διακήρυξη και ζητούν από αυτούς που ΠΡΟΩΘΗΣΑΝ, σταθερά, συστηματικά και ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ το ΕΓΚΛΗΜΑ, να το ΕΠΙΛΥΣΟΥΝ: «Κηρύγματα ηθικής σε διευθυντές Οίκων Ανοχής»!!!

Διαβάστε τη διακήρυξη εδώ:

Σήμερα, λοιπόν, όπου η λαϊκή ΟΡΓΗ τείνει να πάρει κατακλυσμιαίες και εκρηκτικές διαστάσεις, αρχίζουν να βγαίνουν από τα καθεστωτικά λαγούμια τους και να μας πλημμυρίζουν οι πολιτικοί …λαθρέμποροι: Οι έμποροι του λαθρομεταναστευτικού δράματος…

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2019

Το 1821 εάλω - Πανηγύρι με καραμούντζες και μούντζες




ΣΤΑΘΗΣ (Σταυρόπουλος)



Στην Επιτροπή για τους εορτασμούς της Επανάστασης του 1821, η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου συμπεριέλαβε δύο αναθεωρητές ιστορικούς της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς και δύο αναθεωρητές ιστορικούς του Σημιτικού “εκσυγχρονισμού” (το νυν στον ΣΥΡΙΖΑ). Επιτέλους, ήρθε η στιγμή να πάθει το 1821 τη νίλα του, χειρότερη εκείνης του Δράμαλη και να περιέλθει καθ ‘ολοκληρίαν το αθάνατο κρασί του ‘21 στην κάβα του νεοφιλελευθερισμού.

Ήρθε η ώρα η ξεθυμασμένη και από καιρό υποτελής αστική τάξη της χώρας μας να ξεμπερδεύει με την προίκα της ανολοκλήρωτης Επανάστασης. Ήρθε η ώρα η παρακαταθήκη του 1821 να πάψει να μετεωρίζεται πάνω μας ή μέσα στις ψυχές μας κατά τη λαϊκή ,την εθνική και την κοινωνική της τριαδικότητα και να εκπέσει σε έναν εθνικό μύθο που θα πρέπει να αναμορφωθεί για να συμμορφωθεί και έτσι να συμβαδίσει με τα προτάγματα της εποχής. Προς τούτο η “ανασηματοδότηση” και ο “αναστοχασμός” έχουν ήδη εξαγγελθεί.


Το πράγμα ήταν αναμενόμενο: τριάντα χρόνια εθνικής αποδόμησης και κοινωνικού ανασκολοπισμού κλείνουν τον κύκλο τους διαμορφώνοντας τη νέα κυρίαρχη ιδεολογία, εκείνην του προτεκτοράτου. Αλλά αν αυτό ήταν αναμενόμενο, εκείνο που ξαφνιάζει(;) είναι η λαϊκή αδιαφορία εν μέσω της οποίας συντελείται ο δεύτερος θάνατος του Μπάυρον, του Καραϊσκάκη, της Μπουμπουλίνας, του Κολοκοτρώνη. Η αλήθεια είναι ότι η Ιστορία λειτουργεί ως επιστήμη μόνον για τους ακαδημαϊκούς και τους φιλίστορες. Για όλους τους υπόλοιπους λειτουργεί ως προπαγάνδα, υφίσταται ιδεολογική χρήση και αποτελεί την πρώτη ύλη για την κατασκευή των κατά συνθήκην μύθων (ζειδωρον ή καταστροφικών).

