Του Βασίλη Λαμπόγλου
– Σπύρο, κάνε ένα τσιγάρο και μετά ξεκινάμε…
Ο Σπύρος… «μιλούσε» με τις εκφράσεις του. Ο Σπύρος μπορούσε να κινηθεί.
Η αρχική διάγνωση ήταν αφασία κινητικού τύπου, με μπλοκαρισμένο το κέντρο της κίνησης και της ομιλίας, εξαιτίας του εγκεφαλικού που προκλήθηκε από βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα.
Το τσιγάρο γλιστράει από το χέρι του που τρέμει και κυλάει στο πάτωμα…
Το πρόσωπο του Σπύρου αρχίζει να «μιλάει»…
Το μάτι του φυσιοθεραπευτή «κλέβει» τις εκφράσεις του Σπύρου, αλλά συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του.
Απέναντι, η δεκάχρονη Ολγίτσα συνεχίζει τον δικό της Γολγοθά στο φυσιοθεραπευτήριο του ΚΑΤ.
Ο Σπύρος δεν μπορεί να πιάσει το τσιγάρο. Νευριάζει. Εξοργίζεται.
Αρχίζει να βγάζει άναρθρες κραυγές.
– Σπύρο, πιάσ’ το μόνος σου, του απαντά κοφτά ο φυσιοθεραπευτής.
Ο Σπύρος έχει ήδη κοκκινίσει.
Τα κατεστραμμένα νευρικά κύτταρα δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις εντολές του εγκεφάλου.
–Τι περιμένεις, Σπύρο;
ΠΙΑΣ’ ΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ…
Κοίτα την Ολγα τι κάνει, φωνάζει σχεδόν ουρλιάζοντας πια ο φυσιοθεραπευτής…
Ο Σπύρος αντιδρά.
Το κοκκινισμένο πρόσωπό του… «ουρλιάζει»…
Το ιατρείο του ΚΑΤ γεμίζει από τις φωνές του φυσιοθεραπευτή και τις άναρθρες κραυγές του Σπύρου.
Η Ολγα έχει σταματήσει τη φυσιοθεραπεία και κοιτά.
Το πρόσωπο του Σπύρου συνεχίζει να… «ουρλιάζει».
Το σώμα του αρχίζει να σηκώνεται από την καρέκλα από ένα περίεργο ηλεκτρικό ρεύμα θέλησης που ξυπνά μέσα του.
– ΓΑΜΩ… ΓΑΜΩ…
Ο φυσιοθεραπευτής σταματάει να μιλάει και τα μάτια του ρουφάνε ευχαρίστηση από τις νευρικές κινήσεις του Σπύρου που έχει σηκωθεί και έχει πιάσει το τσιγάρο.
Ο Σπύρος κάθεται μόνος του.
Ανάβει με δυσκολία το τσιγάρο.
Ο «κόκκινος» Σπύρος πάλλεται από οργισμένη χαρά.
Κι όλα αυτά γιατί ήταν… «κόκκινος».
«Ηταν το χειρότερο περιστατικό που είχε έρθει μέχρι τότε, αλλά και από τότε και μετά…» θυμάται η Ντία Τσερμπίνη, φυσιοθεραπεύτρια στο ΚΑΤ.
«Ηταν ένα μαύρο σώμα με πληγές παντού. Ηταν φρικτό».
Ύστερα από πέντε μήνες ο Σπύρος Μουστακλής άρχισε να σηκώνεται, με τη βοήθεια της Χριστίνας, της γυναίκας του, και των νοσοκόμων του ΚΑΤ, μόνο με βοηθητικά μηχανήματα.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που σηκώθηκε.
Είχε βουίξει όλος ο έκτος όροφος:
– Ο Σπύρος σηκώθηκε! Ο Σπύρος σηκώθηκε! Από στόμα σε στόμα.
Είχαμε ανατριχιάσει από χαρά όλοι» μας λέει η κυρία Τσερμπίνη, που στάθηκε από την πρώτη μέρα δίπλα του, όχι μόνο από επαγγελματική ευσυνειδησία.
Καθημερινή συντροφιά του μετά τη μεταπολίτευση, ο Αλέκος Παναγούλης, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ο Γιάννης Αλευράς.
Αυτοί που ήξεραν και βίωσαν και το πριν και το μετά.
Έζησε δυόμισι χρόνια στο δωμάτιο 609 και κατάφερε να βγει από το νοσοκομείο, γιατί ήταν ήρωας όχι μόνο πριν… αλλά και μετά.
