Μετά το 2010, τα μέσα χειραγώγησης μέσω του φόβου στην Ελλάδα περιλάμβαναν:
1. Επιλεκτική μεγέθυνση και κατεύθυνση των φόβων των πολιτών μέσω πολιτικών και κρατικών παρεμβάσεων, ώστε να εστιάζουν σε συγκεκριμένα αντικείμενα φόβου που εξυπηρετούν τη διατήρηση της πολιτικής κυριαρχίας.
2. Χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ) ως βασικού εργαλείου διάχυσης και μεγέθυνσης του φόβου, με προβολή αρνητικών ειδήσεων, θυματοποίησης, και της έννοιας του «θύματος», δημιουργώντας τρομολαγνεία.
3. Προπαγάνδα μέσω της αρνητικής πολιτικής διαφήμισης, που χρησιμοποιεί τον φόβο ως μήνυμα για την αποδυνάμωση ή τον αποπροσανατολισμό των αντιπάλων.
4. Πολιτική ρητορική που αναδεικνύει τον φόβο της αστάθειας, της κρίσης, της ανεργίας και της φτώχειας για να αποσπάσει κοινωνική συναίνεση σε μέτρα ή πολιτικές.
5. Εκλογικές αναμετρήσεις όπου ο φόβος κατά της αβεβαιότητας και του άγνωστου προβάλλεται έντονα για να επηρεάσει την εκλογική συμπεριφορά.
6. Εξωτερικοί παράγοντες (π.χ. Ευρωπαϊκή Ένωση, ΔΝΤ, Τουρκία) χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούντα ως «αντικείμενα» του φόβου με σκοπό την καθυπόταξη της κοινωνίας.
7. Οι Ελληνες δεν διακρίνονται για το κριτικό τους πνεύμα σε πολλές πτυχές της ζωής τους και πάντοτε προτιμούν να βρίσκουν τα αίτια σε μυθοπλαστικές καταστάσεις.
8. Λόγω του συνεχούς φόβου που ζουν ιστορικά, αναζητούν την μονάδα ηγέτη αδιαφορώντας για το γεγονός οτι μια δημοκρατία και ένα κράτος δεν βασίζεται σε μονάδες.
9. Τα πολιτικά αφηγήματα απο την ίδρυση του Ελληνικού κράτους λειτουργούν στην βάση του φόβου. Οι δεξιοί φοβούνται τους κομουνιστές. Οι κομουνιστές φοβούνται τους δεξιούς. Οι πλούσιοι φοβούνται τους φτωχούς, Οι φτωχοί φοβούνται τους πλούσιους.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης στους πολιτικούς θεσμούς και τα κόμματα είναι σημαντική, με μεγάλες μερίδες του πληθυσμού να θεωρούν ότι τα κόμματα εξουσίας προωθούν προσωπικά και οικονομικά συμφέροντα, κάτι που τροφοδοτεί την κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Ταυτόχρονα ομως λειτουργεί ως κάτι γνώριμο σε σχέση με το άγνωστο.
Πρώτον, πολλοί ψηφοφόροι συχνά βλέπουν τα σκάνδαλα ως κάτι σύνηθες στην πολιτική ή ως φαινόμενα που αφορούν όλους τους πολιτικούς χώρους εξίσου. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση σχετικής ανοχής ή ακόμα και αδιαφορίας, ειδικά αν νιώθουν ότι τα σκάνδαλα δεν έχουν άμεση επίπτωση στη δική τους καθημερινότητα.
Η κοινωνική ανασφάλεια που προκαλείται από οικονομικά προβλήματα, πολιτικές κρίσεις, ανεργία και ανασφάλεια επιτείνει τον φόβο πολιτικής αστάθειας, καθώς οι πολίτες συνδέουν την πολιτική αστάθεια με νέες κρίσεις και χειροτέρευση των συνθηκών ζωής.
Ο φόβος επίσης λειτουργεί και ως αντίδραση σε ένα πλαίσιο ανομίας. Δηλαδή εκφράζω το φόβο μου μέσω τους θυμού και οδηγώ στην ΛΕΑ αφού κανείς δεν θα με πιάσει.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.