Τρίτη 28 Μαΐου 2019

27.5.2019 / ΣΤAΘΗΣ Σ. Το παράδοξο συνεχίζει την πορεία του μέσα στο αδιέξοδο…

  Î¤Î¿ παράδοξο συνεχίζει την πορεία του μέσα στο αδιέξοδο… - Media
Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε συντριπτική, μένει να αποδειχθεί αν είναι και στρατηγική. Στις εθνικές εκλογές και μετά απ’ αυτές.
  Οι αιτίες της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολλές και γι’ αυτό αυτή η ήττα υπήρξε τόσο βαριά. Επί τροχάδην: πλήρωσε για τη συμφωνία των Πρεσπών, για την προσπάθεια εξαπάτησης του λαού με προεκλογικά μπιχλιμπίδια, για τα συνεχή ψέματα, την πόλωση, τον πολακισμό, την αφόρητη προπαγάνδα, τη διαστροφή της λογικής και την καταρράκωση της ηθικής.
  Δεν είναι βέβαιον αν την πλήρωσε για την περιαγωγή της χώρας σε κατάσταση υποτέλειας (πολιτικής και οικονομικής), ούτε αν πλήρωσε τίμημα που του αναλογεί για τον πολιτειακό εκφυλισμό. Έχω τη γνώμη ότι το εκλογικό σώμα περιεστράφη γύρω απ’ τα συμπτώματα κι όχι τιςαιτίες του κακού.
  Και το μεν εκλογικό σώμα «καλά και άγια» έπραξε, αλλά εκείνοι που θα έπρεπε να έχουν αναδείξει τις αιτίες του κακού δεν τα κατάφεραν. Και επίσης συνετρίβησαν. Μιλώ για την Αριστερά αριστερά της «αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ. Όπου, πλην του ΚΚΕ που παρέμεινε εν πολλοίς σταθερό και στάσιμο, τα υπόλοιπα σχήματα απώλεσαν εαυτούς.
  Με την άνοδό του στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, με γρήγορους ρυθμούς και διαδικασίες δημιούργησε ένα νέο τοπίο δικομματισμού πλην όμως παράδοξο. Το κόμμα αυτό κινήθηκε με σθένος και αναλγησία δεξιότερα της Δεξιάς. Μετερχόμενο όμως μια παρδαλή «αριστερή» ρητορική.
  Έτσι ο δικομματισμός, που ως εκ της φύσεώς του είναι μονοκομματισμός, πήρε νέα χαρακτηριστικά με τους δύο πόλους να συγκλίνουν στα ουσιώδη (όπως και πριν), αλλά να κάνουν την τρίχα τριχιά στα επουσιώδη. Και η μεν Δεξιά έμεινε λίγο ώς πολύ πιστή στα χαρακτηριστικά της (με αυξομείωση των δόσεων συντηρητισμού - εκσυγχρονισμού), η δε «αριστερά» έχασε τα αυγά με τα πασχάλια, δολιχοδρομώντας και πελαγοδρομώντας μεταξύ των τοτέμ (Βελουχιώτης) και της πραγματικότητας (Κόκκαλης).
  Έτσι, η κανονικότητα του δικομματισμού σε συνθήκες προτεκτοράτου πήρε αυτήν την παράδοξη και συνάμα κωμικοτραγική μορφή δυο δεξιών πολιτικών, με τον έναν απ’ τους δύο πόλους, τον ΣΥΡΙΖΑ, να είναι η «αριστερά» του κ. Πάιατ και της κυρίας Μέρκελ.
  Όμως, ακριβώς σε αυτό το σημείο, στη σύσταση και τη λειτουργία του δεύτερου πόλου βρίσκεται και η (ολέθρια για τη χώρα) τραγωδία του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα αυτό προσπάθησε να παίξει τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας (ενσωματωμένης από καιρό, και στα εθνικά, και στα ευρωπαϊκά πράγματα) χωρίς να το μπορεί παρά μόνον πηγαίνοντας δεξιότερα της Δεξιάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσεγην και ύδωρ παντού (δημιουργώντας έτσι και την απαραίτητη λάσπη μέσα στην οποίαν βυθίστηκε η συμπεριφορά του).

