Του Μάνου Λαμπράκη
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, παρά τη ρητορική της περί «γεωπολιτικής σταθερότητας» και «ενίσχυσης της αποτρεπτικής ισχύος», έχει επιλέξει στην πράξη μία προκλητικά παθητική στάση απέναντι στη συστηματική οικονομική διείσδυση τουρκικών κεφαλαίων στον Έβρο και στη Θράκη.
Το φαινόμενο δεν αποτελεί μεμονωμένη ή τυχαία οικονομική δραστηριότητα, αλλά εντάσσεται σε ένα συγκροτημένο στρατηγικό υπόδειγμα της Τουρκίας, το οποίο αξιοποιεί το ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο περί ελευθερίας εγκατάστασης, προκειμένου να αποδυναμώσει στην πράξη το μοντέλο «εθνικής ασφάλειας μέσω δημογραφικής σταθερότητας» που χαρακτήριζε την ελληνική κρατική πολιτική επί δεκαετίες.
Η απουσία κάθε θεσμικής πρωτοβουλίας εκ μέρους της κυβέρνησης, η έλλειψη σαφούς χαρτογράφησης των συναλλαγών και των εταιρικών σχημάτων, καθώς και η πλήρης πολιτική αδράνεια απέναντι σε ένα φαινόμενο που εξελίσσεται πλέον απροκάλυπτα, συνιστούν όχι απλώς αμέλεια αλλά παραίτηση από την άσκηση κυριαρχικών διαχειριστικών εργαλείων σε περιοχή υψίστης εθνικής ευαισθησίας.
Ο πυρήνας του προβλήματος βρίσκεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει έναν ιδιότυπο απορρυθμιστικό φιλελευθερισμό, ο οποίος στηρίζεται στη λογική ότι η προσέλκυση ξένων κεφαλαίων αποτελεί αυτοτελή πολιτική αξία, ανεξαρτήτως προέλευσης, ελέγχου, στρατηγικού κινδύνου ή δημογραφικού αποτυπώματος. Το αποτέλεσμα είναι ότι η υφιστάμενη νομοθεσία του 2011 –ένα νομοθέτημα ήδη προβληματικό και επιζήμιο εθνικά ακόμη και για τα δεδομένα της εποχής του– όχι μόνο δεν τροποποιήθηκε, αλλά ενισχύθηκε πολιτικά μέσω της επέκτασης της λογικής της golden visa και της διευκόλυνσης εταιρικών σχημάτων με ευρωπαϊκή έδρα αλλά μη ευρωπαϊκό έλεγχο.
Πρόκειται για μία πολιτική στάση που αποκαλύπτει ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την εθνική ασφάλεια ως παράγωγο της αγοράς· ένα βαθιά επικίνδυνο δόγμα, το οποίο έχει ως πρακτικό αποτέλεσμα την αποδόμηση των ίδιων των μηχανισμών που παραδοσιακά προστάτευαν την ελληνική Θράκη.
Ακόμη πιο προβληματικό είναι ότι η κυβέρνηση, έχοντας πλήρη επίγνωση της δράσης της Ziraat Bankasi ως κρατικού στρατηγικού βραχίονα της Τουρκίας, δεν προχώρησε σε κανένα ρυθμιστικό, εποπτικό ή ελεγκτικό εργαλείο για τις υποθήκες, τα δάνεια, τα εταιρικά σχήματα ή τη μεταβίβαση αγροτικής γης σε παραμεθόριες ζώνες. Η Ziraat, με ιστορικό πολιτικά στοχευμένων πιστώσεων προς τη μειονότητα και με στρατηγική να αποκτά έλεγχο σε περιουσιακά στοιχεία Ελλήνων πολιτών, λειτουργεί de facto ως μηχανισμός μεταφοράς επιρροής.
Το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει επιβάλει ούτε καν καθεστώς αυξημένης εποπτείας ή μηχανισμό ελέγχου πραγματικών δικαιούχων (UBO) σε συναλλαγές εντός παραμεθόριας ζώνης, συνιστά θεσμικό κενό με σοβαρές επιπτώσεις. Στην πράξη, το ελληνικό κράτος έχει επιτρέψει στην Τουρκία να χρησιμοποιεί τον ευρωπαϊκό νομικό μανδύα ως όχημα οικονομικής μεθοριακής επιρροής.
