Του Κώστα Κουτσουρέλη
Σε τρομερό δίλημμα βρίσκεται λέει, κατά τον πρόεδρό της, η Ουκρανία: ή να θυσιάσει "την τιμή και την αξιοπρέπειά της", αποδεχόμενη την ταπεινωτική συνθηκολόγηση που οι Αμερικανοί τής προτείνουν ως σχέδιο ειρήνευσης, ή να χάσει "τον κύριό της εταίρο".
Το μόνο τρομερό εν προκειμένω είναι άλλο. Ότι ο Ζελένσκι μετά από 12 χρόνια ερειπίων και καταστροφών, εξακολουθεί να αποκαλεί τους Αμερικανούς... εταίρους της έρμης της χώρας του!
Όμως οι ΗΠΑ του Τραμπ, όπως προηγούμενως οι ΗΠΑ του Μπάιντεν ή του Ομπάμα ή των Μπους, δεν είναι εταίροι κανενός, ούτε ποτέ υπήρξαν εταίροι της Ουκρανίας ή όποιου άλλου. Αυτά είναι ιδεαλιστικές ονειροφαντασίες. «Τα κράτη», λέει μια περίφημη ρήση του λόρδου Πάλμερστον από τα μέσα του 19ου αιώνα, «δεν έχουν μόνιμους φίλους ή μόνιμους εχθρούς, έχουν μόνιμα συμφέροντα». Είδαμε πώς φέρθηκε ο Σαρκοζί στο συνεταιράκι του Καντάφι, άπαξ και το κόμμα του ενθυλάκωσε τις μίζες της εκ Λιβύης. Είδαμε πώς φέρθηκαν οι ΗΠΑ στον Σαντάμ, όταν έπαψαν να τους είναι χρήσιμος στην αντιιρανική εκστρατεία τους. Είδαμε πώς εγκατέλειψαν οι Δυτικοί τους Αφγανούς, τους Κούρδους, τους Γεωργιανούς. Είδαμε τους Ρώσσους πόσο εύκολα παράτησαν τον Άσσαντ ή τους Αρμένιους όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Και είδαμε, φυσικά, πόσο φιλικά φέρθηκαν σ' εμάς κατά τη διάρκεια της ελληνικής οικονομικής κρίσης οι καλοί μας εταίροι, οι Γερμανοί και οι λοιποί Βρυξελλαίοι..
Αλλά δεν είναι μόνο ο Ζελένσκι και οι ψευδαισθήσεις του, που τόσο ακριβά τις πλήρωσαν και τις πληρώνουν οι λαοί της Ουκρανίας. Είναι και όλοι εκείνοι που διαρρηγνύουν σήμερα τα ιμάτιά τους και εξακολουθούν να ανεμίζουν υπερηφάνως τα καταρρακωμένα γαλανοκίτρινα σημαιάκια τους αναθεματίζοντας τον Τραμπ και τον Πούτιν. Σε ποιον κόσμο ζουν αλήθεια όλοι αυτοί; Είναι δυνατόν, τώρα μετά από όλες τις πανηγυρικές διαψεύσεις τους, τώρα που και μικρό παιδί έχει δει ότι αυτοί και όμοιοί τους έπεσαν έξω σε όλα, να παριστάνουν τους υποστηρικτές των Ουκρανών και του δύσμοιρου κράτους τους; Ολετήρες τους υπήρξαν, κατά το μικροσκοπικό βέβαια μερίδιο του ολέθρου που τους αναλογεί.
Η απάντηση είναι ότι όλοι αυτοί οι ηθικολογούντες, οι καντιανίζοντες, οι ουνιβερσαλιστές, οι ιδεολόγοι, δεν δίνουν δεκάρα για την Ουκρανία και τους Ουκρανούς, καρφί δεν τους καίγεται για τους αληθινούς ανθρώπους που αληθινά υποφέρουν. Τη μοραλιστική φούσκα που έχουν στο κεφάλι τους υπερασπίζονται. Η εξωπραγματική κοσμοεικόνα που λιτανεύουν στα δημόσια φόρα, είναι για εκείνους κάτι παραπάνω από απλή θέαση και θεωρία της πραγματικότητας. Είναι υπαρξιακή ταυτότητα οιονεί θρησκευτική. Δεν μπορούν να την εγκαταλείψουν, χωρίς ν' αρνηθούν την ίδια τους την αυτοκατανόηση, χωρίς να υπερβούν την αυτοκαθήλωσή τους στην ουτοπία. Κι αυτό, δεν είναι σε θέση, δεν έχουν τη γενναιότητα να το κάνουν. Ένας Χάμπερμας, ναι, τη γενναιότητα για κάτι τέτοιο τη βρήκε. Εκείνοι δεν μπορούν.
Νά γιατί όλοι ετούτοι θα εξακολουθήσουν ώς το τέλος να ρίχνουν το φταίξιμο στον "ανισόρροπο" Τραμπ και τον "διαβολικό" Πούτιν, που ήρθαν λέει "απρόκλητοι", από το πουθενά, και γκρέμισαν τη λατρευτή τους "liberal order". Για τα εκατομμύρια των θυμάτων που κόστισε αυτή η φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων δεν τους περισσεύει το δάκρυ. Ούτε και κάνα χαμόγελο για τους απελπισμένους φαντάρους εκεί στα μέτωπα του Ντονμπάς και του Δνείπερου που, αν το "παρανοϊκό και αναξιοπρεπές σχέδιο" των Αμερικανών και των Ρώσσων περάσει, ποιος ξέρει, μπορεί και να γλιτώσουν το τομάρι τους.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.