Τετάρτη 8 Μαΐου 2019

Η λιγούρα και η λίγδα


του Στάθη
Είναι άκαυστος!
Κάτι σαν τη φλεγόμενη βάτο! Γύρω του καίγονταν άνθρωποι κι εκείνος έκανε τον φασουλή μπροστά στις κάμερες!
Έκανε τους τρεις πιθήκους! Δεν είδα, δεν άκουσα, δεν ξέρω. Ένα μόνο ξέρω ότι μπορώ να σας δουλεύω.
Το πράγμα παίρνει πλέον μεταφυσικές διαστάσεις. Τίποτα δεν τον αγγίζει, ούτε φωτιά, ούτε πνιγμός, ούτε διασυρμός, ούτε Μάτι, ούτε Μάνδρα, τίποτα δεν τον λερώνει, ούτε Πολάκης, ούτε Θεοχαρόπουλος, τίποτα δεν τον λιγδώνει, όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει.
Πρέπει όμως να του αναγνωρίσουμε ότι δεν καβάλησε στο κότερο στα Εννιάμερα των νεκρών στο Μάτι, άφησε να περάσουν λίγες μέρες, αλλά παραγωγικές κι αυτές: Κάτι για Κόκκαλη σκεφτότανε, κάτι περί τα επιδόματα σκάρωνε.
Μ’ αυτόν τον άνθρωπο μένει κανείς άφωνος. Κοιτάς να βρεις τις λέξεις στο Λεξικό κι αδειάζουν οι σελίδες, μένουν άσπρες, χλωμές, αποσβολωμένες – «δεν θα με πάρει εμένα στην αγκαλιά της η αστική τάξη», μια ξαπλώστρα στην κουπαστή θα μου δώσει.
Λες: δεν είναι αλήθεια, είναι fake news, χάνεις τα λόγια σου κι αυτός τα αρπάζει, τα διαστρέφει, σου μιλάει στο αυτί σαν να ’ναι δικός σου άνθρωπος και σου αρπάζει την ψυχή, πάλι ψέματα να της πει. Άκαυστος, ανέπαφος, αδιάβροχος, σαρδόνειος, μιλά και σπάνε πια τα σύμφωνα στο στόμα του, μιλά σαν τον Αντρέα σε εκδοχή νεκρικής μάσκας, μιλά σαν να μιμείται ήχους, γεμίζει τις λέξεις με ψέματα, τις τρώει σαν να ’ναι ψητές στον φούρνο με πατάτες και γελά, καγχάζει που σ’ την έστησε τόσες φορές και που θα σου τη στήσει πολλές ακόμα.

Τετάρτη 17 Απριλίου 2019

Η ζωή (μας) στη Σελήνη

Η ζωή (μας) στη Σελήνη  - Media

17.4.2019 / ΣΤAΘΗΣ Σ.


Η Γαλλία βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης εδώ και κοντά τρία χρόνια. Ο στρατός βρίσκεται στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, η αστυνομία μπορεί να μπουκάρει σε σπίτια κατά το δοκούν, οι διαδηλωτές πρέπει να διαδηλώνουν κομιλφό, αλλιώς στην μπουζού. Κι όμως, η Νοτρ Νταμ κάηκε.
Κατ’ αρχάς ανακοινώνεται απ’ τις αρχές ότι πρόκειται για ατύχημα – όπερ και το πιθανότερο. Όμως, όλων μας το μυαλό έτρεξε στο ενδεχόμενο ασύμμετρου χτυπήματος. Πολλοί σκέφτηκαν κατ’ αναλογίαν τον Παρθενώνα ή την Αγία Σοφία ή την Πύλη του Βρανδεμβούργου ή τον πύργο του Λονδίνου. Πολλοί ακόμα θα σκέφθηκαν μνημεία όπως αυτό της Παλμύρας να ανατινάζονται ή αγάλματα του Βούδα στην Άπω Ανατολή να γίνονται σκόνη.
Ήταν σαν να βρεθήκαμε (αίφνης ή για μιαν ακόμα φορά) πολιορκημένοι απ’ όσα λέει το βιβλίο - παγίδα του Χάντιγκτον για τον «πόλεμο των πολιτισμών». Και μόνον αυτή η αντίδραση δείχνει το μέγεθος του προβλήματος.
Η παγκοσμιοποίηση έχει οδηγήσει σε έναν τρόπο ζωής που κάνει τον βίο αβίωτο. Ο φόβος διασπείρεται όλο και πιο πολύ, τα αμυντικά (και επιθετικά) ένστιχτα οξύνονται. Κοινωνίες των γκέτο έχουν κάνει από καιρό την εμφάνισή τους. Ο πολυπολιτισμός έχει από καιρό αποδειχθεί μια υπόθεση εξουσίας, που στοχεύει σε φθηνό και άκρως ελεγχόμενο εργατικό δυναμικό (με πρώτα θύματα τους μετανάστες, οι οποίοι με τη σειρά τους συμπαρασύρουν τους γηγενείς). Ο πολυπολιτισμός δεν ενώνει, δεν ωσμώνει, είναι απόλυτο όπλο του διαίρει και βασίλευε.