Από το Μάιο του 1973 έως τις 28 Απριλίου του 1986 που πέθανε δεν μίλησε ποτέ όπως όλοι οι άνθρωποι.
Οι μόνες λέξεις που έβγαιναν από το στόμα του ήταν οι βρισιές που έλεγε στους βασανιστές του τις ώρες της φρίκης.
Ήταν οι μόνες που έμειναν χαραγμένες στον εγκέφαλό του.
Οι άλλες σβήστηκαν από τα χτυπήματα.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ανώνυμα τηλεφωνήματα που γίνονταν καθημερινά στο γραφείο μου και με ρωτούσαν:
Μίλησε;» μας λέει η κυρία Τσερμπίνη.
Ο Σπύρος Μουστακλής δεν μίλησε, όπως περίμεναν… αυτοί που έκαναν τα ανώνυμα τηλεφωνήματα.
Μίλησε όμως με τον δικό του τρόπο… Μιλούσε τα υπόλοιπα 13 χρόνια που έζησε με το… πρόσωπό του.
Του Αντρέα Μπούσιου (Ελευθεροτυπία)...
-Ο Σπύρος που την μονή λέξη που έλεγε δυνατά και καθαρά, ήταν η λέξη "φάλαγγα".
Ο Σπύρος που όταν μια ψυχολόγος στην Αμερική (στο πλαίσιο της θεραπείας του), τον ρώτησε πως λέγεται η λέξη πείσμα, ο Σπύρος έγραψε σ'ενα χαρτάκι, "Σπυρος=πείσμα".
Ο Σπύρος που κάθε χρόνο κατέθετε στο Πολυτεχνείο στεφάνι και τα νιάτα τον περιφέρανε στους ώμους τους (πρώτη φώτο).
Ο Σπύρος που αποστρατευτηκε οικειοθελώς από τον στρατό, όταν η Χούντα κυριάρχησε και μετείχε στην αντιστασιακη ομάδα "Ελεύθεροι Έλληνες" αλλά και στο κίνημα του Ναυτικου.
Ο Σπύρος που πονούσε και αναρωτιόταν, "μα να είναι ο Μήνης (στην φυλακή) μέσα και έξω εγώ?"
Ο Σπύρος που ηπεστη από την φάλαγγα, το ηλεκτροσόκ και τα χτυπήματα με γκλομπ εγκεφαλική αιμορραγία και έμεινε 12 ώρες στα αίματα και στα ουρα αναίσθητος και όταν τον μετέφεραν στο 401 νοσοκομείο τον δήλωσαν με το όνομα Μιχαηλίδης και ως ατύχημα στον ιπποδρομο(ή γυναίκα του Χριστίνα, τον αναζητούσε 47 ημέρες μέσω BBC και Deutsche Welle).
Και που η υπολοχαγός νοσηλευτικής Αλέκα Πολίτη που φροντιζε τον Σπύρο,ειπε :
«Όταν τον έφεραν εδώ ήταν σαν ένα κομμάτι συκώτι.
Σας ορκίζομαι στο παιδί μου ότι έκανα
3 μέρες να κοιμηθώ».
Ο Σπύρος, που οι βασανιστές του Θεοφιλογιαννακος και Σπανός αρνήθηκαν πως τον βασανισαν(οι ποινές που τους επιβλήθηκαν, ήταν "χάδια") και πως ότι του συνέβη, θα ήταν κάποια πάθηση.
Ο Σπύρος, για τον οποίο ο Παττακος δήλωνε πως...
"Καλά του κάναμε. Να ησυχάσουμε.
Η δύναμις επιβάλλεται δια παντός τρόπου. Ό,τι δε λύνεται, κόβεται. Σπαθί…"
Ο Υποστρατηγος Σπύρος Μουστακλής σαν σήμερα πέρναγε στον κόσμο των αιωνίως Ζωντανών.
Πέθανε παράλυτος στις 28 Απρίλη 1986, μετά από φριχτά βασανιστήρια που υπέστη κατά τις 47 ημέρες που κρατήθηκε στα κρατητήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ, για τη συμμετοχή του στο αποτυχημένο Κίνημα του Ναυτικού (Μάης 1973) για την ανατροπή της χούντας.
Και σας έναν από τους "ελεύθερους πολιορκημενους", τον απόθεσαν μαζί με τους υπόλοιπους(από την έξοδο) που τον καρτερούσαν στον Άγιο Λάζαρο της ιερής πόλης του Μεσολογγίου.
Αθάνατος...
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.