Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ "ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ"

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η νέα Πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Kimberly Guilfoyle, δήλωσε ότι η Ελλάδα θεωρείται από τις ΗΠΑ ως βασικός «ενεργειακός κόμβος» ή "διάδρομος" προς την Ευρώπη και συγκεκριμένα για τις ροές LNG και ενεργειακής διασύνδεσης.

Αλλά όταν μια μεγάλη δύναμη αποκαλεί μια χώρα «διάδρομο», δεν περιγράφει απλώς έναν γεωπολιτικό ρόλο. Περιγράφει μια θέση μέσα σε μια νοητή «οικία εξουσίας». Και στον συμβολισμό του σπιτιού, ο διάδρομος δεν είναι ποτέ δωμάτιο. Δεν είναι χώρος διαμονής. Δεν είναι προορισμός. Είναι απλώς το πέρασμα από κάπου προς κάπου αλλού.

Ο διάδρομος δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει δικό του σκοπό. Υπάρχει μόνο για να εξυπηρετεί τις μεταβάσεις των άλλων. Δεν είναι ποτέ χώρος που κάποιος κάθεται/απολαμβάνει. είναι χώρος που τον διασχίζουν.

Σε ένα σπίτι, ο διάδρομος είναι το πιο υποτιμημένο, αφανές και λειτουργικό μέρος. Φωτίζεται λίγο, δεν στολίζεται, δεν κατοικείται. Ο διάδρομος υπάρχει για να τον πατάνε, για να τον χρησιμοποιούν. Δεν είναι “χώρος ζωής”, είναι “χώρος διέλευσης”.

Έτσι μιλούν οι ισχυροί όταν δεν θεωρούν μια χώρα υποκείμενο. 

Όταν μια υπερδύναμη αποκαλεί την Ελλάδα «διάδρομο», αυτό σημαίνει "δεν σε βλέπω ως ισότιμο συνομιλητή, αλλά ως υποδομή, δεν σε αντιμετωπίζω ως κράτος με δικό του στρατηγικό σκοπό, αλλά ως διευκόλυνση των δικών μου σκοπών, 

δεν με ενδιαφέρει ποιος ζει εδώ, πώς ζει, τι θέλει. Με ενδιαφέρει μόνο να περνάω, να με εξυπηρετεί και να ευθυγραμμίζεται με τις επιδιώξεις μου". 

Είναι γλώσσα που «υποβιβάζει» τη χώρα στο επίπεδο ενός αγωγού, ενός λιμανιού, ενός περάσματος. Και αυτό δεν είναι φιλοφρόνηση. Είναι αποικιοκρατικός λόγος.

Και βέβαια έρχεται το ερώτημα: γιατί το δεχόμαστε;

Γιατί είμαστε εξοικειωμένοι με το να είμαστε διάδρομος. Από την Οθωμανική περίοδο, μέχρι τα αγγλικά δάνεια, τα αμερικανικά δόγματα, το ΝΑΤΟ, την ΕΟΚ, το ευρώ, τα μνημόνια, η Ελλάδα έχει ζήσει ως χώρα που τη διαπερνούν δυνάμεις, αλλά σπάνια ως χώρα που χαράζει δική της πορεία.

Στην ψυχολογία, όταν κάποιος εξοικειωθεί με το να είναι «διάδρομος» στη ζωή των άλλων -να μη θεωρείται προορισμός, να μην έχει δική του βούληση- αυτό προκαλεί χαμηλή αυτοεκτίμηση, φόβο σύγκρουσης, αγωνία να ικανοποιεί την εξωτερική εξουσία, εσωτερικευμένη μειονεξία, ευκολία χειραγώγησης μέσω κολακειών, διαθεσιμότητα στην εξαπάτηση.

Και βέβαια, αυτό δεν είναι μόνο ατομική ψυχολογία, είναι και συλλογική.

Ο διάδρομος δεν έχει φωνή, μιλούν για αυτόν άλλοι. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Αν οι ΗΠΑ μπορούν να μιλούν για την Ελλάδα ως «διάδρομο», είναι επειδή η Ελλάδα δεν διεκδικεί έναν χώρο δικό της, δεν παράγει στρατηγική με συνέχεια, δεν έχει εθνική αυτοπεποίθηση, δεν έχει πολιτικό σύστημα που να θέλει πραγματική αυτονομία, δεν έχει ηγεσία που να μπορεί να φωνάξει «Είμαστε χώρα, δεν είμαστε διάδρομος!»

Τι σημαίνει, λοιπόν, να σταματήσουμε να είμαστε διάδρομος;

Στο συμβολικό επίπεδο σημαίνει να αποκτήσουμε δωμάτιο, δηλαδή θέση. Να αρχίσουμε να χτίζουμε μοντέλο χώρας. Να απαιτήσουμε σεβασμό και όχι κολακεία. Να θέσουμε όρους και όχι μόνο να τους αποδεχόμαστε. Να πάψουμε να μπαίνουμε στο ρόλο του «καλού παιδιού» που ζητάει επιβράβευση.

Γιατί, όπως και στα σπίτια, κανείς δεν θέλει να κατοικήσει στον "διάδρομο". Και κανείς δεν σέβεται τον "διάδρομο".

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/17L29wjZ5J/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com