Δευτέρα 8 Απριλίου 2019

Ο φιλοσοφέρ



Ο φιλοσοφέρ - Media
ΣΤΑΘΗΣ

Όμοιος ομοίω αεί πελάζει (και από κοινού βελάζει). Ευρέθη κατ’ αρχάς στας Αθήνας ο ανήκων κι αυτός στη σέχτα, φάρα και ορδή των «Νέων Φιλοσόφων», κ. Ανρί Λεβί.
Όστις εκτός από φιλοσοφέρ (ο φιλόσοφος επ’ ωφελεία) τυγχάνει και ακτιβιστής, άμα τε και επιχειρηματίας (ιδιαιτέρως δε, χρηματιστηριάκιας). Κυρίως όμως τυγχάνει προπαγανδιστής, καθότι έχει υποστηρίξει βομβαρδισμούς (Γιουγκοσλαβία), εξαγωγές δημοκρατίας (Ιράκ, Λιβύη και αλλού). Τέλος, τυγχάνει και ολίγον καραγκιόζης, διότι φιλοσοφεί ενώπιον του κοινού με σκηνικά εφέ, ευρήματα ολέ και θεατράλε κάργα. 
Βεβαίως,
παίζει και τα γράμματα στα δάκτυλα σαν ταχυδακτυλουργός – για παράδειγμα, όπως έγραψε χθες στην «Εφ. Συν.» η κυρία Πέπη Ρηγοπούλου, ο Ανρί Λεβί έχει γράψει ότι η «Αντιγόνη» (του Σοφοκλή) φανερώνει τις συνθήκες που επικρατούσαν στη Θήβα του 5ου π.Χ. αιώνος (ασχέτως αν η «Αντιγόνη» αφορά στην εποχή πριν από τον Τρωικό Πόλεμο). Λεπτομέρειες. Όπως άλλωστε έγραψε ο Βιντάλ Νακέ στο περιοδικό «Νουβέλ Ομπσερβατέρ», το έργο του Ανρί Λεβί «Η διαθήκη του θεού» βρίθει χονδροειδών λαθών, ψευδών παραπομπών και παραληρηματικών απόψεων. 
Αυτός ο τύπος λοιπόν (ένας από τους «νέους φιλοσόφους» – αυτήν την κατά Καστοριάδη«βιομηχανία του κενού») χαρακτήρισε τον Τσίπρα «Οδυσσέα» και «Περικλή». Το πράγμα έχει πλάκα. Διότι μ’ αυτά και μ’ αυτά ο φιλοσοφέρ άφησε ξερούς και χάχακες πολλούς απ’ το κοινό του οι οποίοι σιχαίνονται τον Τσίπρα. «Αριστεροί» κι αυτοί, απ’ την πλευρά των εκσυγχρονιστών και της ελιτοσνομπαρίας, «αριστερός» κι ο Τσίπρας από την πλευρά του λαϊκισμού και της πτωχοπροδρομίασης, «αριστερός» και ο Ανρί Λεβί από πλευράς κομαντατούρ και ρηχοψευτίασης, έγινε το μπουλούκι, τουρλομπούκι. 

Τρίτη 26 Μαρτίου 2019

Υπερ (!) Ktinara του Apoktinomenou

Του Στάθη



Όταν αυτό το Κρο Μανιόν, ο Πολάκης, ζητούσε πολιτικές δίκες-διώξεις, πολλοί διαμαρτυρήθηκαν, αλλά δεν ξεσηκώθηκε το σύμπαν. Όπως και δεκάδες άλλες φορές, που αυτό το γιγάντιο ερπετό τύπου δράκου της Μαλαισίας έφτυνε τους πάντες, δάγκωνε, έκανε εμετό πάνω μας και αποπατούσε. Τώρα όμως ο Πολάκης βάρεσε φλέβα χτυπώντας ευαίσθητες χορδές. Ακόμα και των Συριζαίων που δεν έχουν γίνει εισέτι τρολ. Προκαλώντας αποστροφή (αλλά και εκλογική ανησυχία). 

Πολλοί από καιρό έλεγαν (ανάμεσά τους και η ταπεινότης μου) ότι ο Πολάκης είναι ο Τσίπρας. Και πράγματι, εν μέσω της γενικής κατακραυγής, απτόητος ο Τσίπρας έσπευσε να υπερασπισθεί αυτόν τον αγροίκο. 

Δηλώνοντας ο Τσίπρας ότι θα μετατρέψει τυχόν πρόταση μομφής της Ν.Δ. κατά του Πολάκη σε συζήτηση για ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνησή του, απλούστατα παραδέχθηκε και συνάμα διατράνωσε ότι «όλοι είμαστε Πολάκηδες». Όντως είσθε! Από καιρό. Μερικοί από πάντα. Το ξέρουμε. 