Αυτή η απουσία κρατικής πολιτικής συνοδεύεται από ένα εξίσου σοβαρό έλλειμμα στρατηγικού σχεδιασμού. Η κυβέρνηση δεν έχει καταθέσει κανένα ολοκληρωμένο σχέδιο αναβάθμισης της Θράκης ως περιοχής εθνικής προτεραιότητας: ούτε αναπτυξιακό υπόδειγμα που να συγκρατεί πληθυσμό, ούτε κίνητρα για εγκατάσταση νέων νοικοκυριών, ούτε σοβαρή κρατική μέριμνα για δημογραφική σταθερότητα. Αντίθετα, επιτρέπει να εξελίσσεται μία δομική αποδυνάμωση της περιοχής, η οποία καθιστά ακόμη πιο εύκολη τη διείσδυση οργανωμένων ξένων κεφαλαίων. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση υιοθέτησε μια πολιτική της «γεωπολιτικής απραξίας», η οποία λαμβάνει τη μορφή σιωπηρής παραχώρησης εδάφιου κοινωνικού και οικονομικού ελέγχου, όχι με την πολεμική αλλά με την κεφαλαιακή έννοια.
Σε επίπεδο ευρωπαϊκού δικαίου, η κυβέρνηση έχει αποτύχει να αξιοποιήσει όλα τα διαθέσιμα εργαλεία. Το ευρωπαϊκό κεκτημένο επιτρέπει ρητά εξαιρέσεις όταν συντρέχουν λόγοι δημόσιας τάξης, δημόσιας ασφάλειας ή εθνικού συμφέροντος, με αντίστοιχα παραδείγματα τη Δανία, τη Γροιλανδία, τη Μάλτα, ακόμη και τις ειδικές ζώνες της Ισπανίας.
Η ελληνική κυβέρνηση όμως δεν έχει προετοιμάσει ούτε νομικό φάκελο ούτε τεχνική τεκμηρίωση που να επιτρέπει μια τέτοια παρέκκλιση, δεν έχει διαπραγματευθεί με τα ευρωπαϊκά όργανα, δεν έχει καταθέσει σχέδιο ειδικού καθεστώτος για τη Θράκη, δεν έχει ενεργοποιήσει ούτε καν τα εργαλεία screening επενδύσεων που διαθέτει πλέον η ΕΕ. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση δεν απέτυχε απλώς να αντιδράσει: απέτυχε ακόμη και να επικαλεστεί τα στοιχειώδη δικαιώματα που της παρέχει το ενωσιακό δίκαιο.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη διαχειρίζεται την περιοχή του Έβρου με τρόπο που παραβλέπει την ιστορική της βαρύτητα και την εθνική της λειτουργία.
Η απουσία προληπτικών πολιτικών, ο ακραίος οικονομικός φιλελευθερισμός, η εγκατάλειψη της λογικής ελέγχου πραγματικών δικαιούχων, η θεσμική αδυναμία παρακολούθησης συναλλαγών και η άρνηση αξιοποίησης των ευρωπαϊκών εξαιρέσεων συνιστούν μια πολιτική της θεσμικής απεθνικοποίησης των παραμεθόριων περιοχών.
Η Θράκη, αντί να αντιμετωπιστεί ως διαρκής εθνική ανάγκη, αφέθηκε να λειτουργήσει ως πειραματικό πεδίο για μια οικονομική πολιτική χωρίς ασφαλιστικές δικλίδες και χωρίς συναίσθηση της ιστορικής συνέχειας.
Η κυβέρνηση, επιλέγοντας την αδράνεια έναντι της ευθύνης, έχει επιτρέψει την εξέλιξη μιας κατάστασης που δεν απειλεί απλώς την κοινωνική σύνθεση της περιοχής, αλλά θέτει σε δοκιμασία τον ίδιο τον τρόπο που το ελληνικό κράτος αντιλαμβάνεται την κυριαρχία, την ασφάλεια και τη δημογραφική του αυτοσυντήρηση.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.