ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΡΑΤΙΑ (Ή: ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ;)

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Δεν υπάρχει τίποτα πιο περίπλοκο από τις διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό ενός πολέμου, εκτός αν μία από τις δύο πλευρές έχει συντριπτική θέση επί του εδάφους.

 Αυτό σίγουρα δεν ισχύει στην περίπτωση της σύγκρουσης στην Ουκρανία, ούτε για τη Δυτική συμμαχία που υποστηρίζει το Κίεβο, αλλά ούτε και για τη Μόσχα, η οποία έχει ωστόσο ένα πολύ σημαντικό στρατηγικό πλεονέκτημα.

 Η Ουκρανία βρίσκεται σε στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά ερείπια και ο Ζελένσκι αμφισβητείται πλέον ρητά στο εσωτερικό. Όλες οι πολιτικές εναλλακτικές λύσεις, με εξαίρεση τους «σκληροπυρηνικούς» εθνικιστές, είναι έτοιμες να υπογράψουν την ειρηνευτική συμφωνία, ακόμη και με σημαντικές εδαφικές απώλειες. 

Καιρός λοιπόν για τα πρώτα συμπεράσματα ημών, των θεατών της τραγωδίας, όσο και αν αυτά έχουν τον κίνδυνο, δυστυχώς, να υπακούουν στις ιδεοληψίες εκάστου και εν τέλει δεν προσφέρουν τίποτα στους Ουκρανούς. Αυτό το οποίο κατ' αρχάς θα έπρεπε να προξενεί εντύπωση είναι το εύρος της αμερικανικής ιδεολογικής κυριαρχίας στην Ευρώπη και, φυσικά, στην Ελλάδα.

 Διαβάζοντας τις απόψεις αναλυτών από όλους τους πολιτικούς χώρους μένει κανείς με την εντύπωση πως τον πόλεμο αυτόν τον άρχισε και τον συνεχίζει η Ευρώπη. Αλήθεια, πιστεύει κανείς σοβαρά ότι η κυβέρνηση Ζελένσκι θα ήταν τόσο αποφασιστική έναντι του καθεστώτος Πούτιν αν δεν είχε αμερικανική ενθάρρυνση; 

Και είναι επαρκής δικαιολογία για να ξεχαστεί αυτή η ενθάρρυνση ότι ήταν πολιτική της γνωστής κλίκας των Δημοκρατικών που αντικαταστάθηκε τώρα από μιαν άλλη, τραμπική κλίκα; 

Η ταχύτητα με την οποία ο τραμπισμός εδραιώνεται στην εξουσία και προχωρεί στην υλοποίηση του προγράμματός του διεθνώς (αποκτώντας ιδεολογικά πρακτορεία παντού), είναι ομολογουμένως εκπληκτική. Η φαινομενική εσωτερική σύρραξη των αμερικανικών ελίτ και η διάλυση των παγκοσμιοποιητικών δομών στην Ευρώπη, μήπως τελικά είναι μία άλλη οδός επιβεβαίωσης και σταθεροποίησης της αμερικανοκρατίας; 

Να γιατί το πρόβλημα της Ουκρανίας σήμερα είναι το πρόβλημα της Ευρώπης.

 Η αδυναμία της που δεν επιτρέπει να υπάρξει ως έτερος χώρος πολιτικής και αισθητικής, εξαιτίας (κυρίως) της ηθικής της γραφειοκρατίας. Εξ ου και η κυριαρχία της χυδαιότητας, δεξιάς, κεντρώας ή αριστερής. 

Δεν μπορώ να μη σχολιάσω ειδικά μια ρευστού τύπου δεξιά (υποτίθεται αντισυστημική) που είναι ενθουσιασμένη με τον θρίαμβο του Τραμπ, γιατί, επιτέλους, η νέα διοίκηση της Ουάσιγκτον θα βάλει τέλος σε όλες τις γελοιότητες της πολιτικής ορθότητας, στην γουόκ τρέλα, στην κουλτούρα ακύρωσης, στα 73 φύλα, στον παραλογισμό των ποσοστώσεων χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η αξία και η ικανότητα. Αλλά: 

Πόσο φίλη της Ευρώπης και της Ελλάδας είναι η δεξιά των Γιάνκηδων που απλώς σε βλέπει ως χρήσιμο ηλίθιο για να παραμείνει η χώρα σου αποικία - συντηρητική μεν αλλά αποικία; Πόσο φίλη είναι αν, για να στηρίξει τους βιομήχανους και τους αγρότες της, είναι έτοιμη να καταστρέψει την οικονομία σας;

Σαστισμένα τα απομεινά

ρια του παλιού κόσμου, δεν μπορούν να αντιδράσουν πειστικά στην άμεση παρέμβαση των ΗΠΑ στην ευρωπαϊκή πολιτική, διότι δεν έχουν τις αξίες της ευρωπαϊκής Παράδοσης αλλά απλώς τις αξίες της προηγούμενης αμερικανικής διοίκησης που είναι η παρακμή της Δύσης.

 Αυτοί που δεν είχαν αντίρρηση στην παρέμβαση του Σόρος, τώρα... διαμαρτύρονται ενώ από την άλλη πλευρά, όσοι αποδέχονται την μοίρα της Ευρώπης υπό αμερικανική κηδεμονία, υποστηρίζουν και αυτοί τώρα ότι αφού οι ΗΠΑ είναι ο κύριος του κόσμου, τότε η Ευρώπη πρέπει να ακολουθεί υπάκουα την Ουάσινγκτον, όπως ακριβώς έκανε ως χθες η ευρωπαϊκή ελίτ με τον Ομπάμα και τον Μπάιντεν.

 Προσκυνώντας τον τραμπισμό που επιζητεί μια ισχυρή Δύση ως ολοκληρωμένο γεωπολιτικό και ιδεολογικό πολιτισμό, μέσα από μια ανανεωμένη ολοκληρωτική Αμερικανική Αυτοκρατορία, αποδεχόμενοι την κατασκευή ενός κόσμου με όραμα τον Αδιαφοροποίητο Μεγάλο Καταναλωτή, διαιωνίζουν απλώς την παρακμή.

 Υπογράφουν την τελική καταστροφή της Ευρώπης μέσα από το όραμα του μετανθρωπισμού, του τουρμποκαπιταλισμού και του ανεξέλεγκτου φιλελευθερισμού που μετατρέπουν τον άνθρωπο σε εμπόρευμα, κάθε αξία μετρήσιμη μόνο με τον πλούτο και με απόλυτο μίσος για κάθε μορφή κοινωνικότητας και κοινότητας. 

Ας είμαστε ρεαλιστές. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτό είναι όμως το πρότυπο ζωής που θέλουμε ως Ευρωπαίοι και ως Έλληνες ώστε να επιχαίρουμε και να χειροκροτούμε τον Εκπρόσωπο της Παγκόσμιας Χυδαιότητας;

ΕΙΚΟΝΑ: Paweł Kuczyński

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1YxHywojFS/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com