Όμως με αυτόν τον «ελιγμό» ο Τσίπρας προσέβαλε και προσβάλλει όσους από την κυβέρνηση και το κόμμα του δεν είναι ούτε αισθάνονται Πολάκηδες. Αητός ο «διάτρητος»! «Πιάνει πουλιά στον αέρα» που λέει και ο κ. Αλιβιζάτος. Βεβαίως! Ερινύες για όσα έχει κάνει, Γρύπες και Χίμαιρες! Πιάνει τις Άρπυιες που μας τρώνε το ψωμί απ’ το τραπέζι και μας αρπάζουν τα σπίτια. 

Βεβαίως και πιάνει πουλιά στον αέρα, κοράκια και καρακάξες. Γύπες όπως τον κ. Κόκκαλη στο ευρωψηφοδέλτιο και καρακαϊδόνες όπως η κυρία Μεγαλοοικονόμου. Πιάνει παπαγαλάκια και τα αμολάει στον Τύπο, κότες, ρετάλια και όρνια. Στο τέλος θα γίνουμε όλοι παρατηρητές ωδικών πτηνών. Όπως ο αμερικάνικος αητός των Σκοπίων και οι γάιδαροι (πετάνε και οι γάιδαροι) των Βρυξελλών. 

Του προδότη

Στάθης



Τον φώναζαν ο «Kαλημέρας».

Ζούσε στα Μανιάτικα, κοντά στην Αγία Σοφία.

Στην Κατοχή.

Κάθε πρωί έβγαινε βόλτα στη γειτονιά. Με το χαμόγελο και την καλημέρα στο στόμα. Εξ ου και ο «Καλημέρας».

Ήταν όμως συνεργάτης των Γερμανών. Των «Γερμαναράδων» – όπως με ένα ενδόμυχο δέος γεμάτο αποστροφή ακόμα αποκαλούμε τους Ναζί.

Μελίρρυτος και πρόσχαρος ο «Καλημέρας» άγρευε πληροφορίες. Μια κουβέντα από δω, μια κουβέντα από ’κεί, έβαζε και λίγο αλάτι δικό του, τσακ πήγαινε ραπόρτο στους Γερμανούς και ρουφιάνευε τους γείτονές του.

Άρχισαν κάτι μυστήριοι φόνοι.

Έσκαγαν μύτη στα ξαφνικά απ’ το πουθενά οι Γερμανοί κι εκτελούσαν επί τόπου και άνευ ετέρας στόχους. Στη μέση του δρόμου. Ξάπλωναν τους ανθρώπους εν ψυχρώ σαν να ’ταν λυσσασμένα σκυλιά. Κι έφευγαν.

Αγριεύτηκε η γειτονιά. 

Κυριακή 24 Μαρτίου 2019

Αν θέλει το έθνος να πεθάνει, ας πεθάνει

22.3.2019 / ΣΤAΘΗΣ Σ.
Αν θέλει το έθνος να πεθάνει, ας πεθάνει - Media

Αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι το χορός του Ζαλόγγου δεν έγινε ποτέ, κι ας τον περιγράφει κι ας τον υμνεί ο Σολωμός, αν δεν μας νοιάζει ότι ο Μακρυγιάννης ήταν ήρωας και μας νοιάζει ότι ήταν αλκοολικός, αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο Κολοκοτρώνης ήταν σφαγέας, το έθνος αυτό θα πεθάνει.
  Και εάν το έθνος θέλει να πεθάνει, ας πεθάνει.
  Όταν στα σχολεία διδάσκουμε την Ιστορία διαμελισμένη, όταν τα παιδάκια εξ απαλών ονύχων μαθαίνουν τη γλώσσα μας μέσα από σχολικά ανθολόγια με συνταγές μαγειρικής ή από διαφημιστικά κείμενα κι όχι από τον λογοτεχνικό μας θησαυρό, όταν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές έχουν απεργήσει για όλα τα άλλα εκτός από το περιεχόμενο των σπουδών, τότε αυτή η χώρα πάει για προτεκτοράτο, πήγε κι έφθασε.
  Όταν στα ΑΕΙ λυσσομανάει ο εθνομηδενισμός, όταν τα μπροστοκρίαρα του εθνομηδενισμού έχουν το λύειν και το δεσμείν, όταν κάνουν κουμάντο σε καριέρες και ακολουθούνται από χαμερπείς γλείφτες, όταν η ιδεολογική γλίτσα γίνεται βία και τρομοκρατία, τότε το έθνος πεθαίνει. Και αν αυτό το έθνος θέλει να πεθάνει, ας πεθάνει.
  Όταν ο κυρίαρχος Τύπος γράφει ψέματα, όταν διαπλέκεται με εταιρείες και κόμματα, όταν οι δημοσιογράφοι ταυτίζονται με τα αφεντικά, όταν οι δημοσιογράφοι επιτρέπουν να τους ταυτίζουν με τα αφεντικά, όταν τα παίρνουν (από πέι ρολς, από ΜΚΟ, από ποικιλώνυμα γραφεία Τύπου, από πολιτικούς, από μυστικές υπηρεσίες), όταν η ιδεολογία είναι υπόθεση ιδιοτέλειας, τότε το έθνος δεν έχει φωνή. Κι όταν ο λαός δεν κάνει τίποτα για να έχει το έθνος φωνή, τότε το έθνος πεθαίνει.
  

Σάββατο 16 Μαρτίου 2019

Πώς λέγεται στα σκοπιανά η μαλακία;

Πώς λέγεται στα σκοπιανά η μαλακία; - Media
ΣΤΑΘΗΣ

Ούτε ο Τσιφόρος θα μπορούσε να το είχε γράψει, όμως οι φάρσες που σκαρώνουν οι Συριζαίοι (πάσης φύσεως) στην πραγματικότητα δεν έχουν τέλος (ώσπου να κάνουν την πραγματικότητα φάρσα). Αίφνης ο Δρομέας του κ.Βαρώτσου κι όπου φύγει - φύγει κάθε σοβαρότητα, λογική και ήθος.

  Δεν χρειάζεται να ’ναι κανείς δαιμόνιος ρεπόρτερ ή καλός συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων για να ανασυνθέσει την εν λόγω ιστορία. 

Ο τρόπος που λειτουργούν τα παρεάκια γύρω από κάθε πόλο και πολίδιον του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εξιστορήσει τα πράγματα από μόνος του.

  Εκεί λοιπόν που ένα παρεάκι (συμβούλων, παρατρεχάμενων, αργόσχολων, εξυπνάκηδων, αργόμισθων και άλλων επιτήδειων) έπινε τα ουισκάκια του (υποθέτω ότι θα έχουν μάθει να πίνουν μαλτ) κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα της ανταλλαγής των αγαλμάτων, ώστε έτσι να φανεί η σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των δύο λαώνε.

  Φαντάζομαι ότι ο ενθουσιασμός που επικράτησε ήταν ακράτητος (συντελούντος του άκρατου ουίσκι) και, αν η κυρία Ζορμπά δεν ήταν παρούσα, σίγουρα πληροφορήθηκε την ιδέα απ’ τον πιο ωκύποδα απ’ τα αλάνια ή από μεγαλύτερη τινά ομάδα γοργοπόδαρων παρατρεχάμενων που έσπευσε να πάρει την προσκεφαλάδα (και τα ανάλογα εύσημα).

  Προφανώς, η κυρία Μυρσίνη-Σημίτης-Ζορμπά ενθουσιάστηκε απ’ την ιδέα του κοντραμπάντο των αγαλμάτων κι εκάλεσε τον κ. Βαρώτσο για να του την ανακοινώσει. Εμβρόντητος ο άνθρωπος.Άγαλμα κατά το δη λεγόμενο. Στο σημείο αυτό ο εγκέφαλος της κυρίας Ζορμπά (η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, μόλις δέκα μέρες μετά την έναρξη της θητείας της είχε ήδη ανακηρυχθεί ως η καλύτερη υπουργός Πολιτισμού της τελευταίας εκατονταετίας) – στο σημείο αυτό λοιπόν ο εγκέφαλος της υπουργού αντελήφθη ότι είναι βράσε όρυζα η δουλειά κι ότι θα εκτεθούμε και στα μπρόκολα. 

Και πανικοβλήθηκε.

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2019

Γέφυρα στο κρεβάτι σας (ο χωριάτης)

Του  Στάθη Σταυρόπουλου


Εν αρχή ην το άσμα:


Ω πω πω πώ / πω πώ / Ω πωπώπω

τσι πουτάνες,

τούτοι οι μπάτσοι πούρθαν τώρα (δις)


τούτοι οι μπάτσοι πούρθαν τώρα

τι γυρεύουν τέτοιαν ώρα.


Πωπωπώ / πω πώ

τσι χαμούρες

ήρθανε να μας ρεστάρουν (δις)


ήρθανε να μας ρεστάρουν 

και τα ζάρια να μας πάρουν.


Πω-πω-πώ / πω πώ

οι καταδότες.

Μπάτσοι και χωροφυλάκοι (δις)


μπάτσοι και χωροφυλάκοι

μας το κλείσαν το τσαρδάκι.

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2019

Το αφήγημα (ήγουν ο ευφημισμός της προπαγάνδας) (εξαιρετικό)




ΠΟΝΤΙΚΙ 26.2.2019 / ΣΤAΘΗΣ Σ.



Εν πρώτοις το πολυθρύλητο BBC. Για τους ευρωλιγούρηδες, αλλά και για πολλούς που δεν πολυασχολούνται, το BBC είναι ένα έγκυρο και αντικειμενικό μέσο μαζικής ενημέρωσης. Βεβαίως! Εις ό,τι αφορά τις προτεραιότητες του Φόρεϊν Όφις είναι εξαιρετικά έγκυρο. Όπως με το «γουρούνι» τον Μιλόσεβιτς, τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας με βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου, τα «χημικά» του Σαντάμ Χουσεΐν, τα «χημικά» του Άσσαντ, την εξαγωγή δημοκρατίας στη Λιβύη ή την Ουκρανία, το Σχέδιο Ανάν και άλλα – σε όλα αυτά το BBC έχει σκίσει χασέδες από άποψη εγκυρότητας και αντικειμενικότητας.


Κατά δεύτερον, αυτά που λέει το BBC για το «Μακεδονικό» είναι τα ίδια που λένε τις τελευταίες δεκαετίες οι Έλληνες εθνομηδενιστές, οι «εκσυγχρονιστές» και οι αριστεριστές.

Μάλιστα αξίζει να σημειωθεί ότι το ιδιόλεκτο και η σημειολογία του εν λόγω μπιμπισιανού ρεπορτάζ, μοιάζει σαν υπαγορευμένο από εκείνους που χρόνια τώρα γράφουν στα ελληνικά ΜΜΕ τα ίδια δηλητηριώδη και ιοβόλα. Και τόσον ανιστόρητα, ώστε να διεκδικούν πάντα τη σοβαροφάνεια των τσιτατολόγων και των παραχαρακτών. Όπου μισά ψέματα, μισές αλήθειες συνθέτουν ένα παραμύθι παραμύθας. Πάντα χρήσιμο στον ιμπεριαλισμό. Και τον πόλεμο.

Το Ουράνιο Τόξο έχει κατέβει κατ’ επανάληψιν στις εκλογές κι έχει εισπράξει 5 - 6.000 ψήφους. Στο έγκυρο ρεπορτάζ του BBC συγχέονται γλυκά οι εντυπώσεις όταν ομιλεί για 100.000 ψυχές – διότι οι εντυπώσεις (και μάλιστα οι πρώτες εντυπώσεις) είναι το βασικό εργαλείο της προπαγάνδας – κι άντε μετά εσύ να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας του Πύρου στο Χάνι της Γραβιάς.

Πριν λοιπόν αλέκτορα φωνήσαι, το φιδάκι του αλυτρωτισμού που έσπασε το αυγό του με τη Συμφωνία των Πρεσπών, έσκασε μύτη στην οικουμένη κι άρχισε να χύνει το δηλητήριο του εθνικισμού και της πολεμοκαπηλίας.

Ό,τι και να λέμε εμείς οι εντυπώσεις μένουν.

Στην Ευρώπη λοιπόν του 2019 επανεμφανίζεται το Ανατολικό Ζήτημα όχι (εις ό,τι μας αφορά) με την ανεμελιά του Τσίπρα, αλλά με τη φροντίδα του. Η κοινή γνώμη στη Δύση (τουλάχιστον) θα μείνει με την εντύπωση ότι στην Ελλάδα υπάρχει σλαβομακεδονική εθνική μειονότητα που καταπιέζεται. Με τις υγείες μας.